Tales of

Sinnoh

Hoe lang hij al zat te kijken, was niet zeker. Vandaag was de dag dat hij wegtrok uit deze stad en weer naar huis ging. De pokémon waarvoor hij naar hier was gekomen zat veilig in haar bal. Verder had hier hier niets meer te zoeken.
Dat was tot zijn blik viel op hem. Als een zielig hoopje zat hij in het gras, vergezeld door twee pokémon aan zijn zijde. Casimir zou gewoon verder moeten wandelen, hij moest verder wandelen. Waarom stond hij dan nog steeds hier? Afkeurend keek hij naar de rug van de andere.

Uiteindelijk scheurde hij zijn blik van de andere af, zetten drie passen vooruit, stond weer stil. Niets was makkelijker dan verder wandelen. Casimir ademde diep in door zijn neus. “Met zielig doen bereik je niks,” zei hij, zijn woorden kil. Hij moest zich niet bemoeien, zeker gezien hij de situatie niet kende.
Met licht vernauwde ogen keek hij vanuit zijn ooghoeken naar het trieste figuur. Zijn handen waren weggestoken in de zakken van zijn jas. Zo. Hij had gezegd wat hij wilde zeggen, nu was het tijd om verder te gaan. En toch bleef hij enkele seconden staan, zijn grijze ogen nog steeds gericht op de andere. Het was nu of nooit.

Een bijdehante opmerking kwam niet als een verrassing. De woorden gingen dan ook over hem heen alsof het niets was. Het was niet zijn plaats opmerkingen te maken over andere terwijl zijn eigen pokémon niet meer uit de bal was geweest sinds zijn bezoek aan het lab. Eén ding was zeker, dat wezen zou luisteren als het eenmaal buiten kwam. Daarbij wist hij niets af van heel de situatie, maar dat deed er niet toe.

Nu het ernaar uitzag dat hij niet direct verder zou gaan, draaide hij zich om en keek neer op de andere. Kort gleden zijn ogen naar de zwarte cactus. Cacnea. Eén van de weinige pokémon die hij kende wegens zijn eigen cactussen die hij thuis had staan. Niet dat het wat uitmaakt, Casimir moest het niet in zijn buurt hebben.

“Wellicht.” Je zou Casimir niet wanhopig op de grond vinden omdat zijn pokémon niet luisterde. “Smeken helpt niet.” Zoveel was duidelijk van wat hij gezien had. Integendeel zelfs, het leek het omgekeerde effect te hebben gehad. Je zou niet moeten smeken om het respect van je pokémon, je moet het gewoonweg hebben. Anders gebeuren er ongelukken. “Wat doe je er dan aan?” Hij was benieuwd naar het antwoord.

Voor enkele seconden bleef het stil. Er waren twee paar ogen verwachtingsvol op de jongen gericht. Het was hem niet ontgaan hoe de Cacnea ook even interesse leek te tonen. Casimir keek op wanneer de jongen aanstalten maakten om wat te zeggen. De woorden waren zacht, maar hij kon ze net horen.

Afkeurende klikte Casimir zijn tong. Wat had hij ook verwacht. Zijn lange jas zwaaide door de lucht terwijl hij zich weer omdraaide. Verspilling van zijn tijd, hij had het moeten weten. Dit soort mensen zorgen later enkel voor problemen.

Net wanneer hij verder wilde stappen en de onbekende achter hem laten, bereikte zijn stem hem weer. Wat zou hij eraan doen? Casimir had een pokémon opgehaald om de wereld te tonen hoe het moest. Maar het feit bleef dat hij niets afwist van pokémon, al nam dat niet weg dat hij al een bepaalde visie voor ogen had. “Geen tegenspraak dulden. Een pokémon hoort te luisteren naar zijn trainer en niet andersom.” Enkel op die manier zorgde je ervoor dat er geen ongelukken gebeurde. Teveel mensen onderschatten hoe gevaarlijk deze wezens waren, welke destructieve krachten ze bezitten. “Doen ze dat niet, tonen wie de baas is." Casimir haalde misschien geen voorbeelden aan, maar de kille toon in zijn stem was genoeg om te weten dat hij niet enkel met zijn vinger zou wijzen en liefkozend zou uitleggen wat de pokémon verkeerd deed.

