Tales of

Sinnoh

Daar dus. Hij fronste even en kon zich al taferelen boven halen waar de kleine man van alles kon hebben. Inwendige bloedingen van het een of ander of iets anders dodelijks. Hij fronste bezorgd terwijl hij bleef kijken naar de plek waar Miko naar gebaarde. Hij klemde zijn kiezen wat op elkaar terwijl hij toekeek hoe de ander zich begon uit te kleden. Wat een mager ventje was hij wel niet. In vergelijking met Myr zelf was hij een stokje en dat... Dat maakte hem niet echt geruster over de situatie. Zo'n klein, zwak iemand die zomaar in een grot gevonden was zonder iets van herinneringen. Wat voor misbruik had men wel niet gedaan aan hem? Toen Myrddin dan ook de blauw plekken zag, werden zijn ogen wat groter. Hij zette een pas naar voren en bekeek de verwondingen rustig. Vooral blauwe plekken. Het was een vrij unieke plaats. Was de ander in een gevecht terecht gekomen? Leek haast wel. Maar het was uniek dat het enkel in de buikregio was, dat baarde hem enorm zorgen. Snel schoten de ogen van de kleine man naar die van de ander. Paniek was duidelijk af te lezen van het gezicht van zijn gast.

De hulpeloze blik van de ander zorgde ervoor dat hij zijn krukken even tegen de tafel aanzette. Hij plaatste zijn handen tegen de schouders van de ander en probeerde hem wat naar achter te duwen, zodat hij terug zou gaan zitten op de stoel. Vervolgens zakten zijn handen af naar zijn armen, om naar zijn handen te gaan. Hij probeerde ze zachtjes vast te pakken, ze tussen zijn vingers te houden. Zijn blauwgrijze ogen bleven even kijken naar hun handen, voordat hij opkeek en de ander doordringend aankeek. Hij wreef zachtjes met zijn duim over de handen van de ander. Het was ok. HIj was veilig hier. Het was ok. Voor even bleef hij daar dan ook staan terwijl hij rustig bij de ander bleef. Hij wilde eerst zeker zijn dat de ander niet in paniek zou overslaan. Op momenten als deze zou hij graag iets van bemoedigende woorden willen zeggen, maar helaas was dat niet voor hem weg gelegd.

Even bleef hij zo, voordat een van zijn handen los kwam en de holo caster erbij nam. Kalm begon hij te typen op het ding, zijn blik eindelijk van de ander afhalende om de tekst te lezen. Vervolgens hield hij het apparaatje op naar de ander. De akelige robotstem liet hij niet horen, die leek hem immers niet gepast momenteel. 'Adem rustig in en uit. Je bent ok, ik ben bij je. Je bent veilig. Alles komt goed. We zorgen ervoor dat alles goed komt.' stond er geschreven op het schermpje, waarbij de kleine, blonde man even een glimlachje op zijn lippen liet gaan. Rustig legde hij de holo caster terug op de tafel, waarna hij zijn hand even terug bij de ander legde, om die van Miko. Zijn duim zachtjes gaande over zijn handen. Het was in orde Miko. Het zou allemaal goed komen.

Het leek in ieder geval te werken en Myr glimlachte bemoedigend naar de andere man. Dat was goed. Hij was blij dat de ander zich een beetje beter leek te voelen. Als hij nog zou huilen, zou hij er geen probleem van maken. Hij kon vrij moeilijk omgaan met huilende mensen, maar hij zou Miko niet in de steek laten. Als de ander het nodig had leek het hem enkel gepast dat hij steun zou aanbieden. De ander moest zich zo ongelofelijk alleen voelen. Hij kon er engel voor haar zijn... En hopen dat hij hem niet afschrok, zoals hij bij zoveel anderen deed.

Een bedankje, waarop Myr even knikte naar hem. Het was het minste dat hij immers kon doen. Rustig bleef hij de handen van de ander aaien met zijn duim, tot de ander sprak. HIj slikte even, haalde diep adem en zuchtte zachtjes. Harlow kwam rustig naast haar trainer zitten en ook AIsling, de Archen leek eindelijk even te komen kijken. Ze fladerde de tafel op en bekeek de situatie even rustig. Hij bracht een hand omhoog en pakte de holo caster vast. Hij begon weer te typen en hield al snel het ding weer op naar de blonde man. 'Je wonden zijn niet normaal. Dus je moet zeker even onder handen komen van een dokter, ok? Dat is voor je eigen gezondheid. Wil je dat we samen naar de spoed gaan of wil je dat ik een dokter aan huis laat komen voor je?' IN beide situatie zou Miko niet alleen zijn, want hij zou bij hem blijven, zoveel was duidelijk. Want hij legde de holo caster terug op tafel na enkele tellen en legde zijn hand zachtjes langs de zijne. Hij bleef de ander aankijken, afwachtende op wat zijn keuze zou zijn. Hij zou het zou regelen voor hem en dan kon Miko ondertussen even kalmeren in bad. Dat leek hem immers het beste.