Tales of
Sinnoh

Re: I never meant to start a fire - za dec 11, 2021 10:46 pm

Tag Alain

Twilight is approaching

The hypocrite of darkness shows its face, like a nightmare, again, this repetitive pattern

Casimir was er nog steeds van overtuigd dat de andere geen spijt had van wat hij exact gedaan had. Het enige waar hij spijt van had was dat het zijn eigen leven had beïnvloed. Zelfs als hij echt moeite zou doen om de andere zijn kant van het verhaal te horen, hij had het niet in zich om hem te vergeven. Zo makkelijk was dat niet.

Als die pokémon van Myrdinn het gesprek nooit op gang had gebracht, zou er niets gebeurd zijn. Dan hadden ze elkaar gewoon een hele tijd genegeerd en daar was het bij gebleven. Helaas was het anders uitgedraaid dan hij had gehoopt.

Eindelijk wist hij wat meer te ontspannen en legde zijn hand neer op zijn schoot. Ook zijn ademhaling was kalmer en zijn hart ging er niet meer uit springen. Wat Alain zei klonk logisch. Op het moment zelf had hij het belachelijk gevonden want er was geen haar op zijn hoofd dat eraan dacht om iemand aan te vallen. Daar zag hij het nut niet van in tenzij het ging om zelfbescherming. “Misschien,” zei hij zacht, de woorden in zijn hoofd herhalend.

Er was één opmerking geweest dat hem was bijgebleven omdat het een hoop verklaarde. Het gaf de andere een reden waarom hij had aangevallen. Nog steeds was het een actie geweest die niet goed te praten was. Het maakte niet uit wat je reden was, zo’n reactie was verkeerd. Maar terwijl Casimir eerst niet geweten had waarom de andere dit gedaan had, wist hij dat nu wel. Het feit dat hij het wist, bracht enigszins een beetje rust. “Dat ik zijn stem heb afgepakt,” zei hij, zijn stem vrij van emoties. Het was niet letterlijk, zo veel wist hij want de eerste keer had hij ook niks kunnen zeggen. Maar hij begreep wel dat de ene slag die hij gegeven had, consequenties had gehad voor de andere. De andere was verder niet in detail getreden, dus hij had geen idee wat het inhield, maar hij was er niet trots op.

“Jij neemt mijn stem, dan neem ik ook iets van jou,” herhaalde hij de exacte woorden die de pokémon hem had laten horen. Het had menes geklonken en misschien was hij er al bij al nog goed vanaf gekomen.

note -

Re: I never meant to start a fire - za dec 11, 2021 11:51 pm

i've built my castleon broken dreams

Alain keek de ander verbaasd aan toen de woorden gesproken werden. Hij had Myr’s stem afgepakt. Voor het eerst sinds ze op het bed zaten, keek Alain omlaag en richtte hij zijn blik op zijn eigen handen. Was Myr in dat eerste gevecht… Oh, nee. Het verhaal heeft twee kanten. Alain legde zijn hand over zijn mond en keek uit over de huiskamer, alsof daar het antwoord zou liggen op een vraag die hij niet eens had gevormd.

Jij neemt mijn stem, dan neem ik ook iets van jou.

Veranderde dat iets? Hij hield zijn blik gericht op niets in het speciaal, terwijl hij probeerde uit te vogelen wat hij zelf vond van die vraag. Nu hij wist dat Cas, op welke manier dan ook, de stem van Myr had ontnomen, veranderde dat hoe hij zich voelde over de aanval die volgde? Het verliezen van je stem als je al niet kon praten moest een extreme ervaring zijn. Hij begreep hoe iemand in een wanhoop kon vallen en hoe dat een woede naar boven kon brengen.

