Tales of

Sinnoh

Amélie had hem een plek in haar huis aangeboden. Hij had het aangenomen. Hij had zijn intrek genomen in een gastenverblijf aan het einde van de gang. Het was nog steeds een enorme kamer, met een badkamer er aan vast. Hij had de eerste paar dagen dat hij er was voornamelijk in die kamer doorgebracht. Slapen, beetjes eten, pijnmedicatie innemen en weer meer slapen. Hij was Lucie of Amélie nog niet echt tegenkomen in het enorme huis, enkel de Pokemon die er verbleven. Een voordeel aan Am haar huis, was dat ook zijn Pokémon nu los konden lopen door het huis en de tuin.

Alaric slofte met nog nat haar uit de badkamer. Hij had geen zin om het vast te knopen, het elastiekje wat hij gehad had voordat hij de douche instapte had hij op magische wijze kwijt gespeeld. Hij had met veel moeite zelf het gat in zijn arm opnieuw ingewikkeld met verband. Gekleed in enkel een onderbroek met daaroverheen een badjas vervolgde hij zijn weg naar de keuken. Want daar stond het koffiezetapparaat. Hij leunde met een arm tegen het aanrecht aan om zijn rug en ribben iets te ontlasten van pijn. Ondanks dat hij vrij sterk spul innam was de pijn altijd op de achtergrond aanwezig. Voetstappen in de verte deden hem omkijk en hij veegde zijn lange haar iets uit zijn gezicht. "Oh hey Lu," hij kon de stem van Amélie nog net niet in zijn oor horen gillen op dit moment. Ze mocht niks weten. Absoluut niks. Hij was gevallen. Heel ongelukkig gevallen.

Ze mocht niks weten. Dat was het enige wat hij tegen zichzelf bleef herhalen terwijl hij zich klaar maakte om te draaien. Hij hoopte zo dat ze niks zou zeggen over de krassen in zijn gezicht. Of de blauwe plekken en schrammen die op zijn handen zaten. De rest was goed afgedekt, alleen.. zijn benen die ook compleet blauw waren. Shit. Toen draaide hij een beetje ongemakkelijk om, om daar het meisje met het blauwe haar te zien staan. Ze leek verbaasd over zijn aanwezigheid. Hij kon het haar niet kwalijk nemen. Zijn koffie was klaar en hij pakte de mok onder het apparaat weg om een slok te nemen. Lucie stond daar maar, ze was even stil voordat ze vroeg of hij Am aan het zoeken was. Daaruit maakte hij op dat Amélie niet aan Lucie verteld had dat hij het huis in geadopteerd was.

Hij zette de mok koffie weg toen hij het vrolijke pluisje van Lucie op zich af zag komen. "Ik zou bukken om je te aaien maar het doet zeer." vertelde hij de Pokémon. Helaas. Als hij nu voorover zou bukken om te aaien zou hij sowieso vergaan van de pijn. Zijn blik ging weer naar Lucie toe. "Am heeft me aangeboden om hier te blijven na mijn ongelukje. Ben rottig gevallen," zei hij en toen hij uit automatische zijn schouders ophaalde om een 'no big deal' houding aan te nemen siste hij gepijnigd. "Ik had verwacht dat ze het jou wel verteld had? Ik ben er al twee dagen. Heb veel geslapen." hij was in die tijd Lucie nog niet tegen gekomen. Amélie ook nog niet nadat hij hierheen gekomen was. "Wat ben jij aan het doen dan?" vroeg hij om de aandacht van zichzelf af te krijgen. Hij had de boeken in haar armen gezien. Lucie was researcher, dus dat was niet een heel gek beeld. Maar hij wou het niet over zichzelf hebben en wat er gebeurd was.

Waarom hij gedacht had dat het met 'ik ben gevallen' opgelost zou zijn, wist hij ook niet. Blame de hersenschudding. Er kwamen nog veel meer vragen. Het pluisje stuiterde vrolijk heen en weer rond hem. Alaric vond het wel een aandoenlijk gezicht. Hij wreef met een hand over zijn gezicht heen. Er kwam een kort lachje uit hem toen ze zei dat het leek alsof hij vrijwillig in een ravijn gesprongen was. "Hah, ik ben Alain niet." het was er ook uit voor hij er erg in had. Alaric had geen idee of Lucie überhaupt wist wie Alain was, maar dat maakte niet uit.

