Tales of

Sinnoh

Vandaag was het tijd om een patrouille te doen op een nieuw festival. Waarom nog een festival zo kort na het harvest festival? Arceus mocht het weten honestly. Hij mocht in ieder geval de patrol niet alleen doen. Hij had het genoegen om het samen te doen met ene Rani. Geen idee wie dat was, een exotische naam zo bleek. Het enigste wat hem niet was gegeven was het uiterlijk van de persoon. Gewoon een naam. Ook niet zo handig, aangezien hij zo niet kon weten voor wie hij op de uitkijk kon zijn. OP de schouder van de man zat zijn nieuwste aanwinst; een Archen. De fossil Pokémon was erg rustig en had meteen comfort gevonden in het nestelen op de schouder van haar nieuwe trainer. Ze leek niet zo van slag te zijn dat ze in een nieuwe wereld was. Ze was echter wel heel erg op haar hoede en hield haar afstand van vreemdelingen. Ook leek ze erg intillegent. Ze was zeker slimmer dan Blathnaid, die enkel maar aan eten kon denken. Over de bal gesproken, het wezen zat kalm tegen zijn been ana te leunen terwijl het tevreden knaagde op een karamelensnoepje. Jup, nog steeds een sweettooth.

& Rani, my dearest

Myr keek even kalm naar zijn holo caster. De tijd tikte zo traag voorbij tijdens het wachten dat hij bijna dacht dat zijn partner hem liet wachten. Waren er dan echt geen degelijke mensen meer in de wereld die op z'n minst optijd konden zijn? Een geïrriteerd geluid kwam van hem af, eentje die in combinatie ging met gezucht. Misschien dat hij gewoon alleen maar op weg ging. Dan zou hij melden aan het hoofdkwartier dat deze Rani alleen maar telaat kon komen op zijn shifts. Met die gedachte draaide hij zich dan ook om, maar het gepiep van Blathnaid liet hem opkijken.

Hij kantelde zijn hoofd terwijl hij neerkeek op de bolle Pokémon. Het beestje hield piepend haar pootjes uit in de richting van iets of iemand. De blonde kerel knipperde enkele keren verward, een beetje van zijn stuk gebracht door deze nieuwe ontwikkeling in haar karakter. De man keek echter al snel naar hetgeen waar ze naartoe wees en zodra hij zag wie het was, hapte hij even stil naar adem. Wel meteen draaide hij zich naar de ander toe, die nog steeds op redelijke afstand van hem verwijderd was. Was dit de Rani waarmee hij moest samenwerken. Hij slikte even en kantelde zijn hoofd nadenkend. De ander leek net zo gespannen als hij te zijn. Hier zou helemaal niks goeds van komen, zoveel wist hij. Maar wat kon hij doen? HIj kon moeilijk weg wandelen van zijn taak? Hij haalde diep adem, sloot even zijn ogen en legde een hand tegen zijn voorhoofd aan. Aisling, die de spanning van haar training opmerkte, begon zachtjes haar snavel in de haren van de man te duwen, om vervolgens even boos op te kijken naar de vreemdeling.

Enkele tellen en hij nam zijn boekje erbij. Kalm begon hij te pennen in het ding, maar de Archen die aan zijn schouder ging had duidelijk oog voor de zwartharige. Ze hield hem gretig in de gaten, klaarzittende om hem elk moment aan te vliegen. Hoe dan ook zette de man al snel wat passen naar voren, maar stopte hij wel enkele goede meters van zijn collega af. 'Dus je naam is Rani?' stond er in het boekje die hij optilde en naar de ander draaide. Hij probeerde zijn gezicht neutraal te houden, koel, zo ontspannen mogelijk. Het eiste immens veel energie van hem.