“Zijn stem,” mompelde Alain zacht. Hij beet op zijn lip, voor hij een keer diep inademde en een zucht over zijn lippen liet rollen. “Ah, sorry…” mompelde hij. Het maakte niet uit wat hij ervan vond, of wel? Dat was niet waarvoor hij hier zat. Hij draaide zich weer iets meer naar Cas toe en liet zijn blik weer naar hem glijden. Hij zag weer voor zich hoe Myr boven op hem sprong en…

Het veranderde niets.

“Dat is niet oké…” zei hij tegen de ander. Hij reikte voorzichtig naar zijn hand en nam deze tussen zijn eigen, tweekleurige ogen die strak gericht stonden op de grijze, kleurloze ogen van de ander. Hij wilde duidelijk maken dat wat hij hierna zou vragen niet uit gebrek aan vertrouwen was, maar omdat hij wilde weten wat er in zijn hoofd omging. “Wat… Wat heb jij gezegd?” Alain hield zich vast aan dat Cas nooit opzettelijk permanente schade zou hebben aangericht bij de ander. Anders was dit nu niet ter sprake gekomen. Misschien was hij naïef, maar… Nee.

note ~

Re: I never meant to start a fire - zo dec 12, 2021 1:16 am

Tag Alain

Twilight is approaching

The hypocrite of darkness shows its face, like a nightmare, again, this repetitive pattern

Voor even merkte hij een verandering in de expressie van Alain, wat ervoor zorgde dat hij weer weg keek. Had hij een fout begaan door er eerlijk op te antwoorden? Casimir kon een zucht niet onderdrukken. Hij wilde heel graag recht staan en weg gaan, zoals oorspronkelijk het plan was. Dit was een onderwerp waar ze het nooit over hebben gepraat. Het was nooit aan bod gekomen en Casimir was niet degene die zelf snel een gesprek op gang zou brengen, zeker niet over gevoelige onderwerpen.

Myrdinn had hem aangevallen omwille van deze reden. Misschien dat Alain nu zou inzien dat het allemaal toch gerechtvaardigd was. Als je het luidop zei, klonk het heel extreem. Hij had iemand zijn stem afgepakt. Hoe kon je dat horen en denken dat hij nergens schuldig aan was? Zou het iets veranderen als hij zei dat het niet zijn bedoeling was geweest? Net zoals heel de situatie in de winkel was het gebeurd en kon er niks aan veranderd worden.

Zijn kaken klemde hij weer op elkaar toen de andere weer op sprak en voor enkele seconden hield hij zijn adem is. “Nee, het is niet oké,” herhaalde hij de woorden om te laten weten dat hij het ermee eens was. Op dat moment wist hij niet wat te verwachten. Het zou hem niet verbazen als Alain was recht gestaan en hem vroeg om weg te gaan. De twee kende elkaar al langer en waren vrienden voor dit allemaal begon. Casimir kon het Alain niet kwalijk nemen als hij nu toch besloot om er te zijn voor de andere.

Verbaasd keek hij opzij toen dat hij de handen van de andere om zijn eigen hand voelde. Met een lichte frons keek hij op. “Sorry.” Hij meende het oprecht wanneer dat hij het gezegd had. Tijdens hun eerste incident had hij beter moeten weten, maar op dat moment, wilde hij enkel de andere van hem af en de nek was overduidelijk zijn zwakke plek. Het had gewerkt, maar het resultaat was extremer dan bedoeld. “Hij geloofde het niet,” voegde hij er met een zucht aan toe. Het was net zoals Casimir de andere niet had geloofd.

note -

Re: I never meant to start a fire - zo dec 12, 2021 1:53 am

i've built my castleon broken dreams

Er was altijd meer dan één kant van het verhaal en Alain wist dat het naïef en stom was om dit niet na te gaan voor hij degene die hij het minst kende in zijn huis nam. Maar Alain was altijd uitgegaan van zijn hart, nooit zijn hoofd. Het was altijd een gevoel wat hem de weg wees en in die situatie had hij dezelfde keuze honderd keer gemaakt zonder een moment van twijfel. Met de hand van de ander tussen de zijne en een nieuwe vastberadenheid in zijn eigen blik, zou hij die keuze opnieuw maken.