Ze leek een beetje gepikeerd toen ze haar boeken weglegde en nogmaals constateerde dat hij er in fact al twee hele dagen was. "Ik had ook nog wat kunnen zeggen in de groepsapp die we hebben, maar niet aan gedacht," hij maakte een gebaar naar zijn hoofd toe. "Hersenschudding en zo." hij vergat nog wel wat dingen de laatste dagen. Het enige wat hij alleen niet kon vergeten was het beeld van zijn broer zijn aan stukken geslagen hoofd en de casinomedewerker. Hij slikte ongemakkelijk en nam nog een slok koffie. Amélie was veel van huis geweest, die was ongetwijfeld druk met haar... nieuwe werk. "Typisch Am, zou er wel tussenin geschoten zijn." probeerde hij casual op te merken. Lucie bood aan om iets voor hem te halen, maar hij wist dat het misschien verstandig was om Lucie zo ver mogelijk weg te houden bij hem totdat hij weer een beetje heel was. Het gat in zijn arm was een dead giveaway van wat er echt gebeurd was. "Het gaat echt wel, maak je niet druk. Ik beweeg alleen iets langzamer en ik heb hele goeie pijnstillers." leugens. Het waren meer pijn-iets-minder-pillen op dit punt en zelfs als hij helemaal onder die pillen zat kon hij nog steeds voelen waar het fout gegaan was. Er was niks stil aan. "Ik heb veel meer aan een beetje afleiding van dit," hij wees naar zichzelf. "Dan dat ik heb aan nog meer shit die gehaald wordt. Am heeft veel geregeld al." hij lachte als een boer met kiespijn. Of ribpijn. Qua materieel was hij volledig voorzien door Am. Hij had niks te wensen.

Alaric keek verbaasd op toen hij Lucie's stem Alain's naam hoorde herhalen alsof ze hem kende. Was het? "Ken je Alain? Wit haar, dun? Als je gay opzoekt in het woordenboek staat er een foto van hem bij." merkte hij droogjes op, hij moest lachen om zijn eigen geintje. Maar dat deed zeer. Hij dronk de koffie die hij in de mok had zitten op en zette er nog eentje. Cafeïne was zijn nieuwe nicotine geworden. Zijn pakje was op en hij durfde Amélie of Lucie niet om een nieuwe te vragen.

Hij was te druk bezig geweest met zichzelf? Dit vroeg er om. "Lucie, impliceer jij nou dat ik hier twee dagen binnen ben en al de hand aan mezelf geslagen heb? In deze toestand?" er stond een grijns op zijn gezicht. Humor is een coping mechanism. En het was de manier om zichzelf af te leiden van het feit dat hij compleet naar de klote geholpen was. Hij zuchtte. Lucie vertelde dat als hij iets nodig had dat hij alleen maar hoefde te appen. "Thanks, dat vind ik lief Lu. Ik probeer zoveel mogelijk zelf te doen." hij wou ook zo graag weer terug naar de sportschool. Maar helaas, dat zat er een aantal weken niet in. Lucie pakte haar boeken weer op en Alaric hield zijn hoofd schuin zodat hij de ruggen kon lezen. Iets met traits? Shiny? "Ben je over traits aan het leren?" vroeg hij toen. Lucie stelde toen haar volgende vraag, alsof ze het niet over haar studiemateriaal wou hebben. Of ze hem met rust moest laten. Hij had de afgelopen paar dagen alleen gespendeerd. "Alleen als jij rustig dat door wilt lezen. Ik zit al twee dagen met mezelf op een kamer en.." ik word langzaam gek van mijn eigen gedachtes. Maar dat zei hij niet hardop. Hij wou Lucie niet nog meer reden geven om zich druk te maken om hem.

Lucie bevestigde dat ze inderdaad Alain kende. "Corviknight?" besloot hij toen te vragen. Hij wist niks van een Corviknight. Maar ze leek geamuseerd bij de gedachte, dus het zat vast niet aan iets slechts gekoppeld. Hoe kon dat ook, het was Alain. Die was zo goed al onproblematisch. Tegenovergestelde van hem.

Toen Lucie haar hoofd rood aanliep kon hij het niet laten om te lachen, ongeacht hoeveel pijn het zou veroorzaken. Dat was goud. "Ik weet wat je bedoelde, ik zit met je te kloten Lu." verzekerde hij haar. Dit was de enige manier waarop hij zich een beetje beter voelde met dit alles. En het stelde hem gerust dat dit echt de beste plek was waar hij nu kon zijn. Hij wou niet weten wat er gebeurd was als hij niet terug had kunnen vallen op Amélie of Lucie. Dan was hij waarschijnlijk terug naar die hotelkamer gegaan. Wat er daarna gebeurd zou zijn, daar wilde hij niet teveel over nadenken. Dat werd te duister.

