Tales of

Sinnoh

Als onderdeel van de dingen die hij verplicht moest ondergaan has zijn therapeut aangedrongen om terug een dokter te zien voor het trauma op zijn keel. Hij had het nu al drie keer geweigerd, maar de dame had op hun derde afspraak gedreigd dat ze niet wist hoe ze hem verder kon helpen als ze hier niet verdere inkijk op hadden. Hij was er dus toe gedwongen, zoals vele dingen momenteel. Met veel tegenzin was hij dan ook naar het ziekenhuis gegaan. Hij meed openbare plekken als de plaag momenteel, bleef veel liever in zijn hotelkamer dan dat hij onder mensen moest komen. Maar hier was hij dan toch. Afspraak makende met een specialist die hem zou helpen. Hij wist echt niet wat ze nog konden doen. Hij had alle behandelingen onder de zon al ondergaan. En ondanks dat er iets van vooruitgang was geweest, veel was het niet. En nu was dat allemaal weg, fysiek compleet naar de haaien. Hij wilde geen reminder krijgen aan hoe het er nu voor hem uitzag. Hij haatte dit soort dingen. Straks schreef die klootzak hem nog lessen voor. Had ie helemaal geen zin, die hielpen voor het ongeval al niet, lmaat staan nu wel. Het was allemaal tijdsverspilling. Kostbare tijd die Myrddin momenteel nodig had om alleen te zijn.

Hij keek even naar Morri, die hem glimlachend aankeek en even knikte. De Meowstic was een heel stuk kalmer en volwassener geworden door haar evolutie, daarbij had ze meer controle over haar telepathie. Hij had dit nog niet opgebracht bij anderen, buiten Rick, want hij was er niet zeker over of dit een oplossing was. Hij wilde niet dat hij moest vertrouwen op zijn Pokémon, hij wilde onafhankelijk zijn. Hij wilde dat hij alles alleen en zelf kon doen. Hmpf. Hij wilde even zuchten, maar de diepe ademteug dwong hem even om rustiger adem te halen. Damn. Irritant. Again. Zijn blik ging even naar boven toen hij voorbij de inkom was. Rustig scande hij even de verdiepingen waarna hij kort naar de brief keek die hij had gekregen. Hm... Leek erop dat hij naar het vijfde moest. Met een blik op de shiny Meowstic ging hij dan ook richting de liften.

Eenmaal op het vijfde keek hij even vragend rond. Hold on. Snel scande hij de brief nog eens, waarna hij opkeek naar het bord. Zijn hoofd tolde enorm, waarschijnlijk nog wat schade van Rick die er zo hard op gemept had. Ah... Hij had miskeken. Hij moest op het derde zijn. Hij liet zijn schouders wat zakken en keek snel om. Zijn lift was er al vandoor, maar er was eentje die nog- Augh! Hij snelde naar het ding toe en stak zijn hand ertussen waarna hij wel meteen zich tussen de deuren wurmde. De deuren gingen even wat meer open en kort viel zijn blik op Morrígan, die kalm naar binnen kwam wandelen. Ze maakte even wat geluidjes, maar ging vervolgens rustig naast haar trainer staan. Myrddin keek even naar haar, toen naar de knoppen van de lift en tikte de zijne aan, waarna hij bedenkelijk nogmaals ging staren naar de brief.

Natuurlijk had het ei helemaal niet door dat de emo die hij zo hard haatte gewoon achter hem stond. Zijn breincel was te druk bezig met andere dingen.

Wacht es even... Nee, had hij toch goed gezeten? Hij vernauwde zijn ogen wat en bracht het papier wat dichter, wat hem echt hoofdpijn bracht. Irritant dit. Konden ze hem niet gewoon direct afzetten waar hij kon zijn? Kon die specialist niet zijn eigen praktijk hebben? Ziekenhuizen brachten zowiezo slechte herinneringen bij hem boven. De man knipperde enkele keren voordat hij geïrriteerd het blad op plooide en even in zijn achterzak stak. Geen zin in om zich daar nog meer druk in te maken. HIj zou er wel komen. Als hij telaat was zou hij het wel horen, als hij fout zat ook. Whatever het zou zijn, er zou geklaag zijn. En hij zou met zijn ogen rollen en de dag zou verder gaan. Irritatie en alles eraan. Er was geen ontsnappen aan.

Toen de lichten even flikkerden keek hij op. De lift leek niet langer in beweging te zijn en de ogen van de man schoten meteen naar het schermpje, die gewoon uit was gegaan. Uhm... Wat? Verward keek hij terug naar het plafond en terug naar het schermpje. Huh? Wel meteen draaide Myrddin zich weer tot de knoppen, waarbij hij op de knop drukte om de deuren open te doen. Er kwam geen indicatie dat de knop was aangedrukt en dus vernauwde hij zijn ogen en duwde hij opnieuw, geen succes. Hij probeerde nogmaals, weer niks. Irritatie borrelde in hem op en even balde hij een vuist, zich klaar houdende om het paneel gewoon te slaan. Hij wilde hier niet inzitten. Hij wilde niet in het ziekenhuis zijn. Maar nog voor hij echt erop kon slaan, hoorde hij een stem. Huh?

