Tales of

Sinnoh

En daar ging zijn poging tot mannelijk zijn. Warren hield zichzelf steeds maar weer voor dat hij zich reacties van anderen niet te erg aan zou trekken, maar dan vond hij het toch weer erg als hij iets deed of iets zei wat de ander irriteerde. Dan veranderde hij weer in dat stotterende joch dat vroeger op school in Johto al zo veel gepest was geweest. En nu was er geen Darren die hem uit de brand kon helpen. Nee, nu moest hij het helemaal alleen doen. Die gedachte maakte hem alleen nog maar nerveuzer en Warren knabbelde onzeker op zijn onderlip toen de verlossende woorden van Chloe kwamen. Hij durfde het eindelijk aan om zijn donkergrijze blik van zijn schoot op te richten en zag dat ze een vriendelijke blik in haar ogen had. ”Ik wilde je niet het gevoel geven dat ik je anders bekijk,” zei hij al iets rustiger tegen haar. ”Ik denk alleen dat er mensen zijn met een minder sterk karakter die hetzelfde meemaken als jou.” Zijn donkergrijze blik keek haar wat schuw aan nadat hij dat gezegd had. Hopelijk viel het niet weer verkeerd of anders kon hij beter opstaan, Fall meenemen en bij haar weg gaan.

Warren maakte een wegwerpgebaar met zijn hand naar haar ten teken dat ze zich niet moest verontschuldigen. Hij legde de schuld eerder bij zichzelf omdat hij niet de juiste woorden had gebruikt. Misschien had hij er zelfs beter niet over kunnen beginnen. Toch luisterde hij naar wat ze er nog meer over te zeggen had en hij deed zijn best om zijn gezicht in de plooi te houden, om haar niet medelijdend aan te kijken. ”Ik denk dat we die allemaal wel hebben.” Hij lachte ietwat nerveus. ”Ik probeer altijd heel stoer en nonchalant over te komen, maar eigenlijk vind ik het maar eng. Dit is alles.” Het was een tikkeltje beschamend om dat toe te geven, maar eerlijk gezegd voelde hij zich wel op zijn gemak bij Chloe. Genoeg om dat in elk geval met haar te delen. ”Ik ben in Johto altijd beschermd geweest door mijn broer, maar nu valt die bescherming weg nu ik alleen op reis ben en eerlijk gezegd vind ik dat echt heel eng. Ik heb dan ook veel bewondering voor iemand die alleen reist en het echt goed voor elkaar lijkt te hebben.” Fall maakte een zacht geluidje naar hem, alsof hij zijn trainer wilde steunen. ”En het helpt ook wel dat ik een Turtwig heb die me overal gewoon in meesleept,” zei hij en ondanks zijn nervositeit moest hij toch wel lachen. Soms kon Fall’s gedrag irritant zijn, maar dikwijls hielp het Warren juist meer om uit zijn schulp te komen. En dat was misschien ook precies wel wat hij nodig had.