Tales of

Sinnoh

Ze wist niet waarom, maar een kleine glimlach drong om haar lippen toen hij aangaf dat zij één van de weinigen was die hij zou vertrouwen met één van zijn Pokémon. ”Daar voel ik me vereerd voor, maar ik denk dat je als breeder ook wel risico’s gaat moeten nemen op dat vlak als je meer vraag naar Bug types gaat hebben,” zei ze naar waarheid tegen hem. ”Al wil ik dat uiteraard altijd met je mee opvolgen. Ik ben heel goed in detective spelen.” Totaal niet. Zij zou waarschijnlijk de eerste zijn die meteen betrapt werd, maar dat hoefde hij niet te weten. Al dacht ze dat hij dat misschien al wel wist, gezien dat ze al langer met elkaar omgingen. ”Een shiny of een traited Heracross staat wel op mijn verlanglijstje,” probeerde ze zo serieus mogelijk te zeggen, maar er brak toch een lach door om haar lippen. ”Ik heb geen voorkeuren, Darren. Zo lang het maar een Pokémon van jou is, vind ik het prima. Het hoeft zelfs geen Heracross te zijn als dat moeilijk voor je wordt. Een deel van jou bij me hebben, vind ik al fijn.” En dat meende ze. Ze hechtte veel waarde aan haar vriendschap met Darren, dus een Pokémon van hem in haar team hebben, zou ze echt appreciëren.

Iris keek met een frons naar Darren, waarna ze een pruillip trok en op een vrij kinderlijke manier van hem wegkeek. ”Wat een misplaatste accusatie,” mompelde ze net te hard onder haar adem door. ”Ik ben de beste detective die je je maar kunt indenken. En jij valt toch te hard op met dat witte haar van je.” Ze stak haar tong naar hem uit. Van hun tweeën was zij waarschijnlijk de meest kinderachtige. Hoe zij en Darren ooit vrienden hebben kunnen worden, was iets wat ze zelf nog altijd niet begreep. Waarschijnlijk haar sprankelende persoonlijkheid die hem toch wel een beetje aan moest staan. Hoewel ze een grapje had gemaakt over de shiny en de traited Pokémon nam Darren het, zoals ze ergens wel had kunnen verwachten, weer serieus op en ze schudde glimlachend haar hoofd naar hem. ”Ik vind alles prima, Darren,” zei ze dan ook tegen hem, waarna ze wat dichterbij kwam en hem een knuffel gaf. Tja… daar kon ze nu eenmaal niet veel aan doen. Iris was het soort persoon die het niet erg vond om mensen van wie ze hield wat meer knuffels te geven. ”Maar ik vind het lief van je dat je het wilt proberen. Eigenlijk ben je best schattig.” En om er nog een schepje bovenop te doen, pakte ze één van zijn wangen vast en trok daar zachtjes aan, al moest ze daarvoor wel bijna op haar tenen gaan staan omdat Darren een stuk groter was dan haar. Maar zijn reactie die waarschijnlijk snel zou gaan volgen, zou het meer dan waard maken.

Het was niet echt vaak voorkomend dat Darren haar een grijns schonk en steeds als het gebeurde, moest Iris toegeven dat hij er zo best aantrekkelijk uitzag als hij dat deed. Ze wist echter wel beter dan voor te stellen dat hij het eens wat vaker moest doen en dat hij voor altijd single zou blijven én sneller rimpels zou krijgen als zijn gezicht voor eeuwig in dat stoïcijnse masker bleef zitten. Dat was een tour waar ze beter niet op kon gaan, hoe verleidelijk het dan ook was om dat wel te doen. Een vermakelijke grijns gleed om haar lippen toen hij haar arm vastpakte en haar hand van zijn wang weg probeerde te duwen, aangevend dat hij niet schattig was. ”Nee, dat is waar,” bevestigde ze met een grijns. ”Misschien moet je eens wat meer proberen te lachen. Dan trek je wat meer vrouwelijk aandacht aan en wordt de kans dat je forever alone blijft ook veel kleiner.” Eeeennnnn daar ging haar voornemen om niet die tour op te gaan, letterlijk ook geen minuut later nadat ze het met zichzelf had afgesproken om het niet te doen. Tja, wat kon ze zeggen? Zijn reacties waren zo vermakelijk dat ze het wel moést proberen. Ondertussen was haar andere hand al afgezakt naar zijn zij om hem daar een por te geven zodat hij haar misschien los zou laten en ze hem wat verder kon plagen. Want nee, met dit soort dingen hield ze niet snel op.

