Kalm leunde hij tegen het muurtje aan, het boekje tussen zijn ene hand gedrukt en zijn ogen er strak op gefixeerd. Zijn andere hand had grip gevonden op een pen die hij kalm tegen het papier aan tikte in een ritmische beweging. Nadenkend beet hij even op zijn onderlip waarna hij even de pin tegen zijn kin aantikte en vervolgens een gefrustreerde zucht van zijn lippen liet gaan. De man stak de pen weg en deed het boekje toe waarna hij beide weer in zijn achterzak van zijn broek bracht. Hij richtte zijn ogen weer op en haalde vervolgens kalm zijn holo caster boven. Zouden er andere leden van Crescent moon aanwezig zijn hier? Zouden ze hem een beetje willen helpen om in te werken? HIj wist het niet zo goed en was ergens ook niet zo zeker waar hij kon vragen hoe en wat. Dus na enkele tellen rond gedwaald te hebben op het forum van de organisatie, stak hij het apparaat weer weg. Blath liet even een vragend piepje horen, maar Myrth schudde enkel zijn hoofd. Hij wilde er momenteel niet zijn hoofd over breken.
Arceus’ zij dank was dit verdomde festival bijna weer voorbij zodat hij terug naar Hearthome City kon gaan en zich van deze drukte al niks meer aan hoefde te trekken. Ace was de dronken mannen, de irritante vrouwen en de druk roepende mensen om hem heen al helemaal zat. Hij nam aan dat hij toch wel wat voldoening voelde als hij iemand op heterdaad wist te betrappen en diegene onderuit kon halen, maar dat was dan ook al het goede wat hij van dit verdomde evenement kon zeggen. En waar hing zijn beste vriend ergens uit? Die had hij de laatste tijd ook niet meer gezien. Ach ja, het zou hem ook wat. Ace had Blade en Jaws uit hun ballen gelaten omdat hij het idee had dat hij hun te vaak wegstopte en zijn blik gleed kort naar Jaws, welke nieuwsgierig om zich heen aan het kijken was. Blade was dan meer met andere dingen bezig en het duurde niet lang eer dat de Scyther hem aanstootte, waarna hij naar een man wees die ergens tegen een muurtje aan leunde. Ace kon zien aan het insigne op zijn borst dat hij bij Crescent Moon hoorde, maar hij herkende het gezicht nergens van. Hij trok een nors gezicht naar niemand in het bijzonder en liep na kort twijfelen toch maar op de man af. ”Met tegen een muur leunen en zuchten ga je geen geld verdienen binnen de kortste keren,” zei hij op een norse toon tegen de man, wat zowat het beste advies was wat hij kon geven. Op zijn eigen manier dan, uiteraard.
Hij wist helemaal niet wara te starten, waar hij moest beginnen of wie hij kon aantikken om iets te doen. Dat was tot iemand hem benaderde. Een man die ver boven hem uit torende, wat eigenlijk niet zo speciaal was dankzij zijn kleine postuur, en die nogal nors leek te zijn. Wel meteen vernauwde Myrth zijn ogen wat, zijn spieren spanden zich instinctief aan, een aanvulling van de lichte woede die in zijn borstkas te boven kwam. Blathnaid merkte dit meteen op en begon nerveus heen en weer te wiegen op de schouder van haar trainer. Toen de man sprak, veranderde de houding van de blonde gozer niet. Hij hield zijn helsblauwe ogen gefixeerd op hem, spanning in zijn lijf. Na enkele tellen haalde hij zijn handen op en gebaarde hij even kalm de vraag of de ander crescent moon was, voordat hij even een gefrustreerd geluidje maakte bij het besef dat hij dit niet kon verwachten van een vreemdeling. HIj viste dan ook al snel zijn boekje en pen boven en pende neer. 'Crescent Moon?' waarna hij deze aan de ander presenteerde. Hij knipperde enkele keren en draaide het boekje vervolgens terug naar zijn eigen kant toe, afwachtend tikkende met de pen tegen het papier om te zien wat de ander zou zeggen.
