Tales of

Sinnoh

Het was weer tijd geweest om er op uit te gaan. Maar dan niet voor de lol maar voor werk. Het Valenteinsfestival was de perfecte plek om haar cafeetje op te zetten. Want zeg nou zelf. Wie wilde nou niet met schattige pokémon knuffelen bij een leuk café standje? De vorige keer was het Harvest Festival geweest. In de tussentijd had ze er Snowberry en Blackberry bij gekregen. De twee traited Eevees deden hun werk geweldig. Er wilde de hele tijd mensen met ze komen knuffelen. En dat betekende meer klanten. Blueberry had ook steeds beter door hoe het werkte en kon op het betalen na, alles zelf. Geld was niet zo het sterkste punt van de pokémon maar zo'n groot probleem was het niet. Ze moest natuurlijk nog wel alles zelf klaarmaken, maar ze had in ieder geval een goede hulp bij de bediening. Op het moment was het even rustig, dus had ze haar nieuwste klant zien aankomen. “Wat voor koffie raad je me aan?” vroeg Alain zodra hij bij haar kraampje stond. "Hey Al", begroette ze met een glimlach. Het was al weer even geleden sinds ze elkaar voor het laatst hadden gezien. "Je weet prima wat je lekker vind maar op het moment zou ik toch voor een Espresso van Robusta bonen gaan", zei ze terwijl ze haar blik een keer over hem op en neer liet gaan. Cafeïne kon hij waarschijnlijk goed gebruiken op het moment.

Een grijns verscheen op zijn gezicht maar veranderde al snel in een blos. “Dan wil ik graag een Espresso van Robusta bonen,” reageerde Alain. Angie ging rustig aan de slag met de bonen en de apparatuur die ze had voor de koffie. Het was natuurlijk van mindere kwaliteit maar at hoorde er nou eenmaal bij. Ze kon moeilijk haar hele apparaat van het café meenemen. Vanuit haar ooghoeken bleef ze haar drie pokémon in de gaten houden. Blueberry wist wat hij deed maar Snowberry en Blackberry waren er nog wat nieuwer in.

“Hoe gaat ‘t hier tot nu toe? Heb je al wat leuks gevonden op Valentijn?” Angie keek op van haar werk om Alain met een grijns op zijn gezicht zijn wenkbrauwen te zien wiebelen. "Je weet prima dat mijn liefdesleven alles behalve spannend is de laatste tijd", reageerde ze, zacht na grinnikend om zijn gezichtsuitdrukking. Hoe vreemd ze de combinatie ook mocht vinden, Alain had het meeste geluk in de liefde op het moment.

Ze grinnikte zacht om de theatrale zucht die Alain liet horen. Het was een mooie beschrijving van haar datingsleven. “Maar daar kan elk moment verandering in komen!” sprak de man. Er verscheen een verwarde blik in haar ogen. Waarom zou er elk moment verandering in komen? Zo ver ze wist was dit een festival waar zo ongeveer alleen koppeltjes en beveiliging rondliepen. En de mensen zoals zij, die een kraampje hadden. “Daarom is het maar goed dat je bent ingeschreven voor de Blind Dates.” Hah? Een seconde of wat bleef ze stil, tot Blueberry zachtjes aan haar panty trok. De pokémon gebaarde haar dat iemand wilde afrekenen, en dat kon hij zelf niet. "Momentje", zei ze nog half beduusd voor ze richting de tafel liep om de mensen te laten afrekenen. Op haar terugweg maakte ze nog snel oogcontact met Snowberry en Blackberry om te zien of het daar nog goed ging. Prima, okay mooi. "Alain je hebt wat gedaan?" bracht ze uit zodra ze weer bij Alain stond. Alsof ze helemaal niet was weg geweest van het gesprek met hem.

Het was duidelijk dat door haar plotselinge break van het gesprek, Alain een beetje ongemakkelijk was. En gezien wat hij had geflikt? Mocht hij dat ook wel even blijven. Soms mochten moeders hun kinderen ook een beetje plagen als ze moeilijk deden. Al was het eigenlijk niet helemaal expres gegaan. Haar Oshawott kon nou eenmaal niet met geld omgaan en mensen afrekenen voor haar. En het was nou ook niet dat de twee knuffelende Eevees daarmee konden helpen. Dat moest ze zelf doen. “Jou en Vi ingeschreven voor de Blind Dates?” reageerde hij op een vragende toon. Ze zette een hand tegen haar heup en trok een wenkbrauw op. Zo keek ze hem een seconde of twee streng aan, voor ze zelf in de lach schoot. Zo'n toneelstukje hield ze nooit lang vol. "Is Vic ook slachtoffer geworden?" vroeg ze nog na grinnikend.

Zijn hele reactie was goud. Simpelweg goud. Ook de reactie die ze kreeg zodra ze begon met lachen was mooi. “Ik zag mijn leven voorbij flitsen Ange,” zei Alain. Het was wel grappig om dit een keertje te doen. Al zou ze het waarschijnlijk niet vaker doen, hij zou nog een hartaanval krijgen. “Ik dacht dat het schattig was. Vi opgegeven voor een date met ‘n vrouw, vindt ze vast wel leuk. En wie weet wat jij tegenkomt,” vertelde Alain. Ze zuchtte voor ze een begrijpend knikje gaf. Ze begreep zijn redenering er achter op zich wel. “Het wordt tijd voor een Double Date!” vulde Alain nog aan. Oh. "Gosh Alain, was dat het idee er achter?" reageerde ze waarna ze even grinnikte. Alain wilde gewoon met Casmir, haar en nog iemand op double date. "Durfje Casmir niet zelf mee te sleuren op date?"

