Tales of

Sinnoh

De bank was weer opgeruimd, al het beddengoed daarvan zat in de was en het bed zelf was net opgemaakt. Alain lag half in een stapel kussens, de Vulpix op zijn borstkas, de Buneary lag onder zijn oksel met haar hoofd op zijn schouder en de Petilil had haar plek tegen zijn andere heup gevonden. Alain hield een boek in de lucht, boven zijn hoofd, terwijl hij met vernauwde ogen ontevreden het einde aan het lezen was. Hoe konden ze het zo eindigen?

Er klonk gerommel bij de deur en Alain sloot het boek en legde de Vulpix voorzichtig aan de kant, waarna hij zijn weg naar de deur begon te maken. Net voor hij deze wilde openen werd de deur echter open geslagen en Alain stapte aan de kant om een verwilderde Cas erlangs te laten, wie hem niet eens op leek te merken. Eh?

“Cas?”

Maar de ander liep naar de badkamer zonder hem een blik waardig te gunnen en Alain fronste diep toen hij het water hoorde lopen. Moest hij zich zorgen maken dat de ander iets zou doen waar hij—

Woedend gebons op de deur trok hem uit zijn gedachten en Alain trok de voordeur verbaasd open. Hij knipperde een paar keer toen er woest werd gescholden over fraude en diefstal en— Wat? Alain probeerde de man nog te kalmeren, maar toen deze niet luisterde haalde hij enkele biljetten uit zijn portemonnee. “Dit is het, toch?” vroeg hij, waarna hij het geld tegen de borst van de ander duwde. “Werkse.” En met die opmerking gooide Alain de deur dicht, stopte hij zijn portemonnee in zijn achterzak en haalde hij een keer diep adem.

Met zijn knokkels klopte hij zacht op de badkamerdeur. “Cas?” vroeg hij, waarna hij even op zijn lip beet. Wat was er in Arceus’ naam gebeurd in het ziekenhuis? Slecht nieuws?

De deur werd geopend en Alain voelde hoe zijn ogen zich verwijdden, hoe zijn lippen langzaam van elkaar kwamen terwijl hij verbaasd naar de ander keek. Zijn maag keerde zich om bij hoeveel de ander hem deed denken aan de eerste dag in het huis. Alain opende zijn mond om wat te zeggen, maar stapte automatisch opzij toen de ander hem voorbij wilde lopen. Verslagen keerde hij zich om, tweekleurige ogen gericht op de ander alsof hij elk moment in duizend stukken kon breken.

Wat was er gebeurd?

“Ga even zitten,” besloot Alain rustig te zeggen, de vraag van de ander over de Pokéball negerend. Hij zette een stap in zijn richting en haalde even diep adem, proberende om zijn eigen houding en ademhaling niets meer dan kalmte uit te laten stralen, zelfs al stonden zijn wenkbrauwen in een bezorgde frons.

Op dit moment had hij geen idee wat er was gebeurd. Had de ander slecht nieuws gehad? Wat het ook was, hij was duidelijk niet oké. Niet alleen was hij naar binnen gestormd alsof er geen kwade taxi chauffeur achter hem aan kwam, het direct de badkamer in gaan en eruit komen alsof hij net zes dagen had gehuild was niet veel beter. Maar, hij… Hij wist niet hoe hij hiermee om moest gaan. Hij wilde er voor de ander zijn, maar… hoe?

“Cas… wat is er gebeurd?”

Wat ging er door zijn hoofd? Wat dacht hij nu te gaan doen? Wat wilde hij in Arceus’ naam met de Vulpix? Natuurlijk wist Alain precies waar de Pokéball was. Hij had de Vulpix er immers uit gelaten. Maar, voor nu had hij niet het idee dat de plannen die de ander had… in een juiste mindset waren gemaakt. Hij moest tot rust komen.

Fuck.

