Tales of

Sinnoh

Naar een feest toe met Amélie was altijd een ervaring. Meestal was het wel gezellig, maar Arceus Am had af en toe een bui. Dan moest ze gewoon zelf een vent gaan zoeken om de avond mee door te brengen, in plaats van het op Lu te projecten wat haar betrof. Dit maal was het wel één van de beroerdste keren, behalve die ene keer bij Am thuis met die veels te dronken vent- Nevermind.'

Haar gedachtenstroom werd fysiek onderbroken en haar ogen werden van de punch afgetrokken toen Am, nogal agressief in Lucie's opinion, de voeten onder Lucie wegveegde en haar een beste duw gaf. Lucie, al niet vloeiend op hakken, struikelde en strekte haar armen uit in de hoop niet te vallen, hierdoor recht in iemand's armen neerploffend. Ze voelde armen om haar heen sluiten en stabiliseerde weer iets. Gedesoriënteerd zette ze haar handen tegen een borstkas aan en begon ze zich alweer iets overeind te duwen, excuses mompelend. "Sorry mijn vriendin besloot dat-" Blauwe ogen ontmoetten andere blauwe ogen en ze verstarde. Ze zou Am wat.

Als de situatie al niet begonnen was met een vuurrode blos op haar wangen te toveren, gaven de woorden van de jongen wel de genadeslag. Het scheelde nog dat haar iets scheef gezakte masker er wel voor zorgde dat een groot deel hiervan gemaskeerd werd. De situatie zorgde in ieder geval voor gigantische kortsluiting. "Ik wilde niet-" Begon ze, al net zo snel weer met een nieuwe zin beginnend zonder deze afmakend, "Mijn vriendin-, ik struikelde-" Ze was zo naar woorden aan het zoeken dat ze nog niet eens de ruimte had gevonden om te zeggen dat ze geen prinses was.

Mocht ze nu sterven in een eenzame grot? Dank u.

Haar zoektocht naar woorden bleek nog lastiger te zijn dan het zoeken naar de uitgang van het doolhof op het Harvest Festival. Wat ze in ieder geval zeker wist, was dat ze dankzij Am met haar gezicht tegen de schouder van Kylian aangeklapt was en dat ze vrij hardhandig in een gesprek met hem gedwongen was. En dat haar geratel alles totaal niet duidelijker maakte.

Ze zette een stap naar achteren en klopte haar jurk iets af, nog steeds wat oncomfortabel bloot voor haar doen, maar het gaf haar in ieder geval even een moment om zichzelf bij elkaar te rapen terwijl een vuurrode blos haar wangen nog steeds kleurde. Ze had in ieder geval wel een entrance gemaakt. Haar blik schoot eventjes vluchtig over de menigte om te zien of er mensen aan het kijken waren, en bovenal, of de verloofde van roodharige man in kwestie niet haar zo meteen in tweeën kwam breken. Maar niemand leek op hen te letten. Waar je soms leek te denken dat iedereen met je bezig was, waren mensen in essentie immers veel meer met zichzelf bezig, en met alcohol in het geval van zo'n feestje.

Je zei dat je met je vriendin was? kwam de vraag en meteen werd Lucie's aandacht weer op één doelwit gedrukt. "Am ik doe je wa-" begon ze terwijl ze zich omdraaide, maar de woorden stierven in haar mond toen het duidelijk was dat Am zich heel haastig uit de voeten had gemaakt. Natuurlijk. Uiteraard. Een zucht ontsnapte uit haar mond en alle spanningen van het moment zorgden ervoor dat er een lach over haar lippen rolde. Ze schudde haar hoofd en zette haar voorhoofd eventjes in haar handpalm, waarna ze haar masker rechttrok. "Een vriendin die weet dat ze zich heel erg haastig uit de voeten moest maken," merkte ze op met een verontschuldigende, nog enigszins ongemakkelijke lach. "Sorry voor dit.. allemaal." Haar blik ging nog eventjes over de drukte, maar nope, echt weg. "Als je haar ziet, weet je dat ze het is, ze heeft paars met roze haar." En vindt dingen aan de verbeelding laten overrated als over qua kleding gaat.