Het viel niet goed te praten dat wat hij ook gedaan had, de stem van Myrddin had ontnomen. Op een ander moment zou Alain daarop door hebben gevraagd, maar diezelfde woorden galmden in zijn hoofd en stopten hem voor hij zijn mond had geopend. Het zou niets veranderen. Zolang het niet met opzet was gedaan, zolang hij niet gegaan was voor permanente schade en het een stom gevecht was geweest zoals Alain al die tijd al had gedacht, zou het niets veranderen. Het ongelukkige resultaat was hier onbedoeld.

Maar de blik van Myrddin in de supermarkt? De manier hoe Cas niet eens de kans had gekregen zichzelf te verdedigen? Genoeg zouden zeggen dat Cas dat op zichzelf had gebracht met wat hij had gedaan, maar op die manier kon je alles altijd maar erger en erger maken tot er een dode viel. Het een stap verder zetten, wraak nemen, was nooit de juiste zet. En wanneer je in die woede een foute keuze maakte, dan kon die je de rest van je leven achtervolgen.

Sorry.

Dat was wat hij had gezegd tegen de ander. Alain voelde zijn wenkbrauwen samen trekken. Hij had zich verontschuldigd naar de ander toen hij erachter kwam wat hij had gedaan. Alain knikte en voelde hoe een gewicht van zijn schouders viel bij die simpele woorden. Want dat was het enige wat verschil had kunnen maken. Als de ander Myr’s stem met opzet had ontnomen…

“Ik geloof je,” verzekerde Alain hem zonder enige twijfel, toen Cas hem vertelde dat Myrddin hem niet had geloofd. Hij kneep even zacht in de hand van de ander en liet een zucht klinken. Als hij naïef was, dan hoopte hij dat de waarheid hem nooit zou vinden. Hij wist niet of hij daar alleen overheen zou komen. Hij was nooit sterk geweest, immers. Als het niet voor de ander was geweest, had hij zich in slaap gehuild tot hij zo moe was dat hij Myrddin compleet was vergeten.

“En toen?”

note ~

Re: I never meant to start a fire - zo dec 12, 2021 2:45 am

Tag Alain

Twilight is approaching

The hypocrite of darkness shows its face, like a nightmare, again, this repetitive pattern

De blik in zijn ogen verzachten bij de drie simpele woorden die de andere uit sprak. Hij knikte even zacht om Alain te laten weten dat hij het waardeert. In tegenstelling tot een paar uur geleden, was hij nu niet voor dovemansoren aan het spreken, maar was iemand effectief aan het luisteren. Het was een aangename verandering.

“Het was even terug stil tot de lichten uit gingen.” Murphy’s law was in werking getreden. Alles wat verkeerd had kunnen gaan, ging verkeerd en het werd enkel erger. Het was toen dat de andere ook op de grond was gezakt in een hoekje, alsof dat hij ieder moment aangevallen kon worden. Een nieuw detail dat Casimir voor zich zou houden, hij had immers nog niet verteld hoe extreem hij had gereageerd. Alain had hem zien binnen komen daarnet, maar het was niet te vergelijken met toen. “Daarna-,” hij dacht even na wat er nog gezegd was, maar de herinnering kwam al snel terug. “Het ging over d-de foto.” Eén stomme foto die al dit in gang had gezet. Als hij eraan terugdacht, was het dom.

