Give it away, give 'em a taste. Pick up the pace, put on a face.
Yeah, you got nothing to lose
Alaric was met het verkeerde been uit bed gestapt. Alles was vanaf het moment dat zijn ogen open gegaan waren fout gegaan. Hij had bij Am een bord uit zijn handen laten vallen, waardoor hij eerst een kwartier scherven kon opruimen en Pokémon bij zich weg moest houden die nieuwsgierig waren. Daarna was hij er achter gekomen dat zijn aansteker in de was gegaan was, waardoor hij dus niet had kunnen roken voordat hij in de stad zou zijn. Het was gewoon zo'n dag.
Hij moest iets ophalen in Hearthome City. En het lot wou precies hebben dat het ontzettend druk was in de stad met de weekmarkt die daar aan de gang was. Alaric drukte zijn vingers geïrriteerd tegen zijn slapen. Zoveel mensen, vermoeiend. Ophalen waar hij voor kwam en hij zou weer weg zijn. Hij had voor de verandering Kage, zijn Gengar uit zijn Pokéball gelaten. Het beest schopte altijd alleen maar herrie, meer sinds het incidentje met Loïc leek de Pokémon iets serieuzer geworden. Eindelijk had hij een aansteker kunnen kopen bij een winkel en hij besloot een rondje over de markt te maken. Zijn blik viel op een uniform dat hij in de verte kon herkennen. Al was het niet zo zeer het uniform wat hij uiteindelijk leek te kennen, maar degene die in dat uniform zat. En degene die in dat uniform zat had hem ook gezien. Hij kon het niet helpen, maar er klom een grijns over zijn gezicht terwijl hij zijn hand uit zijn broekzak trok op een middelvinger op te steken. En hij probeerde zo erg om zijn lach in te houden. Maar het hele plaatje zorgde er voor dat hij moest lachen. Alaric redde snel de sigaret die hij opgestoken had voordat hij zichzelf een brandgat in zijn jas maakte. God. Hij wist dat de Crescent Moon uniformen vreselijk waren, maar dit was next level.
Hij had sinds een paar dagen gevraagd of hij meer werk mocht doen. Nu Miko niet meer bij hem woonde, was hij niet meer naar huis gegaan. Hij had zijn intrek genomen in het penthouse en had een paar basisspullen meegenomen naar daar. Voor de rest... Tja. Het was een simpel bestaan. En een kleinere woning hielp wel. Het feit dat het niet echt klein was... Tja, dat ging hem over zijn hoofd. Hij had zijn uniform aangedaan, had zijn hesje open gelaten waardoor zijn witte shirt nog te zien was. Hij kleedde zich gewoonlijk niet geheel net... En veel van zijn kleding was vaak iets te groot. Zo ook de uniform, die ze geen maatje kleiner hadden. Enorm irritant, dat hij ook de vrouwenmaten had moeten hebben. Maar het was beter dan niks.
Beveiliging van de markt... HIj zuchtte even zachtjes en keek schuin naar Harlow, die braaf naast haar trainer zat. Aan de andere kant flankeerde de shiny Ninetales hem. Het was een goede oefening voor haar. Het leek hem niet dat er hele wilde dingen zouden gebeuren op de markt. En daarbij kon ze voorbeeld nemen aan de bruine hond. Rustig nam Myrddin een sigaret uit zijn doosje, waarna hij kalm even het ding aanstak en eerst even een trekje nam. Wel meteen wist hij zichzelf wat te ontspannen, waarbij hij zijn schouders wat liet zakken. Hij had die nacht wederom niet geslapen en dat was duidelijk te zien aan de diepe wallen onder zijn grijsblauwe ogen. Maar toch stond hij hier. Zijn haar slordig gedaan was hij de laatste tijd duidelijk niet in zijn haak, maar dat kon hem niks schelen. Hij wilde gewoon dingen doen die zijn hoofd bezig hielden, zodat hij niet dat aan hun, aan hem, aan haar, aan... Problemen.
En over problemen gesproken.
Zijn blik viel wel meteen op hem, zo ook de zijne op hem en voor even maakten ze kort oogcontact.. Voordat de kleine man een vreemd gevoel over zich heen voelde komen. Een naar gevoel, een akelig gevoel, eentje die hem de keel toekneep en hem daar hield. Wel meteen was er spanning op zijn lichaam, waardoor Harlow kort opkeek en blafte. Zij had duidelijk door dat er iets aan de hand was. Toen schoot zijn hand de lucht en Myr dacht kort dat de man gedag wilde zwaaien, maar niks was minder waar. Daar ging een middelvinger en kort staarde de kleine man ernaar. Wat? Zijn mond viel wat open, waarbij hij van de vinger naar de ander zijn gezicht keek en terug. HUh? M... Maar? Hij slikte even ongemakkelijk en sloeg zijn vrije hand wat over zich heen waarna hij zijn ogen snel afwendde van de ander. Zeker nu hij zo voldaan aan het glimlachen was. Hij haatte het. Hij haatte het vooral dat hij weer een lichte blos kreeg. En dat hij zich wat kleine maakte. Zijn borstkas klemde. En een vreemd gevoel trok over zijn gezicht. Hij wilde hier weg. Rustig bracht hij de sigaret terug naar zijn lippen en nam hij een trek. Kutjoch dat hij was.
