Tales of

Sinnoh

Casimir wilde hier helemaal niet zijn, maar hij had geen andere keuze. Vorige week had hij hier ook gestaan, was hij met een nieuwe aanwinst voor zijn team thuis gekomen, maar was hij er toen achter gekomen dat hij iets anders kwijt was. Zijn Trainer ID lag ergens in de grot, daar was hij haast zeker van. Het enige probleem was dat een deel ingestort was na het gevecht van de vorige keer en hij was niet zeker of hij het terug zou vinden. Eén ding was zeker, hij wilde niet wachten om er een nieuw aan te vragen, met de kans dat ze er moeilijk over zouden doen. Het zou Casimir niets verbazen als er een heel onderzoek aan te pas zou komen. Wist hij veel.

Deze keer was hij echter voorbereid. Zijn Holo Caster hing aan een touwtje rond een riempje van zijn broek en hij had een zaklamp bij die heel de grot kon verlichten. Het zorgde voor een beetje zekerheid nu hij kon zien wat er om hem heen was, maar hij vertrouwde het nog steeds niet. Overal lagen er rotsen die er voorheen niet hadden gelegen, allemaal door de vorige keer. Voor een tweede keer had hij de Rockruff aan zijn voeten lopen, de pokémon zou hem hopelijk waarschuwen als er iets aan kwam. Maar voorlopig was het gelukkig nog stil.

Wat veel mensen niet wisten, was dat Casimir een erg dappere man was die geen schrik had om een grot te betreden. Zeker niet één die al instabiel was door zijn laatste bezoek aan de Iron Islands. Nu hij de schade echter zag, schatte hij de kans om zijn license terug te vinden, erg klein in, maar hij moest het erop wagen. Voor hetzelfde geld lag die ergens aan de ingang.

“Wat hebben we te verliezen,” mompelde Casimir tegen zichzelf. Hij moest immers hoopvol blijven.

Net wanneer hij de grot binnen wilde gaan, vielen zijn ogen op de vele rotsen die zijn pad blokkeerde. “Shit.” Daar ging hij niet doorheen geraken. De Rockruff aan zijn zijde keek even hoopvol naar boven. Na de laatste keer stond hij er ook niet om te springen om weer naar binnen te gaan. Het was vast geen goed idee om de ingang op te blazen, zeker niet gezien de grot al zo fragiel was. “Misschien is er verderop een ingang,” mompelde hij zacht tegen de Rockruff terwijl hij alvast verder begon te wandelen langs de berg, misschien had deze grot wel een andere ingang.

Kalm wandelde Casimir langs de wand heen, op zoek naar iets van een ingang. Het verstandigste was om nu om te draaien en het te laten voor wat het was, de kans dat hij vond waarvoor hij kwam, was immers klein. Maar hij was nu al hier, en het voelde dom om helemaal terug te gaan. Hij bleef verder wandelen tot de Rockruff enkele keren blafte en naar een spleet in de muur rende.

“Dat lijkt me geen goed idee,” mompelde hij zacht tegen de pokémon. Toch kwam hij naar voor en scheen met de zaklamp naar binnen, maar hij zag niet wat er aan de andere kant was. Zelf was hij zo breedt als een tandenstoker, dus het kon niet moeilijk zijn om er doorheen te geraken. Als hij wilde. Maar dat was het ding, wilde hij dat wel? Ook de Rockruff leek niet helemaal zeker te zijn, maar hij zou volgen als Casimir besloot naar binnen te gaan. Hoe groot was de kans ook dat hij een andere ingang vond…

Vol tegenzin zette hij een eerste stap in de donkere spleet om vervolgens zijwaarts erdoorheen te gaan. Het was alles behalve geruststellend om een muur voor zich en achter zich te voelen, maar hij bleef verder gaan. Nu was het helemaal te laat om terug te draaien.

Met wat moeite wist hij zich door de dunne doorgang te wringen en kwam zo uit in iets wat leek op een gangenstelsel. Met zijn zaklamp scheen hij direct in het rond, zodat hij niet voor verrassingen kwam te staan. In het licht zag hij het duidelijke figuur van een Zubat. Het beestje leek niet veel te doen buiten rond te vliegen en Casimir wilde het ook zo houden. Hij besloot gewoon verder te wandelen en er niet veel aandacht aan te schenken, maar de pokémon had andere ideeën.