Zonder dat Casimir het doorhad, kneep hij zacht terug in Alain’s hand. Dit was het punt geweest dat hij zijn initiële emoties opzij had kunnen schuiven, enkel en alleen omdat hij kwaad was geworden. “Hij beweerde dat-,” begon hij voor dat hij zijn blik richtte op Alain. Zou hij zelfs weten waar hij het over had als hij erover begon? Ze hadden dit onderwerp nooit aangehaald. “De foto, de reden dat het mis ging, hij beweerde dat hij die verwijderd zou hebben, als ik het vroeg,” zei Casimir terwijl hij zijn hoofd zachtjes schudden. iets anders dat hij moeilijk kon geloven, door wat Myrddin daarvoor gedaan had. “Even ging het over pokémon, maar hij- hij luistert niet. Niemand luistert ooit,” er was een lichte frustratie in zijn stem gekomen die er eerder niet was. Dat was het probleem, niet waar? Mensen die niet luisterde, die niet verder keken dan zijn woorden of de toon.

Het was op dat punt dat hij in de lift het opgegeven had. Casimir wilde de discussie niet aangaan met iemand die nooit aan had gegeven hem ook maar te willen begrijpen. Het voelde alsof Casimir alles kon zeggen, de andere zou nooit geluisterd hebben. “Dan- dan kwam ik naar hier.” Nog steeds begreep hij niet waarom hij de keuze gemaakt had om hierheen te komen. Hij hield het deel dat hij de lift haast uit was gelopen en waarbij hij nog tegen iemand aan was gelopen voor zich. Hoe sneller hij weg was, hoe beter. De adrenaline was genoeg geweest om de pijn die door zijn arm was geschoten toen te negeren.

note -

Re: I never meant to start a fire - zo dec 12, 2021 3:24 am

i've built my castleon broken dreams

De lichten waren uitgegaan en de twee hadden het over de oorzaak van alles gehad. De foto. Alain voelde zijn frons dieper worden en liet een zucht klinken. De fucking foto. Het was gewoon een dom idee geweest. Alain had geklaagd over de eikel die hij was tegengekomen, Myr had opgemerkt dat hij die gast waarschijnlijk zag staan en de vraag om een foto te maken was gesteld. Wat er vanaf daar was gebeurd… was stom. Het had niet moeten gebeuren en Alain gaf zichzelf er nog steeds de schuld voor. Wat nou als hij er nooit om had gevraagd? Cas had hem toen geappt en…

Hij merkte pas dat hij zijn blik had afgewend toen de ander in zijn hand kneep. Voorzichtig keek hij terug omhoog en luisterde hij naar wat de ander verder te vertellen had. Myr had beweerd dat hij de foto zou hebben verwijderd als Cas het had gevraagd. Hij ging door over Pokémon en… Alain zuchtte. “Hey,” zei hij zacht, tegelijk met een zachte kneep in de hand van de ander. Een manier om hem eraan te herinneren dat hij nu hier was.

Er was zoveel wat hij wilde zeggen daarover, maar de discussie over Pokémon was voor een andere keer. Hij wist zeker dat er manieren waren om anderen te laten begrijpen wat hij van ze wilde, betere manieren dan wat hij tot noch toe had geprobeerd. Maar, voor nu was dat niet relevant voor de situatie. Er was al te veel wat in het hoofd van de ander omging, te veel wat nog geen plek had. Alain was niet van plan daar vandaag meer aan toe te voegen.

“Ik begrijp het,” was alles wat Alain erover zei. Hij begreep wat de ander zei en terwijl hij nog altijd geen idee had wat er die dag was gebeurd, wist hij genoeg. De ander had hem toen al gestuurd dat het Myrddin was die met zijn vuisten dacht. Waar hij die dag over de Holo Caster pissig was geweest, was het ook toen al snel gekalmeerd toen Alain had gevraagd of hij oké was. Al die tijd was dat alles wat hij nodig leek te hebben. Niemand luistert ooit, zei hij zojuist. En iedereen had iemand nodig die wel luisterde.

