Tales of

Sinnoh

Hij was in slaap gevallen onderweg naar het politiestation, maar werd ruig wakker gemaakt door een van de agenten eenmaal ze aangekomen worden. Nog steeds voelde hij zich ietwat licht in het hoofd, maar de slaap had hem meer pissed off gemaakt dan wat anders. De jongen werd rustig naar binnen begeleid, aangezien het duidelijk was dat hij compleet van de kaart was. Het incident had alle energie uit het gezogen. Er was niks meer in het kleine lijfje van de man. Hij wilde gewoon slapen, naar zijn hotelkamer gaan en zijn zakken inpakken, naar huis gaan terug naar Hoenn. Hij haatte dit. Hij haatte deze hele regio. Hij haatte die vriendengroep die hij online had leren kennen. De afkeer die hij voelde voor de vreemdeling was snel overgeslaan op Alain, die duidelijk hem verkoos boven hem. En dat na alles... Na alles... Hoe was hij in de fout hier? Hoe was hij degene die geen begrip kon krijgen? Hij snapte het niet. In zijn ogen was het allemaal logisch geweest in het moment. Misschien, misschien was hij iets te ver gegaan. Hij had altijd erop gestaan nooit door te gaan, maar hier was hij vandaag. Had hij het toch gedaan. Hij wist niet goed hoe hij zich erover moest voelen. Het geluk dat hij voor zijn dutje had gevuld was verdwenen en had plaats gemaakt voor spijt. Maar hij kon er niet op doorvoelen, de woorden van Alain weerklonken nog in zijn hoofd... En het enigste dat hij kon doen om zichzelf niet in tranen te laten uitbarsten, was de schuld op iedereen te schuiven. Zij begrepen hem niet. Het was hun schuld. Het was allemaal hun schuld. Hij had ook helemaal niks aan vrienden, wat had hij ook gedacht. Hij had moeten weten dat die hele online groep niks zou uitmaken. Ja, ze waren er door de jaren voor hem geweest na alle incidenten en alles. Maar het was toch allemaal gemakkelijker achter een schermpje, zo bleek.

Eenmaal binnen in het kantoor werd hij rustig naar een bank begeleid, waar Myr zich op plofte en meteen zijn ogen sloot. Het drong niet echt tot hem door dat hij in een tijdelijk cel was gestopt. Het kon hem momenteel allemaal niet zoveel schelen. Het kon hem niet schelen of hij uit Crescent Moon werd gekegeld. Het kon hem niet schelen of ze zijn licentie zouden afnemen. Wat maakte het allemaal ook uit? Dat ze het allemaal van hem afnamen, het kon hem toch allemaal niks meer schelen. Hij had geen Pokémon nodig, hij had geen werk nodig en hij had al zeker geen vrienden nodig. Zijn moeder had gelijk gehad, misschien werd het toch tijd om terug naar Hoenn te gaan. Terug naar het lab, terug naar zijn leven alleen op zijn kamer. Hij had geen zin om nog te proberen, nog zijn best te doen. Hij was op dit moment zo moe, had zoveel spijt en toch, wilde hij niet toegeven. Het was de wereld tegen hem. Als hij niet voor zichzelf opkwam zou niemand anders dat doen. Dit was iets dat hij moest doen, want anders zou iedereen met hem blijven sollen. Hij was een schattig, klein jong en het was zo grappig dat hij geen stem had, wat leuk, wat grappig. Nee. Hij had er genoeg van gehad. Er was iets in zijn hoofd gesnapt toen de ander hem bij de keel had gegrepen en sinds die dag is het niet meer goed gelopen. Altijd al was hij fragiel geweest, een klein duwtje was voldoende om hem compleet aan stukken te laten barsten.

Hij hoorde stemmen en opende zijn ogen wat waardoor hij eindelijk doorkreeg dat hij opgesloten zat. Hij zuchtte, een enkel piepend geluid aangevende dat dit deed. Hij was zo kapot van alles. Hij wilde gewoon slapen. Hij trok zijn benen op de bank en sloeg zijn handen er rond. Hij wilde zo graag naar huis. Niet naar zijn hotel, maar echt naar huis. Hij haatte deze regio met een passie. Niks, maar dan ook niks, had tot nu toe meegezeten. Zijn werkervaring bij Crescent Moon was alles behalve fijn, zijn collega's trokken hem eerder in spot dan iets ander. Wat had hij ook gedacht? Dat het hier anders zou zijn? Wat een grap. Natuurlijk niet. Een man die eruit zag als een dokter was de eerste die binnenkwam. Sussende woorden tegen de kleine jongen. Hij keek enkel op en legde een hand op zijn arm waarna hij zijn mouw optrek, wetende hoe de routine zou gaan. Controle of hij iets van substanties had genomen, daarna zouden ze hem verhoren en dan zagen ze wel verder. De dokter bleef even staan en stak toen zijn handen op waarna hij gebaarde naar de jongeman. Even keek Myrddin op, waarna een enkel been van de bank afhaalde en terug naar hem gebaarde. 'Ik ben niet doof, ben gewoon mute' Al snel maakte de man een 'o' van zijn mond waarna hij rustig overging naar praten en uitlegde dat hij hem medisch zou evalueren om het misbruik van substanties uit te sluiten. Myrddin gebaarde even naar hem dat hij wist hoe het ging, waarop de kerel knikte en aan het werk ging.

