If you wanna feel alive We can set the world alight
Alaric
Het leek allemaal iets in te dimmen. Cas was nog steeds wary door zijn aanwezigheid, maar leek te accepteren dat hij er niet onderuit zou komen. De Ninetails sprong van het bed af en ging naast Alain staan. Alaric grijnsde. De Pokemon was compleet ingepalmd door hem blijkbaar, was ook niet gek als hij zag hoe Cas de Pokemon de vorige keer behandeld had. Was vrij logisch dat ze dan meer naar de persoon getrokken was die wel iets gaf om Pokemon hun gevoelens. Cas zei dat Alain altijd een bericht kon sturen als er iets was. "We redden ons wel denk ik," zei hij droogjes. Uit zijn zak haalde hij de kleine versie van Ash zijn Pokeball. "Wil je mijn Charizard lenen?" vroeg hij hem toen. Het was een serieus aanbod wat hij deed. "Moet je wel stevig in je schoenen staan, je hoeft maar een keer te twijfelen met een commando geven en hij loopt over je heen." Hij hield het ding uit naar Casimir. Hij moest het zelf weten, maar hij wou het wel aanbieden. Ash zou zich wel redden, ook met een andere trainer. Waarschijnlijk.
Give me a few days of peace in your arms— It's all I need. After that, I can face the world.
463
1876
CHARACTER INFO
OOC INFO
Het zou makkelijker te negeren zijn. Alain keek de ander met een frons en een pruillip aan. “Dat is gemeen,” was zijn ijzersterke tegenargument. Natuurlijk had hij niet het idee dat de ander serieus was. Hij had, op den duur, geleerd dat Cas lang zo koud niet was als hij mensen graag liet denken. En toch was de neiging om “Sorry” nu op zijn gips te schrijven erg groot.
Hij kon altijd wat sturen als er wat was, werd hem verteld. Alain knikte voorzichtig bij de woorden. “Geen zorgen,” verzekerde hij de ander. Want dat was het, toch? Om één of andere reden maakte de ander zich zowaar zorgen om hem, alsof hij niet hier hoorde te zijn juist omdat het andersom was. Tweekleurige ogen gleden naar Alaric, wie Cas ervan verzekerde dat ze oké zouden zijn. Alain knikte nogmaals instemmend.
Toen de Charizard werd geopperd, wist Alain al dat Cas het liever niet zou doen. Toch bewoog hij zijn hand even opzij, waarbij hij zijn vingers kort langs de hand van de ander liet gaan om zijn aandacht te trekken. “Voor de zekerheid,” zei hij zacht. Hij wist dat Cas liever geen andere Pokémon had, maar het zou beter zijn om een sterkere Pokémon bij te hebben in het geval dat, toch? Hij liet zijn andere hand even zakken naar de kop van de Ninetales en gaf haar een voorzichtige aai, woorden denkende die hij niet hardop zou zeggen. Let op hem, he?
The hypocrite of darkness shows its face, like a nightmare, again, this repetitive pattern
Was het gemeen? Misschien wel maar hij had nooit beweerd dat hij aardig was dus het was een slecht argument. Casimir haalde zijn schouders gespeelt onverschillig op. Als Alain door zou gaan met dat idee, wist hij nu al dat het onmogelijk zou worden om hem te negeren. Hij vond vast wel een manier.
In zijn borstkas voelde hij zijn hart nog steeds racen tegen de tijd en zijn ademhaling kon het moeilijk bijhouden. Met Alain naast hem moest hij wel oppassen met wat hij zei en dwingde hij zijn gezicht in de plooi. Beide probeerde hem gerust te stellen dat het in orde was en dat hij zich geen zorgen moest maken. Maar hoe kon hij zich geen zorgen maken? Nog geen vijf minuten geleden had Alain naar Alaric gekeken alsof hij hem nog nooit gezien had. Nu leek het oké te zijn, maar wat als het even gespeelt was als zijn gespeelde kalmte. Hij knikte enkel even. Het moest oké zijn.
Een wenkbrauw schoot direct de lucht in bij het voorstel. Eén woord lag klaar op zijn tong en hij had zijn mond al geopend om het aanbod af te wijzen. Nee. De zachte aanraking tegen zijn hand deed hem opzij kijken waarbij hij zijn woorden inslikte. Ze konden een sterke pokémon gebruiken, maar wat goed zou die doen? Als het niet luisterde hadden ze enkel grotere problemen en als ze die ma- nee. Ze konden geen extra problemen gebruiken. Wogen de voordelen op tegen de nadelen? “Geef maar aan Vi.” Het was geen ‘ja’ en ook geen ‘nee’. Op die manier was de pokémon er als ze hem nodig zouden hebben.
De Ninetales liet even een blaf horen die Casimir deed opkeken, maar de shiny pokémon drukte enkel haar hoofd verder tegen Alain.
Had ze alles mee? De inhoud van haar hele rugzak lag verspreid over de achterbank van de taxi. Een zaklamp, een touw niet het soort dat Al in bed gebruikt, twee regenjassen, de Pikachu 3000, een.. haar blik schoot geschrokken omhoog naar de chauffeur, die gelukkig zijn complete aandacht op het verkeer gericht had. Snel stak ze het voorwerp terug, in het gedeelte van de rugzak waar ze vervolgens ook het eten en drinken in terug schoof. De zaklamp stak ze in een zijvakje, samen met het touw, de taser werd geduwd in een vakje aan de voorkant. Praktisch, makkelijk om bij te komen als het nodig was - maar hopelijk was het niet nodig. Hopelijk kwamen ze Alain’s pokémon gewoon snel en zonder problemen tegen, en konden ze weer terugkeren.
Er prikkelde een wraaklust in haar hart, een die ze zorgvuldig wegstak, want het zou geen nut hebben als haar woede voor Alain’s toestand ervoor zou zorgen dat ze Cas en Al’s pokémon in de problemen zou brengen. Na de taxichauffeur te hebben betaald, stapte ze het appartementencomplex in, nogmaals blij dat zijn studio op de begane grond lag. At least zou ze meer energie hebben op de zoektocht naar de pokémon. Ze drukte drie keer op de bel, en wachtte af.
Haar blik zakte naar de vier pokéballs die zorgvuldig aan haar riem waren bevestigd. Het zou helpen als ze een grote, sterke pokémon in haar team had, maar met haar twee bug-types, een Gastly en een Meditite zou ze hoogstwaarschijnlijk niet ver komen als er iets mis ging. Dus.. was ze blij met de extra beveiliging die ze had meegenomen. Just in case. Better be safe than sorry.
