Tales of

Sinnoh

Na zijn tripje in de bergen was hij een beetje ziekjes terug gekomen. Misschien toch geen heel strak plan om in het midden van december buiten te slapen. Hij had een hoest, wat enorm irritant was met zijn zwakke keel en voelde zich gewoon wat verkouden. Hij had zich dan ook wat dikker ingepakt dan gewoonlijk. Met een turtleneck aan waaronder nog twee lagen kleding te vinden waren. Hij had zich eigenlijk willen nestelen in de zetel, wat hij origineel eerst had gedaan met wat koffie en soep, maar hij was rusteloos geworden en was naar boven gegaan. Man, hij had geluk dat hij een lift had. Een van de slaapkamers op de bovenste verdieping had hij leeg laten halen zodat hij deze kon gebruiken als een kleine art studio. Met zijn krukken ging hij er heen, op de voet gevolgd door zijn loyale partner Morrígan. Raeghann zat beneden samen nog met Aisling en Blathnaid. Harlow was echter mee gegaan, maar besloot om naar zijn slaapkamer te rennen in de plaats van mee te gaan naar de ruimte waar hij echt de namiddag ging spenderen.

Hij had zich helemaal in zijn werk gegooid en had niet door dat hij berichtjes binnen kreeg. Hij zat gretig te verven, af en toe eens niezende, waardoor verf overal kwam. Op zijn kleding, op zijn gezicht, in z'n haar. Hij zag er vast niet uit, maar Myr maakte zich er geen zorgen over, hij was helemaal zoned out aan het schilderen en zo ook de Meowstic, die blij bezig was met Pokémon safe verf naast hem. Toen de deurbel echter ging, werd hij uit zijn zone getrokken. Verward knipperde hij even, hij kon het schril gekrijs van zijn Archen al horen van hier, wat betekende dat er echt iemand was. Myr knipperde verward en keek toen pas op. De holo caster die naast hem op een kastje lag flikkerde even. Huh? Snel greep hij het apparaatje waarna hij zag dat Rick hem wat berichtjes had gestuurd. Hij opende de texts en fronste. Ah... Hij slikte even en duwde zich overeind met zijn krukken, waarna hij de holo caster in zijn achterzak stak en snel naar de lift liep. De traited Rockruff was al de trap af gelopen, maar Myr zou de lift moeten nemen. De shiny Meowstic kwam ook aangelopen, een lichte glimlach op haar lippen. Hij keek haar vragend aan, maar ze zei niks. Ze vond het immens grappig hoe hij eruit zag, met de vegen aan felle kleuren over zijn gezicht, trui en haar. Alsof hij zojuist een wild gevecht had gehad in zijn kunstruimte. De combinatie met de bloemen die de Meowstic eerder die dag in zijn haar had gevlecht, het was een heel mooi beeld.

Al snel liep hij de lift terug uit door de hulp van zijn krukken. De psychic type liep hem voor en ging al naar de voordeur, die ze opende met haar telekinese. Myr kwam net bij de deur toen hij open genoeg was en keek even glimlachend naar zijn Pokémon, die hem met een brede grijns aankeek. Myr pakte de deur wat vast en wandelde ongemakkelijk met een kruk wat meer naar voren om met een kleine glimlach naar Rick te kijken en zijn hand op te steken om hallo te gebaren naar hem. Hij bleef de ander even aankijken voordat zijn helderblauwe ogen afgleden naar zijn metgezel. Even kantelde de blonde man zijn hoofd wat, een frons op zijn gezicht. Zijn glimlach vervaagde wat terwijl hij bedenkelijk keek naar de ander. Na enkele tellen glimlachte hij echter rustig en gebarade hij ook een hallo naar de ander, waarna hij een stap terugnam, ongemakkelijk door zijn krukken, en even gebaarde met zijn hoofd dat de twee binnen moesten komen. Harlow kwam meteen langs hem heen gesprint en maakte een blij rondje voor de twee waarna ze enthousiast op haar achterpootjes ging staan, afwachtend op een aaitje van de twee.

