Tales of

Sinnoh

Ace onderdrukte een zucht toen Inpulsa voor de zoveelste keer liet blijken dat ze honger had. De Elekid draaide zich om tijdens het lopen en keek hem smekend aan, waarop Ace haar een kille blik gunde. ”Ik heb je gezegd dat we dadelijk gaan eten. Je moet eens leren geduld te te hebben,” sprak hij op een kille toon tegen haar, al werd de blik in zijn ogen wel wat milder toen hij zag dat ze haar kopje bedroefd naar beneden liet hangen. Igneel rolde met zijn ogen en gromde naar haar, wat haar weer haar schouders op liet halen en haar aandacht weer naar iets anders liet richten. Ace kon het niet laten om zachtjes te grinniken. Ze was toch ook zo gemakkelijk af te leiden en te entertainen. Zijn ogen werden echter groot toen ze haar aandacht op een meisje met twee Pokémon richtte. Of meer: wat ze aan het doen waren. ”Inpulsa, waag het,” sprak hij op een dreigende toon, maar zijn Pokémon was er al vandoor. Haar maag was op dit moment duidelijk groter dan haar zin om Ace’s bevelen op te volgen en de Pokémon liep naar de trainer toe, haar arm uitstekend zodat ze de trainer haar aandacht kon trekken. Ze opende haar bek en wees daarna naar binnen. ”Als ik je nog één keer zie schooien, dan gooi ik je uit mijn team,” sprak Ace op een dreigende toon, al wisten ze beiden dat dat toch nooit ging gebeuren. Hij pakte haar op en droeg haar weg, waarbij hij het meisje een kil knikje gaf. Hij had geen zin in een sociale interactie en Inpulsa moest leren om zich te gedragen.

Ace keek zijn Elekid met een kille blik aan toen deze kinderlijk met haar armen begon te zwieren en zich uit zijn grip probeerde te wurmen, haar armpjes hulpeloos uitgestoken naar het meisje voor hun. Igneel rolde met zijn ogen en gromde zachtjes naar Inpulsa toen hij het kinderlijke gedrag zag en met een zucht zette Ace zijn Pokémon neer toen het meisje toestemming gaf. ”Nee, ze moet leren om geduld te hebben. Als je je Pokémon alles geeft wat ze willen, dan worden ze verwend en dan kun je er op een gegeven moment niks meer mee,” zei hij op een kille toon, maar hij deed niet echt iets om Inpulsa tegen te houden toen deze weer terug rende naar het meisje en weer haar armpje van het eten naar haar mond stak. Igneel en Ace sloten allebei op hetzelfde moment hun ogen, zuchtten diep en openden ze weer. ”Daar gaat mijn stoere Crescent Moon-imago,” zei Ace sarcastisch. Zijn blik gleed naar de Pokémon van het meisje en hij trok licht geïnteresseerd met zijn wenkbrauwen bij het zien van de Shuppet. Hij zat er zelf ook over na te denken om een Ghost type in zijn team te nemen. ”Waar heb je die Shuppet gevangen?” vroeg hij op een kille toon en hij knikte naar de Shuppet.

”Nee, van Team Rocket,” zei hij op een sarcastische toon tegen haar. Hij ging voor de lol zeggen dat zijn Crescent Moon-imago nu geschaad was terwijl hij daar helemaal niet toebehoorde, nu goed? Sommige mensen konden het echt niet laten om domme vragen te stellen. Hij liet haar echter zijn badge zien om aan te tonen dat hij effectief van Crescent Moon was en niet van die andere organisatie waar hij al veel geruchten over had gehoord. Zijn blik gleed weer naar haar toen ze zei waar ze haar Shuppet vandaan had gehaald. Bij een professor. Dat had hij eigenlijk wel kunnen weten. Hij knipte met zijn vingers nadat Inpulsa te eten had gekregen en de Pokémon kwam met een blij gezicht terug naar hem rennen, al keek ze al iets minder blij toen ze zijn strenge blik ontmoette. Ook Igneel keek haar met afkeuring aan en de Elekid liet zich triestig tegen het been van haar trainer zakken. Ace rolde met zijn ogen. Verrekte dramaqueen. ”Ben je van plan om de gyms uit te dagen?” vroeg hij aan haar. Ze had met de twee Pokémon die bij haar zaten al een vrij gevarieerd team, dus het zou wel eens mogelijk kunnen zijn.

