Tales of

Sinnoh

Ze waren op het punt gekomen dat Lucie hem helemaal kwijt was. Met een opgetrokken wenkbrauw keek hij naar haar en de Arcanine. Iets over energie en kalm worden? Hij had werkelijk geen idee dus maakte enkel een instemmend geluid. Dat was tot de volgende woorden die ze uitsprak. “Ik ben blij dat het niet het geval is,” zei hij eerlijk. Als de pokémon zo groot was gebleven, zou hij haar direct verkocht hebben. Ze was nu al erg groot.

De pokebal van de Arcanine verscheen weer zodat hij haar terug kon laten keren. Casimir ging er gewoon van uit dat ze klaar was met haar te onderzoeken. Hij had liever dat de grote pokémon weg was, voor hij de volgende eruit liet, waarvoor hij de pokébal erbij nam.

”Je bent behoorlijk aan het verzamelen geweest dus.”

Casimir keek neer op de pokébal, om die vervolgens terug te steken en te verwisselen met een andere. Misschien was het beter om niet te beginnen met de twee roze pokémon. “Niet echt, ben er ook niet mee bezig,” zei hij waarbij zijn schouders werden opgetrokken. Anders had hij ook absoluut niet gekozen voor twee roze pokémon.

Degene die hij eruit liet was de donker gekleurde Rockruff die direct met vernauwde ogen naar Lucie keek. Hij was afstandelijker dan R- de Ninetales en bleef aan Casimir zijn voeten staan, niet van plan om naar haar toe te gaan. In een poging de pokémon vooruit te duwen, plaatste hij er een hand tegen, maar hij bleef standvastig staan. “Luisteren is moeilijk tegenwoordig,” mompelde hij geïrriteerd. Zijn blik kruiste met die van de Rockruff, die hem uitdagend aankeek maar Casimir weigerde weg te kijken.

Zijn reden om geen enorme Arcanine te willen hebben, waren niet dezelfde als Lucie voor ogen had. Sowieso liet hij amper pokémon uit hun bal als hij thuis was. Er waren slechts twee uitzonderingen. Verder kwam niemand eruit. Een te kleine ruimte om pokémon in los te laten. Hij humde dan ook slecht even kort, omdat hij geen zin had om uit te leggen dat hij er helemaal anders over na dacht. Mensen begrepen het meestal toch niet, dus waarom moeite doen?

Als hij keek naar de traits die hij in zijn team had, zou hij niet zozeer zeggen dat hij geluk had. Eerder alsof één of andere goddelijke kracht hem aan het treiteren was. “Toevallig,” antwoordde hij kort. “Ze zijn er enkel zodat ik de gyms uit kan dagen. Daarvoor moeten ze geen speciale kleur hebben.” Het liefst had hij dan nog neutrale kleuren, dat ze niet zo opvielen tijdens zijn battles.

De Rockruff die begonnen was als een sociale pokémon, één die vrienden wilde zijn met alles en iedereen, was langzaam aan het veranderen. Casimir had zelf al opzoek werk gedaan en blijkbaar was het niet abnormaal. Toch nam dat niet weg dat hij zich niet zo mocht gedragen. De woorden die Lucie uit sprak liet hem klikken met zijn tong. “Dat mag zo zijn, maar hij moet luisteren.” Met vernauwde ogen keek de Rockruff hem aan, maar Casimir beantwoorde de blik door zelf zijn ogen te vernauwen.

Uiteindelijk was Casimir de winnaar en zetten de pokémon tegen zijn zin twee stappen vooruit. Hij keek Lucie echter niet aan en zag er niet al te vrolijk uit. “Misschien beter als je er niet te lang over doet.” Veel zin had hij niet om haar naar het ziekenhuis te moeten brengen omdat zijn pokémon haar gebeten had.

Het was waar dat Casimir zijn beeld over pokémon anders was als dat van de meeste mensen. Vele zagen ze als extra gezelschap en een metgezel, maar hij niet. Hij maakte er ook geen geheim van en in sommige gevallen zou hij er gerust met mensen over willen praten. Het hing er allemaal van af wie dat het was en hoe de situatie verliep.

De Rockruff leek te begrijpen wat ze zei, want hij snoof direct, haast alsof hij wilde zeggen dat hij inderdaad zou bijten. Cas gaf hem opnieuw een zachte duw met zijn voet, wat hem een geïrriteerde blik op leverde. Hij wist echter beter dan weg te kijken, en wachten tot de pokémon als eerste zou wegkijken. “Hij weet goed genoeg dat het niet mag.” En Casimir wilde ervan uit gaan dat de pokémon nooit iemand wat zou doen omdat het van hem niet mocht, maar je kon nooit zeker zijn.

Er werd gevraagd of de pokémon melanistic was, of nee het was eerder bijna een vaststelling. ”Huh,” meer dan dat kwam er niet uit. Casimir had geen idee welke traits hij allemaal had en wat de benamingen ervan waren. Het meisje voor hem daarentegen wist het bijna direct. “Dat zou best kunnen. Heb hem gekregen zonder verdere uitleg. Buiten deze kleur heb ik alleen nog maar roze Rockruff gezien.” Als het hem echt interesseerde, zou hij de pokémon opzoeken en dan wist hij al lang wat de normale kleur was. Waar hij echter zeker van was, was dat Alain zijn roze Rockruff niet de normale was.

Bedenkelijk keek hij weer naar het kraampje iets verderop waar ze koffie verkochten. “Ik ga wat te drinken halen,” deelde hij mee, terwijl hij zich recht duwde. Hij wist niet hoe lang het nog zou duren, en dan had hij liever wat te drinken. Misschien was ze al bijna klaar met alles.

Met het koude weer was iets warm om te drinken altijd welkom. Pas toen hij aan het kraampje stond van de koffie, vroeg hij zich af of hij had moeten vragen of zij ook wat wilde. Casimir kon nog steeds terug wandelen om het te vragen, maar het was al snel zijn beurt. Na zijn eigen koffie te bestellen, besloot hij er toch één te bestellen voor Lucie, ondanks dat hij niet wist of ze ook moest hebben. Hij greep enkele zakjes suiker, stak die in zijn jaszak en ging vervolgens met de twee bekers koffie terug.

Eenmaal terug bij Lucie, stond ze direct recht om hem te bedanken voor zijn tijd. De Rockruff schoot ook direct terug naar Casimir zijn zijde, duidelijk opgelucht dat hij niet langer alleen was met het meisje. “Ah ja, geen probleem,” zei Casimir, zijn blik gericht op de twee bekers die hij vast had. “Ik wist niet of je ook wat moest hebben.” Hij had beter niks gekocht. Toch stak hij één van de bekers naar haar uit, want hij ging niet twee koffies op drinken.

“Wil je misschien mijn nummer? Voor moest je nog vragen hebben of de rest willen bekijken.” Hij had nog een hele hoop traits tot zijn beschikking, maar als hij die er ook nog uit liet, dan zaten ze hier een hele dag.