Een strak gezicht die weinig verklapte, dat was hetgeen dat hij vasthield in deze situatie. En dat was ook hoe hij zich bleef focussen op deze... Rani. Wat een marginale naam ook, moest vast in zijn bloed zitten zijn hele gedrag. Zou hem niks verwonderen als hij door moederlief geforceerd was om bij Crescent Moon te gaan. Hij zag immers niet in waarom iemand zoals hem in een organisatie zoals deze zat. Hij wilde eigenlijk wel gretig weten wat de achternaam was van deze kerel. Niet omdat hij meer over hem wilde weten, Arceus no, maar eerder om gewoon te zien of een of andere befaamde marginale ouders bekend waren. Niet op de goede manier natuurlijk. De blauwe ogen van de man scanden de ander even, hij bevestige dat zijn naam inderdaad Rani was en hij maakte er dan ook snel een notitie van in zijn hoofd. Mooi om te weten.

Op zijn schouder voelde hij de klauwtjes van de Archen. Ze verstevigde haar grip, was duidelijk van slag door alleen de aura die rond de ander hing. Hij wist dat als hij het zou toelaten, ze zo de ander zou aanvliegen. Een enkel gebaar met zijn hand, meer zou het niet moeten zijn. Hoe dan ook begon de ander te praten. Hoe hij zijn naam uitsprak was compleet verkeerd en even voelde hij irritatie in hem opspelen. Hij wilde wel meteen iets neerpennen, maar stopte bij de volgende woorden van de man. Een nieuwe, sterkere golf van frustratie trok over hem heen... Tot hij iets realiseerde. Deze kerel wist niet eens hoe zijn naam uitgesproken was. Daarbij wist hij vast ook niet hoe hij het moest schrijven. Daarom keek de blonde kerel langzaam op van zijn boekje en knikte hij rustig naar de ander. Het was een bevestiging op zoal de naam als op wat hij zei. Hij mocht een compleet vertwiste naam doorgeven hoor, daar had hij geen problemen mee.

Blathnaid was ondertussen wat achter hem gekropen. Ze was duidelijk op haar hoede en ergens bang voor deze kerel. Hij nam het haar niet kwalijk. De blonde kerel begon kalm te pennen in zijn boekje en keerde het naar de ander toe. 'Hoe is je prothese?' stond er. Hij bleef de ander kalm aankijken. Hij voelde geen sympathie voor hem of wat dan ook, althans dat dacht hij niet, en als het zo was zou hij het nooit bevestigen of toegeven. Hij haalde diep adem en zuchtte even. Whatever het was, als de ander zou aangeven dat zijn prothese niet in orde was dan zou hij hem geld geven of gewoon straight up zorgen dat de ander een nieuwe prothese had. Het was immers wel ergens zijn fout geweest. Het zou enkel eerlijk zijn als hij dat deed.

De gespannen atmosfeer tussen de twee was iets buitengewoons. Beide leken echt hun tanden op elkaar te houden, strak en stevig. Ze moesten doorbijten, beide te koppig om toe te geven. Hoe dan ook leek Myrddin wel een poging te doen om ietwat vriendelijk te zijn. Zo ook kwam er vriendelijkheid in een geperste vorm terug naar hem. Maar niet voordat hij uiteraard weer een opmerking moest maken over zijn Archen. De fossil Pokémon gromde even woest naar de ander toe en klom wat hoger op de schouder, waardoor ze haar staart de lucht in kon steken. Ze leek veel dominanter zo, bozer en even zuchtte de blonde man, waarbij hij een hand langs haar kopje legde en haar zacht sussend probeerde te kalmeren met wat aaitjes onder haar kaak. Het duurde even, maar na enkele tellen sloot ze haar ogen en ontspande ze wat, waarna ze liefkozend haar kop tegen zijn hand aandrukte.