De testen afgenomen, nu was het afwachten, maar Myr wilde er niet voor wakker blijven. Hij had plaats genomen in het bed en had zijn ogen gesloten. Hij wilde heel graag dat hij Blathnaid nu bij zich had. De domme gehaktbal die hij een crybaby noemde leek zijn enige vriend in deze situatie. Hij voelde zich eenzaam, in de steek gelaten. Zijn hoofd maakte complotten om zijn fragiele gedachtengang bij elkaar te houden. Hij wilde niet huilen, zou niet huilen. Het mocht niet. Het mocht niet. Hij duwde zijn gezicht meer in het kussen en kneep zijn ogen strakker toe. De druk op zijn keel werd teveel en hij draaide al snel het kussen en zijn lichaam weg zodat hij op zijn zij kon liggen. Hij voelde zich ergens vrij vredig in zijn situatie, alsof hij zich neer had gelegd bij het feit dat er geen helpen meer aan was. Als hij echt voor eeuwig hier vastzat zou hij uiteindelijk toch eruit geraken door wat af te betalen. Zijn familie had genoeg geld. Maar wat er zou volgen was hetgeen dat hem zo moe maakte. Hij had geen zin om op therapie te gaan, had geen zin om terug geconfronteerd te worden met de buitenwereld. Hij was het allemaal zat, met iedereen. In zijn doemdenken was er geen lichtje meer aan de horizon. De haat die hij voor zichzelf voelde kon hij enkel omzetten in de haat voor degene rondom hem, degene die hij in zijn gedachten had. Hij wilde het niet toegeven dat het zo was, dat hij echt in de fout was. Want als hij dat deed dan liet hij al zijn defensie naar beneden. Dan was het allemaal voor niks geweest. Dan zou hij weer elke dag door hetzelfde moeten gaan. Pesterijen, uitgesloten worden. Myrddin had geen vrienden in Hoenn, had geen vrienden als kind. Geen kind die snapte wat een mute was, geen kind die de tijd wilde nemen om hem te begrijpen. Hij was altijd eenzaam geweest, het zou nooit veranderen.

Hij wist niet hoe laat het was of hoe lang hij hier al zat. Ze waren wel eten komen brengen maar hij weigerde stug om te eten, zelf dat leek hem niet meer toe te doen. De resultaten dat hij gewoon in orde was kwamen dan ook al snel terug, maar de dokter in kwestie had zeker een kijkje willen nemen naar zijn nek. Zonder veel protest, opdat al zijn energie gewoon uit hem was, nam de man het verband af. Dik, blauw en dubbel zo lelijk als dat het eerst was door wat hij had gedaan. Het duurde niet lang voordat de man erachter kwam in zijn dossier dat hij enkele dagen eerder in het ziekenhuis was opgenomen en gewoon was weg gegaan zonder ooit iets te zeggen of wat dan ook. De man gaf aan aan hem dat hij de keel vrij moest laten, anders zou er een kans zijn dat hij echt terug opgenomen moest worden omdat eten en drinken dan waarschijnlijk niet meer zouden lukken. Ademen was al moeilijk en de eerder genoemde acties ook, dus Myr zag er het nut van het advies er niet in. Nou wat als het erger werd? Was toch zijn probleem en niet die van de dokter? Hij wilde die man in zijn gezicht slaan, schreeuwen dat hij weg moest, maar hij weerhield zich ertoe. Hij was moe, zijn lichaam deed pijn en hij wist dat het niks zou uitmaken. Hij kon toch geen geluiden maken. Het was allemaal nutteloos. 

Een verhoor volgde met iemand die gebarentaal kon begrijpen. Hij was loom in zijn omgang en vertelde gewoon wat er aan de hand was, maar veel details gaf hij niet. Hij vertelde ze gewoon wat die kerel hem had aangedaan en hij zich gewoon niet kon inhouden van woede toen hij hem opnieuw zag. Hij had immers zowat zijn holo caster toen gestolen, zijn privacy willen breken en hem getreiterd. Het was uitgelokt en geëscaleerd de eerste keer, de tweede keer was het eenzijdig geweest. De man aan de ander kant van de tafel leek echter niet van expressie te veranderen. Hij bladerde door het dossier dat voor zijn neus lag en pende nog wat dingen neer. De jongeman kneep zijn ogen toe. Hij wilde slapen, hij wilde echt alleen maar slapen. Hij wilde gewoon alleen zijn. Hij haatte mensen, hij haatte dat sociaal zijn. Hij wilde naar de sportschool zodat zijn emoties de vrije hand konden nemen. Hoe dan ook volgde er een vraag, waardoor Myr even opkeek.

Of hij boos was geweest om het feit dat zijn trauma permanent was?

Hij knikte een enkele keer en voelde hoe zwaar in protest zijn keel was bij deze actie. Wat de reden ook was, hij wist dat er geen verantwoording was voor wat hij had gedaan. Maar in zijn hoofd liet hij het rondjes dansen rond het feit dat het allemaal maar de schuld was van die ander, van de mensen rondom hem. Hij wist het nu zeker, zoals altijd al stil in zijn hoofd had rond gehangen, het was de wereld tegen hem. EN hij was maar een klein iemand, een fragiel iemand. HIj brak bij het minste en niemand snapte waarom hij zo was. Niemand die het volledige plaatje kon zien. En wat deed hij? Hij opende zijn deuren ook niet zodat anderen konden weten waarom, waarvoor en hoe hij zich werkelijk voelde. Al zijn emoties kwamen eruit als pure woede. Het was niet langer een kleinigheid, het was een groot probleem geworden.

---

De uren bloedde samen in een moment waarbij pijn het enige was waar hij echt zicht op bleef hebben. Hij had vernomen dat hij niet heel lang meer moest blijven, maar wat was niet lang? Was het een dag? uren? Hij wist het niet, wist ook niet hoe lang hij hier al zat. Hij wilde niet veel eten, dronk ook amper en lag alleen op zijn bed. Af en toe zat hij eens rechtop in een poging een paar oefeningen te doen, maar zelf dat weigerde hij verder te doen na enkele keren de oefening gedaan te hebben. Het was duidelijk dat hij er spijt van had gehad, maar hij zei het niet, gaf het niet aan. Hij weigerde zijn deuren te openen, hield ze met beide handen vast. Niemand, maar dan ook niemand zou nog iets te zien krijgen. Hij wilde niks delen. Hij wilde niemand gelijk geven. Het was genoeg geweest. Zodra hij hier uit was zou hij naar zijn moeder texten en zeggen dat hij naar huis wilde komen. Hij wilde de anderen niet meer zien, hoopte nooit meer van ze te horen. Hij wilde niet geconfronteerd worden met wat hij gedaan had, ontliep het liever dan dat hij er iets mee deed. Een zacht geluid zorgde ervoor dat hij opkeek. Een man stond aan de cell met zijn sportzak en sprak. Hij mocht naar huis gaan, iemand was hier om hem naar huis te nemen. Wie het was, wist hij niet, maar hij was zeker niet dankbaar voor diegene. Hij was hier liever gebleven, alleen. Iedereen bedroog hem toch alleen maar, lachtte achter zijn rug.