Ace trok een wenkbrauw op toen er een gespannen houding verscheen bij de man, waarna er vervolgens één of ander handgebaar volgde waarop Ace zijn wenkbrauw licht optrok. Net toen hij er een sarcastische opmerking over wilde maken, werd er iets op een papiertje geschreven, waarop Ace nog meer fronste. Kon de man dat niet gewoon zeggen? Maar wacht eens… Gebarentaal, het feit dat hij niet reageerde op wat Ace eerder had gezegd en in plaats daarvan een boos gezicht trok… Hij gaf een knikje en opende de kraag van zijn jas wat meer naar de man toe zodat de man de insigne op zijn borst kon zien, aantonend dat Ace ook van Crescent Moon was. ”Hulp nodig?” vroeg hij aan de man. Zijn blik gleed kort naar Jaws en Blade, welke de uitwisseling tussen Ace en de man met een frons bekeken. Ace vond het zelf ook maar apart, maar hij nam aan dat als de man zich de moeite nam om iets op een papier te schrijven, dat hij gewoon niet kon praten. Wat zo iemand dan in Crescent Moon deed, was hem een groot vraagteken. Niet dat hij de capaciteit van de man meteen in twijfel wilde trekken, maar als hij niet kon spreken, kon het wel eens lastig worden in chaotische situaties.
De ander leek nogal een nors persoon, maar niet meteen gemeen zo. Het was goed genoeg voor hem, voor nu. In iedere geval was deze man hem niet aan het treiteren over het feit dat er geen woorden over zijn lippen kwamen. De ander beantwoordde zijn vraag door zijn pin te tonen aan de ander, waardoor Myrth er even naar keek. Hij knikte een enkele keer als teken dat hij het snapte en draaide het boekje terug naar zichzelf toe. Blathnaid, die haar ogen even op de Pokémon van de ander had gelegd, begon meteen te rillen. Angst kwam van het wezentje af, maar hij probeerde het voor nu te negeren. Ze zou moeten wennen aan dit soort dingen. En hij was het niet zo gewoon om met Pokémon om te gaan. Natuurlijk had hij altijd Pokémon rond zich gehad bij zijn moeder thuis, maar Blath was echt zijn eerste eigen Pokémon en dat was gewoon anders. Toen de man vroeg of hij hulp nodig had, knikte de man meteen gretig naar hem en begon hij direct terug te schrijven. Na enkele tellen was hij klaar en draaide hij het object naar de ander toe. 'Ik ben nieuw, ik weet niet goed wat ik zoal moet doen of kan doen op een festival om te helpen,' stond er. Niet meteen een vraag, eerder een uitleg. Afwachtend keek hij naar de ander. Hij wist niet echt of hij echt een behulpzaam type was, maar hij kon het uiteraard altijd eens proberen.
Ace sloeg zijn armen over elkaar heen nadat hij zijn laatste vraag had gesteld en hij zag dat de jongen druk begon te schrijven. Hij vroeg zich af hoe iemand zoals hem zich in Arceus’ naam ging redden in Crescent Moon, maar aan het einde van de rit was dat eigenlijk ook niet zijn probleem. Hij zou wel aangenomen zijn voor een reden, al moest Ace die reden dan maar zien te ontdekken. Hij boog zich naar voren nadat de jongen klaar was met schrijven en las de woorden snel. Gelukkig kon de jongen in elk geval duidelijk schrijven, anders was het al helemaal rampzalig geweest. ”Als ze je geen missie hebben gegeven, kun je altijd gewoon de boel patrouilleren. Een beetje rondlopen en wat dingetjes in de gaten houden. Bijvoorbeeld dronken mensen die anderen lastig gaan vallen erop wijzen dat ze zich koest moeten houden, een verloren gelopen kind terugbrengen naar haar ouders, in de gaten houden dat er geen oplichters in de buurt zijn… dat soort dingen.” Hij maakte een gebaar naar de jongen dat hij op moest staan. ”Kom mee,” bromde hij. ”We patrouilleren voor vandaag wel samen. Mijn naam is Ace en dat zijn Blade en Jaws.” Hij wees met zijn duim over zijn schouder naar zijn Scyther en zijn Feraligatr, welke op Ace’s teken de jongen en zijn Pokémon een begroetend knikje gaven.