Volgens Rani was zijn prothose goed, maar Myrddin betwijfelde het. De ander was dus niet alleen Seedot, maar ook een leugenaar. Natuurlijk was het niet netjes om al vooroordelen te nemen van anderen, maar hij kon het niet laten. Hij zou wel bevestiging zien als ze eenmaal zouden wandelen en dan zou hij inzien dat hij weer juist was. Dan zou hij de ander geld aanbieden, een nieuwe prothese, whatever, iets. Dan kon hij die domme gedachten in ieder geval van zich halen. De ander perste door zijn lippen vervolgens wat woorden, waardoor Myr even een wenkbrauw optrok en de ander kort bleef aankijken voordat hij zijn schouders ophaalde en zich weg draaide van hem. Als hij het zo leuk vond dan konden ze maar beter starten, of niet? Zijn boekje verdween weer in zijn achterzak waarna hij een paar passen zette en vervolgens even omkeek naar wat de ander zou doen. Blathnaid verstijfde echter en bleef zitten op de grond, bevend. Het was duidelijk dat de aanwezigheid van de ander ervoor zorgde dat de steel type niet op haar gemak was.

Hij zuchtte en draaide zich om waarna hij bij de traited Pokémon knielde en deze opnam. Hij drukte haar tegen zich aan en aaide haar even kort, waardoor ze meteen wat ontspande. Hij knipperde en keek terug op naar de ander. Hij rechtte zijn rug en zette meteen wat passen naar achter. Hij hield de ander strak in het oog. Als een wantrouwig beest haalde hij zijn kijkers niet van de ander af. Dat kon immers levensgevaarlijk zijn.

De ander gaf aan om Aisling uit zijn buurt te houden en dat was iets waar hij mee instemde. Hij wilde niks liever dan al zijn Pokémon uit de buurt te houden van die man. Hij vertrouwde hem niet en wilde hem ook niet vertrouwen. Hij keek dan ook nog strak naar de ander voordat hij zich na een goede halve minuut toch omdraaide en begon te wandelen.

Het was stil tussen de twee en daar was Myrth ergens wel blij mee. Hij wilde niet luisteren naar het geratel van de ander en wilde daarbij ook niet zijn handen breken om te schrijven en de Togedemaru vast te houden op hetzelfde moment. Nee, hij bleef liever zo. Hij bleef liever stil. Af en toe wierp hij echter wel een blik naar achteren, zodat hij een oogje in het zeil kon houden op wat hij aan het doen was. Hij wilde de ander niet uit het oog verliezen. Het was voor zijn eigen veiligheid, maar ook voor die van de mensen eromheen. Hoe dan ook had de ander zijn Rockruff er niet bij, maar zijn Houndour. Naar zijn ervaring was deze hond een stuk braver en daarbij ook gewoon algemeen normaler. Hoe dan ook was hij verre van een hondenmens. Hij had liever... Geen idee wat hij liever had. Hij was opgegroeid met de Glaceon van zijn moeder. Dat was de enige viervoeter waar hij iets van biased opinie over had.

Toen ze voorbij een groepje wandelde, merkte de man meteen op dat een van de meisjes aan het huilen was. Wel meteen had Myrth de drang om te helpen en rustig wandelde hij naar het trio toe waarbij hij even rustig zijn hand opstak tussen de meiden om hun aandacht te krijgen. De twee die aan het lachen waren, keken even op, waardoor Myr rustig zijn Togedemaru neerplaatste en kalm zijn boekje erbij nam. Hij begon te pennen en toonde het ding vervolgens aan hen; 'Is er een probleem?' stond er enkel. De twee keken elkaar even verward aan, waarna beide weer begonnen te giechelen, deze keer vast om hem en niet de huilende meid. Myrddin zuchtte even gefrustreerd en draaide zich dan maar naar de huilende dame. het meisje knipperde even, keek op en las wat hij had geschreven. Het duurde even, maar haar gezicht werd wat roder waarna ze duidelijk van bang en verdrietig naar ietwat boos ging. Ze greep het boekje uit zijn handen en gooide het weg, waardoor Myr meteen verbaasd even keek naar de ander. Ze riep iets naar hem, scheldwoorden, waarna ze terug begon te huilen en wegliep. Ietwat verward bleef hij staan. uh... Wat? Hij wilde gewoon helpen?