Iris stopte met lachen toen hij haar aanstaarde en zijn vraag stelde. Ze verstijfde even voor een moment en zelfs haar hand zakte terug naar haar zij. En ze wist niet goed waarom, maar ergens was het beeld van Darren met een ander meisje samen iets wat ze niet meteen wilde zien. Ze knipperde verward met haar ogen en knikte meteen naar hem. ”Ik wil vooral dat je gelukkig wordt, met wie dat dan ook is,” zei ze op een oprechte toon, proberend om de gedachten van eerder te verdrijven. Het was belachelijk om hem te plagen met het vinden van iemand en dan er vervolgens wrang over te zijn als hij ook effectief iemand zou vinden. Wat was er mis met haar? Misschien kwam het ook wel omdat Darren één van de weinige vrienden was die dat ze had, al begon dat wel een beetje meer op gang te komen sinds ze haar eerste stappen in Sinnoh had gezet. Ze glimlachte toegeeflijk toen hij zijn woorden sprak en gaf een knikje. ”Maar er zijn vast nog mensen naast Warren en ik waar je het goed mee kunt vinden. Het hoeft niet eens per se een meisje te zijn,” zei ze tegen hem. ”Misschien vind je wel een breeder waar je het goed mee kunt vinden, al moet je daar natuurlijk wel voor openstaan.”

Ze voelde zich een beetje wrang omdat het haar opluchtte dat hij zei dat hij daar niemand voor hoefde te vinden. Ze wist nog altijd niet wat haar motiveerde om zo te denken, maar het was vervelend en ze wilde er vanaf. Ze zou juist blij voor hem moeten zijn als hij iemand zou vinden waar hij zijn leven mee kon spenderen, maar in plaats daarvan gaf het haar een wrang gevoel in haar maag waar ze niet echt haar vinger op kon leggen omdat ze het gevoel nog nooit eerder mee had gemaakt. Ze wilde geen hoofdpijn hebben, dus besloot ze om er voor de rest niet echt over na te denken en het aan zich voorbij te laten gaan. ”Ach, misschien denk je daar wel anders over als je uiteindelijk iemand vindt waar het goed mee klikt,” probeerde ze haar gevoel van eerder zo nonchalant mogelijk af te doen, want ze wilde niet aan hem laten merken hoe ze eerder erover had gedacht. Dat zou haar pas echt vervullen met schaamte. Ze haalde haar schouders op toen hij zijn volgende woorden sprak. ”Als ze zich afgewimpeld voelen bij de eerste ontmoeting, dan zijn ze je tijd en aandacht voor de rest niet eens waard.” Ze was ervan overtuigd dat als ze wat meer moeite zouden doen bij Darren ze er dan vanzelf wel achter kwamen hoe aangenaam hij was. ”En het is niet alsof ik op dat vlak al veel ervaring heb, hoor. Zo veel nieuwe mensen heb ik nu ook weer niet ontmoet.” Zo lang ze haar vriendschap met Darren had, was dat ook niet echt iets wat haar dwarszat, eerlijk gezegd.

Darren leek zich er net iets te gemakkelijk bij neer te leggen dan Iris. Hoewel ze het hem op romantisch vlak blijkbaar toch niet zo hard gunde als dat ze eerst had gedacht – en dat was iets wat ze nooit hardop toe zou geven, want het klonk al vreselijk in haar eigen oren – zou ze het toch wel tof vinden als hij wat vrienden zou maken tijdens zijn reis door Sinnoh. Zo had hij in elk geval niet alleen haar en Warren om op te bouwen, al verwarmde het haar hart wel toen hij zijn volgende woorden sprak. ”Je mag me altijd bellen of een bericht sturen als er iets is, dat weet je,” zei ze met een warme blik in haar ogen tegen hem. Met Warren zou misschien iets gecompliceerder liggen door hun moeder, al wist ze niet of ze daar naar kon vragen. Familie lag zowel bij Darren als bij haar heel erg gevoelig, wist ze. ”Waarom denk je dat ik thuis ben weggegaan en naar Sinnoh ben gekomen?” vroeg ze met een zucht. ”Als het aan mijn vader ligt, zou mijn leven er nu heel anders uitgezien hebben.” Zowel werkgerelateerd als op relationeel vlak, al had ze zich over die laatste nog niet tegen Darren uitgesproken. En dat wilde ze ook het liefste zo lang mogelijk uitstellen.

