Tales of

Sinnoh

Hij was enorm koppig want hij bleef gewoon op zijn eentje door wandelen. Myr wierp af en toe ene blik naar de man in een poging hem in de gaten te houden voor het geval hij het bewustzijn zou verliezen. Hij vertrouwde het niet echt, die kerel kon echt elk moment neerknallen. En toch bleef hij gaan. De halfnaakte man plaatste zijn armen wat hoger en kruiste ze waarna hij even diep adem haalde en zijn dieprode hoofd wat naar onder bracht. Hij vond de blikken van de mensen helemala niet fijn en wilde liefst van al verdwijnen of gewoon ervandoor gaan. De vele blikken die op hun waren gericht waren echter niet alleen voor hem, maar ook voor de ander. Hij zag er immers uit alsof hij net een emmer tomatensaus over zijn gezicht had gekregen. Misschien was het beter dat men dacht dat het dat was, maar met de shirt er zo voor en hoe onstabiel de ander liep... Je moest er geen tekeningen bij maken om te snappen de het om een bloedneus ofzo ging. De ander hield zijn neus echter goed afgeschermd van de buitenwereld. Hij kon op z'n minst een iets goed doen. Hij snoof dan ook even, een frustratie die kwam van een combinatie van zijn naakheid en gewoon het feit dat hij hier met de ander zijn bullshit moest dealen.

Toen hij echter begon te spreken, keek hij even op. Hij merkte op dat de ander enorm trager ging en ook onstabieler leek te gaan. Hij vernauwde zijn ogen en knikte even naar Rani. Hij wist niet of hij dit gebaar wel zou kunnen zien, aangezien zijn zicht misschien verstoort was door bloed en de shirt. Hoe dan ook leek de zwartharige andere plannen te hebben en draaide hij zich om met de woorden dat hij het allemaal niet nodig had. Wel meteen zag Myrddin dat de ander aan het wankelen was. Instinctief schoot hij dan ook naar hem toe om hem meteen vast te grijpen en tegen zich aan te drukken zodat hij niet neer zou vallen. Het duurde even voordat hij besefte hoe dicht hij wel niet bij de adner was. Hij trok meteen een vies gezicht en sloot zijn ogen zuchtend, alsof hij compleet verslagen was. De ander stonk naar sigareten met een lichte ondertoon van zweet en hond. Hij vond het geen fijne geur. Als hij logisch nadacht dan zou hij beseffen dat die geur vast kwam van het recente incident, maar in Myrth zijn hoofd was het gewoon dat de ander altijd zo rook. Immers stonken rokers altijd wel, hun geur kon je altijd wel ruiken in hun kleren. Hij draaide dan ook zijn gezicht weg van de ander. Hij wilde de ander nu al lossen en hem gewoon op de grond laten vallen. maar met al die blikken op hen wist hij niet hoe de rest van dit volk zou reageren.

Zijn normaal o zo witte porceleinenhuidje was helemaal knalrood geverfd. Zijn gezicht zag vast roder dan die van de ander; en hij was aan het bloeden. Hij haatte dit en schaamde zich mateloos dat hij dit moest doen. Waarom was de ander zo'n idioot? De mensen rondom hem hadden het wel opgemerkt hoor, hoe hij als een held naar voren was geschoten zodat de gewonde man niet op de grond zou eindigen. Dat terwijl het in zijn hoofd liever anders was gegaan. Hij had hem liever willen laten vallen, als een steen. Niet alleen voor dit maar ook gewoon als collega. Maar hij kon dat echt niet maken. Moraal gewijs was dat gewoon verkeerd. Gelukkig was Rani een lichte kerel. Hij had geen moeite hem overeind te houden en bedacht zich stilletjes dat hij de ander waarschijnlijk zelf kon dragen als het echt te moeilijk werd voor hem. Toen de zwartharige echter begon te praten en tegen hem begon te duwen, maakte de blozende blondine wat boze en gefrustreerde geluidjes. Jonge, fucker. Stop daar es mee. Hij draaide zijn hoofd dan ook weg van de ander zodat hij gewoon niet naar hem moest kijken. Hij stonk echt zo erg, nam die jongen nooit een douche ofzo?