Lucie vertelde over haar onderzoek naar traits en shiny Pokemon. Dat er steeds meer op leken te duiken en dat dat bijzonder was. Hij had zelf nog niet echt een encounter gehad met een dergelijke Pokemon, maar hij kende ze van andere mensen. Er stond er eentje aan zijn voeten terwijl ze aan het praten waren. "Nu je het zegt, ik heb in Hoenn nooit Pokémon gezien zoals hier." merkte hij op. Lucie was duidelijk heel gepassioneerd over haar onderzoek, dat kon hij horen aan de manier waarop ze er over sprak. "Mijn ene hersencel is te klein om daar over na te denken. Weet ook niet hoe gentica verder in elkaar steekt met traits. Maar het klinkt wel interessant." hij had de basis er van op school gehad, maar dat was al weer even geleden. En er waren belangrijkere dingen die hij moest onthouden in zijn hoofd. Vecht strategieën, openingstijden van de sportschool, het nummer van de dealer, waar je de beste kapsalon kon scoren. Levensbehoeftes. Praktische dingen. "Moe?" vroeg hij verbaasd toen hij zijn tweede mok koffie van onder het apparaat wegpakte. "Dit is nummer twee, moe is nog lang niet aan de orde. Vertel me wat, heb je iets leuks gedaan laatst? Ik heb zo weinig tijd gehad om jou en Am te spreken, ik weet zeker dat ik een shit load gemist hebt." en nu hij eeuwig de tijd had - in elk geval de komende weken - kon hij die tijd gebruiken om weer iets meer met Lucie en Am op te trekken.

Lucie vertelde dat Alain achterna gezeten was door een Corviknight. Alaric gokte dat dit gebeurd was voordat hij door een Malamar mishandeld was. Lucie had het opgelost met Ruddles vertelde ze. Hij knikte. Hij zou er verder niet echt op in gaan. Alain had genoeg aanvaringen met Pokemon gehad dus.

Lucie leek niet zo geamuseerd toen hij moest lachen, maar hij kon het niet helpen. De vulpix leek echter totaal niet gecharmeerd van zijn houding, want die begon al snel kleine pufjes met vuur naar buiten te spuwen. Oh jee. Lucie corrigeerde de Pokemon handig, waardoor ze stopte. Hij was ondertussen ook gestopt met lachen, moest even langs zijn oog vegen omdat hij dacht dat hij een traantje zou verliezen er van. De bedreiging van Lucie liet hem echter enkel grijnzen. "De pijn is het honderd procent waard om jouw hoofd zo rood te zien." merkte hij droogjes op met een schouder ophaal. Hij vond het heerlijk om Lucie op de kast te jagen, maar niet te ver. Het moest wel leuk blijven.

Lucie vroeg naar de traits in zijn team. Alaric schudde zijn hoofd van nee. "Klopt, heb alleen maar 'gewone' Pokémon." hij gaf niet zo heel veel om speciale kleurtjes en dingen. Hij vond ze heel gaaf om te zien, daar niet van. Maar hij ging het niet expres opzoeken of er voor uit zijn weg. Het kwam langs of het kwam niet langs. Lucie maakte een Pokeball los van haar riem en klikte deze open. Daar kwam een Eevee uit. Hij had drie kleuren en zag er anders uit dan een normale. Wat een cutie. Oke maar hier ging hij voor door zijn knieën. Hij hield zich met zijn goede arm vast aan het aanrecht en liet zich zakken naar de grond. Het deed zeer, maar hij wou die driekleurige Eevee aaien. "Salem zou Lynx echt top vinden." zijn Vaporeon was zo'n enthousiast blij kind. Naast Ash die wat serieuzer was, was Salem een van zijn favoriete Pokémon die hij had. Lucie ging verder over het Yule fest en dat ze wat getraind had. Voor een gym. Zijn wenkbrauw ging omhoog toen hij zijn blik losmaakte van de Eevee en haar weer aankeek. "Een gym? Nice. Weet je al welke je gaat kiezen?" Alaric voelde het kleinste beetje jaloezie bij het horen van het woord Gym. Hij wist niet hoeveel tijd hij nog zou hebben om dat soort dingen te doen met zijn... nieuwe werk. Hij vond het heel klote om zijn originele droom te moeten laten varen. Maar het was niet anders.

