Give me a few days of peace in your arms— It's all I need. After that, I can face the world.
463
1876
CHARACTER INFO
OOC INFO
Alain hief een wenkbrauw bij de woorden van de ander. Dit was hoe hij dacht dat je vrienden maakte. “Nee, dat doe je door dronken in hun bed te eindigen. Ik was zo goed op weg,” merkte Alain rustig op. Alleen dat was al een rit op zich geweest, een situatie die niet geheel normaal was geweest. Het was die avond geweest waar Alain’s beeld van de ander was omgeslagen, simpelweg om hoe de ander hem niet op straat had achtergelaten en hoe hij losser was geworden na net iets te veel tequila.
Dat was waar de ander was opgegroeid. Oh, ja! Alain liet een diepe zucht klinken, waarbij hij Arceus dankte voor de pijnstilling die het grootste deel van de pijn nog op de achtergrond liet liggen. “Het is zo romantisch~” klaagde hij. En dat was waar Cas uit alle mensen vandaan kwam. Als je hen twee naast elkaar zou zetten en iemand zou vragen wie er uit die regio kwam, zou iedereen in elk geval nog hem verwachten. “Ik wil er echt ooit heen.” Maar met hoe veel er mis ging, leek die droom steeds verder weg.
“Je weet dat je… Ah... Als je terug wil naar huis voor kerst…” begon hij naar de ander, waarbij hij even ongemakkelijk op zijn lip beet. Hij wilde het liefste dat de ander hier bleef, dat hij zelf niet alleen zat of naar zijn ouders hoefde voor de kerstdagen… maar hij zou de ander niet forceren hier te blijven.
Het volgende nummer kwam op en Alain liet een diepe, geïrriteerde zucht horen. “Is hij nog irritanter deze film?” Niet zijn type, dat was duidelijk.
The hypocrite of darkness shows its face, like a nightmare, again, this repetitive pattern
Dadelijk dacht Alain nog dat hij het meende en het was waarschijnlijk niet eens zo ongeloofwaardig. De eerste keer was volledig onverwachts gebeurd en toen hij die ochtend wakker werd, had hij niet verwacht Alain naast hem te vinden. Het was kort gezegd een rare nacht geweest en nadien kwam de avond nadat ze Truth or Dare gespeeld hadden. De keuze was snel gemaakt tussen Alain of een naar alcohol ruikende bed…Casimir schraapte zijn keel bij het zachte ongemakkelijke gevoel. “Dat was dan een succes,” probeerde hij zo koeltjes mogelijk te zeggen. Beide waren immers al dronken bij elkaar in bed geëindigd.
Zelf begreep hij niet wat mensen zo romantisch vonden aan Kalos, maar dat lag waarschijnlijk aan zichzelf, gezien iedereen dezelfde mening leek te hebben. Het was maar beter dat hij niet vertelde dat hij ook nog eens jarig was op Valentijn... “Ooit moet het lukken.” Ooit moest het hem vast eens lukken om de reis te maken. Als Casimir het kon, dan zou het voor Alain geen probleem mogen zijn. “Je kan uhm- altijd eens meegaan?” stelde hij voor, de andere aankijkend. Zijn ouders sleurde hem persoonlijk mee als hij niet uit eigen initiatief eens terug kwam.
“Nee,” zei Casimir kort en schudde zijn hoofd. Het was iets wat hij besloten had de dag nadat alles was mis gegaan en hij was nog steeds niet van gedachten veranderd. “Mijn ouders merken het direct als er wat is. De kans is groot dat ze me niet terug laten komen.” En hij wilde niet in Kalos blijven. Daarbij gingen ze dan waarschijnlijk proberen om alles te ‘fixen’. Ze hadden de beste intenties, maar hij wist dat ze niet zouden werken.
Casimir zuchtte instemmend. Er was gewoon iets aan die man dat hem niet aanstond. Gelukkig duurde het niet lang voordat de twee weer van het scherm verdwenen. Met een bedenkelijke blik keek hij verder hoe het duo aan het flirten was met elkaar, ondanks dat hij overduidelijk niet voor de vrouwen was. Dat kon hij zelfs zien.
Give me a few days of peace in your arms— It's all I need. After that, I can face the world.
463
1876
CHARACTER INFO
OOC INFO
Dat was dan een succes. Alain kon het niet laten even te grinniken, al schoot een pijnscheut direct door zijn ribben om hem eraan te herinneren waarom dat geen goed idee was. “Ik doe mijn best,” antwoordde hij zacht. Alles aan hen was vreemd, maar… hij was blij dat de ander hier was. En waar hij zich weinig herinnerde van het telefoontje van de vorige dag, wist hij dat er een reden was geweest waarom hij Cas had gebeld.
