Tales of

Sinnoh

Alaric lag rustig uitgespreid over het bed heen met zijn Holo Caster in zijn hand. Hij had niet heel veel zin om uit bed te komen. Hij wou heel graag een stuk zwemmen in Amélie haar zwembad, maar had besloten dat dat niet heel handig was toen hij zijn rug goed bekeken had in de spiegel. Als Lucie dat zag zou ze sowieso de rekensom kunnen afmaken over wat er gebeurd was. Dus lag hij mindless op zijn rug door het internet te scrollen. In de achtergrond draaide hij zijn playlist met muziek. Maar goed dat het gasten verblijf aan het eind van een lange gang zat, dan had niemand er last van. Net als van zijn night terrors of slaapwandel avonturen. Die waren sinds het incident met Loïc alleen maar erger en frequenter geworden. Af en toe stuurde hij een meme door naar Alain of nam hij een slok water van het flesje dat hij op zijn nachtkastje had staan.

Totdat er een 'ping' geluidje van een notificatie kwam en hij zag dat Lucie een foto verstuurde naar hem. Zijn ogen werden groot toen hij aandrukte en de inhoud van het bericht zag. Een stuk taart. Was dat... niet de gang? Alaric typte in volle caps een bericht terug naar Lucie. Toen gooide hij zijn Holo Caster in de kussens en kwam hij zo snel als zijn lichaam het toe liet overeind. Toen hij de deur open trok stond daar inderdaad een stuk taart. Alaric pakte het bordje op van de grond en deed misschien iets te enthousiast de deur weer dicht. Hij appte Lucie snel een sorry voor als ze dat gehoord had en nam toen een hap taart. Hij kon wel huilen. Zo lekker. Als Lucie niet zo druk was met researcher worden.. wacht, dat ging hij appen. Al snel kreeg hij terug dat er nog meer was, maar dat hij over moest laten voor Am. Alaric wist dat als hij eenmaal de keuken in zou gaan.. dat de taart niet zou overleven. Lucie moest hem dit leren, en blijkbaar had ze daar tijd voor. Want naar de keuken gaan voor meer taart en deeg eten was toch wel iets waar hij voor in beweging wou komen. In niet meer dan een t-shirtje en zijn trainingsbroek stapte hij door de gang heen naar de lift. Totaal vergeten dat zijn linkerarm van boven tot aan iets boven zijn elleboog ingepakt zat. Het mooiste van de lift was, dat die uit kwam bij de keuken. "Lu? Ben je in de keuken?" please laat Lu in de keuken zijn. Hij zag wel op het aanrecht de taart staan. Hij kon.. nog een stuk pakken. Als Lucie er toch nog niet was.

Lucie zou vast aan de andere kant van het huis zijn. Voordat ze dan hier was, dan had hij zijn slag al geslagen. Alaric keek op toen hij een geluid hoorde, maar het was Salem die hem gevolgd was. De Pokémon week nooit ver van zijn zijde. Alleen om naar het zwembad te gaan als ze daar zin in had. Alaric liet zijn hand iets zakken en de Vaporeon ging op haar achterpoten staan om er bij te kunnen. Salem was zo lief voor hem. Alaric was helemaal verzonken in zijn momentje met zijn Pokémon toen hij ineens iets achter zich hoorde. Nog een Pokémon?

Maar het was de stem van Lucie, die toch niet zo ver weg geweest was als hij gedacht had. Shit. Hij stond met zijn rug naar haar toe en deed langzaam alleen zijn rechterhand omhoog. Dat was de enige die hij boven zijn hoofd kon uitsteken. Links kon niet zo hoog, nog niet. Dus die hield hij half omhoog op borst hoogte. "Ik heb er maar eentje die omhoog kan, als je dat goed vind." zei hij met een grijns terwijl hij zich omdraaide. "Kom je je taart verdedigen?" hij had een uitdagende blik in zijn ogen terwijl hij het vroeg. "Zal ik Ash even naar binnen fluiten, dan kunnen we er eerlijk om vechten. Jij hebt je hulptroepen ook mee." hij bracht zijn hand omhoog en deed alsof hij ging fluiten op zijn vingers. Alaric wist dat de draak bij het horen van het geluid naast hem zou staan, dat hadden ze getraind. Maar hij floot niet echt. Zijn hand zakte weer. "Geef me je geheime recept en we praten nergens meer over." hij had nooit echt leren koken, hij deed zijn best en het internet hielp hem heel erg. Maar koken zoals hij Alain dat soms zag doen lukte hem niet.

