Tales of

Sinnoh

Ze had het zich niet verbeeld. Haar voetstappen echoden luid door de straat terwijl ze zich steegje door steegje werkte. Haar blik gleed af en toe over haar schouder, maar de rennende voetstappen achter haar maakte al duidelijk dat er iemand achter haar aan rende. Iemand die haar terug naar Johto wilde forceren. Ze wilde het liefste Darren bellen, maar dan zou ze moeten stoppen om de Holo Caster erbij te pakken en met dat ei in haar armen ging dat niet. Het was een korte wandeling geweest van de fastfoodketen naar het Pokémon Center, maar toch was ze zo stom geweest om geen Pokémon mee te nemen. Enkel het ei, dat ze zorgvuldig in een sjaal had gewikkeld en dicht tegen haar borst hield en dat de laatste tijd aan het gloeien was, dicht tegen het uitkomen aan. Ze kon daar nu echter niet euforisch over zijn, met de man in het pak dat achter haar aanrende. Een slechte film was het bijna, met hoe ze op de vlucht sloeg voor één of ander gespierd figuur, ingehuurd door haar vader om haar terug te brengen naar Johto. En als hij haar te pakken zou krijgen, zou het slechts een mum van tijd zijn eer dat haar alles afgepakt was en ze zich niet meer kon verweren. En om het net nog wat erger te maken, struikelde ze halverwege ook nog eens over haar voeten. Ze was zich tijdens het vallen nog net bewust genoeg om zich half om te draaien zodat ze niet op het ei zou landen, al zorgde het onhandige vallen – waarbij ze haar arm openhaalde aan de grond – er wel voor dat het ei uit haar armen rolde. ”Rot op,” snauwde ze naar het figuur dat nu langzaam dichterbij kwam en ze trapte naar hem met haar nog maar pas genezen voet terwijl ze over de grond achteruit kroop, naar het ei toe. Ze had niet gezien dat er meerdere barsten waren verschenen in het ei, dat het op het punt stond om uit te komen. Haar blik was enkel strak gericht naar de kerel tegenover haar, de man die ze ten koste moest vermijden. Ze wilde niet terug naar Johto. Ze wilde niet terug naar haar vader en naar zijn waanideeën. Ze wilde… ze wilde Darren bij zich in de buurt hebben.

Alsof Arceus haar gebeden had gehoord, verscheen daar opeens Darren aan haar voeten. Ze duwde zich wat omhoog terwijl hij de man stevig vastpakte en naar achteren gooide. Ze wist dat Darren genoeg kracht had in zijn armen om zelfs een vent groter dan hem op de grond te krijgen en dus was het ook geen verrassing voor haar dat hij op de grond viel. Maar net toen Iris dacht dat dat wel genoeg zou zijn, kwam de man alweer overeind en richtte hij zijn vuist naar Darren toe. Hij was er duidelijk op gebrand om haar terug mee te nemen naar Johto en had er ook geen schrik voor om daar wat schade voor op te lopen. Maar zij was ook geen hulpeloos meisje, al zag ze er nu wel zo uit. Buiten de schaafwond op haar arm had ze niks opgelopen en was ze niet zo hulpeloos de laatste keer dat ze één of ander figuur met verkeerde ideeën tegen was gekomen, dus haalde ze vol met haar schoen uit naar zijn schenen. Alsof ze één of ander vervelend insect was, probeerde hij haar zelf te raken met zijn eigen schoen terwijl zijn focus nog steeds op Darren lag.

De trap naar haar was gelukkig niet raak omdat Darren hem in zijn maag wist te slaan met zijn vuist. Iris siste in zijn plaats zacht tussen haar tanden door terwijl ze hem naar de grond zag zakken en gaf een knikje naar Darren toen hij aangaf dat ze hem hier achter moesten laten. Het was typisch Darren om zich daarna weer op andere dingen te focussen en Iris verlegde haar aandacht ook naar haar ei, waar ze snel naartoe kroop. ”Shit,” schold ze in paniek toen er meerdere barsten in het ei begonnen te komen. Tranen sprongen in haar ogen en in gedachten zag ze zichzelf al naar Chloe appen dat het ei tijdens een ongeluk op de grond was gevallen en dat de Pokémon het niet had overleefd. ”Nee,” bracht ze in paniek uit terwijl ze het ei aanraakte met haar hand. ”Deze heb ik van een vriendin gekregen. Darren, het ei mag echt niet…” Wat ze voor de rest nog wilde zeggen, werd onderbroken door meerdere barsten die verschenen in het ei en Iris begon nu echt in paniek te raken. Tranen rolden over haar wangen en een zwaar gevoel nestelde zich in haar maag bij het idee dat ze Chloe moest melden dat haar Pokémon… springlevend was? Vol verbazing keek Iris naar de Blitzle die haar kopje tevoorschijn stak en nieuwsgierig om zich heen keek. Niks aan haar leek gewond te zijn en Iris zakte opgelucht op haar kont neer terwijl ze de tranen van haar wangen veegde en naar de Blitzle keek. ”Arceus zij dank…” Ze had niet in de gaten dat ze in haar opluchting met haar rug tegen Darren’s benen leunde, haar blik gericht op de Blitzle, welke behoedzaam wat stappen in hun richting deed en haar snuit bijna geruststellend tegen Iris’ knie duwde.

