Tales of

Sinnoh

Ze hadden afgesproken in het park in Jubilife City. Eerlijk was eerlijk, hij had erover nagedacht om nee te zeggen toen hij het telefoontje kreeg. Eén simpel woord en dan had hij nooit meer iets van haar gehoord. Met een zucht had hij echter toegegeven en hier liep hij dan. Voor de verandering had hij al zijn pokéballen bij die hij in een rugzak over één schouder droeg. Hij hield de gesp vast terwijl hij zichzelf in stilte moed toesprak. Lang zou het waarschijnlijk niet duren.

De blauwharige merkte hij direct op. Ze zat aan de fontein, een Ninetales - vermoedelijk de dochter van de zijne - aan haar voeten en een Eevee naast haar. Dat was dus hoe Rue eruit zou zien als ze zou evolueren. ZIjn grijze ogen gingen weer naar de blauwharige terwijl hij voor haar tot stilstand kwam. “Lucie?” vroeg hij om zeker te zijn dat hij tegen de juiste persoon sprak.

Casimir liet de rugzak van zijn schouder zakken en legde die aan zijn voeten neer. Hij forceerde zichzelf om een hand uit te steken, dat wat immers wat mensen deden als ze iemand nieuw ontmoeten. “Ik ben Casimir,” stelde hij zichzelf voor. “Hoe ben je van plan dit aan te pakken?” Het was beter om maar meteen met de deur in huis te vallen. Hij had geen idee wat researchers allemaal deden en wat hun beroep in hield. De enige reden dat hij hier stond, was omdat ze zijn pokémon wilde bestuderen.

Zelfs al zou hij proberen te doen alsof hij hier wilde zijn, het zou nooit geloofwaardig genoeg overkomen. De glimlach zou nooit zijn ogen bereiken, zijn houding net iets te gesloten, zijn stem net iets te verveeld. Daarom dat hij het niet eens probeerde. Casimir gaf haar niet meer dan een knikje toen dat ze hem bedankte, maar zijn blik ging even naar de zwarte Ninetales. Hij was speciaal aan de andere kant gaan staan, om iets van afstand te bewaren.

Casimir keek Lucie weer aan wanneer ze begon met haar uitleg. Zijn armen sloeg hij losjes over zijn borst heen. “Dat klopt,” zei hij kort met een knikje. Zelf spendeerde hij geen aandacht aan de kleuren en mutaties van zijn pokémon. Hij had eerst niet eens ingezien waarom zoveel mensen naar zijn Vulpix hadden gekeken. Nog steeds begreep hij heel de hype errond niet.

De andere ging nog korte verder en was blij dat ze niet zou beginnen over details. Daar had hij niet veel interesse voor en het was ook zeker niet waarom dat hij hier was. Opnieuw vroeg hij zich af waarom hij ook alweer toe had gezegd. Ze verzekerde hem nog eens dat het niets pijnlijks zou zijn. “Gaan je gang.” Hij moest nergens zijn dus ze had alle tijd van de wereld.

Casimir zakte door zijn knieën zodat hij de pokébal van zijn Ninetales uit zijn rugzak kon halen. “Van die andere heb ik er ook. Traited pokémon is wat mensen ze noemen denk ik?” Hier toonde hij weer maar eens hoe gebrekkig zijn kennis was. Met de pokébal van Rose in zijn handen stond hij weer recht voordat ze voor hem verscheen. Met een nieuwsgierige blik in haar ogen keek ze om haar heen, tot haar ogen vielen op de andere Ninetales. Ondanks dat ze haar neus uitstak, bleef ze braaf aan Casimir zijn voeten staan. Ze wist maar al te goed dat hij het niet waardeerde als ze op wandel ging zonder dat hij het wilde.

Nu dat zijn pokémon uit haar bal was en Lucie kon beginnen aan haar onderzoek, had hij niet veel meer te doen. Casimir keek even naar een bankje verderop, maar vanaf daar zou hij niet kunnen horen wat het meisje te zeggen had. Als ze al ergens achter kwam. Daarom besloot hij zich neer te zetten op de rand van de fontein, uit de buurt van de onbekende Ninetales. Zijn ogen bleven kalm hangen op zijn shiny pokémon, die hem verward aan keek, maar het allemaal maar liet begaan.

