Tales of

Sinnoh

Het was lekker rustig in het bos. Jörfi genoot daar zichtbaar van, met een glimlach keek hij naar zijn pokémon. Toen stopte hij met lopen en bleef wat weifelend staan. Oké, hij ging het nog één keer proberen. Als het echt niet goed voelde, dan zou hij contact opnemen met zijn pleegmoeder. Hij draaide zich om. Toen zijn pokémon door hadden dat hij zich omgedraaid had. Gingen zij ook weer de kant van de school op. Ze liepen terug naar de rand van het bos. Daar liet hij Victor weer in zijn ball en liep met de anderen weer langs de omheining het schoolterrein op.

Jörfi stopte met lopen toen er ineens een beeld verscheen. Hij raakte daar niet zomaar van in paniek. Hij was wel wat gewend van zijn jeugd. Hij was immers tussen de pokémon opgegroeid. Dus zette hij zichzelf op scherp, luisterde naar het stemmetje. Probeerde die te lokaliseren. Ja hebbes, hij wist zeker dat het daar was. Daar was hij van overtuigd. Of hij gelijk had moest nog blijken natuurlijk. Hij keek naar de Kecleon. Die weer zichtbaar was geworden en precies naar de plek keek waar hij dacht dat de pokémon moest zijn. “Bind.” Fluisterde hij. De Kecleon knikte en richtte de Bind een eindje verderop in het struikgewas. In de hoop dat het de pokémon zou vangen. Als ze gelijk hadden gehad, anders zou het een leuke flop zijn.

De pokémon zat in zijn hoofd. Hij fronste en keek weer om zich heen. Ook de Kecleon keek verrast. Waarom had ze daar een aanval op moeten doen als er niks zat? Jur keek zoekend om hem heen. Hij wist zeker dat er ergens een pokémon moest zitten. Eentje die hem voor de gek probeerde te houden. Grote kans dat een psychische of spook pokémon hen zat te plagen. Alleen dan was de vraag waar die pokémon zat. Hij wist dat sommigen een flink bereik konden hebben, helemaal met veel oefening. Dus begon hij zich geconcentreerd van schaduw naar schaduw te bewegen terwijl hij oneffenheden in de omgeving zocht.

Het stemmetje klonk nogmaals in zijn hoofd. Dat hij omhoog moest kijken. Direct gleed de blik in zijn ogen via de boomstam omhoog. Daar op een tak zat een Blipbug. Wauw! Dat had hij echt niet verwacht. Er waren Blipbugs die Telepathy konden gebruiken. Dat moest bij deze Blipbug dus wel het geval zijn. Jörfi moest glimlachen, direct enthousiast. Deze pokémon zou dus perfect in zijn team passen. De Blipbug keek hem uitdagend aan. Voordat hij een Struggle Bug in zijn richting deed en een salto uit de boom maakte. Deze Blipbug was ook nog eens heel lenig. “Elvin, Ember.” Zijn Tepig sprong naar voren en maakte de Struggle Bug die op Jur afkwam kapot met een vuurstraal. “Tackle.” Elvin schoot op de Blipbug af, die opnieuw Struggle Bug deed. Dit keer op zijn Tepig af. De aanval was raak, maar ook Elvin knalde tegen de Blipbug aan. Die achteruit rolde tegen de boom aan. De Blipbug klom weer een beetje op de schors. “Ember.” Dat wist die te ontwijken door aan de andere kant van de boom te kruipen, waardoor de schors zwart geblakerd werd in plaats van de Blipbug. Er schoot weer een Struggle Bug vanuit de pokémons schuilplaats. Zijn Tepig kreunde eventjes. “Tackle.” Elvin schoot langs de boom en beukte de Blipbug er weer uit, die over de grond rolde en Struggle Bug deed. Even ging zijn Tepig door zijn knieën. “Ember!” Dit keer was de aanval wel raak, omdat de Blipbug nog aan het rollen was. De Blipbug krijste, ook in zijn hoofd. Het was oorverdovend. Hij was wel gewend aan pokémon die Telepathy konden, maar zulke acties wenden nooit. Ook Jörfi kromp even wat ineen en gooide een pokéball naar de Blipbug. In de hoop dat die erin zou gaan en het gekrijs zou stoppen.