Hij draaide zijn hoofd een kwartslag. Ja hoor, daar was hij. De man vernauwde zijn ogen wat en bleef de man aankijken. Veel kon je niet lezen van zijn gezicht, die strak neutraal bleef terwijl hij de ander aan bleef kijken. Wat deed hij hier? Zijn blik gleed even over de man, van zijn gezicht naar diens arm en terug. Oh ja, daarom. Hij snoof even, de actie bracht hem meteen pijn in de keel waardoor hij zijn hoofd weer draaide naar het bedieningspaneel en gewoon nogmaals drukte op de knop om de deuren open te krijgen. En toen nogmaals, en nogmaals. Hij bleef maar doorgaan. Laat hem hier uit. Nu. Onmiddelijk.

De ander had hem ook aangekeken en hoe hij naar hem keek zorgde ervoor dat hij even met zijn ogen wilde rollen. Toch hield hij zichzelf tegen. HIj wilde geen verdere aandacht aan de man schenken en had zich dus naar het bedieningspaneel gericht. HIj was de knoppen aan het inrammen, steeds heviger en klemde zijn kiezen even stevig op elkaar uit pure frustratie. Dit ging niet werken. Betekende niet dat hij zou stoppen. Zijn ademhaling versnelde zich, het piepende geluid van zijn keel komende bracht hem irritatie samen met de pijn. Hij balde zijn vuist en sloeg even hard tegen het paneel aan. Natuurlijk werkte het niet. Hij sloeg nog eens en nog eens. Maar veel deed het niet, het liet enkel zijn hand gloeien van de pijn door tegen metaal te slaan. Maar het ging niet langer meer om de frustratie dat hij vast zat in de lift. Het was om de frustratie van zijn metgezel in deze ruimte. Het was een veel te kleine ruimte en daarbij zat hij vast met hem. Van iedereen op deze planeet moest het natuurlijk hem zijn. De wereld had een zieke vorm van humor. Hij sloeg nogmaals even met zijn vuist tegen het paneel aan, zijn ademhaling sneller dan voordien. Schade kon aangericht zijn, maar even zag hij het niet. Hij was echt... Boos, gefrustreerd en ook... Bang? Hij wist het niet goed, maar het kwam allemaal terug op dat ene, zijn woede, waar hij zich op kon focussen.

Een nieuw geluid trok hem echter zijn kleine uitbarsting en snel keek hij op. Zijn boze blik werd even gericht op de emo voordat hij naar beneden keek en zag dat hij zijn holo caster had laten vallen. Myrddin vernauwde zijn ogen en wilde zich terug weg draaien. Hoe dan ook stapte de shiny Meowstic even naar voren en keek ze streng op naar haar trainer. De man keek even naar het beest, voordat zijn blik terug ging naar het apparaat. HIj knipperde enkele keren, keek terug op naar de ander en vervolgens terug naar de holo caster. Wat was er met hem? Kon hij zijn stuff niet gewoon bijhouden? Hij sloot even zijn ogen wat en dwong zichzelf om even diep in en uit te ademen, wat een gepiep uit zijn keel bracht. Het was pijnlijk, maar als hij het niet deed zou hij nog lichter in zijn hoofd worden. Dan zou hij weer neergaan of weer zo moe worden. Had hij geen zin in. De man liet het enkele minuten tot hem bezinken voordat hij terug opkeek en door zijn knieën ging. Rustig nam hij het ding van de grond waarna een gedachte door hem heen trok. Snel keek hij op naar de ander. Nee, nee. Hij zette een stap naar voren en hield het ding naar hem uit, zijn blik strak gefocust op de ander. Nog steeds was ie pissed off, de vrije hand een indicatie hiertoe. Hij was nog steeds gebald, alsof hij elk moment weer tegen iets of iemand kon slaan.

Hij bekeek de ander even, hoe hij niet durfde op te kijken, hem aan te kijken. Myrddin vernauwde zijn ogen nog wat, een bedenkelijke blik in zijn ogen. Wat ging er door de ander zijn hoofd? EN waarom gedroeg hij zich zo? Was hij bang? Of was het iets anders? Hij snapte het niet goed. Wat was zijn probleem? Hij bleef het ding dan ook gewoon uithouden naar de ander. Voor zijn doen deed de ander er veel te lang over. Als hij het niet had opgemerkt zou hij de ander een duw gegeven moeten hebben. Why? Ja, hoe kreeg ie anders de aandacht van hem? Het was niet dat hij even een geluidje kon maken. De gedachte alleen al zorgde ervoor dat hij zijn kiezen even op elkaar klemde, de pijnlijke herinnering brandende in zijn hersens. En dat allemaal.... Voor een domme foto. Zijn ogen schoten meteen naar de hand van de ander, hij vertrouwde hem voor geen meter en hield zijn acties goed in de gaten. Hij wist dat hij geen vinger mocht leggen op deze gozer, maar als hij iets zou doen naar hem wist hij dat Morrígan het niet zou laten gebeuren. Ze was duidelijk bezig tegen hem, in zijn achterhoofd, dat hij zijn handen thuis moest houden. Geen geslaan, geen vechten. Hij wilde haar even aankijken, haar vastnemen, haar klaar en duidelijk maken dat hij dat niet van plan was. Maar opnieuw gaf ze aan dat hij dat wel zou doen. De emoties waren er nog steeds en ondanks dat ze geen woede waren, voelde hij ze wel zo. Hij was gewoon enorm verdrietig en in de nabijheid van zo iemand... Angie en Vic, ja. Hem? In nog geen 100 jaar. Dus het kwam eruit als woede. Pure woede.

