The hypocrite of darkness shows its face, like a nightmare, again, this repetitive pattern
Dit was niet wat ze hem hadden beloofd toen hij de pokémon had gekocht. Het enige dat klopte was dat het een dragon type was, maar verder klopte er niets. Het was niet de Axew die ze hem beloofd hadden. Zodra hij de pokémon uit de bal liet, wilde hij hem alweer laten terugkeren. Het was roos. Roos en klein en niet indrukwekkend.
Met een teleurgestelde uitdrukking keek hij naar de pokémon die aan het rondvliegen was. In zijn hand hield hij verschillende bloemen aan het stelen was van verschillende kraampjes, terwijl hij er steeds meer vast pakte. Iedere keer dat hij een extra bloem vast nam, viel een andere op de grond maar dat leek hij niet door te hebben. Casimir kon enkel hoofdschuddend toekijken. Wat moest hij hiermee doen? Het was niet wat hij nodig had of wilde in zijn team. Zeker op dit moment zag het er nutteloos uit.
Een diepe zucht rolde over zijn lippen en hij drukte twee vingers tegen zijn neus. Zijn ogen had hij gesloten om even alles te verwerken. Hij zou later wel een keuze maken, voor nu zou de pokémon weer in zijn-
Waar was hij? Casimir liet zijn hand gelijk zakken en keek in lichte paniek om zich heen. Vijf seconden had hij niet gekeken en het roze ding was weg. Zijn ogen vielen op een lange, zwartharige man en de roze pokémon zweefde vlak voor hem. “Hey! Dreepy maak dat je terug hier bent,” riep hij kwaad naar zijn pokémon, maar die luisterde natuurlijk niet. De pokémon stak het boeketje bloemen uit naar de man en negeerde Casimir volledig. Met grote passen wandelde hij op hen af, de pokébal al in zijn hand om de pokémon gelijk terug te laten keren zodra hij een preek gegeven had.
The strong eat the weak, that's the way of the world
60
124
CHARACTER INFO
OOC INFO
Met zijn handen in zijn zakken en een verveelde uitdrukking op zijn gezicht struinde Yashu langs de kraampjes. De stemmen van koren die zweverige kerstliederen zongen, dreef over hem heen terwijl de geur van warme wijn, chocolademelk en dennennaalden in de lucht hing. Natuurlijk, winter was zijn favoriete seizoen maar kerst was hem altijd een beetje voorbijgegaan. Zijn ouders waren te arm geweest om kerst te vieren en tegen de tijd dat hij genoeg geld en tijd had om het in zijn eigen appartement te vieren, zorgde zijn line of work dat kerst vieren nou niet bepaald prioriteit had.
En dus stopte hij even bedachtzaam bij een kraam die wollen mutsen en dikke sokken verkocht met de meest lelijke patronen. Hij kreeg er hoofdpijn van. Zijn lange, zwarte haren hingen sluik langs zijn lichaam naar beneden en reikte inmiddels tot tot zijn onderrug. Hij droeg een beige coat met daaronder een witte turtleneck en stoorde zich eraan hoe koud zijn hoofd aanvoelde zonder muts. Maar hij zou nog liever zijn eigen hand laten amputeren door een Scyther dan zó’n lelijk geval aan te trekken. Hij wilde doorlopen toen hij een zachte aanraking bij zijn oor voelde. Yashu keek fronsend opzij maar zag niets. Toen voelde hij het bij zijn andere oor. Hij keek weer om en zag een roze wezen in zijn gezichtsveld. Hij deed een pas achteruit om haar eens goed te kunnen bekijken- ze had zo dicht bij zijn hoofd zitten zweven dat hij alleen maar een roze blob zag. Met een vrolijk geluidje reikte een knalroze Dreepy hem een boeketje met allerlei bloemen aan. Yashu knipperde langzaam terwijl hij hierover nadacht- en toen zag hij de man die schijnbaar bij de dreepy hoorde. Hij hoorde hem naar haar roepen maar ze negeerde hem volledig. Dat deed hem een beetje denken aan zijn yamper. Stinkbeest negeerde hem nou ook altijd. “Meestal krijg ik pas bloemen op een eerste date.” Merkte hij geamuseerd op. De man was lang, niet zo lang als Yashu natuurlijk die een kop groter was en een beetje op hem neer keek. Lang, zo mager als een lat met geen grammetje spieren. Hij was donker gekleed met donker haar en donkere ogen. Niet het soort type waar hij een roze Dreepy bij verwachtte.