Lucie lachte wat voorzichtig naar de jongen. De initiële schaamte was ze weer iets te boven en het ging weer wat beter. De echt vuurrode blos op haar gezicht was weer wat afgezwakt en ze was alweer wat ontspannener in plaats van rigide van de stress. Am zou nog steeds betalen voor deze streek, maar dat kwam zo meteen wel. "Ja, dat zijn we zeker," humde ze instemmend. Als ze Am de kans gaf, werden ze waarschijnlijk nog veel kleurrijker. Maar goed voor nu was alles oké. Zo beroerd was Kylian immers niet.

Of tenminste, dat dacht ze.

De blik en de volgende opmerking was genoeg om ervoor te zorgen dat haar ontspannenheid weer wat wegtrok. Ze wilde zich echter niet laten kennen. Ze plukte wat aan de zachte, duidelijk veels te dure stof van de jurk. "Bedankt," reageerde ze dus alleen maar wat gelaten, duidelijk nog steeds enigszins geïrriteerd door zijn gebruik van de nickname, "Als ik wist dat je hier was geweest, had ik nog een kroon meegenomen." Een korte lach ontsnapte haar terwijl ze probeerde zijn opmerking maar te laten gaan. Haar blik gleed vervolgens over zijn kledij. "Heb jij nog een status waaraan je je hebt te houden met je pak?" Ze ging zichzelf niet verlagen tot nicknames, maar ze trok haar wenkbrauwen wel wat vragend op. "Kleur staat je goed hoor," humde ze.

Haar blik ging vervolgens naar zijn armen, waar je nog net het verband kon zien. De jongen had het lelijk te pakken gehad in de grot waar ze hem gevonden had. "Hoe gaat het met je armen?" besloot ze te vragen.

Ze was voor het eerst bewust blij met het feit dat dit een gemaskerd bal was. Het donkerblauwe masker waarachter haar gezicht verborgen zat gaf haar voor haar gevoel nog iets een bescherming tegen zijn priemende blauwe ogen. Alsof hij haar daardoor minder kon lezen. Helaas was Lucie alsnog vrij doorzichtig in haar houdingen en expressies, maar het gevoel van veiligheid betekende veel voor haar terwijl de mensen om hen heen liepen. Waarschijnlijk zat Am ergens in haar vuistje te lachen dat ze nog steeds spraken, bedacht Lucie zich met een milde vonk van irritatie.

Ze lachte eventjes kort bij zijn volgende opmerking, over dat er altijd een volgende keer was. Ze trok haar wenkbrauwen kort naar hem op. "De volgende keer trap ik niet in Amélie's plot om vervolgens half tegen je op te botsen," beloofde ze hem. Waarschijnlijk wel, maar goed. Am kennende had ze dan alweer een nieuwe toekomstige scharrel voor Lucie op het oog. Haar vriendin was op dat vlak niet heel erg vasthoudend. Het kon zelfs zijn dat ze vanavond weer naar een nieuwe jongen geworpen zou worden. Wat een leuke avond. Ze zuchtte overmatig diep toen hij de nickname weer in zijn mond nam. "Scheelt dat ik ook geen prinses ben," merkte ze nog behulpzaam op, wetende dat het geen nut zou hebben. Maar hij hoefde niet te denken dat ze het eens was met de nickname. Ze was benieuwd wie dit eerder op ging geven, zij of hij. Wat haar betrof hij.

Zijn rug was er nog slechter aan toe. Lucie schudde glimlachend haar hoofd op de woorden. Ze had haar aandacht gelegd op zijn armen en niet eens naar zijn rug gekeken omdat hij toen zo in paniek was over zijn armen. "Had je toch maar mijn jas moeten aannemen," lachte ze. Maar stiekem was ze blij dat ze haar jas gehouden had. Ze had het zo zo koud gehad. Hoe hij de nacht levend door was gekomen was haar een raadsel, puur op karakter waarschijnlijk.