De ander leek erg behulpzaam en ook ervaren te zijn, want die wist meteen wat te doen. Hij begon dan ook gretig tegen Myrddin te praten, wat ervoor zorgde dat de man zich toch wel wat opgeluchter voelde. Blathnaid keek even op, maar haar angst was teveel en ze verschool zich meteen in de haren van haar trainer. Myrth schonk er geen aandacht aan, hij wilde ook gretig luisteren naar wat de man te zeggen had tegen hem. Hij kwam met een aanbod, waar het nieuwe lid meteen op knikte als teken dat dat iets was waar hij het eens mee was. Hij versnelde al zijn pas en ging naast de ander wandelen, waarbij hij luisterde naar wat hij verder te vertellen had. HIj stelde zichzelf en zijn Pokémon voor, waarom de blonde kerel even knikte naar zowel de andere man als zijn Pokémon, een begroeting moest deze voorstellen. De ranger draaide zijn boekje naar zich toe en schreef zijn naam op, gevolgd door die van Blath. Twee simpele woorden dus; 'Myrddin. Blathnaid' en zo draaide hij het boekje ook naar de ander, waarbij hij eerst naar zichzelf wees en vervolgens naar de Togedemaru, die hald verscholen zat in zijn dikke blonde bos haren. Na dit gedaan te hebben, draaide hij het boekje terug naar zich toe en begon hij te pennen. 'Hoe lang zit jij al bij Crescent Moon?' was de vraag die neer werd geschreven. Hij draaide het object terug naar Ace en keek afwachtend naar hem.
Ace hoefde geen expert te zijn om te weten wat de jongen als volgende neerkrabbelde in zijn boekje. Hij was dan ook weinig verrast toen hij de namen van de Pokémon en de jongen las. Myrrdin en Blathnaid. Hij hoefde er niet echt aan te twijfelen wie wie was, maar toch wees de jongen eerst naar zichzelf en daarna naar de Togedemaru. Ace gaf een knikje ten teken dat hij het begreep. ”Dat zijn aparte namen. Ben je van Sinnoh?” vroeg hij. Hij dacht eerlijk gezegd van niet, maar hij zou niet weten waar de jongen dan wel van zou zijn. Tegenwoordig waren er zo veel verschillende regio’s ontdekt dat de keuze oneindig leek te zijn. De jongen krabbelde weer iets neer in zijn boekje en Ace las de woorden snel. Hij moest eerlijk toegeven dat hij het wel knap vond dat de jongen kon schrijven en lopen tegelijkertijd. Zijn handschrift zou al echt op niks trekken als hij dat zou proberen. Niet dat het er als hij stilstond ook al goed uit zag, maar dat terzijde. ”Iets meer dan een halfjaar nu ongeveer,” zei hij. ”Ik ben van Kalos naar Sinnoh verhuisd toen de lockdown hier voorbij was en heb eerst een tijdje op mezelf gewoond in Jubilife City, maar ben naar de basis van Hearthome City verhuisd toen ik daar uit getrapt werd.” Daar was hij nog steeds pissig over trouwens, ook al kon hij het met Finn wel goed genoeg vinden om te willen blijven in de basis. ”En nu heb ik mezelf met quests en patrouilles opgewerkt naar de derde rang,” sprak hij op een nonchalante toon, alsof hij het over het weer had. Zijn blik gleed kort naar de jongen en hij wachtte rustig of de jongen vragen had of niet voordat hij zijn eigen toch wel inmiddels prangende vraag zou stellen.
De man maakte een opmerking over de namen en hij knipperde even waarna hij kalm zijn hoofd schudde en rustig terug begon te pennen in zijn boekje. Al snel was hij klaar, aangezien er maar een woord te schrijven was; 'Hoenn' Stond er op het papier. Hoe dan ook wist hij dat zijn namen meer Galar waren aangezien ze meer aan de Ierse kant waren. Hij had zelf een hele Ierse naam en had besloten om die traditie aan te houden met zijn Pokémon. Hij zou ze ook Ierse namen geven. Ergens wist hij dat dat zijn moeder blij zou maken en aan de andere kant was hij ook gewoon niet zo origineel als het op namen aankwam. Ace begon kalm wat van zijn historiek te vertellen en de man knikte even naar hem als teken dat hij het begreep. Kalos, intressant. Hij pakte zijn boekje erbij en begon weer te pennen. 'Mijn mam is van Kalos, ben er zelf paar keer geweest. Mooie regio.' Vooral Lumiose City had er imposant uitgezien met het vele licht en de gebouwen. De twee regios, Hoenn en Kalos, haddden een zwaar contrast dankzij hun infrstructuur. De ene was meer natuur gebonden, de ander leunde meer naar menselijke dingen toe. Hij draaide het boekje naar de ander toe toen hij opmerkte dat hij naar hem keek zodat hij de zin kon lezen. Verder wachtte hij kalm af wat de ander zou doen. Het festival leek immers vrij rustig voor nu.