Myr kreeg een scheve grijns op zijn lippen toen de ander hem hoe gaat het slet terug gebaarde. Snel maakte hij zelf nog even het gebaar voor goed, slet. Zijn brede grijns vervaagde echter al snel weer tot een kleine glimlach. Hij knipperde en keek toe hoe zowel Rick als Miko zijn puppy aaide. Harlow spring blij even wat de lucht en rende toen weer naar binnen. Myr keek even om naar de puppy, die uit zijn zicht verdween. Hij hoorde plots de stem van de man waar hij zoveel van had gehoord, maar nooit echt had ontmoet. Hij keek snel op en keek even naar de kleine man. Myrddin stak even zijn hand op te begroeting naar de ander. Rick ging vrolijk verder en stelde hem aan Miko voor en vice versa. Myrddin keek de man even na, die al binnen was gestapt. De blonde kerel knikte even naar de redhead en gebaarde toen met zijn hoofd dat ie ook binnen moest komen. Het was koud buiten, kon ie maar beter binnenkomen. Hij wist dat zijn poes de deur zou sluiten nadat de kleine man binnen was, dus draaide hij zich om en ging hij wat meer naar binnen. Rick legde kalm uit wat zijn situatie was en Myr wandelde gewoon even rustig door, waarna hij tot stilstand kwam toen de grote man begon te spreken over zijn gast. Myrddin slikte even terwijl hij fronsend naar de ander keek. Waar had hij het over? Wist Miko niet meer wie hij was? Twijfelachtig knikte Myr echter wel naar Rick toen hij zijn voorstel deed. Hij vond het niet erg als de jongen even hier bleef, hij had plaats genoeg.

De woorden van zijn gast lieten hem echter even opkijken en moeizaam draaide hij zich wat op zijn been terwijl hij zijn gewonde been van de grond hield, zijn krukken wat verplaatsende in het proces. Het jong ratelde aan een stuk door en Myr kreeg een frons op zijn gezicht. Ah. Hij had wel het een en ander gehoord van Alain in de tijd, maar dat het zo erg was... Misschien was het deels door de angst dat hij zoveel was vergeten. HIj wist zelf niet wat hij zou doen in zo'n situatie. Het was een vrij bijzondere situatie waar hij nog nooit iets van had gehoord. Hij stak dan ook even zijn hand op toen de ander door bleef gaan aan een stuk door en schudde zijn hoofd wat. Toen stak hij een vinger op dat ze even moesten wachten, waarbij hij zijn holo caster bij de hand nam. Hij begon snel met een hand iets te typen en heild het op naar de kleine man. 'Je kan zo lang blijven als je nodig hebt. Ik heb genoeg bedden ter beschiking, maak je maar geen zorgen. Je bent welkom.' Hij glimlachte kalm naar de ander en keek toen even naar Rick. Hij haalde even diep adem, de glimlach vervagende van zijn lippen, waarna hij even een stap terugzette met zijn krukken en tegen de muur aan ging leunen zodat hij beide handen kon gebruiken om te typen. Al snel hield hij het hoog op naar Rick zodat de woorden enkel voor hem leesbaar zoude zijn. 'Zijn naam is Miko Tsuji. Ik ken zijn broer, Kiyoshi. Miko is Alain's ex. Ik zal zijn broer contacteren en zien wat ik kan doen.' Hij liet zijn hand wat zakken en slikte, waarna hij op bleef kijken naar de man voor hem. Nee. Hij wendde zijn blik af en draaide zich wat tot de kleinere man, waarna hij begon te typen en het ophield. 'Heb je kleren bij je? Heb je je Holo Caster nog? Heb je honger? Dorst? Heb je ergens pijn?' Hij fronste even wat en probeerde zijn nek te breken over hoe dit kon gebeuren. Het was een complete afleiding van al de rest die anders door hem heen zou gaan in deze situatie.