Wat als ze dat niet goed genoeg vond? "Je moet het er maar mee doe- oh." haar Pokémon hadden training van Am gehad. Shit. Amélie vocht op een vrij gewelddadige manier, iets waar hij met bewondering naar keek om zelf nog wat van te leren. "Nah, Ash heeft nu zijn middagdutje nodig." besloot hij toen maar te zeggen. Hij had geen zin om zijn Charizard te roepen voor een gevecht wat hij duidelijk niet tegen Lucie ging voeren.

Hij had verwacht dat Lucie wel mee zou gaan hier in, maar dat bleek duidelijk anders te zijn nu. Was het omdat hij ingepakt zat en zwak was op dit moment? "Mijn eigen zwaktes tegen me gebruiken? Manmanman Lucie, ik had jou toch wel vriendelijker ingeschat dan dit." hij had nog steeds een grijns op zijn gezicht staan. "Schakel de Sinnoh politie maar in voor deze gruwelijke misdaad." hij bleef Lucie strak aankijken, maar lang hield hij dat niet uit voordat hij moest lachen. "Maar goed, ik geef me over. Je hebt me betrapt op heterdaad. Vertel, wat voor vreselijke straf heb je voor me?" Hij vouwde zijn armen over elkaar. Salem was ondertussen klaar met wachten naast de benen van Alaric en stuiterde met enthousiasme op de Pokémon van Lucie af om met ze mee te spelen. "Zelfs mijn eigen Pokémon verraad me, auw." hij streek met een hand over zijn hart. Het einde was nabij.

Zijn gezicht vertrok in een zure expressie toen Lucie besloot om Buneary te noemen. "He bah Lu, moest je nou zulke vieze woorden zeggen." er trok een zichtbare rilling over zijn rug heen. Die Pokémon zat gelinkt aan die gekke potloodventer voor altijd. "Ik zou het geen angst noemen, eerder een soort.. walging." hij snoof. Salem had het leuk met de driekleurige Eevee van Lucie. Haar Ninetales leek er weinig van te willen weten. Lucie zei nog dat hij haar waarschijnlijk niet echt kende als hij dacht dat ze lief was. "Please, Lucie 'app-me-als-je-iets-nodig-hebt' Evien. Laat me niet lachen." er stond een grijns op zijn gezicht.

Zijn vreselijke straf was dat hij geen deeg mocht eten. Zijn ogen werden iets groter. "Wat een klote leven heb ik," verzuchtte hij dramatisch. "Iedereen weet dat deeg eten bij het bak proces hoort Lucie, je ontneemt me levenservaringen." oh, de pijn. Hij zou zich zo in moeten houden. Maar goed, er was niks aan te doen. Hij had zijn eigen graf gegraven met het proberen te stelen van nog een stuk taart. Waar zijn blik nog heel even naar terug ging. Oh man. Lucie vertelde over een nieuwe Pokémon die ze had voor haar fokprogramma en onderzoek. Alaric zijn interesse was van de taart afgehaald en hij keek Lucie weer aan. "Nieuwe Pokémon? Wat heb je? Ik wil altijd Pokémon zien." zei hij met enig enthousiasme. Lucie had bijna alleen maar Pokémon met bijzondere kleurtjes of traits, dus hij was benieuwd waar ze nu mee thuis was gekomen.

Lucie ging door over hoe gemeen ze wel niet kon zijn. Wow. Alaric wist dat ze een Buneary en een Lopunny had. Hij had ze gezien in de tuin, in de verte. Als ze daar ook maar bleven dan vond hij het prima. Toen had ze het over dat ze hem geapped zou hebben om vervolgens hem voor niks te laten lopen. "Oh Lu dat zou echt heel evil zijn." lopen voelde al niet zo relaxed, en dan liet ze hem ook nog het halve huis door crossen voor niks. Maar zo evil was Lucie niet, toch?

