Tales of

Sinnoh

Rustig wandelde hij de zaal binnen. Zijn ogen gingen even naar de verschillende machines, waarbij ze even bleven haken op een appaaraat die voor krachttraining was. Hij gaf een zetje aan Morrígan, die meteen opkeek en achter haar trainer aanging. Ze sprong kalm op een stoel naast het apparaat en nam de drinkfles van haar trainer aan. In haar andere pootje had ze een stiftje en blij begon het wezen de waterfles te decoreren met een bloemenpatroon. De blonde kerel zette zijn gewone gewichten aan en trok zijn ietwat te grote hoodie uit, waardonder hij enkel een sporthemd aan had. Meestal droeg de jongeman lossere kledij, maar niet als hij sportte. Het voelde fijner, ergens, en daarbij sportte hij toch alleen als er weinig volk was. Men keek immers altijd zo vreemd als ze hem zagen. Veel te gespierd voor zijn grootte vast, maar dat kon hem niks schelen. Hij werd gewoon heel erg self consious van zijn lichaam als men hem aan zat te staren. En een weerwoord kon hij niet brengen dankzij zijn handicap, het leven was werkelijk cru.

Hij plaatste zich aan de machine en ging aan het werk, waarna hij na een tijdje wel genoeg opgewarmd was. Hij besloot dan ook na een tijdje over te schakelen op de loopband om zijn benen wat los te lopen. Eenmaal dat gedaan te hebben had hij zijn ogen op de bokszak gericht. Hij schraapte zijn keel wat en wandelde naar de stoel waar morri blij aan het tekenen was op flesjes water. Hij nam een flesje en dronk deze leeg, waarna hij even wat zweet afdoop van zijn voorhoofd en vervolgens zijn handen begon in te binden met boksbandages, niet te strak uiteraard. Hij was het proces gewoon en na enkele tellen was hij klaar. Kort bewoog hij zijn hand wat, waarna zijn blik op de ietwat openere plek in de trainingruimte ging, waar men een paar bokszakken had klaar gehangen. Vrij voor gebruik dus. Hij lostte zijn schouders wat en wandelde op de zak af. Hij begon eerst met wat halen en gebruyikte hierbij niet meteen het memento van zijn lichaam. Na enkele gewone jabs uitgevoerd te hebben, zette hij een pas naar rechts en besloot hij het wat intenser te maken voor zichzelf. Hij bewoog dan ook licht op zijn voeten, hield zijn handen netjes voor zijn gezicht in defensieve manier en haalde uit met jabs in combinatie's met hoeken. Na dit enkele minuten in hoog tempo aan te houden besloot hij een uppercut hoekslag uit te voeren. Zweet parelde over zijn lichaam en zwaar hijgend kwam hij dan ook tot stilstand. Een klein glimlachje verscheen op zijn gezicht, waarna hij even langs zijn voorhoofd streek om wat haren en zweet uit zijn gezicht te krijgen.

Zijn ogen gleden even over de bokszak heen en even glimlachte hij zachtjes. Ondanks de helse pijn die nog door zijn keel pulseerde, was dit toch wel heerlijk. HIj legde dan ook even onbewust een hand tegen zijn keel aan en slikte. Sinds de klap had hij geen geluid meer kunnen maken en hij had er serieus elke avond nog over zitten huilen. Maar nu was hij hier, en op een plek zoals deze was hij altijd wel blij. Toen hij een stem hoorde, keek hij even op. Hij stak wel meteen zijn hand op als begroeting, nog niet beseffende wie het was. Hij luisterde kalm naar de ander en streek nogmaals langs zijn voorhoofd, waarna hij even zijn ogen liet afdwalen naar Morri, die blij nog steeds aan het tekenen was op een waterfles. Hij kantelde zijn hoofd wat en keek terug naar de ander. Na nog even naar hem te hebben gekeken viel zijn kwartje. Ah ja dat was het jong van die ene dude. Rick ofzo niet? Hij haalde diep adem en glimlachte rustig waarna hij kort knikte en een hand opstak als teken even te wachten. Hij liep naar het bankje waar zijn spullen lagen, aaide de Espurr even en haalde zijn boekje uit de tas. Hij begon gretig te schrijven in het ding terwijl hij terug naar Rick wandelde. Hij richtte wel meteen zijn ogen op naar de ander eenmaal hij er was en hield het boekje op. 'Alles ok ondanks alles. Jij? Morrígan is doof, ze werkt graag met bloemen, heel lief beesie' Het beestje keek even op toen ze opmerkte dat Myrth zijn ogen op haar had gelegd. Wel meteen sprong ze van de stoel af en liep ze naar het duo op terwijl ze glimlachend de waterfles met de tekeningen ophield naar het duo. Myrddin glimlachte teder, knielde en aaide haar even. Hij wilde een instemmend geluid maken, maar wederom kwam er geen klank uit zijn keel. Hij porobeerde het niet tot hem te laten komen en sloeg het dan ook van hem af. Na enkele tellen kwam hij overeind en begon hij weer te pennen in zijn boekje. 'Sinds wanneer ben jij in SInnoh?' Stond er op het papier terwijl hij het aan Rick toonde.