Ooit moest het lukken. Alain humde zacht, al keek hij verbaasd op bij de woorden van de ander. Wat? Hij knipperde een paar keer voor hij zich realiseerde dat de ander de woorden echt gezegd had, voor de verbazing plaats maakte voor een oprechte, warme glimlach en hij enthousiast knikte. Eén belofte in een warmere toekomst die hem voor een moment kon afleiden van de kou van de vorige dag. “Dat klinkt—” nee. “Goed.”
Nee. Alain knikte bij het woord en voelde een gewicht van zijn schouders vallen. Hij had kerst echt niet alleen, noch met zijn ouders, willen vieren. Het feit dat het met de ander zou kunnen dan… Tenzij hij dat ook niet wilde. Zijn blik vertrok bij de realisatie. Hij hoorde de uitleg van de ander naast zich en knikte. “Dus… We ontwijken onze families samen deze kerst?” vroeg hij met een voorzichtige glimlach.
De closeted gay en de blonde vrouw wandelden samen door Kalos en Alain hief één wenkbrauw. “Hij is net zo glad als de eerste man die ik heb gedate,” merkte hij met een pijnlijke blik op. De jonge man op de televisie was weliswaar vriendelijk, maar ongemakkelijk en glad in zijn looks. “Net zo ver in de kast ook,” kwam er met een geïrriteerde mompel achteraan.
The hypocrite of darkness shows its face, like a nightmare, again, this repetitive pattern
Casimir begreep nog steeds niet goed wat er de afgelopen periode juist allemaal gebeurd was. Het was allemaal nogal vreemd. Als je hem vroeg om het uit te leggen, zou hij niet weten hoe. Hij kon in elk geval zeggen dat het niet allemaal slecht was.
Casimir had nog geen idee wanneer hij terug zou gaan naar Kalos, maar als Alain tegen die tijd nog wilde, mocht hij absoluut mee gaan. Hij keek opzij naar de andere en trok zijn wenkbrauwen op bij de verbaasde blik van de andere. Was dat niet wat hij wilde? Dat was tot de glimlach op de andere zijn gezicht verscheen en hij een adem loste waarvan hij niet wist dat hij die inhield. “Goed,” herhaalde hij met een knikje. “Dat is dan afgesproken.” Eén van zijn mondhoeken krulde lichtjes op, voor hij weer naar de tv keek.
Ergens voelde Casimir zich slecht om het feit dat hij weigerde iets te zeggen tegen zijn ouders. Het was al een wonder op zich dat ze er nog niet van hadden gehoord, met hoeveel mensen dat verdomde filmpje al gezien hadden. “Je gaat ze niks vertellen?” vroeg hij voorzichtig, hij wilde niet overkomen alsof hij de andere aan het bekritiseren was. Als Alain niets wilde zeggen tegen zijn ouders, was dat zijn keuze.
Dan was er het kleine detail over Kerst. Casimir had er nog niet over gedacht en wist niet wat zijn plannen waren voor Kerst. Hij had gedacht om gewoon thuis te zitten maar- normaal had hij daar geen problemen mee gehad, maar nu. Hij was niet zeker of dat nog steeds zo was. “Wat zijn je plannen? Voor Kerst?” Het was raar, maar hij wilde niet alleen zijn op die dagen.
Hoe langer hij naar de man op de tv keek, hoe erger het werd, zeker toen het liedje begon en de twee gingen zingen. Zacht schudde hij zijn hoofd bij het beeld. Dat ze niet doorhad dat - zoals Alain het zo mooi verwoordde - hij in de kast zat. Hopeloos. “Klinkt als een hele ervaring.” En te horen aan de irritatie geen goede.
Give me a few days of peace in your arms— It's all I need. After that, I can face the world.
463
1876
CHARACTER INFO
OOC INFO
Dat was dan afgesproken. Alain knikte nogmaals, voor hij weer terug keek naar de televisie. Kalos. Dat was zeker een puntje aan de horizon waar hij zich op dit moment met alle liefde op zou focussen. Als je hem tijdens hun eerste ontmoeting had gezegd dat hij uit zou kijken naar Kalos, de meest romantische regio, te bezoeken met Cas, had hij je voor gek verklaard.
Ging Alain zijn ouders niets vertellen? Alain schudde zijn hoofd. “Ze zijn een deel van de reden waarom ik— ah, ehm… Waarom ik het ziekenhuis zo haat,” legde hij uit. “Rey en ik noemen het fix-it parents. Als ze weten wat er is gebeurd dan gaat het alleen nog maar om dat,” ging hij door. Voor een moment pauzeerde Alain, voor hij besloot uit te leggen wat hun 'oplossingen' inhielden. “Dan moet ik naar een ander ziekenhuis waar ze iemand kennen voor foto’s, moet ik me aan dit en dat houden en krijg ik niets anders meer te horen dan de beste manieren om te leven met…” Trauma. “Ze plakken er een stickertje op en vinden de theoretisch beste manier om ermee om te gaan.” En… dat was niet wat Alain nodig had. Soms wilde hij gewoon een knuffel en iemand die hem op zijn eigen manier ermee liet omgaan. Het kwam echt wel goed met ‘m.