Give it away, give 'em a taste. Pick up the pace, put on a face.
Yeah, you got nothing to lose
Zijn blik viel kort op de schaduw van een kraam, waar hij wat kon zien bewegen. Alaric rolde met zijn ogen naar de Gengar. Het beest had veel te veel fun met zichzelf. De jongen nam nog een heis van zijn sigaret, die hij daarna op de grond uit trapte. De rook blies hij langzaam uit terwijl zijn blik over de Pokémon gleed die hij bij zich had. Hoe leuk om zichzelf wat op te fleuren door een geintje uit te halen met Myrddin en dus indirect ook Crescent Moon? Een win-win situatie voor zowel hem als Team Zekrom.
Alaric haalde zijn blik van de jongen af en wou door lopen. Hij bracht zijn hand naar zijn mond en deed alsof hij aan het hoesten was, maar mompelde onverstaanbaar een commando naar de paarse etter in de schaduwen. Die luisterde gehoorzaam en dook tussen de mensen door langs de kraampjes om bij de kleine blonde man uit te komen. Alaric liep verder, Myrddin zou hem vast niet de hele tijd in de gaten houden, zeker als hij even uit het zicht tussen de mensen verdween. Achter een van de kraampjes verderop kon hij hem weer zien, iets verder weg nu. Een grijns op zijn gezicht geplakt terwijl hij wachtte op Kage. Any time now.
Hij deed alles, maar dan ook alles om niet op te kijken. Zijn focus hield hij dan ook op de kraampjes aan de andere kant. Het was rustig op de markt, het gewoonlijk aantal volk was er wel ja, maar niet in overmate. En da was het fijnste aan dagen zoals deze. Rustig nam hij nog een trek van de peuk, waarna hij deze naar de grond gooide en schuin wegkeek. Het was pas toen Harlow begon te blaffen en opschoot, dat hij dat ook deed.
En voor hij het wist boem. Zijn hoofd duizelde en wel meteen hield hij zijn armen wat uit in een hopeloze poging zijn balans te bewaren. What the fuck? Hallo? Hij opende zijn mond wat, maar meer dan ergerlijk geluid kwam er niet uit terwijl de man wat heen en weer begon te wankelen dankzij de aanval van de Gengar. Wel meteen begon de chocolate Pokémon te grommen. In een fractie van een seconde schoot de wolf op de paarse mon af met een Accelerock. Een gloed rond het beest versnelde haar tempo, waardoor de aanval een grotere schade zou toebrengen. Adelyn knipperde verward en keek even op naar haar trainer en toen naar haar grote zus. Toen ze eenmaal doorhad wat er aan de hand was, knipperde ze verward, trippelde ze ter plaatse en piepte ze bezorgd. Maar echt aanvallen deed ze niet, ze was immers vrij lost met wat er gaande was.
En dat was de kleine dwerg helaas ook. Want hij stommelde rond en liep tegen jan en alleman aan. Zijn handen hopeloos hakende in de mensen waar hij tegenliep. Maar een duw en wat vloekwoorden zorgden ervoor dat hij al hopeloos op zijn benen stond, wat meer rond stommelde en head first op een tafel van een krampje viel. Luid gevloek was hoorbaar. Oh jee.
Give it away, give 'em a taste. Pick up the pace, put on a face.
Yeah, you got nothing to lose
Alaric leunde rustig tegen de hoek van een andere kraam af terwijl hij zijn blik gevestigd hield op Myrddin. Af en toe keek hij even naar voorbij komende mensen. En toen zag hij de paarse gloed van een confuse ray, gericht op Myrddin verschijnen. Heh. De jongen wankelde op zijn benen, leek moeite te hebben met staan door de aanval. Die werd meteen terug geketst met een aanval van de Lycanrock. Maar dat had Alaric niet anders verwacht. Kage ook niet, die kende de gevolgen van een geintje als dit. De Gengar incasseerde de aanval en dook daarna weer terug in de schaduwen om weer terug te gaan naar zijn trainer.
Alaric was ondertussen ook al begonnen met lopen. Myrddin was nu toch nog verward aan het rondkijken, die zou hem nooit zien aankomen. Hij stond al snel in de buurt van de jongen, die wat heen en weer schommelde en tegen iemand op botste. Toen hij eenmaal binnen handbereik stond legde hij een hand op de schouder van de jongen om hem te stabiliseren. "Wat is er Myrddin? Je oogt een beetje verward?" vroeg hij onschuldig. Alaric hield een schuin oog op de Lycanrock. Zijn Gengar had een tik gehad, maar was nog altijd klaar om te vechten. Maar hij zou zo weer weg zijn. "Je gaat toch geen tweede keer voor me vallen of wel?" nog een schepje er bovenop doen.