Toen ze over het aanrecht leunde en plagend haar volgende woorden sprak voelde hij bijna hoe zijn hart acuut ophield met slaan. Hij stopte met ademhalen en keek met grote ogen naar Lucie, alsof hij net iemand aangereden had zien worden. Het bleef stil. "Wa- wat heeft ze? Ik weet niet-" maar toen brak Lucie in lachen uit en verklaarde ze dat hij best had mogen vertellen dat hij door een meisje in elkaar geslagen was. Natuurlijk was dat wat Amélie er van gemaakt had. Alaric voelde zijn hele hoofd draaien van het feit dat hij net drie seconden geleden nog gedacht had dat Lucie daadwerkelijk de waarheid gekregen had van Amélie. Het voelde alsof hij van de grond getrokken was en er net zo hard weer terug in geslagen was. "Oh ja, haha, ik eh.. ik durfde dat niet te zeggen." hij lachte wat ongemakkelijk, wat hij zich ook voelde. Niet zo zeer om dat dit het verhaal was waar Amélie mee kwam, maar omdat hij net gedacht had dat Lucie alles wist. "Typisch Am om dat allemaal op straat te gooien, maar nu weet je het dus.." hij wreef wat ongemakkelijk in zijn nek. Shit. Zijn hart klopte zo hard dat hij bang was dat Lucie het kon horen. Lucie veegde haar traantjes van het lachen weg.

Toen pakte Lu een Pokéball en klikte die open. Er kwam een Alolan Vulpix uit zetten, maar niet zomaar eentje. Hij had niet anders verwacht. Alaric glimlachte een beetje waterig toen hij de Pokémon zag. Zijn hoofd zat nog steeds ergens anders. De drie kleuren die het beestje had waren prachtig. Waar zijn Vaporeon net nog druk geweest was met het spelen met de Eevee, werd ze nu ineens verruild voor de nieuwe Pokémon die er bij was gekomen. Salem bleef kort kijken voordat ook zij op de twee af ging, haar staart sloeg plat op de grond in haar enthousiasme. Alaric raapte zichzelf bij elkaar om weer te praten. "Ze is ontzettend schattig. Ik ben benieuwd hoe ze er uit gaat zien als ze eenmaal een Ninetales is. Heb je al fokplannen? Jou kennende heb je al van alles uitgepland." Lucie was zo enthousiast over haar onderzoek naar traits en haar fok plannen met haar Pokémon, Alaric zou zich verbazen als ze niet al een idee had.

Dat Lucie in staat was om vreselijke dingen te doen bleek maar weer. Hoewel dit totaal onbedoeld was. Alaric had moeten lachen toen ze hem zogenaamd een arrogante blik gaf, maar dat lachen was hem snel vergaan. Hij zat in gedachte verzonken en schrok pas weer op toen hij haar weer hoorde praten. Over of ze heen eng was en dat hij er uit zag alsof hij een spook gezien had. Dat geloofde hij graag. "Het was een.. eh-, ervaring zeg maar." besloot hij er van te maken. Het was duidelijk dat hij ongemakkelijk was om het er verder over te hebben. En gelukkig pakte Lucie de hint op en vroeg er verder niet meer naar.

