The hypocrite of darkness shows its face, like a nightmare, again, this repetitive pattern
De Double Team had zijn werk gelukkig gedaan en de Iron Tail wit zijn doelwit te raken, maar helaas zorgde het er niet voor dat Casimir kon ontspannen. Dit was verre van over en Alaric ging al direct verder met een tegenaanval. “Ontwijk en terug de lucht in.” De Iron Head wist hij niet te ontwijken, maar de Noibat gebruikte de momentum die erdoor gecreëerd werd om behendig uit de buurt van de Rock Slide te vliegen en verdween weer omhoog.
Nu de Noibat weer veilig in de lucht zat, kon hij weer vrij bewegen. Als hij dit gevecht iets wilde bereiken, moest het op deze manier want iedere keer als de pokémon dichter in de buurt van de Lairon kwam, was hij binnen het bereik van een aanval die heel wat schade kon doen. “Agility om dichterbij te komen en dan Wild Charge.” Opnieuw schoot de Noibat aan een snelheid die te hoog was om waar te nemen op de Lairon af terwijl deze met elektriciteit werd omhuld. Het zou de Noibat zelf ook schade toebrengen, maar dat was een risico dat hij moest nemen. Zonder risico’s te nemen kwam hij nergens. “Maak dat je nadien zo snel mogelijk weg bent.” Hij moest vertrouwen op de snelheid van de kleinere pokémon.
De kleine vleermuis had een snelheid opgebouwd die zijn Lairon moeilijk bij kon houden. De Iron Head raakte vol op, maar de Rock Slide die volgde werd wel snel ontweken. Het was waarschijnlijk zijn eigen fout door het beest een beuk te verkopen zodat hij die snelheid kon gebruiken om weg te komen. Daarna volgde nog een Agility, waardoor de snelheid van het ding nog groter werd. De volgende aanval was dan ook te snel gebeurd, Titan had hem onmogelijk kunnen ontwijken. Alaric had zelfs geen tijd gehad om protect te roepen. De Wild Charge van Noibat liet zijn Pokémon kort verbaasd achter. "Rock Tomb!" Daar zou hij in elk geval de snelheid van de Noibat iets terug mee kunnen drukken. "Als hij dichterbij komt moet je raken met Head Butt." Als de Noibat te druk was met de vallende stenen, dan kon Titan hem misschien nog wel een keer een kopstoot geven.
The hypocrite of darkness shows its face, like a nightmare, again, this repetitive pattern
Als Casimir kans wilde maken dit gevecht te winnen, moest hij puur vertrouwen op de snelheid van de Noibat. Zoveel mogelijk aanvallen ontwijken en beter snelle korte aanvallen gebruiken. Het grootste nadeel was dat ze echt in de buurt moesten komen om schade toe te kunnen brengen. “Ontwijk de stenen,” riep hij naar de roze pokémon, die zijn snelheid gebruikte om de stenen netjes allemaal te ontwijken. Maar dat was zonder de tweede aanval die volgde. De Noibat werd erdoor afgeleid waardoor één steen zijn vleugel net wist te raken en ervoor zorgde dat de pokémon naar beneden stortte, waar die direct geraakt werd door de headbutt.
Iets verder kwam hij neer op de grond, en stond met moeite op. Het beeld deed Casimir zijn kaken klemmen en zijn handen tot vuisten vormen. Zo snel en dan toch zo’n domme fout maken. Hij had niks over de Headbutt gezegd, maar natuurlijk moest het ding luisteren naar de woorden van Alaric. “Doe Absorb en daarna Double Team om je in te verstoppen.” Ze moesten eerst weer wat controle krijgen over de situatie en daarvoor had de Noibat even tijd nodig om op zijn positieve te komen. Hopelijk waren de andere noibats afleiding genoeg.
De stenen vielen links en rechts neer en door de snelheid die de Noibat had kon hij ze nog goed ontwijken. Hij had het ergens wel verwacht dat de aanval niet zou kunnen raken, juist door de snelheid. Maar toen een van de stenen toch de Noibat wist te raken en hem uit de lucht slingerde kneep hij zijn hand tot een vuist. Yes. "Goed bezig Titan!" De Headbutt tikte vol tegen de roze Pokémon aan, die iets verderop tegen de grond aan kwam. Met moeite kwam het beest overeind. Maar toen Alaric zijn blik over zijn eigen Pokémon liet gaan zag hij dat ook Titan wat meer moeite had met voor uit komen. Ze had het overduidelijk zwaar.