Ace gaf een knikje toen hij van het boekje las dat de jongen van Hoenn afkomstig was. Daar was hij nog nooit geweest, maar dat was ook niet heel moeilijk. Hij had in Kalos genoeg dringende zaken gehad die hem bezig hadden gehouden waardoor hij Kalos überhaupt niet had kunnen verlaten. Maar goed, zijn jeugd was dan ook niet zo normaal geweest als die van de meesten. Terwijl hij vrij bitter nadacht over zijn verleden had de jongen inmiddels weer iets nieuws in zijn boekje geschreven en Ace knikte weer toen hij las dat Myrddin’s moeder van Kalos afkomstig was en dat hij er zelf al een paar keer was geweest. ”Dan zul je vast wel weten waar Lumiose City ligt. Daar ben ik afkomstig van.” En omdat hij niet wilde dat de jongen verder vroeg naar zijn verleden besloot hij het op een andere boeg te gooien. Misschien oneerlijk, egoïstisch en misschien ook een tikkeltje onbeschoft van hem, maar hij kon zijn nieuwsgierigheid niet bepaald bedwingen en bovendien was over iemands anders problemen praten altijd gemakkelijker dan die van zichzelf. ”Ben je geboren zonder spraak of is er iets gebeurd waardoor je niet wilt of kunt praten?” vroeg hij, misschien net een tikkeltje direct. ”Ik vind het een aparte keuze dat je voor Crescent Moon hebt gekozen. Het lijkt me niet gemakkelijk om zo door het leven te gaan.” Al kon hij wel zeggen dat hij er respect voor had. Niet dat hij dat nu al hardop aan de jongen toe ging geven. Dat dan weer niet.
De man begon meteen te spreken over Kalos en bracht de stad op waar hij meerdere keren was geweest. De blondine knikte meteen naar Ace. Hij begon snel iets te schrijven op het papier en draaide het naar de ander. 'Mooie stad.' stond er simpel neergepend op het papier. Ja, hij had als kind met grote fascinatie naar de grote gebouwen en alles gekeken. Lumiose was in zwaar contrast met Hoenn, welke een regio was die vrij tropisch kon zijn en vooral veel op toerisme afspeelde aan de hand van natuur. Er was ook veel water aangezien Hoenn een eiland was. Hun leuke gesprek nam echter een snelle inslag op iets anders; zijn gebrek aan praten. Hij knipperde even en luisterde rustig naar de andere ranger terwijl hij het boekje terug naar zichzelf draaide. Hij dacht even na, maalde stil over de woorden die de ander uitsprak en begon rustig te schrijven. De laatste woorden van de ander liet hem echter even stoppen met schrijven, waarbij zijn helderblauwe ogen even naar de ander ging. Hij fronste en zuchtte even. Dat was hoe veel mensen het zagen, maar Myrddin had er geen last van. Hij had gehoord over blinde mensen die rangers werden, dan was hij er ook zeker van dat er dove mensen rangers konden zijn. Hij vond van zichzelf dat hij niet gehandicapt was zoals dat, hij kon horen en zien. Input was volledig in orde, output had hij gewoon iets extra nodig. En daarbij kon je je lichaam ook altijd gebruiken om te praten. Als iemand niet luisterde kon aggresie er altijd korte metten mee maken. Myr liet zijn blik terug naar het papier gaan waarna hij kalm verder schreef en na enkele tellen, langer dan eerst, draaide hij het terug naar de man. 'Geboren, ik heb operaties en therapie gekregen in een poging het te fixen, maar niks heeft tot nu toe geholpen. Ik kan wel geluiden maken maar geen woorden.' Het was een complexe combinatie van fysiologische en neurologische problemen waarbij hij gewoon niet de bewegingen kon maken om woorden te vormen. Ook liep het gewoon niet lekker in zijn hoofd. Hij had er verder geen pijn of last van. Zijn stem, als hij probeerde te spreken, klonk als een kind die voor het eerst probeerde te praten of een doof persoon die niet wist hoe de tonen gingen. 'Waarom is het apart? Ik kan perfect zien, horen, fysiek werk verrichten. Lichaamstaal kan soms meer doen dan woorden.' stond er onder de eerste paar woorden gepend. Hij haalde diep adem en slikte even. Hij moest zichzelf kalm houden en niet uitschieten, maar het was een gevoelig onderwerp.