Hij noemde vervolgens Ann en Lucie herinnerde zich het blonde meisje, welke hem er zo van langs had gegeven. Zijn verloofde, als ze het goed geconcludeerd was. "Ik ben blij dat ze je opgevangen heeft. Je mag maar wat blij zijn met zo'n..." Kon ze aannemen dat ze verloofd waren? Ze wist het bijna zeker, maar toch... De zin brak af in haar keel. "Maar ik ben blij dat het goed met je gaat en dat je hier kan staan. Dat betekent dat je er relatief goed vanaf bent gekomen." Dat hij kon dansen wilde ze ook niet vanuit gaan. Hij was toen echt behoorlijk beurs geweest.

Waar het plot vandaan kwam. Zelfs van achter zijn masker kon ze zien dat hij zijn wenkbrauw optrok en de grijns liet ook weinig aan de verbeelding over. Opnieuw voelde ze zich warm worden van ongemak. Misschien was het toch maar een zegen dat de jurk zo open was met hoe warm ze het kreeg. "Am denkt dat elke man met wie ik ook maar een woord wissel een wingwoman interventie nodig heeft," merkte ze uiteindelijk op. Alles wat Am ook aangaf liet ze buiten beschouwing. Dat ging ten eerste haar mond niet verlaten en ten tweede... Dit was een verloofde man voor Arceus sake. "Maakt niet uit ook wat ik ertegenin breng of wat voor praktische bezwaren er zijn." Zoals een verloving.

De jas had weinig geholpen, Lucie moest helaas toegeven dat dat zo geweest was. Ze liet een zachte zucht gaan. "Ik had ook je rug meteen moeten verbinden, dat had misschien nog gescheeld." Maar tegelijkertijd, had ze daar genoeg voor gehad? Ze had maar een hele kleine EHBO-kit in haar tas gehad. Waarschijnlijk was ze niet meer dan een keer of 2, 3 rond gekomen met het verband. Maar ja, het had waarschijnlijk gescheeld. "Waarschuw me als je weer van plan bent in een grot vast te zitten, dan weet ik dat ik wegblijf," grapte ze tegen hem. Het was niet ongezellig geweest, maar nog een nacht in een grot slapen stond niet in de bucketlist. Ze was zelf niet gewond geweest, maar haar lichaam was beurs als wat geweest.

Hij humde als reactie toen ze Ann noemde, waaruit ze alleen maar opmaakte dat er inderdaad wat meer was. Ze vervloekte Am nog een keer voor haar in deze positie te brengen. Ze had gezien hoe hard die vrouw kon slaan. Ze had geen zin om in de ontvangende kant hiervan te zitten als de blondine zou vermoeden dat ze achter haar man aanzat. Haar aandacht vervloog weer wat toen de jongen aangaf dat hij het ook aan haar te danken had en ze pakte zijn hand met een zachte glimlach beet, eigenlijk om deze te schudden. "Geen probleem" merkte ze op, "ik kon je moeilijk zo laten liggen daar."

Zijn hoofd stond er niet naar om verder geholpen te hebben. Lucie grinnikte zachtjes en schudde haar hoofd, het beeld van de situatie kwam weer terug in haar hoofd. Als je het feit dat de man bijna dood ging vergat, waren er nog wel wat grappige momenten. "Je was een zeer eigenwijze patiënt, geen speelgoedje uit de speelgoedautomaat voor jou." Met een glimlach dacht ze terug aan de snoepjes en kleine plastic speelgoedjes die dokters altijd hadden als je als kind braaf was geweest. Eerlijk, waarschijnlijk kreeg je het ook wel als je niet braaf was geweest.

Toen ze naar zijn wang keek, hoorde ze het geluid van de klap bijna weer door de lucht galmen. Het was echt een hele harde smak geweest. Het herinnerde haar er weer aan dat ze deze niet zelf wilde ontvangen. "Ik heb het deze keer ook niet kunnen voorkomen," merkte ze op met een grinnik. "Help me herinneren dat ik haar nooit kwaad maak, valt me mee dat je wang niet blauwer dan mijn haar is." Als Am haar niet kwaad maakte op Lucie, kon ze er beter van maken, maar ze was net blij dat ze van Am's intenties waren afgestapt.

