Tales of

Sinnoh

Hij had het zelf niet eens door, opdat paniek en angst hem in de ban hield. Hij probeerde zichzelf kalm te houden. Het feit dat Alaric zijn hand op zijn knie had gezet zorgde ervoor dat hij instinctief zijn vingers steviger in de haren van de ander weefde. Hij wist niet goed wat hij nu kon doen. Hoe was hij hier terecht gekomen? Waarom was hij hier...? Waarom... Hij slikte even en toen de ander even leek stil te vallen, keek hij langzaam wat op. Maar het was iets van korte duur, want Alaric begon weer verder met zijn handen op hem te leggen. En dat zorgde er enkel voor dat hij angstig zichzelf steviger om de ander zijn hoofd klemde. De woorden van de ander kwamen niet binnen, zijn ademhaling te gejaad terwijl hij de handen van Alaric steeds opnieuw voelde probeerde hij zichzelf te kalmeren. Wat was hij aan het doen? Als hij losliet ging hij kapot. Als hij niet losliet zou dit enkel langer duren. hij wilde niet. Nee. Nee. Nee. Hij wilde Morrígan hier was, hij wilde dat ze er was zodat ze hem veilig van de man kon krijgen. HIj wilde dat ze hier was zodat ze haar stem kon horen, zodat hij dit niet alleen moest doen. Dat kon hij niet. Dat kon hij echt niet. Zachtjes probeerde hij zijn tranen tegen te houden, maar ook dat ging niet. Hij zat daar echt gewoon maar, compleet in paniek. Hij was aan het einde van zijn alfabet. En wist helemaal niet wat hij moest doen, wat hij kon doen. Als hij losliet kreeg hij ervan. Als hij losliet kreeg hij ervan. Niet nog eens. Niet nog eens. Niet nog eens.

Hij dacht helemaal niet meer helder na. Het enigste waar hij aan kon denken was hoe het de vorige keer was afgelopen dat hij... En hij dan niet. En dan die pijn. En... Het was niet zijn schuld. Of juist wel. Jawel, het was wel zijn schuld, want dat was het iedere keer. Hij hapte naar adem en schudde zijn hoofd wat terwijl hij een poging deed zijn bevende lichaam te kalmeren. Maar dat ging niet. Het voelde aan alsof het elk moment weer kon gebeuren, zijn keel voelde pijnlijk aan alsof het toe gesnoerd werd. Zijn adem piepte wat, bij elke nieuwe ademteug leek hij steeds minder lucht binnen te krijgen. En elke nieuwe aanraking zorgde er enkel voor dat er een zacht geluidje van hem afkwam. Iets paniekerigs, iets hoogs, iets duidelijk angstig. HIj wilde niet dat de ander hem aanraakte. Hij wilde niet dat de ander zijn handen op hem legde. Toen hij nog duizelig was geweest leek het allemaal minder erg te zijn, maar nu hij weer helder was kwam het binnen. De ander had hem van dag 1 alleen maar pijn willen doen. Had hem waarschijnlijk achter zijn rug uitgelachen om van alles en nog wat... Hij had altijd op hem neergekeken, zoals zoveel mensen. En dat was hij zo zat. En hij wilde dat niet. Hij wilde niet dat- Hij wilde gewoon- En niet dat hij- Hij... HIj...

Alaric sprak. Wat was hij aan het doen? Hij wist het zelf niet meer. Er kwam dan ook enkel zacht angstige geluiden uit hem iedere keer als de ander hem aanraakte, ookal moest het geen pijnlijke... Of harde aanraking zijn. HIj merkte amper op hoe zijn lichaam insinctief wat weg bewoog van de ander als hij zijn hand op zijn arm legde, of zijn been. Dan verlegde deze zich gewoon paniekerig. De ander sprak weer. Laat hem gaan en er gebeurde niks... Er gebeurde niks... Er zou niks gebeuren. Maar vertrouwde Myrddin die woorden? Woorden van iemand die niks anders dan leugens tegen hem had gezegd? Zijn adem beefde. En zijn paniek sloeg weer over toen het besef kwam dat hij de ander wilde vertrouwen. HEt maakte hem misselijk, want hij wilde niks anders dan de ander van hem weg hebben en hij wilde niks anders dan de ander haten. Voor alles wat hij hem had aangedaan. En voor even was het hem gelukt, voor even had hij die haat en woede kunnen vasthouden... Tot het weggeëbd was. Hij haatte zichzelf zo hard dat hij ondanks alles nog steeds wilde dat het goed zou komen tussen hen. Want dat wilde hij niet. Dat waren die gevoelens die hij nog steeds had voor de ander. Gevoelens die er nooit mochten zijn. Gevoelens die fout waren van dag 1. Gevoelens voor een eikel als hem... Die telden niet. Want het enigste wat hij ermee deed, was zichzelf pijn doen. Deze gevoelens... Het was enkel een indicatie hoe fout het was om te voelen. Om geliefd te willen worden. Dat verdiende hij duidelijk niet.