Hij was met stomheid geslagen en Aisling had het even voor hem overgenomen. De Archen kroop naar de andere schouder, grommend en kraaide boos naar het duo die er nog stond. Ze zette haar veren op en klemde haar klauwen stevig op de schouder van haar trainer, waarna ze een oprichtte en uithaalde, maar niet om te raken. Wel meteen veranderde het gelach in afkeer en liepen ze weg. Myr keek de twee na, die hun huilende vriendin leken te volgen. Hij slikte en legde kalm een hand langs het kopje van de Archen, die even haar kop tegen de vingers legde en vervolgens van haar trainer sprong. Met snelle bewegingen ging ze naar het boekje, die eigenlijk niet ver van de voeten van Rani was gevallen. Even keek de vogel op naar de man, voordat ze haar tanden ontblootte en begon te grommen. Snel greep ze het boekje vast en sprong ze terug naar haar trainer, waarbij ze met een elegante beweging terug op zijn schouder klom. Ze reikte het boekje naar haar trainer uit en Myrddin knikte even dankbaar naar haar terwijl hij het aannam.

De zwartharige kerel leek er echter veel plezier uit te kunnen halen. Niet alleen opdat hij voor schut was gezet, maar ook omdat zijn poging tot helpen zowat was mislukt. Wederom lachtte deze domme, luie fucker hem uit. Hij vernauwde zijn ogen en draaide zich naar de ander toe. Hij vernauwde zijn ogen en keek even kort naar de Houndour, die er ook plezier in leek te hebben. De opmerking van de ander zorgde ervoor dat hij meteen weer gretig in zijn boekje ging pennen. Hij keerde snuivend het ding dan ook naar Rani toe; 'Ik doe tenminste iets.' stond er simpel terwijl hij intens bleef kijken naar de ander. Hij kon de ander niet echt meer als een collega zien, maar gewoon als een vijand. Dat hij maar niet dichterbij kwam, anders zou hij de Archen gewoon haar ding laten doen.

Aisling nam het niet licht op, hoe de man haar behandelde. Ze hield dan ook de ander strak in het oog terwijl ze terug op de schouder van Myrddin klom. Van het enige woord dat tegen haar werd gezegd tot zijn houding en expressie. Nee, hij nam het haar niet kwalijk. Kijk dan naar deze idioot. Hoe kon je niet boos worden op dat gezicht? Die attitude? Die hele... Bullshit. Hij snoof even en probeerde o zo zijn best te doen om niet zijn vuisten te ballen, niet uit te halen. Geen aggresiviteiten, niet nu.

En toen begon hij tegen hem te praten. Hij wilde de ander zijn mond dichtslaan, hem tot moes stampen. Wat dacht hij nou? Hij was een ranger verdomme, zijn taak was om anderen te helpen. Besefte hij dat nu niet? Hij klemde zijn hand steviger om de pen, hij wilde iets neerpennen, maar ergens ook niet. Hij wilde de ander geen aandacht gunnen. Hij wilde hem het genot niet brengen van zijn woorden. Hij wist toch dat de ander het o zo grappig vond dat hij niet kon praten. Well, two can play that game. Hij vond het immers o zo grappig dat de ander niet sneller kon gaan dan een Slaking op een slechte dag. Loomer dan een Snorlax. De ander maakte een opmerking over de holo caster, maar voegde er al snel iets bij. De blonde kerel rolde met zijn ogen en snoof even waarna hij het boekje en de pen wegstak. Dit was de moeite niet waard. Waarom was hij hier zelf nog?

