Tales of

Sinnoh

Als hij kotste... Hij? Hah, hij was een kanjer alst daar op kwam. Hij kon zich de laatste keer zelf nie herinneren.... Wacht es even, hij kon zich best veel dingen niet meer herinneren. Wow, pijn. Ugh. Zijn handen werden echter al snel vastgenomen nadat Rick klaar en duidelijk zei dat hij stil moest houden. Ietwat verward staarde hij naar de man die zijn handschoenen afnam en zo ook de bandages. Hij knipperde enkele keren en voelde de blos op zijn gezicht weer groter worden. Wat een helse pijn was dit... Ugh... Hij legde voorzichtig even een hand op de grond en probeerde zichzelf deze keer wel wat rechtop te laten zitten. Hij leunde wat naar voren en zocht steun met beide armen op de grond, nog niet proberende om overeind te komen. Na enkele tellen liet hij zijn ogen echter afdwalen naar Rick, zijn hele wereld tolde, maar het aanzien van de ander zorgde ervoor dat hij even een waterige glimlach op zijn gezicht bracht. Haha... Ha... Help...

Ondertussen zat de dove Espurr maar wat verward te kijken naar de man die tegen haar sprak, helemaal niet begrijpende wat de ander van haar wilde. Ze keek even om naar de tas, keek terug naar Rick en waggelde toen naar de tas toe. Even ging ze erin graven, waarna ze al snel twee stiften boven haalde. Enthousiast kwam het dove wezen terug gelopen naar Rick en stak ze beide dingen naar hem op. Een roze en een blauwe. Welke wilde hij hebben?

In zijn ooghoek zag Myr het allemaal maar afspelen en even draaide hij zijn hoofd, waardoor een pijn door zijn hoofd en keel ging. Hij hapte even ongemakkelijk naar adem en legde een hand op zijn borstkas. Hij haalde even diep adem, sloot zijn ogen en dwong zijn ademhaling om wat rustiger te worden. Hij moest overeind komen, zorgen voor zijn Pokémon. Hij was in orde. Pijn was immers maar tijdelijk. Hij kreeg dan ook het geniale idee om toch een poging te wagen overeind te komen. Hij trok zijn benen wat op en probeerde zich rechtop te drukken met zijn handen. Misschien konden ze nog even verderdoen, leek hem wel leuk. Zijn armen beefden echter en voor hij het wist draaide alles. Beven als een rietje, hij kon echt elk moment weer op z'n snater vallen, maar veel besef daarvoor was er niet.

Hij kon nergens heen, want Rick had andere plannen. Greep hem bij de schouders en bracht hem terug naar beneden. Wel meteen legde hij zijn handen op de armen van de ander meer uit pure verbazing en reactievermogen dan iets anders. Natuurlijk wilde hij niet weer vallen, maar... Ugh. Hij keek even op naar de ander terwijl hij sprak. Hij moest blijven zitten, niet staan. Maar... Als hij niks deed kon Morrigan ook niks doen, die was doof. De ander sprak dat hij een gat in z'n hoofd zou krijgen, hij rolde enkel met zijn ogen. Zo erg zou het niet zijn man, jezus. Hij wendde zijn ogen af en keek even toe hoe Morri blij aan kwam rennen naar zijn kant met de blauwe stift, opdat de ander was genomen door de langere gast. Hij fronste, nam het aan en keek vervolgens even op naar de ander. Oh... Dingen vragen aan haar eh. Hij trok dan ook even aan de mouw van de ander om zijn aandacht te krijgen en gebaarde vervolgens naar zijn oren, toen naar de Espurr en schudde zijn hoofd. Misschien dat dat duidelijk genoeg was voor hem om door te krijgen dat het beest zo doof als wat was. Immers leek het het woord en gebaar van Rick helemaal niet te snappen. Ze zat er gewoon blij te glimlachen naar hem en Myr. Helemaal tevreden dat ze niet één, maar twee stiften had kunnen brengen. Dat was toch echt wel heel goed van haar hoor. Myr kneep zijn ogen even toe en zuchtte, de pijn werd hem echt bijna teveel, zeker met dit kind erbij.