Kort streek hij langs het verband om zijn nek, die hij aan had gedaan om vooraal vraagtekens en blikken te negeren. De blauwigheid moest helemaal niet afgedekt werden, het zou niet helpen met het helen. Hij keek even op naar Morrígan toen Rick over haar begon te spreken. Ze was gewoon blij bezig, rare geluiden uitbrengende terwijl het gretig haar tekening aan de vreemdeling presenteerde. Het shiny beestje was gek van bloemen, zoveel was duidelijk. Hij keek even op toen de ander begon te spreken over zichzelf. Hij knikte kalm naar de ander als teken van begrip. Hij wist helemaal niet dat zijn ouders overleden waren. Kort maalde zijn hoofd over dat feit. Wat zou hij gedaan hebben als zijn moeder overleed? Hij had nooit een vader gehad dus het moment dat zijn moeder het liet zou geen ouders meer hebben. Vervolgens sprak hij over badges, waardoor Myrddin kon afleiden dat de ander een trainer licentie had. Hij glimlachte rustig en knikte nogmaals. Vervolgens kwam een vraag naar hem en de man knikte rustig waarna hij terug begon te pennen in zijn boekje en het vervolgens naar de ander draaide. 'Zou niet weten wat te doen zonder boxen' Stond er op de eerste lijn. 'Het spijt me van je ouders, gecondoleerd.' stond er vervolgens. Meer woorden wilde hij er niet aan vuil maken, Myr werd er altijd zo ongemakkelijk van. 'Ik ben zelf lid van Crescent Moon, dus badges verzamel ik niet. Maar gefeliciteerd met je eerste twee!' Hij glimlachte rustig en zette een stap terug na een tijdje waarna hij even het boekje sloot en de waterfles aannam van Morri om even een paar slokken te nemen. Het water voelde enorm pijnlijk aan door zijn keel, maar hij probeerde het zoveel mogelijk te negeren.

Wat Crescent Moon zo vooral deed? Er verscheen een grijns op zijn gezicht bij de rest van zijn woorden en als hij geluid had kunnen produceren uit zijn keel had een lachend geluid weerklonken, maar het mocht niet baten. Allemaal door die klaatzak van een man. Hij wist precies wat hij die gast aan zou doen de volgende keer als hij hem zag, had het voor hem gezien meerdere keren als hij aan het shadowboksen was. Als hij vuil wilde spelen, kon Myrddin dat ook. Maar goed... Nu was hij hier met Rick en dat was een vriendelijk iemand. Rustig bracht de man de fles van zijn lippen en werd zijn grijns wat breder. Hij gaf de fles terug aan aan zijn Espurr, die blij weg ermee liep om er verder op te tekenen. Hij begon weer te schrijven in het schriftje en hield deze op. 'Beveiliging, quests, patrols, mensen in elkaar slaan' stond erop. Dat was zowat wat hij toch deed voor die lui. Geen idee wat er nog voor hem zou volgen, want hij was best nieuw in de organisatie. Toen de ander verder sprak, bracht hij een enkele wenkbrauw omhoog en verscheen een iets zachtere glimlach op zijn gelaat. Wat een vriendelijk aanbod. Hij knikte dan ook rustig naar de ander en liep naar zijn tas toe. Hij had altijd wel spare handschoenen en bandages bij zich. Rustig nam hij een paar handbandages voor de ander uit en gooide ze richting Rick, waarna hij snel pende en het boek ophield. 'Weet je hoe je ze aandoet?' Het mocht immers zeker niet te strak zitten, maar ook niet te zacht. Het was belangrijk dat hij bescherming droeg.

Myrddin had amper vrienden en al helemaal niemand die met hem wilde gaan sporten. Het was niet dat zij niet wilden, hij vroeg het gewoon niet. Hij wist dat ze het gewoon niet zouden kunnen of snel zouden opgeven en daar had Myrddin dus een bloedhekel aan. Hij was dan ook echt opgetogen dat het aanbod van de ander kwam. Het was een aangename verassing, eentje die wat vreugde in zijn leven kon brengen. Puntje voor de Rick. Hij knikte simpel lachend naar de ander op zijn woorden van crescent moon en pakte toen zijn eigen handschoenen erbij. Hij had best grote handen voor zijn grootte en had een handschoenmaat die een slag groter was dan de zijne nog op zak. Hij zou even moeten zien of de ander daarin zou passen, anders zou hij eevn moeten kijken of de gym zelf handschoenen had. Maar... Als hij heel eerlijk was, was dat niet de meest hygenische manier van werken. Hij wou het Rick zeker niet aandoen in ieder geval.