Myrddin betrapte zichzelf dat hij af en toe eens vluchtig naar Rick keek. Een mengeling van spijt en bezorgdheid borrelde steeds in hem op als hij naar de ander keek en hij duwde het weg, wetende dat hij dat niet mocht voelen. Was zijn plaats niet. Daarbij, met Miko erbij, wilde hij helemaal niks opbrengen van de ander. Wat tussen hun twee speelde was privé. En als de persoon dat hij al was, iemand die bijna alles tot zichzelf hield, zou hij het niet snel delen. Het zou een wonder zijn dat iemand buiten Vic zou horen hiervan. Een naam zou nooit genoemd worden, opdat hij ergens wel de privacy van de ander wilde bewaren. Hij knipperde vluchtig toen hij doorhad dat hij nu al langer naar de lange man aan het staren was. Ah. Toen de ander hem ook aankeek, keek hij langzaam weg, schuldbewust.

Miko bedankte hem en Myrddin legde zijn blik op de ander. Zag er een enorm blij ei uit. Ja, zelf als hij niks meer herinnerde zag hij wel hoe dat het met Alain zou klikken. Myr haalde even diep adem bij die gedachte, een benauwd gevoel bekroop hem, maar hij duwde het zo snel mogelijk weer van zich af. Zijn gedachten afdwalende naar wat zo'n soort van geheugenverlies kon induceren. Een val, ja, maar hij zag er niet gewond uit. Kon het een Pokémon zijn? Iets van medicatie of ander chemisch spul? Zijn gedachten gingen alle opties van en zijn handen jeukten om iets van werk ervan te maken. Hij wilde weten wat er was gebeurd. Misschien kon Morrígan hem wel helpen. Eens zien hoe ver haar telepathie kon gaan en wat ze allemaal kon vinden. Maar goed, dat waren zaken voor later. De twee begonnen beide te praten. Lake Acuity. Huh. Het was dat hij niet veel van Sinnoh kende, anders had hij waarschijnlijk meteen de link gelegd. Hij maakte er een mentale notitie van in zijn hoofd en luisterde naar Miko, die blijkbaar honger had. Myrddin glimlachte rustig en knikte naar de ander. Hij liet zijn blik even naar de shiny Meowstic gaan, die glimlachend opkeek naar haar trainer. Een wisseling van woorden via telepathie zorgde ervoor dat de dove Pokémon even een blij geluidje maakte en naar de keuken ging. Myr zelf was helemaal geen kok, helaas. Hij wist de basis, kon een ei koken en spaghettisaus maken maar daar stopte het ook. Hij had altijd graag willen leren bakken, maar zijn taarten hadden er altijd nogal vreemd uitgezien en smaakten al helemaal mis. Koekjes liepen ook al helemaal mis. Nee, hij was zeker geen keukenprins en met zijn gebroken been had hij de laatste tijd alleen take-out besteld. Niet enorm gezond, maar wie stopte hem. HIj was een man alleen, de enigste die hij tevreden moest stellen was zichzelf. In ieder geval had hij wel nog wat over van de dag ervoor. Myr was geen al te grote eter en kon vaak wel langer doen aan een maaltijd. De restjes, wat zeker nog meer dan de helft was van het bakje chinees, zou hopelijk voldoende zijn voor Miko. Want hij had jammer genoeg buiten cornflakes en fruit niks anders in huis.

Rick gaf aan dat hij zou gaan, had schijnbaar nog iets te doen. Myrddin legde zijn blik vluchtig op de man met het donkere haar en knikte even naar hem. Hij voelde even een kriebel opkomen en draaide zich weg, hoofd naar zijn eleboog brengende, waarna een amper hoorbaar nies van hem afkwam. Hij beefde even licht en haalde diep adem, ugh. Hij kon enkel hopen dat hij niet zieker werd hiervan. Als het maar een domme verkoudheid was, betwijfelde hij het. Hij werd elk jaar wel ziek tijdens de winter met een griepje of verkoudheid. Het was enkel afwegen hoe hevig die zou zijn. Hij keek langzaam op en keek toe hoe Miko Rick aan het knuffelen was. Een vreemd gevoel bekroop hem meteen en hij keek schuin weg. Hij wilde niet echt dit aanzien, hoe erg dat ook was. Niet dat hij jaloers was, nee, het voelde gewoon vreemd aan in het algemeen. Maar zo was iedereen anders en zo te zien was Miko het knuffeltype. Was hij helaas niet. Ah... Tja. Myrddin pakte zijn krukken terug vast en duwde zichzelf wat van de muur af waarna hij in beweging kwam en langzaam terug naar de voordeur liep. Hij bleef er stil staan en keek even om naar Rick. Hij wilde hem nog een iets delen voordat hij weg was. Maar eerst zou hij vast afscheid nemen van Miko. Myr stond dan ook taktisch half voor de deur, zijn krukken klaar houdende om ze voor Rick te houden. Hij wilde gewoon nog een iets tegen hem zeggen, maar daar moest Miko helemaal niet bij zijn. Dus een snelle woordwisseling bij de deur voordat hij weg ging, het leek hem ideaal.