Hij had niet goed opgelet. Casimir liet zijn Noibat Absorb doen. Wat een typisch Cas-move. Vampierman. Alaric wou zijn volgende commando aan Titan geven, maar de Noibat verspreidde zichzelf met Double Team. Hij kon niet meer zien wie welke was. Titan had hetzelfde probleem en bleef rond kijken om te zien of ze de echte kon spotten. Maar dat was een onmogelijke opgave. "Je kan niet eeuwig tijd kopen Casimir," grijnsde Alaric. "Metal Sound, probeer er daarna eentje te raken met Rock Slide." de kans dat hij de verkeerde pakte was groot, maar ja. Hij moest wat doen.
The hypocrite of darkness shows its face, like a nightmare, again, this repetitive pattern
Het gevecht van Alain tegen Alaric ging zo vlotjes, om dan nu op deze manier zo hard ingemaakt te worden bracht een zeker gevoel van schaamte met zich mee. Als het enkel daarbij was gebleven, viel het nog mee, maar het was haast alsof hij aan het falen was. Hij wilde enkel tonen dat hij een goede manier had van trainen, maar op deze manier zou het niet werken.
Casimir die zijn blik heel de tijd op het gevecht had gehouden, keek bij Alaric zijn opmerking de man strak aan. Maar al te goed wist dat de andere gelijk had, maar er was weinig anders dat hij kon doen. Hij kon niet te agressief vechten, want elke aanval die raakte door de Lairon, zou eens zo hard aankomen. “Hou jij je nu maar met jezelf bezig,” zei hij geïrriteerd, zijn grijze ogen focuste zich alweer op het gevecht.
De Metal Sound wist zijn doel te treffen, maar gelukkig voor hen raakte de volgende aanval één van de projecties. Wild Charge was te riskant met de aanvallen die al geweest waren. “Gebruik nog eens Supersonic en probeer daarna op de rug van de Lairon te gaan zitten.” Het ding was niet flexibel, dus Casimir hoopte dat als het de Noibat lukte om op de rug terecht te komen, hij daar even kon blijven zonder dat de Lairon veel aanvallen zou kunnen uitvoeren.
Zijn Metal Sound raakte doel, niet dat hij daarmee heel veel uit kon halen. In elk geval niet qua schade aan de Noibat. Alaric zijn gezicht stond in een soort permanente frons terwijl hij nadacht over de opties die Casimir nog had met zijn Pokémon. En daardoor ook de opties die hij zelf nog had. Die blik die hij van Casimir kreeg op zijn opmerking was wel goud waard. De jongen sneerde meteen dat hij zich met zichzelf bezig moest houden. Dat was hij ook aan het doen, soort van.
De Noibat gebruikte Supersonic. Titan had geen kans om iets aan die aanval te kunnen ontwijken. "Titan!" maar Alaric leek niet door te dringen tot de Pokémon. Casimir instrueerde zijn Pokémon om op de rug van zijn Lairon te gaan zitten, iets wat best makkelijk ging nu het beest zo verward was. Titan lette totaal niet op, op wat er op haar rug gaande was en terwijl de Noibat rustig zat uit te puffen op de rug van zijn Pokémon kreeg Alaric een idee. Misschien een dom idee, misschien was het de genadeklap die de Noibat nodig had om plat te gaan. "Doe Rock Tomb over jezelf heen!" Rock-type aanvallen deden sowieso minder schade aan Titan dan ze aan de Noibat van Casimir zouden doen. Hij had niet eens door dat hij zijn adem inhield terwijl de stenen over zijn eigen Pokémon en die van Casimir heen begonnen te vallen. Zou het genoeg zijn?
The hypocrite of darkness shows its face, like a nightmare, again, this repetitive pattern
“Nog snel bite,” zei Casimir op hetzelfde moment als dat Alaric begon te praten, maar hij wist niet of er genoeg tijd was, want de rotsblokken kwamen eraan. “Iron Tail om de rotsblokken te vernietigen,” zei hij nog snel, maar de Noibat was bezig op zijn laatste reserves, iets dat niets zou mogen uitmaken. De gloeiende staart wist een groot deel van de rotsblokken nog te vernietigen, maar eenmaal de eerste raakte, was het zo goed als over. Het kleine ding viel de grond op en Casimir schudden zacht zijn hoofd wanneer het niet eens probeerde weer op te staan.