The hypocrite of darkness shows its face, like a nightmare, again, this repetitive pattern
Hij ging zijn nek omdraaien. Als dit was hoe dat het zich altijd zou gedragen, moest Casimir er nog minder van weten. Wat was het met pokémon en bloemen geven aan mensen? Alsof ze allemaal op hetzelfde moment besloten hadden dat het iets leuks was om te doen. Hij was het er niet mee eens. Zeker niet als het ook nog eens bloemen ging geven aan willekeurige vreemde mensen die ze op straat tegenkwamen.
Vanuit zijn ooghoeken keken grijze ogen de andere man aan, zijn ogen lichtjes vernauwd door de opmerking, maar lang hield hij de blik niet vast. In plaats daarvan keek hij naar zijn pokémon, wat minder oncomfortabel aanvoelde. “Prijs jezelf dan maar gelukkig,” waren zijn simpele woorden tegen de langere man. Zijn aandacht was te veel bij de ongehoorzame pokémon om er echt over na te denken. Hij greep naar de bloemen die het wezentje in zijn poot had en trok ze weg om ze vervolgens allemaal de grond op te laten vallen.
De Dreepy zakte direct naar de grond waar hij alle bloemen terug begon op te rapen zo snel hij kon, alsof ze zouden verwelken door te lang daar te liggen. Afkeurend klikte Casimir zijn tong bij het beeld. Wat moest hij daar mee? “Ik eh-,” begon hij terwijl hij terug op keek naar de man naast hem. Een diepe zucht ontsnapte terwijl hij zijn hoofd schudde. “Ik heb hem net,” begon geïrriteerd hij maar het klonk als een excuus om het foute gedrag goed te praten, wat het absoluut niet was. Hij keek weer neer op de pokémon die druk bezig was met de bloemen te verzamelen.
The strong eat the weak, that's the way of the world
60
124
CHARACTER INFO
OOC INFO
Yashu Zháo schreef:
De andere man leek helemaal niet in zijn sas te zijn met het roze beestje. Hij gooide haar- of het’s bloemen op de grond met een blik die op onweer stond. Yashu keek hem met opgetrokken wenkbrauwen aan en liet zijn eigen bloemen waar ze zaten. De Dreepy dook meteen naar de grond om alle bloemen weer te pakken. “Klaarblijkelijk.” Merkte Yashu op met een schouderophaal. Ach, er bestonden wel ergere dingen. Hij was goed gestemd vandaag. Ondanks de misselijkmakende kerstmutsen dan. “Je hebt het maar zwaar, ik zie het al.” Hij maakte een hoofd gebaar naar de Dreepy die met haar armen vol bloemen weer opsteeg en er nu een paar achter de oren van haar trainer probeerde te duwen.
The hypocrite of darkness shows its face, like a nightmare, again, this repetitive pattern
Casimir rolde zijn ogen naar het roze ding dat alle bloemen aan het oprapen was. Wat had hij aan een pokémon dat zoiets deed? Het kende niets van aanvallen, duurde een eeuwigheid om te evolueren naar iets nuttigs en heeft een voorliefde voor bloemen. Hij gromde wat instemmend toen de man zei dat hij het zwaar had. Nog geen beetje ook.
Het enige wat hij kon doen om de situatie beter te maken, was de pokébal erbij halen en het ding laten verdwijnen, dus dat is wat hij probeerde te doen. Ondertussen zag hij niet hoe het ding naar zijn hoofd was gegaan, wat hij pas opmerkte toen hij iets aan zijn oor voelde. Automatisch draaide hij zich vluchtig om en zetten een stap naar achter waardoor hij tegen de onbekende man botste met zijn rug, maar het was beter dan dat ding rond zijn hoofd te hebben vliegen.
Waar de pokémon hiervoor nog was, zag hij nu enkel bloemen naar beneden dwarrelen, maar de pokémon was nergens te bekennen. “Kut ding,” zei hij geïrriteerd. Waar was dat ding?