Het leek tot de ander door te dringen en de man richtte zijn ogen even op naar hem. Hij werd echter tegen de mat aangedrukt waardoor hij even naar adem hapte. Er werd een Pokémon op hem gezet en even keek Myr strak naar de ander, zijn ogen vernauwende. Nou ja zeg, wat was ie, een kind? Hij rolde met zijn ogen en sloot zijn ogen wat. Dit was hem iets te ver hoor, alsof hij zichzelf niet kende. Hij was niet dom hoor, wat dacht Rick wel niet. Hij hoorde de voetstappen van de ander, de helse pijn die door zijn hoofd ging maakte hem enorm ongemakkelijk, wat misselijk zelfs... Maar toen zijn ogen terug wat open gingen, hield de ander zijn boekje uit. Myr kreeg een klein glimlachje op zijn lippen en stak zijn hand op waarbij hij het aan nam. Zijn ogen volgden verder de ander, die zich ook neer ging gaan liggen. Myr draaide zijn hoofd wat, ondanks alle hellse pijn van de felle lichten hier, legde hij zijn focus wel op de man. Het was zo akelig stil nu de ander was uitgesproken... Ergens wel aangenaam. Hij had schijnbaar ook hoofdpijn. Hij lachte even zachtjes, de pijn pulseerde door zijn kop heen... En hij deed zo zijn best het allemaal te negeren. Hij richtte zijn hand op en opende het boekje, waarna hij het dop van de stift afnam met zijn mond. Hij begon te schrijven, wat moeilijk ging, maar het lukte wel. 'Ben ok, pijn hoofd' stond er wat slordig op terwijl hij het wat naar de ander draaide. Hij draaide zijn hoofd weer wat naar het plafond en sloot zijn ogen wat. De gedachte van het eerste wat hij zag toen hij wakker werd. Een nieuwe blos verscheen op zijn gezicht waarbij hij even langzaam zijn boekje boven zijn hoofd hield met een hand. Hij staarde naar het papier, hield de stift op... Twijfelde, schreef een eerste woord, maar hield halt en bracht het schrift naar zijn borstkas. Nee nee... Dat kon hij echt niet zeggen. Dat zou de ander ook zeker niet apprecieren. Dus hield hij dan ook het boekje tegen zich aangedrukt. Oh... Oh jee...

Hij schaamde zich dood dat hij zelf maar de gedachte had gehad om dat neer te zetten. Hij richtte dan ook zijn boekje wat op en staarde naar hetgeen wat er stond. Hij voelde zich meteen wel wat ongemakkelijker worden, niet goed wetende wat hij moest doen. Misschien was hij wel gewoon... Ziek aan het worden. Hij tilde zijn stift op, een sippe expressie op zijn gezicht terwijl hij rustig de woorden uit begon te strepen, weg krabbelend. Niemand mocht dit ooit lezen. En hij wilde het ook niet terugzien. Dan nog... Waarom bleef hij eraan denken? Waarom bleef die ene herinnering van de ander in zijn hoofd plakken? Hij bloosde als een gek, probeerde de gedachte van zijn hoofd te verbannen. De chaos die het met zich meebracht bracht hem meer koppijn dan daarnet. Hoe vreselijk was dit? Rick vroeg hem nog wat en praatte. Hij glimlachte op zijn woorden, liet zijn blik even naar hem gaan. Hm... Ja, het ging allemaal vrij snel, veel besef was er niet bij geweest. HIj sloot zijn ogen dan ook met een klein lachje. Ondanks alle pijn, was dit fijn. Hij knipperde langzaam en keek op toen hij sprak over worstelen. Gewichtheffen. Hij duwde het boekje weer recht en sloeg een paar paginas om. Hij begon weer met de stift te schrijven en hield het toen op naar hem. 'Wat vind jij fijner?' stond er terwijl hij zijn ogen op de ander legde en afwachtend naar hem keek. Zijn hand zakte wat af. Hij had helemaal niet door dat hij wat aan het staren was. Maar... Wat maakte dat ook uit op dit moment?