Nog voor hij goed en wel in elkaar was gestort, hield iets hem tegen. Bijna instinctief bracht hij zijn handen op en legde hij deze om de bovenarm van deze persoon om zichzelf te stabiliseren. Zijn ogen gingen wat langs de arm van de ander, maar alles draaide en duizelde. Het was zo enorm moeilijk om te weten wat er echt aan de hand was. Toen hij echter de bekende stem hoorde, schoten zijn ogen naar het gezicht van de lange gozer. Zijn keel kneep samen, was het uit angst of pijn... HIj wist het niet zo zeer. Nog steeds was er een plakker over de wonde heen zodat het goed kon genezen. Elke dag nam hij het onder handen, wat steeds makkelijker ging met zijn verminkte hand, die ook nog steeds ingebonden was. Weldra zouden de draadjes eruit mogen. En dan zou het verband niet meer nodig zijn. Dan zou het allemaal heel erg dichtbij zijn, zo echt. Net zoals deze malloot die bij hem stond.
En hij walgde van zichzelf toen hij zijn hartslag een ritme voelde overslaan. Hij knipperde vluchtig met zijn ogen, hapte naar adem en opende zijn mond. Maar meer dan onzinnige geluiden kwamen er niet uit, zoals gewoonlijk. Hij voelde zichzelf slechter worden met de seconde. HIj wilde zo graag zeggen dat het hem speet. Smeken om het goed te maken, maar angst had hem zo in zijn greep, hij kon niks maken. En het enigste dat hij kon was... Was...
Zijn handen beefden terwijl zijn gezicht in een strakke plooi ging. Hij spande zijn spieren aan en duwde de arm zo hard van zich af als hij kon. Maar eenmaal hij vrij was van de ander zijn grip verloor hij wel meteen zijn balans en viel hij tegen Alaric aan. Hopeloos greep hij de shirt van de ander af om zichzelf overeind te houden. Hij kreeg er koppijn van, probeerde zijn ogen toe te knijpen in een poging kalm te blijven.
En Harlow? Die deed niks. Ze herkende de man maar al te goed en kwispelde wat toen ze hem zag. Ze snuffelde dan ook even aan de ander en blafte enthousiast.
Give it away, give 'em a taste. Pick up the pace, put on a face.
Yeah, you got nothing to lose
Twee handen grepen zijn arm meteen vast om zichzelf overeind te houden. Alaric zijn blik ging naar beneden naar het verwarde gezicht van de jongen. Het was pas toen hij wat gezegd had dat de ogen van de kleine man omhoog schoten en hij hem aan keek. Hij zag een hele mix aan emoties afspelen in de jongen zijn ogen, niet meer dan een paar geluiden ontsnapte hem. De Pokémon die hij mee had herkende hij wel, en zij hem. Daar hoefde hij niet echt voor te vrezen.
Maar toen vertrok het gezicht van Myrddin en werd zijn arm hardhandig weggeduwd. Dat was echter geen slim plan geweest, de jongen wankelde heen en weer en viel weer tegen hem aan. Greep zich vast in zijn t-shirt om zich overeind te houden. "Heb je nou gedronken tijdens je shift? Die lui van Crescent Moon pikken echt veel.." Alaric voelde achter zich dat zijn Gengar uit de schaduwen stapte. Zijn blik ging kort naar de Gengar naast hem voordat die weer terug ging naar Myrddin. "Kan je nog wel op je benen staan? Misschien moet ik toch maar melden dat CM leden drinken tijdens werktijd." hij was heel vervelend vandaag. En hij kon niet het bloed onder de nagels van Lucie en Am weghalen, die zouden hem vermoorden. Dus Myrddin was de dupe vandaag.
Hij besefte helemaal niet wat er was gebeurd. Had nooit meegekregen dat de Gengar van Alaric de dupe was. Hij kon er zijn hoofd er dan ook maar niet rond krijgen waarom hij zich zo voelde. Het was een vreselijk gevoel, want verder was hij gewoon nuchter. En dat was hatelijk. Als het van alcohol of iets kwam, dan zou hij het nog slikken. Dan zou hij dit morgen allemaal vergeten. Maar helaas. Hij klemde zijn tanden op elkaar en richtte zijn grijsblauwe ogen op naar de ander toen deze weer dingen begon uit te kramen. De Ninetales achter de kleine man kantelde haar kopje wat, haar ogen vernauwende. Uiteraard herkende de ice type deze man, maar ze was niet zo simpel ingesteld als de wolfachtige. Ze keek de ander dan ook sceptisch aan. De shiny had de man nog als kleine Vulpix gezien. Maar dingen waren toen anders geweest en dat kon ze duidelijk aanvoelen.
