Tales of

Sinnoh

Alain had zich op één van de barstoelen gezet. La Flâneur was een Kalos-themed bar met duidelijke stijl. In plaats van rijen aan tafels met stoelen waren er zithoeken gecreëerd voor mensen om te zitten. Alain zelf zat op één van de barstoelen, een Upcycled White Sinnohian cocktail stond voor zijn neus, terwijl hij af en toe een langzame sip nam. Zijn wang was niet meer gezwollen - hij had daar de apotheek voor te danken -, maar het blauwe was gaan verkleuren en zag er nog steeds ronduit miserabel uit.

De reden dat Alain vandaag in Jubilife City was, was dat de Buneary een dag in het Pokémon Center moest doorbrengen. Haar wonden genazen niet zo netjes als hij had gehoopt en het was beter om haar even daar te laten. Waar hij er met alle liefde de hele dag naast had gezeten, waren ze bezig met één van de wonden te heropenen en opnieuw te hechten. Daarna zouden ze haar in slaap houden om de genezing te helpen.

Dat betekende dat Alain niets te doen had terwijl hij wachtte. En wat was beter gezelschap dan alcohol?

Een onbekende stem klonk en Alain’s tweekleurige ogen schoten omhoog om de ander aan te kijken. De man die hij tot nu toe enkel nog op één blurry picture had gezien stond nu scherp in beeld, waarop Alain even zacht humde ter bevestiging. “Je ziet er scherper uit in het echt,” merkte Alain rustig op. Hij nam nog een sip van zijn drankje. “Heb je ook een naam of moet ik er één verzinnen?” De laatste optie zou niet al te veilig zijn.

“Hoe is je avond drinken afgelopen?” Hij herinnerde zich het appje van de ander maar al te goed, terwijl hij zelf thuis had gezeten. Zijn hand gleed onbewust naar het blauwe rondom zijn jukbeen en hij mompelde even binnensmonds, voor hij nog een sip nam van zijn drankje. Ugh. Hij had meer nodig als hij zijn irritaties weg wilde werken. Iets waardoor hij zich minder verloren voelde.

Alles was oké.

Wat voor naam zou hij voor de ander verzinnen? Alain liet zijn blik even over de ander glijden en humde heel bedenkelijk. “Manbun,” antwoordde Alain rustig. Maar, schijnbaar heette de ander Alaric. “Aangenaam, Alaric.” Hij knipperde even en fronste. “Normaal zeg ik dat iedereen me Al noemt, maar dat zou onhandig zijn.” Al en Al. Klonk als de start van een ondermaatse supermarktketen.

Alain slikte toen een dwerg werd genoemd. Dat zou toeval zijn, toch? Hij pakte zijn cocktail en dronk wat er nog over was in één keer leeg, waarna hij de barman wenkte. “Whiskey. On the rocks,” vroeg hij rustig. Hij had wat sterkers nodig dan een cocktail. Tweekleurige ogen gleden terug naar de ander, waarna hij even bevestigend humde. Zou hij het vragen? Nee, hij wilde het niet eens weten. Want als het… Het maakte niet uit als het Myr was, toch? Myr leidde zijn eigen leven. Zolang het niet meer kruiste met het zijne, maakte het niet uit.

“Dat is fijn,” mompelde Alain. Hij liet even een zucht klinken en wreef zijn hand langs zijn nek. “Agh! Heb je die video gezien die rondgaat? Supermarkt gevecht?” vroeg hij geïrriteerd. Hij wilde gewoon even wat irritaties kwijt en het daarna over iets irrelevants hebben met iemand die niet half in het verband zat door iets waar hij zichzelf nog de schuld van gaf. Hij wilde… een avondje waar hij ook een beetje aan zichzelf kon denken, hoe schuldig hij zich er ook over voelde.

En deze vreemdeling was zijn gezelschap voor deze avond.

Alain humde opnieuw instemmend toen Alaric opmerkte dat die video viral was gegaan over Chatter. Oh, hoe hij haatte dat het zo was gelopen. Zijn Chatter was volgespamd met tags, mensen die zich afvroegen of hij het was en waarom hij in hemelsnaam ertussen was gesprongen; mensen die eisten dat hij de situatie uitlegde. Alain had altijd steun gehaald uit Social Media, maar dit was de eerste keer dat hij het grotendeels had afgesloten. Hij was blij geweest dat Cas er was, want als hij alleen was geweest had hij geen idee gehad wat te doen met zichzelf.

Nogmaals humde de jongen toen er werd gevraagd of hij degene was die ook gefilmd was. Hij draaide zijn gezicht naar de ander, zodat de blauwe vlek over zijn jukbeen gezien kon worden. “Eén van mijn beste vrienden probeerde voor mijn neus iemand…” Het was geen gewoon gevecht geweest. Het was een poging tot moord. Als Cas had besloten die rechtzaak door te trekken… “Iedereen blijft me taggen in dat filmpje en spreekt erover alsof het een gevechtje is wat nergens op slaat, maar als hij niet gestopt was, als de politie niet was gebeld—” Alain had geen idee waarom hij dit tegen de vreemde zei. Of misschien wel. Ieder ander leek Myrddin te kennen en hij durfde er niet over te praten. Ze hadden allemaal een mening. Ze gingen allemaal maar naar Myrddin toe om de situatie duidelijk te krijgen. Ze waren te involved. Hij kon er met niemand gewoon over praten.

