Tales of

Sinnoh

Veel was hij niet met een Kakuna. Maar nadat hij de Pokémon goed had verzorgd, was hij die middag op gaan gloeien. Het beest was gegroeid en vervormd tot een Beedrill, die hem meteen een dikke knuffel had gegeven toen de evolutie gedaan was. Myr vond het best een vreemd iets van het wezen om zich zo te gedragen, maar hij glimlachte ongemakkelijk naar het beest en liet het maar toe. Hij haatte zo echt knuffels, schijnbaar niet alleen van mensen. Hij had liever dan toch Adelyn en Harlow die hun neusjes en kop tegen hem aandrukte. Hij kantelde zijn hoofd dan ook, aaide de bug type over zijn kop en liet hem vervolgens terugkeren. Weldra zou hij hem terugbrengen naar de shelter. Hij had inmiddels een Krookodile en Scolipede gekregen van hun om voor te zorgen. Hij vond het enorm wat om twee final evos te hebben, beseffende dat hij er zelf niet eens een had. Het enigste dat hij had dat nog wat imposant kon genoemd worden was Aisling, de Archeops, maar daar stopte het ook.

Kalm had de kleine ranger de sakura Gible en amethyst Whimsicott uit hun ball gehaald. De twee licht gekleurde mon konden het vrij goed met elkaar vinden. En Rae die rond Murphy was, het leek haar te kalmeren. En dat was een goed iets, want de roze draak was altijd... Maar dan ook altijd boos. Ze wilde zich bewijzen, vast vechten... En dat kon niet altijd. Het feit dat hij ook zo'n ingesteldheid had, ging hem wat te boven. Met een sippe expressie en een zucht liep hij dan ook verder de dragon en fairy type naast hem in goed gemoed waren een zwaar contrast voor met hem.

De laatste tijd was niks gewoon goed ana het gaan. En kon je hem kwalijk nemen? Hij had zijn huis achter gelaten voor wat het was. En of hij er echt terug naartoe zou gaan was een ander iets. Het penthouse was fijn en had genoeg ruimte voor hem en zijn POkémon. Wat hij wel enorm mistte was het strand. Het stoorde hem ook enorm om midden in de drukke stad te leven nu. Niet dat hij er veel last van had, maar een echte rustige wandeling gaan doen zat er niet echt meer in. Zijn ogen gleden even omhoog, een zucht van hem afkomend-

Hij vertraagde zijn pas wat toen zijn blik op een maar al te bekend persoon viel. Kort hapte hij naar adem, zijn ogen groter wordende. Nee, dat kon toch niet? Was dat echt... Kon niet anders toch? Hoeveel mannen had je ook met paars haar en- En was dit- Maar... Hij. Zijn mondhoeken krulden naar boven, waarna hij zonder veel na te denken over de gevolgen van zijn acties, zijn bewegingen of het feit dat dit ene vreemde kon zijn. Want hij sprong zowat naar voren, rende op de man af en sprong zowat tegen hem aan, zijn armen om zijn middel slagende. Blije geluidjes afkomende van de kleine man maakte het helemaal af.

Het was nu al maanden geleden dat hij Shui voor het laatst had gezien. Of was het een jaar? Hij wist het zelf niet meer zo goed, maar eens iets was zeker. Hij had de man zo hard gemist. Het was een van de enige personen in zijn leven die hem leek te snappen, waar hij niks verkeerd kon doen. En waar hij zich altijd veilig en goed bij had gevoeld. Hoe dan ook was zijn aanpak nogal ruig geweest. En als hij zijn brein had gebruikt zou hij door hebben dat wat hij deed, niet zo heel slim was. Went al snel kreeg hij een elleboog in zijn maag. Hij liet een pijnlijk geluidje horen, maar begon zachtjes te lachen. Hij klemde zijn handen steviger aan de shirt van de ander zodat hij niet teveel naar voren klapte. ZIjn benen schuifelden wat uit elkaar, waarna hij wat erdoor ging.