“Er zijn zoveel mogelijkheden maar jullie zijn allemaal te eenzaam~” reageerde Alain. Hey! Dat was ook weer niet lief. Zo eenzaam was ze niet. Ze had het heel druk met haar werk en daardoor niet zo veel tijd voor romantiek. Al moest ze ook zeggen dat al haar pogingen de laatste tijd weinig succes hadden. Okay ze was een beetje eenzaam, soms. “We zijn op Valentijn op date geweest en het was erg gezellig,” reageerde Alain op haar plagende opmerking. Ze kon het niet helpen dat ze moest grinniken om zijn reactie. Hoe min ze het ook begreep dat die twee samen waren, was het belangrijk dat Alain het goed had. "Op wat voor double dates zou je willen gaan dan?" vroeg ze nieuwsgierig aan hem. Want het leek er op dat hij wel ideeën had, dus wilde ze weten wat voor ideeën dat waren.

Alain humde bedenkelijk op haar vraag. “Dat maakt niet uit!” reageerde hij. Oh. Dat maakte het ook allemaal niet duidelijk. “Wat dan ook. Er is zo veel, Ange,” vervolgde hij dramatisch. Net zoals hij zuchtte ze en schudde ze haar hoofd, terwijl ze zijn koffie afmaakte. “Het zou gewoon een— Het zou een goede manier zijn om jullie hem ook wat beter te leren kennen,” gaf hij toe. Angie gaf een knikje terwijl ze hem zijn koffie aan rijkte. Haar ogen gingen even uit naar de twee Eevee en Oshwott die de rest van haar kraampje draaiend hielden. "Is het niet makkelijker dat ik een keer langs kom. Een keer als jullie beide intact zijn?" vroeg ze met een opgetrokken wenkbrauw. Er gebeurde namelijk wel bijzonder veel ongelukken sinds de twee samen waren. Ze maakte zich er soms wel zorgen over.

Er verscheen een frons op zijn hoofd. “Het is maar één keer gebeurd, Ange, komt goed!” probeerde hij haar te verzekeren. Ze trok even een wenkbrauw naar hem op, maar liet het al snel weer vallen. Zo lang hij zich echt heel zou houden dan vond ze het allemaal wel prima.

“Ik moet sowieso nog steeds die housewarming doen,” merkte Alain plotseling op. Ah ja, hij was een tijdje geleden verhuist maar dat was toen door de omstandigheden uitgesteld. “Ik heb jou en Vi allebei al te lang niet thuis gehad,” gaf hij toe. Ze knikte instemmend. "Ik heb Victoria so wie so al heel lang niet gezien", verzuchtte ze. De jonge vrouw kon soms zo lastig te vinden zijn. Zij daarentegen was de makkelijkste, vijfennegentig procent van de tijd was ze aan het werk in haar café of in haar huis er boven.

“Zodra ik weer thuis ben zal ik d’r eens een por geven. Ik had jullie graag al uitgenodigd maar ah— ehm— Ik denk niet dat het een goed idee is bij Cas.” Angie gaf een instemmend knikje op wat Alain zei. Als je gewond was, had je niet altijd zin in bezoek. Helemaal als het niet echt bezoek was voor jou maar voor je partner. "Zoals ik al zei. Eerst zorgen dat jullie beide heel zijn." Ze had haar woorden nog maar amper uitgesproken of er kwam iemand voor haar kraampje staan. De man vroeg om groene thee. "Komt er aan, momentje." Snel zette ze het vuur voor de ketel aan. Het zou wel even duren voor het kookte, dus kon ze nog makkelijk even met Alain praten. "Maar gaat het verder goed tussen jullie twee?" vroeg ze. Ze kon het immers nog steeds niet goed begrijpen. Hoe die twee ooit bij elkaar waren gekomen op die manier.

“Oké,” reageerde Alain. Met een klein glimlachje gaf ze hem een bevestigend knikje. De tijd zou wel komen, al zou het misschien nog wel even duren.

Op haar vraag of het goed tussen de twee ging, kreeg ze recht een knikje. Dat was in ieder geval een goed teken. “Het ehm— Het is soms wat lastig navigeren omdat we op zo’n raar tempo zijn begonnen.” Deze keer was het haar beurt om een knikje te geven. Alles wat ze er van mee had gekregen maakte het geheel nogal vaag. Hoe het precies zat zou ze tegen die tijd wel horen.

“Maar ik—” begon Alain. Ze keek hem scheef aan terwijl hij zijn rug rechtte en een keer diep adem haalde. “Hij maakt me gelukkig en ik— Ik denk dat dat voor ons beiden geldt.” Een zachte glimlach verscheen om haar lippen. "Dat is het belangrijkste", zei ze, iets meer gerustgesteld over de situatie. Het maakte niet uit hoe gek ze het vond. Alain's blijdschap was het belangrijkste. Naast haar begon de ketel plotseling te fluiten. Het liet haar wel wat schrikken. Snel greep ze naar de ketel om hem van het vuur te halen. En brandde haar vingers. Auw.