“Dan had hij iemand vermoord. Ik heb nachtmerries over iemand die ik zag als één van mijn beste vrienden en nu heb ik het slachtoffer van zijn agressie in mijn huis en— Ik weet dat hij ook geen heilige is, maar— Het is zo fijn om—” Alain nam een slok van zijn whiskey en zuchtte. Hij had al te veel op vanavond, had niet al aan zijn derde glas moeten zitten nu. Of misschien was de emmer al lang aan het overlopen en was hij maar bezig geweest om alles binnen te houden, terwijl het veel te veel was en—

Nee. Alles was oké.

“Het maakt niet uit. Dat is waarom ik de vorige keer niet kon komen.” Want Cas was bij hem thuis en op dat moment had hij niemand anders willen zien, zelfs al bleven mensen aan zijn deur komen. Hij wilde dat mensen begrepen wat er was gebeurd, maar zonder dat hij ze het vertelde zou niemand dat doen. En dat wilde hij niet. Hij had hun vriendengroep al verpest en hij wilde dat niet nog verder opfucken door zo egoïstisch te zijn.

“En waarom ik dat nu goed kan maken.” Hij hief zijn glas even richting de ander en nam een slok van zijn whiskey. “Dus. Genoeg over mij. Wie ben jij?” De ander mocht wel wat meer over zichzelf vertellen. Nu hij had uitgelegd waarom hij hier was, wilde hij… Hij wist niet wat hij wilde. Hij wilde dat alles oké was. Hij wilde geloven dat alles oké was. Dat moest het zijn.

Een ver-van-je-bed-show. Alain liet een zucht klinken bij de woorden. Toen hem echter een vraag werd gesteld, schudde hij zijn hoofd langzaam. “Hij was flink toegetakeld,” zei hij enkel. “Hij verblijft bij mij tot ik zeker weet dat ‘ie niet ineens omvalt als ‘ie alleen is.” Dat zei genoeg, dacht hij zo. Myr had aangevallen en het was niet één slag om wraak te nemen op iets wat was gebeurd. Het was mis. Er was iets mis met hem.

De volgende woorden van de ander deden Alain zijn blik dan ook even vernauwen. “Er kan een hele trilogie geschreven worden, dat maakt niet uit als de epiloog het zelfde blijft. Niet alles valt goed te praten, hoeveel woorden je er ook aan vuil maakt.” Men droeg schuld voor hun beslissingen, waar ze ook vandaan kwamen. Ze hadden een andere route kunnen kiezen. Myrddin had niet hoeven doen wat hij had gedaan.

“Eh. Geen betere plek om je levensverhaal te delen dan in een bar met iemand die je kent via een verkeerd verzonden bericht,” merkte Alain rustig op. De ander hoefde niets te delen, maar soms was het fijn om het even te luchten. En de twee kenden elkaar niet, dus als ze na vanavond besloten de ander nooit meer te willen zien, dan zij het zo. Het was een comfortabele situatie.

Toen de ander zei dat hij nog niet was aangekomen bij de epiloog, snoof Alain zacht. “Die is al geweest,” verzekerde hij de ander. “Het is over.” Het maakte niet uit wat er verder gebeurde. Alain kon de jongen niet meer zien, hoe erg hij het gevoel ook haatte. Hij wilde dat het anders was, dat hij sterk genoeg was geweest om te stoppen wat er was gebeurd, om zelfs om hulp te zijn geweest. Maar, als hij zijn ogen sloot zag hij alleen nog de woede in de ogen van de ander. Het idee dat de ander in zijn buurt kwam deed hem in elkaar krimpen en bracht misselijkheid naar boven, als een prooi die benaderd werd door zijn jager. Het maakte niet uit wat hun verleden was, hij kon hem nooit meer onder ogen komen. Niet na alles.

De ander vertelde over zijn ouders en hun overlijden, waarna hij meldde dat zijn broer het misschien nog niet eens wist. “Gecondoleerd,” sprak Alain, voor hij een slok van zijn whiskey nam en het even in zijn mond hield voor hij slikte. “En nu? Ben je in Sinnoh omdat je van iets wegloopt, of loop je juist ergens naartoe?” vroeg Alain zich af. Ontweek hij de herinneringen aan zijn familie, of was hij hier omdat hij hier wilde zijn?

Wat een diepgaand gesprek. Alaric merkte op dat het een mix van beiden was, dat hij zichzelf daar kapot aan het maken was en dat hij nog steeds op zoek was naar die broer van hem. Dus, nu probeerde hij Champion te worden. Alain humde even na zijn woorden. Eerst wilde hij vragen of Alaric enig idee had waar zijn broer was, maar gezien de eerdere woorden wist hij het antwoord al.