Toen begon de man weer te praten en Myrddin knipperde even waarna hij zonder iets te zeggen of doen gewoon verder liep. Hij beende weg aan een sneller tempo dan dat de ander kon gaan. Hij zou deze patrouille wel alleen doen, Seedot dat het was. De blonde man wilde rennen, het op een lopen zetten zodat hij afstand kon maken met de ander. Maar het was gekibbel en geschreeuw dat zijn aandacht trok. Langzaam kwam de man tot stilstand terwijl zijn ogen vluchtig zochtend naar de origine van het geluid. In een steegje verderop, amper hoorbaar door het blije gewoel van het volk, was een dame die op de grond zat. Rond haar stonden twee mannen. Echt gewoon twee kerels die gewoon rechtuit van een stripverhaal kwamen; de ene lang en mager en de ander klein en rond. De blonde kerel vernauwde zijn ogen en keek even naar de Archen op zijn schouder. Met snelle passen benaderde hij het duo en de vrouw, toch nog afstand houdende van het steegje. De vrouw was aan het snikken, huilen, aan het beven. En die twee mannen waren gretig aan het zoeken door haar handtas. Myr vernauwde zijn ogen en knikte even naar de fossil Pokémon. Wel meteen kwam ze boos kraaiend van zijn schouder af om een Wing attack af te vuren op beide. De aanval was raak, waardoor de lange omviel. Hoe dan ook leek de kleinere man wat steviger op zijn benen te staan, want deze keek even kreunend om en zette het op een lopen met de tas in zijn handen. Verdomme!

Gefrustreerde geluiden ontglipte zijn lippen. Verdomme! Hij had de tas en de andere laten gaan. Zijn blik ging meteen naar Aisling, die op de andere man was gaan zitten en boos pikkend tegen zijn hoofd aan het rammen was. Boze geluiden kwamen van de Archen die duidelijk niet tevreden was met het duo. Myrddin twijfelde even, kon hij de man daar laten met de fossil Pokémon of was het beter dat hij het zeker voor het onzekere nam en gewoon hier bleef om hem te overtreffen? Bedenkelijk keek hij van de rennende man naar de ander, waarna zijn ogen even vluchtig naar de vrouw schoten. Ze zat er bevend op de grond, haar armen waren beschermend over haar hoofd gebracht waardoor Myr wist dat hij weinig van haar kon verwachten. Dit was waarom ze in een patrouille van twee waren... maar veel kon de blonde kerel niet verwachten van zijn zogenoemde partner. Hij snoof even, wilde een boos geluid slaken, maar die volgde niet. Hij had zijn spieren aangespannen om naar de man te gaan die tegen de grond lag, maar een nieuw iets trok zijn aandacht.

Het leek erop dat rani besloten had om ietwat nuttig te zijn, want hij lag samen met de andere kerel op de grond. De ogen van de blonde kerel vernauwde zich even terwijl hij toekeek hoe ook de Houndour erbij kwam om te helpen. Snel draaide de blonde kerel zich terug naar de langere gast op de grond. Met een snelle beweging en een fluitgeluid van zijn lippen wandelde hij naar de man toe. Hij trapte hevig in het gezicht van de kerel, die meteen toeklapte en weg probeerde te draaien van de ranger. Myrddin stak zijn arm uit terwijl hij dit deed zodat Aisling met een elegante sprong weer op de schouder van haar trainer kon kruipen. De blonde man leunde wandelde naar voren en gaf een hevige trap in de buik van de man, waarna hij even terug knikte naar de Archen. De flying Rock type kraaide opgetogen, maar ergens ook woest, en sprong op de man. Zo haakte ze haar klauwen in zijn borstkas, waarbij ze haar bek gevaarlijk openhield voor het gezicht van de ander; blauw vuur dansende in haar keel. Ja, ze hield hem onder schot met dragon breath en Myr wist dat ze niet zou twijfelen de aanval uit te voeren mocht dat nodig zijn.

