Tales of

Sinnoh

Het was een kort bericht geweest, zoals ze van Darren gewend was. Hij had verplicht een extra richting moeten kiezen om bij het breeden te doen en hij moest een verplichte stage doen in het Pokémon Center. Iris, enthousiast als ze was, had gestuurd dat ze hem daar wel bij wilde helpen. Alleen was er één onverwacht probleempje gebeurd: ze had haar enkel twee dagen geleden verzwikt. Die zat nu in een mooi, dik drukverband gewikkeld en er werd haar geadviseerd om nog minstens een halve week op krukken te lopen alvorens te proberen weer gewoon te gaan lopen. Ze had het gevoel alsof ze steeds door de enkel heen kon zakken telkens als ze er gewicht op zette, dus dan leek het haar sowieso geen goed idee om haar geluk in het Pokémon Center te gaan testen en te gaan proberen lopen. Alleen… Ze had Darren natuurlijk weer niks verteld, deels omdat ze had gehoopt dat het nu wel opgelost zou zijn, deels ook omdat ze daar te koppig voor was. Het had echter wel geresulteerd in zij die een taxi moest nemen om naar Jubilife City te geraken, waar ze netjes voor het Pokémon Center afgezet werd. Ze bedankte de chauffeur vrolijk, waarna ze uitstapte en onhandig haar krukken neerzette. Ze liet Lark uit zijn bal zodat hij haar kon ondersteunen als ze zou vallen en niet veel later begon ze de hobbelige, onhandige tocht naar het Pokémon Center. Eenmaal daar aangekomen zijnde, werd er haar verteld dat ze enkel mocht observeren en niet mee mocht helpen omdat haar occupatie geen researcher was en omdat ze met die krukken ook niet veel kon doen. Ze gaf een begrijpend knikje en werd niet veel later naar achteren geleid, waar ze Darren net uit een kleedkamer zag komen. Ze bereidde zich mentaal al voor voor wat er ging komen en wierp hem haar mooiste lach toe. ”Ziet er niet slecht uit,” zei ze tegen hem, knikkend naar de kleding die hij droeg. Nonchalant als altijd, ondanks het feit dat ze op krukken liep. Begin daar alsjeblieft niet over…

Iris onderdrukte een zucht toen Darren meteen vroeg wat er was gebeurd zonder op haar woorden van eerder te reageren. Ook zonder dat hij het aan haar liet zien, wist ze dat hij zich nu al zou gaan opvreten dat ze hem niks verteld had. Ze besloot om er dan ook maar niet omheen te draaien en gewoon te vertellen wat er was gebeurd. ”Ik ben gevallen toen een man één van mijn Pokémon probeerde te stelen,” zei ze dan ook tegen hem. ”En ik heb mijn enkel verzwikt, maar het minder erg dan dat het lijkt. Ik zou binnen een paar dagen gewoon weer kunnen lopen.” Ze stapte wat onhandig op haar krukken naar hem toe en grijnsde naar hem. ”Ik word er steeds handiger in om op ze te lopen. Misschien ga ik ze zelfs missen als ik het eenmaal goed kan,” zei ze plagerig tegen hem, hopend om hem toch een beetje aan het lachen te kunnen brengen, al vreesde ze daar wel voor. Darren was niet makkelijk van de wijs te brengen als hij eenmaal op de serieuze tour was.

Iris wierp hem een vrij droge blik toe toen hij vroeg of ze hem er wel goed van langs had gegeven. ”Wel, gezien ik op de grond lag met pijn ging dat nogal moeilijk. Ik heb Lacoste achter hem aangestuurd, maar het was al niet meer nodig omdat een jongen me geholpen had,” zei ze tegen hem. En ze was die jongen echt dankbaar, want als hij er niet was geweest, dan had ze Cobra waarschijnlijk niet meer teruggezien. Of het moest zijn dat Lacoste hem toch had ingehaald. Ze voelde zich dan ook weer beschaamd om te zeggen dat ze op de grond had gezeten en haar best had moeten doen om de opkomende tranen te verdringen die van frustratie op waren komen zetten, dus breidde ze daar niet te veel over uit. Ze had Cobra nu terug en dat was dat. Ze haalde haar schouders op op zijn vraag. ”Ik wil gerust meehelpen, maar de zuster heeft me net gezegd dat ik het beter bij observeren kan laten.” Ze wilde niet dat haar drama zijn dag in de weg zat, dus ze deed aanstalten om verder te lopen naar het kamertje verderop. ”Zullen we dan maar?” drong ze aan, glimlachend naar hem. Ze hoopte dat hij het een beetje los zou kunnen laten door de dag heen. Die dief zagen ze toch niet meer terug, dus dan konden ze het net zo goed laten rusten, al wist ze dat zij daar waarschijnlijk beter in was dan Darren. Hij liet het niet bepaald merken, maar ze wist hoe erg hij zich kon opvreten als mensen die hij graag had iets overkwam.