De Vulpix maakte veel goed. Het trok hem met een ruk uit zijn negatieve gedachte spiraal en liet hem focussen op iets anders. Het beestje was vrolijk, keek kort met grote ogen rond waar het beland was voordat Lucie hem van de grond optilde om hem te overladen met liefde. Ze vertelde dat het een makkelijke Pokémon was en dat kon Alaric wel zien. Totaal anders dan de Ninetales die ze had, die wat afstandelijker was naar mensen. Alaric stapte naar voren en liet zijn hand over het hoofdje van de Vulpix gaan terwijl Lucie uitlegde dat ze deze trait op andere Pokémon wou fokken. Een Vaporeon stelde ze als voorbeeld, waarschijnlijk omdat Salem hier liep. Alaric keek even naar beneden en zag de blauwe vishond, die hem ook aankeek en tegen zijn been aan sprong. Hij glimlachte. "Dat zou wel heel gaaf zijn." merkte hij op. "Kan dat zomaar? Dit over fokken bedoel ik," hij had de basis gehad over genetica, maar hij wist het fijne van Pokémon egg groups niet. "Traits zijn echt erfelijke dingen toch? Je kan dit doorfokken maar het shiny zijn is echt iets anders. Ik heb de ballen verstand van Pokémon en hun egg groups, school is te lang geleden." constateerde hij meer voor zichzelf van voor Lucie, die dat waarschijnlijk gewoon wist.

Ging hij Amélie hier over appen? Absoluut. Langzaam trok het stressgevoel weer een beetje weg uit zijn lichaam waardoor hij normaal kon denken. Hij was Lucie erg dankbaar dat ze de Vulpix naar hem ophield en hij pakte de Pokémon graag over om hem in zijn armen te kunnen houden. Hij drukte zijn gezicht kort in de fluffy Pokémon en hoopte dat Lucie hem dit niet zag doen. Die had zich omgedraaid om spullen te pakken uit de keuken. Ze had zich hardop afgevraagd waarom de traits wel erfelijk waren en het shiny zijn niet. Of het iets te maken had met de Sinnoh regio.

"Misschien dat de lockdown iets aangepast heeft in het ecosysteem," dacht hij hardop uit. Maar dat zou hem raar lijken, zo heel lang had de regio niet dicht gezeten toch? "Misschien dat Pokémon de behoefte voelde om zich dusdanig aan te passen om op te vallen zodat mensen dit niet meer zouden doen? Oké nee, dat klinkt raar." besloot hij toen. Zijn vrije hand aaide over de Vulpix in zijn armen heen terwijl hij toe keek hoe Lucie bloem aan het zeven was en afwoog. "Waarom zeef je het?" vroeg hij toen. Je kon het toch gewoon uit het pak schudden en gebruiken? Alaric snapte niet wat het zeven nog toe zou voegen. Hij stond op een afstandje toe te kijken, bang dat als hij dichterbij stapte dat er dan Vulpix haar in het deeg zou verdwijnen. "Kan ik wat doen zo meteen?" Hij was niet geheel nutteloos geworden door dit alles, hij kon nog wel wat doen.

Nee de verklaring die hij had verzonnen voor dit hele fenomeen klopte niet echt. Dat had hij zelf ook al besloten. Alaric had nooit doorgeleerd voor dit soort dingen, dat hadden zijn broer en vader gedaan. Lucie trok hem uit zijn gedachtegang die langzaam weer downhill aan het gaan was toen ze zei dat ze dat verder ging onderzoeken. "Ik ben benieuwd wat je tegen komt. Denk je nog aan me als je boven aan de top van de researchers staat en in elke krant te zien bent met nieuwe baanbrekende onderzoeken?" er kwam een glimlachje op zijn gezicht. Van de drie mensen die onder dit dak sliepen was Lucie nog de enige met een kans op een normaal leven. "Vergeet niet wie er op al je Pokemon gepast heeft al die jaren." voegde hij er nog aan toe.

Lucie legde uit dat ze het zeven deed zodat er geen klontjes in het beslag kwamen. "Beter, deeg met klontjes eten is niet zo lekker." zei hij zelfverzekerd, alsof hij niet net die privileges vergooit had. Hij mocht de eieren pakken. "Kom Misty, we moeten eieren pakken." zei hij tegen de Vulpix, die niet heel veel leek te snappen van wat er precies moest gebeuren. Alaric keek even rond de keuken. Waar had Am eieren liggen? Hij had de Vulpix op zijn pijnlijke arm zitten terwijl hij de koelkast deur open trok. Aha. Met zijn vrije hand pakte hij het doosje eieren vast en liep er mee naar Lucie. Net op het moment dat hij Misty met haar neus tegen de pijnlijke plek onder het verband voelde duwen en hij het doosje los moest laten. Alaric ademde scherp in. Hij had geluk dat zijn hand al boven het aanrecht gehangen had, zodat het doosje niet naar de grond gevallen was. "Oeps.. eieren zijn er." Hij pakte de Vulpix weer vast om haar anders neer te zetten, want loslaten was geen optie.