De blonde man zette een stap naar achter en lostte de ander. Hij liet wat geïrriteerde geluidjes horen en wankelde onstabiel op zijn benen, waardoor Harlow naar voren sprong en hij steun kon vinden bij de grootte hond. Hij klemde zijn handen aan de stenen van de Pokémon en kneep zijn ogen even toe. Diep ademhalen. Want als hij eerlijk was, werd hij enorm misselijk van dit gevoel. Hij schudde dan ook zijn hoofd wat, zijn blik niet langer gericht op het hoofd van Alaric. Hij wilde die man niet aankijken, niet nu. Het aanzicht van de ander was al genoeg om hem ongemakkelijk te maken, hem ziek te maken. Dat... met deze duizeligheid.
Na enkele tellen ging zijn blik wat naar boven. Maar wel meteen begon alles te tollen. Alsof hij op een attractie zat en zijn hele lijf alle kanten opging. Hij hapte naar adem, zette een pas opzij, nog een en... Harlow sprong nog net genoeg voor haar trainer om deze op te vangen. Hij hapte naar adem, kneep zijn ogen toe en keek even schuin naar Alaric. Hij wilde niet bij de ander zijn. Hij wilde hier niet zijn. Hij duwde zichzelf dan ook wankel wat meer overeind en bracht zijn hand naar de kop van zijn Pokémon, waarna hij voorzichtig opwees naar een bankje verderop. De Lycanroc knikte en begon te wandelen, waarbij Myr rustig mee wandelde. Maar elke pas was moeilijk en zijn focus moest op de grond blijven. Zolang hij dat kon, leek het niet alsof alles op hem afkwam.
Give it away, give 'em a taste. Pick up the pace, put on a face.
Yeah, you got nothing to lose
Alaric zijn blik bleef hangen op Myrddin. De Ninetales leek ook door te krijgen dat wat hier gebeurde niet vriendschappelijk was. Elke keer had hij mot met Ninetales en Vulpixes. Hij kon niet helpen om te denken dat het slechte karma was door wat hij op de Black Market had moeten doen. Geïrriteerde geluiden klonken en hij werd weer losgelaten. Wankelend liep de jongen bij hem weg, naar een bankje verderop. "Ik denk toch echt dat je dronken bent Myr," riep hij hem achterna. De grijns op zijn gezicht werd groter toen er wat hoofden omdraaide en hij mensen hun blikken van hem naar het wankelende CM lid lieten gaan. Ze mochten hun eigen conclusie trekken.
Hij wou het hier bij laten, zijn shit bij elkaar rapen en weer terug gaan. Maar er klonk ineens een gil van achter hem. Een hand klemde zich om zijn schouder heen en uit reactie schudde hij deze hardhandig af voordat hij zich omdraaide. Een Drifblim had een vrouw gegrepen en was zij had geprobeerd om hem vast te houden om aan de grond te blijven. Maar helaas. Alaric bleef aan de grond geplakt staan zonder echt wat te kunnen zeggen. Hij wist niet zo goed of het kwam doordat hij er geen reet om gaf of omdat hij ergens geschrokken was van wat de Pokémon gedaan had. Myrddin was ook nog altijd buitenspel, dus of die de vrouw nog kon redden..
De woorden van Alaric irriteerde hem mateloos. En hij wilde niks liever dan de man aanvliegen en hem eens tonen wat hij er allemaal van dacht. Maar hij was niet boos genoeg en daar bovenop was er een klein stemmetje in zijn hoofd die aangaf dat hij er spijt van zou hebben. Want hoe hopeloos het ook was, hij wilde dat het ergens nog goed zou komen tussen hem en de ander. Hoeveel hij zichzelf ook wijsmaakte dat hij Alaric met heel zijn hart haatte. Het was een vies leugen dat hij zichzelf voorschotelde. Want soms dacht hij terug aan de dingen die de ander tegen hem had gezegd. De gedachte alleen al wat de ander had gedaan, gezegd... Hij voelde tranen opwellen in zijn ogen, weeral. Wat had hij verkeerd gedaan om dit te verdienen? Waarom...
De gil van de vrouw liet hem opkijken, maar de hele wereld draaide nog steeds voor zijn ogen. Hij leunde wat naar voren, klemde zijn kiezen op elkaar en bracht zijn hand naar zijn riem, waar nog een paar ballen aan vast hingen. HIj moest iets doen... maar veel kon hij niet doen. Het was alsof hij teveel op had en daarbij was zijn tere hartje op kantjeboord van breken, weeral. Hij nam een ball van zijn riem, hield deze voor hem... maar dit was helemaal niet de ball die hij wilde, want de roze Gible verscheen al snel voor hem. Het roze geval keek even op en richtte haar aandacht al snel op Alaric. Toen ze zag hoe schuin Adelyn naar hem keek... En ook aanvoelde hoe erg haar trainer eraan toe was-
De sakura Pokémon schoot naar de man toe, nageltjes klaarhoudende om een Metal Claw al grommend uit te voeren. Wel meteen werden Myrddins ogen groter waarbij hij Harlow lostte en zich draaide. De hevige actie zorgde er echter voor dat hij zijn balans verloor en met een hevige klap op de grond viel. Recht op zijn snater had hij niet door hoe de Lycanroc boos blaffend naar de Gible stapte en vervolgens haar focus op de Driflblim legde. De wolf schoot op en voerde een Accelerock uit, die de ballon Pokémon al snel raakte. Hierdoor verloor deze grip op hget meisje... en lande ze met een harde plof op de kleine man. Auw, oh jezus. Augh.
