Tales of

Sinnoh

De avond begon langzaamaan te vallen. Warren had al een hamburgertentje opgemerkt dat zich wat meer afgezonderd bevond op het festival. Nu dat de avond nog maar net begon te vallen en er niet al te veel mensen stonden, vond hij het een goed idee om naar het hamburgertentje te gaan. Nou ja, tentje… het was meer een kraampje. Een vriendelijk uitziende oude man stond achter het kraampje en Warren gaf zijn bestelling door, waarbij hij ook wat eten voor Fall bestelde. Hij grinnikte lichtjes toen hij zag dat de Turtwig zichzelf op zijn achterpoten probeerde te verheffen om de lekkere geur van vlees in zich op te nemen. ”Geduld, Fall,” zei hij geamuseerd tegen zijn Turtwig, welke hem aankeek alsof hij dat niet had. De blik in zijn donkergrijze ogen werd iets strenger en mokkend wendde zijn Turtwig zich van hem af, waarna hij ging zitten en expres tegen Warren’s been leunde. Warren zuchtte zachtjes om het kinderlijke gedrag van zijn Turtwig en keek in plaats daarvan rond terwijl zijn bestelling klaar werd gemaakt. Het duurde niet al te lang eer dat de oude man zijn eten aanreikte en Warren gaf hem het geld ervoor, waarna hij aan één van de tafeltjes ging zitten om rustig te kunnen eten. Hij gaf Fall als eerste zijn eten en glimlachte toen de Turtwig zich vol overgave op het eten stortte, alsof Warren hem al heel de dag niks had gegeven. ”Dadelijk denken mensen nog dat ik niet goed voor je zorg,” murmelde hij tegen de Turtwig, welke gewoon verder at alsof hij Warren niet gehoord had.

”Wig, wig, wig!“ Warren wist niet waar hij harder van schrok: van het wiel dat tegen zijn tafeltje kwam of zijn Turtwig die daarop zijn ongenoegen begon te uiten. Warren had hem nog maar zelden boos gezien, maar nu stond de Turtwig op zijn vier poten en had hij een boze blik in zijn ogen terwijl hij naar de dader keek. Warren liet zijn blik kort naar rechts glijden, waar hij een vrouw aan een kar bevestigd zag, voortgetrokken door enkele Pokémon. ”Stop daarmee, Fall. Ze deed het vast niet expres,” zei hij op een strenge toon tegen zijn Turtwig, welke nog altijd boos aan het kijken was. Warren kon ook wel zien waarom: het tafeltje was lichtjes tegen zijn bakje gebotst en een klein beetje van de inhoud was op de grond gevallen. Warren zuchtte omdat hij vond dat zijn Turtwig maar dramatisch kon zijn en richtte zijn aandacht weer naar de vrouw. Zijn Turtwig was ook weer zo strategisch gaan staan dat hij de weg van de Pokémon blokkeerde van de vrouw en Warren kwam snel overeind om hem op te pakken. ”Sorry,” verontschuldigde hij zich naar de vrouw. ”Hij kan heel dramatisch doen wanneer het zijn eten betreft. Negeer hem maar gewoon.” Hij hield zijn adem lichtjes in. Hopelijk werd ze niet kwaad. Die Pokémon van haar zagen er niet uit alsof hij daar ruzie mee wilde hebben.