De pijn ebde wat weg, waardoor hij even peinsde of hij zou doen wat hij wilde doen. Hij maalde dan ook kort, bracht zijn armen wat meer naar voren en keek op naar Shui. Hij begon zachtjes te grijnzen, zette een been achter zich en... Zette zich af. Hij bleef het middel van de lange man vasthouden terwijl zijn korte benen omhoog kwamen en een poging deden om rond de nek van de ander te gaan. Zijn bovenlichaam had nog steeds genoeg kracht om de beweging uit te voeren, en dat gaf hem een voldaan gevoel. Het was niet om Shui echt pijn te doen. Maar als hij zo ging doen zou hij wel op hem klauteren. Hoeveel mensen konden nu eenmaal dit doen. Of nee, hoeveel mensen namen het uberhaut in overweging om dit te doen. Hem dus. Eenmaal zijn benen om de nek gehaakt zouden zijn, zou hij twee dingen kunnen doen. Shui pesten of hem naar de grond werken. Het eerste was uiteraard het leukste.

De gible en Whimsicott waren inmiddels ook komen aanlopen. Waarbij de laatste wat bezord keek was Murphy al helemaal geagiteerd. Boze geluiden kwamen van de roze mon af, maar veel zicht had Myr daar momenteel niet voor.

Het kwartje leek eindelijk te vallen bij zijn oude vriend en Myr keek de ander met een grijnsje aan toen ze oogcontact maakte. Hij was alles behalve onschuldig als het hierop aankwam. Hij deed gewoon wat hij wilde doen en dat ging niet zo lekker bij veel mensen. Maar hij wist dat het geen probleem was hier... Toch? Toen de ander echter sprak, had Myr al zijn benen om diens nek gedaan. Hij duwde zichzelf wat meer op en stak zijn tong wat uit naar Shu, blije geluidjes van hem afkomende. Zijn hele gezicht straalde, duidelijk blij zijnde bij het feit dat de ander hier was. Als in hier, de regio. Of het voor vakantie wa sof iets anders, wist hij niet. Maar een iets was zeker, hij zou de man nog een stomp geven. Hij had geen berichten meer terug gekregen van Shui... Waarom, wist hij niet. Dat zou hij zo wel vragen.

De ander leunde naar voren en Myr knipperde wat verbaasd, waarna hij uiteindelijk zuchtte en zijn benen van de ander zijn nek haalde. Met een plofje kwam hij op zijn rug neer op de grond, waarna hij even grijnzend bleef opkijken naar de langere man. Rustig duwde hij zichzelf rechtop waarna hij kalm zijn handen ophaalde en begon te signen naar de ander. 'Ik dacht dat je dood was' Moeilijk was het zeker met zijn net verminkte hand. Het feit dat hij nu een vinger mistte was iets dat hij grotendeels probeerde te negeren, maar het was lastig... Zeker omdat je al je vingers vaak nodig had voor dagelijkse activiteiten. En in zijn geval, ook praten.

Hij keek glimlachend op naar Shu en wilde nog iets naar hem signen, maar zijn linkerhand werd vastgenomen en naar de ander gebracht. Hij knipperde enkele keren verbaasd, voordat hij zuchtte. Ja oopsie, kon hij niks aandoen. Al snel rolde hij even met zijn ogen. De ander was toch niet bezorgd? Ja, het was het verlies van best iets extreems, maar liever dit dan het verlies van een hele hand of been. Als hij eenmaal genezen was zou hij alles nog kunnen doen, zou hij even goed zijn als voordien. Het fijne motoriek was het enige waarmee hij moeite zou hebben zeiden ze hem. Krachtverlies bij dingen vasthouden en van die dingen. Dat was ook goed, want dan kon hij gewoon nog vechten en boksen, dus er was geen enkel verlies in zijn ogen. Alles zou uiteindelijk wel goedkomen. Dat moest wel. Er was immers niemand die hem zou zeggen dat het goed zou komen, dus moest hij die mentailiteit alleen ophouden. Niemand anders zou het immers voor hem doen. Hij had niet veel mensen die hem nog zouden helpen, die er nog voor hem waren. Maar... Misschien nu met Shui...