Alain tikte zacht met zijn nagel op het gips terwijl Cas vroeg wat zijn plannen waren voor kerst. “Ik vraag Rey waarschijnlijk langs te komen. Dacht eraan wat te koken, cadeaus… Niets groots,” legde hij uit. Het liefste zonder ouders, maar die droom leek hopeloos. Ze zouden sowieso langskomen; hopelijk gewoon niet te lang. “En voor nieuwjaar naar Snowpoint.” Hij haalde even diep adem. “Het zou ehm— gezellig zijn als je het met ons viert?” kwam er op vragende toon uit. Ja, ja. Hopelijk ging alles dan iets beter en kon hij de ander bedanken voor… voor dit.
Een diepe zucht was het antwoord op Cas zijn woorden toen de gladde homo in beeld kwam. Toen ze echter begonnen te zingen kon Alain het niet laten een wenkbrauw te heffen. “Ah, ja. Zo deed ik ‘t ook de eerste keer,” zei hij, zijn toon serieus alsof het iets doornormaals was. “Zingen om iemand in wanhoop te overtuigen.” Dat was gewoon… triest, of niet? Zoiets hoorde speciaal te zijn. Niet… een pity-fuck.
The hypocrite of darkness shows its face, like a nightmare, again, this repetitive pattern
Zijn eigen ouders waren meer het zorgzame type, minder gedreven door feiten en wetenschap. En toch had hij ze niets willen vertellen omdat ze zich te veel zorgen om hem zouden maken. Ze waren er niet over te spreken dat hij in een andere regio wilde gaan wonen omdat ze dan niets konden doen als er iets gebeurde. Casimir wilde ze niet ongerust maken.
Na Alain zijn uitleg knikte hij instemmend, om te laten weten dat hij hem begreep. Ze bedoelde het allemaal vast goed, maar het was niet ideaal. “Misschien beter dat ze het dan niet weten.” Ondanks dat hij er tegenstrijdige gevoelens over bleef hebben. Hij kon zich inbeelden hoe dat niet was wat Alain op dit moment wilde. Het klonk alsof hij steeds van het ene onderzoek naar het andere zou moeten gaan, zonder de kans te krijgen te krijgen alles te verwerken op zijn eigen tempo.
Kerst was iets waar hij nog niet echt over nagedacht had, maar gezien hij nog steeds hier was en hij nog zeker even ging blijven, was het niet slecht het te bespreken. Hij liet de tv voor wat het was zodat hij kon luisteren. Rey zou langskomen en Alain zou iets koken. Het klonk allemaal heel simpel. Over de Kerstmarkt in Snowpoint had hij al gehoord, maar hij was niet van plan geweest om langs te gaan. Het was er veel te koud. Zijn ogen vonden de tv weer waar hij bedenkelijk naar keek, tot Alain vroeg of hij de feestdagen met hen wilde vieren. Verbaasd keek hij terug naar de jongen die naast hem zat. “Ik-,” begon hij terwijl hij het voorstel nog eens herhaalde in zijn hoofd. Kerst was iets dat gevierd werd met familie, hij wilde daar niet tussen komen. Maar het alternatief was niet veel beter. “Als het geen probleem is.” Casimir wilde niet zeggen dat Alain dit niet moest doen.
Met een opgetrokken wenkbrauw keek hij naar Alain. Casimir opende zijn mond om wat te zeggen, maar wist de woorden net op tijd terug in te slikken en zijn ogen te vernauwen. Een grap, natuurlijk. Wonder boven wonder was het de man toch gelukt om de vrouw in bed te krijgen. Het zingen moest dan toch iets gedaan hebben. “Blijkbaar is het erg effectief.” Zachtjes schudden hij zijn hoofd. Aan haar hoofd te zien, had ze er echter spijt van. Dat ze zelfs iets anders had verwacht. De man daarentegen was zich van geen kwaad bewust en lag er alsof hij de tijd van zijn leven had beleefd.
Give me a few days of peace in your arms— It's all I need. After that, I can face the world.
463
1876
CHARACTER INFO
OOC INFO
Misschien was het dan beter als zijn ouders nergens vanaf wisten. Alain knikte bij de woorden. Hij had graag gehad dat het anders was geweest, maar helaas waren zijn ouders heel anders dan hij en zijn zus. Rey en hij zelf hadden altijd baat gehad bij een zachte hand, bij support die hen toe zou staan zelf uit te vogelen wat juist was. Rey, meer dan hij, had wel een duw in de juiste richting nodig, maar om d’r nou over een muur te werpen zoals zijn ouders graag deden was een beetje overdreven. Ze bedoelden het goed en dat was de enige reden dat ze het nog toestonden.