Give it away, give 'em a taste. Pick up the pace, put on a face.
Yeah, you got nothing to lose
Zijn blik ging naar Myrddin die op het bankje zat. Verward greep de man naar de Pokeballs die hij om zijn riem had zitten. Alaric fronste, wat was hij van plan? Hij zag er niet uit alsof hij op dit moment in staat was om fatsoenlijke keuzes te maken. Maar toch kreeg hij het voor elkaar om er een bal af te klikken en open te krijgen. De Pokémon die eruit verscheen liet hem echter een stap achteruit doen. Naast zich voelde hij dat Kage naar voren stapte. Hij was er bij geweest toen hij aangevallen was, hij had Kage weggestuurd voor zijn eigen veiligheid. Alaric had niet eens door dat hij zijn adem aan het inhouden was. Gible was de on-geëvolueerde vorm van.. Garchomp. Zijn hand schoot bijna direct in zijn broekzak naar de plek waar hij de Pokéball van Salem had zitten. Hij deed nog niks, maar toen het beest op hem af kwam ging het heel snel. Hij liet de Vaporeon eruit. "Aurora Beam." hij gaf de opdracht ijskoud, net als de aanval. Die schoot met volle vaart op het roze beest af. Het boeide hem geen reet dat het een Pokémon van Myrddin was die hij onderuit probeerde te schoffelen. Die Gible moest uit zijn buurt blijven.
Het meisje werd van de Drifblim gered door de Lycanrock van Myrddin, niet dat hij daar zich verder druk om gemaakt had. "Fluit dat ding terug, want ik trek Ash tevoorschijn en dan wordt het gevaarlijk." waarschuwde hij de blonde jongen. Misschien dat er in zijn stem te horen was dat hij absoluut geen fan was van de Pokémon, daar was hij niet zo mee bezig. Alaric zou geen seconde twijfelen om naast zijn Gengar en Vaporeon ook nog zijn Charizard in dit alles te mengen.
Op het verschijnen van de Vaporeon en het horen van de commando, schoot de Gible direct onder grond met een dig aanval. Even knipperde Myrddin verward, helemaal niet goed door hebbende wat er aan de hand was. Eenmaal de dame op hem was gevallen, nog minder. Maar het leek erop dat de klap... Of misschien de tijd... Ervoor hadden gezorgd dat hij zich eindelijk wat stabieler voelde. Hij haalde diep adem en duwde zichzelf wat meer overeind. Oof... Was niet aangenaam geweest. Maar de wereld draaide niet langer... En toen de dame van hem af was gekomen op bevende benen, drukte de kleine man zichzelf overeind. Nu... Wat was er aan de hand?
Alaric was alles behalve blij met wat hij had gedaan en Myrddin vernauwde even zijn ogen op de woorden van de ander. Hij sloeg zijn ogen gewoon af naar de hemel en sloeg zijn armen over elkaar, helemalan geen interesse hebbende in wat de ander aan het zeggen was. Tot de grond naast Alaric open brak en het roze beest naar zijn voeten verscheen, tanden klaar om in diens kuit te laten zakken. Harlow sprong even naar haar trainer toe en blafte zachtjes, haar neus tegen zijn arm aanduwende, bezorgdheid in haar zachtbruine oogjes. Maar hij was te koppig om te kijken wat er aan de hand was.
Give it away, give 'em a taste. Pick up the pace, put on a face.
Yeah, you got nothing to lose
De Auroa Beam miste doordat het ding onder de grond schoot met Dig. Zijn ogen schoten over de grond. Hij zou niet kunnen zien waar het beest boven kwam en het was duidelijk geweest dat hij het target was. Myrddin leek er niet veel aan te willen doen, ondanks de Lycanrock die hem attendeerde op het feit dat zijn Pokémon losgeslagen was. De mensen die om hen heen stonden hadden onder tussen plaats gemaakt en ontweken de hele scène met een grote boog. "Ik maak geen gein Myrddin, haal dat ding terug want ik-" zijn ogen schoten naar de grond naast zich die open brak. Daaruit verscheen de Gible, klaar om te bijten. En misschien was het zijn reactievermogen die iets te goed was, maar hij verkocht het ding zonder na te denken een trap. Waardoor de kaken van de Pokémon zich om zijn been heen klemde. Een kleurrijk rijtje scheldwoorden verliet Alaric's mond terwijl hij nog logisch na probeerde te denken. Zijn been bewoog hij niet meer, daar zat nog een Pokémon aan vast geklemd.
