Tales of

Sinnoh

Zijn benen voelde raar aan zodra Casimir weer vast land onder zich voelde. De bootvaart duurde gelukkig niet lang, anders had hij het waarschijnlijk nooit meer gedaan. Halverwege had zijn maag besloten dat het niets voor hem was. Sindsdien was de trip naar Iron Island onprettig geweest met een constant gevoel dat zijn maaginhoud er weer uit zou komen.

Gelukkig had hij het gehaald zonder dat was voorgekomen. Casimir keek enkel op tegen de terugweg, maar dat waren zorgen voor later. Hopelijk was het de moeite waard om hierheen te komen.

Met een diepe zucht keek hij naar de grotingang voor hem, een plek die hij verschrikkelijk hard haten. Casimir had zich voorgenomen nooit nog een grot te betreden na de laatste keer, maar hier stond hij weer. Beide handen had hij weggestoken in de zakken van zijn jas om ze te beschermen tegen de winterse temperaturen die door Sinnoh heen trokken. Zelfs de handschoenen die hij aan had, waren niet genoeg.

Dik tegen zijn zin, stapte Casimir de grot in. Deze grotten zagen er nog onveiliger uit dan degene die als doorgang werden gebruikt naar andere steden.

note -

Alsof het leven hem aan het uitlachen was, begon de zon door de wolken heen te breken. Casimir keek even kort over zijn schouder, zijn vernauwde ogen gericht op de lucht. Even leek hij te twijfelen of hij wel verder zou gaan. Het weer was omgeslagen en buiten was het net wat fijner rondwandelen dan binnen.

Helaas zou dat heel het doel van zijn trip verpesten dus was hij naar binnen gewandeld. Het enige voordeel van een grot was dat er geen wind was. Of dat was wat hij verwachte. Na wat te hebben gewandeld voelde hij de koude lucht tegen zijn huid. Eenmaal hij bij een afsplitsing kwam, werd het duidelijk van waar de wind afkomstig was.

Casimir viste zijn holo caster uit zijn broekzak en deed de zaklamp gelijk aan om in de donkere gang te schijnen. Het was stil, misschien wel te stil. Geen van beide kanten sprak hem aan en de wind deed een koude rilling over zijn rug trekken.

Een plotse rode flits deed hem opschrikken. De rockruff die zijn ouders hem hadden toegestuurd verscheen aan zijn voeten, zijn staart vrolijk heen en weer wiegend. Nieuwsgierig keek het beest om zich heen, voor zijn ogen bleven hangen op de kwade blik van Casimir. Alsof het niet door had dat zijn trainer kwaad was, blafte het vrolijk. "De bedoeling is dat je in je bal blijft," zei Casimir geërgerd tegen het donkere wezentje. Met zijn kleuren viel hij amper op in de donkere grot. En volgde weer een vrolijke blaf waarbij hij op zijn achterpoten ging staan, met zijn voorpoten tegen Casimir zijn been. Snel zetten de man een stap naar achter, waarbij zijn blik enkel verder vertrok. "Nee," zei hij luid en duidelijk.

In de kleine rugzak die hij bij had, zocht hij naar de pokébal van de ongehoorzame pokémon. Waar was dat ding? Wanneer hij iets van beweging zag, keek hij op en zag hij de rockruff de koude gang in wandelen. Casimir moest toegeven dat het fijner was om hier niet alleen rond te wandelen, dus voor deze ene keer zou hij het toestaan. "Weer dat dit de eerste en laatste keer is dat ik het toelaat," gromde Casimir die zijn pokémon volgde.

note Volgt de koude gang

In het licht van zijn zaklamp zacht hij zacht iets blinken. Een paarse pokémon, diamanten als ogen staarde hem aan. Of niet? Met dat soort ogen was het moeilijk om in te schatten. Waren het zelfs ogen? Zijn gezicht vertrok hoe verder hij erover nadacht, en onbewust was Casimir opzij aan het stappen. Wat een eng ding dat het ook was. Dat was wanneer hij de scherpe tanden, die zichtbaar werden door de grijns op de kop, opmerkte. Nee, dat ging het niet worden. Casimir versnelde zijn pas, om het ding achter zich te kunnen laten.

De Rockruff daarentegen benaderde het paarse wezen voorzichtig met een uitgestoken neus die alle geuren probeerde op te snuiven. Toch behield hij genoeg afstand en maar goed ook. Het paarse wezen moest maar een kleine beweging maken en de Rockruff sprong naar achter, staart wat tussen de benen geduwd. Toen hij ook nog eens opmerkte hoe Casimir aan het wegwandelen was en de duisternis hem snel begon te omsingelen, liep hij achter Casimir aan.