“Natuurlijk,” zei hij wanneer Lucie hem vroeg of dat ze ook zijn andere pokémon mocht zien. Casimir zal nooit begrijpen hoe iemand zo geïnteresseerd kon zijn in pokémon, maar langs de andere kant was het goed dat er mensen waren die het deden. Hoeveel onwetendheden zouden er nog zijn als iedereen was als hem. Wat een gevaarlijke wereld zouden ze in leven.

Het was duidelijk dat zijn Ninetales niet goed wist wat er aan de hand was en bij bepaalde zaken legde ze haar oren wat plat, maar niet agressief, eerder uit onzekerheid. Ze deinsde soms ook een beetje weg, maar langzaam zou ze er wel aan wennen. “Wat hoop je hiermee te bereiken?” vroeg Casimir. Als hij een hele tijd hier in stilte moest zitten, zou de dag nog lang duren. Het enige wat hij wilde was een koffie gaan halen van een kraampje verderop, maar hij wilde zijn pokémon ook niet alleen laten. Niet met iemand die hij amper tot niet kende.

Waar Casimir had verwacht dat hij één zin aan uitleg zou krijgen en dat het daarna zou stoppen, kwam er een vloedgolf aan woorden. Bedenkelijk hield hij zijn grijze ogen gericht op Lucie terwijl hij zijn best deed om haar gedachtegang te volgen. Kapot ecosysteem, grenzen weer open en ineens speciaal gekleurde pokémon. De andere vond het raar.

Zijn Ninetales bekeek hem even met een even verwarde blik en al wat Casimir kon doen was zijn schouders ophalen. Dit had hij niet verwacht toen dat hij de vraag aan haar stelde. “Geen idee.” Wist hij veel hoe het kwam er er hier anders gekleurde pokémon waren. Het was niet iets waar dat hij zich mee bezighield, de enige reden dat hij ze had, was omdat ze toevallig in zijn handen terecht kwamen.

Lucie ging nog even verder over Alola en Galar, maar daar werd hij ook niet veel wijzer van. “Pokémon die zich aanpassen aan het ecosysteem door een andere kleur te krijgen?” Roos in het geval van zijn pokémon. Allemaal pokémon die nu roos waren terwijl ze oorspronkelijk anders waren. Het leek hem straf dat ze die kleur gekregen hadden omdat ze zich hebben aangepast aan Sinnoh. “En daar probeer je antwoorden op te vinden door een shiny Ninetales te bekijken?” Het was wel duidelijk dat hij niet helemaal mee was met heel het verhaaltje dat ze hem zonet had verteld. Haar opmerking over de vraag die ze gesteld had beantwoordde hij door kort met zijn ogen te rollen. “Ik had een kort antwoord verwacht,” gaf hij eerlijk toe.

Ondanks dat hij niet gevraagd had om al deze details, was het fijner dan hier in stilte zitten. Normaal zou Casimri daar geen problemen mee hebben, dan was hij even iets anders gaan doen, maar het voelde niet juist om de Ninetales achter te laten. Het beest keek hem ook steeds aan, precies alsof ze vroeg of het allemaal in orde was. In plaats van er een antwoord op te geven, keek Casimir weg van haar. Misschien als ze straks bezig was met een andere pokémon, kon hij een koffie gaan halen.

“Daar heb je gelijk in,” gaf hij eerlijk toe. Genoeg mensen kwamen vast met de gekste theorieën. Casimir was toch blij dat hij zich daar niet mee bezig hield. Er kwam een nieuwe stormvloed aan woorden nadat het meisje was recht gekomen. De Ninetales was ook direct in beweging gekomen om naast haar trainer te gaan staan. Zijn grijze ogen stonden rustig op het meisje gericht terwijl ze een hele uitleg aan het geven was.

Andere types was hij hier nog niet tegengekomen, enkel andere kleuren. Dan zei ze iets over het gebruiken van de aanpassingen op mensen. Casimir zijn gezicht vertrok een richtte zich op de blauwharige. Was dat waarmee hij aan het helpen was? Zodat ze zaken van pokémon op mensen konden gebruiken? Het was een gedachte die hem totaal niet aan stond. “Je zou denken dat het iets is wat grondiger onderzocht wordt voor dat mensen ze krijgen van professoren en in het wilde weg ermee gaan breeden,” merkte hij kalm op. Wie weet waar ze nog achter kwamen. Misschien was het helemaal niet goed voor pokémon, maar zat iedereen er toch mee te breeden alsof het heel normaal was. Nogal onverantwoordelijk als het het hem vroeg. In elk geval waren shinies iets dat altijd al had bestaan.