Hij kwam langzaam overeind en pakte de tas aan waarna hij als eerste Blathnaid eruit liet en wel meteen de Togedemaru tegen zich aan drukte. Hij verborg zijn fijn gevormde gezicht tegen haar zodat alleen zijn ogen nog boven het beestje kwamen. De zoete geur van het kalme, kleine wezen zorgde dat hij zich iets beter voelde, maar het hielp verder voor geen meter. Dit was allemaal nutteloos. Rustig kwam hij in beweging, waarna hij een uitleg kreeg van de man, gevolgd door papieren en iets dat hij moest ondertekenen. Hij wist dat het er uiteindelijk aan zou zitten komen. Maar wat kon anders? Hij had geen keuze meer, hij was tever gegaan deze keer. Rustig stak hij de papieren weg in zijn sportzak waarna hij langzaam terug de traited muis tegen zich aandrukte en weer in beweging kwam. Kalm wandelde hij de volgende ruimte in, gevolgd door de agent die hem begeleidde. Zijn ogen gingen niet op, hij wilde niet zien wie er hier voor hem was. maakte het überhaupt iets uit?

De tijd in de cel, alleen en in stilte, had hem ergens goed gedaan. Op eerste zicht dan toch, maar diep vanbinnen had het meer schade aangedaan dan dat hij echt kon meegeven. Hij wilde hier niet zijn, schaamde zich dood. Maar dat wilde hij niet zeggen. Hij verborg dan ook zijn gezicht, wilde zichzelf kleiner maken dan dat hij al was, maar hield zich groot voor zover dat kon. Het enigste dat hij nog had was zichzelf, dus moest hij dit doen. Hij moest zichzelf sterk houden. Hij wilde dan ook niet opkijken, wilde niet weten wie er voor hem was gekomen en wat die tegen hem te zeggen had. Hij kon wel wat namen bedenken, maar wist niet of ze werkelijk iets zouden doen. De enige persoon die hij echt wilde zien was zijn familie. En hij wist dat niemand van hun zou komen opdagen, dus waarom zou hij een effort doen? Waarom zou hij dan doen alsof? Zij deden toch ook maar als alsof, niet? Voetstappen waren te horen en hij wilde zich wat wegdraaien, maar veel kans kreeg hij daar niet toe.

Een slag tegen zijn kaak zorgde ervoor dat hij even instinctief een pas naar achter zette. Hij wilde zijn handen meteen gaan ophouden maar het feit dat hij Blathnaid vasthad zorgde ervoor dat zijn armen neer bleven. Hij bracht de Pokémon wat naar beneden en duwde het tegen zijn borstkas aan. Zijn ogen gingen meteen naar de grond uit pure schaamte, zijn kaak gloeide. Had ie die ook verdient? Hij wist het eigenlijk niet meer. Hij voelde hoe ene vreemd gevoel bekroop die hem o zo zwak liet voelen. Hij beefde, smaakte iets raar in zijn mond. Maar nog voor ie iets kon doen, kwamen armen rond hem heen. Hij werd tegen iemand aangeduwd en het eerste dat door zijn gedachten ging was hoe Alain hetzelfde had gedaan. Zijn onderlip trilde, gevolgd door zijn schouders en het rest van zijn kleine lijfje. Zijn keel ging in zwaar protest opdat het probeerde geluiden te maken, maar er niks uitkwam. Een fluistering gaf aan wie het was en de gedachte dat hij de ander weg wilde duwen vervaagde langzaam. HIj kneep zijn ogen toe, zwaar bevend, en bleef staan waar ie stond. Hij wilde de ander niet wegduwen, hij wilde zijn armen om haar heen leggen, maar zijn gedachten gingen in zwaar protest. In dilemma met zichzelf bleef hij daar dan ook staan. Hij vocht zo hard met zichzelf om niet de tranen te laten komen, als ie dat deed dan was hij zwak. Hij kon niet zwak zijn.

Hij wist niet wat dit gevoel was. Wat hij moest doen in deze situatie. De smaak in zijn mond, het lichte gevoel in zijn hoofd, het strakke effect dat op zijn borstkas bleef rusten. Normaal was hij nu al ergens tegen aan het kloppen. Zijn hele manier van emoties uitlaten was slaan, vechten, dingen kapot maken. Het was de reden waarom hij hier was. Hij wilde iets waar hij zich op kon afreageren, maar hij kon geen kant op. Hij voelde zich gevangen, als een dier dat in een hoekje was gedreven. Was hij bang? Verdrietig? Of was hij gewoon weer boos? Hij wist het echt niet meer zo goed. Wat hij wel wist was dat hij haar geen pijn wilde doen. Hij wilde de mensen rondom hem geen pijn meer doen. Daarvan wist hij dat hij spijt had, dat was tot hem door gedrongen. Had hij spijt voor de emodude aan te vallen? Misschien, hij wist het niet meer zo goed. Zijn gedachten waren een wervelwind en hij kon er alleen niet uitkomen. Hij werd er maar banger van en van angst kwam aggresie.

