Tales of

Sinnoh

Hier waren ze dan terug.

Ademloos staarde hij op naar de berg met grote, ronde ogen. Het was tijd om afscheid te nemen en Adelyn terug te brengen naar haar familie. De kleine, shiny Pokémon liep voor hem uit op de voet gevolgd door de grotere Pokémon Harlow. De wolfachtige was als een zus naar de kleine en was dan ook enorm beschermend naar haar toe. Raeghann, die hij ook uit de ball had, was als een moeder gaan zorgen voor het wezentje. Hij wist niet goed hoe de Whimsicott zou reageren hierop. Hij wist eigenlijk niet of Adelyn nog goed wist wat haar leven voor hun was. Hij kon enkel hopen dat ze misschien nog terug wilde naar haar mama, die haar vast enorm mistte. Het voelde immers aan als stelen, wat hij had gedaan. Een moeder ontnemen van haar kind... Dat deed niemand, dat deden enkel harteloze mensen. En zo was hij niet. Hij probeerde zichzelf te overtuigen dat hij beter was dan dat. Na alles wat er was gebeurd was het echter een moeilijk iets om zich aan vast te houden. Hij deed alles in het mogelijke om dat echter achterwege te houden. Het zou vast wel goedkomen. Het kon niet anders.

Hij was al moe halverwege de berg op en dus had hij Aisling uit de ball gelaten. De Archeops ging meteen zitten zodat hij plaats kon nemen op haar rug. Hij begon te merken dat hij moe werd van de ene kruk, het gips. Hij wilde dat hij zonder kon en terug kon gaan naar een zorgeloos leven zonder al dat gedoe. Maar met alles dat hem was overkomen zou hij daar weinig aan kunnen doen. Het verlies van een deel van jezelf kon je moeilijk ontzien als je er elke dag mee geconfronteerd werd. Hij legde zijn blik op de hand en zuchtte. JUist ja. Adelyn huppelde vrolijk naast haar grote zus, piepende en pratende met haar, terwijl de Lycanroc af en toe terug blafte naar haar. De Whimsicott hoverde beschermend over beide heen, een waakzaam oog houdende op de kleine.

En daar waren ze dan. Het hol waar ze zo lang geleden uit gekomen was met haar moeder. Hij slikte en liet zich van de rug zakken om kalm beter plaats te nemen. De shiny Vulpix keek nieuwsgierig rond, maar er was weinig herkenning in haar ogen. Was ze te jong geweest om haar te herinneren waar dit was? Ze was inmiddels zoveel gegroeid, maar nog steeds was ze een immens kleine pup. Ze zou altijd zo klein blijven ook door haar mindere start. Hij kon zich niks anders dan schuldig voelen hierover, want hij zat in hetzelfde schuitje zoals haar. En hij had zelf er niet veel aan kunnen doen, aan het feit dat hij er zo uitzag, dat hij zo was geworden. Maar hij had wel iets aan kunnen doen in haar situatie... Of was dat ook uit zijn bereik geweest? Hij klemde zijn kiezen op elkaar. Ze was ieder geval terug gezond, terug goed en ze was gelukkig. Ze liep rond, ze was sterk en ze had een familie weten te krijgen bij hem thuis.

Even piepte het jong naar de Lycanroc, wat ervoor zorgde dat een piep weerklonk vanuit het hol. Rustig liet Myrddin zijn blik op de ingang vallan, waar een alolan Vulpîx verscheen. Ze keek even verward rond, waarna ze de kleine, roze pup zag en haar ogen groot werden. Enthousiaste en liefkozende piepjes kwamen van de wilde Pokémon af waarna ze meteen naar voren sprong, naar haar baby toe. Maar... Adelyn leek haar niet te herkennen. Het jong trok even met haar oortjes en zette een pas naar achter, zodat ze zich wat kon verschuilen achter de poten van de chocolate traited wolf. De wilde Vulpix kwam tot een stilstand en bekeek de situatie even, waarna ze fronste, haar kopje kantelde en even haar dochter doordringend aankeek. Tot het besef kwam. Haar blik ging van de baby, naar de Whimsicott, die was geland om even een troostend pootje de kop te leggen van de shiny. Geluiden kwamen van de paarse Pokémon af, die het jong probeerde te kalmeren... En het werkte. Want na enkele tellen leek ze ontspannen genoeg om waar tevoorschijn te komen.

Maar moeder Vulpix keek rustig naar haar jong en liet vervolgens haar blik vallen op de blonde ranger, die het tafereel van een paar meter had geobserveerd. Rustig begon hij te glimlachen, waarna hij knikte naar haar. Hij had zijn best gedaan, ondanks alles, om haar veilig en goed te verzorgen. De belofte van mama nahoudende om terug te keren met haar jong wanneer het zover was. Mama Vulpix bekeek hem even, waarna ze langzaam begon te glimlachen. Ze draaide haar kop naar haar baby en zette voorzichtig een pas naar voren. Rustig benaderde ze het jong, die nog steeds dicht bij haar zus en adoptiemoeder bleef. Hoe dan ook leek nieuwsgierigheid de overhand te nemen en kort snuffelde ze even aan de grotere Vulpix. De wilde vos hield zich kalm en liet een blij gepiep horen. Toen Adelyn echter de zoete geur van haar moeder rook, zette ze een pas naar voren en duwde ze haar snuitje tegen diens borstkas aan.