Toen de ander echter stopte in zijn handeling en terug naar de bar achter hem greep, rolde Myrddin met zijn ogen. Als hij had kunnen spreken had hij de ander een pussy genoemd, uitgelokt met worden. Er kwam dan ook even een gebaar van zijn vrije hand die het gebaar zo deed, automatisme. Zijn hand zakte echter meteen terug af en hij legde deze even op zijn rug, waarna hij een stap naar voren zette. Hij leunde naar voren, kwam nog wat dichter en tilde de holo caster op. Hij stond vrij dicht bij de ander, maar keek niet op naar hem. Hij liet zijn hand gewoon naar de ander zijn jaszak gaan en dropte de holo caster erin. Even knipperde hij, staarde hij ernaar, voordat hij snel terug een paar passen naar achter zette en terug naar zijn originele plek ging aan de bedieningspaneel. Hij liet zijn ogen even van de man naar het ding gaan en bekeek het even. Moesten er geen alarmknoppen hierop zijn? Hm... Hij zette een stap naar achter en bekeek het nogmaals goed. Ah ja, daar. HIj drukte op het knopje, maar er gebeurde wederom niks. Damn. Wat was er mis met deze lift? Hij zette even nog wat passen naar achter en ging tegen de wand van de lift staan, waarna hij zijn armen over elkaar legde en star naar de grond keek, naar zijn Meowstic. De Pokémon keek even rustig naar haar trainer voordat ze zich naar de vreemdeling draaide. Met korte pasjes benaderde ze de man dan ook. Myr bekeek het beeld even met een schuin oog, waarschuwde zijn Pokémon in zijn hoofd om niet dichter te komen, wetende dat de ander het niet graag had, maar ze luisterde niet. Ze bleef de andere man benaderen, bekeek hem en begon zachte geluiden te maken. Met veel tegenzin pakte hij dan ook zijn Pokéball erbij en liet hij de gele poes terugkeren in haar bal. Een norse expressie verscheen op zijn gezicht terwijl hij zijn armen terug over elkaar sloeg. Hij stak de bal echter niet weg. Als er ook maar iets gebeurde dat hij niet ok vond kwam ze er zo weer uit.

In zijn ooghoek zag hij de ander bewegen en wel meteen keek hij op, leunde hij wat naar voren en zette hij zich schrap om zijn handen omhoog te brengen in een gevechtspositie. Maar toen hij de ander door zijn benen zag zakken, gingen zo ook zijn armen langzaam weer naar beneden. Hij volgde de emo rustig met zijn blik, zijn handen waren echter nog steeds tot vuisten gevormd. Hij bleef de ander strak aankijken tot hij op de grond zat. Dan pas ontspande hij zich even en leunde hij kalm tegen de muur van de lift aan. Met een rustige beweging sloeg hij zijn armen over elkaar, zijn blik ging even naar het schermpje. Nog steeds niks van vooruitgang huh? Hij kneep zijn ogen dan ook toe en zuchtte, waardoor hij even zijn mond wat opende en rustig even diep in en uit ademde. Zolang hij zichzelf kalm kon houden, hoe beter. Zijn gedachten dwaalden dan ook langzaam af naar iets anders... maar toch, in zijn achterhoofd had hij de ander nog steeds in de gaten. Hij betrapte zichzelf erop dat hij terug naar hem aan het kijken was. Vanuit de hoogte keek hij neer op de ander met een schuin oog. Vluchtig keek hij weer naar het schermpje en terug naar de ander. Wat was er mis met hem? Het was net een klein kind. Hij rolde dan ook even met zijn ogen, wilde zich weg draaien van de ander, maar vertrouwde het niet. Als hij hem even de rug zou keren zou hij vast iets doen. Keer nooit de rug, dan was je zwak.