Ace snoof kort op haar woorden, maar zei er niks van. Het leek hem vrij duidelijk dat hij van Crescent Moon was en het was een domme opmerking geweest, maar om daar nu over in discussie te gaan, leek hem ook vrij zinloos. Zijn blik gleed weer terug naar haar toen ze zei dat hij wel wat aardiger kon zijn voor zijn Pokémon en hij kneep zijn ogen kort samen. ”Bemoei je niet met hoe ik mijn Pokémon opvoed,” sprak hij op een kille toon. ”Je bereikt niks door lieve woordjes te fluisteren en maar alles van ze te pikken. Je moet gezag over ze uitstralen. Bovendien,” ging hij verder en hij knikte naar zijn Elekid, ”doet ze altijd zo zielig als ze iets niet mag. Het is heus niet dat ze het zo slecht bij me heeft.” Ace vernauwde kort zijn ogen toen hij het geniepige glimlachje om de lippen van zijn Elekid zag, maar een paar seconden later was het weer verdwenen en liet ze zich nog triestiger doorzakken tegen Ace’s been. Ace negeerde het dramatische gedrag van zijn eletric type en keek weer naar de roodharige toen ze zei dat ze een researcher was. ”Dus je wilt ooit je eigen lab openen?” vroeg hij op een kille toon aan haar. Hij begreep heel die hype rond het bestuderen van Pokémon niet goed, maar whatever. Niet iedereen had dezelfde interesses en misschien was dat maar goed ook.

”Verrassend genoeg kan het me vrij weinig schelen of je dat nu begrijpt of niet,” zei hij op een kille, haast botte toon tegen haar. ”Het is niet omdat ik gezag wil uitstralen over mijn Pokémon dat ik minder over ze denk. Als ze naar me luisteren en ik kan zien dat ze waardig genoeg zijn om de missies die ik moet doen mentaal en fysiek aan te kunnen, dan zijn ze geschikt voor mijn team. Je kunt niet op een gevaarlijke missie gaan met de helft van je team waar je niet vanuit kunt gaan dat je op ze kunt rekenen.” Zijn blik werd iets donkerder. ”Ik weet niet of je het weer, maar per rank-up worden je missies steeds heftiger en gevaarlijker. Ik kan dan moeilijk met Pokémon de straat over gaan waar ik geen volledig gezag over heb terwijl ik mijn leven zowat op het spel aan het zetten ben.” En kon ze nu haar gezwets over Pokémon als gelijken zien voor zich houden? Ze had geen idee waar ze het over had. Dat in haar researcher-wereldje alles met zachte woordjes wel hielp, was goed voor haar, maar zo werkte het bij hem niet. Aangezien hij aanvoelde dat er een discussie aan zat te komen, besloot hij enkel een knikje te geven op de woorden over de lab en met over elkaar geslagen armen af te wachten wat ze nog ging zeggen.

En daar ging ze weer. Pratend over wederzijds respect alsof hij één of andere klootzak was die zijn Pokémon constant uitschold en mishandelde. ”Ik héb respect voor mijn Pokémon,” zei hij op elkaar geklemde kaken tegen elkaar. Hij begon zijn geduld te verliezen en dat was duidelijk te zien. Inpulsa keek met een waarschuwende blik naar haar trainer, maar Igneel hield zijn blik strak gericht op de researcher. ”Alleen laat ik het duidelijk zijn aan mijn Pokémon wie aan het einde van de rit nog altijd de baas is.” Hij vernauwde zijn ogen toen ze hem ervan beschuldigde geen fatsoenlijke band op te bouwen met zijn Pokémon en hij richtte zijn blik naar beneden. Hij pakte Inpulsa zonder waarschuwing op en de Elekid begon vrolijk met haar armen te bewegen, zich met een twinkeling in haar ogen naar haar trainer richtend. ”Ziet dit er voor je uit alsof ik mijn Pokémon niet met respect behandel?” vroeg hij op een nijdige toon aan haar. ”Het is niet omdat ik Inpulsa soms berisp of haar iets ontzeg dat ik niet goed voor haar zorg. Dus houd die beschuldigingen maar voor je en gebruik ze voor iemand voor wie ze meer van toepassing zijn.” Inpulsa gaf haar trainer letterlijk een schouderklopje terwijl Ace naar de dame keek alsof hij haar wel door elkaar kon schudden.

Ace’s temperament werd er niet echt beter op toen het meisje impliceerde dat Inpulsa zich enkel zo vrolijk gedroeg om later haar straf te ontzien wanneer er geen anderen in de buurt waren. Inpulsa, die de spanning van haar trainer duidelijk voelde, probeerde hem te kalmeren door haar armpje tegen zijn wang te drukken. ”Wat was dat daar?” siste hij en hij deed een paar stappen naar voren, niks gevend om het feit dat allebei haar Pokémon nu duidelijk op hem aan het letten waren. ”Denk je echt dat ik mijn Pokémon mishandel?” Er vlamde woede in zijn rode ogen terwijl hij naar haar keek. Ook Igneel leek het een belachelijke accusatie te vinden en gromde naar de roodharige. ”Denk je nu echt dat als ik mijn Pokémon zou mishandelen, ze er zo bij zouden lopen?” Hij knikte naar Igneel en naar Inpulsa. Op beiden was geen enkel teken van mishandeling te herkennen. ”En denk je dat ze daar bij Crescent Moon niet achter zouden komen en mijn insigne af zouden pakken?” Hij keek woedend in haar richting. ”Om je de waarheid te vertellen, veracht ik het soort mensen dat hun Pokémon mishandelen en ik ga elke avond de straat op om te voorkomen dat dat onder andere gebeurt.” Hij keek haar woedend aan, maar deed wel een paar stappen naar achteren. Inpulsa had haar armpje inmiddels om zijn nek heen geslagen en keek een tikkeltje teleurgesteld naar de trainer op de bank. ”Ongelooflijk dat je dat soort dingen van me denkt,” mompelde Ace, zijn blik nog altijd strak naar de roodharige gericht.