De ander begon te signen en Myrddin lachte zachtjes bij het zien hoe rusty de ander was. Hij haalde zijn vrije hand even op en legde deze op de hand van de ander, een glimlach op zijn gezicht. Hij begon vervolgens te signen met zijn vrije hand. 'Ruzie met m'n moeder liep uit de hand' En het was voor het eerst dat hij het ook echt... tegen iemand zei. En dat was vreemd. HIj zuchtte dan ook even en schudde zijn hoofd. Het was niet belangrijk. Het was gebeurd, nu kon hij er niks aan veranderen. 'Waarom ben jij hier?' signde de man rustig verder naar zijn goede vriend.

Heh. Hij lachte even schuin op de woorden die de ander naar hem signde. Zijn moeder was een uniek iemand, kon echt de grootste mannen angst aanjagen en dat was met een reden. Allemaal dankzij haar historiek en de reputatie die ze ophield om die sterk te houden. Het was vreselijk om zo iemand als een ouderfiguur te hebben, maar hij kende niks anders. Het was het enigste wat hij had gekend als moeder. Het was vreemd voor hem om in te beelden dat er mensen daar waren met een 'normaal' gezin. Want was dat ook niet iets dat heel erg bijzonder was geworden? Iets dat gewoon niet langer de norm was? Hij kantelde zijn hoofd wat toen Shu verder begon te signen, een frons op zijn gezicht vormende toen hij even stopte en leek na te denken. Ah... dat woord. Hij knikte even en deed de sign voor het woord even voor zodat Shui wist hoe deze in het vervolg kon gebruikt worden, waarna hij kalm verder keek naar wat hij deed. Ah... De politie. Hij knipperde even rustig en probeerde het korte verhaal tot hem te laten bezinken. Zijn goede vriend had altijd in dat soort wereldje geleefd en zijn moeder had ervan geweten, maar er nooit problemen van gemaakt. Was het omdat ze zelf in dat soort milieu had geleefd toen ze ongeveer zo oud als hem was geweest? Of was er een andere reden geweest?

Rustig bracht hij zijn handen op waarna hij weer begon te signen naar de ander. 'Dus je bent gevlucht?' signde hij heel rustig naar de ander, een frons op zijn gezicht. Hij dacht even kort na, kneep zijn ogen toe en zuchtte even. 'Hoelang ben je hier al? Heb je een plaats om te verblijven? Ben je zeker dat je hier veilig bent?' zijn handen konden het signen niet goed bijhouden en hij wilde nog meer vragen, maar een kramp trok door zijn verminkte hand en kort vertrok zijn gezicht pijnlijk, waarbij hij even rustig greep naar zijn hand en rustig probeerde adem te halen. De pijn zou vanzelf wel wegtrekken.

Hij was bijna vergeten hoeveel hij hierom gaf. Om de kleine effort die iemand deed voor hem. En toen hij toekeek hoe Shui de sign nadeed in een poging om het zelf te leren, voelde hij een vreemd gevoel hem bekruipen. Hij slikte even ongemakkelijk en glimlachte langzaam. Dit deden de mensen hier niet voor hem. En hij betwijfelde of er ooit mensen zouden zijn die die effort nog voor hem zouden doen. Shui was haast one of a kind en misschien was hij dat ook wel. In zijn hoofd was hij dat zeker. Een van de belangrijkste mensen in zijn leven was hij zeker. De man had zijn loyaliteit jaren terug al gewonnen. Myrddin wist dat Shui niks verkeerds doen in zijn ogen en hij zou alles doen wat van hem gevraagd zou worden. En Myr was zich bewust van de omgeving waar de ander uitkwam. Was zich bewust van de dingen die hij deed. Maar hij was niet veel beter. En so what? Niemand was perfect. Ook hij had fouten, veel zelf. Hij zou er nooit iemand voor aan de kanten schuiven, zeker niet zijn beste vriend.