Zijn grijze ogen gleden naar de pokémon die weer aan zijn zijde kwam wandelen, voor hij zijn blik terug richtte op de gang voor hem. Jammer genoeg was het licht van zijn Holo Caster niet bijzonder sterk waardoor er overal veel schaduwen hingen. Hij trok zijn schouders op om zijn nek verder te verstoppen in zijn sjaal.

note Volgt de koude gang

Met de enge paarse pokémon achter zich latend, liep de man kalm verder, de Rockruff aan zijn zijde. Een grot gaf hem steeds een erg verontrustend gevoel. Er waren zoveel hoekjes en gaten waar pokémon zich konden verstoppen en als er hier iets gebeurde zou hij weinig kunnen doen. De enige reden dat hij de Rockruff uit zijn bal liet.

Geen van beide merkte op dat het ding achter hem in beweging was gekomen. Het was pas toen het al te laat was, dat de Rockruff het opmerkte en luidkeels begon te blaffen en grommen. Casimir zijn adem stokte in zijn keel en als verstijfd bleef hij een paar tellen staan. Een korte kreet had zijn keel verlaten door de plotse schok. Het ding was op zijn hoofd gesprongen en hield met één poot zijn haar vast om met de andere naar zijn Holo Caster te grijpen. Toen hij eindelijk weer de controle over zijn lichaam had, hield hij zijn Holo Caster ver bij de pokémon vandaan, om met de andere naar het ding te grijpen om het hopelijk van zich af te trekken. Jammer genoeg was de greep te sterk en kroop het meer op zijn schouder om de afstand tussen hem en de Holo Caster te verkleinen.

De Rockruff had het geweldige idee om een steen op te pakken voor een Rock Throw uit te voeren op de paarse pokémon, maar toen Casimir het zag dook hij snel opzij zodat de aanval hem niet zou raken. Door de plotse actie verloor hij zijn grip rond zijn Holo Caster en viel het ding de grond op om even verder te glijden. “Pak het!” commandeerde Casimir de Rockruff terwijl hij uit alle macht dat paarse ding van zich af probeerde te kijken. Zijn eigen pokémon keek echter enkel verward, alsof het niet duidelijk was wat Casimir wilde. “De Holo Caster, idioot,” gromde hij gepikeerd. Eindelijk begreep de Rockruff wat hij wilde en schoot het op de Holo Caster af.

note Volgt de koude gang

Het ding sprong van zijn schouders af toen de Holo Caster uit zijn handen vielen. Zijn Rockruff probeerde het machientje nog te grijpen, maar de andere was sneller. Casimir schoot ook in actie, liep achter de pokémon aan die hij enkel kon volgen door het licht van de zaklamp. Tegen een wand kroop het omhoog, en Casimir zag zijn kans om het wezen vast te grijpen. Hij voelde één van zijn poten nog tussen zijn vingers glippen, voor het licht volledig verdween en hij achterbleef in de duisternis.

Ineens was de stilte om hem heen eens zo duidelijk, maar in die stilte kon hij zoveel horen. De vraag was enkel of hij het echt hoorde, of dat hij het zich verbeelden. In zijn borst voelde hij zijn hart steeds sneller kloppen. Dit was slecht, heel deze situatie was slecht.

Casimir keek over zijn schouder, maar ook daar zag hij het licht van de ingang niet meer. “Shit,” mompelde hij zacht. Ook de Rockruff was zacht aan het janken. “Dat helpt niet,” zei hij kortaf tegen de pokémon. Twee vingers drukte hij tegen de brug van zijn neus. Hij had een plan nodig en snel. Wanneer hij zijn arm weer liet zakken, pakte hij de pokébal van Rose en liet haar ook uit de bal. “Zorg voor wat licht.” Vlammen likte haar lippen, klaar om een ember uit te voeren, maar ze hield het in haar mond zodat de gang wat verlicht werd.

Zijn grijze ogen zochten naar een gat waar de pokémon in verdwenen kon zijn. Met het dimlicht van de vlammen was het nog steeds een moeilijke taak. Voor even schoot het vuur verder de gang in omdat de Ninetales het niet meer vast kon houden. De duisternis stuurde een rilling over zijn rug, maar al snel verschenen er nieuwe vlammen.  

