Tales of

Sinnoh

Hij hoopte ook dat zijn been snel zou genezen, maar wist dat hij realistisch moest zijn. Het bot was gebroken, zoiets was niet op één, twee, drie beter. Tegelijkertijd moest hij ook niet alle hoop opgeven. Hij kon dan wel niet alles doen met een gebroken been, maar hij kon nog altijd met Poppy, Kai en Benjamin oefenen voor hun volgende contest, en misschien zelfs deelnemen. Alleen verder door Sinnoh reizen zou enorm moeilijk zijn. Ze waren ondertussen al lang genoeg over hem aan het praten en dus vroeg Jax hoe lang zij al voor Crescent Moon werkte. “Bijna een half jaar,” was het antwoord. Best al een tijdje. “Dan heb je vast al vaker situaties zoals deze meegemaakt,” merkte hij op. Ze had nog nooit eerder een gebroken been verzorgd, maar hij kon toch niet de enige zijn die door een stom ongeluk zoals dit de hulp van Crescent Moon nodig had.

Het was, zoals ze al eerder hadden vastgesteld, de eerste keer dat ze met gebroken botten te maken had, maar zoals Jax dacht had ze wel al gekkere dingen meegemaakt. “Wat is dan het gekste dat je al hebt meegemaakt?” vroeg hij verder. Er waren vast wel al vreemdere dingen gebeurd in Sinnoh dan een man die van een tauros viel. Hij keek op toen een pokémon naar hen riep. De zuster was er eindelijk en trok moeizaam een brancard voort. Benjamin, Poppy en Kai gingen opzij toen de vrouw bij hen kwam staan om haar de plek te geven om voor hun trainer te zorgen, maar bleven dicht genoeg zodat ze de situatie goed in de gaten konden houden. “Mijn been is gebroken,” antwoordde Jax. Hij keek omlaag naar waar de spalk om zijn been aangebracht was.

Wat de vrouw vertelde deed Jax’ mond lichtjes openvallen—hij wou vragen hoe het afgelopen was en wat er met de tweeling was gebeurd, maar een kans om op het verhaal in te gaan kreeg hij niet: de zuster was aangekomen en vroeg wat er aan de hand was. De coördinator vertelde dat zijn been gebroken was en Jett vulde met een knikje aan dat het op de rodeo gebeurd was. De zuster bekeek de spalk even voor ze naar de brancard ging en die naar beneden liet.

Jax steunde met zijn armen op de metalen zijkant en trok zichzelf op het bed terwijl de zuster en Jett zijn been erop hielpen. Toen hij geïnstalleerd was, sprongen zijn pokémon mee op de brancard. Ze waren voorzichtig en zochten een plekje ver genoeg van zijn been zodat ze hem geen pijn zouden doen. De zuster keek even afkeurend naar de drie, maar liet het voor wat het was en deed de brancard weer naar omhoog. Nu konden ze hem hier weghalen om zijn been te verzorgen.

Natuurlijk zag Jax wel hoe de zuster naar zijn pokémon keek, maar toch zei hij er niets op. Ze deden niets verkeerd, bleven ver van zijn been vandaan en door bij hem te blijven, maakten ze zich iets minder ongerust. Het leek hem dan ook beter om ze toe te laten om te blijven. Jett verscheen langs de andere kant van de brancard, ze hielp de zuster om hem vooruit te duwen en vertelde ondertussen verder over de tweeling die door hun vader gekidnapt was geweest. “Dat is goed om te horen,” reageerde Jax. “Gelukkig dat je ze terug hebt kunnen vinden.” Als dat niet was gelukt, was de tweeling nu misschien nog altijd bij hun vader en wist hun moeder waarschijnlijk niet eens wat er met hen gebeurd was. Zijn gezicht vertrok even van de pijn toen ze over een hobbel in de weg reden, maar hij toverde de uitdrukking al snel om in een glimlach—die meer een grimas was—toen hij de bezorgde blikken van Poppy, Kai en Benjamin zag.

Een opmerkzame buur had voor de oplossing gezorgd. “Gelukkig dat ze de tweeling met hun vader had gezien dan.” Zonder de vrouw waren de kinderen misschien nooit teruggevonden en wie wist wat er dan met hen gebeurd zou zijn. Een hobbel in de weg brak de werking van de afleiding waardoor de pijn weer ten volle terugkwam. Jax probeerde al snel weer een glimlach tevoorschijn te toveren toen hij de bezorgde blikken van zijn pokémon zag. Jett had de situatie opgemerkt en probeerde de drie gerust te stellen. “Het is maar een gebroken been,” beaamde hij. “Het zal sneller genezen dan je denkt.” De pokémon keken al iets minder ongerust. Met een glimlach richtte Jax zich op Jett en bedankte hij haar in stilte.

Natuurlijk zag hij er tegenop om zo lang te moeten genezen, maar om zijn pokémon gerust te stellen deed hij alsof hij het zelf helemaal niet erg vond. Ergens was het dat ook niet, maar toch kon hij het niet helpen dat dit als een enorme tegenslag aanvoelde. Ze kwamen bij de hulppost aan en Jett zei dat ze weer aan het werk moest. “Bedankt,” antwoordde hij. “En ook heel erg bedankt voor de hulp,” zei hij gemeend. Als de ander niet zo snel had ingegrepen, wie weet had de tauros hem dan nog erger verwond. Zodra Jett weg was, ging de zuster naar zijn been toe en begon ze de verdere zorg toe te dienen. Ondertussen richtte Jax zich weer op zijn pokémon en probeerde hij niet te denken aan de pijn die hij voelde.