Tales of

Sinnoh

Haar date was geweest en het liefste drukte ze deze weer naar achter in haar hoofd. Ze had een plekje genomen vlakbij de Swanna Boat Rides, deze niet betredend maar stilletjes toekijkend hoe de bootjes voorbij dreven. Het was vrij.. vredig om naar te kijken met de storm in haar hoofd.

Haar Holocaster had ze weer geopend, starend naar de berichtjes die ze van Alain gehad had. Ze had ze niet geantwoord en ondertussen was de berg te hoog om te antwoorden. Wat zou hij zeggen als hij dit hoorde? Ze wreef een beetje afwezig over de zijkant van haar Holocaster heen terwijl ze stilletjes naar beneden keek. Als hij het zou horen, zou hij ruzie maken met hun ouders. Hij zou zo boos zijn.. Hij had al genoeg aan zijn hoofd. Ze wilde die ruzie niet veroorzaken. In plaats daarvan deed ze haar Holocaster weer dicht. Ze zou wel nadenken over een excuusje. Maar.. Dat was niet vandaag. Ze zou later wel iets verzinnen. Als hij het al niet gehoord had van zijn vriendje.

Plotseling stormde Peaches al blaffend weg, kwispelend met haar staart zich door de menigte wringend. Ietwat beduusd keek Rey op. Peach?

Ze had de jongen gevonden, de bekende geur die ze had gevolgd. Zachtjes begon haar pluizige staart iets te kwispelen, maar desondanks draaiden haar oren weer naar achteren en kwam er achter haar gekef een zacht, jankend geluid. Eventjes bleef de Rockruff trappelen op haar plek, waarna ze opsprong tegen Alain en haar neusje eventjes zachtjes tegen zijn handpalm drukte. Daarna sprong ze een paar stappen verder, draaide ze zich nog een keer om, en begon ze weer te lopen op een rap tempo, terug naar Rey.

De Rockruff landde pontificaal op haar schoot en drukte haar neus tegen haar kin aan. Rey slaakte een klein kreetje en leunde wat naar achteren. De roze tong van de Rockruff ging enthousiast over haar kin heen terwijl Peaches haar weer begroette. ”Ho.. ho,” hikte ze tussen haar mineur door. Het was typisch Peaches om haar weer op te vrolijken. ”Rustig aan gek,” ze aaide de Rockruff over haar rug en probeerde haar kin weer wat droog te wrijven, samen met de tranen die over haar wangen gelopen hadden.

Pas toen merkte ze dat er iemand achter Peaches aangekomen was. Even leek ze in vrije val te zijn toen ze Alain zag. Juist degene die ze nu niet had willen belasten. Niet hier, niet op valentijn, niet nu. Dit was zijn festival waar hij het juist super leuk moest hebben met Cas. Niet.. hier zijn. ”Al-” begon ze, terwijl ze nog een keer ruw haar mouw langs haar wang haalde. Ze probeerde haar hoofd te dwingen om met iets anders te komen, om nog iets te zeggen, om íets te zeggen wat hem zou afleiden van haar huidige staat. Maar geen enkel woord kwam tot haar.

Alain vroeg gelukkig niets. Hij bleef rustig en stil. Ergens roerde de zorgen zich nog wel in Rey's hoofd, dat hij prima kon aflezen dat ze zich niet top voelde. Maar met hoe kalm hij bleef, liepen de zorgen niet over. Rey richtte haar blik weer op Peaches, die enthousiast op haar schoot haar aandacht liep te trekken. Rey wreef haar zachtjes tussen haar oren, terwijl Alain plaats naast haar nam.

Toen Al eenmaal zat, stond Rey zichzelf toe om wat opzij liet leunen. Met een enigszins genietende zucht liet ze haar hoofd tegen Alain's schouder aanzakken en sloot ze haar ogen eventjes kort. Hoe erg ze ook tegen de wereld opzag, met Alain kon ze deze aan. Hoe erg haar ouders haar ook in de paniek joegen, bij Alain zou het altijd veilig zijn. Alain zou altijd rust zijn. Alain zou altijd thuis betekenen voor haar. Ze humde zachtjes en instemmend bij zijn woorden terwijl ze Peaches bleef aaien. De Rockruff had haar ogen gesloten en lag uitgestrekt op Rey's schoot, half er vanaf hangend als een zoutzak.