The strong eat the weak, that's the way of the world
60
124
CHARACTER INFO
OOC INFO
Dreepy verdween weer, danste net uit zijn bereik en gezichtsveld. De ander zette een pas naar achteren en botste zo tegen Yashu's rug op die geen centimeter bewoog en kaarsrecht bleef staan. Fronsend maar ook licht geamuseerd keek hij toe hoe de ander een pokebal tevoorschijn haalde en de Dreepy zocht. Yashu hoorde haar giechelen achter hem en voelde handjes op zijn eigen schouder. Ze had zich achter hem verstopt. Zo lang ze geen vervelende grappen uithaalde kon het hem weinig schelen. Zijn lichaam decoreren met mooie bloemen vond hij nou niet echt vervelend. Yashu haalde de roze bloem achter zijn eigen oor vandaan en legde beide handen op de schouders van de ander. Hij boog een klein stukje naar voren zodat zijn haren langs hem heen vielen- en stak de bloem achter het oor van de man. "Misschien laat ze je met rust als je er al eentje hebt." Grinnikte hij terwijl hij op datzelfde moment een zachte aanraking bij zijn linkeroor voelde en de Dreepy er een nieuwe bloem voor in de plaats zette. Yashu liet de ander maar weer los en vouwde zijn armen op zijn rug terwijl hij verwachtingsvol naar beneden keek.
The hypocrite of darkness shows its face, like a nightmare, again, this repetitive pattern
Als hij dat ding terug in zijn bal kreeg, dan zou het er nooit meer uit laten. Hij was er helemaal klaar mee. Misschien kon hij het wel aan één of ander kind verkopen dat het fantastisch vond om een roos schepsel te hebben.
Zijn adem stokte in zijn keel zodra hij de paar handen op zijn schouders voelen. Casimir wilde een stap weg zetten, afstand creëren, maar hij kreeg zijn lichaam niet in beweging. Het werd er niet beter op toen de andere besloot de afstand nog meer te verkleinen. Voor even had hij het gevoel dat zijn keel weer dicht werd geknepen, ondanks dat er geen druk op gezet werd. Een bloem werd achter zijn oor gestoken door de zwartharige man, voor dat de druk op zijn schouders verdween.
Eindelijk ademde hij weer uit en zetten direct enkele stappen naar voor om afstand te creëren. “Ik- eh- misschien,” stamelde Casimir, voor hij zich wist te herpakken. Het ergerde hem dat hij niet gewoon een volledig zin kon maken, maar nog erger dat de herinneringen die hij probeerde te vergeten terug in zijn hoofd waren geslopen door één simpele actie. “Het moet gewoon zo iets niet doen,” zuchtte hij hoofdschuddend. Zijn hand ging naar de bloem achter zijn oor, maar liet hem gewoon steken. Grijze ogen keken op naar de grotere man, en de bloem die ook achter zijn oor stak. “In elk geval beter dan de kerstmutsen.” Hij gebaarde even naar het kraampje naast hun waar ze die verkochten. Veel minder opvallend.
The strong eat the weak, that's the way of the world
60
124
CHARACTER INFO
OOC INFO
De ander leek echt een hekel te hebben aan het roze ding. Zo te merken was dit zo’n type die niet begreep dat traited pokémon enorm waardevol waren. Als hij eens wist op wat voor een goudmijntje hij was gestuit, o dan zou hij wel anders piepen. Maar Yashu was niet de juiste persoon om dat te gaan uitleggen aan hem. Het amuseerde hem wel toen hij zag dat de ander de bloem liet zitten. Misschien maar beter ook anders bleef hij de hele avond bezig. “Een ferme opvoeding leert dat zo af. Gooi je gewicht een beetje in het rond en ze stopt vanzelf.” Suggereerde hij opgewekt, terugdenkend aan zijn eigen probleem pokémon. Hij had er nooit problemen mee om de gedragsproblemen eruit te forceren. “Amen, broeder. Die kerstmutsen zijn maar niets. Zin om mee te lopen naar een glühwein stand verderop, ehh ..?” Zijn stem dwaalde af omdat hij de naam van de ander nooit had meegekregen. Hij wilde tenminste wel weten hoe de ander noemde voor hij hem die Dreepy afhandig ging maken straks.