Iris voelde opluchting door zich heengaan toen Darren aangaf dat het wel goed gegaan leek te zijn. Ze was echt bang geweest dat de Blitzle iets zou hebben en dat ze Chloe zou moeten teleurstellen, maar gelukkig was dat niet het geval. De Blitzle liet weten dat ze gezond was door een vrolijk geluidje te maken en haar kopje tegen Iris’ been te duwen. Ze richtte haar blauwe ogen al even vrolijk naar Darren toe en kwam nieuwsgierig wat dichterbij, waarna ze aan hem begon te snuffelen. ”Wat is ze schattig,” zei Iris verrukt terwijl ze de restanten van haar tranen met haar platte hand afveegde. Ze aaide de Blitzle over haar vacht, welke haar kopje draaide en tegen Iris’ kin duwde. Iris haalde een lege Poké Ball van haar riem af, waarna ze deze opende en naar de Blitzle gericht hield. Nieuwsgierig duwde de Blitzle met haar neusje tegen de bal aan en verdween vervolgens naar binnen. Een glimlach kwam om Iris’ lippen toen de bal een paar keer schudde en stil bleef liggen, waarna ze deze aan haar riem stak en haar aandacht naar Darren richtte. ”Bedankt dat je me bent komen helpen. Het had heel wat slechter af kunnen lopen als jij er niet was geweest,” zei ze met een zachte zucht tegen hem. Ze wierp een blik naar de man en toen keek ze vervolgens schuldbewust weer in Darren’s richting. ”Ik geloof dat ik je wel het één en ander uit te leggen heb,” murmelde ze vervolgens tegen hem, daarmee aangevend dat ze wel wist wie dat de man was en waar hij voor kwam.

Zodra ze de Blitzle – die ze later wel een naam zou geven – terug in haar Poké Ball was, werd de aandacht weer gericht naar de man die kermend op de grond lag. Er was geen twijfel over mogelijk dat Darren hem behoorlijk hard in zijn maag had geraakt en even overwoog Iris om de hulpdiensten te bellen, maar toen bedacht ze zich wat de man bij haar had proberen te doen en keerde ze terug op haar schreden. Darren gaf haar een opening om zich nog verder te wanen in de leugens en even overwoog Iris om die kans aan te grijpen, maar toen besefte ze zich dat als het uit zou komen, haar dat alleen maar dieper in de nesten zou brengen. Was het niet beter als ze gewoon vertelde wat er aan de hand was, zodat Darren haar eventueel kon helpen? ”Niet echt,” zei ze zachtjes terwijl ze overeind kwam en het zand van haar jurkje af klopte. ”Darren, ik wilde je dit eigenlijk niet vertellen en ik hoop dat je niet boos op me wordt, maar er zijn een paar dingen die dat je niet weet,” zei ze op een zachte toon tegen hem. Ze was er vrij zeker van dat hij wel boos ging worden. Maar ze wilde het ook niet langer van hem weerhouden, zeker niet nu haar vader zulke drastische maatregelen begon te nemen. ”Ik ben voornamelijk naar Sinnoh gevlucht omdat mijn vader me die rechtenstudie op wilde dringen, maar er zijn nog andere dingen waar ik voor weg wilde vluchten. Een van die dingen is mijn vader die me met dwang wilde koppelen aan één of ander rijkeluiskind dat ook rechten studeert.” Oftewel uit wilde huwelijken, maar dat leek haar zo’n dramatisch woord dat ze het liever niet gebruikte, ook al was dat technisch gezien wel wat dat het was.

