Tales of

Sinnoh

De schampere lach van Lucie liet hij maar voor wat het was. Hij wist zelf ook wel dat het er raar uit zag en niet matchte met zijn verhaal. En ondanks dat hij Lucie met alle liefde wou vertellen wat er echt met hem gebeurd was nadat zij ook zo openhartig met hem geweest was, wist hij dat Amélie hem meer dan alleen een por in zijn ribben zou geven als hij dat zou doen. Het zou de situatie een stuk moeilijker maken. Hoe ging hij Lu ooit uitleggen dat hij neergeschoten was door zijn eigen broer, daarna in aanraking was gekomen met dé criminele organisatie van Sinnoh die hij daarna gejoined had? Tenzij Lucie zelf ooit Team Zekrom in zou duiken - een kans die hij 0,0 achtte - zou het voor altijd zijn geheim blijven. En die van Am.

Lucie wees hem er op dat hij blij moest zijn dat hij zijn school af gemaakt had. Hij knikte. "Destijds had ik er een heel ander idee bij, want ik wou weg." hij leunde wat tegen de tafel aan om het gewicht een beetje van zijn benen af te halen. Nu wenste Alaric soms dat hij terug kon naar Hoenn. Zijn leven was een stuk makkelijker geweest toen zijn ouders nog leefde, maar hij wist dat hij dat nooit meer terug zou krijgen door terug te gaan naar zijn thuisregio. Een korte steek heimwee trok door zijn hart heen. Hij slikte het weg. Toen werd Lucie ineens onnodig fel toen ze het over Crescent Moon had. Was dat door Am? Nee. Amélie vertelde een hoop dingen over Crescent Moon, maar dit was anders. Al snel volgde een 'laat maar' kortaf. Maar daar ging hij het niet bij laten zitten. "Klinkt niet alsof je het daarbij wilt laten," trok hij toen als conclusie. Alaric liet zijn blik even rusten in die van Lucie voordat iets van een frons op zijn gezicht trok. "Is er iets gebeurd toen je bij Crescent Moon zat? Je bent niet zomaar weggegaan of wel?" hij had geen idee of hij nu te ver ging, dat hij een streep over stak die hij eigenlijk niet over mocht steken. Maar hij wou er naar vragen omdat hij zag dat er iets zat wat haar dwars zat.

Of hij ontevreden was met Hoenn? Nee, dat niet. Ze gaf hem dezelfde keuze die hij haar gegeven had om zijn mond er over te houden. En hoewel hij dat heel graag wou, vond hij het niet eerlijk als hij van alles over Lucie te weten kwam maar zelf niet dieper op zijn verleden in wou gaan. "Nee, het was niet Hoenn. Het was gewoon, ik-" hij viel stil omdat hij hoorde hoe zijn eigen stem dik werd met emotie. Hij nam een moment om diep adem te halen. Om het uit te zetten. "Mijn broer was altijd de perfecte zoon. Had eigenlijk ook de enige zoon moeten zijn. Hij kon nooit iets fout doen terwijl ik altijd alles fout deed. Mijn moeder was altijd heel lief voor me hoor, maar ik wou weg om daar weg te zijn." Alaric was een nakomertje geweest. Niet op de planning omdat zijn moeder en vader hun handen al vol hadden met de opvoeding van één zoon. Toen kwam er nog een tweede bij. "Dat, en ik was een rebelse tiener die alles beter wist. Nog steeds een beetje soms." zei hij er snel achteraan om de mood iets lichter te maken. "Ik ben heel blij dat ik nu hier ben, ik denk dat als ik nu nog in Hoenn gezeten had dat.. ik niet meer geleefd had." gaf hij toen eerlijk toe. Dan was hij waarschijnlijk in een heel donker gat gevallen. Eentje waar hij niet meer uit zichzelf uitgeklommen was. Hij zuchtte.

Lucie vertelde over haar aanvaring met Crescent Moon. Ze vertelde het alsof ze het over andere mensen had. Maar Alaric wist dat het verhaal op haar zelf sloeg door de manier van spreken. "Wat." was het enige wat hij ademloos uit kon brengen, een boze toon duidelijk hoorbaar in zijn stem. "Welke klerelijer heeft je verteld dat de zwarte markt een veilige plek is? Zijn die lui niet goed in hun hoofd daar?" maar dat was een retorische vraag. Zijn blik zocht het gezicht van Lucie af. "Heb je ze allemaal terug gekregen weer?" besloot hij toen te vragen. Zijn boosheid ging ook niet veel helpen, maar het bewees voor hem maar weer wat hij vermoed had. Crescent Moon waren niet meer dan glorified BOA's die een beetje ingezet werden op plekken waar het de politie te gevaarlijk was.

