Tales of

Sinnoh

“Nee,” herhaalde Alain zacht voor de zoveelste keer die dag. Hij zat zo ver mogelijk tegen de muur aan gedrukt, tweekleurige ogen die strak gericht stonden op de dokters die het zo nodig vonden om tegen hem te praten. Alleen, want natuurlijk mocht er alleen familie bij zijn. Had hij geen familie, vroegen ze dan. Jawel. Hij wilde ze niet bellen. Hij was oud genoeg om die keuze zelf te maken, zelfs al was het duidelijk dat ze het niet eens waren met de beslissing die hij maakte. Wat maakte het hen uit? Waarom moesten ze hem blijven vertellen wat hij moest of niet moest doen? Informeer je ouders, spreek erover met familie, wees niet alleen, blijf in het ziekenhuis, blijf in bed, accepteer professionele hulp, denk na over een operatie als—

Houd op.

De dag duurde lang. Foto’s van zijn ribben en pols… Het afdoen van al het verband rond zijn lijf was nog het meest problematische geweest. Opnieuw werd hij eraan herinnerd dat hij dat thuis niet zelf kon doen. Hij histe, hoopte dat ze eindelijk begrepen niet tegen hem te praten. Hij wilde niet dat het door ging, dat ze maar bij die stem bleven zeggen wat hij allemaal moest doen.

Blijf hier. Bel je familie. Blijf rustig.

Spring.

Hij had geluk gehad. Als blikken konden doden, dan kon het zelfde niet voor de arts gezegd worden die hem dat durfde te vertellen. Alain deed een poging zijn hand tot een vuist te maken, maar het gips was het niet met hem eens. Hij moest overal maar naar luisteren, maar niets luisterde naar hem. Niemand luisterde. Ze bleven maar herhalen. Blijf hier, accepteer hulp. We hebben het beste met je voor. Ga weg. Ga weg, ga weg, ga weg.

Psychologische hulp. Was het nodig? Alain hief zijn schouders. Neem contact op. Kom volgende week terug. Uiteraard. Natuurlijk. Ze wisten dat er iets mis was in zijn hoofd. Tweekleurige ogen schoten opzij naar waas Cas eerder had gezeten. Zou hij het ermee eens zijn? Zijn blik vertrok. Misschien. Was hij gek aan het worden? De stem… Ah, misschien was dat het.

Uiteindelijk was hij niet meer verplicht om alleen met de vreemden te zijn. Direct leunde hij tegen de ander aan, zijn blik nog altijd vol wantrouwen naar de dokter die al zijn geduld met hem leek te zijn verloren. Hij was het er niet mee eens dat Alain naar huis wilde. Blijf hier. Nee. Er werd nog meer gepraat, maar het drong nooit tot hem door. Alles wat hij oppikte waren de woorden dat hij hem niet tegen kon houden naar huis te gaan. Hij wilde naar huis. Weg hier.

Lopen was geen goed idee. Met zijn jas over zijn schouders en zijn arm in een mitella tegen zijn borst. Het verband om zijn bovenlijf was niet zichtbaar, maar het verband wat over zijn rechterarm liep was meer dan duidelijk. Waar naar gekeken werd, was de grote, witte pleister over de zijkant van zijn gezicht. De hechtingen daarin moesten op een later moment nog nagekeken en verwijderd worden.

Het is beter om hier te blijven…. Psychologische hulp…

De woorden galmden nog altijd door zijn hoofd in de auto terug naar huis. Hij had zichzelf zo klein mogelijk gemaakt in de auto en gaf geen krimp, zelfs niet toen een drempel in de weg hem deed voelen alsof een rib hem doorboorde. Bijna thuis, bijna thuis, bijna thuis…

De zon stond laag aan de hemel tegen de tijd dat de voordeur werd geopend. Ongemakkelijk liep hij vooruit, richting de voordeur. Toen deze werd geopend, had Alain een euforisch gevoel verwacht. Hij had het gered, toch? Hij was thuis. Maar, zodra de deur achter hem dicht viel, kwamen de tranen die hij de hele dag tegen had gehouden. Zonder erover na te denken stapte hij op de ander af en legde hij zijn gezicht in de schouder van de man. Hij deed verder niets; sloot zijn armen niet om de ander heen, zei niets, bewoog niet.