Zijn ogen schoten meteen naar het duo op de grond toen geschreeuw van hem afkwam. Hij fronste even terwijl hij toekeek hoe de ander hevig in het gezicht werd aangevallen. Hij wist niet goed waarom, maar ergens maakte het hem pissed. Alsof hij de enige was die de ander zijn muil mocht bewerken. Met grote passen wandelde hij dan ook naar de twee, waarna zijn pas overging naar een lopen. De hond van de ander had nog steeds de enkel van de crimineel vast waardoor hij niet echt veel kon doen. De kleine blonde man greep Rani bij de kraag vast, waarna hij een poging deed om hem van de kerel te trekken. Het was duidelijk dat hij niet veel meer zou kunnen doen, die neus kon immers gebroken zijn en als je dat niet gewoon was dan was vechten onder die omstandigheden niet ideaal.
De vreemdeling leek hierbij een kans te grijpen naar de Houndour te grijpen maar Myrddin draaide zich om en gebruikte het momentum van zijn beweging om hem een schop tegen zijn gezicht te geven. Hij voelde hoe de neus kraakte onder de kracht van de aanval. Hij haalde even diep adem waarna hij zich terug draaide naar de dikke kerel op de grond en een hevige stamp in zijn maag gaf. De man klapte ineen, waarbij Myr naar voren leunde en zijn kraag vastnam. Hij balde zijn andere hand tot een vuist en plante deze keihard in het gezicht van de kerel. Nog een tweede haal en een derde zorgde ervoor dat zijn gejammer langzaam afstierf en hij zich niet langer probeerde te verzetten.

Myrth sloeg nogmaals, waardoor de ander uiteindelijk knock out ging. Zijn ogen gingen wel meteen naar Rani. Hij had het niet door maar zijn ademhaling was enorm gejaagd. Hij voelde adrenaline door zijn aderen gaan. Ondanks dat hij zowat stond te beven van de high van dit gevecht, voelde hij zich enorm helder. Hij lostte de bewustloze man en keerde zich tot Rani. Hij nam zijn holo caster vast, zijn vingers beefden waardoor het even langer duurde om iets neer te typen. 'Kan ik je neus zien?' klonk er simpel van het apparaatje af op de monotone stem. Hij moest eerst bevestigen of het echt gebroken was. Dan kon hij de vrouw gerust gaan stellen. Daarna zouden ze de mannen kunnen afleveren aan het kwartier of de politie.

Een diepe frons verscheen op het gezicht van de man terwijl Rani zijn neus toonde. Oh ja, die was zeker gebroken. Misschien dat het er nog door kon als gekneusd, maar hij betwijfelde het. Hij slikte dan ook even en nam het de ander niet kwalijk dat hij zo kortaf was. Hij knikte dan ook even en kwam overeind waarna hij maar half verder luisterde naar wat de zwartharige zei. De kleine man nam immers de onderkant van zijn shirt af en trok het zo af, waardoor hij al snel terug halfnaakt was. Hij voelde de gure wind meteen op zijn rug en borstkas maar negeerde deze. Hij stond nog steeds wat te beven van de adrenaline die door zijn aderen had gestroomd en veel gevoel drong niet door tot hem. Daardoor kon hij dan ook zonder veel klagen zijn kleren afnemen. Het voelde niet echt pijnlijk aan of ongemakkelijk, hij had er weinig gevoelens bij. Hij wilde de ander gewoon helpen. Niet opdat hij bezorgd was, maar omdat dat zijn werk was. Hij knielde weer neer bij de kerel en pakte zijn holo caster in zijn vrije hand. Zijn vinger beefde en dus legde hij al snel de shirt voor de ander neer zodat hij beide handen kon gebruiken om te typen. 'Druk dit ertegen en blijf zitten. Je neus is waarschijnlijk gebroken dus je moet naar het ziekenhuis.' Kwam er van het apparaatje af op de gebruikelijke monotone vrouwenstem. Hij stak zijn hand even op en keek rustig naar de ander waarna hij opstond en de holo caster wegstak.