“En dat is genoeg?” vroeg Alain geïnteresseerd, na enige stilte. Hij keek even in zijn glas, voor hij nog een slok nam. “Misschien is het een idee,” mompelde hij zacht. Als hij zijn ouders niet teleur wilde stellen door te stoppen met wat hij deed, misschien was dat dan ook wat hij moest doen. Sinnoh achter zich laten en doorgaan in een regio waar hij nog niemand kende. Het klonk bijna aanlokkelijk, als hij niet wist dat hij het nooit zou redden zonder de mensen waar hij zo veel om gaf.

Het had wel wat, alles achter je laten. Alain moest zeggen dat het een gedachte was waar hij mee had gespeeld. Het idee om… gewoon te vertrekken en ergens te zijn waar niemand verwachtingen van hem had, waar hij een heel ander persoon kon zijn… Het klonk als een droom en dat zou het ook altijd blijven. Niet alles in Sinnoh was slecht en hij zou het nooit achter zich kunnen laten.

“Mhm. Mijn ouders wonen nog altijd in Sunyshore, maar ik heb een eigen studio in Canalave,” antwoordde Alain rustig. “Hier geboren en getogen. Ik heb net ontslag genomen bij het café waar ik jaren heb gestaan, tot ik besloot Pokémon te gaan trainen. Ik wil eigenlijk wel weer een bijbaantje in een café in de buurt,” gaf hij toe. Koffie zetten had iets… rustgevends. En het hield hem in contact met mensen. “Ik wilde eigenlijk coördinator worden, maar… ik houd niet van het spotlicht en— Ik had iemand wat te bewijzen. Heb. Ik heb iemand iets te bewijzen.” Hij was al vergeten hoe Cas hem onder zijn huid was gekropen die dag en hoe geïrriteerd hij was geweest. Wat een contrast met nu.

Alain knipperde even verbaasd toen de ander aangaf dat werken in een bar ook iets voor hem zou zijn. Voor Alain het huis uit was gegaan, had hij gezegd van niet. Maar die weken van huis… Hij keek even naar zijn drankje, bewoog deze voorzichtig heen en weer voor hij een slok nam. Zou het? Tweekleurige ogen vonden de barman. “De geur van koffie in de ochtend is rustgevend,” gaf Alain toe. Vooral gezien koffie het enige was wat hem zowaar wakker kon krijgen in de ochtend. Maar, het idee om achter de bar te staan was… interessant. “Maar misschien heb je gelijk.” Het was tijd voor iets nieuws, toch?

“Stuur me een bericht als je optreedt, dat wil ik niet missen,” grijnsde Alain. De ander op TV zien klonk interessant. De volgende vraag deed hem fronsen, al kleurde een rode blos zijn wangen toen er werd gevraagd of het zijn vader was. “Nee— Nee! Er… Ik was in discussie met iemand en— Die zei dat— Dat je Pokémon getoond moet worden wie de baas is. Dat ze er alleen zijn om bevelen op te volgen en dat ze niet voor zichzelf kunnen denken,” herhaalde hij stamelend. Hij herinnerde zich dat gesprek nu weer. Als iemand hem had gezegd dat hij die man in huis zou nemen, had hij hen voor gek verklaard. Hij was die dag zo boos geweest…

“Ik wil bewijzen dat Pokémon niet zo zijn. Dus, ik ga met mijn Pokémon de Gyms af en zal hem verslaan,” ging hij met een glimlach door die net wat te zacht was om het te hebben over die man die hij die dag nog de duivel had genoemd.

Een upgrade naar een volwassener bestaan. “Het gemiddelde volk in een café is ouder dan in de bar,” merkte Alain op. Maar, het was wel een stap uit zijn comfortzone en misschien iets wat hij wel goed zou kunnen. Hij was sociaal en kon goed met de gasten omgaan, dus waarom zou hij dat in een bar niet kunnen? Het idee leek hem interessant en hij kon niet wachten tot hij alles op een rijtje kon zetten, zodat hij er serieus over na kon denken. Hij miste het wel om te werken, al was het maar één of twee avonden in de week. Gewoon iets aan ritme.

En toen ging het ineens over Cas. Toen de ander begon met zijn verhaal had het nog toevallig één of andere Seedot kunnen zijn die hij niet kende, maar de Vulpix… dat was niet te missen. Alain wreef wat ongemakkelijk met zijn hand langs de achterkant van zijn nek. Hij had gezien hoe Cas naar zijn Buneary keek, hoe hij de afstand met de Pokémon bewaarde. Alain had nog niet gevraagd naar de reden, maar er was iets meer gaande dan ‘ik vind ze gewoon niet leuk’.

“De andere persoon uit het filmpje. Degene die momenteel in mijn huis ligt bij te komen,” concludeerde Alain. Het leek erop dat Alaric dat nog niet aan elkaar had gelinkt, dus nam Alain rustig een sip van zijn whiskey, terwijl hij dit tot de ander door liet dringen.