Toen de man weer sprak, keek hij op en wandelde hij even naar de ander toe. Kort nam hij de hand van de ander tussen de zijne en bewoog hij er even langs. Het zat niet te los, maar Myr was bezorgd dat het misschien iets te strak kon zitten. Hij keek dan ook even op naar Rick en lostte zijn hand om even zijn boekje te nemen. 'Hoe voelt het als je een vuist maakt?' stond erop terwijl hij het voorhield. Hij zou nog eens zijn vingers langs de vuist van de ander moeten laten gaan om wel te checken of dat ok was, maar daarvoor moest hij dus wel even zijn spieren gebruiken. Toen de ander verder praatte verscheen er weer een glimlach op zijn fijne lippen. Hij begon te schrijven, een warme blik in zijn ogen. Hij was duidelijk erg blij met hoe de ander hiermee om ging en hoe hij zijn sport met respect behandelde. 'Alles boven de gordel is good to go. Geen stompen, kopstoten, bijten, knietjes, vasthouden, slaan op de achterkant van het hoofd.' Dat waren zo min of meer de regels. Het gezicht en de nek waren free to go. Rick was best groter dan Myrddin, maar dat zorgde ervoor dat hij hem beter zou kunnen ontwijken en de kracht van onderuit harder zou aankomen. Het lag immers meer aan je beweging in boksen dan de echte kracht die je erachter zette.

Rick corrigeerde zijn bandages en even keek de man rustig op. Hm. hij deed de tandbeschermers in en klemde zijn tanden er even goed in. Hij keek even naar de ander en vergooide het idee. Hij wist vast wel goed waar hij aan begon. Hij zou proberen niet direct de kin te raken, maar... Geen idee of hij wel een optie zou krijgen iets anders te raken. Zijn veel te kleine postuur was altijd al iets geweest die hem tegenhield om iets beters te doen met zijn talenten. HIj had zich altijd vervloekt. Klein en mute, wat een leven. Het feit dat er ook geen kat in zijn familie klein was, was ook gewoon iets dat hij altijd in vraag had getrokken. Misschien was die vader, waarvan hij nooit had geweten wie het was, gewoon ook klein. In ieder geval was hij volgens de medische wereld geen echte dwerg. Echt niet, dat zweerde hij. Hij pakte zijn holo caster erbij en stelde de timers in. Hij stelde het rustig in zodat het ongeveer zou starten wanneer zij klaar waren te knokken en stelde vervolgens 3 rondes van 2 minuten in met elk een beetje pauze tussenin.

Rustig trok hij ook zijn handschoenen aan waarna hij even rustig ze tegen elkaar drukte. Zat goed. Hij wandelde naar de ring toe en keek even om naar Rick, zijn gezicht een stuk serieuze geworden dan eerst. HIj knikte een enkele keer naar de man en glimlachte zachtjes waarna hij een stap achteruit nam, zijn voeten wat spreidde en even wat heen en weer bewoog op zijn hiel. Goed, hij stond goed los. Prima. Hij bracht de handschoenen naar boven en hield ze meteen in de normale positie, de normale defensie positie. Rustig wachtte hij af tot zijn holo caster het teken gaf. Toen dan ook een belletje te horen was, wachtte hij verder rustig af wat Rick zou doen in deze eerste paar seconden.

Kalm wachtte hij af wat de ander zou doen, dat was immers hoe hij het beste vocht. Als hij eerst zag wat de ander zou doen kon hij inspringen op hun zwakke plekken. Het was misschien fout van hem, maar wat kon hij doen? En de fout die hij verwachtte, die zwakke plek, kwam snel. Er was een heel belangrijke regel in het boksen en dat was, houd toch een van je handjes bij je hoofd. Want een slag midden in je face en het kon zo gedaan zijn. Myrddin ging dan ook meteen door zijn knieën en gebruikte het momentum van deze beweging om zijn rechtervuist in een upprcut beweging naar de ander zijn kin te laten gaan. Kort en krachtig en snel. Hij had zo onder zijn twee aanvallen kunnen duiken, geen probleem en zijn gezicht was open. Het was jammer voor de ander en hij was wel blij dat hij op z'n minst een gebitsbeschermer in had gedaan, want dit soort punches konden hard aankomen. Mocht die immers raak zijn. Myrddin was snel met zijn uithaal en bracht zijn aanvallende direct terug in de defensieve beweging. Snelle bewegingen deden het meest pijn en waren het beste. Zijn ene hand was steeds bij zijn hoofd gebleven, zijn gezicht beschermende. Het was immers het gevoeligste deel van je lichaam. Een klop op de verkeerde plaats daar en het was gedaan.