The hypocrite of darkness shows its face, like a nightmare, again, this repetitive pattern
Zijn ogen vernauwden zich even toen hij de man aan keek, enkel om dan terug te verzachten. Inderdaad. Hij knikte instemmend. “Dat is het plan.” Iedereen die hij tegenkwam zou zeggen dat hij gewoon meer tijd moet spenderen met haar. Alsof dat alle proberen zou oplossen. Sommige zaken kon je gewoon niet oplossen met aandacht en liefde. Dit waren gedragsproblemen. Toch vernauwde hij zijn ogen weer wat, niet helemaal zeker of deze man het wel echt zo bedoelde. “Ze zal het niet lang blijven doen.” Hoe hij het ging afleren wist hij nog niet, maar dat zou nog komen.
Hij zocht even naar de pokébal van de Dreepy en nam die van de Ninetales er ook bij. Dat was de enige die hij min of meer kon vertrouwen. De nieuwe pokémon die zich eerder nog verstopt had achter de andere man, was weer nergens te bekennen. Zijn ninetales kon hem vast wel vinden. Ze verscheen en gewoon haar aanwezigheid was genoeg om de Dreepy naar hen toe te lokken. Het beestje was te nieuwsgierig voor haar eigen goed en verscheen vanachter één van de kraampjes. Zonder twijfelen liet hij het wezen weer verdwijnen in haar bal en zuchtend stak hij deze weer weg.
De andere was het er in elk geval mee eens dat de kerstmutsen niets waren. Het zorgde voor een erg kleine geamuseerde glimlach, die niet zou opvallen. “Casimir,” stelde hij zichzelf voor. Vluchtig keek hij op zijn Holo Caster, maar Alain had nog niets van zich laten horen. Die had het vast te druk met- wat dan ook. “Waarom ook niet,” stemde hij uiteindelijk in, waarbij hij zijn schouders optrok.
Hij draaide zich een kwartslag om, richting de stand verderop. Waarom ook niet. Het was beter dan tijd te spenderen door hier gewoon te staan. Daarbij had hij zichzelf voorgenomen open te staan voor nieuwe contacten. Het was misschien geen slecht idee meer mensen te leren kennen. Wanneer hij het gevoel had dat de man zou volgen, begon hij richting het standje te wandelen terwijl hij ondertussen de Ninetales weer liet verdwijnen. Hij had immers geen reden om haar nog langer uit de bal te hebben. Ze had haar job volbracht.
The strong eat the weak, that's the way of the world
60
124
CHARACTER INFO
OOC INFO
247 words
i'll cover you when the sky
comes crashing in
Terwijl zijn schoenen in de sneeuw knerpte liep hij samen met de man in de generale richting waar hij de Glühwein stand voor het laatst gezien had. Ondertussen haalde de man met de begrafenisondernemerskleding een pokébal tevoorschijn waar hij een wel hele fraaie Ninetales uit liet verschijnen. Een slank beest met een glanzende, grijze vacht en blauwe puntjes aan het uiteinde. Heel fraai. Yashu liet niets blijken van zijn fascinatie en hield zijn gezicht in de plooi terwijl hij weer voor zich keek. De Dreepy verdween weer in haar bal en de beste man scheen zich oprecht opgelucht te voelen om af te zijn van het roze geval. “Yashu.” Zei hij toen Casimir zich had voorgesteld.
De stand met Glühwein was gelukkig nog niet druk en nog volop aangevuld. Yashu kocht twee hele flessen en stopte de man één daarvan toe. Ook kocht hij er twee glazen bij met het logo van de kerstvereniging erop en het jaartal 2021. Stom aandenken die hij aan Mindo cadeau wilde doen om haar te pesten. ”Nou, maat-” Misschien kon hij hem dronken voeren en dan die shiny Ninetales en traited Dreepy afhandig maken. “Op een goeie avond zuipen-” Hij werkte de kurk van de fles af en gaf een tik tegen de fles van die van Casimir. “En dat we maar dronken genoeg mogen worden tot we die kerstmutsen vrijwillig gaan opzetten.” Hij nam een flinke teug en was verrast om te merken dat het nog best goed smaakte ook.
The hypocrite of darkness shows its face, like a nightmare, again, this repetitive pattern
De Ninetales had het gewenste effect en voor hij het wist zat het vervelende roze ding terug in zijn bal. Wat moest hij met een roze kleine pokémon? Het zag er niet uit als iets dat hij kon gebruiken in een gym battle. Zijn enige hoop was dat het zou verbeteren naarmate het verder evolueerde.