Tegen Darren zeggen om niet boos te worden vlak voor zo’n verhaal was net als tegen een kind zeggen om van een koektrommel af te blijven: veel zin om het te zeggen, had het niet. Ze zag de woede in de blik van haar jeugdvriend dat hij maar amper kon verbergen, maar dat was niet iets wat haar bang maakte. Ze wist dat zijn woede niet naar haar was gericht, maar naar haar vader. En naar de man die momenteel knock-out op de grond lag. Ze liet haar blik kort naar de man glijden, maar haar blik gleed algauw weer naar Darren. Zoals verwacht klonk de toon in zijn stem niet bepaald blij, maar dat kon Iris hem ook niet kwalijk nemen. Als ze Darren zo voor het blok hadden gezet, was zij waarschijnlijk ook behoorlijk kwaad geworden. ”Ik had ook geen idee dat hij zo ver zou willen gaan,” zei ze met een zachte zucht. ”Hij heeft er wel eens mee gedreigd, maar ik dacht dat het eerder een soort van loze bedreiging was om me op andere gedachten te brengen.” Dat haar vader echt één of andere creep achter haar aan had gestuurd, ging haar ook behoorlijk ver. Ze pakte snel de hand van Darren vast toen de man begon te kreunen, duidelijk weer bij bewust zijnde komen. ”Ik heb een Pokémon Center verderop gezien,” fluisterde ze. ”Laten we gaan voordat hij weer bijkomt.” En ze begon hem al in de richting van het gebouw met het lichtgevende rode dak te sleuren. Ze wilde hier geen seconde langer blijven.

Iris werd nerveus toen Darren stopte met lopen en haar vroeg of het niet beter was om een bericht terug aan haar vader te sturen. Ze liet haar blik kort langs Darren glijden en zag dat de man met zijn hand over zijn gezicht wreef, waarna hij zijn ogen opende en overeind ging zitten. ”Oké, maar wees voorzichtig,” murmelde ze tegen hem, waarna ze hem een kneepje in zijn hand gaf. Ze ging zichzelf geen illusies opwekken door te denken dat ze de boodschap zelf kon achter laten. De trap tegen haar been en de grote schaafwond op haar onderarm toonden duidelijk aan dat ze geen match voor deze man was. Ze liet haar blik naar Darren glijden en deed nerveus een stapje naar opzij zodat ze zich achter zijn brede schouders kon verbergen toen de man langzaam op begon te staan en met een blik dat kon doden in hun richting keek. Wel, vooral naar Darren. ”Jij en je goede ideeën,” murmelde ze toen de man zijn vuisten balde en weer in hun richting begon te lopen. Ze hadden beter naar het Pokémon Center kunnen gaan, maar Darren leek zelfverzekerd genoeg te zijn om zelf de boodschap over te kunnen brengen aan de man. Wel, hij had net de man met één klap op de grond weten te krijgen, maar Iris wist niet wat ze moest doen als de man Darren hard genoeg zou raken en Darren zelf op de grond zou liggen. Dat wist ze echt niet.

Iris gaf een knikje aan Darren en deed een paar stappen naar achteren. De man was fitter dan dat ze verwacht had en ze hield haar adem in toen dat de mannen klappen uit begonnen te delen. Aan de manier te zien hoe Darren vocht, had ze het idee dat hij dit soort dingen vaker deed. Ze legde haar hand geschrokken tegen haar mond aan toen hij een klap vol in zijn gezicht kreeg. ”Darren!” riep ze paniekerig uit en ze wilde er al tussen komen, maar haar vriend herpakte zich en gaf de man zo’n harde klap dat deze over begon te geven. Iris legde haar handen tegen haar mond aan en deed geschrokken een stap naar achteren. Het was niet dat ze Darren nu in een ander licht begon te zien, maar dit had ze niet verwacht van de stille, vaak teruggetrokken jongen. Het kraken van de hand van de man zorgde ervoor dat Iris’ gezicht kort vertrok en ze keek toe hoe Darren zijn haar vastpakte en iets tegen de man zei. Ze twijfelde kort, maar besloot toen om dichterbij te komen. ”Darren, zo is het wel genoeg,” zei ze terwijl ze een hand op zijn schouder legde en zich dichter naar hem toeboog zodat ze hem hopelijk met haar zachte stem meer kon kalmeren. ”Ik denk dat hij het…” Een flits van pijn was het volgende dat ze voelde en Iris slaakte een kreet van pijn terwijl ze naar achteren wankelde. Het voelde alsof heel haar gezicht in brand stond en ongelovig legde ze haar hand tegen haar wang, waar de rondmaaiende vuist van de man haar geraakt had. Zijn ogen werden al even groot omdat het zijn plan was geweest om Darren te raken en niet Iris. Tranen welden op in haar ogen en ze kon haar huid al dik voelen worden onder haar vingers. Maar dat was niet wat haar per se bang maakte. Nee, het was de reactie van Darren die ging volgen wat haar nog het meest beangstigde.