Zijn vrije hand ging naar zijn eigen holo caster, waarbij hij even begon te scrollen door zijn chats. Zijn vinger bleef even hangen op het gesprek met Rick, waarna hij even ongemakkelijk gevoel kreeg. Hij slikte en scrolde verder naar de chat met Victoria. Hij opende deze en stak de ball van Mori even in zijn jaszak, waarna hij met beide handen een bericht begon te typen naar haar. Het bericht was niet al te lang, gewoon dat hij vastzit in een lift met die andere dude en hij helemaal niet wist wat hij moest doen. Toen hij dan ook op verzenden klikte, kreeg hij meteen de melding dat er geen bereik was. Hij vernauwde zijn ogen wat en slikte. Waarom was er geen bereik? Ugh... nee he. HIj kneep zijn ogen toe en liet zijn handen zakken. Nu hij advies nodig had en er echt achter wilde vragen, kon hij het niet krijgen. Had hij weer. Zijn blik gleed even terug naar de andere man in de lift, die helemaal in zijn eigen wereld leek te zitten. Myr vroeg zich af of hij elk moment kon doodvallen, want zo zag hij er wel uit. Nou ja, zag hij er niet altijd zo doods uit? Ja... Van wat hij zich kon herinneren wel. Zijn blik ging terug naar het schermpje van de lift, nog steeds niks. Hij liet zijn ogen naar zijn holo caster gaan, deed de chat app weg en begon door zijn holo caster te gaan. Hij opende zijn foto's en begon erdoor te scrollen. Iets van afleiding was voldoende voor hem. Maar... ja hij moest niet ver gaan om de foto te vinden die dit allemaal had gestart. Tsk. Hij wilde graag vloeken bij het aanzien, opende zijn mond wat maar kreeg er geen geluid uit. Zijn gezicht vertrok meteen bij het besef, zijn hand klemde zich steviger om het ding heen. Verdomme. Stomme. Holo. Caster. Zijn hand begon te beven terwijl woede terug op te borrelen. De stilte woog zwaar op hem, gaf hem niet veel ruimte om iets te doen. EN wat kon hij wel doen dat nog veilig was voor hem? Een snelle haal van zijn arm lanceerde het apparaat naar de muur tegenover hem, waar het ding tegenaan knalde en vervolgens op de grond viel. Hij snoof, vernauwde zijn ogen en balde zijn handen tot vuisten. Stom ding. Verdomd stom ding. Het kon nooit iets goed. Nooit. Het bracht hem enkel problemen en slecht nieuws.

Hij was echt boos... of was het toch iets anders? Hij balde zijn handen tot vuisten en even schoot zijn blik terug naar de ander. Hij had geen reden meer om de ander te slaan, dan... Waarom wilde hij het toch doen? Hij vernauwde zijn ogen wat, probeerde de kalmte te bewaren. Dit was niet hoe hij moest reageren, had zijn therapeut hem nu al meerdere keren gezegd. Het kwam niet van zijn woede af, maar van iets dieper. En dat wilde hij niet toegeven, nooit niet. Zijn blik schoot dan ook terug naar de hoek van de lift waar zijn holo caster nu lag. Het zou hem niks verbazen dat hij nu vrienden was met Alain en ondanks dat hij heel graag wilde vasthouden dat hij er niks meer voor voelde, was hij stikjaloers en bang. Hij voelde zich kleiner dan hij al was, wetende dat hij niks kon doen. Hij kon niet een gesprek aangaan, kon de ander niet aanraken, kon geen gebaren uitvoeren. Alles was nutteloos. Het enigste dat hij kon doen om zijn frustraties, zijn emoties en zijn pijn te uiten was met aggresie. En in deze kleine ruimte waren er maar zoveel dingen waar hij zich op kon afreageren. Hij hoorde de ander even en wel meteen keek hij terug naar hem, zijn lichaam ging meteen over in een gespannen houding. Ah... Hij was niet bewogen. Hij ontspande zich meteen terug en keerde zijn blik naar de holo caster op de grond.

Hij lichtte zijn handen even op en staarde ernaar voordat hij in beweging kwam. Hij wandelde naar het apparaatje toe, knielde erbij en nam het van de grond. Zo bleef hij even zitten en bekeek hij het op schade. Het scherm was gebarsten op twee plaatsen, maar het werkte nog. HIj zou straks wel een nieuwe halen. De man kwam snel terug overeind en draaide zich een kwartslag zodat hij meteen de ander terug in zicht kon krijgen. Hoe dan ook zorgde dit ervoor dat zijn Pokéball uit zijn jaszak rolde. het ding belande op de grond, stuiterde even wat rond richting de andere persoon en ging toen open. Al snel verscheen de shiny poes terug in de lift. Myr dook wel meteen naar de bal toe en trok het zo snel mogelijk naar zich toe, waarna hij meteen een paar passen naar achter trok, de bal en holo caster stevig in zijn handen geklemd. Hij vertrouwde de ander niet en de gedachte dat die misschien de bal zou nemen zorgde ervoor dat hij zo hevig reageerde. Hij kende de ander niet, wilde dat ergens ook niet. Zolang hij zo bleef reageren zou hij zichzelf en zijn Pokémon veilig kunnen houden.