Samen met de man die zichzelf voorstelde als Yashu, wandelde hij richting het glühwein kraampje waar de man twee flessen kocht, waarvan één in zijn handen werd geduwd. “Je moet maar laten weten hoeveel ik je terug moet.” Hij ging niet zomaar gratis drinken aanvaarden van mensen die hij net kende. Net zoals de andere, verwijderde hij de kruk. Een hele fles voor hem alleen, het klonk niet als een goed idee. “Daarvoor is er meer dan één fles nodig.” Hij hield de fles even de lucht in voor dat hij er een slok van nam. Nooit zou hij zo’n muts op zijn hoofd zetten, zelfs niet als iemand hem zou dwingen.
Nu kwam echter het moeilijkste en dat was small talk, wat niet evident was voor hem. Meestal ging hij conversaties uit de weg met mensen die hij niet kende. Voorheen zou het idee nog niet in hem zijn opgekomen om met deze man iets te gaan drinken, maar hier zat hij. Hij nam een grote slok, in de hoop dat het dingen makkelijker zou maken. “Ben je hier voor het feest later of het vuurwerk?” Alain had hem ingelicht over het feestje dat doorging in het grote hotelcomplex. Ondanks dat Casimir geen zin had om naar een feestje te gaan, stond het toch op zijn planning. Misschien dat het allemaal nog mee viel.
The strong eat the weak, that's the way of the world
60
124
CHARACTER INFO
OOC INFO
232 words
oh the mistery, everybody wants to
be my enemy
Terwijl het vrolijk bruisende alcoholische goedje door zijn systeem werd opgenomen, gleden zijn ogen weer terug naar de man. Hij was mager, lang met sluik zwart haar en een uitdrukking alsof hij het liefst ergens anders wilde zijn. Dat kon Yashu hem niet kwalijk nemen, hij zag eruit als het type wat uren lang in de bedompte kelder van zijn ouders gitaar zat te spelen. Maar goed, hij zag er ook niet uit als het type om een roze Dreepy te hebben en het tegendeel was maar weer bewezen. “Hmm ..” Begon hij bedachtzaam. “Geen van beide.” Hij kon nou niet zeggen dat hij erg veel interesse had in dat exclusieve feest wat gegeven werd door een of andere rijke vrouw. “Ik ga later terug naar mijn appartement om mijn eigen feest te geven.” Een grote leugen want Yashu had totaal geen plannen gemaakt. Als hij hier klaar was en de jongen genoeg had uitgehoord, ging hij maar eens terug naar huis om zijn plan uit te koken. “En jij? Je komt wel over op me als een small town boy.” Was een diplomatieke manier om te zeggen dat hij Cas een einzelgänger vond. Doch zei hij het met een grijns en nam hij voor de gelegenheid nog een slok van zijn champagne terwijl zijn ogen even bleven rusten op een man die hen vanachter zijn kraam oliebollen probeerde aan te smeren.
The hypocrite of darkness shows its face, like a nightmare, again, this repetitive pattern
Als Casimir eerlijk moest zijn, verbaasde hij zichzelf. Normaal gesproken was dit iets dat hij nooit zou doen. Als iemand onbekend hem enkele weken geleden gevraagd had om samen iets te drinken, had hij het afgeslagen. Waarom zou hij er vrijwillig voor kiezen om in een mogelijks ongemakkelijke situatie te komen? Maar hier stond hij met een fles Glühwein in zijn handen, te praten met iemand die hij nooit eerder gezien had.
Hij humde kort en knikte. De andere zag er wel uit als het type dat zelf zijn eigen gang zou gaan in plaats van naar een feest te gaan van een ander. Casimir trok zijn neus wat op naar de mensen die vroegen of ze oliebollen wilde hebben. Hij had het nog nooit gegeten, maar iets eraan zag er appetijtelijk uit. Zijn rug keerde hij dan ook naar het kraampje toe om duidelijk te maken dat hij echt geen interesse had. In plaats daarvan nam hij nog een slok van zijn drinken. “Beide,” zei hij als het korte antwoord op zijn vraag. Praten over zichzelf was altijd een ding. Hij deed het niet graag, en had het de afgelopen tijd te vaak moeten doen. Zelfs domme onschuldige vragen als deze beantwoordde, als ze van een onbekende kwamen voelde ze altijd té persoonlijk. “Ga hier sowieso tot en met nieuwjaar zijn.” Het was een beetje als een korte vakantie die hij nam. Eenmaal ze terug thuis waren, kon hij rustig voorbereidingen treffen voor de gym uit te dagen. “Tegen dan kan ik geen kerstmuziek meer horen.” Zijn blik bleef even hangen op een groep muzikanten die Jingle Bells aan het spelen waren.