Uiteindelijk voelde hij een arm rond zijn schouder gaan en even liet hij zijn helderblauwe ogen naar de ander gaan, die weer begon te spreken. Myrddin rolde met zijn ogen en zuchtte even. Koppig kutkind, natuurlijk was het beter zo, hij had immers altijd gelijk. De ander gaf eindelijk toe en Myr zette zijn hand wat naar onder zodat een arm onder de armen van de ander kon en hij steun kon beide in zijn onderrug, zijn andere hand ging naar de ande zijn borstkas om daar een hand te houden ter preventie mocht hij naar voren beginnen leunen. Hij maakte even wat gefrustreerde geluidjes die scheldwoorden waren geweest als hij kon praten. Dit was ongemakkelijk. Zou het niet beter zijn hem niet gewoon te dragen? Hij was toch al een groot kind die niks anders deed dan klagen; hij gedroeg zijn als een peuter dus zou hij het zo erg vinden om behandelt te worden als een? Voor nu liet de blonde ranger het maar van zich af gaan aangezien hij zelf niet echt zag zitten om met een ontbloot bovenlichaam een bloedende Seedot rond te dragen. Het zou echt een last minute iets zijn. Rustig begon Myrddin dan ook te wandelen, waarbij hij even zachtjes Rani begeleide met zijn ondersteunende hand en arm. Zijn andere hand bleef rustig voor de ander en corrigeerde hem waar nodig. Zijn ogen gingen echter vluchtig van de ander, naar de grond, naar de mensen rondom hem en naar de locatie waar ze heen moesten. Zijn hoofd tolde bij het besef hoeveel bekijk ze hadden. Dat ze maar snel bij de ehbo waren.

Een vrouw benaderde hun en even begon Myr brabbel geluidjes te maken, zacht en onverstaanbaar. Het klonk haast alsof hij aan het murmelen was en zijn zachte toon de woorden onverstaanbaar maakten; maar niks was minder waar. Er kwamen geen echte woorden uit. Myrth was gewoon aan het vloeken en vuile woorden aan het uitspugen op zijn eigen manier. Hij ergerde zich mateloos aan deze situatie en dat was zeker te lezen van zijn gezicht, die knalrood stond en vol met emoties. Zijn toon werd wat luider waarbij hij een onverstaanbaar geluid uitschreeuwde naar de dame, die al een muk off van rani had gekregen. Even keek ze fronsend naar de kleine blonde kerel, die diep adem haalde en wel meteen zijn ogen van haar afhaalde. Het was vrij zeldzaam dat hij echt probeerde te praten, aangezien hij in zijn tienerjaren had aangeleerd dat het gewoon geen nut meer had om zelf te proberen. Hij slikte dan ook en sloeg zijn ogen in schaamte naar de grond. In stilte trok hij Rani wat steviger naar voren waarbij hij zijn grip wat vast maakte en zijn pas duidelijk versnelde. Als hij viel zou hij hem wel vangen. Hij was toch niks meer dan een klein mannetje met een metalen been. Dat kon hij wel dragen, geen probleem.

Na enkele tellen stilte van de man, keek hij even op. Godzijdank, daar was de EHBO. Hoe dan ook leek het erop dat de straten enkel drukker werden. Het werd steeds moeilijker om de mensen te ontwijken en in zijn ooghoek zag hij mensen lachen of staren. Er waren echt maar twee types; mensen die hun ogen niet van hun konden houden en mensen die hun gewoon niet zagen dankzij hun kleine postuur. Hij wist na dit kleine uitstapje niet wat erger was. De ene irriteerde hem met hun gedrag, de ander met het feit dat ze hun bijna omver liepen. En ja hoor, daar ging een man, die Myr niet snel genoeg had zien aankomen. Hij had zich door de meniget gedrukte in een looppas en ramde zo tegen het duo aan. Myrddin klemde Rani meteen instinctief tegen zich aan in een poging de val te breken mocht hij zijn evenwicht verliezen hiervan. Kutmensen.