Angie liet hem los, pakte zijn vrije hand vast en sprak. Hij waagde het niet op te kijken, zijn ogen strak gericht naar de grond, naar haar schoenen. Hij probeerde zich zo hard te focussen op die domme dingen. Wat voor schoenen ze aanhad, waar ze vandaan kon gekomen zijn, hoe ze hier was gekomen. Alles om maar niet te denken aan de vreemde gevoelens die door hem heen gingen. Hij had een urge om het gewoon allemaal los te laten, zijn bevende lijf bewijs dat hij erg aan het vechten was tegen zichzelf, tegen zijn emoties. Zijn hand begon hevig te bibberen toen ze sprak, zijn ogen werden wat samen geknepen. Zou hij echt gaan huilen? Hij wilde niet huilen... Hij slikte dan ook even, de pijnlijke, dik opgezette keel brande verschrikkelijk bij deze actie. Bont en blauw stond ie nog steeds, na al die dagen. Zonder dat hij het echt doorhad duwde hij bevend zijn Togedamyr dichter tegen zich aan. Ze piepte bezorgd, probeerde hem te troosten, maar het hielp niet. Hij bleef bibberen, fragiel als hij was. Hij probeerde, o zo hard, zijn gedachten op iets anders te leggen. Misschien dat het dan beter ging.

Het duurde niet lang voordat Angie hem beet had genomen en zo naar buiten had gesleurd. Hij liet het maar gebeuren, probeerde haar bij te houden, maar zag de moeite niet zich los te trekken. HIj wilde eigenlijk gewoon naar zijn hotel terug gaan en slapen. Hij had enorm veel honger maar ging er niet op in. HIj wilde gewoon even niet denken aan dat soort dingen. Hij voelde zich slecht, voelde zich leeg. En dat was hoe het altijd was in situaties zoals deze. Dit was immers al... Wat? De Derde keer dat dit voor was gekomen. Hij richtte zijn ogen wat op en duwde Blathnaid steviger tegen zich aan. Hij voelde hoe zijn hele lijf bleef beven. Hij wist niet goed wat hij kon doen om al zijn emoties tot zichzelf te houden, sterk te blijven. Elke pas die hij zette voelde zwaar en hij dacht dat hij elk moment gewoon zou instorten. Fysiek was hij moe, mentaal ook. De pijn die van het trauma in zijn nek kwam heviger dan tevoren. Het zat dikker dan tevoren en de woorden van de dokter in het gebouw bleven door hem heen gaan. En voor even dacht hij bij zichzelf of het beter was geweest dat hij in het ziekenhuis was gebleven. Ze konden niks doen, maar hem daar houden te verzorg was wel ter sprake gekomen. Zeker met zijn historiek. Hij had het allemaal verworpen, opdat hij dacht sterk genoeg te zijn. HIj had daarbij ook- Nee... Dat was allemaal niet meer belangrijk nu. Op een moment zoals deze was het allemaal dom, nutteloos... Waarom bleven zijn gedachten er dan ook zo op hangen. Zijn woorden bleven steken in zijn hoofd... En een vreemd gevoel kwam bij hem binnen. Hij kneep zijn ogen toe. Hij wilde het niet meer horen.

Ze gingen ergens binnen en even keek Myrddin naar de twee Pokémon van Angie. Ze waren leuk en lief en hij vroeg zich af of ze ook fijn waren om te knuffelen zoals zijn knuffelbeesten. Hij wilde zich gewoon compleet verbergen onder lieve Pokémon. Of gewoon in een bed gaan liggen. Hij keek dan ook even op toen stemmen te horen waren. Een hotel? Besefte ze niet dat- Wacht. Had Angie wel het geld over om dit soort dingen te doen? HIJ slikte ongemakkelijk en maakte een notitie in haar hoofd om haar daar later op aan te spreken. Hij wilde niet dat ze in de problemen kwam door hem. Hoe erg hij ook haar hier niet wilde hebben, hij... Wilde haar geen pijn doen, wilde niet dat ze dingen uitgaf voor hem. Hij wilde eigenlijk dat ze gewoon gelukkig verder ging met haar leventje, zich geen zorgen makende over hem. Maar... Was dat echt wat hij wilde? HIj slikte, voelde de knellende pijn in zijn keel en sloot zijn ogen. Hij voelde zich niet goed worden, maar wist niet door wat het precies was.

Hij werd verder gesleurd en het duurde niet lang voordat ze ergens waren, de kamer veronderstelde hij. HIj werd op het bed gezet en snel duwde hij de Togedemaru dichter tegen zich aan, alsof het een knuffelwezen was die al de pijn zou wegnemen. HIj slikte en liet zijn blik even heen en weer gaan over de vloer, voordat ze stopte bij haar voeten. Hij beefde nog steeds, maar de wandeling had hem wel wat rust gebracht. Hij nam dan ook langzaam de sportzak af die hij om zijn schouder had geslaan en zette die naast het bed. HIj bewoog niet veel in deze actie, maar hij zat een beetje ongemakkelijk met het ding. HIj liet zijn ogen van de zak, terug naar zijn voeten gaan en toen naar die van de ander. Hij slikte en keek direct schuin weg. Hij wist niet goed wat hij kon doen in deze situatie. Wat de ander van hem wilde. Hij had zijn boekje niet bij zich. Een holo caster was hij ook vergeten. Hij waagde het ergens niet om aan te geven aan de ander dat hij dit niet had en maakte zichzelf wat kleiner, de kleine Pokémon meer tegen zich aan drukkende. Hij was ergens bang, maar hij was vooral... Moe... en ook gewoon verdrietig. Hij wilde dan gewoon alleen zijn. Als mensen hem immers zo zagen dan brak hij nog meer.