Lucie zei dat ze dat niet hoopte, maar dat ze wel wat wou vinden. "Bij grootse ontdekkingen hoort ook grote fame, het is nou eenmaal niet anders." Bij de andere opmerkingen had Alaric het idee dat hij al een onvergetelijke indruk achter had gelaten. Of dat iets goeds of iets slechts was, was voor de kijkers thuis om te beslissen. Hij was er in elk geval blij mee. Lucie aaide de Vulpix die hij in zijn armen had. Het beestje bleef nu gelukkig lekker zitten, zodat die niet nog een keer tegen zijn arm zou drukken.

Lucie vond dat hij deeg verdiende met klontjes er in. En misschien was dat ook wel zo. "Lucie, ik ben zwaar gewond. Hoe kun je zo doen?" zei hij in zijn meest dramatisch geacteerde stem. "De diefstal had nog niet eens plaats gevonden, dus ik ben onschuldig." hij aaide de Vulpix tussen haar oren. "Ik ben trouwens wel blij dat deze Vulpix geen broekspijpen in de fik zet." hij kon ondertussen lachen om het incidentje. De band met Lucie haar andere Vulpix - nu Ninetales - zou niet meer goed komen gokte hij. Ze pakte de eieren aan en hij keek toe hoe ze de kapotte eieren uit het doosje haalde en in de beslagkom doen. "En dat is? Als ik Misty maar vast mag houden, ze is heel lief." hij aaide het beestje nog een keer onder haar kin. Hij zou haar niet laten gaan.

Lucie zei dat ze haar licentie maar in zou leven en cilivian zou worden. "Nee dat moet je niet doen!" maar toen had hij door dat het een geintje was. De spotlight was ook niet voor iedereen weggelegd. Alaric zuchtte en luisterde naar Lucie die hem zeker schuldig verklaarde. "Dat laten we dan maar over aan de autoriteiten." toen Lucie het echter over Alya - haar Ninetales en zijn persoonlijke pyromaan - had, kwam de vos ineens in beweging. Oh jee. "Ik had het zeker heel erg verdiend," merkte hij lachend op. "Was in een lange tijd niet zo bezopen geweest als die avond." misschien dat hij zich iets te hard had laten gaan omdat hij het idee had dat hij oudjaarsavond in zijn eentje zou moeten spenderen? Waarschijnlijk wel.

Lucie ruimde zijn eier-prut op en gaf hem een nieuwe opdracht. Hij mocht boter afwegen en in kleine blokjes snijden. Daar zou hij beide handen voor nodig hebben. "Sorry Misty, hier scheiden onze wegen. Ik heb opdracht gekregen van de opperbevelhebber in de keuken dat ik wat moet gaan doen." legde hij uit aan de Vulpix, die er waarschijnlijk niks van begreep. Hij zette het beestje voorzichtig weer op de grond en ging toen op zoek naar een weegschaal. In een van de kastjes stond er eentje. Die zette hij klaar, samen met de snijplank die hij in een ander kastje vond. Hij pakte uit een lade een mes. Boter lag in de koelkast en toen dat eenmaal afgewogen was kon hij alles in stukjes snijden. Blokjes had Lucie gezegd. Hij deed echt zijn best, ze waren niet allemaal even recht, maar het waren blokjes. Met zijn plank boter blokjes liep hij naar Lucie. "Het is niet heel erg recht, maar daar gaat het denk ik niet anders van smaken." merkte droogjes op. Hij had zijn best gedaan. Aan zijn been voelde hij Salem duwen, die wou weten wat hij in zijn handen had. Alaric schudde zijn hoofd langzaam naar de blauwe Pokémon. Die kreeg geen stukjes boter.