Hij kon nog wat woorden horen uit de kamer en hij draaide zijn hoofd wat weg. Harlow was naar hem toe getrippeled en keek met grote puppy ogen op naar haar trainer. Hij glimlachte teder naar haar, maar riskeerde het niet door zijn benen te gaan om haar te aaien. Zou hij gegarandeerd zijn balans verliezen. Hij had geen zin om tegen dek te gaan nu. Hij rilde kort en tilde even een hand op in een poging zichzelf wat warmer te houden, maar jammer genoeg hielp het niet zoveel. Toen hij een hoest voelde opkomen, draaide hij zich weg en hoestte hij in zijn eleboog. Het deed veel te veel pijn, maar goed, wat kon hij ertegen maken. Hij had echt niet moeten gaan kamperen in hartje winter. Waar had ie met zijn gedachten gezeten. Ah... het had hem in ieder geval wel wat op betere zinnen gezet mentaal. Hij werd toch elk jaar een paar keer ziek en tijdens de winter was hij magisch gezien altijd de enige in zijn gezin die een verkoudheid kreeg. Irritant dat. Hij keek langzaam op toen hij voetstappen hoorde en stak meteen zijn kruk wat uit als teken dat de ander nog niet mocht gaan. Ugh. Hij wilde ergens naar bed gaan, maar hij zou hierna waarschijnlijk gewoon verder gaan schilderen. Hij had inspiratie gekregen en wilde er ten volle gebruik van maken.

Hij richtte zijn ogen op toen de ander hem met een woord aansprak. Myr draaide zijn hoofd wat weg, ging tegen de muur aanleunen en pakte zijn holo caster erbij. Rustig begon hij te typen, waarna hij het ophield naar de ander. 'Sorry voor de vorige keer.' Hij wiebelde wat op zijn voet en zuchtte zachtjes, zijn ogen schoten even naar de kamer, maar het leek erop dat Miko naar de keuken ofzo was gegaan. Hij maalde kort en nam zijn hand terug. HIj typte nog iets in en hield het op naar de ander. 'Je bent altijd welkom he.' Stond erop. Hij haalde diep adem, stak zijn andere hand op als teken dat de ander even moest wachten. Vervolgens stak hij de holo caster weg en pakte hij zijn krukken zodat hij zich kon draaien. Een platy kastje aan de muur opende hij en even rommelde hij erin, waarbij hij een simpel klein doosje eruit haalde. Was echt niet zo enorm groot. Hij staarde er even naar, beet op zijn onderlip en zuchtte zachtjes. Hij had zijn opties heel erg afgewogen en dit was gewoon het enigste logische in zijn hoofd. Hij draaide zich wat weer om en leunde wat tegen de muur, zodat hij zowel het doosje als zijn holo caster beide in een hand kon houden. Hij haalde het apparaatje terug uit en begon te typen. 'Voor als je op de paino wil komen spelen.' typte hij neer, waarna hij het ophield en het doosje naar de ander uithield. WIst hij veel hoe kerst in elkaar zat. Hij dacht gewoon dat er pakjes rond die tijd werden uitgedeeld. Deed zijn moeder wel eens ter compensatie van het feit dat ze geen feest hadden. Kregen zijn zus en hem gewoon af en toe es pakjes tijdens de week dat kerst viel. En als hij héél eerlijk was, wist hij eigenlijk niet wanneer kerst viel. In ieder geval was het kleine doosje niet heel bijzonder, het enigste dat erin zat was een sleutel van zijn huis. EN de enigste gedachten die door hem heen waren gegaan toen hij de beslissing had gemaakt, was dat hij Rick iets van een piano wilde geven. Aangezien die optie er niet lag en zijn piano toch stond te verstoffen... Ja, nee, verder dan dat had hij nog niet gedacht. Zijn hersenpan te klein om echt door te denken.

