Tales of

Sinnoh

De Tangrowth leek te twijfelen, maar begreep toch dat het Pokémon Center de enige plek was waar de Buneary goed geholpen kon worden. Alain knikte en, net als met de Petilil, deed zijn jas uit om de Buneary er voorzichtig in te leggen en in zijn armen te wikkelen. Hij stond weer recht en keek even neer op het arme ding, waarna hij een diepe zucht liet klinken. Tweekleurige ogen vonden de Tangrowth en een zachte glimlach verscheen op zijn lippen toen hij doorhad dat de ander hem richting de bewoonde wereld begon te wijzen. Hij volgde zonder nadenken en realiseerde zich— misschien was die Tangrowth zo eng nog niet.

De stad was niet lastig te vinden. Immers was Jubilife City een enorme stad waar hij zojuist vandaan was gekomen. Snelle passen brachten hem naar de deur waar hij eerder vandaag nog was geweest. Achter hem liep de Ponyta met de Petilil op haar rug en de Cacnea aan hun zijde. Eenmaal voor de deur van het Pokémon Center draaide Alain zich om naar de Tangrowth en fronste hij.

“Ik zorg ervoor dat het goed met haar komt,” beloofde hij. “Oké?” De Tangrowth kon immers moeilijk mee naar binnen, toch? De Buneary had medische hulp nodig en… daarna zouden ze wel weer zien wat er zou gebeuren.

Alain schonk de Tangrowth een laatste glimlach, voor hij door de deuren van het Pokémon Center stapte. Eén van de zusters, een jongedame met bruin haar, kwam op hem af stappen en al snel was de Buneary uit zijn armen gehaald en kon hij niet veel meer dan verbaasd toekijken hoe ze aan het werk gingen. Hij wilde mee, maar werd tegengehouden en hij liet een zucht klinken. De jongen vouwde zijn armen over zijn borst terwijl hij zich vragen stelde waar hij het antwoord niet op durfde te horen. Hij liet de Ponyta en Cacnea terugkeren in hun balls, maar hield de Petilil in zijn armen terwijl hij wachtte.

Toen er tegen hem gepraat werd, keek hij verbaasd op. “Eh? Ah! Nee…” kwam er wat stamelend uit. “Ze is aangevallen— door een Corviknight, denk ik? Een Tangrowth beschermde haar, maar— Het was niet genoeg en— Ik—” Hij liet een zucht horen. De woorden die de zuster had gezegd staken. De Pokémon zou de nacht niet hebben gered. “En nu? Is ze oké?” vroeg hij bezorgd. De arme Buneary kende waarschijnlijk geen leven binnen… Nu zou ze wakker worden, als ze al wakker zou worden, in een vreemde omgeving met vreemde apparatuur.

De Buneary had iemand nodig die op haar zou letten en haar zou verzorgen. Onbewust klemde Alain zijn armen iets strakker om de Petilil, alsof zij weg zou vallen als hij er maar over nadacht. De Petilil was nog niet eens volledig genezen, kon hij… Hij klemde zijn kaken even op elkaar. Hij had de Petilil de keuze gegeven om zich bij zijn team te voegen als ze beter was of niet. Tot nu toe had hij geen reden om te geloven dat ze dat niet zou doen.

De Petilil liet een zacht geluidje horen, alsof ze wist wat hij dacht. Een voorzichtige glimlach kwam op Alain’s gezicht, waarna hij knikte. “Ik kan voor haar zorgen,” verzekerde hij de zuster. Zijn stem klonk zekerder dan hij van zichzelf had verwacht. “Als— Als je me vertelt hoe dan beloof ik— Dan zal ik het opvolgen.” Hij had een hart van goud en er was niets wat Alain niet zou doen om een Pokémon of mens te helpen. De Tangrowth was uit zijn weg gegaan om de Buneary te beschermen en nu was het zijn beurt.

Alain haalde even diep adem en probeerde in zich op te nemen wat hem allemaal verteld werd. Hij had nog nooit eerder voor dit soort verwondingen hoeven zorgen, maar een gebrek aan proberen zou het niet zijn. Zoals altijd zou hij zijn best doen met de Pokémon en er het beste van maken en, net als de Petilil, zou de Pokémon, zodra genezen, de keuze krijgen bij hem te blijven of niet.

Hij werd alleen gelaten met de Buneary, waarna hij er rustig op af liep en de Petilil los liet, zodat deze naast de andere Pokémon kon gaan zitten. “Hey kleine,” begon Alain met een kleine glimlach. Hij behield nog enige afstand en respecteerde de persoonlijke bubbel van de Pokémon. Het was immers belangrijk om dit op goede voet te beginnen. Tweekleurige ogen gleden dan ook naar de Petilil, welke enthousiast in haar Pokémon taaltje tegen de Buneary begon te kletsen. Wat een schatje was het toch.