Ze zei niks. Een ijzige stilte. Hij werd er ongemakkelijk van, wilde wegzakken door het bed en gewoon verdwijnen. Normaal waren mensen rond hem nooit stil, er was wel altijd iemand aan de praat. Als hij alleen was, dan was het pas stil. Hij klemde zijn kiezen op elkaar en liet zijn blik even naar de deur gaan. Hij wilde hier niet zijn. Hij wilde naar huis, terug naar Hoenn. Maar met de dingen die hij had gedaan kon hij momenteel nergens naartoe. Eerst zijn straf doen, dan pas kon hij gaan. Hij wist niet of zijn gedachten zouden veranderen als hij eenmaal de kans zou krijgen. Maar vertrekken uit Sinnoh... Het klonk als een droom, een verlossing. Hij had in de korte tijd dat hij hier was alleen maar slechte herinneringen kunnen maken. Ook goede, ja... maar alles slecht overschaduwde het goede. Altijd. En zo zou het ook altijd blijven. Zijn doemgedachten tolden door zijn hoofd terwijl zijn blik langs de vloer van de hotelkamer gingen. Wat... Moest hij doen? HIj wist het niet meer. Misschien moest hij zich maar laten gaan, zien waar het leven hem bracht. ALs hij echt de slechte kant bleef opgaan, misschien was dat wel waar hij beter in was. Dan... Waarom, voelde hij zich zo... Verloren als hij eraan dacht? Denkende aan het feit dat hij anderen pijn deed zonder een reden. Maar misschien was dat zijn talent en misschien moest hij het met open armen accepteren dat het altijd zo zal wezen. De wereld snapte niet waarom hij alles met geweld oplostte, wilde niet veranderen voor hem. Dus waarom zou hij veranderen voor hun?

Hij werd uit zijn gedachten getrokken door de plotse beweging van Angie. Hij keek even naar haar handen, die naar haar zak gingen. Ze viste al snel een boekje en pen boven en legde deze op zijn schoot. Zijn ogen werden even groter terwijl hij er naar staarde, een beetje in shock gebracht dat de ander dit bij zich had. Het was niet normaal om dit bij je te dragen dus... Had ze aan hem gedacht? Hij slikte en bracht zijn handen langzaam naar het ding. HIj klapte het open, zijn vingers nog steeds bevend terwijl de nare smaak in zijn mond maar niet weg ging. Blathnaid nestelde zich wat meer tegen haar trainer aan en bleef stil, alsof ze aanvoelde dat het niks zou uithalen als ze zou beginnen janken. Hij haalde even diep adem, voelde de pijn in zijn keel en legde kort een hand erop. Ugh... Cloyster. Hij slikte en schudde licht het hoofd. Nee, hij moest maar doorbijten. Dit was zijn pijn om mee om te gaan, de wereld moest het niet zien en er niet over oordelen.

Rustig nam hij de pen op en liet hij het even rusten op het papier. Hij kon geen woorden vinden die hij aan wilde zeggen, kon zeggen... Buiten misschien een iets. Hij vernauwde zijn ogen dan ook wat en schreef rustig een enkel woordje op. Eenzaam op het papier wist Myrddin niet of het iets was dat hij aan haar moest geven of iemand anders. Was het iets dat te laat kwam? Was het iets dat niks meer betekende? Misschien wel. Het was immers even nutteloos als alles dat hij ooit gedaan had. Zijn handen bleven waar ze waren, niet wetende wat hij nog kon doen, wat hij nog moest schrijven. Zijn blik ging even zijwaarts voordat ze terugkwamen op het enigste dat hij wist neer te pennen; 'Sorry.'

Hij wist echt niet wat hij kon zeggen tegen haar. Wat hij moest zeggen. MOest hij uitleggen waarom? Moest hij aangeven wat er was gebeurd of iets anders? Wilde ze weten waarom hij in de cel was gevlogen? HIj slikte even ongemakkelijk en liet zijn schouders nog wat meer zakken, alsof hij zo zou verdwijnen. Niks was minder waar. Hij bleef hier nog steeds zitten, kon niet gewoon verdwijnen. Deze situatie waren alles behalve aangenaam. Het waren dingen waar hij geconfronteerd werd... En hij was al zo moe. Hij keek echter langzaam op toen Angie weer rechtop ging zitten. Als een kind die bijna verwachtte dat het slaag zou krijgen, kromp hij wat ineen, maar er volgde geen preek of iets anders. Hij knipperde enkele keren en slikte. Ze maakte duidelijk wat ze wilde van hem en hij legde zijn blik weer op het boekje in zijn handen, waar het woord eenzaam plaats had genomen op het midden van de pagina. HIj staarde ernaartoe, niet wetende wat hij ermee moest doen. Alsof het iets zou uitmaken. Maar dan nog, was hij het haar zeker verschuldigd. Angie was een druk iemand. Ze had haar eigen café, hiervoor had ze geen tijd. Hij wachtte echter af en luisterde naar wat ze nog te zeggen had. Hij slikte en beet even op zijn onderlip, spanning in zijn lichaam. Hij zuchtte zachtjes, pijn in zijn keel belemmerde hem kort weer adem te halen. Hij sloot dan ook zijn ogen even. Hij moest even nadenken hoe hij dat allemaal zou neerzetten. Waar begon hij? Het was eigenlijk heel simpel en kort, maar het hele verhaal zat anders in elkaar. Hij wist niet zeker of hij het allemaal kon neerschrijven zonder echt... Hm...

Hij opende zijn ogen wat, richtte ze op en draaide het boekje eerst naar haar. Hij liet het zacht even op haar benen rusten terwijl hij naar het papier bleef kijken. Na enkele tellen nam hij echter terug en draaide hij het blaadje om. De pen die in zijn andere hand rustte bleef even hangen boven het papier voordat hij rustig begon te schrijven. Zijn ogen vernauwde zich wat terwijl zijn gezicht van verdrietig naar neutraal ging. Alle emotie trok even weg uit zijn gezicht terwijl hij in alle kalmte begon te pennen. Einde zin, volgende pagina. Hij schreef verder, zijn ogen vernauwende. Einde pagina, volgende. Hij bleef doorpennen, maar dwong zichzelf kalm te blijven. Einde pagina, volgende. En hij wist niet dat met elke nieuwe woorden die hij vond, hij ook sneller wist hoe hij verder moest. Einde, volgende. Zijn verhaal vloeide samen, makkelijker dan gedacht, maar het mistte nog zoveel. Eind, volgende. En zou hij ooit voldoende woorden hebben om het allemaal neer te zetten? Nee, dat leek hem niet. Het was zo enorm complex dat hij er niet zeker van was. Next. Of het iets was dat hij kon opbrengen, niet vrijwillig. Hij besefte het niet zo goed, maar met elk nieuw woord vertrok zijn geziucht wat meer, alsof hij zich herleefde, maar niks was minder waar. Hij was boos, maar niet op de situatie. Hij was boos op zichzelf. Zijn pen ging sneller over het papier. Een volgende pagina. Hoeveel had hij er nu al vol geschreven? Hij wist het niet meer. Het ging hem allemaal even te snel.