Hij was niet oké.

Alain wist dat hij te veel vroeg van de ander. Hoe lang kenden ze elkaar nou? Hun situatie was compleet gebaseerd op omstandigheid. Alain was er niet eens zeker van dat de ander contact zou willen houden zodra hij de deur uit zou lopen. Alain was hem gaan zien als een vriend, maar hij was niet stom. Hij wist dat hij zich nog zou hechten aan een steen die net wat te dichtbij lag. Dat was lang niet altijd wederzijds en dat was oké. Hij had daarmee leren leven.

En toch kon hij zichzelf er niet van weerhouden om de veiligheid op te zoeken toen de stem niet verdween en de wereld om hem heen weer koud aanvoelde. Hij had verwacht dat thuis warm zou zijn, dat hij hier de wereld achter zich kon laten en die stem hem eindelijk met rust zou laten. De dokters hadden gezegd dat hij erover moest praten; hadden zelfs verschillende medicijnen aangeraden. Hij had enkele pillen meegehad die hem moesten helpen tijdens een aanval. Was dat wat hij wilde worden?

De ander accepteerde de aanraking en sloeg zijn arm om hem heen, waardoor de veiligheid eindelijk wat dichterbij voelde. Even bleef hij zo staan, als een klein kind die net een enge film had gezien en comfort zocht bij een volwassene. Op het moment was dat hoe hij zich voelde. Hopeloos. Hulpeloos. Triest. Volgens de dokter was dat een slechte manier van denken. Hij was doorgegaan over wat Alain wel moest doen, maar vanaf daar kon hij zich vrij weinig van het gesprek herinneren.

Je moet, je moet, je moet.

Was er iets wat de ander voor hem kon doen? Alain haalde even diep adem en stapte langzaam naar achteren, tweekleurige ogen die de grijze ogen van de ander opzochten. Hij schudde zijn hoofd langzaam. “Je— Je doet genoeg. Sorry,” verontschuldigde hij zich zacht. Hij wist niet zo goed wat hij met zichzelf aan moest, welke kant hij op moest en wat hij moest doen.

Zijn blik gleed naar beneden en Alain liet een diepe, verslagen zucht horen. Hij trok zijn mitella los, waarbij zijn jas ook van zijn schouders op de grond viel en tilde zijn gebroken pols de lucht in, tranen die nog over zijn wangen liepen en de ergste pruillip die hij ooit had laten zien.

“We kunnen allebei niet koken.”

Ze hadden allebei een nutteloze hand. Dit was zo zielig als het kwam. Na anderhalve dag niets eten ging hij het op een pak macaroni uit de magnetron moeten doen. Dit was sneu.

Dan nog. Alain keek de ander met een frons aan bij de twee woorden. Hij begreep het niet, of wel? Alain zou willen dat hij in woorden kon uitdrukken wat hij nodig had van de ander, maar die woorden leken niet te bestaan. Hij wilde niet dat de ander zich zorgen over hem maakte of dacht dat er verplichtingen waren… hij wilde gewoon niet alleen zijn. Dan kwam hij er wel— dan kwam het wel goed.

Alain’s blik vertrok bij de woorden puree en worst. Hij trok zijn wenkbrauwen samen en wierp een blik op zijn keuken, voor hij terug keek naar Cas en een dramatische zucht liet horen. “Puree en worst,” zuchtte hij. “Op dat punt kunnen we net zo goed wat bestellen.” Alain deed het niet vaak, wat bestellen. De enige keren was wanneer hij echt geen zin had om ingrediënten te halen, of wanneer hij echt te moe was geweest om te koken. Om meer dan één dag in zo’n twee weken wat te bestellen… het voelde als onzinnig. Maar goed, koken zou hem nog een aantal dagen niet worden.