In de keuken keek Morrígan even schuin naar de kleine man. Ze had met haar telekinese al de chinees in de microgold gepleurd en keek afwachtend naar het apparaatje. Toen hij piepte, opende ze haar oren en haalde ze het eten uit, waarna ze bestek erbij nam en naar Miko toeliep. Het eten hoverde voor de ander zijn neus zodat hij het kon aannemen. Glimlachend keek de shiny op naar de man om vervolgens een enkele gedachte van 'Eet smakelijk!' naar zijn hoofd te beamen. Op de keukentafel was het mandje van de veel te kleine baby Vulpix te vinden, die nog haar oogjes toehad en wat verborgen was onder een dekentje. Het beestje piepte echter even, ze had duidelijk door dat iemand in de keuken was.

Het feit dat de ander zei dat het zijn fout was... Een steek van pijn ging door hem heen. Nee. Nee. Alsjeblieft nee. Dat was echt niet wat hij de ander toewenste. Als er iemand was die de fout in was gegaan dan was hij het wel. Hij was op hem gekropen en was vervolgens door gegaan toen hij zei dat hij weg moest. Hij had hem daar gehouden en had zonodig zijn bek open moeten trekken. De woorden die Rick tegen hem had gezegd, hoorde hij nog heel goed door hem gaan en hij vervormde ze. Hij vulde ze aan, drukte het dieper zijn hoofd in, zodat hij zichzelf een lesje zou leren. Dat confrontatie fout was, dat opspreken fout was. HIj had het niet mogen doen. Denken aan zichzelf was toch dom. Doorbijten en het tot zichzelf houden was de enige manier. Hij herinnerde zich nog heel goed de dag dat hij terug was gegaan naar het ziekenhuis op vraag van hem. En hoe hij terug wakker was geworden en een berichtje had uitgetypt. Maar... Rick had gelijk. Als ze maar vrienden waren en hij had zoveel andere problemen wilde hij daar niet bij gerekend worden. Hij had daarom Kass maar geappt in de plaats van hem. Het berichtje dat hij had uit getypt stond nog steeds in zijn holo caster. Hij voelde zich zo schuldig, want hij wist niet goed wat juist was. Wat de ander hem eerder had gezegd, dat hij hem altijd kon contacteren of dat hij... Hij slikte even. Hij wist het niet meer. Misschien was opstapelen dan wel gewoon beter, voor nu. Als hij het echt kwijt moest dan... Dan had hij daar een therapeut voor. Maar wie hield hij ook voor de gek, die vrouw vertrouwde hij nog minder dan de vreemde in zijn keuken.

Hoe het verder met hun zou gaan wist Myrddin echt niet. Hij maakte zichzelf wijs dat hij vrede had met hoe het nu was, maar dat was allemaal maar smoesjes om zichzelf tevreden te houden. Ik zou willen dat ik je nooit had ontmoet. De woorden galmden weer door hem heen en een vlaag van woede en verdriet trok over hem heen. Was dat ook hoe Rick nu over hem dacht? Hij kneep even zijn ogen toe in een poging de woorden naar de achtergrond te dwingen. Maar hoe hard hij ook probeerde, ze kwamen steeds terug. En hij was het eens met die woorden. Hij haatte zichzelf zo hard. Hij dwong zichzelf dieper de afgrond in, met elke nieuwe dag nieuwe pijn die hij voor zichzelf voorschotelde. Maar ah tja, hij moest zelf niet zo zijn best doen, want zijn daden deden al genoeg. Hij keek langzaam op naar Rick, die een beetje van zijn stuk leek gebracht te zijn door het cadeau. Myr vroeg zich af of hij de juiste keuze had gemaakt of het een dom iets was. Het was vast niet goed, de ander zou vast boos worden. Hij liet zijn ogen afdwalen naar de grond. Ik zou willen dat ik je nooit had ontmoet. Hij trok zijn schouders onbewust wat op en maakte zichzelf nog kleiner dan hij was. Hij had het niet mogen doen. Hij had gewoon niks mogen doen. Alles wat hij deed was verkeerd, alles. Hij kon niks goed doen, of wel?