Morrígan liet haar ogen even van haar trainer naar de andere gaan in de lift. Ze fronste wat en wandelde wat dichter naar de kleine man toe. De stem die hij nu al vaker had gehoord in zijn hoofd gaf hem aan om rustig te blijven. Myr keek haar even aan met een onrustige blik, haast smekende om er een einde aan te maken. Hij wilde hier niet zijn. En hij ook niet. Myr klemde zijn kiezen op elkaar toen de Meowstic dat besef bij hem binnen bracht. Hij slikte en keek schuin weg van de psychic type die hem nu met een strenge blik aankeek. Schaamte trok meteen zijn lichaam in. Ze had... Gelijk. De man wilde zijn Pokémon niet meer aankijken, maar de angst om de ander niet in het oog te hebben zorgde ervoor dat hij in conflict kwam. De ruimte was zo klein, het zorgde ervoor dat hij zich benauwd voelde. En zoals altijd wist hij maar een manier om daar op te reageren. Hij stak dan ook de ball weg met een bevende hand en plaatste vervolgens deze hand even op zijn andere arm. Hij begon er wat in te knijpen, lostte, weer knijpen en plantte zijn nagels erin. De pijn die hij voelde hield hem gegrond voor nu.

De gele kat draaide haar aandacht tot de zwartharige man en wandelde even naar haar toe. Ze bekeek de ander even voordat ze de eerste stap zette om te communiceren met hem. 'Ben je ok? Heb je iets nodig?' Was het enigste dat ze overbracht naar hem. De Pokémon was alles behalve dom en wist wat haar trainer had gedaan. Ondanks dat ze loyaal was aan hem, betekende dat niet ze geen hart kon hebben voor anderen.

Myr hield zijn focus op zijn arm. Hij liet zijn nagels in en uit de arm gaan. Het prikkende gevoel ervan bracht hem een ongemakkelijkheid maar hij zou het geen echte pijn voelen. Al snel zorgde zijn actie ervoor dat hij een beetje begon te bloeden en even klemde hij zijn tanden op elkaar waarna hij zijn volledige hand om de wonde legde en begon te knijpen. Hij wist helemaal niet wat hij moest doen. De grip op zijn holo caster werd maar steviger, krachtiger. Zijn arm beefde, zijn hand ook. Hij wist niet of het van angst, pijn of woede was. Zijn hoofd kolkte terwijl hij een beslissing probeerde te maken. Wat moest hij doen? Wat kon hij doen? Hij zoog even wat lucht naar binnen en liet zijn blik weer even omhoog gaan. Rustig keek hij terug naar de andere in de lift. Voor het eerst sinds die gast op de grond zat keek hij op, alsof hij zojuist stemmen had- Ah nee... Hij kneep even zijn ogen toe en vervloekte zichzelf. Natuurlijk zou ze met hem praten, wat had hij anders gedacht? Hij legde even zijn hoofd tegen de rand van de lift aan en richtte zijn ogen op het plafond. De lichten deden pijn aan zijn ogen, maar leken nu wel aangenamer dan naar de ander zijn gezicht te moeten kijken. Hoe dan ook kon hij zijn stress niet onderdrukken. Zijn hand ging even open en weer plantte hij zijn nagels in de arm toen hij terug keek naar de man die hij had bewerkt. Zijn ogen stonden koel, zijn gezicht neutraal terwijl hij de ander aan bleef kijken.

Toen de ander sprak, vernauwde hij zijn ogen wat. De blik die ander had kon hij het best vergelijken met hoe een prooidier keek naar een roofdier. Hij hield dan ook de blik van de ander vast, wilde zich niet overgeven aan de ander. Als een of andere dominantie die hij wilde bereiken, een onderbewust iets. Hij hield zichzelf stil terwijl hij dat ene woord liet bezinken. Had hij het dan niet door? Was hij zo dom? Myrddin deed niks, bleef gewoon naar de ander kijken, gespannen en duidelijk niet op zijn gemak. Hij bleef dan ook zijn arm bewerken met zijn hand, subtiel en rustig. Het was het enigste dat hem nog kalm kon houden terwijl hij de ander aankeek.

Morrígan daarintegen stak even haar handjes op en zwaaide naar de man met een glimlachje op haar gezicht. ook stak ze haar oortjes wat op om zijn aandacht te krijgen. De Meowstic stapte nog wat naar voren en bekeek de ander even voorzichtig. Ze koos ervoor om de ander niet aan te raken, ookal had ze daar wel over nagedacht. Ze knipperde, bekeek de arm die haar trainer kapot had gemaakt, en richtte haar focus op het gezicht van de man. Angst was er zo vanaf te lezen. 'Hij doet je niks.' Gaf ze door aan de man. Ze maalde kort, een bedenkelijke blik in haar ogen. 'Ik denk dat de lift nog wel even vast zal zitten. Kan ik misschien wat water aanbieden?' Ze wist dat Myrddin hier vooraf was gaan joggen en dus een waterfles bij zich had in zijn zijtas. Eentje die ze zelf nog had gedecoreerd.