Lu was nooit heel erg smooth geweest. Ze was zelfs een keer via het WC-raampje naar buiten geklommen in plaats van haar date vertellen dat het absoluut niet ging werken. Het was dan ook wel een date van hell geweest, maar het zette wel een toon. Ook de meerdere andere dates waar Am haar op gestuurd had waren niks geworden. Lucie was heel content in haar eentje, maar Am vond duidelijk dat Lu iets miste. Misschien was dit gebrek aan het oppikken van dit soort signalen wat haar vol vertrouwen haar hand in die van de jongen deed leggen om deze te schudden.

Haar verwarring was dan voor een moment groot toen hij rond haar heen stapte en haar met hele lichte kracht mee begon te voeren. Oh. Oh Arceus. Dansen deed ze vaak genoeg, met Am en met andere mensen op feestjes, maar het feit dat ze hem zo verkeerd gelezen had deed haar toch eventjes diep schamen. Misschien was dit wel hetgeen wat haar juist het zetje gaf om zich mee te laten voeren naar de dansvloer, met hem mee te stappen. Waarschijnlijk zou Am na een hele diepe zucht dit nu toch als een kleine overwinning zien. "Dat mag je," merkte ze uiteindelijk op met een voorzichtige glimlach. Haar blik ging eventjes over de dansvloer heen, maar tussen de dansende mensen zag ze zijn verloofde nergens. "Als Ann er geen problemen mee heeft althans?"

De jongen begon al vrij snel over dat hij met twee Pokémon was teruggekomen. Lucie trok haar wenkbrauwen kort op. Haar Togepi en... Ohja, die Beldum. "Hoe is het met de Beldum? Hij was gebarsten toch?" besloot ze te vragen. Was dat schadelijk voor Beldums? Wat zat er überhaupt in een Beldum? Ze hadden een oog, dus er was iets weefsel... Toch?

Haar glimlach verzachtte vervolgens toen de Togepi genoemd werd. "Ik had niet anders verwacht, hij leek helemaal op z'n plek bij je," humde Lucie tevreden, "Naveen past goed bij hem.. En geef hem maar een dikke knuffel van me." Ondanks dat ze niet helemaal bij de Togepi gepast had, was ze wel gesteld geweest op de Baby Pokémon. Het was immers een Pokémon die ze zelf uitgebroed had toen in dat Pokémon Center omdat het een weesje was geweest.

Ann zou haar mogen. Lucie wist het zo zeker nog niet. Niet als haar vriendin haar met haar verloofde aan het koppelen was immers. Maar ze glimlachte desondanks. "Daar ben ik blij om, ze zag er uit als een goede vriendin om te hebben," merkte Lucie op met een glimlach. "Ik denk dat ik ook heel erg bezorgd was als iemand die belangrijk voor me is ineens van de radar verdwijnt." Stel je voor dat Am dat zou doen, Lucie zou buitenzinnen zijn geweest van bezorgdheid.

De verwarring was mutual toen Kylian in de war was van haar vraag. Waarom zou Ann hier niet iets van vinden? Hadden ze een soort vreemde open relatie ofzo? Ondertussen kwam het niet eens meer bij Lucie op dat haar conclusie wellicht verkeerd was. Toen hij bevroor, bevroor zij ook. Haar grip op zijn hand werd wat losser terwijl ze begon te spreken, vertwijfeld. "Nou.. de ring.. Zijn.. jullie niet verloofd? Wil zij niet met je dansen?" Ze voelde zich spontaan heel, heel ongemakkelijk. Wie was zij om over zijn relatie te praten? Misschien was Ann wel heel makkelijk immers.