Een woord die hij niet had verwacht. Nog voor hij kon opkijken, trok de ander hem tegen hem aan. Hij hinkte wat onhandig en liet een van zijn krukken los om de shirt van Rick vast te grijpen zodat hij niet omviel. Hij knipperde vluchtig, ietwat gespannen, maar ontspande zich meteen. Hij liet zijn andere kruk ook los en duwde zich rustig dichter tegen de ander aan. Hij sloot zijn ogen en voelde meteen een warm gevoel in zijn borstkas. Als er een iets was wat hij altijd graag had, dan was het de ander die hem in een knuffel nam. Het voelde altijd goed om gewoon... Nee. Hij dwong zijn gedachten om niet de negatieve route te nemen. Hij duwde zijn gezicht dan ook wat meer tegen de ander aan, zijn geur aangenaam bekend voor hem inmiddels. Ondanks wat er was gebeurd ene tijdje terug voelde hij zich nog steeds heel fijn bij de ander. Ondanks dat het pijn deed, ondanks dat het allemaal niet mocht, ondanks... Nee. Het maakte hem helemaal niks uit. Niet nu, nee, niet nu. Een kleine glimlach kwam op zijn lippen. Hij wilde de ander niet meer loslaten. Hij wilde gewoon zo blijven met de ander. Hoe gay erg die gedachte ook was, hij wilde het niet wegduwen. Hoeveel pijn het hem ook zou bezorgen, het bracht hem geluk op bittere momenten. Iets dat hij nu nodig had, iets dat hij wel vaker nodig had. En ondanks dat hij het zichzelf niet gunde anders, wou hij nu niks anders.

Morrígan was kalm even gaan kijken naar de twee aan de deur voordat ze terug ging naar Miko in de keuken. De gast was bezig met de baby Vulpix. Adelyn begon meteen wat te likken aan de vingers van het jong waarna ze piepte, klagelijk. Morri, die pottendoof was, hoorde helemaal niet het geklaag van de jonge vos en keek kalm naar de man. Ze zou het wel horen als hij iets nodig had. Harlow was inmiddels ook verschenen en de puppy keek met grote ogen op naar de roodharige man, waarna ze wat piepte en haar pootjes even opstak. Klagen om aandacht of eten? Dat zeker.

Hij was ergens enorm verrast over hoe de ander reageerde, want in zijn ogen was het niet veel geweest en gewoon logisch. Hij had gezien hoe de ander naar de piano was gegaan en aangezien hij niet zo het type was om dingen te kopen die echt... Niks waren. Het leek hem enorm stom om een cadeau te krijgen waar je niks aan had, waar je ook niks mee zou kunnen doen. Zo had hij ook voor Alain in der tijd begonnen aan iets dat hij waarschijnlijk zou apprecieren... maar of hij ooit dat cadeau zou kunnen geven, was iets anders. Angie en Vic hadden ook iets waar hij al langer aan had zitten werken. Het was jammer dat hij niet iets beter had voor de lange man, want in zijn ogen leken gekochte dingen nou niet bepaald... Eigen? Het leek niet zo van het hart te komen. Maar misschien was dat omdat geld in zijn ogen niet zo heel speciaal was. Hoe dan ook betekende dat wel niet dat hij kon inzien hoe het moeilijker kon zijn voor anderen. Het was gewoon niet dat hij er last van had.

