Tales of

Sinnoh

Nu ze toch buiten zaten, kon ze Ruddles ook wel een frisse neus gunnen. Ze ritste de kleine tas die ze bij zich had open en haalde ze er een enkele Pokéball uit. De Pokéball sprong open en uiteraard verscheen Ruddles ten tonele in een regen van licht. De Raichu rekte zich eventjes kort uit, alsof hij aan moest geven dat hij veels-te-lang(!!) in die Pokéball had gezeten, maar daarna viel zijn blik al vrij snel op Naveen, waarna hij enthousiast begon te zwaaien. Die kende hij!

Lucie keek er glimlachend naar, waarna ze haar aandacht weer op Kylian richtte. "Naveen heeft zich nog niet half dood in een grot laten vinden," merkte ze met een scheef grijnsje op, waarna ze semi-dreigend haar vinger tegen zijn borstkas prikte. "Als ik dat wel ooit vind dan mocht je willen dat die Metagross de klus had afgemaakt." Haar toon had nog wel humor daarentegen, ze verwachtte niet dat hij zoiets zou doen met de Togepi.

Ze liet zich wegzakken in de jas die ze van hem ontvangen had. Ondanks dat de dunne stof van de jurk niet heel veel warmte vasthield, had ze het nu alsnog een stuk warmer. Ze sloot haar handen weer om de beker alcohol en liet de vloeistof door haar keel heen glijden. Bij zijn laatste opmerking verslikte ze zich echter en begon ze zacht te kuchen. De alcohol brandde haast in haar neus en ze snoof kort als reactie op zijn opmerking. "Ik zat niet in die grot alsof ik zo in een Ghost Type zou veranderen, als Comet nou maar de genade had gehad om eerder te evolueren waren we er sowieso geweest,' verzuchtte ze, waarna ze haar armen eventjes over elkaar legde.

Maar haar blik ging al vrij snel weer enigszins wantrouwend zijn kant op toen hij begon over Am. "Wat is er met Am?" vroeg ze, waarna ze haar blik op de Holocaster liet vallen. Hot Roomie. Had hij dat zelf gedaan? "Hoe kom je aan- Oh." Ah. Het besef zakte in toen ze de zin uitsprak. Am had hem natuurlijk al aangesproken, en vervolgens haar nummer in zijn telefoon gezet. "Nu ben je erin getrapt he, nu kom je nooit meer van haar af," humde ze geamuseerd, waarna ze zich tegen de leuning van de bank liet zakken. Ruddles kroop al vlug op haar schoot en drukte zijn hoofdje onder haar kin voor aandacht. Rustig liet ze haar hand over zijn rug strelen. "Am.. ken ik al zolang als ik me herinner eigenlijk, en zo lang zijn we ook al vrienden." Lucie leunde weer wat achterover en richtte haar blik op de sterrenlucht. "Het.. werkt gewoon op de één of andere manier. Ze is een tijdje naar Alola geweest maar toen ze terug kwam toen Sinnoh weer open ging.. Het was alsof ze nooit weggeweest is." Een brede glimlach stond op haar gezicht terwijl ze vertelde. Am was gewoon.. Am. "Maar je moet haar kennen en je moet af en toe een beetje lachen en zuchten om haar. Ze bedoelt het allemaal heel goed en gaat voor je door het vuur." Eigenlijk vroeg Lucie zich af wat iemand zoals Am met haar moest. Ze was immers maar... saai in vergelijking met het meisje. Snel geïntimideerd, niet zo zelfverzekerd, niet zo extravagant. Maar ze wisten dat ze altijd op elkaar aan konden en misschien was dat wel genoeg.

Kylian merkte op dat wanneer Naveen halfdood in een grot lag, hij zelf wat te vrezen had. Lucie grinnikte zachtjes als respons, waarna ze haar armen op haar knieën legde. Hij had daar een punt. Ze had de Togepi beloofd hem een goed huis te geven en daar ging ze niet van afwijken. "Laat die half maar weg," humde ze geamuseerd. Ze was niet echt het type voor murder, maar dat maakte het juist mogelijk om er grappen over te maken. Waarschijnlijk zou Kylian het ook niet zo serieus nemen.

Maar de jongen leek alsnog wel moeilijk om te slachten, dus misschien zou ze er wel wat meer moeite mee hebben. Hij had immers zijn vorige grot avontuur ook overleefd. "Mhm, onkruid vergaat niet blijkbaar, heb ik die dag geleerd," reageerde ze met een glimlach. In ieder geval besloot de jongen zijn geëtter voor nu niet verder te pushen, maar ze kon zichzelf toch niet helpen. Naarmate ze wat meer op haar gemak met hem raakte, begon ze zelf ook terug te plagen.

Als Am het al niet voor haar deed, want haar vriendin had zichzelf wederom besloten om zich met haar leven te bemoeien. Lu was het gewend van de paarsharige en keek er niet meer van op, maar ze kon het niet helpen om toch wat te zuchten en vervolgens te lachen voordat ze antwoordde. "Ann en zij zijn denk ik wel aan elkaar gewaagd," Al verwachtte ze dat Am de strijd alsnog wel zou winnen. De paarsharige had iets over zich heen wat Lucie ook niet wilde challengen. Een soort doortastendheid die zei dat geen enkele berg te hoog was, geen enkele strijd te fel. "En of ze me op m'n tenen houdt," reageerde ze, waarna ze de jas van Kylian iets dichter om zich heen trok. Ondanks dat het warmer was, begon de winterkou alsnog door haar jurk heen te kruipen. "Ik ga zo weer naar binnen voor ik in een Froslass verander," begon ze met een rilling, "kom je mee of blijf je nog even buiten?" besloot ze hem te vragen na een korte stilte. Zij was immers degene die hem naar buiten gejaagd had. Ze gaf Ruddles nog een korte knuffel, waarna ze hem liet terugkeren naar zijn Pokéball.

Lucie lachte zwakjes op zijn opmerking. Als ze niet beter wist, had ze zijn insulted blik serieus genomen, maar ze wist beter. Hij kon heel erg veel etterbakkerij uitdelen, dan kon hij het ook incasseren. ”Als zou me bijna zorgen maken dat je me daadwerkelijk Lucie noemt,” humde ze met een zwakke lach op zijn opmerking, ”Maar goed zo, hou dat er in, goed bezig.”

Ze wreef wat over haar koude armen heen, waarna ze overeind kwam en haar armen weer uit de mouwen van zijn jas liet glijden. De zachte stof voelde prettig aan over haar armen en ergens was ze opgelucht dat hij de jas had gedeeld, ondanks dat ze bijna te trots was geweest om hem aan te nemen. Anders was ze al veel eerder naar binnen gevlucht terwijl het niet goed voelde om de jongen hier alleen achter te laten.

Kylian gaf aan dat hij een dans van haar te goed hield, maar dat hij nog eventjes buiten bleef. Een lichte steek van schuldgevoel ging door haar heen terwijl ze hem nog eventjes bekeek. ”Of je die dans nog krijgt, zien we nog wel een keer,” merkte ze daarentegen op. Vervolgens pakte ze de jas beet in beide handen, waarna ze hem weer over de schouders van Kylian drapeerde. ”Hou je haaks,” merkte ze op, waarna ze nog een keer naar hem glimlachte, zich omdraaide en weer naar binnen liep.