Er was zoveel op vlak van pokémon waar Casimir zijn twijfels over had. Zoveel mensen die het niet eens verdiende om een pokémon in handen te hebben. Ze vormde een gevaar voor de hele samenleving, maar toch was er niemand die er iets aan deed. Het was verbazingwekkend hoe incompetent iedereen was. Hoe naïef.

Verbaasd trok hij zijn wenkbrauwen op toen de andere begon te spreken over de tienjarige. Het zorgde ervoor dat zijn mondhoeken subtiel omhoog trokken. “Daar ben ik het volledig mee eens.” Iemand die niet in staat was om voor zichzelf te denken, hoorde geen pokémon op zak te hebben. Al helemaal geen kinderen die niet eens in staat zijn om voor zichzelf te zorgen. “Misschien was het wel beter toen er een verbod lag op het houden van pokémon,” kaarten hij voorzichtig aan. Casimir was vermoedelijk één van de weinige die het een goede regel vond. Enkel om heel andere redenen dan de natuur.

“Rare dingen?” vroeg Casimir. Er gebeurde inderdaad veel rare dingen hier, die hij in Kalos nooit had meegemaakt, maar dat was niet waar Lucie het over had. Aan de pokémon was hem buiten de kleuren niets vreemds opgevallen. Zelfs wilde pokémon gedragen zich normaal. Zoals pokémon hoorde te doen.

Casimir kon zich nog niet eens inbeelden hoe een ouder het in het hoofd haalde om zijn kind de wijde wereld in te sturen met een pokémon op zak. Enkel om dan meer pokémon te vangen. Dat er niet meer krantenkoppen waren over- misschien wilde ze die gewoon uit het nieuw houden zodat de economie rustig verder kon draaien.

Zijn grijze ogen bleven even hangen op het boekje dat Lucie boven haalde, maar hij was niet geïnteresseerd genoeg om te vragen wat ze aan het noteren was. “Ellende? Je zou toch juist denken dat het die mensen zijn, die instaan voor de veiligheid van de mensheid,” antwoordde hij kort nadat ze duidelijk gemaakt had dat ze een mening had over Crescent Moon. Zijn dat niet de mensen die de jonge leeftijd van trainers enzo aankaarten?

Eén van de rare dingen waar ze over sprak, waren de grote pokémon die door de regio verschenen. Oh ja, hoe had hij die kunnen vergeten. Zonder nadenken pakte Casimir de pokébal van één van zijn recente aanwinsten erbij en liet de Arcanine uit haar bal. “Ze was groter voor ik haar ving. We waren met vijf denk ik om haar neer te halen.” De grote pokémon leek totaal niet door te hebben wat er aan de hand was en keek de groep met een gekanteld hoofd aan. Ondertussen tapte Casimir zachtjes met één vinger tegen de pokébal. Hij had er nooit verder over nagedacht. Een pokémon was een pokémon.

Ondanks dat dit niet iets was dat hij dagelijks wilde herhalen, viel het over het algemeen nog mee. Casimir had het erger verwacht. Terwijl ze hem details gaf, waren het niet details die enkel als Chinees over kwamen. Daarbij was ze ook niet overenthousiast aan het vertellen, anders was hij al lang opgestaan om iets anders te gaan doen. Dan had hij wel een andere pokémon achtergelaten en zou hij Rose meegenomen hebben. Maar al bij al ging het goed.

Losjes sloeg Casimir zijn armen over elkaar heen. Hoe ze van pokémon genetica, bij Crescent Moon waren geraakt wist hij niet, maar het was niet dat dit onderwerp hem meer interesseerde. Hij had nog maar één keer met één van hen te maken gehad, en dat was niet goed afgelopen. Wanneer Lucie dan ook zei dat ze elke arme sloeber aannamen, kon hij het niet helpen luid te snuiven. Dat verklaarde een hele hoop, maar hij hield zijn kaken op elkaar geklemt. Onbewust was zijn hand wat naar boven verplaatst waarmee hij wreef over de wonde die zo goed als genezen was ondertussen. “Komt niet als een verrassing,” zei hij koeltjes. Een organisatie die er was om mensen en pokémon te helpen, maar eigenlijk niet zo heilig was, klonk niet als de ideale combinatie. “En daarom doe je nu- dit?” Casimir gebaarde kort naar de pokémon.