Ze wierp een zijlingse blik op haar broer toen ze deze voelde bewegen, zijn tweekleurige ogen kort ontmoetend om zijn blik vervolgens weer te ontwijken. Het voelde alsof ze op het punt stond om een bom af te steken. Een spanning weer aan te wakkeren die al tijden zoemde door hun levens. In plaats daarvan richtte ze haar blik op Peaches, wie op haar rug gerold was om haar buik te presenteren. "Ik.." begon ze, haar stem zacht, terwijl ze twijfelde over haar volgende woorden, "wil niet dat je je teveel zorgen maakt.." Halve waarheid. Ze wilde niet dat hij ruzie zou krijgen met hun ouders. Desondanks voelde het onvermijdelijk. Hij zou doorvragen of op een andere manier de puzzelstukjes bij elkaar leggen. "Heb je een leuk festival gehad?" Nu was het haar beurt om haar blik weer wat te heffen en hem aan te kijken.

Hij zou zich altijd zorgen maken. Rey keek wat onder de wimpers van haar ogen door naar de Swanna bootjes voor haar terwijl ze tegen Alain's schouder aanleunde. Was het egoïstisch dat dit haar toch wat geruststelde? Was het verkeerd om blij te zijn dát hij zich zorgen maakte? Dat haar broer haar niet vergeten was in het goede leven wat hij leefde? Dat ze, wat er ook gebeurde, iemand had die zich daadwerkelijk bekommerde over wat ze dacht en voelde? Over dat ze bang was en niet altijd alles durfde? Iemand die daar niet over oordeelde?

Het was oké, Valentijn. Rey kwam eventjes iets overeind toen hij niet in een enthousiaste verhaal overging en wiepr een vragende blik zijn kant op, maar bij de benoeming van Cas kwam er toch een zachte glimlach op haar gezicht. Ze draaide een pluk van haar haren rond haar vinger en keek weer naar de Swanna bootjes, maar toch, voorzichtig aan, kwam er een verhaal uit haar mond. "Ik heb Cas ook even gesproken.. Hij heeft me Chocomelk gegeven," vertelde ze, "en ik heb hem zijn verjaardagscadeautje kunnen geven." Vervolgens viel de glimlach toch iets van haar gezicht. "Ik hoop hij het een beetje een leuk cadeautje vond.." Haar wenkbrauwen kwamen weer iets bij elkaar in een bezorgde frons. En dat hij haar niet stom vond.

Helaas kwam het onderwerp vervolgens in een u-bocht naar haar terug. Opnieuw kon ze Alain's blik niet vasthouden. "Nou ja.. ik.. heb eventjes met Cas gezeten," begon ze stilletjes, "en ik kwam Alaric tegen bij de Froakie stand.." Bij deze verhalen stond er nog een glimlach op haar gezicht. Maar daar kon je nauwelijks een dag mee vullen. Haar gezichtsuitdrukking viel uiteindelijk toch weer terug in verdriet. "Van.. vandaag waren de Blind Dates.. En het ging helemaal niet goed." Haar stem was een fluistering, enigszins verstikt terwijl ze Peaches wat meer tegen zich aandrukte. De Rockruff haar oren waren ondertussen gespitst en voorzichtig drukte ze haar neusje kort tegen Rey's wang

Hij was soms moeilijk te lezen. Rey vond dat persoonlijk het understatement van de eeuw. Desondanks liet de opmerking haar zachtjes lachen. "Een Roggenrola leest nog makkelijker," merkte ze op, zowaar grappend terwijl ze zichzelf weer even tegen Alain aan liet ploffen. Het was zo'n tijd geleden dat ze even met z'n tweeën zaten, zonder dat er iemand bij was, zonder dat hun ouders er druk op legden. Voor nu genoot ze van de volledige aandacht van haar broer.