En daarna was hij naar hier gekomen. “En heb ik je taxi betaald,” vertelde Alain hem met een voorzichtige glimlach, al verdween deze al snel weer. “Je… wilde de Pokéball hebben. Wat was je plan?” vroeg hij. Hij had zo zijn vermoeden, maar hij wilde het de ander horen zeggen. Hij wilde weten wat zijn gehele plan was geweest. Hier weggaan en dan… dan wat? En was dat plan inmiddels veranderd?

note ~

Re: I never meant to start a fire - zo dec 12, 2021 1:14 pm

Tag Alain

Twilight is approaching

The hypocrite of darkness shows its face, like a nightmare, again, this repetitive pattern

Het was raar om ergens over te praten en iemand naast hem te hebben zitten die effectief aan het luisteren was. Casimir was terughoudend geweest in het begin, wist niet hoe hij moest beginnen en wat hij allemaal moest zeggen, maar nu had hij bijna alles wat er was gebeurd vertelt. Op een paar details na. Misschien dat die ooit zouden volgen, maar voor nu was dit genoeg.

Het was raar, maar hij voelde zich opgelucht. Oncomfortabel en beschaamd, maar vooral opgelucht. Alsof er een hele last van zijn schouders was gevallen en het enige dat hij ervoor had moeten doen was praten. Als je op eender welk ander moment zou zeggen dat praten hielp, zou Casimir met zijn ogen gerold hebben, maar nu hielp het.

Heel de rit hierheen was aan hem voorbij gegaan. Het ene moment stapte hij in de taxi en het andere moment stapte hij weer uit. Van de rit zelf kon hij zich niets herinneren. Het was geen wonder dat hij was vergeten te betalen. Casimir knikte even kort. Hij mocht niet vergeten Alain terug te betalen.

De vraag deed hem even zijn schouder ophalen en zijn hoofd schudden. Op dat moment had hij niet rationeel nagedacht. Er was te veel aan de hand en zijn lichaam had enkel gedacht aan wegrennen. Eerst weg van de lift en daarna weg van al de rest. “Weg gaan, denk ik.” Alles wat hij gedaan had was op automatische piloot en alles was in een waas aan hem voorbij gegaan tot hij eindelijk hier was. “Waarom?” vroeg hij luidop aan zichzelf voor de andere de vraag kon stellen. “Het voelde als het enige dat ik kon doen.” Het enige dat hij had willen doen was ontsnappen van dat vreselijke gevoel, het volledig achter hem laten. Dat uiteindelijk dit de oplossing zou zijn, had hij nooit verwacht.

“Bedankt,” zei hij zacht, zijn ogen gericht op hun handen. Dat was het minste dat de andere verdiende. Alain moest dit niet doen. Het was net zoals een paar dagen geleden, toen Casimir er nog van uitging dat de andere dit deed uit schuldgevoelens. Nee, hij deed dit omdat hij oprecht wilde helpen, zelfs al had Casimir nooit iets voor hem gedaan om dit te verdienen.

note -

Re: I never meant to start a fire - zo dec 12, 2021 4:20 pm

i've built my castleon broken dreams

Weg gaan. Alain keek de ander in stilte aan toen hij zelf de vraag stelde die Alain had willen stellen. Waarom had hij zo snel alles willen pakken en er vandoor willen gaan, als wat er was gebeurd niet hier was gebeurd? Natuurlijk zou Alain hem nooit tegen kunnen, noch willen, houden als de ander zou besluiten dat het tijd was om terug naar huis te gaan. Maar, Alain hoopte dat hij vandaag had gezien dat alleen zijn niet de oplossing was. Dat het soms oké was om er met iemand over te praten, zelfs al kon diegene niet helpen. De situatie in feiten neerzetten hielp Alain zelf altijd om er rustiger van te worden, om te begrijpen wat er was gebeurd en dat het over was. Dat was wat hij hier had geprobeerd.