”Wig! Wig! Wig…?“ Fall’s boze tirade werd onderbroken toen hij zag hoe de Ditto in een exacte replica van hem veranderde. De reactie die volgde, was zowel hilarisch als schattig te noemen: zweetdruppeltjes verschenen op het voorhoofd van de Turtwig terwijl hij niet wist hoe snel hij onder de stoel van Warren moest kruipen. Warren, die blij was dat zijn Turtwig in elk geval niet meer zo mondig kon zijn nu en in de gaten had dat de Boufalant maar heel boos naar hun aan het kijken was, voelde zich nog meer opgelucht toen hij de verontschuldigingen en een berisping van het meisje naar haar Pokémon hoorde. ”Het is niet erg,” wuifde hij haar verontschuldigingen snel weg. ”Zoals ik al zei tegen mijn Turtwig: je deed het niet expres.” Hij gaf ondertussen onder zijn stoel een zetje tegen Fall aan, waarop zijn Turtwig zich toch iets meer aangemoedigd voelde om tevoorschijn te komen, al was dat voor nu enkel met zijn kopje. ”Dat is een heuse verzameling dat je daar hebt aan Pokémon. Ben je soms een trainer?” vroeg hij aan haar, zijn spieren ontspannend nu dat hij wist dat ze in elk geval niet boos op hem was.

Warren gaf een knikje toen het meisje aangaf dat ze best wel op had kunnen letten en dat ze normaal gezien nooit zo onvoorzichtig was. ”Zit je met veel zorgen?” vroeg hij aan haar, waarna hij kort op zijn lip beet. ”Sorry. Dat zijn mijn zaken natuurlijk helemaal niet,” liet hij er haastig op volgen, zijn wangen rood wordend. Als hij geen negatieve aandacht van iemand wilde trekken, dan moest hij in het vervolg maar eens beter na gaan denken over de reacties die hij zou geven. Hij wilde immers niet overkomen als een bemoeial. Fall kwam weer wat meer uit zijn schulp toen de Giraferig naar hem toe boog en hij begroette haar door vrolijk zijn naam te zeggen. Hij bleef wel een beetje uit de buurt van zijn replica, al wierp hij daar nu ook wel nieuwsgierige blikken naar. Het was Warren een raadsel hoe dat zijn Turtwig zo snel over zijn verlegenheid heen kon komen, maar hij nam aan dat het een goed ding was en dat hij dat alleen maar aan kon moedigen. Hij gaf een knikje toen ze aangaf dat ze een breeder was en merkte nu wel een paar Pokémon op die farm Pokémon waren, al stelde hij zich vragen bij de Girafarig. Die kleur was hij immers nog nooit tegengekomen in Johto. ”Ik ben een trainer, al doe ik het rustig aan,” zei hij tegen haar. ”Ik wil eerst nog een extra Pokémon vangen voordat ik me aan de gym waag.” Hij glimlachte toen ze zichzelf voorstelde als Chloe en deed zijn best om de namen van haar Pokémon te onthouden. ”Mijn naam is Warren en mijn Turtwig heet Fall.” Hij knikte toen naar de Girafarig. ”Sorry dat ik dit zo opeens vraag, maar ik ben van Johto afkomstig en ik kan me niet herinneren dat Girafarig er zo uitzien.” Hij hoopte dat hij Chloe of Nora nu niet zou beledigen met zijn vraag.

Toen Chloe de reden uitlegde, knipperde Warren heel even met zijn ogen. Hij liet zijn blik even kort naar de Pokémon glijden waar Chloe het over had, wat de Ditto blijkbaar betrof. ”En heb je daar nu spijt van?” vroeg hij een tikkeltje verward omdat hij de link niet meteen kon leggen. Misschien zat de Ditto niet in haar Egg group en dat ze het daarom liever niet had gehad. Of misschien was het ei niet goed terechtgekomen. Zijn Turtwig schrok een beetje terug toen de Giraferig naar hem snoof, maar algauw kwam hij toch weer wat dapperder dichterbij om haar te begroeten. Warren bevestigde met een knikje dat één Pokémon inderdaad te weinig was om de gym uit te gaan dagen. Dan moest hij er minstens nog één of twee bij vangen. Chloe gaf aan dat haar Giraferig Traited was, iets waar hij nog niet eerder van gehoord. ”Is dat een nieuw ding van deze regio of zo?” vroeg hij een tikkeltje verward aan de vrouw. Hij had nog nooit van een traited Pokémon gehoord. Wel van een shiny, maar van een traited nog niet. Het zag er wel mooi uit zo, dat donkerbruine. Dat dan weer wel.

