Tales of

Sinnoh

Misschien was het een stomme vraag geweest en had hij beter kunnen reageren door een kneepje in haar arm, maar dat had op dat moment te onpersoonlijk voor hem gevoeld. Hij zag woede in haar blik en hij wist instinctief dat die woede niet naar hem was gericht, maar naar hetgeen wat ze ging vertellen. Hij luisterde aandachtig naar wat ze zei en niet veel later was dezelfde woede weerspiegeld in zijn blik. Hoe kon je in Arceus’ naam zo onvoorzichtig doen en dat als taxi chauffeur zijnde? Hij knipperde zijn woede weg. Dit was nu niet het moment, niet nu ze zo gespannen was. Ze had het al moeilijk genoeg om het erover te hebben; daar hoefde ze zijn woede niet bij te hebben. Hij kon wel raden wat er met haar was gebeurd na dat ongeluk, maar haar ouders… Haar ouders. Unova. Het terugtrekken als ze het erover hadden. Het feit dat ze bij haar grootvader op was gegroeid, wat ze hem bij één van de allereerste ontmoetingen had verteld. ”En je ouders hebben het niet overleefd,” zei hij bijna op een fluistertoon tegen haar. Het was geen vraag, maar een conclusie. Zij was in de rolstoel beland, maar haar ouders hadden het niet na kunnen vertellen. En dat op tienjarige leeftijd. Een kind was ze nog maar geweest. Een vreselijk ongeluk, veroorzaakt door iemand die eigenlijk zijn rijbewijs niet had mogen hebben. ”Chloe, wat vreselijk,” murmelde hij tegen haar. Hij kwam overeind en sloeg zonder verder erover na te denken zijn armen om haar heen, haar tegen zich aantrekkend.

Chase verstijfde licht toen ze aan het snikken was. Het volle besef drong tot hem door dat ze in het volle zicht waren van iedereen. Dit was wel de slechtste plek om in huilen uit te barsten. Met die gedachte in zijn hoofd liet hij haar los, positioneerde zich achter haar rolstoel en deed een gebaar naar Ira en Flora dat ze daar moesten blijven. Hij pakte de handvaten van Chloe’s rolstoel vast en begon, nadat hij gecheckt had dat ze haar handen zeker binnenboord had, met haar naar een rustigere omgeving te rijden. Een eindje weg van het festival, op een route die nauwelijks bezocht werd. Het was niet heel ver lopen van de plek waar ze zich net bevonden en Chase wist dat hun Pokémon hun zo makkelijk weer konden vinden. Of zij hun. De stemmen, de muziek en al het andere geluid dat bij een festival hoorde, werd naar de achtergrond gedrongen en Chase liet Chloe’s rolstoel los, waarna hij weer naar voren ging. Daarna tilde hij haar zonder iets te zeggen uit haar rolstoel en liet zichzelf ver genoeg naar achteren zakken zodat hij zich zonder pijn op zijn kont kon laten vallen, waarna hij haar bij hem op schoot zette en zijn armen om haar heen sloeg. ”Huil maar eens goed, Chloe. Hier kan niemand je horen. Hier hoef je je voor niemand sterk te houden,” murmelde hij tegen haar, haar ondersteunend met één hand terwijl hij het andere liet strelen over haar arm.

Chase bleef haar vasthouden terwijl ze tegen hem aan huilde. Normaal gezien trok hij zich niet veel aan van de emoties van anderen, maar hij moest eerlijk toegeven dat een huilende Chloe wel wat met hem deed. Het deed pijn. Alsof hijzelf diegene was die het ongeluk mee had gemaakt. Het liet hem verward zijn over wat hij nu precies voelde, maar hij duwde het weg. Er was nu geen tijd voor zijn emoties; Chloe had al zijn aandacht nodig en dat was ook wat hij haar ging geven. Het snikken werd geleidelijk aan minder en Chase liet zijn blik naar beneden glijden, enkel om de betraande ogen van Chloe te ontmoeten. Zelfs als ze had gehuild en hem aankeek met roodomrande ogen vond hij haar nog mooi. ”Geen dank,” prevelde hij zachtjes terwijl hij zijn hand van haar arm liet gaan om deze tegen haar wang aan te leggen. Met zijn duim veegde hij haast teder de tranen weg en zijn rode ogen keken haar terug aan. ”Voel je je al wat beter?” Huilen zou natuurlijk de pijn die ze diep vanbinnen voelde niet wegnemen, maar het kon wel opluchten. Zeker omdat ze het waarschijnlijk al zo lang in had gehouden. Zijn blik dwaalde in gedachten af verder naar beneden, naar haar lippen. Hij merkte nu pas op hoe dicht ze wel niet bij elkaar zaten en hoe intiem de positie wel niet was waar ze zich in bevonden. En hoe makkelijk het nu voor hem zou zijn om zich voorover te buigen en haar te kussen. Hij knipperde licht verward met zijn ogen terwijl hij zijn blik dwong om weer naar boven te kijken, naar haar ogen. Waarom dacht hij in Arceus’ naam weer aan zoiets terwijl zij haar hart bij hem aan het uitstorten was? Soms wilde hij echt dat hij een stopknop kon zetten op zijn gedachtegang, al was het maar voor even.

