Tales of

Sinnoh

Oh.

De irritatie maakte direct plaats voor een diep, diep schuldgevoel toen Alain de baby Pokémon opmerkte. Hij vouwde zijn armen om zijn middel en liet zijn schouders zakken in schaamte. Je verpest ook alles, klonk die bekende stem achterin zijn hoofd. Tranen schoten in de hoeken van zijn ogen, terwijl hij zijn hoofd zachtjes schudde.

“Sorry, sorry,” bracht hij uit, zijn stem niet meer dan een zachte fluister. Hij voelde hoe Cami haar neus tegen zijn rug duwde, wat hem even deed hissen van de pijn. “Is er iets mis? Waarom staan jullie hier?” vroeg hij zacht, hopende dat hij misschien ergens mee kon helpen. Dit leek hem namelijk niet de beste plek om een jonge Pokémon veilig te houden…

Voor een moment was hij bang dat de groep Pokémon hem er niet door zouden laten, maar zodra de eerste aan de kant stapte, volgde de rest langzaam. Het was een twijfelende beweging waar steeds iets meer kracht achter leek te zitten. Uiteindelijk was er een smal pad zichtbaar, die naar de Pokémon leidde waar ze tot nu toe op hadden gelet. Voorzichtig, zodat hij geen Pokémon zou laten schrikken, begon Alain te lopen en knielde hij neer bij de kleine, groene Pokémon.

“Hey,” mompelde hij zacht. Ze leek… Niet in orde. Oh, nee. “Ze moet naar het Pokémon Center,” realiseerde hij zich. Daar konden ze vast zorgen voor de Pokémon. Hij trok zijn jas uit en voelde de kou direct op zijn blote armen slaan, maar negeerde dit in de hoop de kleine, groene Pokémon te kunnen helpen. “Kom op,” mompelde hij zacht, waarna hij de Pokémon in de jas legde, deze eromheen vouwde en dit in zijn armen nam. Tweekleurige ogen richtten zich vervolgens op de Pokémon om zich heen: zouden ze hem zomaar laten lopen?

De Pokémon gingen voor hem aan de kant en Alain liet een opgeluchte zucht horen. “Geen zorgen,” verzekerde hij de Pokémon, terwijl hij de Petilil iets meer bedekte met de jas. De koorts was duidelijk en hij had geen idee wat hij eraan kon doen, maar… Het Pokémon Center zou kunnen helpen. Zodra de Petilil beter was, zou hij wel weer zien wat hij kon betekenen.

Alain wierp nog één blik op de andere Pokémon, voor hij begon te stappen in de richting van Twinleaf Town, waarvan hij wist dat het Pokémon Center maar enkele minuten van hem vandaan was, als hij door bleef stappen op dit tempo. De Ponyta leek nog even te twijfelen, maar haastte zich uiteindelijk ook achter haar trainer aan. Dit was niet hoe ze vandaag hadden zien eindigen, maar voor nu had Alain maar één doel: het redden van de kleine Pokémon in zijn armen.