De ander leek dichter te komen en hij volgde hem even met zijn ogen en keek toe hoe hij zijn haar terug vast deed. Hij knipperde enkele keren en sloot vervolgens zijn ogen. Het licht van de gym was enorm lastig aan zijn ogen en bracht hem een naar gevoel die hij liever niet voelde. Maar wat kon hij doen? Hij hoorde de ander weer praten. Douchen... Klonk wel fijn. Hij glimlachte even over de spierpijn. Oh, Myr zou zeker spierpijn hebben en hellse hoofdpijn. Volgende keer benchpressen. Hij opende zijn ogen wat en knikte instemmend naar de ander. Was goed voor hem. Vervolgens stelde de ander voor langzaam terug te gaan. HIj knipperde enkele keren. Gewoonlijk douchte hij terug op het hotel, had hij een hele goede reden toe. Hij was enorm... Ja... Hij wilde gewoon niet... Hij slikte ongemakkelijk bij de gedachte alleen al en wilde de ander meteen wat verder van hem af hebben. Hij voelde zich zo... Zo ongemakkelijk. En dan waarom...? HIj opende zijn ogen weer wat, maar sloeg meteen rood aan toen de ander zijn laatste woorden uitsprak. Huh? Zijn ogen schoten even naar hem, terug naar het boek, die hij meteen tegen zijn borstkas aan drukte. HIj beet even op zijn onderlip, kneep zijn ogen toe en schudde het hoofd. Niks belangrijk. Echt niks. Hij haalde even diep adem, de pijn trok door hem heen en liet hem even rillen. Hij had zoveel pijn, wist niet goed wat hij ertegen kon doen. Hij liet zijn ogen even naar Rick gaan en schudde zijn hoofd, waarna hij rustig zijn handen langs de roze poes zette en zich voorzichtig wat rechtop ging zitten. Hij zag knalrood, schudde nogmaals zijn hoofd. Hij was er helemaal van slag van. Hij kon dit helemaal niet delen met de ander... Maar wist ook niet wat hij kon zeggen tegen hem. Hij opende zijn mond wat, maar sloot deze al snel weer. Frustratie en pijn, hand in hand, maakten hem ziek. Hij wist niet wat hij moest doen. Wat hij had geschreven was niks meer dan een compliment geweest. Maar de angst dat het als iets anders kon gezien worden, dat de ander hem zou kunnen uitlachen. Nee, hij wilde daar niet gaan. Niet nu, niet ooit.

Hij wilde het niet zeggen, voor zoveel redenen. HIj wist ook niet of hij het tegen iemand kon zeggen. Hij kon niet meteen aan iemand denken die hem hiermee kon helpen. Dit was een probleem die geen probleem mocht zijn. Hij was gewoon... In een fase... En dat zou overgaan. Hij knipperde enkele keren met zijn ogen en kneep ze vervolgens weer toe. Hij voelde zich echt niet goed worden van de stress en de pijn. Maar toegeven dat hij niet goed was? Dat was niet voor hem weg gelegd. Hij schudde zijn hoofd op Rick zijn vraag. Nee, hij douchte nooit hier. Niet alleen was hij veel te self conscious over zijn lichaaam, hij was ook enorm... Tja. En daarbij... Was het wel hygenisch? Hij rilde er zowat van bij de gedachte alleen al van wat voor vuil er daar kon zijn. Ugh. Hij knikte echter wel begrijpelijk toen de ander zei dat hij het wel even ging doen. Hij jammer genoeg niet en als het echt moest dan ging ie met kleren eronder. Ogen dicht, kleren aan. De gedachte aan toen hij halfnaakt over straat moest door Rani zorgde ervoor dat hij nog oncomfortabeler werd. Het was niet dat hij er verkeerd uitzag. Nee, het was alles geweest van vroeger die hem zo enorm de put in duwden. De woorden over zijn lengte... Alles... De blikken, gewoon... Mensen hadden een manier om ervoor te zorgen dat hij zichzelf meer haatte dan hij al deed.

Een hand op de voorhoofd liet hem verbaasd opkijken. Eeh? Hij glimlachte wat schuin terwijl hij opkeek naar Rick. Zijn hoofd voelde zo pijnlijk aan, maar opnieuw... Iets zeggen? Nee. Koorts... Hij knikte even op zijn vraag en zette de kleine Espurr naast zich op de grond. Het dove beestje keek even op en zwaaide blij naar het duo, waarna het even wegliep. Myr knipperde enkele keren, kneep zijn ogen toe en probeerde nogmaals overeind te komen. Het lukte in een keer, maar hij wankelde en de ruimte draaide. Hij beefde wat en stak zijn handen even hopeloos uit naar Rick in een poging steun bij hem te krijgen. Anders... Muk... Anders ging ie weer neer. Wat was het toch met hem vandaag?