Casimir had helemaal niet verwacht dat de Zubat voor hem zou komen. Een korte, maar vooral luide kreet - waar hij niet trots op was - ontsnapte dan ook uit zijn keel. Direct zetten hij wat stappen naar achter en greep hij naar het ding op zijn hoofd. Gelukkig ‘maar’ een Zubat, maar dat was al te veel. Wat hadden de pokémon hier met zijn gezicht?

Sommige mensen waren misschien niet harteloos, maar Casimir had er geen problemen mee. Met één handen greep hij de Zubat weg, in de hoop het van zijn gezicht af te kunnen trekken en vervolgens weg te gooien. “Oprotten,” gromde hij ligt geïrriteerd tegen de zubat. Aan zijn voeten zat de Rockruff ook luidkeels te blaffen naar de zubat, maar hij durfde niet aanvallen omdat hij dan misschien Casimir zou raken.

Opgelucht haalde Casimir adem toen de ene zubat weer verdween. Zijn hand haalde hij door zijn haar om vervolgens weer verder te wandelen. Binnensmonds was hij de pokémon van eerder aan het vervloeken. Het ding had niet eens iets gedaan, maar dat maakte geen verschil. Hij had niet de behoefte om pokémon van zo dichtbij te aanschouwen.

Met de zaklamp scheen hij om zich heen in de hoop dat hij de weg terug naar buiten zou herinneren. Alles zag er echter hetzelfde uit, maar dat was waarschijnlijk het minst van zijn problemen. Een geluid in de verte deed hem vooruit schijnen, en ook de Rockruff aan zijn zijde had zijn oren naar voor gericht. Het klonk als een zubat en ja hoor, eentje verscheen maar vloog hem straal voorbij. Had de andere dat ook maar gedaan.

Achter hem kon hij de zubat nog steeds horen, maar ook voor hem klonk er een geflapper dat alsmaar luider werd. Abrupt stopte Casimir met wandelen zodat hij kon luisteren. Zijn ogen verwijden zich toen hij besefte dat het steeds dichterbij kwam en voor hij wat kon doen verscheen er een hele horde Zubats. Zo snel als hij kon draaide hij zich met zijn rug om, sloeg zijn armen over zijn hoofd en boog wat voorover. Hij kon de pokémon rond hem voelen vliegen en het helse geluid dat ze maakte was verschrikkelijk. Naast hem kon hij de Rockruff horen grommen die probeerde de zubats weg te jagen, maar het waren er zoveel. Zijn eigen adem stokte in zijn keel en het was alsof hij vastgenageld stond aan de vloer, niet in staat iets te doen aan deze situatie. Het was dom. Casimir voelde zich dom. Het waren enkel zubats, daarop zou hij niet zo moeten reageren maar toch kreeg hij zijn lichaam niet in beweging.

De Rockruff deed zijn best de pokémon weg te jagen door luidkeels te blaffen en grommen en naar de Zubats te happen, maar verder kon ook hij niet veel doen. Als Casimir bij één van zijn pokéballen kon, dan kon hij een andere pokémon laten helpen, maar het lukte niet. Hij had zijn haar vast, ogen dichtgeknepen en kreeg zichzelf niet in beweging.

Een jank naast hem trok Casimir zijn aandacht. Met zijn armen over zijn hoofd, en zijn ogen nog steeds half dicht geknepen, was het moeilijk te zien, maar hij zag hoe de Rockruff door zijn poten ging. Nog meer gejank volgde. Was er iets gebeurd? Hadden de zubat hem aangevallen? Casimir had geen idee, maar ze konden hier niet blijven. Hij zetten een stap vooruit, maar daardoor maakte hij enkel contact met de pokémon waardoor hij al snel terug tot stilstand kwam.

Met een ingehouden adem greep hij naar één van de pokéballen, hopelijk die van de Ninetales, zodat zij kon helpen. Zijn hart ging tekeer in zijn borstkas, en hij voelde al snel een zubat tegen zijn hand vliegen. Snel trok hij weer weg, maar één pokébal viel op de grond en een rood licht indiceerde dat er een pokémon uit was gekomen. Enkel niet degene die hij wilde.

De roze noibat was helemaal in de war en gedesoriënteerd door al de zubat die rond vlogen en waar hij nu in vast zat. Het moest er maar mee doen. “Supersonic,” zei Casimir. Zijn handen hield hij alvast tegen zijn oren, terwijl hij hoopte dat het geluid alleen genoeg was om de zubats weg te jagen.