Het voelde als het enige wat hij had kunnen doen. Alain knikte en liet hem een voorzichtige glimlach zien. “Haar Pokéball hangt in de gang,” vertelde hij hem. Hij hoefde niet eens te vertellen waarom de Pokéball daar hing, gezien Alain graag naar buiten ging met de Pokémon. Na het verversen van het verband bij Lara nam hij haar en Rose, zoals hij Cas’ Vulpix liefkozend was gaan noemen, graag mee naar buiten. Nooit zonder Rose’ Pokéball, echter. Vooral niet als hij nog even langs de winkel wilde gaan. Je wist maar nooit wanneer iemand liever niet had dat een Pokémon in hun buurt kwam, immers. Daar probeerde hij zich nu meer bewust van te zijn.

“Geen zorgen,” verzekerde hij de ander nadat hij werd bedankt. Hij haalde voorzichtig één hand van die van de ander af, maar hield deze nog beet in zijn andere hand. De aanraking was zacht, alsof de ander van gebroken porselein was en Alain vreesde dat alles uit elkaar zou vallen bij een enkele beweging.

“Zal ik morgen met je meegaan?” vroeg hij. Hij was zich ervan bewust dat de ander waarschijnlijk niet de intentie had om naar het ziekenhuis te gaan morgen, of in elk geval een enorme tegenzin zou voelen. Dat was echter geen mogelijkheid. Maar, misschien was het beter om niet alleen te gaan. Dan kon dit niet nog een keer gebeuren.

note ~

Re: I never meant to start a fire - zo dec 12, 2021 9:34 pm

Tag Alain

Twilight is approaching

The hypocrite of darkness shows its face, like a nightmare, again, this repetitive pattern

Casimir was moe, nee hij was dood op. Alle energie had zijn lichaam verlaten nu dat de adrenaline was gaan liggen. Hij stak het niet enkel daarop, dat wilde hij niet. Er was ook nog het doktersbezoek zelf geweest, dat had ook zijn parten gespeeld.

Het was dom. Hij was dom. Natuurlijk dat de pokébal daar was, het was niet de eerste keer. Casimir had Alain vaker naar buiten weten gaan samen met de vulpix en hij had de bal al eerder zien hangen aan zijn tas. “Natuurlijk.” zei hij tussen op elkaar geklemde tanden door. Hoe dat hij er niet eerder aan gedacht had wist hij niet. Casimir had de volledige controle over zichzelf verloren daarstraks en het was angstaanjagend, voor iemand die altijd in controle wilde zijn.

Door heel het gesprek, was hij zo goed als vergeten dat hij morgen een operatie op de planning had. Voor enkele tellen keek hij naar Alain nadat hij vroeg of hij mee moest gaan. Ja. “Niet nodig, het zal wel lukken.” Zacht schudde hij zijn hoofd en trok daarbij zijn hand terug. Want natuurlijk zou hij de andere niet vragen om nog meer tijd in hem te steken. Alain had al meer dan genoeg gedaan, veel meer dan hij had moeten doen en dan Casimir verdiende. Een bezoekje aan het ziekenhuis waarin hij de helft van de tijd niet wakker zou zijn, kon hij alleen aan. Dat moest hij geloven, want anders vreesde hij dat hij nooit in het ziekenhuis zou geraken.

note -

Re: I never meant to start a fire - zo dec 12, 2021 9:48 pm

Nee, het zou wel lukken. Dat waren de woorden die Cas sprak toen Alain voorstelde de dag erop mee te gaan naar het ziekenhuis. De hand werd uit de zijne gehaald en Alain humde even zacht, waarbij hij zijn handen achter zich op het bed plaatste en even naar het plafond keek, alsof de antwoorden uit de lucht zouden komen vallen. Was het maar zo makkelijk.

“Ik moet heen en weer naar Jubilife voor werk,” merkte hij op. Contract ondertekenen, kleren ophalen. Hij kon elke dag uitkiezen om te gaan en was eigenlijk van plan om erheen te gaan met de check-up die hij voor Lara had ingepland, maar dat hoefde Cas niet te weten. Het was niet zo dat wat hij zei een leugen was, immers. Het was simpelweg… het achterhouden van een klein detail.