̈"Salem!" Oh fuck dit deed zeer. Niet zoveel zeer als een Shadow Ball in je rug krijgen, maar de tanden van het beest waren behoorlijk scherp. Zijn blauwe jeans kleurde al snel donkerrood door de geboorde gaten in zijn kuit. Dit was broek nummer twee die naar de haaien gegaan was door een Pokémon. Salem kwam met nog een Aurora Beam over de brug, omdat haar trainer geen duidelijk commando gaf en ook Kage stak zijn lange tong uit om de Gible een Lick te verkopen. "Myrddin!" als hij zijn handen op die jongen kreeg. Hij zou zijn strot dicht knijpen.
Hij maakte geen gein. Nou. Alsof hij bang was voor de Charizard van de man. Hij had Aisling bij hem en wist heel goed dat de Pokémon kortte metten kon maken met de draak. Het was zijn meest competente Pokémon als het op vechten aankwam. Dat had hij niet alleen gezien bij de Arcanine, maar ook bij het gevecht met de Gardevoir. De Pokémon had niet veel moeite moeten doen om hevige schade aan te richten. Het was duidelijk dat haar vorige leven haar genoeg ervaring had gegeven. Rustig liet hij zijn blik echter naar Alaric gaan toen deze begon te schelden. En... Hij voelde zich voldaan. Een mondhoek krulde op bij het zien hoe de Gible haar tanden in de kuit van de man had gezet. Die verdiende hij zeker en vast... Maar na enkele tellen was het welletjes geweest. Een schuldgevoel overviel hem meteen, waarbij zijn gezicht wel meteen weer een sippe expressie kreeg. Hij zou hier uiteindelijk geen trots uithalen, geen plezier, zoals het verleden hem had geleerd. Hij nam dan ook de Pokéball van de Pokémon, richtte deze op en-
De aanval van de Vaporeon was raak, waardoor Murphy wel meteen het been lostte en terug onder de grond verdween, waardoor de Lick aanval van de Gengar mistte. Hij knipperde even vluchtig en keek toen even naar de nu gewonde man. Hij zuchtte even zachtjes, legde een hand op Harlow en knikte naar voren, waardoor de wolf naar voren bewoog en haar neus tegen de grond legde, snuffelend. De kleine man liet zijn blik even over de Pokémon van Alaric gaan, voordat hij in beweging kwam. De shiny alolan Ninetales zette echter een pas naar achter en klapte haar oortjes in haar nek, duidelijk makende met piepjes dat dit allemaal niet ok was. Maar dat kon hem niks schelen. Het was zijn schuld geweest, nu moest hij dit weer gaan opruimen. Ugh. Met een neutraal gezicht keek hij even op naar de ander. Hij nam zijn holo caster erbij en begon rustig te typen. 'Sorry. Ze is nieuw.' klonk er enkel van het ding af waarna zijn blik naar de kuit ging van de ander. Hm. Als hij het goed had, had hij vast wel een ehbo kit bij de hand. Hij begon dan ook te rommelen door zijn schoudertas zonder verder iets te zeggen.
Murphy was ondertussen weer boven geschoten, tanden klaar om Alaric deze keer in zijn andere kuit te bijten. Maar Harlow was haar voor en sprong naar voren, om met een Accelerock aanval de mon naar achter te yeeten. De roze mon sprong wat op en neer en vernauwde haar ogen waarna een paar boze geluiden van haar afkwamen. Ze wilde de man immers wegwerken van Myrddin, dat was het enigste dat ze wilde doen.
Give it away, give 'em a taste. Pick up the pace, put on a face.
Yeah, you got nothing to lose
Alaric zijn blik ontmoette die van Myrddin. Had hij hier nou plezier aan? Stond hij daar nou te genieten van het feit dat hij in zijn been gebeten werd door een Pokémon? Zieke geest. Zijn geintje was harmless geweest in vergelijking met dit. Dit was ook gewoon een losgeslagen Pokémon. Hij klemde zijn kaken op elkaar om de scheldwoorden die hij voor Myrddin klaar het zitten in te slikken. De Aurora Beam van Salem raakte gelukkig volop, waardoor het beest los liet en zich terug trok. Hij kon soort van opgelucht adem halen weer. Zijn blik ging naar zijn been om de schade te bekijken. Gescheurde broek, bloedvlekken, waarschijnlijk puntjes in zijn been waar de tanden gezeten hadden van de Gible. "Fucking hell." vloekte de jongen binnensmonds. Alaric was niet van plan om zomaar zijn Pokémon terug te roepen nu.