Liefkozend gaf de moeder een lik over de bol van haar dochter, waarbij een zacht gepiep van haar afkwam. Myrddin kon niks anders dan zich even zwak voelen op dit vertederend moment. Waar moeder en dochter elkaar terug vonden na wat een eeuwigheid had gevoeld. Nu kon hij haar eindelijk met een gerust hart achterlaten. Hij haalde dan ook even diep adem en zette een pas naar voren. De twee Vulpixen leken even afstand te nemen. Als ze echt terug ging naar haar familie, dan wilde hij op z'n minst dat ze zichzelf veilig kon houden. Dan wilde hij dat ze sterk kon zijn. Dan wilde hij dat ze iets kon doen, een verandering kon brengen voor de Pokémon rond haar. En hij wist dat ze dat als kleine Vulpix misschien niet kon doen. Het idee dat de Pokémon op de berg het moeilijk konden hebben, dat ze iemand nodig hadden. Hij slikte even, liet zich langzaam zakken op de grond en stak een hand uit naar de shiny Pokémon. Adelyn keek meteen glimlachend op naar de man die al die weken voor haar had gezorgd. Blij ging ze dan ook naar hem toe en wel meteen sprong ze in zijn armen, om zich liefkozend en blij piepend tegen hem aan te drukken. Ze had duidelijk niet door wat deze situatie inhield. En hij wist niet of dat een goed of slechts iets was.

Langzaam bracht hij zijn andere hand uit de schoudertas, waarna hij even de ice stone op zijn hand liet rusten. De kleine Vulpix piepte even en keek op naar de man eenmaal ze klaar was met de knuffel. De grijsblauwe ogen van de ranger stonden diep van de emoties die er door raasden en een zacht liefkozend geluidje rees uit zijn keel terwijl hij zijn hand met de steen dichter bracht naar haar. De Vulpix snuffelde even aan het ding, waarna ze vragend opkeek naar Myrddin. Harlow zette een pas dichter en keek even naar de steen en vervolgens naar het vosje. Ook Raeghann voegde zich bij het groepje. Zachte geluiden kwamen van de traited Whimsicott af. Het leek erop dat ze aan het uitleggen was wat deze steen inhield, wat het betekende.

En voor even was ze verward, waarna ze vragend opkeek naar de man. Het leek erop dat Rae had aangegeven dat ze terug kon gaan naar haar familie in de bergen. Maar... Wilde ze dat niet? Hij slikte even, voelde zich ongemakkelijk worden. Had hij het kind van haar moeder ontnomen? Zijn blik gleed even naar mama Vulpix. Hij wilde haar toestemming hebben voordat hij iets besloot te doen. Voordat hij-

Een fel licht en even kneep de man zijn ogen toe. Voordat hij het wist zat er niet langer een teer, klein vosje bij hem, maar een elegant en delicaat wezen. Ze was nog steeds klein, nog steeds... Zo fragiel, maar zekerheid glom in haar ogen toen de gloed verdween. Even slikte hij, waarna hij langzaam zijn hand langs haar kopje legde. De Ninetales sloot haar ogen en liet een liefkozend geluidje horen. Haar kopje dichter brengende naar de man die haar had gered van een vroegtijdige dood. Ze legde haar kop langs zijn schouder en duwde haar snuit zachtjes tegen zijn hoofd aan. Lieve, smekende geluiden kwamen van haar af. Het was alsof ze hem aandrong niet te gaan, alsof ze hem aandrong haar niet achter te laten. Hij slikte dan ook even en aaide haar kopje rustig. Voor even zo zittende met de elegante Pokémon.

En toen zette ze een pas terug. Haar kopje werd omhoog gehesen, waarna ze even liefkozend haar snuit in de kraag van de grotere Lycnaroc duwde, om vervolgens haar pootje tegen de schoudertas van de man te zetten. Myrddin slikte even, liet zijn hand ernaartoe gaan en nam de zwarte ball eruit. Hij had deze gekocht voor... Tja, een Pokémon mee te vangen maar niet... Haar. Zijn ogen gingen even twijfelachtig naar de Ninetales en vervolgens naar de Vulpix. Zou moeder Vulpix dit ok vinden? Zou ze het ok vinden dat hij haar kindje nam? Met grote, aandringende ogen keek hij naar haar... De bal uithoudende voor zich besefte hij niet dat Adelyn haar kopje ertegen duwde en verdween in de bal.

Adelyn has been with Myr for a month and has a bond of 35% Journey can be found here for reference