Ace besteedde weinig aandacht aan haar Pokémon. Hij wist dat Igneel en Inpulsa hem sowieso wel zouden verdedigen als die iets zouden proberen te doen, daar kon hij zijn Pokémon genoeg op vertrouwen. Maar het feit dat haar Pokémon niet aanvielen en dat het meisje zelfs gebaarde naar haar Buneary dat ze zich er niet mee moest bemoeien, toonde misschien wel aan dat ze in de gaten had dat ze te ver was gegaan. ”Misschien niet direct, maar je impliceerde wel half en half dat ze zo van me moest reageren om later een straf te ontzien,” sprak hij op een kille toon tegen haar. ”Ik zou haar met geen vinger aanraken en het is ook niet alsof ze niet goed verzorgd wordt, dus houd je belachelijke vooroordelen voor je.” Inpulsa, die nog altijd rustte in Ace’s armen, had inmiddels haar armpje uitgestoken zodat ze haar pootje tegen de wang van Ace kon laten leunen. ”Ze heeft het prima bij me, dus je bezorgdheid is misplaatst.” Zijn toon klonk al iets milder, al was hij nog steeds boos over hoe dat ze redeneerde. Het was in elk geval al iets dat ze op één lijn zaten wat het mishandelen van Pokémon betrof. ”Dat soort mensen doe ik precies hetzelfde aan als wat ze bij hun Pokémon hebben gedaan, daar kun je toch wel zeker van zijn,” verzekerde hij haar op een kille toon. ”Een Pokémon is niet zomaar iets dat je kunt vangen of kunt adopteren om het later maar gewoon ergens te dumpen of om je frustraties op af te reageren. Als je zo denkt, kun je beter geen Pokémon nemen.” Hij knikte naar Inpulsa. ”Ik heb haar gevonden midden op straat terwijl ze probeerde te vluchten voor boze mensen omdat ze voedsel aan het stelen was. En sindsdien is ze mijn partner.” Er was een milde blik in zijn ogen te vinden terwijl hij even naar Inpulsa keek, maar daarna werd zijn harde blik weer op de roodharige gericht. Dacht ze nu nog steeds dat Inpulsa het niet goed bij hem had?

Ace ontspande duidelijk wat meer toen de roodharige aangaf dat zijn Elekid het nu zichtbaar beter had dan toen. Of dat was toch iets waar ze nu van uit ging. Dat was in elk geval al beter dan dat ze er van uit ging dat hij niet goed voor zijn Elekid zorgde. Hij schikte de Elekid wat beter in zijn armen zodat ze zeker niet kon vallen en als een klein kind sloeg Inpulsa haar ene arm om zijn nek heen terwijl ze met de andere speels ronddraaide. ”Ze zouden zulk soort mensen in de bak moeten gooien en nooit meer vrij moeten laten, bedoel je,” sprak hij op een kille toon. ”Ik heb me bij Crescent Moon aangesloten om dat soort mensen op te pakken en te zorgen dat ze nooit meer een vinger naar Pokémon uit kunnen steken. En natuurlijk ook om de steden wat veiliger te houden. Je wilt niet weten hoe veel vrouwen ik al lastiggevallen heb zien worden tijdens mijn patrouilles.” Hij knikte naar haar. ”Heb je altijd al in Sinnoh gewoond of ben je na de lockdown naar hier gekomen?” Nu dat hij niet langer het gevoel had dat hij zijn opvoeding van Inpulsa tegenover haar moest verdedigen, stond hij het zichzelf toe om nog wat small talk te maken.

Ace gaf een knikje. Ja, dat was misschien nog wel het beste scenario van ze allemaal. Zijn blik gleed weer naar haar toen ze aangaf dat ze na de lockdown verhuisd was met haar familie naar Sinnoh. Er leken veel gezinnen of individuen te zijn die na de lockdown naar Sinnoh waren gekomen om hier een leven op te bouwen. Ace had de vrijheid van Sinnoh als excuus gebruikt om zo snel mogelijk weg te komen uit Kalos. Er was daar een heel rangersysteem geweest waar hij zich ook wel in had kunnen vinden, maar dan zou hij voor altijd aan zijn familie verbonden blijven en in tegenstelling tot dit meisje had hij juist zo ver mogelijk van zijn familie vandaan willen blijven. ”In welke regio woonde je dan eerst?” vroeg hij op een kille toon aan haar. Misschien wel in een regio waar ze niet veel had kunnen doen met haar beroep als researcher zijnde.