Alles in Alain wilde hem er toe zetten om de ander beet te pakken en op het bed te zetten, om hem tot kalmte te forceren. Hij werd zelf nerveus van het gedrag van de ander en bracht zijn eigen handen naar zijn borst, waar zijn nagels over de zwarte handschoen gleden. Een diepe frons stond op zijn gezicht, terwijl hij zo hard focuste om zichzelf op die plek te houden. Cas had dit nodig, wat het ook was, dus hij zou hem laten gaan tot hij zelf weer terug in het heden zou komen.

De ander herhaalde zijn woorden en hield de dekens nog altijd vast, maar leek te stoppen met zoeken naar de Pokéball, alsof Alain die in het bed zou hebben gelegd. Alain knikte langzaam, zichzelf stil houdende om niet te onderbreken wat de ander wilde zeggen. Hij moest morgen. Het was een begin, maar het zei vrij weinig. Alain verwachtte dat het betekende dat hij morgen terug moest? Wat zou hij anders morgen moeten? Maar waarom had hij daar de Vulpix voor nodig?

Hij was daar.

Het duurde drie seconden voor Alain’s gezicht compleet vertrok en hij op de ander afstapte. Hij tilde zijn hand in zijn richting, maar trok deze al snel weer terug. “Ben je— Heeft hij je aangeraakt? Cas?” vroeg hij, zijn stem net wat lager dan net. Als Myr hem aangevallen had in het ziekenhuis, dan zou hij binnen enkele uren voor de deur van de ander staan. Hij kon niet aanzien hoe… Hoe kon één iemand zo’n effect hebben op iemand anders? Hoe kon hij Cas dit aandoen en zichzelf nog in de spiegel aankijken?

Nee. Alain knikte langzaam, maar voelde de spanning niet van zijn schouders rollen. Tweekleurige ogen bleven strak gericht op de ander. De ander was niet oké. Zonder communicatie wist Alain niet wat er door zijn hoofd spookte en wat de ander dacht te gaan doen, maar het was meer dan duidelijk dat hij niet op een juiste plek zat op dit moment. Alain wilde hem helpen, maar hij voelde zichzelf opnieuw verloren. Hoe? Hij had geen idee.

Het maakt niet uit.

“Wat?” reageerde Alain direct, zijn toon scherp. Hij schudde zijn hoofd. “Het maakt wel uit. Cas! Kijk naar jezelf!” ging hij door, iets luider dan hiervoor. Hij veegde zijn hand even over zijn gezicht en haalde diep adem, alsof zuurstof het klemmende gevoel in zijn maag op zou lossen. Het idee aan Myr in Cas zijn buurt maakte hem misselijk en hij wilde dat het anders was. Hij zou willen dat het niet zo hoefde te zijn. Dat het bijtende gevoel naast bezorgdheid schuld was. Zonder hem…

“Cas,” sprak hij opnieuw, waarna hij dichter naar de ander toe stapte. “Je bent niet oké,” concludeerde hij, waarbij hij zijn hand op de bovenarm van de ander legde en hoopte hem tot stilstand te forceren, zodat hij niet weer panisch op zoek zou gaan naar een Pokéball die hier niet eens in de huiskamer lag.

Een maand geleden had Alain de pols van de ander allang beet gepakt en hem op het bed gezet, hem geforceerd om oogcontact te houden. Een poging om de ander te gronden. En zelfs als het allemaal even te veel werd, zou het hem terug naar hier brengen. Want waar Cas op het moment ook was met zijn hoofd, het was niet hier.

Maar, zelfs de enkele aanraking op zijn arm was iets wat Alain had uitgesteld. En toen Cas zijn arm weg trok, trok Alain zijn hand ook terug in een geschrokken beweging, alsof hij verwachtte dat er iets anders zou komen. Hij wist dat Cas dat niet bij hem zou doen. Maar, dat was ook iets wat hij van Myr had gedacht voor het gebeurde. Hij schaamde zich ervoor, maar hij duwde dat gevoel weg en focuste zich op Cas. Want hij was niet oké en hoe meer hij het ontkende, hoe meer zijn hart brak voor de ander.