"Zullen we ergens gaan zitten?" Casimir had al een plekje gezien verderop, waar dat geen irritante marktkramers waren die hun dingen aan probeerde te smeren.
The strong eat the weak, that's the way of the world
60
124
CHARACTER INFO
OOC INFO
347 words
oh the mistery, everybody wants to
be my enemy
De oliebollen op het kraampje zagen er vreselijk smerig uit. Yashu had een hekel aan oliebollen. Één hap van die dingen en je voelde je aderen gewoon dichtslibben. Hij wendde zijn ogen dus ook maar snel weer af. Zo te horen bleef de ander nog wel in de buurt voor kerst- maar hij moest te weten komen wáár hij normaal woonde anders kwam hij nergens. Het festival was de laatste plek waar hij een openbaar misdrijf wilde gaan plegen. Hij liet zijn grijze ogen even naar het kerstkoortje gaan die Jingle Bells aan het zingen waren en grimaste. “Zo is het. Kattengejank.” Bromde hij met een vies gezicht. Als het legaal was om kerstzangers af te knallen, had hij dat inmiddels al gedaan.
Yashu stak zijn eigen hand uit ten teken dat de ander voor moest gaan. “Wijs de weg, het is jouw feestje.” Zei hij gemoedelijk met een wuivend handgebaar. Hij volgde Casimir naar een wat rustiger plekje en plofte neer op een van de vrije stoelen. Een hoopje houtblokken lagen in een met ronde stenen omringd perkje. Voor de gelegenheid besloot hij Ma Zhu uit haar pokébal te laten. De Chimchar verscheen op de grond en klom meteen zijn schoot op naar zijn schouder. Omdat Yashu zo lang was, koos ze er meestal direct voor om daar te gaan zitten zodat ze alles goed kon zien. Haar gele ogen richtte zich met een boosaardig plezier op Casimir. Eentje die vertelde dat ze iets van plan was. “Steek es aan.” Commandeerde hij haar met een achteloze wuif naar de houtblokken. Ma Zhu leunde naar voren op zijn schouder en blies een stroom vuur naar het hout wat meteen vlam vatte en een aangename warmte verspreidde. “Nu opzouten.” Hij duwde met zijn hand haar van zijn schouder waardoor ze gepikeerd krijste maar wel op de stoel naast hem sprong en vanaf daar de situatie ging zitten beoordelen. Yashu zijn ogen gleden weer naar Casimir. Oké, andere strategie. “Ben je hier alleen of met een partner, wellicht?” Want ja, dat zou ook wel eens een factor kunnen zijn.
The hypocrite of darkness shows its face, like a nightmare, again, this repetitive pattern
Casimir liep naar een rustig plekje iets verderop. Ze hadden geluk dat er nog één plek vrij was, want met al dit volk zaten er wel meer mensen te genieten van een hapje en een drankje terwijl ze aan het bijpraten waren over vanalles en nog was.
Net wanneer dat hij plaats wilde nemen op één van de stoelen, zag hij het bekende rode licht van een pokémon die uit zijn bal werd gelaten. Haast meteen trok Casimir zich terug van zijn stoel, en bleef even rechtstaan, zijn ogen gericht op de Chimchar van de andere. Zijn lippen hield hij wijselijk op elkaar gedrukt. laatste keer dat hij iemand gezegd had de pokémon te doen verdwijnen, was het niet goed afgelopen.
Even kruiste zijn blik met die van de Chimchar, voor deze het vuur aanstak en vervolgens plaats nam op een lege stoel. Een stil stille zucht rolde over Casimir zijn lippen, die plaats nam op de stoel verst van de Chimchar. Hij probeerde naar Yashu te luisteren, maar merkte hoe zijn ogen toch steeds naar de fire type gingen. “Partner?” vroeg hij snel, eindelijk zijn aandacht weer richtend op de andere. “Nee uhm- wel met een vriend.” Was dat de goede manier om Alain mee te beschrijven? Casimir was niet zeker, de situatie was zo gecompliceerd. “Denk dat ik anders thuis was gebleven.” Als alles een beetje anders was gegaan, was de kans groot geweest dat hij zichzelf binnen had opgesloten. Vanuit zijn ooghoeken keek hij nog eens naar de chimchar.