Iris zuchtte zachtjes en opgelucht toen Darren het aan hem voorbij leek te laten gaan. Voor nu. Zo lang ze die kerel niet meer tegen zouden komen, was alles goed. Ze had Darren alleen nog maar echt boos zien worden als hij zag dat zijn broertje Warren iets voorhad, maar zij had gelukkig nog niet in een situatie gezeten waar Darren haar redder moest zijn. En als dat al wel het geval was geweest, dan had ze dat voor hem verzwegen. Haar geheimen van haar vader, één dat hij haar had geslagen en de tweede dat hij haar een soort van uit had willen huwelijken, had ze beiden voor hem verborgen gehouden en ze was niet van plan om daarover uit te breiden binnen de kortste keren. Ze had zo’n voorgevoel dat Darren dan wel eens heel boos zou kunnen worden. Ze hobbelde achter hem aan naar de balie toen hij naast de zuster ging staan en probeerde zijn blik op haar te negeren terwijl ze op één van de stoelen ging zitten. Lark hield al net zo’n priemende blik op haar als Darren en Iris zuchtte geërgerd. Ze negeerde de blik van haar Absol echter en richtte haar blik naar Darren, waarna ze haar duimen naar hem opstak. ”Waarschuw me als er een knappe kerel naar de balie komt, dan zet ik mijn stoel wat hoger,” zei ze op een plagerige toon tegen hem, hopend dat dat voldoende zou zijn om zijn aandacht van haar af te wenden. Ze kon zijn reactie nu al wel zo’n beetje voorspellen en met een grijns keek ze hem aan, wachtend op wat er ging komen.

Iris moest een lachje onderdrukken toen ze Darren’s gezicht zag betrekken, geen idee hebbende dat haar woorden hem meer dwarszaten om een andere reden dan dat zij voor ogen had. Ze liet haar hand wat geamuseerd door Lark’s vacht glijden, al viel die amusante houding al snel weg toen ze een bekend gezicht het Pokémon Center in zag wandelen. Dat was… dat was… Ze had geluk dat ze Lark niet bij zich had gehad toen de kerel had geprobeerd om haar Pokémon te stelen, anders was deze vast naar voren gesprongen om hem te bijten. Ze probeerde ongemerkt Darren’s aandacht te trekken door naar voren te leunen en met haar hand tegen de zijne te tikken, wat nog net ging zonder dat ze onderuit zou gaan. Ze wilde immers niet dat de man naar haar keek. ”Darren,” siste ze zachtjes. ”Dat is die man die die Pokémon van mij probeerde te stelen!” Haar hart begon in haar keel te racen terwijl ze nadacht over wat ze konden doen. De politie bellen? Hem zelf de huid vol schelden? Maar ze waren op Darren’s stage en ze wilde geen problemen veroorzaken. En misschien was het haar stem, misschien was het toeval, maar op dat moment gleed de blik van de man naar haar en merkte hij haar op. Ze zag aan zijn gezicht dat hij haar ook herkende, want zijn ogen werden groter en vernauwden zich daarna meteen, woede duidelijk herkenbaar in zijn blik. Iris voelde zichzelf verstijven. Hij ging toch geen scène schoppen in een Pokémon Center? Nee toch?