Maar desondanks stelde hij lastige vragen waarop Rey niet meteen een antwoord wist. Wat ze van Cas vond was niet in een paar woorden samen te vatten. Het berustte immers voor een groot gedeelte op assumpties die ze zelf maakte en ergens was dat besef er wel bij Rey. Ze moest dan ook eventjes nadenken voordat ze antwoord gaf. "Ik.. denk dat Cas goed voor je is, je kijkt zo blij als je bij hem bent en het over hem hebt," begon ze, een veilig antwoord. Ze bleef een beetje aan haar broek plukken terwijl ze verder ging. "Ik vind hem oké.. Ik.. ik ben bang dat hij mij heel erg vervelend vind." Ze was emotioneel, snel in paniek en ze kwam de jongen altijd op de slechtste momenten tegen. Waarschijnlijk dacht hij dat ze mentally unstable was. Misschien had hij nog geen ongelijk ook.

Al snel ging het onderwerp naar de Blind Dates en Rey voelde zich alsof ze door de grond kon zakken. Iedereen was nerveus voor Blind Dates. Maar bij Rey was dat een nog erger understatement geweest dan de Cas opmerking. Ze kon al zo moeilijk met vreemden, maar met die vreemde gespannen setting ging het helemaal mis. Ondanks dat het vast niet zo erg was geweest als in haar hoofd, was ze er alsnog gigantisch verdrietig over. Maar voordat ze een antwoord kon verzinnen op Alain's woorden, kwam de juiste conclusie er al achteraan. Rey kon niet anders dan verstomd knikken op zijn woorden. Ja, dat hadden papa en mama gedaan. Ze bedoelden het vast wel goed, Rey was ervan overtuigd, maar ze kon er gewoon niet mee. Het lukte haar niet om aan de verwachtingen te voldoen.

Haar hoofd schoot geschokt overeind bij de volgende woorden van Alain en ze schudde meteen haar hoofd. "Ik wil niet dat je door mij ruzie met ze krijgt," zei ze haastig. Niet door haar. "Je moet dit festival plezier maken met Cas, niet je zorgen maken om mij." Ze klemde zijn mouw vast in haar vingers. Tegelijkertijd, ze wilde niks liever dan van de druk af zijn, maar aan de andere kant, het bleven haar ouders. Ze durfde geen nee tegen ze te zeggen, want dan zouden ze nog teleurgestelder in haar zijn. Waar zou het dan ooit eindigen?

Rey had nooit echt het spotlight genomen. Ze had het altijd prima gevonden om te kijken wat er om zich heen gebeurde en goed te luisteren. Dat was dus ook wat ze nu deed, met half gesloten ogen gewoon luisteren naar wat Alain te vertellen had. Een warm gevoel bekroop haar toen hij vertelde over de ontwikkeling van zijn relatie met Cas en haar glimlach werd wat breder. Het was zo fijn om te horen hoe gelukkig Alain was met Cas, over hoe ze elkaar beter maakten.

Ze kneep de stof van haar jas iets fijn in haar vingers terwijl ze erbij stilstond. Ooit, ooit wilde ze ook zo thuiskomen, bij iemand die van haar hield, bij iemand die haar kon laten voelen dat ze het waard was. Ze wist niet zeker dat ze dat ooit ging vinden, maar voor nu was het genoeg dat Alain dat had. Als Alain dat had, kon ze gelukkig voor hem zijn. Rey zou altijd gelukkig zijn voor Alain. "Je klinkt zo gelukkig," prevelde ze met een glimlach, haar armen kort om hem heen slaand om hem een knuffel te geven.

Maar het volgende onderwerp liet haar toch wat terug in haar schulp kruipen, het riep weerstand op in Rey. Hoe kon het ook anders. Zolang je geloofde dat je ouders het beste met je voor hadden, kon je nog goedpraten wat er gebeurde. Kon je dat niet meer, dan voelde je een diep donker gat waarop je zat te wankelen tot je erin viel. "Ze.. bedoelen het allemaal goed.. ze willen graag helpen.." murmelde ze terwijl ze haar broer niet meer aankeek. Haar vingers wrongen zich in elkaar. Ergens, ergens diep van binnen wist ze dit. Maar ze had niet de kracht om zich los te scheuren. Hun ouders zouden zo zo verdrietig zijn. Ze wilden het beste voor hen.. Toch?

