Tales of

Sinnoh

De afgelopen weken waren langzaam voorbij gegaan. Om de dag ging Alain in het Pokémon Center kijken. De Petilil was naar het Pokémon Center in Jubilife City verhuisd, waar ze door de beste dokters werd behandeld. Het was een langdurig proces geweest waarbij ze haar kracht terug moest vinden en er waren momenten waarbij ze hadden gedacht dat dit niet ging lukken, maar uiteindelijk ging het beter en ging de koorts liggen. Ze was nu in staat om buiten te komen en vandaag was de eerste dag waarop Alain haar weer mee nam het bos in.

De Petilil hing voorzichtig in zijn armen en de Cacnea, welke bijzonder veel op haar lette, liep aan zijn zijde. “Tegen de tijd dat je weer helemaal beter bent, zullen we je terug brengen naar je vrienden,” verzekerde Alain de Petilil, welke een zacht geluidje liet horen. Een lichte glimlach trok aan zijn lippen, maar voor nu genoot hij van de zon die door de kalende bomen door het bos scheen. De winter kwam eraan en binnenkort zou de sneeuw een groot deel van Sinnoh bedekken.

“Voor nu,” sprak Alain rustig tegen de Petilil in zijn armen, “noem ik je graag Zinnia.” Zoals Reed en Camellia, nog een naam vernoemd naar een pracht uit de natuur. Alain was altijd erg gefascineerd geweest met natuurlijk schoon— wat het ook was. Er was zoveel moois te vinden dat het zonde zou zijn om daar niet van te genieten. De Petilil liet een zacht geluidje horen, maar had duidelijk de energie nog niet om er verder op te reageren. Dat maakte niet uit— vandaag was een rustige dag.

Geritsel klonk en Alain was van plan om rustig door te lopen, tot Reed een ander idee leek te hebben. De Cacnea zette het op een rennen en sprong naar de rechterkant, waar het geritsel beter te horen was. “Reed!” riep hij de Cacnea nog na, maar uiteindelijk liet hij slechts een zachte zucht horen. “Ah~ Hij is zo fanatiek,” verzuchtte Alain, voor hij er toch maar achteraan begon te lopen. Hopelijk was het niets.

“Oof,” mompelde Alain toen hij net zag gebeuren hoe de Cacnea een klap tegen z’n kop kreeg. Verdiend, maar alsnog een beetje sneu. De Cacnea wreef, voor zover fysiek mogelijk, tegen zijn kop met een diepe frons. De Buneary was al lang en breed verdwenen en Alain grinnikte zacht, waarbij hij de Petlil in zijn armen voelde bewegen, nieuwsgierig om te zien wat er allemaal gebeurde.

“Alright, kom op, casanova,” merkte hij op naar de Cacnea, welke een ontevreden geluid liet horen, maar hem uiteindelijk toch besloot te volgen. “Als je denkt dat het tijd is om terug te gaan moet je het aangeven,” gaf hij aan de Petilil aan, welke een bevestigend geluid liet horen. Voor nu leek ze echter van het zachte weer te genieten en ook Alain genoot van de rust. Vooral na de afgelopen dagen.

Alain bevroor toen hij een krijs hoorde. Zijn blik gleed naar de Cacnea, welke ook bevroren was en voor zich uit staarde, onzeker over de volgende actie. Hij zou erop af rennen maar— Ugh. Oké. Hij pakte een Pokéball van zijn tas en liet de Ponyta eruit komen, waarna hij de Petilil voorzichtig op de rug van de Ponyta zette. “Blijf achter ons, houd Zin veilig, oké?” gaf hij zijn instructies snel. De Ponyta knikte, waarna Alain de Cacnea wenkte om hem te volgen.