Zijn kuthand moest zonodig verkrampen en toen de ander een hand aanbood, nam hij deze aan met zijn goede hand waarna hij overeind kwam en even zuchtte. Eenmaal de ander voorstelde om naar zijn appartement te gaan, keek hij de ander aan en knikte hij rustig met een glimlachje. Het maakte hem echter ergens benauwd bij de gedachte dat de ander hier zo eenzaam alleen was. Hij betwijfelde dat hij het ruim had. Hij betwijfelde dat hij echt veilig was. Al die factoren zorgden ervoor dat hij angstig werd en dat paniek hem langzaam bekroop, maar hij dwong zichzelf kalm te blijven. Eerst naar dat appartement, dan konden ze praten en dan kon hij zijn voorstel doen. Shui een kamer aanbieden ergens was het minste wat hij immers kon doen. Hij had ruimte over, hij had geld. Hij kon dit doen.

Rustig kwam Shui in beweging, waarbij Myrddin rustig de pokéballen van zijn Gible en Whimsicott erbij nam om ze terug te laten keren. Hij draaide zijn hoofd wat en pakte een sigaret erbij, waarna hij deze opstak en even rustig een trek nam. Even blies hij de rook uit, waarna hij het ding tussen zijn vingers nam en even zijn verminkte hand door zijn blonde haren liet gaan. Hij rookte kalm verder terwijl hij even rustig nadacht over alles. Even alles op een rijtje zettende ging hij na wat hij nu zou doen. Als het bleek dat Shu in een situatie zat waar hij niet uit kon komen, kon hij altijd geld aanbieden. het maakte voor hem bar weinig uit of hij wat geld kwijt was of niet. Of hij kon Shui een kamer aanbieden, zijn huis. Iets. Het was niet dat het maar een woning had. In tegendeel zelfs. Met zijn recente aankoop wist hij dat er mogelijkheden waren. Hij zou het aan de man voorleggen eenmaal hij de situatie had gezien.

Ze kwamen bij een appartementsgebouw aan en rustig gooide Myrddin zijn peuk op de grond, waarna hij hem uitstampte en rustig de langere man naar binnen volgde. Shui besloot om de trappen te nemen en rustig volgde de man hem zo. Kalm bekeek hij de gang even, waarna hij begon te polsen of dit wel een goede plaats was voor zijn vriend om te wonen. Hij vond meteen van niet, want in zijn gedachten was dit soort gebouwen gewoon vreemd. Hij had dit soort dinegn natuurlijk soort van in hotels meegemaakt maar de gedachte dat like... je soms een deur verwijderd was van een persoon die je niet kende, maakte hem nerveus. Hij zou er geen problemen mee hebben er te vertroeven, nam hij toch van zichzelf aan, maar het zou niet eerste keuze zijn. Hij liet zijn blik even naar Shu gaan toen hij verder liep. Tweede verdieping woonde hij dus. Rustig volgde hij de ander verder de gang op, waarna ze al snel bij een deur aankwamen.