Het gemak waarmee de jongen zijn Holo Caster pakte om vervolgens 'Sorry, hij is nieuw.' naar hem te typen was ook echt next-level. Hij begon rustig te rotzooien in zijn schoudertas alsof er net niks gebeurd was. Alaric stond met drie stappen bij de jongen, siste pijnlijk toen hij zijn pijnlijke neer zette. Met een hand greep hij de arm waarmee hij in zijn tas zat, met de ander pakte hij hardhandig de kraag van Myrddin's uniform vast om hem op zijn plek te houden. "Ik hoef je hulp niet." hij torende ver boven de kleine man uit, keek praktisch op hem neer als hij zo dichtbij stond. "En ik maar denken dat ik degene was die de slechterik speelde in dit verhaal. Ik zei je dat je dat ding terug moest fluiten. Luister dan naar me." hij kon het niet helpen dat zijn stem oversloeg als een 13-jarig kind toen hij de laatste vier woorden uitsprak. Hij was zo boos. Het liefste zou hij Myrddin recht in zijn gezicht slaan.
Hij wilde gewoon z'n werk doen en Alaric wegsturen van de markt zodat hij gewoon verder kon met zijn dag. Al deze shit had immers de hele flow van de markt verpest. En daarbij wilde hij ook niet dat de ander nog in zijn beurt was. Was dat dan ook vreemd? De ander had op zijn tere zieltje gestampt. En de woorden van eerder. Hij kon niks anders dan denken dat de Gengar, die hij Alaric niet eens had zien bovenhalen, verantwoordelijk was geweest voor dat vreemd gevoel. Wat was zijn probleem dan toch? Wat had hij ooit gedaan om al deze shit bij de ander uit te lokken? Of was hij altijd al zo geweest en had hij altijd zich anders gedragen zodat hij die... Augh. Hij werd misselijk bij de gedachte alleen al. Het bracht angst, pijn, woede... Het was alles opeen. EN toen de ander dan ook op hem afstapte, schoten zijn ogen meteen op naar de ander.
Toen de ander hem aanraakte, verstijfde zijn hele lichaam. Zijn adem stokte terwijl de ander hand zijn kraag vasthad. In een halve seconde leek de wereld stil te staan, waarbij hij wel meteen zijn ademhaling voelde versnellen. Zijn ogen schoten even naar zijn arm, die de ander vasthad, naar diens gezicht en terug. En voor hij het goed en wel doorhad zette hij zichzelf af. Zijn vrije arm boven de arm van de ander geplaatst kon hij zijn benen naar boven laten schieten. De afstand was klein genoeg tussen hun twee... Daarbij was hij behendig genoeg, kende hij de techniek goed genoeg, om een hevige kick met beide voeten tegen Alaric zijn gezicht te geven. Eenmaal dat gedaan te hebben probeerde hij zijn kuiten om de nek van de ander te klemmen. Zijn gezicht koel voelde hij niks anders dan woede en pure paniek voelde. Wilde hij niks anders dan de ander van zich af te krijgen. Eenmaal de kick was uitgeleverd schoot zijn hand dan ook naar de ander zijn haren en trok hij zich als het ware tegen diens gezicht aan. ZIjn tanden op elkaar geklemd, beefde zijn hele lijf. Zijn ogen verwilderd terwijl hij de ander bleef aankijken. Laat me los.
Give it away, give 'em a taste. Pick up the pace, put on a face.
Yeah, you got nothing to lose
De jongen verstijfde onder hem toen hij hem hardhandig vast greep. Hij kon er niks aan doen, het gebeurde gewoon automatisch. Hij was zo pissig. Myrddin hier tegen komen, de Gible, alles wat vanochtend gebeurd was. Hij zag de blik van Myr naar zijn arm gaan en al snel zette de kleine gozer zich af om hem een trap in zijn gezicht te verkopen. Benen klemde zich vast om zijn nek en haren werden vast gegrepen. "Vuile-" hij liet de arm die hij eerder vast had los om een vuist te maken. Deze mikte hij op de ribben van Myrddin, in de hoop dat hij los zou laten. Met de andere hand haalde hij snel zijn haar los uit het elastiek, zodat hij zich niet vast kon grijpen in één stuk haar. Diezelfde hand liet hij nu naar Myrddin's gezicht schieten, om contact te maken met een kaak. Of iets anders, hij kon niet goed zien waar hij zijn punches mikte. "Heb jij enig fucking idee door welke shit ik de afgelopen tijd getrokken ben?" snauwde hij kwaad naar de jongen toe. Het was een retorische vraag, want niemand wist er van. Alleen Amélie. Als hij zich nu voor voorover zou laten vallen..