“Het is oké om niet oké te zijn.” Zijn stem was zacht terwijl hij de woorden uitsprak. “Je bent hier. Je bent veilig. Maar niemand verwacht dat je oké bent, Cas. Dat heeft tijd nodig,” ging hij door. Een deel van hem wilde nog altijd zijn hand naar de ander uitsteken, hem de steun geven waarvan de ander niet eens door leek te hebben dat hij het nodig had. Maar, in plaats daarvan legde hij zijn hand op zijn eigen bovenarm, alsof hij zichzelf zo bij elkaar kon houden.

Nee. Alain zuchtte, maar de ander keek hem eindelijk aan dus hij forceerde een zachte, zwakke glimlach op zijn lippen die zijn ogen niet bereikte. Eindelijk gaf de ander, bedoeld of onbedoeld, wat meer weg. Het zou oké moeten zijn. Alain knikte kort om aan te duiden dat hij hem hoorde, dat hij hem begreep, terwijl zijn gedachten teruggingen naar die eerste dag hier, alsof dat al zo lang geleden was. Het voelde als lang geleden— Het was vreemd om te bedenken dat ze elkaar pas zo kort kenden. Die dag hadden ze het gehad over Myr en Alain had, eigenwijs als ook hij was, gezegd dat alles oké was, want dat moest het zijn.

Maar… waarom zou Cas dat denken?

Alain voelde een brok in zijn keel vormen. Hij probeerde het weg te slikken, maar het was tevergeefs. “Cas…” kwam er in niet meer dan een gebroken fluister uit. Er was zoveel wat hij wilde zeggen en meer dan al het andere wilde hij de ander dichterbij trekken in een knuffel, om hem duidelijk te maken dat hij veilig was en dat hij hier niet hoefde te doen alsof alles oké was. Maar… dat was niet wat de ander comfortabel zou maken, was het?

“Het is niet oké.” En dat was in orde. Dat hoefde het niet te zijn. Niet nu. “Shit, als ik in jouw schoenen stond had ik hier niet kunnen staan. Je bent sterk, maar dat hoef je niet te zijn,” ging hij door. Dat waren de woorden die hij niet geloofde wanneer hij ze tegen zichzelf probeerde te zeggen, maar tegen Cas geloofde hij elk woord. “Niets hieraan is oké. Je… Je hoeft niet te doen alsof…” Was dat wat hij hier al die tijd had gedaan? Had hij beter zijn best moeten doen om te begrijpen dat de ander niet oké was?

Toen Alain de ander ontmoette, had hij gedacht dat hij koud, vals en arrogant was. De paar dagen die ze samen hadden gespendeerd had hem al snel laten zien dat de ander gewoon… onervaren was. Wat zijn redenen ook waren, leek de ander gewend aan een leven alleen. Sterk houden, niet leunen op anderen. Hij had zo verbaasd geleken over het feit dat Alain hem wilde helpen. Hoe zou hij zelf geweest zijn als hij niemand had gehad om op terug te vallen? Wat als zijn ouders er niet geweest waren? Of Rey? Of Vi en Angie en zelfs—

Misschien zat hij dan ook nog op zijn kamer, weg en verscholen van de wereld die hem al zo vaak de rug had toegekeerd. Iedereen had zijn eigen manier om te blijven leven in een wereld die niet altijd het beste met hen voor had. En soms maakten ze de verkeerde keuzes. Soms deden ze een masker op en bewaarden ze afstand van iedereen die dichterbij wilden komen. Anderen namen de schuld van de wereld over op hun eigen schouders in de hoop enige controle te bewaren. Want als het hun fout was, misschien konden ze het dan veranderen. Misschien was hard werk genoeg om niet altijd ongelukkig te zijn.

Uiteindelijk waren ze geen slechte mensen voor de manier waarop ze besloten vooruit te blijven gaan. Iedereen had iemand nodig die hen een andere manier liet zien. Alain was gelukkig genoeg geweest om die mensen in zijn leven te hebben. Maar Cas?