Hij zou hem meedoen om hem in de gaten te houden. Myr kneep meteen zijn ogen toe, maakte een stille notitie dat hij gewoon beter de ogen toe hield voor het hele proces. Want hij wist niet hoe hij zou reageren als hij Rick zag als... Nee. Daar wilde hij niet over denken. De ander hielp hem echter om verder te komen, overeind te blijven en hem naar de kleedkamers te brengen. Zo ook bracht hij de zakken. Het duurde niet lang voordat hij op een bankje werd gezet. De ogen van de jongeman gingen even open waarbij hij opkeek naar de vele langere man. Hm? Hij sprak tegen hem... En de kleine man knikte enkel. Hij liet zijn ogen afdwalen naar zijn handen, waar hij nog steeds zijn boekje had. Morrigan kwam ook aangelopen en rustig pakte hij haar op, zodat ze naast hem op de bank kon zitten. Goed... Hij moest hier blijven, de ander was zo terug.

Gespannen hield de jongen zijn ogen gericht op zijn handen, het boekje en de Espurr... Tot Rick weg was. Hij ontspande zich wat en sloot zijn ogen, probeerde aan iets anders te denken. Maar dat was dus onmogelijk als hij zo... Daar. Recht. Voor z'n neus was. Hij werd er enorm ongemakkelijk van en als hij kon was hij weg gegaan. Zou hij de kerel achteraf wel appen dat het allemaal goed was. Maar Myr snapte het nu wel, hij zou tegen de grond aan kegelen. Het zou niet goed aflopen. Hij bleef dan ook zitten en opende zijn ogen wat. Hij opende het boekje wat en pakte zijn pen erbij waarna hij de stift terug de zak in gooide. Hij begon wat te schetsen.. gewoon... Rustig, niet beseffende wie hij aan het schetsen was. Hij was het type om te tekenen wat op zijn gedachten lag. Daarbij had hij best talent in het tekenen. Het was een van zijn hobbies, de redenen waarom hij papier over holo caster verkoos. Maar zei hij dat tegen iemand? Nee. Toen hij echter de ander hoorde naderen, versteende hij en sloeg hij meteen het boekje toe. Het besef sloeg in en hij wilde niet dat de ander zag wat hij aan het doen was. Hij beet dan ook even op zijn onderlip en kneep zijn ogen terug toe. De afleiding was wel fijn geweest voor even, maar nu kwam de hoofdpijn weer ferm opdagen. Pijnstiller. Dat had hij nodig. De ander sprak en hij keek even op. Het licht bracht hem meteen een scherpe pijn en hij keek schuin weg, kneep zijn ogen wat fijn. Nee, dit was niet aangenaam.

Hij opende het boekje weer even naar de laatste pagina en begon te schrijven, waarna hij het ophield naar de ander. 'Zal wel ok zijn, gwn tijd nodig' Maar hij loog, zoals hij loog over zoveel dingen. Hij wilde gewoon alleen zijn. Helemaal alleen zodat hij zijn muren kon laten zakken. In de nabijheid van een ander waagde hij het immers niet. Het maakte hem enorm nerveus en angstig.

Myrddin was iemand die zich heel hard naar de buitenwereld uitte. Hij wist niet wat hij anders moest doen. Bang dat zijn andere hobbies niet zouden ervaard worden of dat iemand hem weer zou beginnen pesten. Pesten en plagen waren voor hem één ding geworden en beide waren niet fijn. Opmerkingen op dingen waarvan hij wist dat ze zouden komen waren dan ook hard. De reden dat hij de ander niks liet zien? Hij was bang, hij had er geen vertrouwen in. Hij wist niet goed wat hij zou doen als iemand uitvond dat hij echt nog een creatief type was. Hij had het altijd zo naar gevonden, niet bij hem passende. En toch. Hij hield zijn ogen wat dicht, de pijn van de gedachten en de klap even te zwaar voor hem. Hij wilde naar huis. Rick sprak echter, hij leek bezorgd om hem en Myr kon het niet laten even te glimlachen. Oh... Ja, die voelde zich vast schuldig. En als er iets mis liep was het zijn schuld. Interessant dat de ander zo in elkaar stak, had hij niet van hem verwacht. Maar zo had ieder toch wel een kantje die je niet zag aankomen. Hij opende zijn ogen weer wat, zijn blik ging naar het boekje die hij weer op zijn schoot had gelegd. Wat moest hij nu zeggen en doen?