Nog zeker een minuut ging voorbij voor Casimir besefte dat de zubats allemaal weg waren en hij zijn armen kon laten zakken. Hij stond nog net niet op zijn benen te trillen, maar moest steun zoeken tegen één van de muren. Met zijn rug ging hij ertegen staan, handen op zijn knieën zodat hij voorover kon leunen. Het was in orde. De Zubats waren allemaal weg en hij kon alleen maar hopen dat ze weg bleven.

Na ongeveer een minuut, hoorde hij weer een zachte jank en keek Casimir weer op. De Rockruff keek hem aan met een pijnlijke blik en stond niet stevig op zijn poten. “Ik-,” begon hij maar haakte al snel af. Er was weinig dat hij in deze situatie kon doen. Wilde hij de pokémon helpen, moet hij al naar het pokémon center gaan.

Nog een keer ademde Casimir in, om vervolgens de Rockruff te laten terugkeren, zelfs al wat het duidelijk dat de pokémon het er niet mee eens was. In alle stilte besloot hij daarna verder te wandelen, niet eens helemaal bewust dat de Noibat hem aan het volgen was. Snel rondkijken en dan weer weg, dat was zijn plan.

Ondertussen plaatste de Noibat zich neer op Casimir zijn schouder, maar werd al snel weer weggejaagd door zijn hand. “Nee,” zei hij, maar zijn toon miste de normale kracht die erachter zat. Toch luisterde de pokémon en ging weer naast zijn trainer vliegen. Ook al begon hij zijn pokémon steeds meer te vertrouwen, waren er enkele waar hij liever afstand van bewaarde. De Noibat was er één van.

Een geluid dat iets weg had van een lach, galmde door de gangen. Voor een moment sloot hij zijn ogen en haalde hij diep adem. De pokémon waren weg, hij kon rustig verder wandelen, het was in orde. Dat is toch wat hij zichzelf probeerde wijs te maken. Eén laatste blik wierp hij over zijn schouder, waar de uitgang ergens was. Het was nog niet te laat om terug te gaan en dit te laten voor wat het was. Toch wandelde hij verder in de richting van het rare gelach, tegen beter weten in.

Zodra hij een figuur zag opduiken, richtte hij zijn zaklamp erop. Een oude vrouw omsingeld door kaarslicht. Casimir had geen idee wat hij ervan moest maken, dus bleef hij staan op een paar meter afstand. Vreemde figuren tegenkomen in een donkere grot waar je niemand vertrouwde, was altijd iets eigenaardigs. Het begon met de gekke man van enkele maanden geleden die sprak over aliens. Deze vrouw was niet veel beter. Nee, de wartaal die ze uitkraamde was nog eens zo erg.

“Wat?” vroeg Casimir verward. Het werd alleen maar erger toen dat ze begon over een offer en eindigde dat zijn Rockruff zou rotten in de grond als hij het niet deed. “Hoe weet- een offer?” De blik die hij de vrouw gaf, was er één die je gaf aan iemand die volledig doorgedraaid was. Wat er met zijn Rockruff was gebeurd, was enkele minuten geleden. Ze zou daar niets van af mogen weten. Ook de Noibat leek niet te begrijpen wat er aan de hand was en bleef achter Casimir vliegen.

Hoe meer de vrouw sprak, hoe bewuster Casimir werd van de pokébal van de Rockruff, waarin het beest waarschijnlijk aan het afzien was. Maar dit was beter toch, dan moest hij hem niet dragen. Ergens hoopte hij ook dat het de vergiftiging zou vertragen. “Een plant?” Zijn armen sloeg hij star over elkaar heen. Het einde van zijn Rockruff. Rotten in de grond…

Nee, ze was gewoon gek. Dat moest wel.

“Hoe lang zit je hier al?” vroeg hij de vrouw hoofdschuddend. Dit mens was gek, dat moest haast wel. “Ondertussen bestaat er iets als een pokémon center.” Daar konden ze hem vast wel verder helpen. Dat was waar ze voor waren, om pokémon te genezen als ze gewond zijn, of in dit geval vergiftigd. Toch was er enige onzekerheid in zijn stem te horen. Casimir wilde niet dat er iets gebeurde met zijn Rockruff en als er ook maar een kleine kans was dat de vrouw- nee, dat kon toch niet. Het was verstandiger weg te wandelen en haar achter te laten, maar toch was Casimir nog steeds hier.