Het was geen makkelijke vraag om te beantwoorden, sinds hij zelf pas gestart was met dit nieuwe hoofdstuk. Casimir had een beeld in zijn hoofd en dat beeld wilde hij waarmaken. Hij was ervan overtuigd dat het zou werken en dat hij hiermee zou bewijzen aan de wereld hoe het echt moest. Alles was veel veiliger toen mensen geen pokémon meer tot hun beschikking hadden. Nu liepen talloze pokémon weer rond door de steden, vergezeld van een trainer die ze niet te baas kon.

Gelijk ging de andere in tegen zijn woorden. Casimir zijn blik veranderde niet terwijl hij luisterde naar het vergeefse argument. Er zat heel wat passie achter de woorden die de andere uitkraamde, een passie waarvan hij niet kon zeggen dat hij die bezitten. Ze waren partners. Casimir snoof bij die woorden, er totaal niet mee eens zijnde. “En hoe vaak dat verkeerd afloopt.” Bijna op commando voelde hij het oude litteken op zijn hand weer branden. “Een pokémon dat voor zichzelf denkt, is een gevaar voor anderen.” Hoe vaak hij pokémon niet had zien wegrennen van hun zogenaamde partner omdat iets hun aandacht had getrokken.

Zijn grijze ogen vielen terug op de zwarte cacnea. Waren hun twee ook partners? Dan wel zeer eenzijdig. Zijn aandacht vestigde zich terug op de andere wanneer deze eindelijk van de grond recht stond. “Simpel. Want pokémon zijn er om onze bevelen op te volgen, te doen wat wij zeggen. Ze zijn niet in staat zelf rationele beslissingen te maken,” deze keer had ook zijn stem meer kracht. Waarom liepen ze anders zo gewillig een gevecht in? Zelf halen ze er niets uit. Zijn aandacht ging even naar de pokébal die onder zijn jas aan zijn riem hing. Die pokémon zou het eerste bewijs zijn dat zijn denkwijze de enige correcte was.

Het was hem al lang duidelijk dat de twee een heel andere kijk hadden. Mensen hadden altijd de mooie droom om een echte band te scheppen met hun pokémon en daarbij in te beelden dat ze iets speciaals hadden. Als ze een goede sterke band hadden als partners, dachten ze alles aan te kunnen, maar dat was het nu net, ze dachten het.

Een pokémon in de goede handen was niet gevaarlijk, daarover konden ze het eens zijn. Maar wie was die persoon en wat was de juiste aanpak, daarin verschilde ze te hard. Van punten waarover ze het eens waren, bleef het daar ook bij. “Zoals verwacht, weet je niet waarover je spreekt,” zei Casimir, alsof hij haast teleurgesteld was.

Naarmate meer woorden uit de ander zijn mond vloeide, verduisterde zijn blik. Geen seconde wendde hij zijn grijze ogen af van de kleurrijke ogen. “Ziet er naar uit dat dit maar op één manier kan worden opgelost.” Kort verdween zijn hand onder zijn jas om terug boven te komen met de rode pokébal. Zijn pokémon zouden nooit hun ware potentie bereiken? Weer vonden zijn ogen de cacnea die geen aandacht had voor zijn trainer. De ander zijn pokémon leken geeneens iets van potentie te bezitten. “Of durf je niet?” Eén mondhoek was opgetrokken in een zelfingenomen grijns, zijn hoofd lichtjes gekanteld.

Casimir liet de pokébal in zijn hand ronddraaien om de andere uit te dagen. Hij zou nog niet direct prijsgeven welke hij zou inzetten als het tot een gevecht kwam. Dat was voor hem en weet en voor de ander een vraag. Tegen de Cacnea zou het makkelijk worden, de ponyta was een ander verhaal. Maar was het niet juist de cacnea waar hij wat mee te bewijzen had?