Teleurgesteld klikte Casimir zijn tong terwijl hij de pokémon in complete stilte liet terugkeren en direct de bal weg stak. Zelfs al was hij serieus in het nadeel, was dit niet hoe dat het had moeten gaan. De noibat had simpelweg niet goed genoeg zijn best gedaan. Als het iets beter zijn best gedaan had, zou de uitkomst helemaal anders zijn geweest. Zijn handen stak hij in zijn jaszakken en zijn gezicht probeerde hij in de plooi te houden terwijl hij de borrelende woede probeerde te onderdrukken. “Heb nog een goede dag, Alaric,” zei hij koeltje, klaar om weg te wandelen naar huis, in plaats van naar Alain te gaan.
Give me a few days of peace in your arms— It's all I need. After that, I can face the world.
463
1876
CHARACTER INFO
OOC INFO
Het gevecht tussen Cas en Rick liep, voor Cas, een stuk minder soepel. Hij was in het nadeel qua type en met dat meegenomen, wist de Noibat het nog lang vol te houden. Alain zat achterover op het bankje en keek nieuwsgierig toe naar het gevecht, de zwarte Vulpix op zijn schoot terwijl rode ogen de Pokémon aandachtig volgden. Het kon altijd gebeuren dat je tegenover een tegenstander kwam te staan waarin je volledig in het nadeel was, immers. Het was een goede oefening.
Helaas leek Cas niet goed met het verlies om te gaan en Alain knipperde een paar keer verbaasd toen de ander zich klaar maakte om gewoon weg te lopen, alsof hij er niet was. Met vluchtige passen liet hij de Lopunny terugkeren en snelde hij op Cas af, om nog even naar Rick te zwaaien. Hij opende zijn mond om iets te zeggen toen hij zich aan diens zijde voegde, maar het humeur van de ander was duidelijk en Alain sloot zijn mond weer. Hij liet een diepe zucht ontsnappen en besloot om enkel zijn vingers heel lichtjes tegen die van de ander te tikken, een herinnering dat hij hier was als hij iets zou willen zeggen. Maar als hij tijd nodig had om van de irritatie af te komen, dan kon Alain niet meer dan hem die tijd geven.
Nog snel een bite. Ja vast, Alaric zag de rotsblokken van Titan haar aanval al zweven, er was geen manier waarop de Noibat daar nu nog aan ging ontsnappen. Misschien als Casimir het beest meteen weggestuurd had, dan wel. Iron Tail maakte wel wat van de aanval kapot, maar lang niet alles. De Noibat viel op de grond en was uitgeteld. Titan was ook zeker niet ver weg van een KO, maar die stond nog overeind. Een grijns trok over de jongen zijn gezicht terwijl hij zijn Lairon terug liet keren. Die zou een enkeltje Pokemon Center krijgen voor wat aandacht. En daarna wat lekkers.
Casimir had zich goed staande gehouden tijdens het gevecht, ondanks dat hij een type-disadvantage had. En dat had Alaric hem ook nog willen zeggen, totdat hij de houding van de gozer zag. Gevolgd door zijn koele 'fijne dag nog Alaric' waarna hij zich omdraaide om weg te lopen. Ging hij nou ook.. zonder Alain weg? Damn. De rising mood om keihard 'gid gud' achter Casimir aan te roepen was hoog, maar Alain sprintte al achter de jongen aan. Alaric stak zijn hand nog terug op toen Alain zwaaide. "Later." riep hij nog voordat hij Salem weer naar zich toe wenkte. Eindelijk naar huis. Hij zou Alain later wel een berichtje sturen of Casimir al klaar was met huilen over zijn verlies.
The hypocrite of darkness shows its face, like a nightmare, again, this repetitive pattern
Op momenten als deze was het beter om gewoon in stilte weer te kalmeren. Casimir wist dat als hij meer zei, dat het sneller uit de hand kon lopen. De kans was groter dat hij iets verkeerd zou zeggen. Daar zou niemand wat aan hebben. Het was ook maar goed dat Alaric verder besloot niets te zeggen, anders waren ze nog verder van huis.
Casimir merkte pas Alain zijn aanwezigheid naast hem op, wanneer hij de zachte aanraking voelde. Vanuit zijn ooghoeken keek hij even naar de andere, enkel om dan weer strak voor zich te kijken. Later. Dan zou hij er wel over praten als Alain dat echt nodig vond, voorlopig was hij daar niet voor in de moed.
Kalm wandelde hij gewoon verder richting huis, terwijl hij in zijn hoofd heel het gevecht opnieuw herhaalde. Vooral elke aanval en beweging die de Noibat had gemaakt. Als ze meer gevechten wilde winnen tegen sterke tegenstanders, moest er iets veranderen. Moest de pokémon elk gevecht zo snel opgeven, dan zou het steeds eindigen zoals vandaag. Het werd maar eens tijd dat ze harder gingen trainen.
