Tales of

Sinnoh

Gespannen stond hij voor het terrein van de school. Eigenlijk ijsbeerde hij een beetje. Soms stond hij van zijn ene been op zijn andere te springen en daarna liep hij weer heen en weer. Het was niet vaak dat Jörfi echt niet stil kon blijven staan. De spanning was duidelijk aan hem te zien. Hij moest allang op school zijn eigenlijk. Hij had het steeds uitgesteld. Was eerst bij de festivals geweest, maar hij wist dat het nu echt tijd was om naar school te gaan. Hoe eng hij het eigenlijk vond om lessen te gaan volgen bij de Daycare school. Door alle scholieren daar. Dan kon hij zich niet meer zomaar verstoppen. Bij vreemden werd hij ongemakkelijk, bij drukte enorm zenuwachtig. Daarom was het ook maar de vraag of school wel bij hem zou passen, maar hij moest het toch proberen. Hij had het zijn pleegouders beloofd immers. Hij had al zijn pokémon eruit. Elvin en Dalvin zaten naast elkaar. Fura zat bij de Kecleon, die Jörfi nu schaduwde. Soms was ze onzichtbaar en zag Jörfi haar niet, maar hij voelde haar aanwezigheid altijd. Hij wist dat ze dichtbij bleef en dat gaf hem een warm gevoel, dat een pokémon zo graag bij hem was. Hij slikte en liep toen toch het terrein op. Voor de grote deuren stopte hij. Zijn pokémon waren achter hem aangetrippeld en waren achter hem een beetje in pokémontaal aan het kletsen, terwijl zijn vuist bij de deur bleef hangen. Hij durfde niet te kloppen, waardoor zijn hand wat doelloos voor de deur hing.

Nee. Gespannen keek hij van de deur naar het schoolterrein. Binnen hoorde hij allemaal stemmen. Waarschijnlijk was er net een les afgelopen en liepen de studenten over de gang. Daar op het terrein was het tenminste rustig. Hij keek om naar zijn pokemon. Elvin en Fura keken hem nieuwsgierig aan. Dalvin was een bloempot aan het inspecteren en de Kecleon stond met haar armpjes over elkaar alles eens te observeren. Nee, hij ging zo wel naar binnen. Snel haastig hij zich het rustige schoolterrein op. Elvin en Fura schoten achter hem aan. Gevolgd door de Kecleon en als laatste Dalvin. De Kabuto keek wat sip naar de bloempot, die was ook wel interessant geweest. Alleen hij wilde ook weer niet alleen achter blijven. Dus volgde hij toch maar.

Hij keek van het spoor en een gat in het hek, naar de wilg. Hij was veel meer een klimmer, daar voelde hij zich ook een stuk veiliger bij. Elvin en Fura daar in tegen waren daar niet het beste in. Elvin deed zijn best en werd er wel wat handiger in, maar Fura stond sowieso liever met al haar poten op de grond. Hij wees naar het gat in het hek. “Jullie daarlangs?” Zijn Tepig en Bulbasaur knikten. Dat leken ze wel een goed idee te vinden. Hijzelf liep naar de wilg en klom erin. Zijn Kecleon werd onzichtbaar en volgde hem. Zijn Kabuto kroop ook achter hem aan. Hij wist zich altijd heel goed vast te klemmen aan een boom en de Kecleon was helemaal handig in de boomtoppen. Zo kroop hij over de overhangende takken van de boom heen en sprong aan de andere kant van het hek weer naar beneden. Elvin en Fura hadden zich ook door het gat heen weten te wringen en stonden aan de andere kant.

Jörfi keek naar de stukjes fruit op de grond. Zou het van een pokémon zijn? Hij keek naar Elvin en Fura. Zijn Tepig stak elke keer plagerig het bolletje van zijn staart tussen de voorpoten van Fura. De Bulbasaur keek hem wat droogjes aan. Hij voelde Dalvin via zijn been op zijn schouder kruipen. De Kecleon werd ook weer even zichtbaar toen Jörfi het spoor van fruit verder begon te volgen. Hij vond het heerlijk zo. Hij was toch veel liever met pokémon bezig dan dat hij die school in moest lopen. Hier was hij in zijn element. Kon het maar altijd zo zijn.

Er liep een Farfetch’d met fruit in het bos. De Farfetch’d keek hun vrolijk aan. Elvin knorde vrolijk naar de pokémon. De Farfetch’d keek de Tepig wat moeilijk aan. “Ze komen niet aan je fruit.” Zei Jörfi tegen de pokémon. Hij keek Elvin iets wat doordringend aan. Waardoor zijn Tepig snel stopte waarmee hij bezig was. Hij wenkte zijn pokémon om de Farfetch’d niet nog verder te storen. Elvin trippelde achter hem aan. Gevolgd door Fura en Dalvin en daarachter ergens de Kecleon. Al was zij weer onzichtbaar geworden.