Het ene moment keek ze in de woedende blik van de man, het andere moment stond Darren voor haar en keek ze naar zijn brede rug. Ze kon nu niet gaan staan vanwege haar enkel, maar toch pakte ze zijn hand, die gebald was tot een vuist, vast en gaf ze er een kneepje in. Ze wist hoe boos Darren kon worden als de mensen wie hij liefhad pijn werd gedaan en de man zag er niet uit alsof hij haar uit kon staan op dit moment. Ze hoopte dat Darren zijn kalmte zou bewaren en gelukkig leek het erop dat hij intimiderend genoeg was, want ze hoorde dat de man zijn voetstappen wegstierven. De zuster wisselde een blik met hun uit en zei dat ze even naar achteren ging, waarop Iris wat naar achteren leunde. ”Bedankt,” murmelde ze tegen Darren. ”Ik wilde nog wel meer tegen hem zeggen, maar het is je stage, dus we moeten ons gedeisd houden.” En die toon was wat dringender toen ze zich naar Darren richtte, want ze wist dat hij vast veel woede moest voelen nu. Er kwam echter iemand anders binnen en Iris liet zijn hand meteen los. ”Kalmeer,” zei ze zachtjes tegen Darren. ”Hij zal vast wel weggaan zodra zijn Pokémon geheeld zijn.” Of dat hoopte ze dan toch, want ze had op dit moment niet echt de kracht om met hem te dealen. De nieuwkomer, een jonge knappe vrouw, was inmiddels aan de balie komen staan en kauwde luidruchtig op een kauwgom, met één Poké Ball in haar hand, die ze uitstrekte naar Darren. Ze zag Iris natuurlijk niet omdat Darren nog altijd voor haar stond en wierp Darren een knipoogje toe en hoewel Iris dat niet zag, kon ze de volgende woorden wel horen: ”Hé, knapperd. Wil je mijn Pokémon even voor me helen?”

Om discussie te vermijden, zei Iris maar niet hardop dat ze het ergens wel schattig vond hoe boos hij zich kon maken om dit soort dingen. Ze vond het wel lief hoe hij beschermend tussen hun in was komen te staan toen hij had opgemerkt hoe de man naar haar had gekeken en ze wist niet goed waarom, maar het liet haar toch een beetje warm vanbinnen voelen. Ze had Darren nog niet vaak beschermend jegens haar meegemaakt omdat het ook simpelweg niet nodig was geweest, maar ze vond het toch wel lief van hem en ergens ook wel een beetje stoer. Ze knipperde verward met haar ogen door de manier waarop ze over haar goede vriend dacht en ze keek langs Darren heen nadat ze de woorden van het meisje had gehoord. Darren was niet erg goed in het verbergen van zijn ergernis en ze gniffelde lichtjes toen hij haar simpelweg afwimpelde, al was dit één van de types die zichzelf niet door hem liet doen. ”En wat als ik nu eens liever bij jou wacht?” vroeg ze, gevolgd door het gesmak van haar de kauwgom in haar mond. Gatver. Ze leunde nog wat meer naar Darren toe, laag genoeg buigend om waarschijnlijk diegenen zittend in de wachtzaal een inkijk te gunnen in haar decolleté. Iris besloot dat dit het moment was om iets terug te doen voor haar jeugdvriend nadat hij haar had geholpen met die man, dus kwam ze zo stabiel mogelijk overeind als haar benen dat toelieten en legde ze een arm om Darren’s middel heen, haar hoofd steunend tegen zijn arm. Voor ieder ander zou het als een romantisch gebaar over moeten komen, maar in werkelijkheid zakte Iris nog net niet door haar enkel heen toen ze erop ging staan en ze verborg de zachte, pijnlijke kreun die haar ontsnapte door een afkeurend geluidje te maken. ”Zou je alsjeblieft je ogen van mijn vriend af kunnen houden? Ik sta recht naast hem, weet je,” volgde er vervolgens zo bitchy mogelijk, al was de giftige blik die ze de andere meid toewierp allesbehalve gespeeld, want ergens ergerde het gedrag van de meid haar ook wel.

Iris wist niet waarom ze zichzelf zo ergerde aan de vrouw. Misschien omdat ze zich zo erg opdrong aan Darren dat het zelfs Iris ongemakkelijk maakte. Normaal gezien zou ze zich wel kunnen amuseren over dit soort dingen, maar nu vond ze het alleen maar bloedirritant. Ze voelde hoe Darren een arm om haar heen sloeg en ietwat opgelucht liet ze haar gewicht op hem rusten zodat ze haar enkel niet hoefde te belasten, haar donkergrijze ogen strak op de vrouw gericht houdend. Die leek eindelijk te beseffen dat Darren versieren een verloren zaak was en draaide zich om, waarna ze wegging. ”Natuurlijk wel,” zei ze verontwaardigd toen Darren zijn opmerking maakte. ”Jij helpt mij, ik help jou.” Zo simpel was het. Ze had haar hand inmiddels onbewust tegen zijn borst laten leunen en ze besefte pas hoe het eruitzag toen de zuster van eerder terug kwam gewandeld en hun met een lichte grijns om haar lippen bestudeerde. ”Ik vind jullie echt een heel mooi koppel samen, maar probeer je op je stage te focussen, jongen,” zei ze tegen Darren. Het was gelukkig een wat oudere vrouw die dit wel kon waarderen en ze gunde Iris een geniepig knipoogje voordat ze wat papieren pakte en weer naar achteren ging. Iris, die inmiddels wat rood was geworden in haar gezicht, lachte wat ongemakkelijk naar Darren en haalde haar hand van zijn borst af, waarna ze zich voorzichtig van hem losmaakte en zich weer in haar stoel liet zakken. Ze probeerde de priemende blik van Lark te negeren terwijl ze om zich heen keek en bijna opgelucht was toen twee jonge kinderen overstuur het Pokémon Center binnen kwamen rennen, hun Poké Ball’s met betraande ogen naar Darren uitstekend. De perfecte afleiding.