Taxi... Dat klonk wel nog goed. 'Taxi is goed, dankjewel' pende hij neer waarna hij het ophield naar hem. Hij wilde de ander niet langer toty last zijn, voelde zich al schuldig genoeg over wat er deze avond was gebeurd. Dit was niet goed gegaan. Hij wilde gewoon een fijne tijd hebben met hem, was helemaal happy geweest dat er iemand met hem wilde boxen... En dan nu dit. Hij glimlachte, zijn ogen toe houdende. Maar de pijn en het schuldgevoel namen niet af. Hij vond het enorm jammer, maar wilde dit niet laten blijken aan Rick. Hij keek dan ook langzaam op en begon weer te pennen, maar stopte al snel halverwege zijn zin en streepte het door. Nee, dat zou hij beter niet zeggen. Zijn blik bleef even hangen op de zin, die nog wat leesbaar bleef. HIj zou het niet ophouden voor de ander, maar zijn gedachten maalden nog. Moest hij dit aan de ander tonen? Nee? Ja...?Zijn ogen gingen langzaam terug naar het blad, nog even scande hij de doorstreepte woorden. Ja, misschien was het beter dat hij het niet aan de ander toonde, die ging immers anders vragen stellen. 'Sorry wil nie dat je-'

Hij zou een taxi bellen, fijn. HIj glimlachte zachtjes, maar kon deze niet meer lang aanhouden. De irritatie van de pijn in zijn hoofd dwong hem om het kalmer aan te doen. Hij brak zijn hoofd over van alles en nog wat en dat nog na zo'n slag. Nee, het was niet voor hem weg gelegd. Hij knipperde enkele keren en zuchtte zachtjes. Dit was niet hoe hij zijn dag had gezien. Nu kon hij de rest van zijn tijd in een donkere kamer zitten, pijnstillers slikkende. Wat fijn weer dit, had hij nog niet genoeg last van zijn keel, kreeg hij dit erbij. Maar hij kon niet klagen, niet tegen hem. Hij zou het hem ook niet kwalijk nemen. Nee... Helemaal niet. Hij bedacht zich wat hij zou doen als hij thuis was. Waarschijnlijk zou hij gewoon zijn hoofd verbergen in Rae. De zachte Pokémon zou hem zeker wat kunnen helpen. Veel zou het niet zien, maar iets was beter dan niks. Daarna zou hij waarschijnlijk gewoon proberen te slapen. Geen punt om nog op de holo caster te gaan zitten met deze koppijn. Hij wist dat het hem ook niet goed zou doen. Nee, hij bleef er maar beter vanaf tot de pijn wat weg was getrokken.

Uiteindelijk gaf Rick aan dat ze beter konden gaan. Hij werd geholpen door de ander en hij kneep weer even zijn ogen toe en leunde wat tegen de ander aan. Hm. Hij wist niet waarom, maar dit was fijn. Hij betrapte zichzelf erop dat hij liever wat langer bij de ander bleef... Maar duwde de gedachte al snel weg. Nee, dat wilde hij niet. Hij opende zijn ogen wat en draaide zijn gezicht wat weg, het bracht hem ergens verdriet dat zijn gedachten hem steeds terug op zijn plek joegen. Een realisatie naar wat hij niet mocht doen, wat hij niet kon doen. Dit was hoe het moest zijn en hoe het altijd zou zijn. Anders was het niet ok. Toen ze buiten waren voelde hij zich meteen wat slechter, de koude sloeg aan en hij rilde even. Brr, alles behalve aangenaam hoor... Al snel werd hij in de taxi geplaatst en kort opende hij zijn ogen wat. Hij wierp de lange man nog even een glimlachje toe voordat hij kalm begon te schrijven in het boekje en het keerde naar de ander. 'Thanks, zal ik doen, tot later' Hij stak glimlachend een hand op naar de ander en schreef vervolgens het adres op voor de chaffeur, die al snel knikte en zijn werk deed. Daar ging ie dan. Hij zuchtte even en legde een hand op de kleine Espurr die naast hem zat. Haar oogjes gingen even vragend naar hem, maar hij glimlachte kort. Het kwam allemaal wel goed.