Ace gaf enkel een knikje toen Myrddin neerpende dat het een mooie stad was. Ja, dat was het zeker. Alleen jammer dat de inwoners er niet zo mooi waren, maar daar ging hij niet over uitbreiden. Hij hoopte dan ook dat er verder geen vragen meer zouden komen over Kalos of Lumiose City in het algemeen en misschien was het kortzichtig van hem, maar door over Myrddin’s handicap te beginnen, hoopte hij zo het onderwerp van hem naar de jongen te verleggen. Het was hem wel duidelijk dat de jongen het er niet graag over had; hoewel hij niet kon praten, sprak zijn gezicht boekdelen. Daar had Ace nu nooit last van. Hoorde je het sarcasme? Anyway, de jongen gaf aan dat hij ermee was geboren en dat operaties niet hadden geholpen. ”Dat is klote,” was Ace’s simpele uitspraak, want dat was het ook gewoon. Het leven was een stuk simpeler wanneer je jezelf kon uitdrukken, al leek de jongen daar anders over te denken. Ace merkte lichte frustratie op toen het boekje terug naar hem werd gedraaid en hij las de woorden die Myrddin op had geschreven. ”Relax, man. Ik bedoelde het niet vervelend,” bromde hij naar zijn mede-Ranger, zijn handen kort opstekend in de lucht met de handpalmen in een teken van overgave naar de kerel voor hem gedraaid. ”Ik bedoel alleen maar dat het lastig kan zijn als je back-up nodig hebt in een dringende situatie en dus niet naar je collega’s kunt roepen daarvoor. Dan zul je snel moeten nadenken en hard moeten kunnen ingrijpen.” Hij knikte naar Myrddin. ”Denk je dat je dat zou kunnen? Iemand hard aanpakken die niet naar je wilt luisteren?” Hij hoopte van wel en dat hij niet weer zo iemand naast zich had staan die het erg vond om anderen pijn te doen en hem aan zou spreken op zijn harde aanpak. Daar had hij geen zin in.
De woorden van de ander zorgde ervoor dat Myr wel meteen kon inschatten wat voor persoon Ace was. De manier waarop hij bewoog, praatte, dingen verwoorde. Het was duidelijk dat de man niet helemaal goed emoties voelde, compassie had met anderen en daardoor begon Myrrdin zich wel af te vragen of de ander gepast was voor Crescent Moon. Of zag hij het verkeerd? Dat kon ook, aangezien hij de nieuweling was en de ander juist zijn senior was. HIj maalde erover in zijn hoofd en duwde het wat naar de achtergrond terwijl hij verder luisterde naar wat Ace te zeggen had. Niet kunnen roepen? Hij vernauwde zijn ogen wat en begon rustig te schrijven terwijl hij verder schreeg in zijn boekje. Nadat de ander was uitgesproken duurde het nog enkele tellen voordat ik klaar was en het aan de ander toonde. 'Ik kan wel geluiden maken, roepen, ik kan gewoon geen woorden vormen.' Stond er op de eerste lijn. 'Als men niet rustig genoeg is om te luisteren gebruik ik geweld om hun kalmer te krijgen. Ik zie daar geen probleem in. Een harde aanpak is soms nodig.' En blijkbaar dus ook voor de rangers hunzelf, aangezien hij die zwartharige al een pak rammel had moeten geven. Vervolgens klapte hij het boekje toe en klaarde hij zijn keel even waarna hij zijn mond opende en probeerde te praten. Hoe dan ook kwamen er niet meer dan vreemde geluiden uit die te vergelijken waren met het gepraat van dove mensen. Het was all over the place, verkeerd in toon en eerder gebrabel dan echte woorden. HIj staakte dan ook snel zijn presentatie en slikte even. Hij klapte zijn boekje weer open en begon weer te pennen. 'Zie, geen reet van te snappen maar je kan het wel horen.' stond er terwijl hij het terug draaide naar de ander.