Myrdinn deed het onbewust, maar zolang hij de ander kon dwingen om weg te kijken van hem voelde hij zich veilig waar hij stond. Het voelde goed dat de ander hem niet durfde aan te kijken, in een andere situatie zou hij het er misschien wel moeilijk mee hebben, maar nu niet. De ruimte was zo klein. Als de ander een iets probeerde en Morri kwam er niet tussen zou hij of terug vechten en in de cel eindigen, of hij zou zich laten doen. Fragiel en klein als hij was, was er niet veel nodig om iets aan hem te doen. Het feit dat de ander met een klap zoveel schade had weten aan te richten was bewijs. Hij bleef dan ook strak naar hem kijken. Zijn nagels gingen maar over zijn arm en kort trok hij even zijn handen op, waarbij hij zijn blik langzaam van de ander bracht om even naar zijn holo caster te kijken. Hij opende het en begon erdoor te scrollen. Hm... Hij hoverde over de foto van de ander en besloot het te deleten. Daar had hij geen nut meer aan. Hij staarde nog even kort naar het apparaatje en wende zijn blik terug af naar de ander. Zijn handen zakten terug af, de vrije hand vond weer een weg naar zijn onderarm.

De ander snoof, wat ervoor zorgde dat Myrddin zich meteen klaar hield op iets. Hij begon te spreken en de jongeman kantelde zijnhoofd wat en liet zijn blik naar de shiny gaan, die volledig bezig leek te zijn met de man. Toch een iemand die wilde communiceren met hem. Er was geen haar op zijn hoofd die wilde praten met de emo. Hij bleef hier liever staan voor de rest van de dag dan dat hij ook maar een woord deelde met de ander. Toch kon hij het niet goed snappen waar de zin vandaan kwam. Wat was moeilijk te geloven? Hmpf. Hij trok zijn schouders wat op en legde zijn focus terug op de zwartharige man. Hij bleef hem nog steeds goed in de gaten houden. Hij vertrouwde hem voor geen haar. En hij wist dat dat vast wederzijds was. De ander was duidelijk niet in orde. En was het iemand geweest die hij niet kende had hij misschien wel de effort genomen om de persoon te kalmeren, water aan te bieden, hem echt te helpen. Maar dit ging om een man die hij zo hard haatte... Dit ging om een man die ervoor had gezorgd dat duizenden euros en jaren van pijn voor niks waren geweest. Er was niks anders dat hij voelde voor de ander. Dat hij een of andere breakdown had kon Myr geen begrip voor voelen. Het was een teken van zwakte, iets dat Myr altijd probeerde achter te houden in de nabijheid van anderen.

De ander schudde zijn hoofd en zei nee. Het was duidelijk dat de Meowstic een of ander voorstel had gegeven. Wat het was, wist hij niet. De goudkleurige poes knipperde even en kantelde haar kopje. Ze was doof, alsof ze kon aanhoren wat hij zei. Ze zag zijn lippen wel bewegen, maar de antwoorden die kwamen waren niet degene die hij uitsprak, maar wat hij voelde. Ze draaide zich dan ook naar haar trainer, wandelde erheen en keek op naar de blonde man. Kort keek de man even naar haar. Het was al duidelijk dat ze iets wilde en dat liet ze ook merken. De man rolde even met zijn ogen, maar na een strenge blik van de shiny, kwam zijn hand los van zijn arm. Het ging naar zijn zijzak en hij opende het waarna hij even erdoor rommelde. Al snel verscheen een waterfles. De man deed niet zijn best om door zijn benen te gaan, maar gooide het gewoon richting de ander. Morri maakte even een snelle opmerking waarna haar oren openkwamen en de waterfles in zijn baan werd onderbroken nog voor deze de ander kon raken. Myrddin rolde met zijn ogen en kruiste even zijn armen. Whatever dude. De fles zweefde even heen en weer waarna het rustig in de schoot van de ander werd gebracht dankzij de krachten van de Meowstic. De shiny sloot haar oren terug, waardoor de gloed verdween. Myr was gewoon gefrustreerd, hij wilde helemaal niks aan de ander geven. Het was ook niet zijn bedoeling de ander nog pijn te doen en dat wist de shiny. Zij had dus ingegrepen zodat de fles niet tegen de ander werd gegooid. Hij zag het als verraad, voor nu.

Snel draaide ze zich terug naar Myr, waarbij hij wel meteen hoorde hoe ze vragen in zijn hoofd gooide. Hij antwoorde ze, zijn gezicht vertrekkende in een boze expressie toen ze door bleef drammen of ze het mocht zeggen. Hij zei steeds nee en draaide zich dan ook plots boos naar de Pokémon. Waag het niet, waag het niet. Hij wilde niet dat de ander zijn zwaktes wist. De Meowstic rolde even met haar ogen schudde zuchtend haar kopje. MYr klemde zijn tanden op elkaar en uit pure frustratie draaide hij zich weg van de twee, met zijn armen zo over elkaar geslaan, begon hij wat te stampen met zijn voet tegen de hoek waar hij net nog tegen had geleund. Augh. Morri bleef hem even aankijken, voordat ze zich omdraaide en terug wat naar de ander ging. 'Ik was er niet bij, maar aan je wonden te zien was het ernstig' gaf ze door aan de ander. 'Hij heeft spijt van wat hij heeft gedaan.' zende ze naar hem door, haar blik werd even gericht op de blonde jongen, die maar door bleef stampen op de wand van de lift. Snel draaide ze zich om naar de ander. 'Als hij iets doet, kom ik ertussen. Ik weet dat je me niet vertrouwt, maar ik wil niet dat dat hij weer opgesloten word' ze wendde haar blik af naar de grond, niet goed wetende of dat wel de juiste dingen waren om door te geven.

