Tales of

Sinnoh

Hij had recent een nieuwe en zeer speciale aanwinst voor zijn team, dus natuurlijk wilde hij deze aan de wereld laten zien. Hij liep door de stad die zichzelf de modernste stad van Sinnoh noemde, en Sparkles liep naast hem. De growlithe leek zijn ogen uit te kijken, maar tegelijkertijd zag hij er ook niet helemaal vrolijk uit. Tyson vroeg zich af wat er nou het probleem kon zijn hier, was het de drukte in de stad? Het gebrek aan natuur in de stad? Het gebrek aan andere pokémon? Het idee dat Sparkles het misschien niet zo leuk vond om in de spotlight te staan kwam voor geen seconde op in de gedachtegang van de coördinator. Maar ja, zolang de growlithe geen problemen zou veroorzaken mocht ie buiten z'n bal blijven.

Best wel wat mensen en pokémon keken hem en zijn gevlekte shiny growlithe aan, sommige keken raar en anderen leken meer onder de indruk te zijn. Dit was precies wat Tyson wilde, helaas duurde zijn plezier niet lang. De vogel-achtige Pokémon van een van de andere mensen die voorbijliep maakte een luid geluid, wat ervoor zorgde dat Sparkles schrok en wegvluchtte. "Sparkles, wacht!" Tyson greep naar de pokéball die bij de growlithe hoorde, maar helaas was zijn puppy al uit het oog voordat hij de bal te pakken had. Nee toch, nu was hij zijn nieuwe aanwinst al kwijt...

Tyson liep een beetje rond, zoekend naar zijn growlithe, maar helaas zonder enig succes. Misschien moest hij maar iemand vragen of ze Sparkles gezien hadden? Zo'n opvallend uiterlijk had hij gelukkig wel. Hij liep naar een willekeurig persoon hier op straat toe. "Heeft u toevallig een gele growlithe met donkere vlekken gezien?" vroeg hij, hopend dat ze een nuttig antwoord voor hem had.

Oh, ze had Sparkles niet gezien. Dat was jammer nou, maar het viel te verwachten. De stad was ook zo groot dat de growlithe overal zou kunnen zijn. Toen bood de vrouw die hij gevraagd had of ze Sparkles gezien had aan om mee te helpen met zoeken. "Daar heb je een goed punt, ik zeg zeker geen nee tegen wat hulp." zei hij, en keek vervolgens nogmaals rond om te zien of zijn Pokémon toevallig in de buurt was. Helaas pindakaas, de growlithe was nog steeds nergens te bekennen. Hij richtte zich weer tot de vrouw die hem ging helpen. "Als je een beter beeld wil hebben van Sparkles, de Pokémon die ik kwijt ben, heb ik wat foto's van hem op m'n telefoon die ik kan laten zien?" Als hij toch hulp kreeg kon hij net zo goed duidelijk zijn over wat hij zocht.

"Yup, de nieuwste aanwinst voor mijn team." antwoordde hij op de vraag of de pokémon van hem was, knikkend met zijn hoofd. Vervolgens haalde hij zijn smartphone uit een van de zakken van de lange jas die hij droeg. Hij moest even zoeken naar een goede foto, maar het duurde niet heel lang voordat hij een goede foto gevonden had. "Dit is Sparkles," zei hij met een hint van trots in zijn stem toen hij de foto aan de meid liet zien, "Ik heb hem pas een paar dagen, en ik denk dat hij nog moet wennen aan de drukte van de stad." Toen de blauwharige jongedame hem vertelde over hoe speciaal het was dat hij een shiny growlithe had, kwam er een tweede realisatie op in zijn hoofd: Wat nou als iemand zijn speciale puppy wilde stelen? Zo'n speciale growlithe zag je niet iedere dag, dus hij kon het goed inbeelden dat anderen er ook eentje zouden willen. "Hopelijk vinden we Sparkles voordat iemand anders er met mijn pokémon vandoor gaat." zei hij in een lichte paniek, nadruk leggend op de woorden "mijn pokémon". Het idee dat iemand Sparkles zou vinden en hem ergens anders mee naartoe zou nemen was iets waar hij liever niet aan wilde denken. "Ik ben trouwens Tyson," besloot hij zichzelf maar te introduceren om de communicatie mogelijk wat makkelijker te maken.

