Tales of

Sinnoh

Mount Coronet, niet de plek waar hij het liefst wilde komen, maar vanaf daar kon hij wel goed kijken wat er allemaal veranderd was. Hij had al veel dingen gezien die niet zo waren als toen hij hier geboren was, maar dat hielt niet weg dat het nu allemaal beter was. De wetten die ingesteld waren hielpen, maar hij vroeg zich alsnog af of het zou gaan werken. Als breeders alsnog te veel pokémon zouden breeden en die niet verkocht zouden worden. Dan zou er weer een overvloed aan pokémon komen. Dat zag hij al aan het nummer dat aan zijn Sneasel was gegeven. Mortem zuchtte eventjes, zetten de hoed op zijn hoofd recht en wreef met een hand in zijn ogen. Hij stond onderaan de bergketen en keek omhoog. Dit zou een verschrikkelijk klim worden, zelfs als hij het pad zou gaan volgen. De oudere man zuchtte eventjes, rekte zich uit en kreunde zachtjes toen zijn schouder plopte. "Laten we dit dan maar eens doen," mompelde hij terwijl hij naar boven begon te wandelen. Sparda wandelde achter hem aan, nieuwsgierig naar waar ze naar toe gingen.

Hij vloekte zachtjes, waarom had hij ervoor gekozen om naar boven te gaan klimmen op een dag als deze. De zon deed een poging de achterkant van zijn nek in te branden, net daar waar zijn halflange haar niet kon komen en het uitzicht naar boven toe was niet veel beter. Mortem stopte eventjes en Sparda keek om zich heen. De Sneasel had het zo te zien ook al gemerkt, maar toch twijfelde de oudere man eventjes aan zijn eigen gehoor. Pas toen de grond onder zijn voeten begon te trillen, bedacht hij zich dat hij hoogstwaarschijnlijk gelijk had en keek om zich heen. Als er daadwerkelijk stenen, of een rots, naar beneden zou komen, moest hij zo snel mogelijk een plek zien te vinden om te gaan schuilen. Mortem besloot om verder naar boven te lopen, in de hoop dat hij daar iets zou kunnen vinden om te gaan schuilen.
Het geluid leek prominenter te worden en Sparda werd steeds onrustiger. De Sneasel was naar voren gerend en wees nu met zijn klauw naar een kleine inham in de weg. Als dit zou werken. Nee, dit moest gaan werken. Mortem versnelde zijn pas en liep naar de inham toe, waar hij zichzelf met enige moeite in wist te krijgen. Nu was het wachten op wat kon zou.

Het begon om hem heen te schudde en Mortem vervloekte zichzelf. Hij was te oud hiervoor en dit waren geen momenten dat hij dood wilde gaan. Hij hielt zich vast aan de rand van het kleine stuk inham waarin hij zich begroef en vroeg zich af of dit een slim plan was. Als de uitgang zou worden bedolven, had hij een groter probleem want dan zou hij nergens meer heen kunnen. Mortem keek naar buiten toe, naar boven en vloekte nog een keer. Misschien was het beter om het erop te wagen. Hij greep Sparda bij de nek en gooide de Sneasel basically naar buiten toe, om vervolgens uit de inham te schieten en naar boven te rennen. Als ze nu een grote steen tegen zouden komen, had hij een groot probleem, maar aan de andere kant kon hij misschien de vallende stenen omzeilen door naar boven te gaan?

De stroom aan veelkleurige vloeken die uit zijn mond kwamen zorgde ervoor dat hij sneller buiten adem was, dan dat de bedoeling was. Sparda rende naast hem, alle rotsen met precisie ontwijkend. Hij wenste met zijn hele hart dat hij ook zo iets kon doen, maar zijn lompe lichaam zorgde ervoor dat hij daadwerkelijk moeite moest doen.
De brul boven hem maakte het niet veel beter en voor een tel kon Mortem omhoog kijken om te zien wat de schaduw was die over hem heen vloog. Een nog kleurrijkere vloek vloog over zijn lippen heen, toen hij de Salamence zag en probeerde zijn tempo te verhogen. "Waar.. heb ik.. deze karma.. aan verdiend." Gromde Mortem terwijl hij verder rende. Er was ook gewoon nergens een plek om te kunnen schuilen. Wat betekende dat hij een keuze moest gaan maken. Verpletterd worden door de rotsen, of opgegeten worden door een vliegende pokémon. Misschien kon hij de pokémon nog wel aan met Sparda, of in ieder geval in zoverre afleiden dat hij weg kon komen, toch? Mortem zuchtte zachtjes en sprong weg voor een rots die bijna zijn voet probeerde te verbrijzelen. "Sparda, probeer die Salamence weg te jagen met een Shadow Ball aanval," sprak hij tegen de Sneasel. Deze sprong de berg omhoog, zich telkens vasthoudend met zijn klauwen, totdat hij eventjes op een klein platform kon blijven staan en de zwarte bal van duistere energie richting de draak gooide.