Toen de ander opmerkte dat hij chocomelk kon maken, opende Alain zijn mond om iets te zeggen, maar hij sloot deze al snel weer. Hij… wilde de ander niet verkeerd inschatten. Deed hij dit omdat hij zich schuldig voelde voor alles wat Alain tot nu toe had gedaan, of deed hij dit omdat… zou hij dit ook gedaan hebben als Alain het niet voor hem had gedaan? Misschien zou hij zich dan minder schuldig voelen. Maar, in plaats van de onzekerheid de kans te geven om op te spreken, knikte hij. “Chocomelk is… goed,” antwoordde hij zacht, voor hij richting de bank liep en daar voorzichtig op neer ging zitten.

Alain gooide die verdomde doek op de tafel en zette zichzelf tegen de rugleuning aan, waarna hij naar het plafond staarde met een diepe zucht. “Je weet dat— Als je hier niet— Je hoeft dit niet te doen,” herinnerde hij de ander zacht. Het was wat Cas had gezegd de eerste dag hier. Op één of andere manier voelde het alsof het maanden geleden was.

Als hij hier niet wilde zijn, dan was hij al vertrokken. Die woorden zouden niet zo geruststellend moeten zijn als ze waren. Alain wist dat het slechts een bevestiging was van hoe verschillend ze waren. Hij zou altijd iemand helpen, altijd zijn best doen voor een ander. Als hij al jaren op een kans wachtte en iemand anders had het ook nodig, zou hij voor diegene aan de kant stappen. Dat was wie hij was. Na zoveel tegenslagen te hebben gehad in zijn eigen leven, gunde hij het een ander om eens iets mee te hebben zitten. Een lach op het gezicht van een ander bracht een lach op zijn eigen.

Cas was anders. Koud, afstandelijk en zelfs Alain had hem voor een absolute Seedot uitgemaakt bij hun eerste ontmoeting. En nu werd hem een mok overhandigd met warme chocolademelk door diezelfde jongen. Alain nam de mok aan en leunde deze op zijn schoot, zijn tweekleurige ogen voor een moment gericht op de mok terwijl hij de woorden van de ander in zich opnam.

“Toch niet zo ongeloofwaardig dan?” vroeg Alain voorzichtig. Die eerste dag had Cas zo verbaasd geleken dat Alain gewoon wilde helpen, dat er geen andere gedachte achter had gezeten. Alain had hem die dag gevraagd of het echt zo ongeloofwaardig was dat hij gewoon wilde helpen. Niet meer, had de ander gezegd. Iedereen had gewoon iemand nodig die een hand uitreikte en liet zien dat het niet meer dan normaal was.

“Heb je zelf niet?” vroeg hij verbaasd terwijl hij in de chocomelk blies en er wat onhandig in roerde met zijn vrije vingers, voor hij het naar zijn lippen bracht en een slok nam. Hij kon een kleine glimlach niet tegenhouden bij de smaak ervan. Inclusief hagelslag. De ander was echt zo koud niet als hij zich voordeed.

Het was Alain ontgaan dat de ander zijn gedachtegang helemaal niet kon volgen en dat zijn opmerking vanuit het niets was gekomen. Ah, ja. Hij beet even kort op zijn lip terwijl hij de conversatie waar hij naar refereerde terughaalde. “Je was zo verbaasd dat ik je hielp, die eerste dag,” legde hij uit. Hij had het allemaal niet hoeven doen, maar deed het toch. Dat leek nieuw te zijn voor de ander. “Alsof het zo— zo ongeloofwaardig was dat…” Hij schudde zijn hoofd even, wat weer een licht gevoel in zijn hoofd creëerde.