The strong eat the weak, that's the way of the world
60
124
CHARACTER INFO
OOC INFO
263 words
oh the mistery, everybody wants to
be my enemy
Yashu keek zwijgzaam over de rand van zijn fles glühwein met lichtelijk opgetrokken wenkbrauwen. Casimir leek allerminst te genieten van de aanblik van Ma Zhu. Een angst voor Chimchar wellicht? Hij had zelf een fire type dus daar kon het niet aan liggen. Ma Zhu leek zijn angst te merken want haar eigen lippen krulde om in een boosaardige glimlach. Hij wist precies wat dat betekende en was blij dat hij niet het uiteinde van haar grap zou worden. Yashu’s brik kruiste die weer van Casimir terwijl hij zelf achterover ging zitten, manspreading en zijn armen op de leuningen van de lege stoelen naast hem. Er lag toch enige aarzeling in zijn antwoord voordat hij ‘vriend’ zei. Misschien was het complicated, het soort relatie wat niet bestemd was om te vertellen op een festival.
Yashu keek verward om toen meerdere omstanders zachte kreetjes van verrukking slaakte en op hem en Casimir begonnen te wijzen. Of- liever gezegd naar iets boven hen. Zijn ogen gleden omhoog en toen hij de mistletoe zag hangen, schoten beide wenkbrauwen in de lucht. Meteen schoot zijn hoofd naar Casimir. “Ik beloof dat ik het je vriendje niet zal vertellen.” Zei hij met een knipoog en een speelse glimlach. Zelf met de minimale hoeveelheid alcohol schuwde Yashu er niet van terug om een wildvreemde op zijn bek te pakken om de omstanders wat moois te geven om naar te kijken. “Kom te bedenken, je was best wel knus eerder toen je zo tegen me aan kroop ..” Voegde hij er zacht aan toe met een schittering in zijn ogen.
The hypocrite of darkness shows its face, like a nightmare, again, this repetitive pattern
De Chimchar toverde enkel een duivelse grijns op haar lippen, wat hem niet aanstond. Casimir wilde de man vragen om de pokémon weer weg te steken, maar hij vreesde voor het antwoord dat hij erop zou krijgen. Stram bleef hij zitten, een rechte rug, benen naast elkaar en beide handen rond de fles. Hij concentreerde zich op zijn ademhaling en vertelde zichzelf dat het ding niets kon doen. Er waren teveel mensen en daarbij, Yashu khad zelf gezegd dat je pokémon met een harde hand moest opvoeden. Hij had vast wel controle over dat beest.
Wanneer hij de mensen om hen heen ineens hun aandacht op het duo hadden gelegd, haalde Casimir zijn wenkbrauwen op en keek ze verward aan. Dan pas merkte hij waar Yashu naar keek en zijn gezicht vertrok direct. Geen denken aan. Maar Yashu begon te praten en het leek erop dat hij het allemaal niet zo erg zou vinden. Casimir schudde standvastig zijn hoofd. “Nee,” zei hij direct. Hij had standaarden. Als hij zomaar de eerste de beste man zou kussen die hij tegenkwam, zou hij nu net wat meer ervaring hebben dan hij had. Wat niks was. Toch kon hij niets doen aan de lichte blos die op zijn kaken kroop. Arceus, waarom moest dit hem weer overkomen.
“Doe maar knus met je pokémon,” zei Casimir met een knikje naar de Chimchar die aan de andere kant zat. Mensen waren nog steeds aan het kijken, en leken redelijk teleurgesteld te zijn, maar dat was niet zijn probleem. Hij voelde zich extreem ongemakkelijk en nam enkele grote slokken van de glühwein. “Ik kus geen mensen die ik amper ken,” voegde hij eraan toe, in de hoop dat de andere het zou begrijpen. Wat een ramp was dit.