Toen Rick hem wat loste, keek hij met grote ogen op naar de ander. Hij had het liefst gewoon nog even zo gestaan, ookal stonden ze hier al een tijdje. Het was iets waar hij zich keer op keer weer op betrapte en ergens vond hij het hatelijk. Want hoe dieper hij hier in wegzakken, hoe moeilijker het zou zijn om er een punt achter te zetten, om de zichzelf veilig te houden. Het besef was er zeker, maar wat er door zijn hoofd ging, ging niet altijd hand in hand met wat hij voelde. De lange man knielde neer en gaf zijn kruk aan, die Myr aannam en even glimlachte hij zachtjes naar hem. Rick sprak dat hij maar hoefde te appen als er iets was, maar vulde aan dat Miko geen probleem zou zijn. Hij knikte dan ook even instemmend naar hem op die woorden. Nee, van wat hij wist van dit jochie was hij niks gevaarlijks. Daarbij voelde Myrddin zich vrij veilig in huis. Als er iets zou misgaan kon de Meowstic of een van zijn andere Pokémon ingrijpen.

Rick deed de deur open en zei dat hij heel blij was met de sleutel. De kleine man glimlachte wat breder wat op die woorden en knikte langzaam. Ergens nog steeds niet zo zeker of het de juiste keuze was geweest of niet. NIet omdat hij bang was dat de man er iets verkeerds mee ging doen, maar gewoon dat het niet goed genoeg was. Rustig stak hij dan ook zijn ene hand op waarbij hij kalm even zwaaide naar de man die de deur uitliep. Myr keek hem nog rustig na terwijl hij zwaaide, waarna hij rustig de deur terug sloot. Zijn glimlach vervaagde langzaam, waarbij zijn mondhoeken wat naar beneden krulden. Zijn gedachten kolkten, waarbij een lichte blos op zijn wangen kwamen. Nu pas had hij door hoe snel zijn hart aan het kloppen was en hoe nerveus hij zich wel niet voelde. Langzaam legde hij zijn hoofd dan ook tegen de voordeur aan, zijn ogen sluitende terwijl hij even diep adem haalde. Wat was hij toch aan het doen? Hij wilde niet dat er iets mis zou lopen, maar liep hij niet op dun ijs met de acties die hij ondernam? Was dit niet erger dan gewoon niks doen? Hij wist het niet meer zo goed... Maar een ding was zeker, hij voelde zich wat beter dan toen ze net de ruzie hadden gehad. Dit was goed, dit was beter. Er leek niks kapot, voor nu, en dat bracht opluchting.

Langzaam kwam hij in beweging toen hij enkele tellen daar had gestaan. Hij voelde wat tranen prikken in zijn ogen, maar met een vlotte haal van zijn hand had hij dat weer onder de toom. Hij haalde diep adem en zuchtte even, waarna hij richting de keuken ging. Zijn gezicht stond vrij neutraal, al dan niet met een kleine glimlach, waarna hij rustig even tegen het aanrecht ging leunen en de kleine man bestudeerde. Hij pakte zijn holo caster boven en begon te typen, waarna al snel het ding te horen was. 'Voel je je al wat beter? Misschien dat een douche of bad je wel wat kan helpen ook.' De text to speech stem begon akelig bekend te worden voor hem en hij haatte het, want dat was het laatste wat hij wilde. Morrígan keek even rustig naar haar trainer en kalm keek de ranger terug naar haar. Een korte conversatie tussen de twee zorgde ervoor dat ze al snel de keuken uitliep. Myrddin begon terug te typen. 'Morrígan zal verse kleren voor je halen. Ik neem aan dat we wel een beetje dezelfde maat zullen hebben.' Sprak het apparaatje voor hem. Myr had nog nooit iemand ontmoet die zijn grootte was en ergens, stiekem, hoopte hij dat hij wat groter was dan deze knul. Want dat zou toch wel een hele overwinning voor zichzelf zijn, iets dat zijn ego goed zou doen. Zijn oog ging rustig naar het mandje naast de man op de tafel en de kleine ranger lachte even zachtjes. 'Dat is Adelyn.' HAd hij laten afspelen terwijl hij wees naar de shiny Vulpix. 'Harlow is mijn Rockruff, Morrígan mijn Meowstic. Ik heb ook een Archen genaamd Aisling, een Whimisicott en een Togedemaru, die mijn starter is, met de naam Blathnaid.' De rest van zijn team leefde door het huis, dus de kleine man zou zeker een van die Pokémon nog eens tegenkomen. langzaam vormde zich een frons op zijn gezicht, waarbij hij rustig keek naar Miko. 'Had je een Pokémon bij je toen Rick je vond?' klonk er dan ook van de holo caster af. Als hij immers geen Pokémon had... Jezus nee, hij wou niet denken wat er dan allemaal kon gebeuren.