Weet je, in boksen waren er dingen zoals gewichtsklasses voor een reden. Zo werd een mannetje van 40 kilo dus nooit tegen iemand die zowat het dubbele woog gezet. Maar hier gebeurde het dus wel. Was het een goede idee? Absoluut niet. Want hoe Myr won op straat was simpel; hij speelde vals. Maar daar moest het wel. IN de ring wilde hij de regels respecteren. Hij wilde zijn sport respecteren. Maar of dat heel slim was, was een ander verhaal opzich. Zijn slag was raak en hij hield wel meteen zijn handen weer defensief voor zijn hoofd. Hij probeerde de ander in te schatten, de pijn in zijn keel werd geblokkeerd door de adrenaline van het vechten. Hij probeerde zichzelf rustig te houden, maar of dat echt zou helpen, was iets anders. Myrddin keek even op toen hij de hoek zag aankomen, te laat om nog weg te duiken, zijn arm het enigste obstakel dat het nog kon tegenhouden. Maar wat wilde je? Dat dat hem zou stoppen? Zeker niet. De klap was dan ook raak, het licht ging uit, en wel meteen tuimelde hij omver, complete knock-out. Misschien dan toch wel een dode voor een koppel op TOS.

Hij bleef er wel even liggen zo, de Espurr keek even bezorgd van Alaric naar haar trainer en terug waarbij ze zacht jammerend naar hem toeliep om even haar pootjes tegen de man te zetten. Het leek erop dat het wezentje elk moment in tranen kon uitbarsten, totaal niet snappende waarom haar papa niet wakker werd. Dikke tranen welden op, maar ze bracht een pootje op om ze weg te wrijven, geen zin hebbende om luidkeels te gaan huilen. Het was alsof ze besefte dat dat helemaal niet zou werken. De dove kat legde echter wel vragend haar oogjes op de andere. Niet snappende wat hij aan het doen was. Paniek bleef van het wezen komen, geen reactie van de blonde kerel op de grond.

Het duurde toch wel even voordat hij langzaam zijn ogen opende, een helse pijn door zijn kop zorgde ervoor dat hij meteen zijn ogen terug dicht wilde doen. Damn Muk. Wat een pain. HIj wist meteen hoe laat het was. Hij had wel vaker zoiets meegemaakt en wist precies wat hij kon doen om het beter te maken, zou hij het doen? Zeker niet. Pijnstillers en doorwerken, dat was zijn motto. Hij wilde zichzelf dan ook meteen rechtop zetten. Zijn ogen gingen weer een beetje open en het enigste dat ie zag was- Oh jee. Was ie aan het dromen? Een blos verscheen meteen op zijn wangen terwijl hij meteen erg, maar dan ook erg veel hoofdpijn kreeg. Hij... Dit was niet leuk.

Zijn hoofd werd enkel roder toen zijn zicht scherper werd. Wat deed hij.. Wat was hij? Wat? Zijn ogen schoten even naar de ogen van de ander, maar veel werd hem niet toegelaten. De grotere gast duwde hem weer tegen de grond en hij kneep even zijn ogen toe. Ugh. Ongemakkelijk. Hij wilde gewoon rechtstaan. Er was niks aan de hand. Hij stak dan ook zijn handen in de lucht in een poging de ander aan te tonen dat hij ok was. Ohg ja... Hij had nog zijn handschoenen aan. Hopeloos plukte hij aan de handschoenen, maar kreeg ze niet af. Zijn hele hoofd tolde en de pijn werd hem even teveel, waardoor hij zijn ogen weer moest sluiten. Augh. Dit was pijnlijk. Wat was ie sterk zeg. Hij had meer van zichzelf verwacht. Was hij echt zoveel verzwakt op zijn boksen? Zo bleek. De woorden die de ander sprak zorgde ervoor dat hij langzaam terug zijn blauwe kijkers terug opende. Zijn adem piepte wat, opdat hij wilde kreunen maar geen geluiden kwamen. Jezus. Hij had zoveel pijn. Ziekenhuis? Hersenschudding? Hij schudde zijn hoofd. Daar konden ze toch niks tegen doen. Moest hij gewoon rust voor nemen. EN hij nam bijna nooit echt rust bij een hersenschudding. Hij richtte zijn focus terug op de handschoenen terwijl hij deze af probeerde te krijgen met de andere gehandschoende hand. Verdorie... Verdorie.

Ondertussen was Morri helemaal blij naar haar baasje en klemde ze haar armen om zijn hoofd heen. Deze actie alleen al zorgde ervoor dat hij weer even zijn ogen sloot. Voor even dacht ie erover na wat voor kutbeest het was. Je, nee sorry... Dat mocht ie nie zeggen over der. Maar echt he.