Chase keek haar aan en voelde zijn hart voor meerdere redenen sneller slaan. Het eerste was omdat haar bruine ogen bijna goud op leken te lichten in het zwakke zonlicht dat hun richting op scheen, het tweede was omdat hij aan dingen dacht waar hij nu absoluut niet aan mocht denken en het derde was omdat ze er opeens uitfloepte dat ze van hem hield. Chase knipperde heel even verward met zijn ogen en hij verstijfde voor een paar momenten. Het was zo onverwachts dat hij eerst niet goed wist hoe hij moest reageren, maar toen kwam zijn tweede instinct naar boven. Zonder iets te zeggen, legde hij zijn vrije hand in haar nek, zijn vingers rustend tegen haar onderkaak en boog hij zichzelf naar haar toe. Zijn ogen dwaalden nadrukkelijk van haar ogen af naar haar lippen en alsof Chloe’s bekentenis hem net dat beetje extra bevestiging had gegeven, dacht hij er niet te veel over na toen hij de afstand tussen hun overbrugde en zijn antwoord op haar woorden gaf door zijn lippen op die van haar te drukken. Zijn andere hand had hij in haar rug gelegd om haar te blijven ondersteunen, al zou hij het niet erg vinden als ze haar eigen armen om hem heen zou slaan ter ondersteuning. Helemaal niet, zelfs. Dit voelde juist harstikke goed en hij hoopte dat ze de kus zou beantwoorden, al had hij daar weinig twijfels over na haar woorden van net.

Het was waarschijnlijk een domme, misplaatste gedachte, zeker op dit moment, maar Chase hoopte dat de pepermunt die hij had ingenomen vlak na zijn eerste sigaret zijn werk wel goed deed. Hij had niet veel ervaring met zoenen en dat soort dingen, maar hij dacht niet dat Chloe rookte en kon zich voorstellen dat sigarettenrook ruiken of proeven tijdens het kussen niet erg aangenaam was. Zijn gedachten werden verdreven toen hij voelde dat Chloe hem terug kuste en hij hield zijn ogen gesloten terwijl hij hun monden het werk liet doen. Na een poosje trok ze zich terug en deed hij dat ook, waarna hij haar met een glimlach aankeek, al verflauwde deze wat toen hij de twijfels in haar bruine ogen zag. Wat? Was hij te snel geweest? ”Wat is er?” murmelde hij terwijl hij zachtjes met zijn duim over haar wang streelde. Het was niet de eerste keer dat hij een meisje had gezoend, maar dat was wel alweer even geleden en Chase hoopte dat de twijfel in haar ogen niet kwam omdat hij zo slecht zoende. Dat zou wel een beetje afgang zijn en nog een grotere deuk in zijn trots, al zou hij dat natuurlijk nooit hardop toegeven.