Natuurlijk moest meneer de bloedfontein commentaar geven op zijn spraak. Ja, kijk, dat was dus wat eruit kwam. In het vervolg zou hij een gelijke opmerking maken over zijn wandelen en lopen. Dat ie maar beter op de grond kon blijven, in het vuil, waar hij hoorde. Hij klemde dan ook zijn kiezen op elkaar in frustratie. Hij wilde de ander zo graag op de grond laten vallen. Ze waren er toch bijna, hij zou het wel alleen kunnen maken, of niet? Maar aan de ander kant wist hij niet hoe crescent moon zou reageren als hij zijn collega bloedend op straat achterliet en hij zelf halfnaakt verder zou werken. Het zou in ieder geval voor heel wat vragen zorgen en van vragen kwam er onderzoek. Het zou niet lang duren voor ze vast zijn geweldadige methodiek zouden ondervinden en een grondig woordje met hem zouden delen. Hij vond het maar allemaal niks, aangezien hij buiten zijn lichaamstaal vrij weinig directe manieren had van communiceren. Niet iedereen kon immers gebarentaal.

Het was toen iemand tegen hen aanliep, en vooral tegen Rani, dat de zwartharige kerel hem vastgreep. Wel meteen schoot Myr een stuk roder aan waarbij hij een gefrustreerd geluid begon te maken. Hij hing aan hem als een dronken chick die nie op haar poten kon blijven staan. Was het echt nodig om hem zo vast te houden? Hij wilde zijn handen in zijn gezicht plaatsen en zich gewoon wegdraaien van de kerel, maar dat ging tegen alles in wat hij zichzelf had beloofd. Dus... Hij beet maar door. De ander begon van alles te schreeuwen naar de dude die tegen hem was gelopen en de blonde ranger stond er maar wat met zijn handen licht rond de ander gehouden. Zijn gezicht weg gedraaid naar de grond toe zodat hij de ander niet moest aankijken en hij ook niet commentaar zou ontvangen over zijn bloedrode hoofd. Zijn gespierde bovenlijf was iets wat hij liever voor zichzelf hield. Hij had het er al moeilijk mee dat hij zo over straat moest lopen maar nu hing deze kerel zowat aan hem en zijn blote lijf. Het was..... Hij schaamde zichb ervoor. Hij wilde weglopen, iets in elkaar slaan (liefst rani) of gewoon zijn boksbal in elkaar gaan trappen. Hij vond dit zo... Zo... Verschrikkelijk.

Het geblaf van de ander zijn hond bracht hem een beetje terug naar de realiteit en kort keek hij op, waarna hij zich wat weg draaide van de zwartharige ranger. Het leek erop dat hij wat helderder was en dus besloot Myrth om een hand thuis te houden en tegen zijn gezicht te plaatsen. Zo verborg hij zijn mond en deels zijn neus. Hij probeerde zijn mond toe te houden en de geluiden tot zichzelf te houden; ookal waren ze zijn manier van praten. Hij wilde niks zeggen. Hij wilde gewoon weg gaan. Hij versnelde dan ook zijn pas en probeerde de ander zowat mee te sleuren waarna hij hem bij de ehbo boot gewoon losliet en meteen zich omdraaide en weg wandelde met zijn knalrode hoofd. De ander had zijn shirt toch laten vallen op straat, dus moest hij deze terug gaan halen. Hij zette het op een lopen om het ding snel van de grond te halen. Zijn gezicht vertrok echter bij het zicht van het vele bloed die erop zat. Dat... Kon hij niet terug aantrekken. Hij zuchtte dan ook luidkeels, een geluid die overging in een boos geluid waarna hij woest zich omdraaide. Hij moest iets slaan, hij moest iets slaan. En wel nu. Meteen. Zijn blik viel op een boompje. Goed genoeg. Hij versnelde zijn pas en sloeg het ding tweemaal keihard waarbij zijn knokkels meteen begonnen te pulseren van het pijn. Kort gromde hij even waarna hij naar zijn handen keek. De bovenkant van deze dingen hadden kleine wondjes gekregen door de actie van de man. Het was enkel natuurlijk, aangezien een boom slaan zonder bescherming niet zo gezond was.