Niks dus... Hij fronste wat bezorgd, een akelig gevoel overspoelde hem. Hij zou er niet aan willen denken hoe dit allemaal voor Miko moest zijn. Voor zover hij wist had de jongen geen Pokémon, maar hij kende hem niet goed genoeg om daar echt met zekerheid achter te staan. In ieder geval kon hij hopen dat dat waar was, want anders was er ergens een Pokéball met een monster in die waarschijnlijk nooit het daglicht zou zien. Hij zou wel nog eens naar de plek gaan waar de jongen was gevonden om echt grondig te kijken of ze niks hadden gemist. Met Harlow en Morrígan zouden ze niks mogen missen. Die twee konden een ruimte met gemak doorkammen zonder iets te missen. Hij maakte er een mentale notitie van en zou het aankaarten bij de jongen later. Dan kon hij misschien meegaan. Het leek hem een ideale dag om dan eens wat frisse lucht te gaan halen en misschien was het fijn voor de revalidatie. Hij bracht zijn holo caster omhoog, ging naar zijn notities en begon te typen.

Douchen? Hij keek even op en knikte glimlachend naar de man. Dat kon wel geregeld worden. De kamer die hij de jongen zou geven had zijn eigen badkamer, dus dan kon hij ook even bekomen op zichzelf. De Meowstic was zijn kamer immers klaar aan het maken boven. Toen hij echter zag hoe Miko vertrok in pijn, werden zijn ogen wat groter. Instinctief greep hij zijn krukken en kwam hij naar voren. Hij wandelde naar de kleine jongen toe, plaatste een kruk tegen de tafel en kantelde vragend zijn hoofd. Wel meteen gebaarde hij, maar stopte hij halverwege met de sign... Juist ja, die man kon geen geberantaal. Hij zuchtte even zachtjes en pakte zijn holo caster er weer bij. Hij typte even vluchtig en liet het afspelen. 'Waar heb je pijn?' Hij slikte even en vernauwde zijn ogen. Als hij ergens een wonde had dan moest dat nu bekeken worden. Als het echt ernstig was dan zou hij met Miko naar de spoed gaan. Hij wilde niet dat iets ernstigs met de jongen gebeurde. 'Als rechtstaan pijnlijk is, ga alsjeblieft zitten, Morrígan kan je gerust ronddragen als het echt te moeilijk word.' Liet hij van het apparaat horen. Zijn blik schoot even schuin naar Adelyn, die gaapte en piepte over de rand van de mand. Hoe dan ook schoten zijn heldere ogen al snel terug naar de andere...

Zijn vraag liet hem even malen, maar kwam niet echt door. Hij schudde enkel zijn hoofd en kneep zijn ogen toe, waarna hij typte. 'We zijn vrienden.' was het enige dat hij ervan liet blijken door de robotstem. Meer waren ze niet. En Myrddin hoopte dat ze nog vrienden konden blijven na alles wat hij misdaan had naar de ander en de mensen rondom hem. Zijn hart sloeg nog steeds een slag over bij het denken aan de lange gozer die zo zorgzaam en lief was. Een beetje gek en dom soms, maar als je verder keek dan dat was er een hele aangename jongen. Elke keer opnieuw betrapte Myrddin zichzelf hoeveel hij om de man gaf. En dat was gevaarlijk, want zo'n vertrouwen was het fragielst.