Chase liet zijn blik zorgelijk over haar gezicht glijden, al krulden zijn mondhoeken wel wat geamuseerd omhoog toen ze aangaf hem niet te hoge verwachtingen te willen geven. ”Ik was anders nog lang niet van plan om je ten huwelijk te vragen en je in verwachting van ons eerste kind te laten zijn, hoor,” sprak hij misschien op een iets te directe manier tegen haar, maar het was wel waar. Als ze dacht dat hij het heel erg rooskleurig zou zien vanaf nu, dan had ze het mis. Hij wist dat dit slechts nog maar de eerste stap was van iets wat hopelijk een stabiele relatie zou worden, maar hij verwachtte zeker geen wonderen. ”Ik denk niet dat je het je beseft, maar ik draag zelf ook een rugzak van dingen die ik heb meegemaakt. Ik verwacht zeker niet van je dat je me meteen je aller diepste gevoelens vertelt.” Hij streek wat losse plukken uit haar gezicht weg. ”Ik denk dat we beiden er gewoon onze tijd voor moeten nemen en moeten doen wat goed voelt, niks forceren. Al zou ik het wel op prijs stellen als je niet zomaar tegen elke jongen die je een beetje aardig begint te vinden uit begint te floepen dat je van hem houdt.” Een licht plagerig grijnsje was om zijn lippen verschenen. Ze kon dan soms ook zo schattig en klunzig zijn. Hij wist dat hij er misschien op zo’n serieus moment niet mee moest lachen, maar hij hoopte ook dat ze wel de serieusheid zou zien waarmee hij zijn woorden tegen haar had gesproken. Hij was nu eenmaal niet van de zoetsappige woorden en mierzoete geruststellingen, dus ze moest het maar een beetje stellen met zijn directheid.

Chase fronste even toen hij zag dat ze niet met zijn woorden lachte en dat ze eerder nerveus naar haar handen leek te kijken. Hij kende haar al goed genoeg om te weten dat ze zijn opmerking anders binnen had gepakt dan dat hij het bedoeld had en hij legde zijn vingertoppen tegen zijn kin, waarna hij daar lichte druk onder zette zodat ze wel naar hem op moest kijken. ”Hé,” murmelde hij zo zacht mogelijk als dat zijn diepe stem dat toeliet. ”Je weet toch dat ik dat niet echt meen, hè? Je kent me ondertussen toch wel.” Ze moest hem al beter kennen dan wie dan ook. Maar goed, misschien had hij dat grapje ook wel niet mogen maken op dit moment. Zijn blik werd weer serieus. ”Hoewel ik je ook heel erg leuk vind, vind ik dat we nog even moeten wachten met er meteen een titel of iets dergelijks aan vast te plakken. Het lijkt me duidelijk dat zowel jij als ik bagage met ons meedragen en dat we het beter rustig aan kunnen doen.” Hij dacht kort na. ”Misschien kunnen we eens op date gaan?” stelde hij vervolgens voor, een glimlachje om zijn lippen hebbend. Hij moest zelf ook nog het één en ander verwerken en het feit dat ze opeens had gezegd dat ze van hem hield, bracht hem best wel in verwarring. Hij vond haar zeker wel leuk, maar er was diep vanbinnen nog steeds een bepaalde terughoudendheid dat hem ervan weerhield om die simpele woorden terug tegen haar te zeggen. Daar was wel wat meer voor nodig dan enkele leuke ontmoetingen en één bepaald gevoel dat hij had, al was hij al wel aardig goed op weg. Het had gewoon even zijn tijd nodig.

Het gebeurde niet vaak dat Chase het bloed naar zijn wangen voelde stijgen, maar nu kon hij niet ontkennen dat het hem toch gebeurde toen Chloe aangaf dat zijn woorden haar toch wel geraakt hadden. Shit. Dat was niet zijn bedoeling geweest. Hij trok zich normaal gezien niet veel aan of zijn woorden nu iemand raakten of niet, maar bij Chloe was dat natuurlijk een ander geval. ”Sorry,” murmelde hij tegen haar terwijl hij haast teder een lok uit haar gezicht veegde. ”Ik zal beter op mijn woorden letten.” Dat wilde hij wel doen. Alleen voor haar dan. De schaamte verdween een tikkeltje toen ze het vooruitzicht van een date wel leuk leek te vinden en een ontspannen grijns verscheen om zijn lippen. ”Dan is dat een deal. Ik zal wel nadenken over wat we eventueel kunnen gaan doen.” Hij was op zijn zachtst gezegd nogal nieuw in heel het daten, dus hij had wel even zijn tijd nodig om iets te bedenken. Een zachte grauw van zijn Luxray deed hem kort opkijken en hij besefte zich hoe dat ze hier op de grond met elkaar zaten. Het boeide hem niet heel erg wat anderen daarvan dachten, maar voor iemand die zei dat hij het rustig aan wilde doen, was dit wel een vrij innige positie. Hij stond dan ook op terwijl hij zijn armen stevig op Chloe heen wikkelde en zette haar voorzichtig terug in haar rolstoel. ”Ben je er klaar voor om weer terug te gaan?” vroeg hij toen met een licht bezorgde frons aan haar. Ze kon het immers nog steeds lastig hebben, after all.