Ik weet het niet.

Alain voelde hoe een zwaar gevoel in zijn borstkas terecht kwam en hoe hij zijn kaken op elkaar moest klemmen om de tranen niet uit zijn ogen te laten ontsnappen. Tweekleurige ogen bleven strak gericht op de ander, een zachte en waterige glimlach op zijn lippen terwijl hij langzaam knikte om aan te geven dat hij het had gehoord, maar hij onderbrak de ander niet. Zelfs toen hij zijn zinnen niet af maakte, toen Alain nog altijd geen idee had wat er was gebeurd, was hij zo tevreden dat de ander het probeerde. Een deel van die muur die hij om zichzelf heen had gebouwd leek naar beneden te komen en Alain wist dat dit betekende dat er hoop was.

De verloren blik van de ander was genoeg voor Alain om nog een poging te doen om de brok in zijn keel weg te slikken. Langzaam tilde Alain zijn hand weer naar de bovenarm van de ander, om deze er voorzichtig op te leggen. Een vorm van steun die hij de ander wilde offeren, in de hoop dat hij nu niet weg zou schrikken.

“Dat is oké,” zei Alain hem zacht. Er waren geen juiste woorden voor de situatie, vooral gezien hij nog altijd geen idee had wat er was gebeurd of wat Cas precies wilde. Cas wist waarschijnlijk niet eens goed wat hij het liefste wilde, te gewend aan het alleen zijn en het wegstoppen van alles wat hem wat deed. Het zou oké moeten zijn, waren de woorden die hij had gezegd. Maar het was niet oké. En nu moesten ze een manier vinden om daarmee om te gaan.

“Is het oké als we gaan zitten?” vroeg hij de ander voorzichtig, waarna hij hem zachtjes aan de arm probeerde mee te nemen naar het bed, om daar te gaan zitten. Hij wilde proberen om het hierover te hebben, om iets dieper te duiken in wat hem zo duidelijk dwears zat en wat de ander ertoe had gedreven om te zoeken naar een Pokéball van een Pokémon waar hij geen band mee had. Was hij van plan geweest te vertekken? Zo geschrokken van een enkele ontmoeting met Myr dat hij niets anders wilde dan zich compleet afzonderen?

“Vertel me wat er is gebeurd vanaf het begin,” vroeg hij de ander. “Waar ben je heen gegaan toen je het ziekenhuis binnen kwam?” Was hij eerst langs zijn afspraak gegaan, of kwam hij Myr tegen in de lift daar naartoe? Hij wilde de kans nemen om het hierover te hebben en de beste manier was om er weer doorheen te gaan, om Cas de kans te geven om de dag te verwerken door hem samen te herbeleven.

Het was meer dan duidelijk dat de ander niet op zijn gemak was, maar wie zou dat wel zijn in de huidige situatie? Hij was in ieder geval niet meer panisch op zoek naar iets wat de situatie niet zou verbeteren. De tas, waar de Pokéball aan vast geklikt zat, hing op de gang en… was geen verbazingwekkende plek voor de Pokéball, gezien Alain de Vulpix vaker meenam op een wandeling. Zonder Pokéball weggaan was nooit een geschikt plan; hij wilde altijd een manier om haar terug te kunnen roepen, vooral gezien het niet zijn Pokémon was. Omdat er geen goede plek was om een Pokéball op te bergen, had hij die vaker gewoon vastgeklikt aan de tas gehouden en zag hij wel wanneer de ander hem weer los klikte als hij de Vulpix zelf nodig had.

Cas vertelde dat hij direct naar de afspraak was gegaan. Het nieuws wat hij daar had gehad was niet positief geweest, wat waarschijnlijk de volgende ontmoeting niet had geholpen. Het feit dat de schade aan zijn arm niet uit zichzelf zou herstellen en geopereerd moest worden, moest een teleurstellende klap zijn geweest voor de ander. Alain knikte langzaam en haalde even diep adem. Hij draaide zich meer naar de ander toe op het bed en legde zijn handen op zijn eigen schoot, terwijl hij de ander met een zachte glimlach aankeek. Morgen terug naar het ziekenhuis. Dat was iets waar hij een mentale notitie van maakte, maar waar hij het nu even niet over wilde hebben.