Hij lustte het niet. Alain knipperde een paar keer verbaasd en keek van de chocomelk naar de ander, terug en weer naar Cas. Zijn eerste gedachte was geweest om iets te maken wat hij zelf niet lustte? Dat was… onverwacht. Hij nam nog een sip van de chocomelk en humde zacht. “Inclusief hagelslag,” mompelde hij, een lichte glimlach aan zijn lippen die hij niet weg kon duwen.

Toen de ander vroeg of het in orde was, knikte Alain. “Het is goed,” verzekerde hij de ander vervolgens. Zijn handen trilden nog, waardoor hij zichzelf eraan herinnerde de mok op zijn schoot te rusten wanneer hij er niet van dronk.

Op het moment hing de pijnstilling van het ziekenhuis nog in zijn hoofd en hij was blij daar weg te zijn. De dokters begrepen het niet, leken te denken dat hoe erger het probleem in zijn hoofd was, hoe groter de nood om hem daar te houden. De angst, de paniek, het wantrouwen… Ze begrepen niet dat hij dat niet was en dat hij daar wel bovenop zou komen. Maar dat kon alleen als ze hem die kans gaven. Alles wat hij nodig had was dit. Een mok met warme chocomelk en iemand die hem aankeek alsof hij meer was dan een theoretische verklaring voor een situatie die nooit had mogen gebeuren.

“Fuck Murphy,” merkte hij, opnieuw vanuit het niets, op in een poging nog wat humoristisch te klinken, zelfs al zijn stem verdacht monotoon. Zijn blik bleef even vol serieus staan, terwijl tweekleurige ogen weer naar de ander gleden. “Alles wat mis kan gaan zal misgaan.” Murphy’s law. Hij nam nog een sip van de chocomelk en liet een zucht horen.

Soms was het nog steeds ongeloofwaardig, merkte Cas op. Alain fronste lichtjes. “Dat zou het niet moeten zijn,” merkte Alain op. Toch kon hij het nu ergens begrijpen, want elke keer als grijze ogen de zijne ontmoetten, wilde hij de ander ervan verzekeren dat hij hier niet hoefde te zijn en dat het oké was als hij naar huis wilde. Terwijl dat het niet was, want het idee aan hier alleen zijn… Nee. Dat kon hij niet. Hij had de ander nodig en hij verafschuwde zichzelf ervoor.

Het moest ooit stoppen. Alain humde zacht bij de woorden en nam een sip van de chocomelk. Om één of andere reden was het warme drankje meer geruststelling dan hij had kunnen hopen. Hij was blij dat het geen koffie was, gezien de cafeïne hem op dit punt geen goed idee leek. Het was een goede vervanging van, een goede manier om zich iets warmer te voelen dan de drukkende kou die over zijn rug bleef glijden.

Sorry.

Alain keek vol verbazing op naar de ander en voor een moment kwam er een drukkende angst in hem naar boven. Wat als de ander zich verontschuldigde voor iets wat nog moest komen? Even wachtte hij af, maar het leek er niet op dat de ander nog door ging om uit te leggen waarvoor… Alain beet op zijn lip en keek naar beneden, voor hij zijn hoofd schudde.

“Waarvoor?” vroeg hij de ander, zijn stem schor bij de gedachte aan dat de ander toch van plan was nu op te staan en weg te lopen. Hij zou hem niet tegenhouden. Het— het zou vast wel oké zijn, toch?

Het had niet mogen gebeuren. Dat was waar hij zich voor verontschuldigde? Alain voelde een opgeluchte zucht langs zijn lippen rollen voor hij deze tegen kon houden. Het idee aan alleen zijn bracht de paniek weer terug en hij duwde het zo ver weg als hij kon. Hij was 22. Hij had alleen in dit appartement moeten wonen. Hij zou niemand nodig moeten hebben en toch zat hij hier. Hij had er nog aan gedacht zijn ouders te bellen, maar wat zouden ze doen? Professionele hulp aanraden. Opzoeken hoe hij het beste voor zijn wonden kon zorgen. Ze zouden al het advies in de wereld hebben, maar nooit geven wat hij zo hard nodig had. Dus, het was beter als ze van niets wisten. Hoefde hij zich niet groot te houden en hoefden zij zich geen zorgen te maken.