Ze introduceerde zichzelf als Aurora, Tyson vond het een mooie naam maar zei het niet hardop. De Pikachu die ze bij zich had heette blijkbaar Thunder, wat Tyson een lekker simpele maar toch effectieve naam vond voor een electric-type. Aurora stelde voor om in dat steegje daar verderop te gaan zoeken. "Goed idee," antwoordde hij, het was niet op hij een beter idee had om te beginnen met zoeken, "Sparkles is inderdaad wel wat nieuwsgierig."

Hij liep vooruit in de richting van het steegje, zijn houding duidelijk gespannen. Eenmaal bij de steeg aangekomen wachtte hij op Aurora. Hij kon wel alvast kijken of Sparkles hier was, dus dat deed hij ook mooi. Hij keek de steeg in, het was vrij smal en donker in verhouding met de rest van de stad, maar helaas was er op dit eerste gezicht geen teken van Sparkles te bekennen. Hij slaakte een teleurgestelde zucht, waarom kon dit niet gewoon makkelijk zijn?

Aurora probeerde hem nog wat hoop te geven, en Tyson hield deze hoop vast. Hij moest en zou Sparkles terugvinden, het liefst vandaag nog. ”Misschien kunnen we eens aan hun vragen of zij iets hebben gezien?” Huh? Wie? Tyson keek terug de steeg in en zag twee mannen staan die hij eerder waarschijnlijk over het hoofd gezien had. Hij knikte en liep in de richting van de twee, proberend om niet zo hopeloos over te komen als dat hij daadwerkelijk was. "Heeft u toevallig een gele en gevlekte growlithe gezien?" vroeg hij, waarop de mannen hem even vreemd aankeken. Tja, hij zou hetzelfde doen als iemand hem zo'n vraag stelde en hij geen flauw idee hadden dat er zo'n pokémon bestonden. Vervolgens keek een van de twee naar de ander met een rare uitdrukking. "Had jij daarstraks niet zo'n gekke 'mon gezien?" vroeg hij vervolgens. De andere man leek heel diep na te denken, en Tyson had spontaan meer hoop op het vinden van zijn pokémon. "Ja da klopt," zei de andere man, "al weet ik nie meer of ie vlekjes had." "Waar had je die 'gekke pokémon' voor het laatst gezien?" Vroeg Tyson dan ook. Hopelijk had deze kerel inderdaad zijn gekke pokémon gezien en niet die van een ander. De ruige kerel dacht zichtbaar heel hard na maar leek zo snel geen antwoord te hebben voor Tyson.

Blijkbaar hadden de twee ruige kerels al wel een tijdje hier staan praten, waarbij Aurora tot de conclusie kwam dat Sparkles misschien dit steegje in gerend kon zijn. "Bedankt voor jullie tijd," zei Tyson tegen de twee mannen die hen geholpen hadden. Vervolgens keek hij naar Aurora en knikte met zijn hoofd, maar zei verder niets. Hij besloot om een stukje verder het donkere steegje in te lopen en rond te kijken in hoop om een teken van Sparkles te vinden. Helaas was er nog niks nuttigs te zien voor Tyson. De jongen dacht even na over of hij een van zijn pokémon uit hun pokéball kon laten en kon vragen om te helpen? Hij had niet echt een goede speurneus in zijn team, dus heel geweldig zou het niet gaan. "Jij hebt toevallig geen pokémon bij je die van pas zouden kunnen komen bij het zoeken, hè?" vroeg hij aan Aurora aangezien hijzelf niet zoveel handigs bij zich had momenteel. Hij wist eerlijk gezegd niet eens of Aurora een pokémonvergunning had, maar hij hoopte in dit geval van wel.

@Aurora Castle

"Goed idee, maar helaas heb ik niets waar- wacht, ik heb zijn pokéball, misschien dat dat kan werken?" Antwoordde Tyson op de vraag over of hij iets had met Sparkles z'n geur erop. Hij keek naar de pikachu die Aurora bij zich had, maar twijfelde er wel aan of een pokéball daadwerkelijk ging helpen. Vervolgens stelde Aurora voor om iets van eten te gebruiken om de growlithe te lokken. "Ik heb enkel zo'n basic pokémon voer bij me op het moment," antwoordde hij, lichtelijk teleurgesteld in de huidige inhoud van zijn tas, "en eerlijk gezegd ruikt dat spul niet echt lekker." Ineens kwam er een idee voorbij in Tysons gedachtegang, wie weet dat het vinden van Sparkles toch niet zo moeilijk was als dat hij gedacht had. "Sparkles? Spaaaaaaarkles!" hij had zijn handen rond zijn mond gezet en was begonnen met roepen in de hoop dat zijn pokémon gewoon naar hem zou luisteren als deze hier daadwerkelijk was. "Sparkles, ben je hier?" Geen reactie, tot er plots na een klein minuutje wat gerommel klonk achter één van de vuilniszakken die in de steeg stonden. Tyson liep er naartoe, maar helaas was het enkel een starly die wat zat te pikken aan wat etensresten. Een teleurgestelde zucht verliet Tyson, zou hij Sparkles ooit nog terugvinden?