Hij gaf toe dat hij niet altijd even tactisch was met de woorden die dat hij sprak en dat daar nog zeker werk aan de winkel was, maar… tja. Wat kon hij zeggen? Het was niet alsof hij op een speciale cursus zou gaan om beter met mensen om te kunnen gaan. En het feit dat er ook mensen waren met wie hij al een band had opgebouwd, toonde toch aan dat hij het niet altijd slecht deed. Zijn blik gleed naar het boekje en hij boog zich naar voren om te lezen wat er stond. Een kleine grijns gleed om zijn lippen toen hij verder las wat er opgeschreven was. ”In dat geval zou ik graag eens een patrouille met je doen,” sprak hij op een kille toon. ”Ik heb tot nu toe alleen nog maar van die rangers gehad die me erop aanspraken als ik iemand te hard aanpakte. Wat ook de reden is waarom ik liever solo werk.” En dan waren er nog tal van andere reden waarom hij niet graag met iemand anders samenwerkte, maar als hij dat allemaal op moest gaan sommen, dan stonden ze hier morgenvroeg nog. De jongen deed een demonstratie van iets wat ergens op moest trekken en Ace’s wenkbrauw was al naar boven geschoten voordat hij dat echt kon tegenhouden. Hij gaf een knikje toen hij het volgende las wat Myrddin op had geschreven en draaide zich weer naar voren. ”Gaat je voorkeur uit om met iemand samen te werken of doe je het liever alleen?” vroeg hij op een kille toon, zijn rode blik weer richtend naar Myrrdin. Hij was als rookie zijnde gewoon alleen op pad gegaan, maar misschien was Myrddin iemand die juist wel nood had aan anderen om zich heen, ook al moest hij net wat meer moeite doen om te communiceren dan iemand anders.
Hij kniperde enkele keren terwijl hij aandachtig luisterde naar wat Ace te zeggen had. Een lichte verbaasde expressie verscheen op het gezicht van de blonde kerel, waarbij hij kort zijn boekje terug naar zich draaide en gretig begon te pennen. Hoe dan ook stopte hij toen de ander verder sprak. Het was dus echt zo. Waren zijn technieken dan verkeerd of juist? Was hij verkeerd geweest om bijvoorbeeld die ene persoon in elkaar te slaan? Volgens deze ranger vast niet, maar als hij het zo hoorde zou de meerderheid het er niet eens mee zijn. Na enkele tellen begon hij terug te schrijven. 'Ik ben het met je eens. Ik heb hier op het festival al zo iemand aangepakt en die zei dat ik te aggresief was, maar hij luisterde niet. Ik dacht dat ik in de fout was, maar ik weet dat ik niet fout ben' stond er. Vervolgens vroeg de ranger iets aan hem en kort dacht hij na, waarna hij weer begon te schrijven. 'Ik werk het liefst alleen maar ik denk dat in duo's werken het efficiëntst is. Als er dan iets uit de hand loopt heb je een extra paar handen die kan helpen.'' stond er op het papier toen hij het terug naar de witharige draaide. Zijn ogen dwaalden echter af naar een groepje tieners verderop die over iets gebogen stonden. De kleine man vernauwde zijn ogen en slikte. Was dat vuurwerk dat ze bij zich hadden?
Ace’s blik flitste kort naar opzij toen de jongen weer gretig begon te schrijven. Het was een andere manier van communiceren, maar het was niet iets dat hem irriteerde. De jongen had tot nu toe wel een aangename persoonlijkheid, voor zover hij Ace dat kon opvatten uit zijn schrijven, tenminste. Het boekje werd weer naar hem toegedraaid en Ace boog zich voorover zodat hij het kon lezen. ”Tja, wat kan ik zeggen?” Hij haalde zijn schouders op. ”Sommige mensen verdienen nu eenmaal een goede trap onder hun kont.” Het boekje werd weer naar de jongen omgedraaid en Ace liet zijn blik over het festival glijden terwijl hij wachtte tot het weer naar hem toegedraaid werd. Hij las de woorden die Myrddin op had geschreven en gaf een knikje. ”Ik werk voor een quest liever alleen omdat ik vind dat ik dan met mijn Pokémon het beste kan leren samen werken, maar een patrouille is altijd handiger met z’n tweeën omdat een extra paar ogen nu eenmaal meer in de gaten kunnen houden.” Hij volgde Myrddin’s blik naar een stel jongeren die zich over iets heen hadden gebogen en hij richtte kort zijn blik naar de jongen naast hem. ”Laat maar eens zien wat je in je mars hebt,” zei hij op een licht uitdagende toon tegen de jongen. Ondertussen beende hij al in de richting van het groepje jongeren, dat haastig iets wegstak achter hun ruggen toen ze Ace en Myrddin in de gaten kregen. Bingo.