Warren knipperde weer een tikkeltje verward met zijn ogen toen ze het verduidelijkte. Of daar toch een poging toe deed. Waarom zou ze daar spijt van hebben? Waarom…? Oh. Hij dacht dat hij het al begreep. Ze had een ei gegeven aan iemand die misschien niet goed voor dat ei zou zorgen. ”Heb je haar nummer? Misschien kun je haar anders eens bellen?” stelde hij voor. Hij dacht niet dat hij de ballen zou hebben om zoiets te doen. Als hij het vermoeden had dat er iets mis was met iemand of als iemand zijn of haar Pokémon niet goed behandelde, dan bleef hij liever uit de buurt van dat soort personen, bang zijnde dat het geweld of de harde woorden zich anders tegen hem zouden keren. Dat was misschien niet erg dapper van hem, maar hij ging liever gevaarlijke of vijandige situaties uit de weg dan dat hij zich daarin mengde. ”Fall is normaal gezien ook heel erg uitbundig, dus corrigeer het gedrag van je Pokémon alsjeblieft niet. Hij is gewoon onder de indruk van je Ditto, denk ik,” zei Warren haastig tegen Chloe. Het laatste wat hij wilde, was dat haar Pokémon op haar dak zou krijgen omdat ze gewoon zichzelf was. En inderdaad: nu dat de Ditto niet meer Fall’s vorm had, kwam de Turtwig dichterbij en hief zich wat op zijn achterpoten zodat hij met zijn neus die van de Girafarig aan kon raken. Het zag er zo schattig uit dat Warren toch even moest glimlachen. Zijn blik gleed echter weer naar Chloe toen ze haar uitleg gaf over de traited Pokémon en hij probeerde het te begrijpen. ”Dat klinkt speciaal,” zei hij uiteindelijk na een korte stilte. Hij liet zijn blik naar de andere Pokémon die ze bij zich had hangen, waarbij zijn blik kort op de Phanteon blijf hangen. ”Heeft dat ook iets met afwijkende genen te maken?” vroeg hij toen verward, knikkend naar de nieuwe Eeeveelution. Voor zo ver hij wist, waren er maar acht eeveelutions en geen negen.

Warren trok een meewarig gezicht toen ze zichzelf de schuld gaf van haar onoplettendheid. ”Ik heb gehoord van die groep die een oogje in het zeil houdt voor misdadiger, Crescent Moon als ik het goed heb…” Hij keek haar aan. ”Misschien kun je anders contact met hun opnemen als je het echt niet vertrouwt? Misschien kunnen zij je wel helpen.” Hij wist anders ook niet zo goed wat ze kon doen. Hij legde een hand op haar arm en probeerde bemoedigend naar haar te glimlachen. ”Ik weet dat het nu niet leuk is wat er is gebeurd, maar dit is misschien wel een goede les voor de volgende keer als je een ei aan iemand geeft,” zei hij zachtjes tegen haar. Hij gaf een kneepje en trok zijn hand toen snel terug. Hij was nogal een oen rond meisjes en hij voelde zijn wangen alweer warm worden bij het idee dat hij haar daarnet had aangeraakt. Zijn Turtwig keek inmiddels met een raar gezicht omhoog toen hij een lik over zijn kopje kreeg, maar een lach gleed al snel om zijn lippen en hij hief zich nog wat hoger op zijn achterpoten om zijn wang tegen die van de Girafarig te duwen. Aww. Dat was wel schattig. Warren gaf een knikje toen Chloe aangaf dat er een nieuwe Eeeveelution was ontdekt in the Lost Tower, al zei de plek hem niet veel. ”Ik heb geen idee waar dat dat is,” zei hij schaapachtig tegen haar. ”Ik ben nog maar net van Johto naar Sinnoh verhuisd, dus veel is hier nog nieuw voor me.” Het was dan ook maar toeval dat hij op dit festival terecht was gekomen, aangezien het zich in de buurt bevond van waar hij Fall op had gehaald.