De paarsharige hield de deur voor hem open en met een glimlach op zijn lippen signde hij naar hem. 'Altijd zo'n gentleman' voordat hij naar binnen wandelde. Rustig bekeek hij het even, waarna hij zijn hoofd kantelde. Een bed, bureel... En... Moest dat een keuken voorstellen? Huh? Hij knipperde wat verbaasd, een frons op zijn gezicht groeiende terwijl hij de situatie zag waarin de ander vertroefde. Was dit... Hoe de gemiddelde mens woonde? Hoe dan? Hoe maakte je zelfs eten in een keuken zoals dat? Er was enkel een bed en dat en- Wat? Hij keek even verward om naar de ander, zijn mond duidelijk wat open gevallen. De kleine man kwam uit een uitzonderlijke situatie, daar was hij zich altijd bewust van geweest. Maar hij had dit soort woningen nog nooit in het echt gezien. Ondanks dat het voor hem alleen ook voldoende zou zijn, zou hij nooit kunnen inbeelden hoe het moest zijn om in zoiets te moeten wonen. Hij stak zijn handen dan ook op en begon te signen. 'Is dit alles dat je hebt? Het is kleiner dan mijn toilet.' signde hij rustig naar Shui terwijl hij de kamer verder bestudeerde. Hij schudde zijn hoofd wat, een serieuze expressie op zijn gezicht komende. Nee nee. Hij zou de ander nooit zo kunnen laten leven. Dat kon gewoon niet, onacceptabel. 'Ik weet niet goed wat ik hiervan moet vinden.' signde hij oprecht naar de ander met een frons op zijn gezicht. Shui wist als geen ander waar Myrddin vandaan kwam. Meerdere keren had de ander bij hem thuis gezeten. En honestly, als het aan hem lag, zou dat soon weer het geval zijn. Kijk dan naar dit krot dan. Kon hij hem toch niet in achter laten?

Shui was op het bed gaan liggen en rustig stapte de kleine man richting het ding toe. Nog steeds keek hij rond, alsof hij zojuist de vonst van de eeuw had gedaan. Natuurlijk had hij fotos gezien van plekken zoals deze, maar dat ze ook daadwerkelijk gebruikt werden, waar in geleefd werd... En er ook daadwerkelijk instaan, was een heel ander iets. Waar Myrddin zijn eigen huis op bepaalde plekken woelde van de creativiteit, kleuren en decoratie, was hier geen spoor van te vinden. Simpel, wat je nodig had, en dat was het. Hij vond het maar een somber iets. Vroeg zich af of dit wel goed was voor iemand om in te wonen en keek dan ook vragend naar Shui.

De man begon te signen naar hem en even kwam er een verbaasde expressie op zijn gezicht. Oh ja... Ja, dat was juist maar het was niet alsof hij het met opzet deed. Hij kantelde zijn hoofd dan ook wat en ging rustig op het bed zitten, naast Shu. Voor even bleef hij stil, voordat hij rustig begon te signen. 'Mijn familie is rijk.' corrigeerde hij de andere even rustig. En waar het zijn familie's geld was, zou het op een dag zijn geld zijn. Met het feit dat zijn zus er nu niet meer tussenviel, vroeg hij zich serieus af wat dat allemaal zou inhouden. Hij kon ennkel hopen dat ze terug kwam... Om hetgeen op te eisen dat voor haar weg gelegd was. Want in alle eerlijkheid wist hij niet zeker of hij die druk wel aankon.

Even keek hij de kamer weer rond, waarna hij begon te signen. 'Ik heb een huis in Pastoria en een penthouse in Jubi. Je weet dat je altijd welkom bent, right?' Hij keek de ander even rustig aan, waarna een glimlach op zijn gezicht kwam en hij even zijn hand opstak om de zij van Shu te porren. Heh.

Shui signde dat dat hetzelfde was en kort legde Myrddin zijn blik op de ander, zijn ogen vernauwende. Nou... ja, misschien op sommige vlakken, maar niet helemaal. Hij had geen echte vrijheid zolang hij vast ging aan zijn moeder. Zelf als ze stierf zou hij vasthangen aan hetgeen dat ze zou achterlaten. Hij wist niet of haar dood uiteindelijk rust zou brengen in zijn leven. Zeker niet met de vooruitzicht dat... nee, hij moest zich vast blijven houden aan het geloof dat ze er nog was en dat hij haar nog kon vindnen, haar kon redden. Ze was een taaie, ze was zijn zus. Het kon niet anders. Hij zou haar kunnen vinden, uiteindelijk.