Hij bleef er nog een paar tellen staan voordat hij diep adem haalde en terug naar de ehbo boot wandelde. Hij wilde weten of ze Rani naar het ziekenhuis zouden afvoeren of hij wel degelijk mee zou gaan op patrol. Wat het ook was, hij kon zijn werk niet verder doen zonder kleding. Hij zou dus moeten vragen aan de mensen hier of ze een extra shirt in zijn maat hadden liggen. Kalm pende hij de vraag neer in zijn boekje, waarna hij het aan een vrouw presenteerde in de ehbo boot. Ze knipperde even, bekeek de man kort en verdween voor enkele tellen. Het duurde niet lang voordat ze terugkwam met een drietal shirts die ze ana hem gaf. De man trok de eerste aan, die hem veel te groot was, net zoals de tweede. Het was de derde die hem uiteraard perfect pastte... maar wat erop stond bracht hem in een slechtere mood. Het was een knalroze kindershirt met enkele plaatjes van baby Pokémon op. Hij snoof even luidkeels. Dit was niet meer grappig.

Ondanks dat hij zich nog steeds schaamde was hij niet langer rood. Hij schaamde zich om het kledingstuk, niet zichzelf en het feit dat hij halfnaakt was. Hij schaamde zich enorm voor zijn lichaam en wilde liefst van al gewoon bedekt blijven. Niet alleen had mijn zijn veel te gespierde lijf gezien, maar ook het opvallende litteken dat over zijn keel liep, alsof hij meerdere keren een uithaal van een mes had overleefd. Het waren simpele wonden van operaties die jammer genoeg niet goed waren genezen omdat hij nog een kind was geweest. Eentje die er niet met zijn handen ervan had kunnen blijven. Tot op de dag van vandaag vond hij het jammer dat het er zo uitzag. Het was geen zicht. Hij slikte dan ook even en bracht onbewust zijn hand naar zijn keel waarbij hij zijn vingers wat over de oude wonde legde. Hij probeerde het te verbergen. Voor wie precies wist hij niet, zolang het maar niet te zien was voor de mensen rondom hem.

Opeens hoorde hij een stem van een maar al te bekende asshole. Zijn ogen schoten meteen woest naar de ander die het niet kon laten om een snerende opmerking te maken over hetgeen dat hij had gekregen. Hij ging maar door met zijn gebabel en Myr snoof even luidkeels. Als ze niet hier in de ehbo tent hadden gestaan had hij de kerel zo op zijn smoel geslaan. Klootzak dat het was. Hij stak dan ook even zijn handen op en maakte gebaren met zijn handen. Voor degende die gebarentaal konden was het simpel; 'houd je bakkes je smoel ziet eruit als een dumpsterfire asshole'. Maar hij wist al langer dan vandaag dat de ander geen gebarentaal kon. Hij kon de ander dus zoveel als hij wilde uitschelden, het zou geen verschil uitmaken. Wat de man vervolgens zei, zorgde ervoor dat hij even met ogen rolde en zijn holo caster boven haalde. Snel typte hij naar het hoofdkwartier dat Rani eruit lag voor vandaag door een gevecht die uit de hand was gelopen. Hij kreeg al snel antwoord terug dat hij zijn ronde kon afwerken en het ook kon laten voor vandaag. De man snoof even. Dachten ze dat hij het niet alleen verder kon doen? Hij kon perfect de hele avond verder doen. Hoe dan ook gaf hij toe en stak hij het apparaatje weg. Zonder nog veel te doen gebaarde hij een doei naar Rani en draaide hij zich om waarna hij de tent uit wandelde. Aisling was braaf aan het wachten buiten de tent en sprong meteen op de schouder van haar trainer terwijl Blathnaid zacht begon te snikken en trekken aan zijn broekspijp. De man snoof even, boog naar de muis toe en pakte haar van de grond waarna hij haar tegen zich aandrukte.

- Topic uit