Warren had geen idee wie dat Ace was, maar hij knikte maar toen ze zei dat ze het aan die jongen ging vertellen. Gezien hun eerdere onderwerp vermoedde hij dat Ace een vriend van haar was en bij Crescent Moon zat. Zou hij ook snel vrienden maken in Sinnoh? Hij hoopte van wel. Hij kon het al wel goed vinden met Chloe tot nu toe, maar het was natuurlijk nog wat vroeg om haar al een vriendin te noemen. Hij hoopte dat het wel snel die kant op zou gaan; het zou goed voor hem zijn als hij wat vrienden zou maken in de regio. ”Misschien geeft de nieuwe eigenaar hem of haar wel weg aan iemand anders en komt de baby alsnog bij een goede eigenaar terecht,” probeerde hij haar hoop te geven, een kleine glimlach om zijn lippen hebbend. Misschien was het allemaal nog niet zo erg zoals zij dacht. Hopelijk. Zijn blik gleed naar haar toen ze aangaf dat hij leek veel rond moest gaan reizen en hij gaf een knikje. ”Dat ben ik ook wel van plan, al weet ik niet goed naar waar ik als eerste moet gaan. Misschien een beetje in de buurt van de eerste gym.” Het was niet dat hij zijn beroep niet serieus nam, maar hij zette er gewoon niet zo heel veel vaart achter. Hij deed het liever wat op zijn gemakje. ”Zo te horen ben jij al wel op veel plekken geweest,” zei hij tegen haar.

Warren besloot om er voor de rest niet te veel meer over te zeggen. Hij had niet het idee dat het Chloe opvrolijkte en anders zou ze er ook maar aan blijven denken. Het onderwerp werd in plaats daarvan verlegd naar waar ze allemaal geweest was en Warren had al wel half en half verwacht dat ze Sinnoh goed kende, want ze gaf ook aan al op veel plekken geweest te zijn. ”Best knap van je dat je zo zelfstandig overal naartoe kunt reizen,” zei hij op een ietwat voorzichtige toon tegen haar. Hij had natuurlijk wel gezien dat ze een handicap had, maar hij wist niet hoe gevoelig dat was voor haar om aangehaald te worden. ”Reis je alleen maar zo met je Pokémon of neem je soms ook wel eens een taxi?” Hij had het idee dat hijzelf wel wat vaker voor de taxi zou gaan, zeker als één bepaalde plek veel te ver zou zijn voor hem, maar hij ging nog zien. Hij was best avontuurlijk aangelegd, dus het kon ook goed zijn dat hij alles te voet af zou leggen. Het lag er een beetje aan naar waar hij naartoe wilde gaan.

Warren verstijfde toen hij de irritatie opmerkte in haar blik en hij voelde hoe nervositeit zich meteen in hem opstapelde. Zijn voornemen om mannelijkheid uit te stralen vloog dan ook meteen van de baan toen hij zijn handen in overgave naar haar opstak. ”I-Ik bedoelde het niet s-slecht, hoor,” stotterde hij vervolgens. Hij wilde haar immers niet drukken met haar neus op het feit dat ze een handicap had. Zo was hij niet. ”H-Het is niet o-omdat je een handicap hebt d-dat ik denk dat j-je niks kunt!” Dat vond hij zelfs nog erger klinken en met een rode kop van schaamte keek hij naar zijn schoot. Haar woorden ontgingen hem volledig, evenals het vriendelijke glimlachje dat ze hem had geschonken. Fall draaide zich om en rende naar zijn trainer toe, waarna hij met zijn kop tegen Warren’s been beukte. Kom op, trainer leek hij te willen zeggen. [/i]Verman jezelf![/i] Maar Warren had zijn handen nerveus tot vuisten gebald en durfde enkel naar zijn schoot te kijken. Hij was bang voor wat hij zou vinden als hij nu naar Chloe zou kijken, want als hij iets niet wilde, dan was het wel haar kwetsen.