De prik van Lu tussen zijn ribben was onderdeel van de reden dat hij ineens wat makkelijk in elkaar zakte, maar hij had gezegd dat hij de pijn zou accepteren. "Fuck Lu, die zijn waarschijnlijk gebroken man." kreunde hij moeizaam. Maar het feit dat Lucie haar hoofd nog steeds rood was, zei genoeg. Honderd procent het waard dus. Dan maar even op zijn wang bijten en een beetje huilen in stilte.

De driekleurige Eevee liet zich enthousiast knuffelen. Lynx maakte een hele set aan schattige geluidjes terwijl hij zijn hand door de vacht van het beestje liet gaan. Het hoofd wat tegen zijn kin aan botste liet hij toe. Alles was schattig aan dit wezen. Lucie maakte een opmerking over dat hij vrienden gemaakt had. "Ik ben ook heel vriendelijk, meest vriendelijke vriend ooit." hij aaide het beestje nog een keer en liet zijn hand over het lange oor glijden. Ze wou deze Eevee binnenkort breeden met Ruddles. Dat was haar Raichu als hij het goed onthouden was. De Alolan versie. "Ruddles was ook met een trait toch? Heb je al een idee wat er uit zou kunnen komen?" al zou het waarschijnlijk voor Lucie net zo'n verrassing zijn als voor hem. Traits leken zo onvoorspelbaar.

Met moeite drukte hij zichzelf weer overeind - met hulp van steun aan het aanrecht - en een gepijnigde zucht klonk toen hij recht stond. Damn wat een opgave. Lucie leek niet zo enthousiast te worden van het idee van gyms als hij deed. "Canalave.. dat is die met het meisje met de Alolan forms toch?" vroeg hij toen. Maar hij wist het antwoord al wel. "Je ziet er niet enthousiast uit. Heb je er geen zin in? Ik kan je wel helpen met oefenen, al is Am waarschijnlijk beter met strategieën dan ik ben.." pijnlijk om toe te geven, maar de waarheid. Zijn ego was toch al gecrusht. Hij kon het zelf nog wel iets verder om zeep helpen.

Hij had zo graag gedaan alsof de prik tussen zijn ribben niks was zodat Lucie zich niet opnieuw zorgen hoefde te maken, maar helaas. Hij maakte een wuivend handgebaar. "Gewoon face first van een trap gaan," verzon hij er bij. "Die treden hebben me in mijn ribben geraakt. Ik heb er niet heel veel van gemerkt, ging out." dat was niet helemaal een leugen. Hij was out gegaan. Na twee keer een Slash en een Shadow Ball over zijn rug gekregen te hebben. Niet een traptrede. Ze hielp hem recht staan aan zijn schouders, dat was fijn. Want met het snelle overeind komen draaide de wereld kort. "Thanks," zei hij zachtjes.

Lucie legde uit dat ze wou kijken wat de chocolate gen van Ruddles zou doen met die van Lynx. Hij knikte. Ze had dus ook geen idee wat het zou doen. "Ben wel benieuwd wat er uit komt. Wil ze wel zien hoor. Babypokémon zijn cute as fuck." hij was dan wel een kerel, maar hij was niet helemaal gevoelloos. Zeker niet als het om Pokemon ging. Maar het gym onderwerp was zeker iets waar hij nu meer aandacht op ging vestigen. Want dat was wat Lucie ongemakkelijk maakte en daar was een reden voor. De twijfel in haar stem toen ze aan hem vertelde dat Amélie dacht dat het goed voor haar was, deed hem denken dat zij er totaal anders over dacht. "Angsten overwinnen is goed, wel lastig, maar wel goed." knikte hij. Daar gaf hij Am gelijk in. "Wat is er gebeurd dat je gyms zo erg vind?" hij bleef even stil om naar haar bleke gezicht te kijken. Ze was ineens zo onzeker geworden. De twijfel stond letterlijk in haar ogen. "Als je het niet wilt vertellen mag ook hoor. Voel je niet verplicht." hij wou Lucie niet het idee geven dat ze hem een uitleg verschuldigd was of iets. "Als je wilt kan ik mee gaan? Maak ik een spandoek en al die shit. Toeters, bellen, slingers, trek alles uit de kast." probeerde hij te geinen om de situatie iets lichter te maken. Hij wist niet of het zou helpen, maar het viel te proberen.