Cas leek verbaasd om het voorstel. Alain knipperde op zijn beurt ook verbaasd. Als het geen probleem is. Zonder enige twijfel schudde Alain zijn hoofd. “Waarom zou ‘t dat zijn?” vroeg hij, één wenkbrauw opgetrokken. Een grijns trok over zijn gezicht bij de volgende realisatie. “Dan zal ik Rey informeren en zorgen dat ik ook ‘n cadeau voor je heb.” Want daar zou de ander niet aan ontkomen. Maar, wat kon hij in Arceus’ naam zo kortdag nog voor Cas vinden…?
Blijkbaar was het erg effectief. Alain humde geamuseerd. “Als de ander zo kijkt erna…” merkte Alain met een diepe frons op. Nee… Daar werd niemand gelukkig van. Het was dan ook maar goed dat Sophie er gewoon vandoor ging en dat ze al snel weer een nieuwe vent ontmoette in de film.
The hypocrite of darkness shows its face, like a nightmare, again, this repetitive pattern
Cadeau’s waren iets waar Casimir nog niet over had nagedacht. Als hij Kerst met hen zou doorbrengen, wilde dat zeggen dat hij die ook moest voorzien. “Voor mij moet je niets kopen,” probeerde hij, als wist Casimir al dat het niets zou uitmaken. Alain zou ongetwijfeld iets voor hem kopen, hoe vaak hij ook zou herhalen het niet te doen. En als hij eerlijk was, zou hij hetzelfde zijn als Alain hem vertelde dat hij niets moest kopen. Voor hem was het echter al goed genoeg dat hij aanwezig mocht zijn. Meer wilde hij niet hebben.
Casimir keek bedenkelijk naar de tv. “Misschien toch niet zo effectief?” zei hij bedenkelijk. In elk geval had de man een goede tijd gehad… Zo zag het er toch uit. Hij plaatste een elleboog op de zetel en zakte wat weer onderuit zodat zijn hoofd kon rusten op zijn hand. Het voelde aan alsof de film al een uur bezig was, terwijl het nog maar enkele minuten bezig was. Hoe hij dit ging overleven wist hij niet.
Lang duurde het niet voor ze alweer iemand nieuw leerde kennen nadat ze net haar boot had gemist. “Zei ze niet dat ze het niet zomaar met iedereen deed?” Hij kon zich vaag zo iets herinneren in elk geval, maar ze was alweer goed aan het flirten met de nieuwe man die haar interesse had getrokken. Ondertussen voelde hij zijn ogen alsmaar zwaarder worden. Casimir wilde een koffie gaan halen, maar hij miste de energie om recht te staan en er één te maken.
Give me a few days of peace in your arms— It's all I need. After that, I can face the world.
463
1876
CHARACTER INFO
OOC INFO
Voor hem hoefde hij niets te kopen, verzekerde Cas hem. Alain schudde zijn hoofd voorzichtig bij de woorden. “Te laat. Je hoort er nu bij,” verzekerde hij hem. Hij zou een cadeau halen voor Rey, dus dat betekende dat er ook een cadeau zou zijn voor Cas. “Maar voel je niet geforceerd wat te halen,” ging hij voorzichtig door. Hij wilde niet dat de ander zich verplicht zou voelen om dat te doen. Zelf vond hij het wel een fijne afleiding om op zoek te gaan naar een cadeau.
Misschien was het toch niet zo effectief. Alain humde zacht bij de woorden. “Hij lijkt in elk geval geen spijt te hebben,” merkte hij twijfelend op. Niets zo erg als spijt van je eerste keer. Misschien kwam dat nog? Iemand doen omdat je niet aan jezelf toe wilde geven dat je gay was… kwam wat te veel in de buurt van herinneringen die hij liever verdrong.
“Eenzaamheid doet gekke dingen met mensen,” merkte Alain op. Wat zou hij nu doen als hij alleen was geweest? Vast niets goeds. Het was pas sinds Cas hier was dat hij uberhaupt zijn dating app voor meer dan twee dagen op rij had weten te negeren, de eindeloze zoektocht naar reassurance. Nu was hij nog niet zo erg als de blondine in de film, wie letterlijk uit het bed van de man in de doorzichtige kast kwam, op de boot bij de volgende erin dook en op het eiland de derde vond. Af en toe switchte de film terug naar het heden, maar behalve de storm die er volgde was de film… langzaam en breindood. Het stond hem toe om wat dieper in de bank te zakken en afwezig vooruit te staren.