Hij draaide zich naar de kerel die hij knock out had geslaan en knielde bij hem neer waarna hij rustig de handtas aannam. De veel te gespierde uk keek even ernaar, het leek geen echte schade te hebben en dus wandelde hij al snel naar de vrouw toe. Ze was inmiddels al wat gekalmeerd en keek voorzichtig rond. Myr stak even zijn hand op en glimlachte rustig naar haar waarna hij bij haar neerknielde en de handtas aan haar overhandigde. Haar handen beefden, net als de zijne, maar hij wist dat het niet voor dezelfde reden was. Ze opende haar tas en bekeek de inhoud even waarna al snel een opgelucht geluid van haar afkwam. Snel nam ze haar holo caster uit het ding waarna ze gretig begon te typen. De man zuchtte even zachtjes en kwam al snel overeind. Zijn ogen gingen even van de dame naar zijn Archen en de tweede gast. Hij lag er nog steeds, nog steeds werd hij door zijn Pokémon onder bedwang gehouden. Hij knikte dan ook even rustig en pakte zijn Holo Caster erbij. Kalm begon hij te typen naar het hoofdkwartier om het incident aan te geven, waarna hij wel meteen een bericht terug kreeg van hun om de politie in te lichten. Hij slikte even en zuchtte zachtjes. Dat was inderdaad wat hij van plan was, maar helaas kon hij niet echt... Bellen.

Zijn ogen gingen even naar zijn bloedende collega. Nee, die zou geen telefoontje kunnen maken in zijn toestand. Dus... Dan was er nog maar een optie. Zijn blauwe ogen gingen naar de dame, die langzaam overeind was gekomen, wankel maar ergens toch wel met genoeg stabiliteit om niet meteen neer te gaan. Myr stak een hand uit, die ze gretig aannam. Hij slikte en begon te typen waarna hij al snel afspeelde; 'Ik kan niet praten dus kan geen telefoontje doen, zou u de politie kunnen inlichten op dit nummer?' Klonk er van de vrouwenstem waarna hij zijn Holo Caster aan haar overhandigde. Ze keek even twijfelachtig van hem naar het ding en knikte. Al snel begon ze te bellen met zijn holo caster, waarbij ze aangaf wie ze was, waar ze was en wat er was gebeurd. Ook gaf ze aan dat zij er waren, waarna het gesprek verder vrij kort bleek te zijn. De dame gaf het ding na het gesprek terug aan Myrddin en lichte hem in dat er al politie ter plaatse was in geval van een situatie zoals deze. Hij knikte en keek even op naar zijn collega. Hij vroeg zich af of dat watje zou flauwvallen van het bloedverlies.

Het duurde een goede twee minuten voordat er een vrouw en man in blauwe kleding verscheen. Wel meteen gingen ze naar de twee mannen op de grond, waarbij ze wel meteen in de handboeien werden geslagen. Twee nieuwe agenten kwamen erbij, die al snel de dame van hem overnamen. Myr knikte even dankbaar naar hen en keek toe hoe ze de ene man begeleide en de ander meesleurde, aangezien deze knock out was. De vrouwelijke agente kwam nog even terug om aan te geven dat ze beter eerst naar de ehbo zouden gaan met Rani, aangezien er geen echt ziekenhuis was in de stad. Hij slikte even... Waar was het dichste ziekenhuis dan? Jublife waarschijnlijk of Eterna. En beide waren toch wel even wandelen. Als Rani echt zijn neus had gebroken belden ze misschien beter de nooddiensten want er was no way dat hij nog zo ver zou kunnen wandelen. Met een diepe zucht gevuld van frustratie draaide hij zich terug naar de andere ranger. Hij knielde weer bij hem neer en haalde zijn holo caster boven. 'Je zal op me moeten leunen want anders ga je vallen. Ik breng je naar de ehbo' En daarna ga ik gewoon lekker verder met de patrouille. Zonder hem, want dat zou natuurlijk veel beter gaan. De kleine man kwam terug overeind en hield zijn hand rustig uit naar hem waarna hij wat naar voren leunde zodat hij hem kon begeleiden in het opstaan en de ander meteen steun zou kunnen vinden bij hem mocht hij dit willen.