Casimir liet zijn ogen nog eens over de grote Arcanine heen glijden. Tot hiertoe had hij nog niet bijster veel met de pokémon gedaan, maar de pokémon was al aardig gekalmeerd tegenover de eerste ontmoeting. “Nooit echt bij stil gestaan,” gaf hij eerlijk doe. Het was inderdaad raar dan het wezen groter was geweest eerder en dat het nu gekrompen leek te zijn. “Het is raar,” vervolgde hij dan met een knikje. Casimir was vooral blij dat het grote ding, niet gigantisch was gebleven.

Met de wijze woorden van Lucie kon hij het alleen maar eens zijn, al wilde hij na zijn slechte ervaring, niet alle leden van Crescent Moon over dezelfde kam scheren. Hij wilde geloven dat niet iedereen hetzelfde zou hebben gedaan, en dat het gewoon één rotte appel was tussen al de rest. Als hij Lucie echter bezig hoorde, begon hij daar echter toch aan te twijfelen.

Zijn wenkbrauwen trokken iets samen in een vragende blik, maar daar bleef het bij. Casimir was niet het type om door te vragen over iemands persoonlijk leven, zeker niet bij iemand die hij feitelijk niet kende. Als ze er zelf over wilde spreken, was het aan haar om meer details te geven. Ver weg blijven van Crescent Moon en de Black Market. Het klinkt nogal tegenstrijdig om bij beide weg te blijven. “Geen nood, niet de behoefte om de Black Market ooit te bezoeken.” Als hij een pokémon wilde hebben, zocht hij die wel elders. Casimir kon zich al voorstellen wat voor typetjes je daar allemaal tegen kwam.

Lucie gaf hem nog wat extra infomatie over haar keuze om researcher te worden. Als haar ervaring in Crescent Moon inderdaad zo negatief was, had ze vast de juiste keuze gemaakt. “Dat klopt,” zei Casimir met een kort knikje. Was dit het punt waar hij meer vertelde over zijn redenen om trainer te worden? Misschien wel, maar hij hield het bij het korte antwoord. Het lag ook allemaal iets gecompliceerder.

“Je mag haar ook altijd onderzoeken, misschien wordt je daar wat wijzer van” zei Casimir waarbij hij kort zijn schouders ophaalde. Als ze wilde weten waarom ze zo groot werden, kon ze misschien iets te weten komen aan de hand van de Arcanine. “Ik heb tijd.” Als ze over ging op de Arcanine, zou hij wel even koffie gaan halen.

De Black Market was een plaats apart, één waarvan hij niet de behoefte had ooit te bezoeken. Casimir had er wilde verhalen over gehoord, maar wilde er niet zelf achter komen of ze klopten of niet. Veel pokémon die daar verkocht werden, waren illegale import of gestolen van trainers die hun pokémon niet bij konden houden. Als je zo’n wezens had, moet je er maar voor zorgen dat je er goed op let ook. Het was de verantwoordelijkheid van de trainer, om ze bij te houden en ervoor te zorgen dat ze niks overkwam. De pokémon die daar eindigde…eigen schuld dikke bult.

Misschien maar goed dat Casimir er verder niet over had doorgevraagd.

Aangezien ze hier nu toch waren, kon ze beter nu alles onderzoeken wat ze wilde onderzoeken. Het was niet dat een twee ontmoeting onmogelijk was, maar wat gebeurd was, was gebeurd. “Ga je gang,” zei Casimir met een korte knik naar zijn pokémon. Er werd gevraagd of dat de Arcanine weer de gewone grootte was geworden, waarbij Casimir even zijn schouder ophield. Misschien was het zelfs een retorische vraag. “Geen idee.” Zoveel Arcanines had hij in zijn leven nog niet gezien, maar wel genoeg om te weten dat ze hiervoor te groot was. “Ben al lang blij dat ze is gekrompen.” Wat hij met een gigantisch beest had moeten doen, buiten in de bal laten steken, zou hij niet hebben geweten. En hij wist hoe erg Alain het vond als pokémon altijd in hun pokébal moesten blijven.

“Ik heb ook nog een paar ‘traited’ pokémon,” herinnerde hij Lucie, ook al was de Arcanine ook een aparte kleur. Misschien wilde ze er meer zien om te vergelijken. Hij had namelijk geen idee hoe dit allemaal in zijn werk ging.