Gelukkig ging Darren er niet over door, misschien ook omdat hij wist hoe gevoelig het onderwerp familie bij haar lag. En omdat hij er zelf ervaring mee had, natuurlijk. Ze hadden elkaar toevallig gevonden, maar Iris wilde hem voor niemand anders inruilen en kon zich niet voorstellen hoe het zou zijn zonder hem. En dat wilde ze ook niet. Ze gaf een bevestigend knikje op zijn woorden. ”Gelukkig is Warren nu ook veilig in Sinnoh. Zo hoef je je over hem niet mee druk te maken,” zei ze met een glimlach tegen hem. ”Al maak ik me wel een beetje zorgen om hem. Hij staat natuurlijk een stuk minder sterk in zijn schoenen dan wij en om dan al meteen voor het beroep trainer te gaan…” Ze kende Warren niet heel goed, enkel door ontmoetingen via Darren, maar ze wist wel ongeveer hoe zijn persoonlijkheid in elkaar stak. ”Ik hoop dat hij een sterke partner Pokémon krijgt die hem overal een beetje doorheen kan sleuren.” Een sterke Charmander, bijvoorbeeld. Of een andere Pokémon, als het maar een sterk karakter had. Dan zou het vast wel goedkomen.

Iris’ blik werd wat zachter toen Darren aangaf dat hij zijn broer al vanaf het begin mee naar Sinnoh had willen nemen. ”Dat had ze nooit toegelaten, dat weet jij ook,” zei ze zachtjes. Ze hoopte dat Warren zijn broer niks zou verwijten. Darren was niet iemand die zijn emoties makkelijk liet blijken, maar zelfs Warren moest weten dat zijn broer veel om hem gaf. ”Geef hem anders ook mijn nummer als je hem toevallig zou tegenkomen. Dan kan hij mij ook bellen.” Ze had misschien niet zo’n band met Warren als dat ze met zijn broer had, maar dat wilde niet zeggen dat ze niet wilde helpen. Een glimlach gleed om haar lippen toen Darren de opmerking over de partners maakte en haar blik gleed kort naar de Poké Ball’s van Dayla en Lark, de partners waar ze mee naar Sinnoh was gekomen. ”Dat kun je wel zeggen. Ik geloof dat niemand me lastig durft te vallen met Lark in mijn buurt. Je moet hem eens zien kijken als we ’s avonds over straat wandelen,” zei ze gniffelend. Nee, met Lark in haar buurt was ze er zeker van dat haar niks kon overkomen.

Een glimlach gleed om haar lippen toen Darren zijn woorden sprak en ze gaf een knikje. Het leek haar een goed idee dat Warren tenminste twee mensen had waar hij op kon bouwen nu hij in een onbekende regio was. Haar glimlach werd nog wat breder toen hij over zijn partner sprak en ze wilde daar iets op zeggen, maar opeens betrok haar gezicht toen ze iets voelde bij haar bovenbeen. Oh nee. Oh shit. Was dat vandaag? Ze was het helemaal vergeten. Ze voelde zich niet snel beschaamd, maar nu werd haar gezicht knalrood en paniek kwam bij haar opzetten. ”I-Ik besef me net dat ik mijn Holo Caster in de openbare kleedkamer van het Pokémon Center heb laten liggen,” zei ze stotterend tegen Darren. ”I-Ik spreek je later nog wel!” En zonder echt te registreren wat ze daarna deed, drukte ze zich op aan zijn schouder en drukte een snelle kus op zijn wang alvorens haar Totodile terug te keren in zijn bal en haastig te rennen door de drukte. Niet richting het Pokémon Center, maar wel richting de toiletten. Ze zou Darren echter niet meer aan durven kijken hierna, dus het leek haar beter als ze elkaar de volgende keer weer ergens zouden zien. Al vond ze het niet bepaald leuk dat ze hem daar achter moest laten en had ze gerust nog langer met hem willen spreken, maar helaas was dit een noodgeval en had ze geen keus.