Tales of

Sinnoh

Elvin trippelde naast Jörfi mee. Hij probeerde zijn bewegingen zo goed mogelijk na te doen. Jörfi gebruikte de schaduwen om zich voor te bewegen. Hij probeerde zo min mogelijk op te vallen. Daar moest zijn Tepig nog aan wennen. De pokémon deed zijn best, maar hij was nu eenmaal best wel lomp. Dus meestal stond hij nog vol in de picture, als Jörfi allang weg was. Dan maakte Jur een geluidje om Elvin zijn aandacht weer te trekken en schoot zijn Tepig snel weer achter hem aan. Jörfi werd nooit boos op hem. Bewoog voor hem dan zelfs wat langzamer, zodat hij hem beter bij wist te houden. Hij wilde graag dat zijn Tepig het zou leren, zo goed als dat het hem lukte. Hij zou niet meer van hem vragen dan dat. Zo zat hij niet in elkaar.

Het was een grijze dag vandaag, maar dat vond Jörfi niet erg. Door het grijze landschap kon hij zich beter verbergen. De enkele straal zonlicht die tussen de bomen door piepte, wierp mooie schaduwen op de bosgrond. Daar maakte Jörfi handig gebruik van. Hij liep dieper het bos in, daar voelde hij zich fijner bij. Omsloten door de bomen. Elvin trippelde nog steeds achter hem aan. Deed soms een sprongetje als een zonnestraal op zijn vel viel. Dat moest niet wist hij inmiddels. Dan vloog de Tepig snel achter Jur aan de schaduw weer in. Jörfi lette verder niet zo veel op hem. Hij lette vooral op zijn omgeving, daar was hij scherp op. Dat was hij altijd. Hij stond niet graag voor verrassingen. Zijn omgeving was altijd zijn vijand geweest.

Hij hoorde direct dat er iemand achter hem aanliep, maar hij deed eerst alsof hij het niet doorhad. Nooit direct omkijken. Elvin leek wel even te aarzelen, maar liep toen toch maar weer achter hem aan. Zijn Tepig draaide wat vragend met zijn oren. Toen stopte Jörfi ineens met lopen, waardoor eerst Elvin en toen de andere pokémon die hun achtervolgde tegen hem opknalde. Hij keek naar de plek waar duidelijk gewicht zat, maar waar hij nog steeds niks zag. Hij zakte door zijn knieën en stap voorzichtig zijn hand naar de onzichtbare uit.

Toen liet een Kecleon zich zien. Jörfi wilde de pokémon begroeten, maar daar kreeg hij de tijd niet voor. Voordat hij het wist verscheen er een Talonflame. Er kwam een bezorgde uitdrukking op zijn gezicht terwijl hij naar hem keek. Elvin verschool zich achter zijn been. Waardoor Jörfi nog meer beschermend voor hem ging staan. De Talonflame had het duidelijk op hun verzien toen de Kecleon weer verdween. Hij besloot hetzelfde te doen, maar dan op zijn manier. Dit keer pakte hij Elvin op. Zijn Tepig was niet de meest lichte pokémon, maar 10 kilo kon hij nog wel aan. Hij was nog steeds handiger om snel te verdwijnen, hij was bang dat de Talonflame zijn arme Elvin anders alsnog te pakken kreeg. Hij rende de schaduwen van de bomen in. Schoot van bosje naar bosje, van schaduw naar schaduw. Zo snel mogelijk met het extra gewicht die hij mee moest dragen. Hij kon de bomen niet gebruiken met zijn Tepig in zijn armen. Dus was hij nu genoodzaakt op de grond te blijven.

De Talonflame hing nog steeds boven hen. Hij moest iets doen, want dit zou niet goed komen. De pokémon was enorm boos. Hij wist niet zo goed wat er aan de hand was, maar wel dat hij Elvin en zichzelf moest beschermen. “Ember boven ons, niets raken.” Zei hij toen tegen zijn Tepig. Hij wilde het woud ook niet in brand zetten. Dat was zeer zeker niet de bedoeling. Elvin maakte steeds vlammetjes boven hun hoofd. Niet te hard, maar hopelijk wel genoeg om de Talonflame op afstand te houden. Zo rende Jörfi door. Zo veel mogelijk zigzaggend om de Talonflame af te leiden en zo min mogelijk de mogelijkheid te geven om op hun te kunnen landen.

Hij keek wat ongerust, toen hij zag dat Elvin er toch moe van leek te worden. Gelukkig verdween het geluid van de Talonflame boven hen. Snel kroop Jörfi met zijn Tepig onder een bosje. Hijgend bleef hij zitten. Elvin was toch best wel zwaar zo met rennen. Even bleef hij doodstil zitten, maar het leek er echt op alsof de Talonflame weer weg was. Zoekend keek hij om zich heen. Waar was de Kecleon gebleven? Hij wilde echt niet dat de Talonflame de pokémon had gepakt. Jur maakte weer een geluidje. In de hoop om de Kecleon weer te lokken. Hij zette Elvin op de grond, maar wees wel dat hij onder het bosje moest blijven zitten. Voor het geval de Talonflame wel weer terug zou komen. Zijn Tepig moest veilig zijn, dat was het belangrijkste. Hem en de Kecleon die hij eerder tegen was gekomen. Waar was hij?