Als hij misschien hard genoeg stampte zouden de deuren open gaan. Alles kon je immers wel oplossen met geweld. Hoe het eindigde was wel een ander verhaal. Vaak was het kapot, maar wat had hij nog te verliezen. Hij balanceerde rustig op een been terwijl hij de ander gebruikte om te stampen op de metalen deur. Open, open. Hij wilde weg hier. De waterfles die de ander van hem af had geduwd rolde naar hem toe en al snel tikte het tegen zijn voet aan. Myrddin keek even op en vervolgens naar de fles. Hij snoof, plaatste zijn voet op de grond en pakte de waterfles op. Dit was waarom hij niks deed voor anderen. Ze waren nooit dankbaar. Het enigste dat de ander hem had bezorgd was pijn. Waarom dat Morri hem ertoe dwong hem te helpen was hem een raadsel. Hij bekeek de fles even en wreef zijn mouw erover om de vuiligheid ervan te krijgen. De bloemetjes die de Meowstic erop had getekend waren te kostbaar voor hem om het te laten verpesten door een man zoals hem.

Toen de ander echter weer begon te spreken, draaide hij zich een kwartslag. Zijn ogen focuste zich wel meteen op de man. Wat had ze tegen hem gezegd? Zijn hoofd tolde terwijl hij even vluchtig naar de shiny keek, die duidelijk een beetje geschrokken leek te zijn. Ze kon hem niet horen, maar zijn gedachten wel. De kleine man draaide zich volledig weer naar de ander. Hij stak de fles weg, zijn gezicht strak neutraal terwijl hij de blik van de ander vasthad. Zijn blik sprak boekdelen. Pijn, haat, woede. Hij probeerde zichzelf sterk te houden terwijl de ander verder praatte. HIj leek zo zelfzeker van zichzelf te zijn, dat Myr even zijn ogen vernauwde. Wat dacht hij wel niet? Dat hij iets kon maken tegen hem? Hij balde wel meteen zijn handen tot vuisten terwijl de man gewoon door bleef ratelen. Een grote mond had hij zeker. En maar door blijven ratelen. Myr's gezicht vertrok in pure woede terwijl hij een stap naar voren zette. Zijn handen jeukten op de ander bij de kraag te grijpen en hem in elkaar te slaan. Hij wilde in zijn gezicht stampen. Hij, die zoveel van hem had afgenomen, en nog zo praatte alsof hij wist waarover hij het had. Zijn ademhaling versnelde zich wel meteen terwijl hij nog dichter kwam en even zijn spieren aanspande, hij zou hem e-

Maar nog voor hij iets kon doen werd hij naar achter geschoven door de psychische krachten van de Meowstic, die haar oren weer open had gedaan. Een strenge blik lag in haar ogen terwijl ze hem aankeek. De mute jongen klemde zijn kiezen op elkaar, wilde vloeken of iets van gefrustreerd geluid maken, maar er kwam niks. De Pokémon loste hem en snel draaide hij zich om naar de muur, waar hij even snel een paar slagen tegen gaf. Hij bleef doorslaan tot hij eindelijk buiten adem was. Zwaar hijgend was het piepende geluid het best hoorbaar. Zijn ogen schoten meteen terug naar de ander, waarna hij keek naar Morrígan. Hij wilde direct iets zeggen tegen deze eikel. Hij wilde een iets duidelijk maken. Geen tussenpersoon. Maar hij wist ergens dat de ander toch niks wilde horen wat hij had te zeggen, niet zolang het op papier was. Niet zolang de ander het kon negeren. Morrígan moest het kanaal openzetten zodat hij eens kon zeggen hoe het zat. De kat knipperde enkele keren en fronste terwijl ze naar haar trainer keek. Het duurde even, maar ze gaf toe.