Bijna struikelde Mortem over zijn eigen voeten, terwijl hij achterover keek om te zien wat er gebeurde met zijn Sneasel. Deze lande de Shadow Ball tegen de Salamence, die tegen zijn kop afketste. Mortem kwam tot stil stand, ondanks alle rotsen die nog steeds naar beneden kwamen gevallen. Half verwachtte hij dat zijn Sneasel nu gewoon werd opgegeten en dat 't daarmee over was, maar goed. Dat leek absoluut niet het geval te zijn, de blauwe vliegende pokémon knipperde alleen een keer goed met zijn ogen en vloog er daarna van door. "What the ..." mompelde Mortem tegen zichzelf. Hij zetten zijn hoed weer recht op zijn hoofd en Sparda lande naast hem op de grond. Wat was dit nou weer? Hij sprong opzij voor een rots die nog naar beneden kwam en keek naar hoe hoog hij inmiddels was. Nou ja, nu hij toch bezig was met naar boven te lopen, kon hij dit net zo goed af gaan maken. "Mocht die blauwe discus terug komen, gewoon nog een Shadow Ball ernaar gooien," zei hij tegen de Sneasel, die knikte en achter hem aan liep, de lucht goed in de gate houdend.  

Nog steeds viel er een barrage aan stenen naar beneden en Mortem vroeg zich daadwerkelijk af, wat er gebeurd was met deze Salamence om zo ontzettend pissed off te moeten zijn. Hij hielt zijn blik op de weg voor hem gericht, aangezien Sparda de lucht in de gate hielt en zijn klauwen bij elkaar had voor het geval de pokémon terug zou komen en hij een nieuwe Shadow Ball erop uit moest sturen. Mortem sprong opzij toen een rotsblok bijna zijn tenen verbrijzelde en bromde in zichzelf dat het niet normaal was dat hij hier nu was. Hij draaide zich om toen een geluid van zijn zijkant kwam en merkte een Hiker op die, samen met zijn pokémon, in een inham aan het schuilen was. Er werd naar hem gewenkt om dichterbij te komen en Mortem twijfelde eventjes. Het was niet dat hij het niet zo had op vreemde, maar het zag er allemaal nogal krapjes uit. De hiker was niet bepaald de ... dunste en de Probopass al helemaal niet. En hij had er niet bijster veel zin in om daar tussen vast te komen zitten. Maar aan de andere kant, was het misschien beter dan verpletterd worden onder de rotsen die nog steeds naar beneden kwamen vallen. Mortem snoof zachtjes en gebaarde Sparda met zich mee te komen, waarna hij zich tussen de Hiker en de muur in propte. "Dus, wat is hier allemaal aan de hand?" vroeg hij op een droge toon.

Geen antwoord, wat vervelend nou. Moest hij er iets van zeggen? Zou hij er gewoon mee dealen, weglopen en zien wat er ging gebeuren buiten? Hoe groot was de kans dat die Salamence terug zou keren en hem alsnog tot zijn haren toe zou verbranden. Hij zuchtte zachtjes, zetten zijn hoed recht en wilde net terug naar buiten stappen, toen de man tegen hem begon te spreken en met een sombere toon vertelde dat de Salamence zijn bajo had vernietigt. Mortem keek hem met een blik aan van "wees blij dat je je leven nog hebt, man". Maar daar achteraan kwam dat de grote pokémon ook zijn Cleffa had meegenomen. Hij keek eventjes naar Sparda, die bij hem was en voelde een steek in zijn borst. Hij zou het verschrikkelijk vinden als zijn Sneasel meegenomen zou zijn geworden door de Salamence, niet wetend wat er met hem zou gebeuren. Mortem slikte moeizaam en zuchtte. "Ik help je wel," zei hij daarna, met een bemoedigende glimlach naar de hiker. "Vertel me wat je weet," dwong hij daarna aan. Immers moest hij wel weten waar hij aan zou gaan beginnen en wat er precies gebeurd was.