“Jij kan er niets aan doen,” verzekerde Alain de ander zacht. “Misschien als ik— als ik sterker was…” ging hij door. Het was iets wat keer op keer door zijn hoofd was gegaan zodra hij in het ziekenhuis was aangekomen. Wat nou als het aan hem lag? Zou het een ander ook gebeurd zijn?

Had hij iets gedaan? Even keek Alain met een frons op, voor hij zich realiseerde wie hij moest zijn. Een pijnlijke frons trok aan zijn wenkbrauwen en hij beet opnieuw op zijn al open gebeten lip. “Nee, nee,” mompelde hij zacht. Hij haalde even diep adem terwijl hij probeerde de beelden weer uit zijn hoofd te duwen. “Hij… stond daar maar,” ging Alain door. “Ik— ik wilde niet—” Hij hapte nogmaals naar adem en klemde zijn kaken vervolgens op elkaar. Hij voelde hoe zijn handen weer begonnen te trillen en leunde de mok op zijn schoot.

“Ik wilde hem niet— niet in mijn buurt.”

De herinnering aan Myrddin, uit alle mogelijke mensen, die daar had gestaan maakte hem misselijk. Hij had de ander niet in zijn buurt gewild. Niet na wat hij had gezien. Zijn hoofd was niet in staat geweest om te zien dat de ander geen intentie had om hem pijn te doen en alles wat hij kon bedenken was het feit dat hij het eerder had gedaan. Myrddin was gelinkt aan situaties die pijn deden. Myrddin moest daar niet zijn.

Alain knikte langzaam. De blinde jongen was op afstand gebleven, tot… Onbewust gleed zijn hand weer naar zijn haar en verwikkelde hij zijn vingers erin zoals hij had gedaan toen de stem van de Pokémon in zijn hoofd klonk. Hij had hem niet in zijn buurt gewild, had de afstand willen bewaren. Zijn vingers klemden zich iets strakker in zijn haar en—

Een zucht gleed langs zijn lippen toen een hand op zijn schouder werd gelegd. Onbewust leunde hij iets richting de aanraking, comfort vindende in de ander. Hij snapte het. Alain beet op zijn lip en knikte. Dat was wat hij nodig had. Dat iemand begreep wat er door zijn hoofd ging en stopte met het constante pushen van oplossingen waar hij niet naar op zoek was. Een simpele aanraking, de zekerheid dat hij niet gek aan het worden was… dat was iets wat zijn ouders faalden te geven.

Misschien moesten ze iets anders doen. Alain keek op naar de ander, verbazing duidelijk in zijn blik. Dat was… oké? Hij knikte direct nog een keer. Een film werd voorgesteld en Alain, eloquent als hij was, knikte nog een keer ter bevestiging. Hij haalde even diep adem en beet zacht op zijn lip.

Hij nam nog een laatste slok van de chocomelk, voor hij voorover leunde en de mok op de koffietafel zette. Een his verliet zijn lippen bij de pijn aan zijn ribben waardoor hij snel weer overeind ging zitten. Een deel van hem wilde de ander verzekeren dat hij dit niet hoefde te doen, maar hij wist wat het antwoord daarop ging zijn en liet in plaats daarvan een zucht horen.