De man sprak op de woorden die hij aan hem had gegeven en kort keek hij op naar de ander. Hij wist bar goed dat hij gelijk had met de acties die hij ondernam. Hij mocht dan misschien soms te snel de vuisten gebruiken, maar wie niet wilde lezen moest voelen. Zo had het leven hem dat geleerd. Niet iedereen was even lief om tijd uit zijn dag te lezen om naar hem te luisteren. Sommige mensen hadden helemaal geen begrip voor zijn situatie, dus waarom zou hij dat voor hen hebben? Ace gaf aan wat hij prefereerde en de man met het blonde haar knikte even naar hem. Zijn ogen stonden wat verduisterd door de gedachte aan het vele volk dat hem gewoon vaak negeerde. Toen hij dan ook een groepje had opgemerkt, sprak Ace hem aan om te zien wat hij had. Rustig knikte hij, zijn ogen op de bende gericht. Hij liep kordaat naar voren en liet zijn blik snel even naar de witharige gaan. Natuurlijk. Hij moest even een frustrerend geluid onderdrukken die begon op te borrelen in zijn keel. Deze man zou niet praten voor hem. Hij nam het hem niet kwalijk, maar hij kon op z'n minst het handicap van hem in gedachte houden. Hij zou niet meteen jongeren in elkaar slaan als woorden de eerste lijn van hulp konden zijn. Snel begon hij dan ook te pennen en hield hij het boek op naar het groepje. 'Crescent Moon. Toon je handen.' Een paar van de jongens keken elkaar vragend aan en sommige toonden meteen de handen, gevolgd door de rest die het ook deed. Niks. Zijn ogen gleden even naar onder, waar hij al snel zag dat ze iets hadden laten vallen. Hij snoof, stak zijn boekje weg en duwde de jongen ruig aan de kanten. Verrast door de kracht die het kleine ventje had verloor een balans en viel hij neer, maar daar had Myr geen oog voor. Hij knielde neer en pakte het voorwerp vast. Hij bekeek het even en draaide zich naar Ace waarbij hij het vuurwerk naar hem ophield. Geen idee wat hij wilde dat hij hier mee deed of met de jongen. Als het aan hem lag, nam hij ze allemaal mee naar het kantoor. Maar hij wilde zien wat de andere ranger ervan dacht.
Ace had heus wel in de gaten dat de ander half en half van hem verwachtte dat hij iets meer moeite zou doen, maar zo simpel ging het leven niet altijd zijn. Als Myrddin zelf op quest was of iets dergelijks, dan zou hij het ook alleen moeten afhandelen. In Crescent Moon gingen dieven geen rekening houden met je handicap, hoe hard dat dan ook was. Ace vond het beter om hem in het diepe te gooien dan hem aan zijn handje vast te houden en hij sloeg zijn armen dan ook over elkaar heen terwijl hij wachtte op wat de blondharige ging doen. Eén van zijn mondhoeken kroop geamuseerd omhoog toen hij de jongen die had gezegd dat ze niks hadden een harde duw gaf, waardoor de jongen zijn evenwicht verloor. Ja, hij dacht wel dat ze het wel zouden kunnen vinden met elkaar. Zijn blik gleed van het vuurwerk naar het groepje en hij keek ze allemaal strak aan. ”Als jullie hersencapaciteiten even hoog zijn als de prijs die jullie voor dat vuurwerk hebben betaald, dan zouden jullie ongetwijfeld moeten weten dat vuurwerk verboden is,” sprak hij op een sarcastische toon, waarop de jongeren hem een tikkeltje dom aankeken. Uiteraard. ”Sorry, ik zal mijn niveau verlagen zodat jullie het begrijpen,” sprak Ace op een sarcastische toon, zijn hand theatraal tegen zijn borst leggend om het dramatische effect dat hij probeerde te creëren, met een vleug van sarcasme, te verhogen. ”Jullie mogen je allemaal komen verantwoorden op het bureau. En geef de rest van dat vuurwerk ook maar af.” Zijn blik schoot naar de meest rechtse jongen, die hem geschrokken aankeek. ”Of moet ik het soms zelf komen halen?” Zijn stem verlaagde zich wat en de jongen leek instinctief te weten dat Ace geen grapjes maakte, want nog geen drie seconden later kreeg Ace het overige vuurwerk snel in zijn handen geduwd. Mooi zo.