De eerste prioriteit was immers om Zin veilig te houden. Hij had een belofte gemaakt om voor de Petilil te zorgen tot zij sterk genoeg was om weer op eigen benen te staan en die zou hij niet breken. Maar, voor nu leek het er ook op dat iemand anders zijn hulp nodig had en met die gedachte zette hij het op een rennen. De Cacnea volgde aan zijn zijde, terwijl de Ponyta in een rustiger tempo volgde, afstand houdend in het geval dat er wat aan de hand was.

Alain kwam met een frons tot stilstand, tweekleurige ogen gericht op de diepe afdrukken. Hij wilde graag geloven dat hij het zich ingebeeld had, maar… Hij keek even naar de Cacnea, wie strak leek te staan van de spanning. Nee, hij had zich dit niet ingebeeld. Tch. Hij balde zijn vuist, zijn nagels drukkende in het stof van zijn vingerloze handschoen. Hij luisterde naar de zachte stappen die de Ponyta in zijn richting zette. Oké.

“Hallo?” vroeg hij, waarna hij een stap richting de afdrukken zette. Hierna was hij muisstil, elke stap zo licht gezet dat het bijna geruisloos was. Hij hoopte iets te horen, iets te zien, wat hem zou vertellen wat er hier gebeurd was. De Cacnea was ondertussen iets doorgelopen, de afdrukken bestuderend in de hoop ergens op uit te komen.

Iedereen had irrationele angsten. De één was bang voor hoogtes, de ander voor insecten en weer een ander voelde zich bedreigd in kleine ruimtes. Alain was zich nooit bewust geweest van een angst die hij had, geen die geclassificeerd kon worden als een fobie in elk geval, tot hij oog in oog stond met… Wat de hel was dat? Tweekleurige ogen staarden naar het blauwe monster en hij bevroor. Hij had zijn mond nog willen openen om de Cacnea te waarschuwen, maar het wilde gewoon niet lukken.

De Cacnea had pas later door dat één van de struiken ademde en keek kwaad omhoog. De Cacnea liet een kreetje horen en stapte naar achteren, waarna deze zijn armen naar de Tangrowth uitstak, klaar om aan te vallen indien nodig.

“W-W-W-W-W-W-Wat is dat?”

Heldhaftig, die Alain. Echt.

Oh nee. Het werd nog groter. Alain tilde één been van de grond en draaide zijn lichaam weg van het monster wat omhoog bleef komen alsof het rechtstreeks uit een nachtmerrie kwam. Zodra het duidelijk op hem neerkeek, bevroor hij weer en vertrok zijn blik compleet. En dat was het verhaal van hoe Alain tot een standbeeld werd.



Ondertussen leek de Cacnea klaar om de Tangrowth aan te vallen, tot de Petilil plots aan zijn zijde stond. Het wezentje was nog zwak, maar de Cacnea had al vanaf het begin een duidelijk zwak voor haar gehad en kwam meteen tot rust, zelfs al was het met zacht geklaag. De Petilil knikte naar wat er achter de Tangrowth lag en begon zacht en geruststellend tegen de Tangrowth te praten, alsof ze hem probeerde te vertellen dat niemand van hen gevaarlijk was. Immers had Alain haar gered van een zekere dood.

Alain kwam pas weer in beweging toen de Ponyta haar hoofd zacht tegen hem aan duwde en hem zijn armen om haar heen liet slaan, tweekleurige ogen nog op de Tangrowth gericht. Het was pas toen hij door had dat de Petilil daar zo rustig stond, dat hij het idee kreeg dat er… iets aan de hand was? Hij verschuilde zich wat verder achter de Ponyta en keek over haar rug naar de Tangrowth.

“We zijn h— We zijn hier niet— niet om je kwaad te doen.”

Zinnia leek geen kwaad te zien in de Tangrowth en liet deze een zwakke glimlach zien. Ze was nog lang niet helemaal beter en Alain wist dat ze vanavond terug naar het Pokémon Center moest, maar het was fijn om te zien dat ze er weer beter uit zag. Ze leek te genieten van het buiten zijn, van het contact met deze vreemde Pokémon. Har blik gleed naar de zieke Pokémon achter de Tangrowth en een zacht, begrijpend geluidje kwam uit de Petilil.