Het duurde heel lang voordat zijn pen vertraagde, zijn ogen even knipperde en hij langzaam opkeek. Hij pende nog even kalm twee woorden neer en haalde diep adem. Rustig draaide hij het terug naar de eerste pagina waar hij was begonnen en legde hij het op de schoot van de ander, zodat ze het kon lezen. Hij ging niet elke keer de pagina draaien, dat kon ze zelf doen. Leek hem ook aangenamer als ze het wilde lezen aan haar eigen tempo. Hij legde rustig beide handen op zijn benen en staarde naar de grond, schuldbewust maar stil. Hij was zo boos, maar hield zich gedeisd. Hij wilde dit niet nogmaals boven halen, niet nogmaals de aarde omwoelen. Hij werd er enkel bozer van bij de gedachte alleen al.

'We hadden een gevecht vlak nadat ik een foto van hem nam. Hij nam mijn holo caster af, hield het boven m'n hoofd alsof ik een klein kind ben. Ik werd boos, wilde hem terug krijgen en probeerde dit. Maar het lukte me niet en hij sloeg me recht op mijn keel. Ik heb al veel shit meegemaakt aan mijn keel, maar de pijn op dat moment was zo erg. Het deed zoveel pijn. Ik ben naar ziekenhuis toen gegaan. Larynxtrauma, waarschijnlijk niks meer aan te doen, misschien wel. Ik was zo boos, ik ben het ziekenhuis uit gegaan. Ik kan niks meer van geluiden maken. Al dat werk, al die jaren, gewoon in een slag weg. Allemaal, weg. Al die operaties, al die vooruitgang. Weg. In een slag. Weet je hoe ik me voelde? Ik was gewoon boos. En ik wilde dat hij voelde wat ik voelde. IK probeerde me af te reageren met vechten, met boksen, maat ik werd enkel bozer in de sportschool. Sporten deed pijn en elke keer als ik weer het verband afnam was het daar weer. Ik was zo boos, niks hielp. Ik wilde hem gewoon een slag verkopen want ik was boos. IK ben nog steeds boos. Ik wilde gewoon dat hij voelde wat ik voelde. Ik was zo kwaad. Ik weet niet meer goed wat ik wilde, maar toen ik hem zag was ik zo woest. Ik weet niet goed wat over me kwam, maar ik wilde hem gewoon laten voelen hoe ik me voelde. Ik weet niet meer goed wat er toen is gebeurd. Ik was gewoon boos.'

Of hij de juiste woorden had weten neer te pennen, wist hij niet, want zelf hij wist niet goed hoe hij het neer moest pennen om er iets duidelijks van te maken. Het was zo'n warboel voor hem en het enigste waar hij zeker van was, was zijn woede. Het enigste waar hij zich altijd aan vast had kunnen houden.

Woede was iets speciaals voor hem. Het was de enige emotie die hij met open armen aanvaarde, opdat het hem niet ongemakkelijk maakte. Het zorgde ervoor dat hij bepaalde gevoelens en gedachten uit kon filteren en hij zich kon focussen op een iets. Het was makkelijker om gewoon boos te worden dan even door te bijten en jezelf vast te houden. Het was makkelijker om jezelf sterk te laten blijken door boos te doen. Het was makkelijker om in te gaan op die woede dan het vast te houden. Het was zoveel... Makkelijker. En hij was iemand die niet sterk was, zelf niet zo sterk lichamelijk dankzij zijn postuur. Je kon natuurlijk wel aangeven dat hij athletisch was en best hard kon slaan, maar als het erop aankwam kon Angie hem waarschijnlijk zelf omleggen. Hij liet zijn ogen dan ook even langs het boekje gaan, balde zijn handen tot vuisten en opende ze weer. Ongemakkelijke beweging makende om zich af te leiden van die woede die weer was komen opdraven. Hij was zo moe, wilde er niet mee omgaan. Hij wilde gewoon in bed gaan liggen, slapen en morgen naar de sportschool gaan. Hij wilde gewoon slapen, sporten en back to bed. Niks anders leek hem nog aantrekkelijk. Patrols lopen voor CM? Nee dankje. Werken klonk nu echt niet aantrekkelijk en misschien dat hij zou overwegen om gewoon zijn ontslag te nemen. MOmenteel leek er niks meer goed aan iets te zijn, zijn doemgedachten het enige dat hem nog redelijke dingen inbrachten. Hij wilde niet realistisch denken, want dan kon hij hoop krijgen. En als je verwachtingen had, hoop, dan konden ze ook niet volmaakt worden. Dit was om zichzelf te beschermen. Ga van het slechste uit en je bent nooit teleurgesteld.