De Beldum begon hem langzaam te vertrouwen en was beste vrienden met zijn Dedenne. Op zich was dat ergens ook wel logisch, besloot Lucie. Magneten en elektriciteit. Ze humde zachtjes tegen zichzelf terwijl ze daar over nadacht. Waren er bepaalde types die meer affiniteit hadden met elkaar dan anderen? Of lag dit puur aan het makkelijke karakter van de Dedenne? "Ik denk dat je Dedenne beste vrienden kan worden met iedereen binnen no-time," grapte Lucie met glinsterende ogen. Ze hield van zijn Dedenne. Wat een ontzettend leuke Pokémon. Als ze Ruddles niet had gehad, had ze er ook eentje gehaald. Al hoewel, kon alsnog nu ze bij Am woonde. Wat was één Pokémon meer of minder in die tuin. "Ik ben blij dat Naveen zo op z'n plek zit bij je," merkte ze tevens nog op. Het was een goede keuze geweest om de Togepi aan hem toe te vertrouwen, al had ze toen nog eraan getwijfeld. Misschien was hij zo slecht nog niet zoals ze dacht tijdens hun eerste ontmoeting.

Maar af en toe leek het alsnog of ze totale miscommunicaties konden hebben. Ze keek de jongen verbijsterd toen hij haar eerst in doodse stilte aankeek, waarna hij heel heel hard begon te lachen. Een aantal mensen draaiden zich om om even te kijken voor ze hun dans vervolgde en Lucie bracht haar hand iets naar haar gezicht, ietwat.. bezorgd eigenlijk om de reactie. Oh Arceus, ze had totaal de verkeerde assumptie gemaakt leek het. Net toen ze zich af begon te vragen of ze haar excuses moest aanbieden, besloot de jongen iets van tekst en uitleg te geven. Oh. Als een zus voor hem. Oh, Arceus. "Oh.. ik dacht, sorry," begon ze, totdat er nog een zin aankwam. Ze was de zus van zijn verloofde. Lucie bleef nu even helemaal stil, de informatie verwerkend, waarna haar glimlach van haar gezicht viel. "Oh.." zei ze alleen maar, bij gebrek aan een andere reactie. Ze zag aan zijn gezichtsuitdrukking dat het geen onderwerp was waar je over moest spreken.

De luchtige atmosfeer van hiervoor was ondertussen wel verdwenen en Lucie beet kort op haar lip. Kylian noemde nog dat ze niks te vrezen had voor Ann. Lucie besloot erop in te haken met een zwak grijnsje, de situatie weer iets wegsturende van het zware onderwerp wat ze slechts licht aangeraakt hadden. "Nou? Heb je haar rechtse gezien? Ik denk dat je haar haast in zou kunnen zetten voor een Pokémon gevecht, een Machop is er niks bij," grapte ze, proberend zijn blik weer te vangen.

Ze zag de jongen afglijden. Haar poging tot het iets afsturen van het onderwerp was niet afdoende. Haar blik raakte bezorgder toen hij zich er van tussen maakte, mompelend dat hij even naar buiten stapte. Lucie opende haar mond nog om wat te zeggen, maar plotsklaps stond ze alleen op de dansvloer. Kort beet ze op haar lip terwijl schuldgevoel haar overspoelde en een knoop in haar maag. Arceus, wat had ze dit mooi verpest.

Voor een paar seconden bleef ze vertwijfeld stilstaan. Misschien kon ze maar beter terug naar Am, maar het beeld dat de jongen nu alleen buiten stond, mogelijk van streek, door haar, bleef aan haar knagen. Maar tegelijkertijd.. Was zij nu niet de laatste die hij wilde zien? Nee.. Hij leek niet boos te zijn, vooral meegesleurd in wat er ook in zijn hart spookte. Hij had was gezegd. Was kon op een niet dramatische manier zijn met vriendschappen of iets dergelijks. Maar een zus kon je niet 'was''en zonder dat er iets ergs gebeurd was. Uiteindelijk besloot ze met een zucht dat ze toch even ging checken of hij oké was. Als ze zag van een afstandje dat hij met Ann was, dan kon ze altijd nog zich weer stilletjes omdraaien. Met die eindconclusie stapte ze weg van de dansvloer, pakte ze twee glazen alcohol van een dienblaadje en stapte ze ook naar buiten.