“Bedankt,” kwam er zacht uit zijn mond. Als hij zich niet hoefde te verontschuldigen, dan mocht hij de ander nog wel bedanken. Ik wil dit, had de ander gezegd. En dat was het enige wat Alain op dit moment ervan weerhield om compleet af te brokkelen terwijl hij zich met enige moeite over de bank schoof, tot zijn rug tegen de kussens aan kwam. Hij griste de afstandsbediening tussen de kussens vandaan en had even wat moeite met navigeren met zijn niet-dominante hand, maar wist de juiste app toch te openen. De eerste film die zich als preview liet zien was een bekende sequel. Eén die Alain zelf nog niet had gezien, ondanks het feit dat hij de eerste kapot had gekeken.

“Nog— nog voorkeur?”

Iets met wat vrolijke nummers waar hij niet te veel op hoefde te letten klonk op dit moment perfect. Een kans om zijn gedachten even weg te duwen en rust te nemen.

De ander nam de afstandsbediening over en merkte op wel te willen weten wie de vader was van Sofia, of Sophie. Alain knikte en trok zijn benen in een soort zielige kleermakerszit naar zich toe. Hij legde een kussen op zijn schoot om zijn arm op te rusten zonder die verdomde mitella die om zijn nek hing en liet een diepe zucht horen. Hij legde zijn hoofd even naar achteren en sloot zijn ogen, waarbij hij zijn best deed om alles gewoon even… te laten zakken.

De film startte en Cas ging naast hem zitten. Bij het horen van de vraag, schudde Alain voorzichtig zijn hoofd en keek hij even naar zijn handen. “Dit— Ah— Ik denk dat als ik nu slaap…” Hij schudde zijn hoofd opnieuw. “Maar, als jij moe bent…” Hij wist dat de ander moe was, dat kon niet anders. Hij voelde zichzelf ook geheel gesloopt. Maar op dit moment wilde hij zijn ogen niet sluiten, wilde hij niet wegvallen in een slaap waar de nachtmerries van de vorige dag weer achter hem aan zouden komen. Hij wilde gewoon… hier zijn. De film zien. Afleiding hebben tot hij zijn ogen niet langer open kon houden.

En toen begon het eerste liedje.

Alain knipperde verbaasd.

Everybody screamed when I kissed the teacher.

Dat was een… uniek begin van de film. Tweekleurige ogen keken verbaasd naar Cas en terug naar de televisie. Hier zat hij dan. Gebroken ribben, gebroken pols en een paar trauma’s rijker, naast een jongen die hij ongeveer net zo lang kende als de houdbaarheid van een pak ham. Te kijken naar een blondine die zong over hoe ze haar leraar had gezoend. Hij kon het niet laten kort te grinniken om de chaos, zelfs al bracht dat een nieuwe pijn met zich mee.

De toon van Cas zijn stem was voorzichtig en bezorgd, wat een zachte glimlach op Alain’s lippen bracht. “Nog niet,” antwoordde hij in een poging de sfeer te verlichten. Tweekleurige ogen keken opzij naar de ander, waarbij hij zijn glimlach in een kleine grijns vormde. Hij keek weer terug naar de televisie en zakte iets dieper in de kussens, waarbij hij kort zuchtte.

“Ik realiseerde me gewoon— Hoe stom de situatie klinkt,” legde hij uit. “We kennen elkaar net. Ik zie eruit alsof ik overreden ben door een vrachtwagen en—” Hij schudde zijn hoofd even terwijl de lerares op de televisie begon mee te zingen. What a crazy day, zongen ze, en dat was het. “En we luisteren naar een liedje over leraren zoenen.” Het was zo chaotisch dat hij niet wist wat hij met zichzelf aan moest als hij er niet een beetje om kon lachen.

“Dus dat is Donna. De moeder van Sophie, toch?” volgde Alain. Dat was wat hij er zo ver uithaalde. Na het eerste liedje ging Donna er met een tas vandoor en stond ze in Kalos. Hierop keek Alain even tevreden naar het beeld van de grote toren op de achtergrond. “Ah…” mompelde hij zacht tegen zichzelf. Ooit wilde hij er nog heen.