“Dat—” begon Alain, maar een luide kreet klonk. Hij keek omhoog en nog voor hij het wist werd één van de armen om hem heen gevouwen. Alain haalde diep adem en voelde hoe zijn hart leek te stoppen, dacht dat dit echt het einde van zijn leven zou zijn. Hij klemde zijn ogen dicht en bereidde zich voor tot—

Tot hij zich realiseerde dat de Tangrowth hem beschermde en niet aanviel.

“Wat—” kwam er verbaasd uit, waarna hij omhoog keek en uiteindelijk achterom. Corviknight. Shit, shit, shit. “We— Wat nu? We moeten hier weg!” bracht hij uit naar de Tangrowth. Zijn Pokémon konden niets tegen een Corviknight en hij was er vrij zeker van dat een gevecht niemand nu goed zou doen. De Tangrowth begreep dat, toch? Dit was geen plek voor een zieke Pokémon— al helemaal niet voor twee.

Schijnbaar had Alain de Tangrowth onderschat, want deze wist de Corviknight weg te jagen. Zodra de Pokémon hem los liet, schoot Alain achteruit, struikelde hij over zijn eigen voeten en knalde hij op de grond. De Ponyta kwam rustig op hem af lopen en duwde haar neus voorzichtig tegen hem aan, hem de steun gevende om tot rust te komen, terwijl tweekleurige ogen naar de Tangrowth omhoog keken. Hij had door dat de Pokémon niets kwaads in de zin had en toch… voelde het alsof hij in een nachtmerrie zat.

“Kun— Mag ik kijken?” vroeg hij de Pokémon zacht, waarna hij naar de Petilil gebaarde. “Zinnia was een paar weken geleden ook erg ziek. Ze wordt nu verzorgd in het Pokémon Center, want anders had ze het niet gered,” legde hij uit, zijn stem zwak en zacht. “Ik… Misschien… Ik beloof dat ik niets doe waar je het niet mee eens bent.” Hij wilde helpen— hij zou nooit een Pokémon ziek achterlaten, zoals hij met Zinnia had bewezen. Maar als de Pokémon niet voldoende kon helpen, dan was er een Pokémon Center nodig.

Uiteindelijk stapte de Tangrowth opzij en daar lag een Buneary. Het duurde even voor Alain überhaupt door had dat het een Buneary was, gezien de Pokémon heel andere kleuren had dan hij zou denken. Hij schudde die gedachte uit zijn hoofd en haastte zich naar de Buneary, waar hij zich op zijn knieën neer liet zakken en bestudeerde wat er gebeurd was. De kruiden waren goed bedoeld, maar geen enkel kruid zou genoeg zijn voor de wonden die de Buneary had opgelopen. Alain klemde zijn kaken op elkaar.

“Ik— ik moet haar meenemen naar het Pokémon Center,” vertelde hij de Tangrowth. “Die wonden moeten dicht. Als ze verder bloedt— of als dat gaat ontsteken—” Hij schudde zijn hoofd even en trok zijn stropdas van zijn nek, waarna hij deze gebruikte om een wond te bedekken. Voor nu kon hij weinig meer doen dan dat. De Pokémon had hulp nodig en niemand hier kon dat geven. Alleen een Pokémon Center.

“Zin?” vroeg hij, waarna de Petilil zich naar de Tangrowth keerde en deze, in haar Pokémon taaltje, begon uit te leggen hoe Alain haar met koorts had gevonden. Ze was nog steeds niet officieel van hem, maar ze bleef bij hem tot ze goed genoeg genezen was om die keuze te kunnen maken. Omdat ze naar het Pokémon Center was gebracht had ze de kans om die keuze te maken, want kruiden waren niet genoeg. In dit geval zou dat ook niet zo zijn.