The strong eat the weak, that's the way of the world
60
124
CHARACTER INFO
OOC INFO
209 words
oh the mistery, everybody wants to
be my enemy
“Nee.” Het antwoord was ijzig en finaal en zorgde ervoor dat Yashu in de lach schoot. De blik, de houding. O, die arme stakker. Yashu wist zeker dat dit een maagd was. “Ouch.." Yashu schudde zijn hoofd en legde zijn hand op zijn hart alsof hij pijn had. "Pas maar op anders verrek je een spier met die stijve houding van je.” Merkte hij lachend op. “Als ik had geweten dat ik zo onaantrekkelijk ben, had ik die fles glühwein lekker zelf gehouden.” Hij nam een grote teug met een diepe zucht alsof hij oprecht gekwetst was maar zijn ogen schitterde van plezier. Ma Zhu lachte de ander uit en wees openlijk op Casimir met pretlichtjes in haar ogen. Yashu zelf wuifde Casimir’s voorstel af. “Waarom zou ik in hemelsnaam kussen met mijn pokémon als er zo’n knappe man voor me zit?” Vroeg hij met oprechte belangstelling, klaar om dit onderwerp nog lang niet te laten rusten. Yashu liet zijn blik weer over de menigte gaan en kreeg een bedenkelijke frons op zijn blik. “O jee, is dat je vriendje die daar zo boos staat te kijken?” Riep hij plots uit, quasi bezorgd, wijzend naar een random persoon in de menigte die eerlijk gezegd eender wie had kunnen zijn.
The hypocrite of darkness shows its face, like a nightmare, again, this repetitive pattern
Dit was een ramp. Waarom moest het hem nu weer overkomen…Eerst de Chimchar die hem aankeek alsof ze iets duivels van plan was, en nu de Mistletoe die boven hun hoofd hing. Het ergste was nog hoe dat Yashu ermee omging. De opmerkingen die hij maakte zorgde er enkel voor dat hij het liefst wilde op staan en weg wandelen. Casimir had zijn wenkbrauwen naar elkaar toe getrokken en vond enkel een beetje steun in de fles drank die hij vast had, maar het was niet voldoende.
Zijn kaken duwde hij op elkaar, goed wetend dat Yashu enkel met hem aan het lachen was. Het probleem was dat Casimir geen goed weerwoord had, alsof iets zijn tong had opgegeten. Wijselijk hield hij zijn mond, voor hij wat doms zou zeggen. De rode kleur op zijn kaken voelde hij enkel erger worden en licht geïrriteerd keek hij de zwartharige man aan. Knappe man, heh waarom klonk het als iets waarmee de andere hem enkel op stang probeerde te jagen. “Erg grappig,” mompelde hij terwijl hij zijn blik afwenden, even naar de Chimchar keek die hem ook aan het uitlachen was. Iets in de verte was ineens erg interessant gevonden.
Liefst van al wilde hij door de grond zakken van schaamte, maar het dichtste dat daarbij in de buurt kwam, was dieper in de stoel te gaan zitten en onderuit te zakken. Bij de opmerking over zijn ‘vriendje’ richtte hij zijn grijze ogen enkel op Yashu, die er een mooi optreden van maken. “Als ik een vriendje had-,” begon hij tegen de man. “-, zou hij waarschijnlijk eerder huilend zijn weglopen.” Hij had Alain nog nooit kwaad gezien, en vroeg zich af of het mogelijk was voor hem om kwaad te zijn.
De fles ging weer naar zijn mond. Op deze manier zou hij niet toe komen met maar één fles. Hij schraapte zijn keel. Tijd om hier een eind aan te maken. “Kom je trouwens van Sinnoh? Je naam geeft me de indruk van niet.” Het was het beste dat hij kon doen om het onderwerp te veranderen, voor het nog erger werd.
![[YF2021 - DCM] De boom staat in de kamer AKxB6arw_o](https://images2.imgbox.com/39/11/AKxB6arw_o.png)
![[YF2021 - DCM] De boom staat in de kamer 8521eec45b4b1116ef8f15f7b923f2bc54042cc4](https://64.media.tumblr.com/c0894b4cfd9a4b0f35ead9d341858cee/fc116231a2b445fa-82/s400x600/8521eec45b4b1116ef8f15f7b923f2bc54042cc4.gif)
![[YF2021 - DCM] De boom staat in de kamer Tumblr_p9cmn8WeyF1wt9btro1_540](https://64.media.tumblr.com/4d65c93b2dd199218036074980189fc3/tumblr_p9cmn8WeyF1wt9btro1_540.gif)