De ander signde nogmaals en de blonde man knikte even langzaam naar hem, zijn ogen schuldbewust naar de ogen gericht. Er waren meerdere reden waarom hij nu een tweede huis had gekocht... maar dat maakte hij zichzelf vooral wijs. De echte en enige reden was omdat alles zo groot en eenzaam leek nu hij alleen thuis was in Pastoria. Een kleiner iets, op een andnere plek, was fijner... Voor nu. En hoe achterlijk dat ook klonk, hij kon niks anders dan zich iets beter voelen bij die beslissing. Natuurlijk miste hij Miko... Hij miste hem ze enorm veel. Het was niet hetzelfde met zijn Pokémon. Als hij Harlow knuffelde na een slechte nacht voelde het niet aan zoals hij Miko in zijn armen nam op zo'n momenten. Hij slikte even ongemakkelijk bij het besef hoeveel hij wel niet om de ander gaf. En waarom? Was het zijn lieve glimlach of het feit dat hij zo onschuldig was? Was het omdat hij de ander wilde beschermen tegen de hele wereld om die puurheid te beschermen? Was het puur daarom.... Of was het anders?

Een por in zijn zij zorgde ervoor dat hij verrast opkeek. HIj had er gezeten met een bedenkelijke frons, maar deze veranderde al snel naar een grijnsje. De kleine man trapte even zijn schoenen uit, waarna hij zijn benen op het bed trok en even rustig zichzelf wat meer overeind duwde... Om zich af te zetten en zo op Shui te springen. Hij sloeg zijn armen om het middel van de ander en klemde zich stevig vast waarna hij begon te lachen hehe. Hij tilde even een hand op en begon Shu wat meer te porren in zijn gezicht. Waarna hij rustig wat losliet zodat hij kon signen naar de ander. 'Je neemt het op of...' hij stopte even en duwde zich wat meer overeind. 'Ik koop je je eigen plek als je wilt.' Hij was bloedserieus. En ondanks dat hij daar zeker het geld voor had, was het niet een aanbod die hij aan iedereen gaf. Er waren maar twee mensen die dat privilege hadden, om werkelijk alles van hem te verwachten en te kunnen eisen. Shui had het geluk dat hij een van die twee was.

Hij lachte breed toen hij de ander aankeek. Hij begon ook te signen en rustig leunde Myr wat meer naar voren. Hm? Oh. Logeren! Hij knikte dan ook even rustig naar de ander. 'Dan kan ik je al mijn Pokémon ook eens laten zien,' signde hij kalm terug naar de man. Hij had immers een hele collectie ondertussen. De meerderheid bleef thuis. Nu hij het penthouse wat meer had ingericht kon hij ze daar ook houden. Jay en Bronsted vonden het best fijn in het zwembad en de vossen vond het er ook fijn. Harlow hield het allemaal wel een beetje bij elkaar. Samen met Morrígan was er zo wel vaak orde te vinden. Aisling was dan meer het type die stil in het hoekje lag te slapen, tot de hell uitbrak. Dan was zij degen die alles weer op orde kreeg. Kort keek hij even naar zijn goede vriend, de verder begon te signen.

Wraak. En in een fractie van een seconde lag hij onderaan. Zijn ogen werden even groot terwijl hij opkeek naar Shui die nu boven hem ging. Kort sloeg de kleine man zijn ogen van de ander af, voordat een glimlach op zijn lippen krulde. Hij spreidde zijn benen wat en bracht een hand omhoog. Kort streek hij even langs de wang van de ander, voordat hij zijn onderlichaam omhoog duwde en om de ander klemde. Zijn hand schoot naar de ander zijn hals en... Nu hij trok zich tegen Shui aan, in een knuffel. Rustig ging zijn vrije hand even door de haren van de ander, waarbij hij even wat speelde met de uiteinde ervan. Wat als... Ja, het was tijd om vlechtjes erin te gaan maken. Ghehehe.