De hoeveelheid krassen gaf inderdaad weg dat het iets meer geweest was dan gewoon een val van de trap. En dan had Lucie nog niet eens alles gezien, want de rest zat gewoon nog verborgen onder de badjas. Die hij iets strakker om zich heen trok bij het horen van haar woorden. Hij hoopte maar dat als ze Amélie zou appen, dat ze hetzelfde verhaal zou vertellen. Of het zo zou draaien dat Lucie het geloofde. Ze ging er verder niet meer op in, en dat vond hij fijn. Ze hielp hem met recht staan en ze ging verder op de baby Pokémon.

"Ik ben de beste oppasser die er is," zei hij met een grijns. Hij zag zichzelf al liggen op de bank met allemaal baby Pokémon om zich heen. De droom. "Ik moet de komende tijd toch rustig aan doen omdat ik op mijn hoofd gevallen ben, dus het komt mooi uit." dan kon hij ook nog wat betekenen voor Lucie. Ze wou later in de maand de breed gaan doen, dus dan zou hij ze vast nog wel meemaken. Toen werd het onderwerp verschoof merkte Alaric meteen dat dit geen fijn verhaal kon worden. De hele expressie die over Lucie's gezicht heen hing sprak boekdelen. Lucie pakte haar Eevee op voordat ze begon aan dit verhaal. Toen vertelde ze over haar eerste keer dat ze op reis ging, iets dat hij helemaal niet had geweten van Lucie. Maar al snel vond hij uit waarom. Haar starter Pokémon, Prins de Piplup was omgekomen in haar aller eerste gymgevecht. Door een foute inschatting. Lucie hield het droog, maar ze klonk alsof ze al lang had moeten huilen. Alaric zijn gezicht vertrok in iets wat tussen verdriet en medeleven in zat. "Man Lu.. wat ontzettend klote.." mompelde hij zachtjes. Sinnoh was daarna op slot gegaan, ze had geen tweede poging gewaagd. Iets wat hij wel snapte. Lucie zuchtte en Alaric stapte naar haar toe. Hij wikkelde kort zijn armen om haar heen - niet te strak want er zat nog een Eevee tussen dit alles - en stapte daarna weer terug om haar aan te kijken. "Ik weet zeker dat je het deze keer kan. Je bent hartstikke sterk Lu, ik geloof in je." al wist hij niet goed wat dat waard was. Maar hij zou haar steunen zoals hij Amélie ook met alles steunde.

Hij moest lachen toen Lu vroeg of zijn kamer uitgerust was met stootkussens op de vloer en muren. Dat niet, maar misschien was dat handig geweest. Niet dat hij van plan was om nog een keertje te 'vallen'. Als hij eindelijk op iets minder pijnstillers per dag kon leven dan zou hij weer de sportschool in duiken. Hij had nu al het idee dat hij te lang stil zat en dat was iets waar hij niet goed in was. "Ik ben niet helemaal van porselein Lu," grijnsde hij. Maar dat had hij wel bewezen. Hij zou doorgaan en beter worden.

Lucie's verhaal raakte hem. Het moest heel erg zijn om op die manier je Pokémon kwijt raken, ongeluk of niet. Al helemaal als je zo jong was nog. Lucie accepteerde zijn knuffel gelukkig. Alaric was bang dat dat iets was waar ze totaal niet op zat te wachten, maar toen hij kort de armen van Lu om zich heen voelde was dat een soort bevestiging dat het toch niet zo erg was. Hij liet haar al snel weer los om haar aan te kunnen kijken. Lucie haar hand dwaalde wat afwezig door haar haar heen toen ze hem om een soort mening vroeg. Het was ook wel jong om Pokémon te hebben. "Het is ook wel een jonge leeftijd, het zijn kinderen. Die zijn dom en naïef." hij had zelf ook op die leeftijd aan een reis willen beginnen. "Ik wou zelf ook op die leeftijd beginnen. Maar ik mocht nooit van mijn ouders, niet voordat ik school af had." achteraf gezien was hij er dankbaar voor geweest. De kans dat hem zo'n zelfde ongeluk als Lucie overkomen was op die leeftijd achtte hij heel groot. "Ze zouden een soort minimum leeftijd voor gyms moeten instellen. Of een soort kennis test voordat je daadwerkelijk aan zoiets mee mag doen." elke gek kon een trainer licentie oppikken zonder dat er een tweede keer naar gevraagd werd. Maar wat er daarna gebeurde? Dat werd niet goed bijgehouden. "Misschien kunnen ze dat veranderen ooit.." het laatste kwam er wat zachter uit, hij zat in gedachte verzonken. Alaric had ook geen idee wie hij eigenlijk bedoelde met 'ze'. De overheid, Team Zekrom, Crescent Moon?