Want kijk hoe hij dit weer had aangepakt. En kijk hoe de paniek zijn hersens in de ban had gehouden. Hij had niet eens door dat ze wat waren bewogen. EN toen de stem van Alaric weer klonk, voelde hij de armen van de ander rond hem heen gaan. Bange en paniekerige geluiden kwamen van hem af, gemurmel die weer op niks klonk terwijl hij zijn hoofd schudde en tranen bleven komen.
Hij opende zijn mond wat, bracht zijn gezicht eindelijk wat van de ander af en slikte ongemakkelijk. Hij dwong zichzelf stil te worden terwijl hij voor het eerst opkeek. Ze waren... Dicht bij de grond. HIj hapte even naar adem, voelde de spanning op zijn borstkas, zijn keel... En hoe klam zijn handen wel niet waren. Langzaam lostte hij de haren van de ander... Waarbij hij rustig zijn benen wat beverig bewoog. Eenmaal hij van de ander zijn schouders was en hij naar de grond zakte, voelde hij pas aan hoe hard hij aan het beven was. En hij kon zichzelf niet ondersteunen. Het aanzicht van Alaric brak hem compleet en hij zakte compleet in, bevende en jankende terwijl hij zijn handen tegen zijn eigen hoofd aanlegde. Paniekerige ademhaling. HIj wilde MIko. Hij wilde dat Miko hier was. Shui... Vic... HIj wilde iemand. HIj wilde iemand.

Zijn gedachten kolkten. Had hij zojuist- En dan nog de- Als Alain dit te wete- En de- En M... NEe. HIj, nee; Zijn- En de- Oh nee. Oh nee. Oh nee. Oh nee. Hij bleef de ander dan ook aankijken met ogen groot als schaaltjes. Alsof hij niet kon geloven dat dit was gebeurd, dat dit gebeurde. Wat nu? Maar de ander wist hier schijnbaar antwoord op, want zijn handen hielden hem overeind. Hij had elk moment weer door zijn poten kunnen zakken als de ander hem niet tegenhield. Want zijn benen trilden, dat deed zijn hele lijf. Hij kon zijn eigen gewicht niet ondersteunen, niet nu. En dus werd ie op een bank geduwd. HIj hapte even naar adem en haalde zijn handen langzaam van zijn hoofd af, zijn ogen groot terwijl hij de ander zijn gezicht afzocht. Toen de ander van hem weg bewoog, kon hij zich wat rustiger maken... maar eenmaal deze zich terug naar hem draaide en op hem afkwam, verstijfde hij, zijn ademhaling versnelde weer en...

Holo caster op z'n schoot. Miko appen. Eh... Nee. Nee. Hij kon de jongen niet appen. Hij kon niemand appen. Want iedereen had zijn eigen problemen en hij, hij viel daar niet onder. Hij mocht niet. Hij mocht de ander niet appen. De ander had zijn eigen problemen en hij moest er niet een van zijn. Hij duwde dan ook half happend de holo caster van zijn schoot en schudde zijn hoofd terwijl hij zacht snikkend zijn benen optrok en zijn armen er rond sloeg. Adelyn kantelde haar kopje wat, legde een scherpe blik op de lange man en wandelde op haar trainer af. Zachte geluidjes kwamen van de kleine vos af, waarna ze op de bank naast hem sprong en haar kopje bij hem legde. Beschermend kwamen haar staarten wat rond de kleine man heen, zodat de rest van de wereld dit niet moest zien. Harlow keek ook langzaam op. Haar blik gleed even van Alaric naar haar trainer, waarbij ze al snel de connectie maakte. Kort gromde de Lycanroc naar de man toen deze voorbij liep, maar toch deed ze verder niks. In tegendeel. Ze gaf een tik aan Murphy, die zich klaarzette om een nieuwe Metal Claw aanval op de man te gooien. De sakura mon keek wat beledigd naar de rock type, maar toen deze knikte naar Myrddin, leek de Gible te kalmeren. De twee Pokémon keerden hun aandacht naar de ranger en stapten op hen af. Waar Harlow aan de andere kant van de bank erbij kwam, bleef Murphy op de grond zitten, haar blauwe ogen gefocust op ALaric tot hij uit het zicht was.