Myrddin liet zijn blik even op het vuurwerk in zijn handen vallen toen Ace begon te spreken en zich richtte tot de jongeren. De kleine man zette een stap opzij zodat de witharige man zich volledig kon richten tot de bende. Hij liet zijn vingers even over het vuuwerk gaan en liet zijn hand toen zakken zodat hij op kon kijken naar het tafereel. Een mondhoek krulde geamusseerd op toen Ace sprak op een toon die hij niet had verwacht. Een zacht instemmend geluid rees van hem af toen de overige vuurwerk in de handen van de andere ranger werd geduwd. Netjes. Hij liet zijn ogen dan ook gaan van het vuurwerk dat de ander nu had, naar de jongens, die even hun blik op de kleinere man lieten vallen toen ze opmerkten dat hij hun focus op enkele van hun had gelegd. Ze leken niet bepaald wild te gaan, vast een oprechte fout of een grapje dat ze wilden uithangen. Myrddin keek even naar Ace. Nu naar kantoor brengen of hoe hingen ze te werk? De blonde ranger kantelde zijn hoofd wat en duwde zijn ogen tot spleetjes, bedenkelijk. Hij stak het vuurwerk onder zijn arm en begon te pennen en draaide het naar de ander. 'Schrijven we nu iets uit? Vragen we hun ID of?' Alst aan hem lag sleurde hij ze mee naar kantoor, nu, maar Myrddin wist niet of dat slim was om ze nu ergens heen te brengen. Of misschien was het iets om politie te bellen? Hij wist het niet zo goed en daarom vroeg hij het ook liever aan zijn senior in de situatie.
Ace hield ervan wanneer alles op rolletjes verliep. Zijn aandacht werd kort getrokken door Myrrdin die iets leek te schrijven en hij las de woorden van het bladje af. ”Ongeacht hun leeftijd zijn ze sowieso in fout vanwege het bezit van vuurwerk. Rond deze tijd van het jaar mag het sowieso niet afgestoken worden door jongeren,” deelde hij met zijn mede-ranger mee. ”Het oppakken van verdachten laat je over aan de politie. Daar hebben wij als rangers zijnde een handige directe lijn voor in onze Holo Caster. Het is niet aan ons om hun verder aan de tand te voelen.” En hij had bovendien ook geen ID nodig van de jongens om te weten dat ze minderjarig waren; de schuldbewuste blikken zeiden op dat vlak al wel genoeg. Hij had zijn Holo Caster al opgediept uit zijn zak toen één van de jongens besloot het risico wel te willen nemen en ervandoor te gaan. Ace reageerde sneller en met de voorkant van zijn voet haalde hij uit naar de achillespees van de jongen. Niet hard genoeg om permanente schade aan te richten, maar wel hard genoeg om het hem te laten voelen. De jongen zakte vrijwel direct door zijn benen en Ace vernauwde zijn rode ogen naar de andere jongens, welke nerveus van hem wegkeken. ”Houd jij ze in de gaten? Dan bel ik even naar de politie,” zei hij op een kille toon tegen Myrrdin, zijn blik waarschuwend gericht naar het groepje jongeren. De jongen die hij net een trap had gegeven, was inmiddels alweer opgekrabbeld en haalde het ook geen tweede keer in zijn hoofd om te ontsnappen. Precies zoals het hoorde.
![[Ace] Two's a crowd Naamloos](https://cdn.discordapp.com/attachments/445210538319020033/959223864662061056/Naamloos.png)
![[Ace] Two's a crowd BogusIncredibleBass-size_restricted](https://thumbs.gfycat.com/BogusIncredibleBass-size_restricted.gif)