Myr wist precies wat hij wilde zeggen tegen deze gast. Zijn gedachten klaarder dan ooit voordien terwijl hij wist dat zijn woorden, die gevangen zaten in zijn hoofd eindelijk een uitweg hadden. Zijn ademhaling versnelde zich weer toen hij de woorden opstelde en Morri ze gewoon meteen doorstuurde naar de emo. Zijn blik bleef strak gericht op de ander, die daar maar op de grond zat. Zielig. 'Houd toch je bakkes. Alsof jij zo heilig bent.' Werd erdoor gestuurd. 'Met je arm, je zielig doen, boehoe. Cry me a fucking river.' De gedachten waren gevuld met pure woede en haat. 'Dit is jouw fout, dit is wat je ervan krijgt. Jij neemt mijn stem, dan neem ik ook iets van jou.' Hij zette een stap naar voren, zijn handen beefden hevig. Hij wilde de man in zijn gezicht kicken. Hij was zo, zo... Boos? Nee. Hij was gewoon verdrietig. 'Al die vooruitgang weg, door jou.' Hij snoof even diep, de pijn in zijn keel nam toe. 'Je hebt al de hoop van me weg genomen. En heb je spijt? Natuurlijk niet.' Hij draaide zich wat half weg en sloeg keihard tegen de muur aan. Zijn hand beefde van de pijn die door hem sudderde. 'Jij nam mijn stem af, klootzak, dus houd je fucking bakkes.'

Hij wilde niet dat de ander het wist, maar wat kon hij anders doen? er was gezegd dat hij moest leren praten over zijn problemen, over hoe hij zich voelde. Maar dat bracht geen opluchting als het op papier kwam. Nu? Niet zo heel veel. Hij was nog steeds boos en zeker bij de gedachte dat de ander zich slecht zou voelen voor hem. Hij wilde niet dat de ander op hem zou neerkijken, of zou denken dat hij de overmacht had. Als dat het geval was, dan wat had hij nog? Respect was er niet, angst was het enige dat de ander voor hem voelde. Zoveel was duidelijk. Was hij daar trots op? Zeker niet. Maar wat wilde hij dan wel? Hij wilde het niet goed maken met deze kerel. Hij had alles voor hem verpest en hij had spijt gehad voor het feit dat hij ten eerste de foto had genomen. Maar waar hij vooral spijt voor voelde was om zo ver te gaan. Nog nooit had hij dit gedaan. Hij was erop uit geweest om de ander- Nee... Als hij toegaf daaraan dan kwam het besef binnen hoe kapot en messed up hij werkelijk was. Zolang hij zichzelf veilig hield was er geen reden om dat te bedenken. Was hij een gevara voor anderen? Nee... Nee... Of juist wel? Zijn ogen gingen even over de man tegenover hem. HIj was overeind gekomen en wel meteen zette Myr een stap naar achter. De ander had nog steeds een hand vrij en Myr vertrouwde het voor geen meter. Hij vertrouwde hem voor geen meter. Dat de ander zo bang voor hem was, drong niet meteen tot hem door in dat moment. Wat voor hem stond was iemand die in staat was om ziek te spelen. En als hij niet de eerste zet zette, was hij degene die er de grootste schade aan zou overhouden. Dat was de enige reden waarom het gevecht in de supermarkt zo eenzijdig was geweest.

Als hij dat- Hmpf. De man vernauwde zijn ogen wat en bleef de ander strak aankijken. Alsof hij sorry was. Hij was vast blij dat hij het kunnen doen, kon niet anders. Hij geloofde het dan ook voor geen meter. Het feit dat de ander op zijn benen was gestaan een indicatie dat hij zich opeens vast heel wat vond, zielig op hem neerkeek. HIj knipperde enkele keer vluchtig en voelde tranen prikken. Snel draaide hij zich terug naar het bedieningspaneel van de lift, waarbij hij weer begon te drukken op de knoppen. Hij wilde eruit, nu, onmiddelijk. De zwakte die hij voelde maakte hem met de seconde bozer, instabieler. Hij wist niet of hij elk moment in elkaar zou klappen en huilen. Als dat wel het geval was zou hij het zichzelf nooit vergeven. HIj wist niet of hij dan wel in staat zou zijn om de ander geen pijn te doen. Het was immers allemaal de ander zijn schuld. Waarom was hij hier zelf? KOn hij niet een andere lift nemen? Konden ze niet naar een ander ziekenhuis gaan? Woede sloeg over in paniek bij het besef dat niks werkte. Hij had op de deuren geklopt, had al zijn woede af gereageerd op de wanden... en had hopeloos op de knopjes gedrukt, zelf op het bedieningspaneel geslaan. Niks. Niks. Niks. HIj opende zijn mond wat om naar adem te komen.

En toen gingen de lichten uit. Myrddin verstijfde meteen terwijl hij snel omkeek. Er was letterlijk geen steek dat hij kon zien. Snel zette hij enkele passen naar achter tot hij een muur achter zich voelde. Hij keek even rond, zag niks en slikte even. HIj schoof opzij, tot hij een hoek vond en zakte door zijn benen, waarna hij zich klein maakte. Geen zicht hebbende op de ander bracht hem meer angst dan hij wilde toegeven. Hij wilde hier niet zijn. Hij wilde naar huis, hij wilde naar bed. Hij bleef dan ook stil zitten in de hoek van de lift. Wachtende tot de lichten terug aan zouden gaan. Hij was niet bang als de lift zou vallen zoals ze in films wel eens deden. Honestly, misschien was dat beter voor nu. Want dit was erger dan sterven in zijn ogen.