“Oké. De afspraak was over en toen kwamen jullie elkaar tegen in de lift?” vroeg hij de ander, rustig door gaande naar het onderwerp waar ze het eigenlijk over moesten hebben. Cas en Myr hadden samen in een lift gestaan. Hij was niet… gewond, dus dat was in elk geval al beter afgelopen. Maar met hoe Cas er nu uitzag… Arceus, die arme jongen. “Neem je tijd,” verzekerde Alain hem. Ze hadden alle tijd. Alles wat Cas nu hoefde te doen was rustig vertellen wat er was gebeurd, in de hoop dat hij zelf ook kon begrijpen dat het niet oké was. Dat het niet oké hoefde te zijn. Hij had het recht om zich kapot te voelen na een traumatische ervaring. Dat was precies waarom Alain hem destijds niet alleen naar huis had willen laten gaan. Misschien was hem alleen naar het ziekenhuis laten gaan al een vergissing geweest.

De ander was bezig met het herhalen van wat er die dag was gebeurd. Alain kon het in zijn gezicht zien hoe deze in een snel tempo door zijn eigen acties en de gebeurtenissen heen leek te gaan. Het gesprek met de dokter was voor nu grotendeels irrelevant, dus Alain had genoegen genomen met het antwoord dat Cas de volgende dag terug moest komen. Na wat er vandaag was gebeurd, had hij het idee dat het beter was als hij niet alleen zou gaan. Na zijn contact met de buren, had hij het idee dat een auto regelen misschien nog wel te doen was. Een offer wat hij na dit gesprek op tafel zou leggen.

De lift ging stuk. Het leek erop dat ‘wrong place, wrong time’ niet ophield bij de ontmoeting in de supermarkt. Alain voelde hoe zijn frons dieper werd bij de woorden en knikte kort, een teken dat hij had gehoord wat de ander zei. Hij zei verder niets, wachtte rustig af tot er aanleiding voor was. Dit was Cas zijn verhaal en hij wilde hem alle tijd geven om te vertellen wat de situatie voor hem in had gehouden, hoe lang het ook zou duren om die woorden te vinden. En als het hem niet zou lukken, dan zou hij er simpelweg voor hem zijn.

Er werd eerst niet veel gezegd. Dat was duidelijk genoeg; het was dus niet gebleven bij een stil moment in de lift. Alain begreep waarom de ander geen gesprek met de ander had gewild. Zelf zou hij ook de andere kant op hebben gekeken en de ander laten gaan. Waarom conflict opzoeken? Het was duidelijk dat Cas daarin het zelfde had gestaan en Alain was daar tevreden mee. Het was beter dan de ander aanvallen, zoals Myr nodig had geacht.

Alain knikte nogmaals en bleef stil terwijl de ander zocht naar woorden die hij niet leek te kunnen vinden. Toch haalde hij duidelijkheid uit wat er gesproken werd. Het was niet meer dan normaal om terug te denken aan wat zeker een traumatische ervaring was, wanneer je er zo mee werd geconfronteerd. “Neem je tijd,” herhaalde Alain voorzichtig, waarbij hij zijn hand even kort op die van de ander legde, in de hoop hem bewust te maken van de spanning die hij erop had gezet. Zelfs door de handschoen heen voelde hij de spanning op de ander staan.

Na zijn hand weer op zijn eigen schoot te leggen, humde Alain even kort. “Je hebt hem daarvoor twee keer gezien en beide keren eindigde het in agressie. Het is niet raar om dat uit de weg te willen gaan en die kans was je ontnomen in een kleine ruimte,” concludeerde Alain rustig, in de hoop de ander de logica van de situatie in te laten zien. Zijn gevoelens waren terecht en hij mocht zich ongemakkelijk en zelfs angstig voelen in een situatie met iemand die hem al had laten zien dat hij hem niet kon vertrouwen.