Hij werd los gelaten... En zijn kick was goed raak. Dat waren twee dingen die hij registreerde, voordat hij goed en wel tegen Alarics hoofd aangeklemd was. HIj duwde zijn bovenlijf tegen de ander aan en kneep zijn ogen toe, een pijnlijk geluid ontglipte hem toen de ander hem volop in zijn zij raakte. HIj herpakte zich echter wat, haalde diep adem en draaide zich half, waardoor de andere vuist tegen zijn schouder aanvloog en hij wat de andere kant op klapte. Zijn vrije hand legde hij om het hoofd van de ander, waarbij hij zich nog wat draaide en nu zijn bovenbeen stevig op de keel van de ander kon klemmen om hevige spanning eronder te zetten. Hij haalde paniekerig adem terwijl hij de haren van Alaric vasthield en zijn hoofd bevend tegen de haren hield. Niet goed wetende wat hij nu moest doen leek de woede weg te ebben. Te bang zijnde om de ander los te laten, wetende dat hij dan een klap zou krijgen op gevoeliger plekken, zoals zijn keel, zijn hand, zijn hoofd, alles. Hierboven was hij nog veilig. En zo bleef hij dan ook zitten. De gedachte om de ander te wurgen gingen hem even voorbij, tot hij de woorden van Alain nogmaals door hem heen hoorde gaan... En het beangstigde hem dat hij zo had gereageerd. He fucked up big time en nu kon hij nergens heen. Dus dan maar aan de ander zijn kop blijven hangen. Dat was veiliger.
Alaric sprak woorden die maar half bij hem doorklonken. Nee, dat wist hij niet. Want de ander deed alleen maar naar tegen hem. Hij slikte dan ook even en legde zich steviger tegen de ander aan. Zijn hele lijf bevende, probeerde hij die angst te onderdrukken. Hij wist niet of hij nog echt boos kon worden na dit. Hij was gewoon bang. En ondanks dat hij niks wilde dan weglopen, was dat geen optie meer. Hij begon dan ook zachtjes wat te murmelen. Paniek liet zijn stem even overslaan, waarbij hij tranen voelde prikken in zijn ogen. Hij moest loslaten, maar hij durfde niet. Ah... "... S.. Sso.. w.. A... Sowa... Soie..." Hopeloos was het, want het lukte hem gewoon niet.
Give it away, give 'em a taste. Pick up the pace, put on a face.
Yeah, you got nothing to lose
Zijn kaak deed zeer waar Myrddin's voet geraakt had. Zijn vuist maakte vol contact met de zij van Myrddin, eindelijk. Niet dat hij zich er heel veel beter door voelde, hij wou gewoon dat de jongen los liet. Maar dat leek hij niet van plan te zijn. Er werd nog een arm om zijn hoofd gewikkeld en als een soort vastgeplakte sticker bleef hij tegen hem aan zitten. Hij verwachtte nog een stoot maar die kwam niet. Het enige wat hij hoorde was een versnelde ademhaling en een hartslag die met honderd slagen tegelijk ging. Was het zijn eigen? Hij wist het niet. Zijn oren suisde. Totdat hij de benen die om zijn nek geklemd zaten ineens voelde aanspannen. Oh nee. Met een hand greep hij naar de knie van Myrddin, om zijn duim en wijsvinger hard te drukken net boven de knieschijf. Hij ging zich niet laten wurgen door een losgeslagen dwerg. Waarom kwam niemand ook helpen? Waren die lui uit Sinnoh dan werkelijk waar zo achterlijk?
Totdat het ineens stopte. De kracht ging van de benen om zijn nek af en hij voelde alleen nog maar hoe de jongen bevend tegen hem aangedrukt zat, armen om zijn hoofd heen geslagen. Wat? Wat was dit? Letterlijk twee seconde geleden was de jongen nog klaar om zijn lucht toevoer af te snijden en nu ineens? Nee. "Los." zei hij dan ook toen er zacht gemurmel klonk. Hij kon niet horen wat er gezegd wordt. Daarbij kon de jongen toch niet fatsoenlijk- oh. Sorry? Alaric was even stil. Too stunned to speak. Voordat hij nog een poging deed om de jongen van hem af te krijgen. "Ik heb geen ene fuck aan een sorry." snoof hij kwaad. "Laat me los. Nu." want anders zou hij zich echt laten vallen. En dan boeide het hem niet of Myrddin met zijn kop tegen de stenen zou kletteren. Alaric voelde zijn Holo Caster in zijn zak trillen. Één keer. Twee keer. Een herinnering dat hij hier ook nog weg moest komen voordat iemand daadwerkelijk politie ingeschakeld had. Dat kon hij er niet bij hebben.
![[task] I'm only whatever you make me Animesher.com_pokemon-water-vaporeon-578889](https://animesher.com/orig/0/57/578/5788/animesher.com_pokemon-water-vaporeon-578889.gif)
![[task] I'm only whatever you make me Naamloos](https://cdn.discordapp.com/attachments/445210538319020033/959223864662061056/Naamloos.png)
![[task] I'm only whatever you make me Zeraora-pokemon](https://c.tenor.com/3kZeOuMLFIQAAAAd/zeraora-pokemon.gif)