De koele nachtlucht liet kippenvel over haar blote armen trekken en opnieuw vervloekte ze Am stilletjes voor het haar in een jurk forceren met zoveel bloot. Ze spotte hem al snel, hij stuurde immers letterlijk rooksignalen de lucht in. Terwijl ze hem langzaam benaderde, spotte ze de Togepi op zijn schoot. Wat lief, dat hij Naveen eventjes de buitenlucht gunde. Misschien gaf het hem ook wel rust. Ze had geen idee hoeveel rust het hem daadwerkelijk gaf immers. Rustig ging ze naast het bankje staan, al zochten haar ogen zijn gezichtsuitdrukkingen om te zien of hij haar niet toch weg wilde hebben. Tevens ging ze niet zitten, omdat ze anders het gevoel had dat ze zich opdrong. "Je liep recht langs de tafel met drankjes zonder er één mee te nemen," merkte ze op met een zachte glimlach, "En geloof me, je mist anders veel." Eventjes bleef ze stil. Dronk hij überhaupt wel? "Maar geen zorgen, als je niet wil, kan ik ze ook allebei wel op." Feesten met Am had haar lever immers getrained.

Een lichte twijfel lag in haar blauwe ogen terwijl hij haar nog niet opgemerkt had. Ze wist niet zeker of hij haar weg wilde hebben, of ze er goed aan deed om hier te staan. Hij had in eerste instantie gelachen om haar vraag, maar vervolgens leek het hem in het diepste van zijn ziel te raken. De enige conclusie die ze kon trekken was dat zijn verloofde overleden was. Hoe? Ze had geen idee, dat ging ze ook niet vragen. Sowieso was ze momenteel even voorzichtig met conclusies trekken aangezien ze de plank zo erg had misgeslagen.

Gelukkig werd er een zwakke glimlach haar kant op gezonden in plaats van een frons. Hij nam de beker alcohol van haar aan, waarop ze haar beide handen om haar eigen beker heen vouwde. Haar blik gleed naar de Togepi op zijn schoot en ze glimlachte breed naar het kleintje. "Hey Naveen," merkte ze op met een liefkozende stem, hem eventjes over zijn hoofdje kriebelend. "Zorg je een beetje goed voor hem?" vroeg ze de Togepi vervolgens op dezelfde toon, breed lachend naar hem. Pas vervolgens keek ze naar de jongeman. "Dat is toch de enige correcte coping methode?" lachte ze kort. Zijzelf had er in ieder geval al best wat gebruik van gemaakt. Een glas alcohol om je vervolgens vriendelijker te voelen naar de wereld. Voorzichtig nam ze zelf een sip. Oei, het was best wel sterk spul geweest wat ze meegenomen had. Ach ja, ze kon het hebben en ze vond Kylian ook wel het type om een beetje met alcohol om te kunnen gaan.

Plotseling zette de jongen zijn beker neer en kwam hij iets overeind. Voor een moment was Lucie bang dat hij wellicht op zou staan, weg zou lopen. Misschien had ze de situatie toch wel verkeerd geleze- Maar nee, hij liet zijn jas van zijn armen afglijden en hield deze omhoog naar haar. Voor een moment verscheen er een koppige uitdrukking op haar gezicht. Hij had destijds haar jas geweigerd. De woorden om hetzelfde te doen lagen al op haar lippen. Maar toch, misschien was het wel de kille bries, misschien was het de impliciete uitnodiging om te gaan zitten, maar ze sloot haar vingers toch om zijn jas. Ze liet hem over haar schouders heenglijden. Het viel haar eigenlijk nog wel mee hoeveel te groot hij voor haar was terwijl ze naast hem plaatsnam. "Kijk, als iemand je een jas aanbiedt, kun je deze ook gewoon aannemen," merkte ze dus maar op. Kijk, het goede voorbeeld gegeven, goed zo Lucie.