“Ik denk dat ik een auto kan regelen voor morgen. Houd je me tegen als ik mee ga?” vroeg hij nieuwsgierig, waarna tweekleurige ogen weer naar de ander gleden en hij één wenkbrauw optrok. Hij kon dan terwijl de ander onder lag langs werk en eventueel de medicijnen voor Lara nog ophalen. Klonk wat hem betrof als een goed plan, maar de ander was eigenwijs als geen ander.

Re: I never meant to start a fire - zo dec 12, 2021 10:43 pm

Tag Alain

Twilight is approaching

The hypocrite of darkness shows its face, like a nightmare, again, this repetitive pattern

Casimir had niet anders verwacht dan Alain die een argument zou geven om toch mee te gaan. Deze laatste paar dagen had hij geleerd dat je hem niet kon stoppen. De jongen deed gewoon wat die wilt als hij dacht dat het goed was. Niet dat Casimir veel moeite gedaan had om de andere te stoppen met eender wat. Hij had het steeds gewoon geaccepteerd.

Als Alain mee ging, was het niet enkel om in het ziekenhuis te zitten, wachtend tot Casimir terug was uit zijn operatie. Hij had ook dingen te doen in Jubilife City, dus de kans was klein dat hij hem kon overtuigen om hier te blijven. Normaal zou het hem niet tegenhouden om toch te proberen, om op eender welk ander excuus te komen, maar het enige dat hij deed was zacht zuchten.

“Kan ik je zelfs tegenhouden als je mee wilt?” Casimir keek opzij zodat zijn grijze ogen in de tweekleurige van de andere keken. Beide wisten het antwoord daarop al. “Moet er vroeg zijn, voor tien.” Casimir zou willen zeggen dat hij hem niet wakker zou maken als hij dan nog sliep, maar dat zou een leugen zijn. De gedachten dat hij niet alleen moest gaan, was een aangename gedachten.

note -

Re: I never meant to start a fire - ma dec 13, 2021 12:43 am

Kon Cas hem tegenhouden als Alain mee wilde? Alain keek hem met een grijns aan bij de woorden. Het leek erop dat de ander langzaamaan aan het leren was hoe het werkte. Alain zou hem nooit tot iets forceren, maar als het ging om hulp accepteren… dan was eigenwijs zijn niet echt een optie. Zo had hij de jongen hier gekregen - en voor nu gehouden, leek het - en zo kreeg hij hem morgen mee naar het ziekenhuis. Als hij hem alleen liet gaan was hij er immers niet zeker van dat hij het zou redden tot de afspraak.

Voor tien. “Ik zorg ervoor dat de auto klaar staat,” knipoogde Alain. Dat zou een stuk makkelijker zijn dan weer een taxi regelen en zijn buren hadden al gezegd dat hij de auto best mocht gebruiken als hij wéér heen en weer moest naar Jubilife, met hoe vaak het gebeurde. Alain herinnerde zichzelf eraan om te kijken voor een kleine auto, want dit was gewoon onhandig aan het worden. Hij vond het leven in Canalave perfect, maar elke dag een taxi betalen zou niet te doen zijn.

“Neem wat rust, ik loop nog even naar de winkel,” vertelde hij de ander, waarna hij weer even opzij leunde en hem aantikte met zijn schouder. “Neem ‘t bed, ik moet de bank nog opnieuw opmaken,” ging hij door met een simpele wuif van zijn hand, waarna hij zich overeind duwde. De rest van de Pokémon volgde hem al snel; ze wisten maar al te goed dat Alain een wandelingetje zou maken en de ander de kans zou geven in slaap te vallen.

Zelfs de Vulpix.

Want die was praktisch van hem inmiddels.

Tales of Sinnoh

Start the journey of a lifetime

Switch account

Tales of
Sinnoh