Iris deed niet veel moeite om de zuster te verbeteren en ze haalde dan ook haar schouders op naar Darren toen ze hem naar haar zag kijken. Zag ze daar iets van verwijt in zijn blik? Ze had geen idee. Het leek haar geen goed idee om vol te houden tegenover de meid dat ze een koppel waren terwijl ze dan de waarheid tegen de zuster vertelden. Ze zouden hier bovendien na Darren’s stage ook weg zijn, dus veel maakte het haar niet uit wat de mensen er hier van dachten. Haar blik ging naar de kinderen die huilend binnen kwamen rennen en vertelden dat ze aangevallen waren door een groep wilde Pokémon. De ouders waren blijkbaar thuis en Iris richtte haar blik kort naar Darren. Tijd om in actie te komen. ”Richt jij je maar op je werk, ik ga met die jongens praten,” zei ze vastberaden, waarna ze onhandig overeind kwam. Ze greep haar krukken en begon haar weg te maken naar de jongens, een glimlach om haar lippen. ”Zal ik jullie ouders even bellen?” vroeg ze, waarop de jongens hun hoofd schudden en aangaven dat het Pokémon Center zich nog op geen straat van hun ouders bevond. Ze liet zich moeizaam in de stoel naast hun zakken, waarna ze een praatje met ze begon te maken. Ze merkte op dat de jongens iets rustiger werden door haar stem, wat ook precies haar doel was. Ondertussen kwamen er een paar anderen het Pokémon Center binnen, waaronder ook de man die had geprobeerd om haar Pokémon te stelen. Hij had duidelijk haast en Iris fronste toen ze de gespannen houding van hem zag. Ze besloot dat het beter voor haar was om te blijven zitten en het Darren maar af te laten handelen. Er waren toch nog een paar wachtenden voor de man, dus daar zou Darren eerst wel zijn werkje mee hebben voordat de man aan de beurt was. Ze richtte haar aandacht dan ook weer op de jongens, die nu gelukkig niet meer aan het huilen waren.

Hoewel ze aan het praten was met de jongens hield ze haar aandacht ook op de rij bij Darren gericht. Haar schouders spanden zich wat aan toen hij zijn woorden uitwisselde met de man en ze hoefde niet naar het gezicht van de man te kijken om te weten dat hij Darren een boze blik toewierp. Ze wist ook dat Darren daar waarschijnlijk niet zo van onder de indruk zou zijn. De man wandelde weer weg, maar zijn blik gleed op dat moment in de wachtzaal en ving de blik van Iris op. ”Ik krijg jou nog wel,” spuwde hij haatdragend naar haar toe en het rumoer in de wachtzaal verstomde heel even, maar Iris bleef hem kalm aankijken, haar donkergrijze blik strak op hem gericht. Lark, die zich blijkbaar comfortabel genoeg voelde om achter Darren bij de balie te blijven liggen, kwam overeind en liep om de balie heen, waarbij zijn kille blik op de man gericht werd. Iris voelde de jongens naast haar onrustig worden en legde kalmerend haar handen op hun armen. ”Ga weg,” sprak ze luid en duidelijk. ”Je maakt de kinderen bang en je hebt hier voor de rest niks meer te zoeken.” Ze ging zich verdomme niet het slachtoffer voelen in deze situatie. Ze wist niet wat Alaric had gedaan met deze man, maar dat hoefde hij niet op haar uit te werken. Niet nu dat hij in fout was. Dus waarom was hij zo haatdragend naar haar toe? Ze hoorde iemand in de wachtzaal iets mompelen over het bellen van de politie toen de man alleen maar kwader leek te worden door haar woorden en zelfs een stap in haar richting zette, waardoor ook de zuster hem aanmaande om het Pokémon Center dringend te verlaten.