@Aurora Castle

"Hmm," Aurora had een goed punt met haar opmerking over eten voor mensen, "hij lijkt inderdaad wel van de geur van gebraden vlees te houden?" Maar ja, wie hield er nou niet van die geur. Tyson keek een beetje rond, proberend om hoopvol te blijven. Aurora gaf hem oof wat extra hoop, nu hoefde hij gelukkig niet in z'n eentje opzoek te gaan naar zijn verdwenen pokémon. Nou was Sparkles nog maar net bij zijn team dus kende hij de growlithe nog niet heel goed, maar dat dit zou gebeuren had zelfs Tyson niet zien aankomen. "Pika!" de stem van Thunder trok hem uit zijn gedachtegang en terug naar de werkelijkheid. Tyson keek naar de pikachu, die niet veel later begon met wegrennen van zijn trainer. "Ik denk dat Thunder iets gevonden heeft," Zei Tyson voordat hij begon met het volgen van de pokémon, hopend dat deze inderdaad Sparkles zou kunnen vinden.

@Aurora Castle

Terwijl hij samen met Aurora en Thunder door de stad liep keek Tyson rond, helaas was er vrijwel geen teken van Sparkles te zien. Op exact hetzelfde moment dat Aurora's stem zijn naam riep dacht hij een gele gevlekte pokémon-vacht te zien in de drukte bij een griltent. "Kijk daar, vlakbij die kleine kinderen! Is dat Sparkles niet?" Hij knikte. "Ik denk het wel." zei hij op een hoopvolle toon. Ergens wilde hij meteen naar zijn growlithe toe rennen maar dat deed hij toch maar niet want misschien zou Sparkles daar weer van schrikken en opnieuw vluchten.

Hij deed zijn best om rustig over te komen terwijl hij naar de gele growlithe toe liep, maar in de werkelijkheid was hij gespannen. Wat nou als dit Sparkles niet was? Wat nou als dit de shiny en gevlekte growlithe van iemand anders was? Nee, Sparkles was qua uiterlijk vrijwel uniek, de kans dat iemand anders ook exact zo'n pokémon zou hebben in deze stad was extreem klein. "Sparkles?" zei Tyson toen hij dichtbij de pokémon was. De growlithe keek naar hem met een speelse glinstering in z'n ogen, en blafte vervolgens enkele keren. Tyson wachtte nog heel even af voordat hij de pokéball van Sparkles tevoorschijn haalde en probeerde de pokémon hierin terug te roepen. "Het is geen tijd meer voor verstoppertje." zei hij tegen de pokémon. Het gezichtje van de growlithe werd voor eventjes heel verdrietig voordat deze succesvol verdween in de pokéball. Met een diepe maar opgeluchte zucht liep hij terug naar Aurora, waarna hij zich realiseerde hoe raar het eruit gezien en geklonken moest hebben voor vrijwel iedereen in deze grilltent, Zeker aangezien hij bijna iedereen om hem heen gewoon genegeerd had... Hij probeerde dit gevoel te negeren terwijl hij van Aurora naar Thunder keek. "Duizend maal dank voor het helpen," zei hij met een glimlach, "Is er iets wat ik voor je kan doen als teken van dank? Ik kan je trakteren op iets te eten als je dat zou willen?"

@Aurora Castle

Aurora was het eens met dat ze iets konden gaan eten, en stelde voor om dat dan ook hier in de grillroom te doen. Tyson knikte voordat hij snel eventjes rondkeek om te zien of er nog plekjes vrij waren. Voor zover hij kon zien was er inderdaad nog een tafeltje vrij bij het raam. "We kunnen daar gaan zitten?" zei hij terwijl hij ernaar wees. Zijn maag rommelde eventjes, het was niet heel luid maar ergens had hij het vermoeden dat Aurora of Thunder het wel had kunnen horen. Ja, de zoektocht naar Sparkles was best intensief geweest en Tyson lustte in de tussentijd ook wel wat te eten.

@Aurora Castle