En de hel brak los. Zoals ze al verwacht had, kwam het duidelijk niet goed bij Darren binnen dat de man haar geslagen had en Iris drukte haar hand geschrokken tegen haar mond toen Darren één keer hard uithaalde. De man bleef meteen liggen, maar dat was niet genoeg voor haar vriend: als in één of andere slechte film zag ze hoe hij schrijlings op de man klom en op hem in begon te slaan. ”Darren!” riep ze. Of dat dacht ze toch, maar het kwam er als niet meer dan een fluistering uit. Tranen rolden nu over haar wangen en haar voeten voelden week aan, maar ze wist dat ze dit niet kon laten gebeuren. Dadelijk zouden ze Darren zien en dan? Dan pakten ze zijn licentie af. Misschien ging hij zelfs wel naar de gevangenis. Die gedachte drong haar aan om naar hem toe te wandelen. Ze zag in een flits van een seconde zijn vuist terug naar boven gaan en zag het bloed dat zich daar bevond, de open wonde. Een blauwe kneuzing. Darren zou zijn vuisten kapotslaan als dat moest en dat wilde ze niet. Niet omdat de man haar geslagen had. Niet omdat er iets was gebeurd waar Darren buiten stond. Niet om drama van haar. En misschien was het een stom idee, maar ze trok hard aan de schouder van Darren om hem naar achteren te krijgen. Meteen sloeg ze haar armen stevig om zijn schouders heen en drukte haar betraande gezicht tegen zijn rug aan. ”Stop,” fluisterde ze terwijl ze zich op haar knieën liet zakken omdat haar benen het onder haar begaven. ”Hij is al bewusteloos, Darren. Het is genoeg geweest. Dus stop alsjeblieft.” Ze bleef hem angstvallig stevig vasthouden, bang dat hij weer op de man zou kruipen als ze nu los zou laten.

Iris voelde haar hart in haar keel hameren toen ze de ademhaling van Darren hoorde. Hij werd rustiger. Arceus zij dank werd hij rustiger. Haar blik gleed kort naar de man, maar algauw werd haar aandacht getrokken door Darren. Ze liet hem voorzichtig los toen ze merkte dat hij weer tot zichzelf was gekomen en ze gaf een knikje. Ze liet zichzelf trillerig door hem overeind helpen en durfde pas een stap te zetten toen ze erop vertrouwde dat ze niet weer door haar benen zou zakken. Ze liet haar blik kort over haar schouder glijden. Ze moest het weten… ”Wacht,” fluisterde ze tegen Darren en voordat ze zichzelf tegen kon houden, rende ze naar de man toe en drukte ze twee vingers in zijn hals. Zachte vibraties tegen haar vingertoppen was het antwoord wat ze kreeg en ze blies haar adem uit. De man was bewusteloos, maar niet dood. Ze durfde niet naar zijn gezicht te kijken, bang dat het beeld daar haar voor eeuwig zou blijven achtervolgen. En dus kneep ze haar ogen dicht en draaide ze zich van hem weg. Ze hoopte dat de man vanzelf wakker zou worden en zijn eigen weg zou zoeken. En anders hoopte ze dat iemand hem zou vinden, maar zij ging geen hulp voor hem regelen. Als Darren hem niet zo had geslagen, had hij Darren misschien ook zo achter gelaten. Die gedachte motiveerde haar om Darren’s hand vast te pakken en hem mee te sleuren naar het Pokémon Center. ”Een kamer voor twee, alsjeblieft,” zei ze buiten adem tegen de zuster. De zuster keek hun geschrokken aan en Iris vroeg zich af hoe blauw haar wang moest zijn. ”En één EHBO kit als het kan, alsjeblieft. We zijn gevallen.” Meer uitleg ging ze niet geven. Misschien kwam het omdat het al laat begon te worden en de zuster moe begon te worden, misschien door de wanhoop in haar blik, maar Iris kreeg een sleutel en een EHBO kit in haar handen geduwd en met een knikje liep ze naar de kamers toe. Al die tijd was ze Darren’s hand vast blijven houden, bang zijnde dat als ze hem los zou laten hij dadelijk weg zou gaan, weer terug naar de man. Door haar trillende handen kreeg ze het in eerste instantie niet voor elkaar om de deur te openen, maar uiteindelijk lukte dat na zacht vloeken toch wel en liep ze naar binnen. Ze sloot de deur achter zich dicht, draaide het in het slot en legde de EHBO kit op het enige bed dat in de kamer stond en sloeg daarna snikkend haar armen om Darren’s middel heen, haar hoofd tegen zijn borst drukkend.