De ander had op z'n minst de shirt aangenomen en gebruikte het om zijn neus af te dekken. Hij haalde diep adem en keek even naar de ander. Hij was niks meer dan een hoopje elende en normaal zou hij triomf moeten voelen, maar die was er niet. Dit voelde helemaal niet goed en het maakte hem ook niet blij. Als hij de ander in elkaar had geslaan, op andere momenten, had dat opluchtend gevoeld. Het had fijn gevoeld om de ander te kleineren op een fysieke manier. Maar dit was helemaal anders en het zat hem ook zeker niet lekker. Hij slikte dan ook even en probeerede het van zich af te zetten. Hij mocht zich er niet zo over bekommeren, hij haatte de ander immers mateloos. Het was gewoon zijn drnag om anderen te beschermen. Rani had de klappen niet verdient, niet nu. De opmerkingen die van hem afkwamen waren dan ook typisch hem en Myrth hield zijn gezicht gewoon strak. Hij voelde medelijden voor de ander, een gevoel dat hij niet echt wilde voelen voor hem. Als hij nu al dat gevoel had wilde hij niet weten hoe het voelde als hij de ander tot moes sloeg. Maar... Dat was anders, toch? Hij onderdrukte een zucht en probeerde zo neutraal mogelijk te blijven. Er was geen nut in boos worden, geen nut in lachen. De ander zou er enkel gefrustreerder van worden.

De man nam zijn hand aan en Myrth hees hem met veel gemak overeind. Rani was een lichte kerel had hij al ondervonden en dus had de gespierde man er weinig moeite mee hem omhoog te helpen. Zijn collega wilde duidelijk geen steun van hem, dat kon een blinde zelf aflezen van zijn gezicht en toon. Hij rolde dan ook even met zijn ogen en sloeg zijn armen over elkaar terwijl hij even de ander bekeek. Op zijn ene beentje zou hij niet lang recht blijven aan dit tempo. Met dat bloedverlies en de pijn zou hij snel op de grond terecht komen. Hij gaf het tien minuten, max, voor hij steun zou zoeken bij een muur of hem. Of als hij echt zo koppig was dan zou hij hem wel weer op de grond terugvinden. De zwartharige vroeg hem waar heen en kort knikte de blonde kerel naar de uitgang van het steegje. Ze zouden best eerst naar de openbare weg gaan voordat ze verder gingen. Myr keek even terug naar de ander en zuchtte waarna hij begon te wandelen. Als hij echt zo koppig als wat wilde zijn dan zou hij niet als een of andere hopeloze hond pleaden om zijn aandacht. De gedachte alleen al zorgde ervoor dat zijn gezicht vertrok in een geïrriteerde expressie. Aisling sprong al snel terug op de schouder van de man, haar nagels pijnlijker op zijn blote huid dan verwacht. Hij kantelde dan ook even naar links en keek even naar haar waarna hij zijn hoofd schudde. De Archen kantelde haar kopje, maar kwam al snel van zijn schouder af. De man liet zijn hand kort naar de krassen gaan die gemaakt waren door de sprong en zuchtte, fijn.

De blonde kerel wandelde rustig het steegje uit en plaatste zijn armen langs zijn blote bovenlijf. Hij werd er zo ongemakkelijk van van het feit dat hij weer halfnaakt in publiek moest rondlopen. Wel meteen voelde hij een lichte blos op zijn gezicht opkomen toen hij doorhad dat mensen naar hem keken. Ja, dat zou pas iets worden als de ander van de schaduwen kwam met al zijn bloed. Dan zouden ze pas veel ogen op hun hebben; een halfnaakte dwerg en een half rood geverfde maloot. Het was maar hoe je het bekeek, maar zelf een kind kon er een idee bij schetsen dat hij misschien iets had gedaan naar de ander. Hij liet zijn ogen snel heen en weer gaan en knikte vervolgens in de richting van waar de ehbo was. Jammer genoeg voor hun twee was de tent echter aan de andere kant van het festival. En aangezien Rani waarschijnlijk niet te ver kon wandelen betekende dit dat een ommetoer alles behalve een mogelijkheid was. Ze zouden dwars door de festiviteiten moeten wandelen. De gedachte alleen al zorgde ervoor dat hij roder werd.