Nee, nee, nee! Voor het eerst in zijn leven verliet er een schreeuw uit zijn mond. Dat was nog nooit gebeurd. Meestal sprak hij zacht, zelfs als hij boos was. “Nee!” Riep hij uit. Niet Elvin, niet zijn Elvin. In de korte tijd dat ze bij elkaar waren, had hij zich al enorm gehecht aan de Tepig. Het was zijn vriendje, zijn houvast. Die mocht niemand van hem afpakken zelfs een pokémon niet. Hij schoot razendsnel een boom in. Nog snellen dan dat hij dat normaal deed. Hij klom behendig via de stam omhoog, op de eerste tak en zo door naar boven. Toen sprong hij in de boomtoppen naar de volgende boom. Totdat de Talonflame weer voor hem verscheen. Zonder er bij na te denken sprong hij en belandde boven op de rug van de Talonflame. Hij greep zich vast rond zijn nek en keek of hij zijn Tepig zag. Die hing nog steeds in de poten van de grote vogel. Nu was hij in ieder geval bij hem in de buurt. Hij klemde zijn benen goed vast. Wat liet zien dat dit niet de eerste keer was dat hij boven op de rug van een vliegende pokémon zat.

Hij deed heel erg zijn best om te blijven zitten, maar helaas mocht het niet baten. Hij werd er alsnog vanaf gegooid. Jörfi belandde hard op zijn rug en bleef even kreunend liggen. Toen kwam hij weer overeind. De Talonflame had zijn Tepig in een nest gezet waar hij onmogelijk bij kon komen. Zelfs voor hem was dat niet te doen. Hij zag wel dat de Talonflame weer opzoek ging. Straks wist hij de Kecleon ook nog te vinden. Die moest hij zien te beschermen. Hij wilde dit allemaal niet. Hij wilde Elvin terug, maar eerst de Kecleon. Voordat de Talonfame die ook nog te pakken kreeg. Wacht. In de buurt was een plasje modder. Jur bedacht zich niet en rolde zich erin. Dat had Elvin vast ook leuk gevonden… Daarna rolde hij zich door de gevallen bladeren heen. Om zich te camoufleren. Toen bewoog hij zich weer rond in de hoop de Kecleon eerder te vinden dan de Talonflame. Hij gebruikte elke schaduw die hij kon vinden om verstopt te blijven.

Ineens knalde hij tegen iets aan. De Kecleon viel op zijn achterwerk. Hij keek wat geschrokken en ging er toen weer vandoor. Alleen nu kon Jörfi die rode streep in de gaten houden. Dus rende hij erachteraan. Hij hield de pokémon scherp in de gaten. “Wacht ik kan je leren je nog beter te camoufleren.” Zei hij tegen de Kecleon. In de hoop de pokémon te laten stoppen. Het leek te werken want ineens bleef de rode streep staan. Voorzichtig kwam de Kecleon weer tevoorschijn. “Kijk als je modder en wat blaadjes gebruikt zoals ik heb gedaan, dan is de streep ook weg.” Glimlachte hij toen tegen de pokémon. “Wil je mij ook helpen, met Elvin?” Hij wees naar de hoge boom waar de Talonflame zijn Tepig in had gestopt. Zijn ogen hadden een smekende blik.

De Kecleon sloeg zijn armpjes over elkaar. Jörfi voelde zijn mond droog worden. Wat als hij niet wilde helpen? Dan wist hij echt niet wat hij moest doen om Elvin weer terug te krijgen. Gelukkig knikte de Kecleon toen. Hij had niet eens door dat zijn schouders gespannen samen waren getrokken. Die ontspanden weer. Hij ging voor de Kecleon zitten. Nadat hij eerst de lucht goed had afgespeurd of de Talonflame niet ineens weer op hun zou duiken. Toen wees hij naar een plasje modder naast hun. “Je mag eerst wel de streep verstoppen?” De Kecleon knikte weer. Rolde zich om in het plasje modder en plakte er blaadjes tegenaan. Zoals Jörfi eerder verteld had. Toen ging ze weer bij hem zitten. “We moeten de boom in zien te komen.” Vervolgde hij toen zachtjes. Hij keek weer naar de immens hoge boom. Uitdagend zou het worden, dat zeker. Toch was het de enige manier om bij Elvin te komen. Hij moest zijn Tepig bevrijden. “Ik ga voor, wil jij dan Bind doen boven ons. Dan kunnen we ons daar aan vasthouden.” Even fronste de Kecleon, maar daarna knikte ze weer. Voorzichtig slopen ze terug naar de boom, maar voor nu leek de Talonflame weg.

Hij klom eerst de boom in. Er was weinig aan de stam om grip op te krijgen. Gelukkig deed de Kecleon al snel Bind rond de boom. Dat scheelde een heel stuk. Nu had hij plek om zijn voeten neer te zetten. Het ging niet snel, maar ze kwamen omhoog. Elke keer deed de Kecleon weer Bind op de stam. Totdat ze in de top kwamen en Jörfi het nest in kon klimmen. De Kecleon kwam vlak achter hem aan. De Kecleon bleef wel onzichtbaar, maar hij hoorde hem achter hem scharrelen. Elvin knorde zachtjes. “Elvin.” Zei hij overgelukkig. De Tepig kwam naar hem toe en duwde zich tegen hem aan. “Snel in je pokéball.” Hij liet zijn Tepig terug in zijn ball, want met hem ook nog in zijn armen kwam hij nooit meer beneden. Was de Kecleon er eigenlijk nog? “We moeten gauw weer naar beneden.” Fluisterde hij. Toen klom hij weer over de rand. De strengen van de Bind zaten in ieder geval bij het eerste stuk nog. Terwijl hij weer naar beneden klom. Hij hoorde de Kecleon achter zich aankomen. Gelukkig ze was er nog. Hij voelde dat ze de Bind onder hen weer vernieuwde, omdat hij op sommige stukken ook al los had gelaten.