Oh for Darkrai's sake, natuurlijk had hij de minst behulpzame hiker gevonden in deze hele vervloekte berg. Wat moest hij hier nou weer mee. Hij zuchtte diep, nam de lantaarn aan en keek met dichtgeknepen ogen naar de hiker die vrolijk begon te spelen op zijn fluit. Nou, in ieder geval zou hij hem terug kunnen vinden. Vanuit zijn ooghoek, zag hij hoe Sparda zijn oren dichthield en Mortem grinnikte eventjes. Goed dan, daar zouden ze dan maar gaan.
Mortem wrong zichzelf door de smalle opening heen, waarbij hij een hand op zijn hoed moest houden om deze niet te verliezen en hielt de lantaarn voor zich uit. Hij moest een weg naar boven zien te vinden, een weg die naar de top van de berg zou leiden zodat hij een Cleffa terug kon halen. Waarom, waarom had hij ook al weer ingestemd met deze onzin. Hij liet Sparda de weg leiden, die zou waarschijnlijk een beter idee hebben hoe ze naar de top van de berg konden komen dan hijzelf. Mortem had het geluk dat hij geen claustrofobie had, want deze ruimte was nou niet bepaalt de grootste. Hij voelde hoe losse steentjes rolde onder zijn voet en greep naar de rotswand om zijn evenwicht te bewaren. Als ze nu een pokémon tegen kwamen, dan was hij toch zwaar de Morelull. "Enig idee, Sparda?" vroeg hij, tussen zijn op een geklemde kaken, terwijl hij naar voren boog om door een opvallend laag stuk te komen. De Sneasel haalde alleen zijn schouders op, voordat hij verder rende. Nee, de volgende keer liep hij door. Dat wist hij zeker.

Mortem legde zijn hand tegen een rotswand aan terwijl de grond onder hem schudden. Hij vervloekte zichzelf tien keer zo erg dan dat hij ooit zou uitspreken en keek met een lichtelijk gepanikeerd blik voor zich uit. Het zag er niet naar uit dat hij ooit uit dit gangenstelsel zou komen en als het zo zou blijven door trillen, zou hij hier nog vast komen te zitten ook. Dit zou de perfecte plek zijn voor Sparda om te overleven, maar hij wilde toch nog wel graag de zon kunnen zien, in ieder geval een laatste keer.De Sneasel keek hem wat wantrouwig aan, terwijl hij verder schuifelde over de grond, zichzelf vervloekend dat hij te oud was voor dit soort ondernemingen. Mortem zuchtte en wilde net loslaten van de wand, toen de grond nog een keer onder hem schudden. Wat in Darkrai's naam zorgde hier toch de hele tijd voor. Als dit die vervloekte Salamence was, dan zou hij zich liever direct omdraaien en gewoon wegwezen. Een Cleffa was hem niet het leven waard, dat zeker niet. Dan zou hij die hiker hier gewoon laten stikken en weggaan zodra hij een uitweg had gevonden. Als hij tenminste een uitweg kon vinden.
Langzaam bewoog hij verder, de lantaarn voor hem houdend. Hij dacht toch echt ergens oplichtende oogjes te kunnen zien en hoopte dat hij hier niet opeens in de rug zou worden aangevallen door welke pokémon dan ook. Sparda had ondertussen een plek gevonden waar hij goed overzicht kon krijgen, of te wel een kleine richel net boven zijn hoofd, zodat hij verder kon kijken het gangenstelsel in. Mortem keek om zich heen en dacht toch echt eventjes een geluid achter zich te horen. Darkrai, deze plek maakte hem nog paranoïde ook. Weer een trilling en ditmaal vloekte Mortem hardop, waardoor Sparda hem aankeek. "Oh kom op, hoe sneller we hier uit waren, hoe beter," snauwde hij naar de pokémon. Het was niet zijn bedoeling geweest, maar hij wilde zo snel mogelijk weg zijn.

Misschien, heel misschien had hij dit moeten doen als hij meer pokémon had. Natuurlijk, Sparda was geen slechte pokémon en hij hielp hem momenteel geweldig, maar hij kon de de Sneasel moeilijk én de weg laten zoeken én eventueel een gevecht houden als het zo slecht zou gaan. Iets wat hij eerlijk gezegd nog wel zou verwachten, want dit zag er niet uit dat het snel beter zou gaan worden. De oudere man snoof zachtjes en keek om zich heen, maar zijn ogen vonden niet voldoende licht om goed te zien wat er allemaal was. De Sneasel daar in tegen had zo te zien iets opgemerkt, Sparda was van de richel afgesprongen en verwees hem naar de linkerkant van de tweesplitsing waar ze voor terecht waren gekomen. Mortem twijfelde eventjes, vooral toen er een koele bries langs zijn rechterkant aan woei. "Weet je 't zeker?" vroeg hij, met een hint van twijfel in zijn stem. Maar de Sneasel leek zeker te zijn van zijn zaak en had zelfs zijn klauwen over elkaar geslagen, wachtend totdat hij de, voor hem obvious, keuze had gemaakt. Mortem zuchtte zachtjes, ging met een hand door zijn halflange haar heen en keek nog een keer naar het rechter pad. "Vertrouw je pokémon, right?" mompelde hij tegen zichzelf, voordat hij de koele bries de rug toe keerde en achter de Sneasel het linker pad in wandelde. Er moest hier iets zijn toch, een weg omhoog, een trap of iets in die richting. Hij had immers niet echt het idee dat ze naar boven aan het lopen waren. Aan de andere kant, hij begon zijn orientatie te verliezen in dit gangenstelsel, dus misschien waren ze wel naar boven aan het gaan, maar had hij het gewoon niet door.