Een derde pokébal verscheen in zijn hand, en dit keer verscheen zijn roze dreepy. “Zie of je mijn Holo Caster kan vinden,” hij wees naar het gat waar het wezentje maar in moest gaan, no way dat hij zijn hand erin zou steken. De dreepy was alleen maar blij dat hij uit zijn bal was en vloog zonder enige vrees het gat in.

note Er gebeurd een hoop

Nors sloeg hij zijn armen over elkaar terwijl zijn grijze ogen gericht stonden op het ene gat in de muur. Het was hier veel te donker en ook al zou hij het nooit luidop uitspreken, had hij schrik. Er waren teveel plaats waar pokémon plots konden opduiken, zelfs al stond hij zich in een gangenstelsel. teveel hoeken en spleten die hij niet kon zien.

Toen het licht van de vlammen dan ook voor de zoveelste keer doofde en niet direct omdraaide, kreunde hij geïrriteerd. “Kom op,” zei hij tegen de Ninetales, maar in het donker kon hij niet zien hoe dit haar extreem hard aan het uitputten was. Casimir zetten een stap dichter naar de muur. Dit was het ergste. Zijn Dreepy was ook nog niet teruggekeerd en toen dat de Rockruff weer luidkeels begon te blaffen, keek hij gealarmeerd op. Zijn ogen konden echter niks uitmaken in de duisternis. “Is daar iemand?” riep hij. Gelukkig wist de Ninetales weer wat licht te creëren.

Zijn blik viel direct op de eivormige roze pokémon die iets verderop stond. Niet wat hij nu kon gebruiken. Casimir rolde zijn ogen en draaide terug naar het gat. Kom op, beestje sneller. ”Maak dat het weg is,” zei Casimir tegen niemand in het bijzonder. Het was de Rockruff die in actie schoot en een Rock Tomb op de wilde pokémon af. Hopelijk was het genoeg om het weg te jagen.

note Jaagt de pokémon weg

Nadat het paarse wezen op zijn hoofd gesprongen was, had hij hier geen zin meer in gehad. Toen het ook nog eens zijn Holo Caster had gestolen en hem achterliet in de duisternis werd het alleen maar erg. Casimir vloekte binnensmonds terwijl hij wachten tot zijn Dreepy terug kwam. Misschien moest hij verder wandelen, zien of hij aan de andere kant van de muur geraakte. De pokémon kon niet gewoon verdwenen zijn.

Daarvoor moest echter de ei-achtige pokémon uit zijn beeld verdwijnen en zolang dat niet gebeurde bleef hij hier staan, armen over elkaar heen geslagen. Zacht gejammer kwam van de pokémon vandaan, dat als maar luider werd tot het echt aan het krijsen was. Heel de grot voelde de schok en Casimir hoorde van alles dat hij niet wilde horen. De muren en het plafond waren aan het scheuren.

Het geluid was oorverdovend en Casimir drukte zijn handen weer tegen zijn oren maar het was niet voldoende om ze te beschermen tegen het helse geluid. Hij voelde het tot in zijn beenmerg trillen. Stukken steen kwamen los en hij boog voorover om zijn hoofd te beschermen. Iets verderop vielen er grotere stukken naar beneden.

Ook boven hem begaf het plafond het. Dit was het. Zijn einde had hem dan toch ingehaald. De grot zou instorten en niemand zou het ooit nog vinden. Rondom hem vielen er stukken steen op de grond, maar hij kon ze elke horen want de duisternis had alles weer opgegeten.

Maar verder gebeurde er niets. Niet één steen wist hem te raken, ondanks dat hij ze duidelijk naar beneden kon horen vallen. Voorzichtig durfde hij zijn ogen te open. Zijn Ninetales had een Protect opgeroepen om heel het team te beschermen. De Rockruff zat aan zijn voeten en zelfs de Dreepy was weer tevoorschijn gekomen, maar dankzij de Ninetales werd niemand geraakt.

note Gaat niet dood

Casimir was er zeker van dat de stress van bijna doodervaring nummer twee ervoor gezorgd had dat hij weer een paar jaar van zijn leven was verloren. Nog even en hij zou niks meer over hebben.

Toen het geluid eenmaal was gaan liggen en er enkel nog wat kiezeltjes naar beneden vielen, liet hij zijn armen rustig zakken. Zijn ogen waren meer gewond aan de donkere omgeving. Om hem heen lagen verschillende rotsen, maar het was minder erg dan hij had verwacht. Het had veel erger kunnen zijn.