Het eerste dat hem opviel was dat ze aan het beven was. ZIjn helderblauwe ogen gleden even naar haar handen, naar het boekje en toen langzaam opkijkende naar haar gezicht. Hij wilde geen oogcontact maken, voelde zich er niet redelijk genoeg voor, maar de dikke tranen waren al snel zichtbaar. Hij sloeg zijn blik schuin af en kreeg meteen een knellend gevoel in zijn borstkas. Waarom... Was dit pity? Vond ze het erg voor hem? Of was het de hele situatie die haar van slag maakte? Hij maalde erover en duwde Blathnaid wat dichter tegen zich aan. Het duurde echter niet lang voordat de vrouw naast hem, hem plots vasthad. Hij werd tegen haar aangedrukt en kort sperde hij zijn ogen wat open. What... The- Ugh... Hij haatte dit. Hij spande even zijn spieren aan, automatisme en dwong zichzelf om te kalmeren. Hij ontspande zich dan ook traag, zijn gezicht ongemakkelijk tegen haar lichaam aangedrukt. Ze leek erg van slag te zijn en ondanks dat hij niet het type was om knuffels te apprecieren, was zij dat wel. Net zoals Alain had ze daar nood aan. Hij liet het dan ook gewoon gebeuren en probeerde zijn ogen wat te sluiten. Hij vond dit niet fijn, was niet iemand die graag veel aangeraakt werd. Hij stond erg op zijn personal space. Maar... Hij maakte uitzonderingen voor zijn vrienden. Hij opende zijn ogen wat en draaide zijn gezicht wat, waarna hij langzaam zijn handen optilde en ze langs de rug van de dame legde. Hij duwde haar wat tegen zich aan en wreef over haar rug. Hij was hier geen kanjer in, maar niemand zag graag zijn vrienden huilen. Myr vond het dan ook vreselijk. Hij vond het vreselijk voor haar. Zij zat hier tussenin. Hij zou haar dan ook hierin steunen voordat hij haar het woord zou geven. Ze zou geen keuze moeten maken, die had hij voor haar gemaakt. Het zou immers niet gemakkelijk zijn voor haar of Vic. Zijn gedachten schreeuwden in conlict tegen elkaar. De ene wilden het niet, de ander wel. Of... het was geen kwestie van willen, maar eerder iets van je moet dit doen. Het was zijn plicht, zijn rol, hetgeen dat hem toegewezen was. Het enigste dat hij nog kon betekenen als goede vriend. De vriendschap uitdoven, er een einde aan brengen. Hij maakte het zichzelf wijs, steeds opnieuw. Hij had geen vrienden nodig, geen pity. Hij had niks nodig, maar niks was minder waar.

De man liet de vrouw even uithalen voordat hij zijn armen weer van haar rug bracht en rustig haar schouders wat vastnam en haar heel voorzichtig van zich af drukte. HIj liet zijn ogen even over haar heen gaan en legde zijn blik op het boekje. Hij pakte het vast, flipte naar een lege pagina en begon te pennen. Het was niet veel dat hij moest neerzetten. Dit was immers niet iets dat veel woorden nodig had. Hij slikte even en schoof het langzaam naar haar toe. Hij richtte zijn ogen naar beneden, naar zijn handen. Hoe moest hij het anders zeggen? Hoe moest hij anders aanbrengen? Hij wilde het niet doen, maar dit was wat hij moest doen. 'Ik snap als je geen vrienden meer wilt zijn'

Myrddin had deze situatie al eerder gehad. Maar was hij dan ook zo ver gegaan dat men echt zo reageerde? Niet meteen, maar het leek erop. De situaties leken op elkaar, zoveel was duidelijk. En hoevaak was hij al niet overdreven in reactie geschoten? Op het moment zelf was het helemaal niet onlogisch voor hem, maar achteraf wel. HIj had er vaak spijt van, maar zou het nooit zeggen. Hij slikte dan ook even, hij voelde zich akelig kalm in dit moment. Het was moeilijk voor hem om echt los te laten hoe hij zich voelde. Want alles werd gewoon pure haat in zijn hoofd. Alles voelde niet lekker aan voor hem. Het was allemaal zo enorm... Complex. En hij wist echt niet waarom het juist zo complex moest zijn. Hij wachtte dan ook af wat ze zou zeggen op de woorden die hij had neergepend. Woorden die hij enkel passend vond nu. Het was hard, maar liever nu dan wondes openhalen op een ander moment, niet? Hij knipperde even rustig, zijn helderblauwe ogen bleven gefocust op het blad papier. Hij wilde nooit afscheid nemen of aangeven dat het stopte, maar tja... Wat kon je anders doen?

De woorden van Angie klonken vreemd aan. het was alsof ze boos wilde klinken, maar in de gebroken toestand dat ze was, was dat erg moeilijk. De man richtte zijn blik even op haar en slikte moeilijk. Wel meteen sloeg hij schuldbewust zijn ogen van haar af en wiebelde hij wat met zijn voeten. Hij wist gewoon niet hoe... het anders kon lopen. Dit was allemaal zo niet voor hem. Hoevaak het ook gebeurde, niemand wende aan zoiets. Hij vroeg zich ook af of ze aan het huilen was voor de situatie, het feit dat de vriendengroep kapot was of voor iets anders? HIj keek schuin op naar haar en tikte even met het puntjes van de pen tegen het papuer aan, voordat hij het blad omdraaide. HIj trok het boekje meer naar zich toe en begon weer te pennen. Hij haalde even diep adem en sloeg de pagina op. Dit zou ook wat paginas in beslag nemen. Maar enkel Victoria was op de hoogte hiervan. Het leek hem dat de vrouw naast hem in haar recht was te weten wat er echt aan de hand was. Hij pende dan ook verder, de nodige paginas werden dan ook gebruikt om zijn verhaal neer te zetten. Minder dan zijn verhaal dan eerder, maar genoeg om meerdere paginas te vullen.

Na eventjes te hebben geschreven, sloeg hij het boekje terug naar de pagina waar hij was beginnen met schrijven. HIj las even de eerste zin en keerde het toen naar Angie toe. 'Dit is waarom ik geen vrienden heb in Hoenn. Ik heb wel eens zo'n uitbarstingen daar gehad, maar nog nooit zo hevig als deze. Vic weet hiervan. Ben beetje bang wat ze gaat doen als ze hierachter komt.' Zowiezo zou hij er het einde niet van horen als het zover was. Zijn ogen dwaalden echter af. Hij had ook iets over Alain willen vragen, maar hij kon het niet doen. Hij had geen recht om iets te vragen over hem. Het was hem vrij duidelijk dat de ander geen vrienden meer wilde zijn. Die keuze moest hij respecteren, hoe moeilijk dat ook zou worden.

