Tales of

Sinnoh

Het antwoord van haar beste vriend kwam niet bepaald onverwachts. Als hij dat wel had gedaan, dan had hij waarschijnlijk gewoon de richting van trainer gekozen. Nadat hij gescheiden was van zijn moeder was het net alsof hij opeens snel alle dingen was gaan doen die hij eerst niet kon en niet mocht. Zijn liefde voor Bug types was haar al veel eerder duidelijk geworden, maar nu kwam het pas echt goed naar voren nu dat hij eindelijk van zijn moeder verlost was. ”Zo lang je maar geen Ariados of een Beedrill in je team hebt, vind ik het allemaal prima,” zei ze terwijl er een lichte rilling over haar rug ging. Sinds ze in Ilex Forest als kind zijnde eens gestoken was geweest door een Beedrill en het voor elkaar had gekregen om ook nog in een spinnenweb van een Ariados te lopen, was ze als de dood van die Bug type Pokémon. ”Mag ik die Snom eens zien?” vroeg ze op een nieuwsgierige toon. En dan zouden ze eens moeten verzinnen wat ze nog meer wilden doen vandaag. De zon begon al lager te zakken en ze vermoedde dat het tegen het einde van de middag begon te lopen, maar ze was nog niet erg hongerig. En ze wilde ook nog geen afscheid van Darren nemen, voor de één of andere reden. Misschien konden ze wel ergens gaan eten samen.

Iris zond hem een doodse blik toen hij zijn opmerking maakte. Ze wist dat hij haar net zo hard kon klieren als dat zij dat bij hem kon en ze had hem zojuist best wat ammunitie gegeven om dat te doen, besefte ze zich. ”Als je het maar laat,” zei ze op een waarschuwende toon. ”Ik ben nooit echt over de trauma uit mijn jeugd heen gekomen.” Ze plaatste haar hand dramatisch tegen haar voorhoofd en sloot kort haar ogen. ”Maar dat zul jij nooit begrijpen. Jij zou puur een Beedrill of een Ariados vangen om me de stuipen op het lijf te jagen.” Ze kneep haar ogen kort samen naar hem, maar zijn bijna onvergeeflijke gedrag was hem alweer bijna vergeten toen een uiterst schattige Pokémon de plaats op zijn schouder innam. ”Awww!” riep Iris hoog en schel zoals alleen zij dat kon doen. Ze negeerde de priemende blikken en de geschrokken kreet van een bejaard koppel op een bankje bij hun in de buurt en boog zich naar voren, waarna ze voorzichtig met haar vingertoppen over het kopje van de Snom streelde. ”Hallo, lieverd,” zei ze toen op een zachte toon. Hopelijk zou de Bug type haar nu niet bijten of iets dergelijks. Tot nu toe had ze het aardig goed kunnen vinden met de Bug types van Darren, maar Pokémon waren immers Pokémon en hun reactie was niet al te vaak voorspelbaar.

”Yeah right,” zei Iris op een sarcastische toon tegen hem. ”Ik zal het je nog sterker vertellen: ik geloof je.” Natuurlijk ging Darren haar klieren door die Ariados uit zijn bal te laten zodra hij die had gevangen. Waarschijnlijk ging hij de Aradios zo vaak mogelijk uit zijn bal laten zodat zij eraan kon wennen. En dan waarschijnlijk boos worden op haar als zij de gevoelens van de spinachtige kwetste. Gelukkig waren niet al zijn Bug types slecht en een vertederd lachje gleed om haar lippen toen de Snow zijn kopje tegen haar hand duwde. ”Vast heel erg mooi,” zei ze met een vertederde glimlach. Ze liet haar blik weer naar hem glijden en glimlachte. ”Wat heb je op dit moment nog meer in je team zitten?” vroeg ze toen aan hem. Ze wist dat dat bij Darren op elk moment wel kon veranderen, dus het was best interessant om te weten wat hij allemaal voor een Pokémon had.

Iris humde toen Darren de vraag herhaalde en luisterde aandachtig naar de namen die hij opnoemde. Haar gezicht trok echter een beetje weg toen hij “Gliscor” zei. Geen Gligar. Gliscor. Dat grote, enge ding dat haar deed denken aan een horrorfilm. ”G-Gliscor?” herhaalde ze dan ook, alleen maar om zich daarna figuurlijk voor haar hoofd te slaan. Ze had Darren zojuist een reden gegeven om haar uit te dagen en probeerde het dan ook zo nonchalant mogelijk af te doen. ”Dat is cool. Je hebt dus meerdere van je Pokémon geëvolueerd? Nog even en je hebt een volledig geëvolueerd bug team.” Ze was aan het ratelen en dat wist ze, maar alles om Darren van de Gliscor en de neiging om dat ding tevoorschijn te laten komen te weerhouden. Ze dacht namelijk dat ze een heel nieuw trauma zou ontwikkelen als ze die Pokémon tegen zou komen.

Als Darren het al opmerkte – waar ze vrij zeker van was dat hij dat deed, want ze waren er al lang genoeg vrienden voor om dat soort dingen bij elkaar op te merken – dan liet hij dat niet merken. Hij begon terug over zijn Snom en ze had het idee dat ze er nu makkelijk vanaf was gekomen, maar dat dat niet zo zou zijn voor een volgende keer. Ze gaf een knikje op zijn vraag en glimlachte toen hij over boogschieten begon. Het leek haar vrij duidelijk dat hij het haar zo snel mogelijk wilde leren zodat ze zichzelf kon beschermen in het vervolg. Misschien kon hij haar dan ook wat vechttechnieken aanleren. Het flitste weer even door haar hoofd hoe erg Darren tekeer was gegaan nadat zij die vuist tegen haar wang had gekregen en ze slikte kort. Hmm, nee, misschien ook niet. Die kant wilde ze liever niet terug van hem zien. ”Klinkt goed,” zei ze met een glimlach tegen hem. ”Verwacht er alleen niet te veel van. De kans dat ik iets anders ga raken dan de grond gaat best groot zijn.” Ze kietelde de Snow nog één keer onder zijn kin liet het toen aan Darren over om de weg te wijzen. Hij wist immers het beste wat ze nu konden doen.