Zijn ogen gleden naar de Ninetales die hem bezorgt aan keek, maar Casimir zei niks. ook de rest van zijn pokémon leek ongedeerd. De Dreepy had zich in zijn nek geduwd, wat hij totaal niet apprecieerde maar dit was niet het moment om er een probleem van te maken. Ondertussen zat de Rockruff bevend aan zijn voeten. Maar alles was in orde, niemand was gewond.

Waar eerder enkel een muur had gestaan, was er nu een pad, dat dieper de grot in ging. Casimir klopte wat stof van zijn kleren en haalde diep adem. Normaal zou hij zich hebben omgedraaid en weg zijn gegaan. Hij kon altijd een nieuwe Holo Caster kopen, maar helaas stonden er zaken op die hij niet wilde verliezen.

Na diep in te ademen - wat een fout was geweest met al dat stof waar hij een hevige hoestbui van kreeg - wandelde hij het nieuwe gangpad in. Het was met een klein hartje, maar hij had geen keuze.

note Volgt het nieuwe pad

Er ontstond een splitsing en Casimir keek van links naar rechts, wat lastig was met de dreepy die zijn hoofd tegen zijn nek had gedrukt. Het ene pad zag er normaal en rustig uit, maar het andere pad was wat zijn aandacht trok, ook al zag het er verontrustend uit. Toch besloot hij in die richting te wandelen en maakte hij zich klaar om omhoog te klimmen.

Plots trok zij Ninetales aan zijn broekspijp. Met samengeknepen wenkbrauwen keek Casimir neer op de shiny pokémon. “Wat denk je te doen?” zei hij geïrriteerd. Dit was gedrag dat hij niet waardeerder en de pokémon wist dat maar al te goed. Ze liet dan ook snel los en wandelde richting de andere gang om luid te blaffen. Wanneer Casimir toch een stap zetten richting de verontrustende gang, begon ze weer luid te blaffen en deze keer stond de Rockruff ook aan haar zijde. Een diepe zucht rolde over Casimir zijn lippen. Het was duidelijk dat zijn pokémon het niet met hem eens waren en dat ze niet zouden volgen.

“Jullie je zin,” zei hij met tegenzin. Het was enkel omdat het de Ninetales zo extreem reageerde, dat hij van gedachten veranderde, anders was hij gewoon verder gewandeld. Beide pokémon volgde hem tevreden en opgelucht. Casimir kon niet anders dan nieuwsgierig zijn om het andere pad. Wie weet wat hij daar was tegengekomen. Maar dat was niet voor vandaag.

note Kiest (helaas) voor het pad over de grond

Casimir vond het maar niks om door deze gangen te wandelen met amper iets van geluid. Het enige wat hij hoorden waren zijn eigen voetstappen en die van zijn pokémon. Enkel de Ninetales was dapper genoeg om voorop te blijven wandelen, al bleef ze dicht genoeg in de buurt van haar trainer. Er was niks van licht, dus hij kon enkel vertrouwen op de ogen van zijn pokémon, iets wat hem ongemakkelijk maakte. De dreepy was geen moment meer van zijn nek weg gegaan zelfs nadat hij er verschillende keren naar gezwaaid had. Dit was niet de situatie om er een probleem van te maken, dus liet hij het zo.

Iets verderop dook er uiteindelijk een wit lichtje op, dat alleen maar van zijn Holo Caster kon zijn. Toch? De Rockruff liet een korte blaf horen en van wat Casimir vaag kon zien was hij met zijn staart aan het wiegen. Hij versnelde zijn pas om naar het machientje te gaan, blij om weer iets van licht te hebben.

Zo snel hij kon haaste hij zich naar het licht. “Laten we dat ding grijpen en maken dat we hier weg zijn,” mompelde hij zacht. Zonder waarschuwing schoot de Rockruff er ineens vandoor, recht op de Holo Caster af. “Nee! Hier,” riep Casimir tevergeefs terwijl het wezen de Holo Caster wilde gaan oprapen. Het was dat hij niet zag wat er om hem heen allemaal was, enkel de schim van zijn pokémon waren zichtbaar door het kleine beetje licht. Gelukkig bleef de Ninetales aan zijn zijde, al gromde ze afkeurend naar de jongere pokémon.

Misschien viel het wel mee, zolang hij de Holo Caster maar weer in handen kreeg en hij weg kon gaan, was het allemaal in orde.

note Rockruff gaat de Holo Caster halen