Hij haalde even diep adem toen de herinneringen van de vorige ervaring binnen kwamen. Hoe hij de hand van een man had gegrepen en over had geslaan tot hij het uit had geschreeuwd. En dat allemaal op zijn job, bij een klant. Het was van zelfsprekend geweest dat hij toen ontslagen was. Zoals hij, toen hij nog een kind was, de neus had gebroken van een klasgenoot omdat die zijn pen had afgenomen. Hij had het niet gepikt. Wilde het van niemand pikken. Hij had het zoveel moeten verdragen en eens in de zoveel keer was de maat vol en dan liep het over. Met alles van de afgelopen tijd was het dan ook niet vreemd geweest dat Myrddin was gesprongen. Dat en de stress van het nieuwe trauma. Het was allemaal niet makkelijk om te verwerken. En hij kon er nog zoveel over schrijven, het gaf geen opluchting. Ook vechten gaf hem geen opluchting, niks gaf hem opluchting. Het was alsof hij maar cirkels aan het lopen was. En niemand kon hem helpen, hij zat in de val en hij was de enige die er schuldig van was. Zijn mentaliteit maakte er een toxische cyclus van. Er kwam geen einde van. Elke keer opnieuw. Maar in al zijn eerlijkheid wist hij enkel te bekennen dat hij ook ten einde raad was.

Angie gaf aan wat Vic zou doen en dat dit niet het einde was van de vriendschap. Dat was waar, maar het was ergens niet wat hij bedoelde. De urge om iedereen van hem weg te duwen. De drang om alleen te zijn, om het allemaal te laten staan. Het naar achteren te duwen en te laten verstoffen in zijn gedachten tot een nieuw indicent hem aan het koken zou brengen. Hij moest veranderen, hij moest anders beginnen denken. Hij moest zich aanpassen want zijn manier van reageren was verkeerd. Goed, maar wat moest hij anders doen? Niemand kwam met een oplossing. Ze zeiden hem wat hij niet moest doen of gingen weg. Er was geen, doe dit of doe dat. Hij moest het allemaal zelf maar uitzoeken. Alsof het zo makkelijk was. Alsof hij echt zo graag alleen was met zijn gedachten. Altijd gevangen zijn met de persoon die hij het meeste haatte, zichzelf. Zijn ogen gingen even naar de vrouw, voordat hij keek naar haar albino Eevee, die naar hem toekwam. Wel meteen tilde hij een hand op en stak hij deze uit naar haar zodat ze even kon snuffelen aan hem. Voorzichtig hield hij de hand daar, hij wilde de ander niet afschrikken door haar meteen te aaien.
Zijn andere hand ging dan ook terug naar het boek en hij schoof met zijn pols het ding meer naar hem toe, waarna hij even het blaadje omsloeg en begon te pennen. 'Wat is haar naam?' Hij schoof het ding naar Angie toe en keek vervolgens weer naar de witte Eevee, een klein glimlachje speelde op zijn lippen. Pokémon was het enige dat hem nog veilig kon laten voelen. Het feit dat de traited Togedemaru op zijn schoot zat genesteld was daar bewijs van. In zijn zwakste momenten waren zij de enige die hem echte troost zouden kunnen bieden. Zij zeiden niet wat hij niet kon doen, zij waren zacht en lief. En met zijn ervaring met de Pokémon van zijn moeder; sterk en betrouwbaar. Iets dat hij niet kon zeggen over de meeste mensen die hij kende.

De witte Eevee kwam dichter en Myrddin kreeg een kleine glimlach op zijn lippen. Hij begon haar te kroelen over het hoofd en vervolgens aan haar nek. Blathnaid had haar oogjes gesloten en was ok met het feit dat de aandacht werd verdeeld werd tussen haar en de albino. Myr was gefascineerd door de traited Pokémon. Hij had er zelf ook al twee, maar om iets nieuws te zien was altijd fijn . Angie gaf aan dat de naam van de Eevee Snowberry was, gevolgd door te vertellen dat ze een bessenthema zou aanhouden. Myrddin glimlachte even zachtjes en keek op naar de dame. Dat was zo lief, maar had hij anders verwacht van de lieve dame? Ze was de persoon die altijd zo bezorgd was en zich altijd ontfermde over de groep. Ze had unieke ideeën... Dus natuurlijk had ze een plan gehad voor haar team. De namen van zijn Pokémon waren daartoe een hele mess. Hij koos gewoon wat hij leuk vond voor zijn dames.

Pokémon? Ja! Hij knikte even glimlachend naar haar en liet zijn hand van zijn starter gaan, zodat hij de ballen van zijn Pokémon kon nemen. Rustig liet hij ze een voor een uit hun ballen. Eerst de Archen, dan de Espurr en vervolgens de Whimsicott. Aisling keek even op en sprong het bed meteen op, waarna ze meteen op de schouder van haar trainer klom en haar kopje liefkozend tegen de wang van de ranger duwde. Hij lachte even en kroelde haar even onder de kin, waardoor een zacht geluid van de vogelachtige kwam. De dove Espurr keek echter even met grote ogen naar de dame en vervolgens naar haar trainer. Ze knipperde even, liet haar ogen naar de tas gaan en draaide zich ernaar. Voor hij het wist had ze de sportzak open gerist en was ze gretig opzoek naar- Ja, daar was het. Een kleurboekje voor kleuters en een pak stiften. De kat liet een vreemd geluid horen, plofte neer en sloeg het boekje open op een pagina, waarna ze enthousiast begon te kleuren, haar beide pootjes stevig om een stift geklemd terwijl ze tewerk ging. Raeghann sprong meteen blij op het bed en huppelde wat rond, de kamer onderzoekende.

Myr, die met zijn ene hand Snowberry was blijven aaien, haalde deze van de albino af. Zijn hand ging naar het boekje, waarna hij rustig weer begon te schrijven en het vervolgens ophield naar zijn goede vriendin. 'Mijn Archen noemt Aisling. De Espurr is doof, heb ik gered uit het shelter en ik heb haar Morrígan genoemd. De Whimsicott noemt Raeghann. Ik heb haar gevangen als Cottonee nadat een Talonflame haar aanviel en ze wilde blijven erna dus ja.' Zo, dat was een introductie van zijn Pokémon. Blij keek hij naar de ander, de Archen was inmiddels met nieuwsgierige ogen aan het kijken naar de blauwharige die haar trainer zo vrolijk maakte.