De meeste mensen hielden pokémon gevechten om plezier te hebben en hun eigen kunnen te verbeteren, maar dat was niet Casimir zijn doel. Tegenover blondie met de gekke lenzen had hij iets te bewijzen. Hun beeld omtrent pokémon gevechten verschilde enorm had, dus dan zat er maar één ding op; bewijzen dat hij gelijk had. Het gevecht zou misschien niet geheel eerlijk zijn tegenover de grass type, maar dat maakte niet uit. Als de band van blondie zo goed was met zijn pokémon - en geef nu toe, zo zag het er niet naar uit - kon hij misschien toch winnen.

Iets in de zwartee pokémon leek op te lichten toen hij hoorde dat het tijd was voor een gevecht, maar meer aandacht schonk Casimir er niet aan. Met een haast elegante worp gooide hij de pokébal en zijn Vulpix verscheen al snel voor hem.
Een vrolijke en vooral enthousiaste blik stond op haar gezicht. Ze was nog niet vaak buiten geweest, laat staan op een plek die ze niet kende. Voor haar was dit allemaal één groot spannend avontuur. Ze maakte een enkele energierijke sprongetjes wanneer ze de drie onbekende zag, blij om nieuw volk te ontmoeten. Wanneer ze zich echter omdraaide naar haar trainer, verdween de energie die ze had als sneeuw voor de zon.

Met een kille blik keek Casimir naar Vulpix. Hij wist echt niet wat hij met het gele ding aan moest, maar had was zijn beste keuze geweest, al toonde het ding niet veel potentie. “Het is geen tijd om te spelen nu, Vulpix.” De pokémon keek daarbij over haar schouder, naar de twee andere die klaar stonden. Een gevecht dus. Misschien als ze hier extra hard haar best deed en won, kon ze haar trainer blij maken.

Casimir had een vaag idee hoe dit allemaal in zijn werk ging, maar het zou alsnog zoeken zijn. De paar aanvallen die zijn pokémon kende, had hij gememoriseerd vlak nadat hij haar had opgehaald, dus dat moest geen probleem zijn. “Klaar?” vroeg hij de ander.

Dit gevecht was makkelijk te winnen als hij kalm bleef en de situatie goed kon inschatten. Hoe moeilijk kon het zijn? Beide waren niet erg ervaren, of dat hoopte Casimir. Tegen een ervaren trainer kon hij het niet winnen, daarvoor wist hij niet goed genoeg waar hij mee bezig was. De cacnea leek echter een zekere vechtlust te hebben gevonden en het stond hem niet aan. Ergens had hij toch gehoopt dat de pokémon helemaal niet wilde luisteren naar zijn trainer.

Geduldig wachten hij af tot er genoeg afstand was tussen hem en de ander. Zijn vulpix had zich al klaar gezet, poten gespreid en staart recht op, klaar om te vechten wanneer het eerste commando kwam. Misschien dat ze haar trainer gelukkig kon maken door dit gevecht te winnen. Ze zou hem laten zien wat ze allemaal kon. Er kwam een korte kreet uit haar mond om aan te tonen dat ze er helemaal klaar voor was.

De eerste aanval werd over het veld geroepen en daarmee was het gevecht gestart. “Vulpix, quick attack.” De gele pokémon schoot naar voor zo snel als haar poten het toelaten. Ook voor haar was het de eerste keer dat ze moest vechten, dus de snelheid die ze maakte was nog niet zoals het moest zijn. Op het laatste zetten ze zich af en kantelde haar hoofd om een kopstoot te kunnen geven.

Tag Alain Bijoux

Twilight is approaching

The hypocrite of darkness shows its face, like a nightmare, again, this repetitive pattern

Tag Alain Bijoux

Twilight is approaching

The hypocrite of darkness shows its face, like a nightmare, again, this repetitive pattern

Tag Alain Bijoux

Twilight is approaching

The hypocrite of darkness shows its face, like a nightmare, again, this repetitive pattern