Lucie was blij dat hij er was. "Thanks Luci-auw." siste hij toen hij het schouderklopje op zijn schouder voelde. Daarna voegde ze er nog aan toe dat hier leven niet veel beter was voor hem. "Daar heb je misschien een punt," ze moest eens weten. "Ach ja, uiteindelijk moet je ergens aan dood gaan toch?" het was een geintje, honderd procent. Alaric had een vrij duistere vorm van humor af en toe die soms naar buiten kwam. Hij vermoedde dat hij het nog veel nodig ging hebben bij zijn nieuwe werk, anders zou hij er niet mee kunnen dealen.

Lucie vertelde dat haar gezegd was dat het leeg zou zijn. "Die plek is nooit leeg," antwoordde hij grimmig. Er was altijd wel iemand. Waarom zouden ze dat onbewaakt laten? Als die Pokémon die er zaten voor het oprapen? Wat een domme gedachtegang hadden sommige leidinggevende bij Crescent Moon. Ze had Ruddles al weggestuurd met een Pokémon, maar de rest van haar team had ze nooit meer terug gezien. Alaric zijn blik ging naar de bruine Raichu. De enige die nog over was na dit alles. "Wat erg Lucie.." hij wou haar vertellen dat hij wist hoe het voelde om je Pokémon kwijt te raken, maar het kon niet. Dus hij slikte zijn woorden in. "Ik moet er niet aan denken wat ik zou doen als ik Ash kwijt zou raken." loog hij toen. Maar hij wist wat hij zou doen. Wat hij gedaan had. Alaric voelde zijn hoofd draaien toen de hele scene geheel onvrijwillig opnieuw in zijn hoofd afspeelde. Hij wreef over zijn hoofd heen. "Ik denk dat ik even ga pitten, heb hoofdpijn." verklaarde hij toen snel. Maar eerlijk? Hij voelde zich ongemakkelijk, misselijk en wou weg. Hij liet zijn hand kort op Lucie haar schouder rusten toen hij langs haar heen liep. "Ze komen vast wel terecht." maar hij wist niet of dat een belofte was die hij kon maken.

Lucie trok geschokt haar hand terug, ze was zich absoluut van geen kwaad bewust. Dat kon ze ook niet zijn, want hoeveel pijn kon iemand hebben met 'van de trap vallen'? Het was zeker minder dan hij nu voelde, maar dat was lastig te verbloemen als mensen continue aan hem zaten of duwde. Niet dat hij het ze kwalijk nam. "Ik stel me gewoon graag aan." kreunde hij moeizaam. Hij trok wat met de schouder waar Lucie een klop op gegeven had. Het ging wel. "Die trappen van Am zijn ontzettend glad, ik weet zeker dat ik vandaag of morgen weer onderaan lig." merkte hij toen met een lachje op. Het misselijke gevoel trok niet weg, hij wou hier weggaan.

Lucie zei dat hij lekker moest gaan slapen. Hij mocht haar appen als hij iets nodig had. "Ik zal je niet teveel lastig vallen, je moet ook veel lezen." zijn blik ging naar de stapel boeken die ze uitgezocht had. Hij kopieerde het waterige glimlachje wat op haar gezicht stond. Met een verslagen pas sjokte hij langs haar heen. Maar goed dat er een lift in dit huis zat, want anders had hij nu alle trappen op moeten sjouwen en daar had hij niet zo'n behoefte aan. De sfeer tussen hen was heen snel raar en grimmig geworden en Alaric was blij dat het afgekapt kon worden, maar hij bleef toch nog door malen over alles toen hij op de knop van de lift drukte. Lucie haar Pokémon waren afgepakt op een gevaarlijke plek. Een plek waar hij nu indirect voor werkte. Hij kon altijd kijken of hij haar Pokémon nog tegen kwam, maar iets zei hem dat Amélie het al geprobeerd zou hebben. En als Am het niet voor elkaar kreeg met haar honderden connecties, dan maakte hij helemaal geen kans.