Met enige treurnis keek Rey naar haar grote broer. Hier zaten ze dan, met z'n tweeën, beide producten van hun ouders opvoeding. Maar waar Alain een eigen weg had gevonden, een manier om ermee om te gaan, had Rey die niet gevonden. Het enige wat ze deed was meer meebuigen in de hoop om goed genoeg te zijn, te voldoen aan de eisen, maar elke keer lukte het haar niet en gaf het weer een deuk in haar zelfvertrouwen. Als antwoord gaven ze haar voor meer dingen op, want ze zou vanzelf wel een keertje wennen toch?

"Maar zelfs al ga ik ergens heen.. ze zullen me alsnog voor dingen opgeven en anders blijven ze bellen..." protesteerde Rey zwakjes. Ze had al zo vaak niet naar dingen kunnen gaan. De contests die ze verpest had, de blind dates die niet goed gingen. Allemaal in het belang van hun kleine meid, vertelden ze, maar uiteindelijk eindigde het praktisch altijd in dikke tranen.

Desondanks stond Rey wel op, altijd bereid om haar broer te volgen waar hij haar ook heen leidde. Ondanks dat ze vol goed vertrouwen met Alain meeging, kwam er nog wel een vraag van haar lippen. "De loft?"

Een rilling ging over Rey's rug heen bij Alain's duidelijke belofte. Ze balde haar handen tot gespannen vuisten en voelde haar hoofd even draaien. Peaches drukte haar neus voorzichtig tegen de kin van haar eigenaar aan om haar hier gerust te stellen. "Geen ruzie met ze maken, niet om mij," Haar toon werd wat smekender. Ze wist dat Alain niet het ruziemakende typ was, maar ze wist ook dat de sfeer aan het verzuren was. En tegelijkertijd was ze bang om met de fall-out te dealen.

Ze gaf Peaches een laatste knuffel voordat ze overeind kwam. De Rockruff draaide een enthousiast rondje rond Rey en Al heen, waarna ze nog een keer tegen Rey opsprong om een aai te halen. Ze bevroor echter compleet toen Al vertelde van wie de loft was. Met grote ogen keek ze om naar Al. "C-Cas z'n loft? Vindt.. vindt hij dat goed?" Kon hij dat aan, haar weer zien? Ze wilde het hem niet aandoen.

Het ging niet alleen om haar. Desondanks voelde Reyne een knoop in haar maag die niet weg wilde. Sterker nog, hij trok zich alleen maar strakker, zeker toen Alain’s toon wat strenger werd. Praktisch automatisch ging haar blik naar de grond toe en ze kneep haar ogen eventjes dicht. Er kwam geen reactie meer uit, geen protest. Ze voelde alleen haar keel afgeknepen worden door een nieuwe vorm van stress. Het voelde alsof er een storm aankwam die ze niet kon voorkomen.

In plaats van te reageren, sloeg ze nog een keer haar armen om Alain heen, hem uitnodigend voor een knuffel. Want, eerlijk was eerlijk, ze kon wel een knuffel gebruiken op het moment. En, ze vermoedde, Alain ook. Al zou hij vast ook genoeg knuffels krijgen van Casimir. Dat soort dingen deed je in een relatie toch? Over de andere dingen die ze wellicht deden ging ze absoluut niet nadenken.

Haar ogen werden eventjes rond bij het horen van een piano. Ze vond muziekinstrumenten prachtig. Ze had zelfs een tijdje op les gezeten toen ze jong was. Uiteraard niet haar idee weer. Maar haar afgunst was toen zo groot geworden dat ze het nooit meer gedaan had. Enige interesse bracht immers misschien meer lessen. Desondanks.. Misschien ooit. Haar aandacht werd weggetrokken door de mention van koekjes. Een wat enthousiastere glimlach verscheen op haar gezicht en ze knikte. Misschien zou dat nog een goedmakertje kunnen zijn voor Casimir. ”Laten we dan maar gaan.”