“Dus je zat vast in de lift. Wat gebeurde er?” Alain deed zijn best om niets voor de ander in te vullen, om hem de kans te geven om gevoelens en situaties volledig duidelijk te krijgen. Hij wist niet of het de juiste manier was en of wat hij deed zou helpen, maar hij ging het op zijn minst proberen. Cas verdiende dat en Alain was meer dan gewillig om aan zijn zijde te staan hiervoor.

Sinds de aanval in de supermarkt zag Alain Myr niet meer als een vriend. Nu hij over hem sprak met Cas, werd dit alleen maar duidelijker. Hij maakte zich zorgen om de jongen die bij hem op het bed zat, niet om de blonde jongen wie hij die dag in de supermarkt niet had herkend. Het had een zwarte laag over hun hele vriendschap gelegd, waar Alain zich afvroeg of hij al die tijd had gedacht dat hij met een ander persoon had gepraat. Of misschien was het iets wat hij zichzelf aan wilde praten, omdat het makkelijker was om Myr weg te duwen.

Volgens Cas zou Myr spijt hebben en Alain voelde zijn frons groeien bij de woorden. De sarcastische lach maakte meer dan duidelijk dat de ander er niets van geloofde en Alain vroeg zich af of… Zou het uitmaken? Zijn gedachten gingen naar de woorden van Angie, de berichten in zijn Holo Caster waar hij zo lang naar had zitten staren.

‘Ik wil gewoon weten hoe het zit van beide kanten.’

Ze had gelijk gehad. Iemand kon pas een oordeel maken wanneer beide kanten van een verhaal op tafel lagen. Maar, wat als de andere kant niet uitmaakte? Wat gebeurd was, was gebeurd. Soms was dat zo ver uit de hand gelopen dat daar niets meer aan veranderd kon worden, dat niets genoeg zou zijn om de situatie recht te praten. Voor Alain was deze situatie zo geweest. Hij hoopte dat Myr er inderdaad spijt van had; dat de jongen had geleerd van zijn acties en dat dit nooit meer voor zou komen. Wat hij die dag verloren had, zou hij nooit meer terug krijgen, maar dat betekende niet dat zijn toekomst net zo hopeloos hoefde te zijn.

‘Dit klinkt niet als jij?’

Weken geleden en Alain zou haar gelijk hebben gegeven. Maar weken geleden zat hij niet hier, op zijn bed, met de levende herinnering aan wat Myr had gedaan. Hij had inmiddels de tijd gehad om rustig na te denken over wat er was gebeurd en had hieruit de conclusie getrokken dat het beter was zoals het was. Niet alles wat gebroken was kon gerepareerd worden en dat was oké. Het was onrealistisch om te denken dat alles magisch terug op zijn plek zou vallen. Elke actie had zijn consequenties, hoeveel spijt je ook had. Hij besloot dit niet aan te kaarten bij Cas. De spijt was irrelevant. Zolang hij niet had geleerd van zijn eigen acties, zou Myr niet van spijt mogen spreken.

“Vaak eh— We verwachten van anderen dat ze reageren zoals je zelf zou doen,” probeerde Alain de laatste woorden van Cas uit te leggen. “We gaan uit van wat we kennen. Dat hij denkt dat jij zou aanvallen…” Alain liet even een zucht klinken en ging er vanuit dat hij de zin niet af hoefde te maken. Want hoeveel spijt de ander ook zei te hebben tegen Cas, dat betekende dat hij nog niet genoeg had geleerd van zijn acties. Alain wist dat het onrealistisch zou zijn om dat te verwachten, maar toch… Hij had gehoopt dat de ander zo zou zijn geschrokken van wat hij had aangericht, dat… Maar teleurstelling was niets nieuws.

“Wat heeft hij nog meer gezegd?”