Ze kwamen nu eigenlijk wel in een mooi stil stukje bos. Het soort bos waarin hij Victor wel los durfde te laten. De Hoothoot was een ingewikkelde pokémon, ook voor Jörfi. Hij leek er nog steeds niet blij mee dat hij gevangen was en hij werd dan ook regelmatig door de rode ogen aangestaard. Zijn andere pokémon werden er meestal ook ongemakkelijk van. Hier kon Victor even zijn gang. Dus pakte hij de ball van zijn Hoothoot van zijn riem en liet de vogel eruit. Victor vloog direct de bomen in. Blij even zijn vleugels te strekken en ook om even op zichzelf te zijn waarschijnlijk. Dalvin klemde zich nog wat steviger aan zijn schouder vast, die had het niet zo op de Hoothoot. Fura interesseerde het allemaal niet zo en Elvin was altijd een blij ei. Wat de Kecleon er precies van vond wist Jörfi niet zo goed. Ze liet zich niet heel vaak zien, het meest van de tijd schaduwde ze hem onzichtbaar.

Hij keek even nog omhoog naar Victor. Die zat daar alleen prima. Hij ging niet te ver weg, dus dan was het oké voor Jörfi. Ooit hoopte hij dat de Hoothoot wat meer bij hem zou komen. Alleen als hij dit eerst fijner vond, dan liet Jörfi hem begaan. Ineens klonk er een geluid aan de rechterkant van hem. Met gespitste oren draaide hij zijn hoofd naar het geluid toe. Hij kon alleen niet zien wat het was. Elvin keek hem gealarmeerd en afwachtend aan. Hij gaf zijn Tepig een klein knikje. Daarna liep hij voorzichtig die kant op. Hij maakte steeds een zacht geluid om zijn aanwezigheid aan te kondigen. Hij wilde niemand laten schrikken.

Ooh jeetje. Geschrokken stond Jur stil toen hij de Breloom zag. Wat erg… Voorzichtig kwam Jörfi dichterbij. Fura rende naar de boomstronk toe en duwde zachtjes met haar kop tegen de Breloom aan. Hij keek omhoog naar Victor. Hij wist dat de Hoothoot nog steeds niet echt iets voor hem wilde betekenen, maar hopelijk wel voor een andere pokémon. “Victor doe Peck op de boomstronk alsjeblieft.” De Hoothoot bleef stug in de boom zitten. Hij keek naar Fura die bezorgd om de Breloom heen trippelde. “Vine Whip Fura.” De Sinnoh Bulbasaur pakte de Breloom vast met haar roedes en begon te trekken, maar de pokémon zat goed vast. Hij wilde geen vuur gebruiken, bang om de pokémon te raken. “Dalvin Scratch op de schors.” De Kabuto sprong van de rug van Fura en kraste zijn pootjes over de stronk. Victor bekeek alles eens aan. Zijn ogen gingen van pokémon naar pokémon. Toen vloog hij op en kwam met een rotvaart naar beneden gezeild, met een Peck aanval op de boomstam. Gelukkig wilde hij nog wel wat voor anderen doen, gewoon niet voor hem. Zo ver werd steeds duidelijker. Hij had het niet goed aangepakt met het vangen van de Hoothoot. Hoe goed hij toen ook zijn best had proberen doen. Gespannen keek hij naar de stronk of die door al het geweld zou breken of ietsje zou scheuren, waardoor Fura de Breloom eruit zou kunnen trekken met haar Vine Whip.

“Fura keer terug.” Hij liet gauw zijn Bulbasaur weer in haar pokéball toen ze knock out werd geslagen door de Breloom. Victor schoot weer omhoog en deed nog een Peck aanval op de stronk. Samen met de Scratch aanvallen van Dalvin brak de boomstronk in tweeën. Waardoor het hoofd van de Breloom weer vrij kwam. Gelukkig was de Breloom weer vrij. Voorzichtig kwam hij dichterbij bij de pokémon. “Laat me even kijken.” Hij inspecteerde de Breloom, maar het leek allemaal mee te vallen. Hij zag geen erge verwondingen. “Hier.” Hij reikte een bes aan die hij in het bos had gevonden, om weer wat aan te kunnen sterken.

Ineens at de Breloom ook de boom leeg. Ooh, daar lag dus ook van alles in. Logisch dat de Breloom daarin had zitten zoeken. Victor liet even een ‘oehoe’ horen en vloog weer de bomen in. Even keek hij naar het bos en toen naar het terrein van de school. Eigenlijk moest hij daarheen gaan, dat moest hoognodig. Toch deed hij dat niet. Hij kwam overeind en vervolgde zijn weg nog verder het bos in. Daar voelde hij zich op zijn plek. Hij zou straks wel omdraaien en alsnog bij de school aankloppen, beloofde hij zichzelf. Al werd zijn zin daarin steeds minder. Misschien moest hij toch nog eens met zijn pleegouders praten. Of hij echt naar school moest gaan, of dat hij ook rond zou mogen reizen. Dat paste misschien wel veel beter bij hem eigenlijk.